คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไม่จริงใช่ไหม?
หลังจากทุกคนได้นั่งที่โต๊ะกันหมดแล้ว
ทุกคนก็ได้สั่งอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่รู้ไปอดอย่างมาจากไหน(ใครน้อ?)
แต่ดูเหมือนว่ามีแค่โซโลคนเดียวที่ไม่สั่งอะไรกินเลย ได้แต่นั่งทำหน้านิ่ง
“เออ...คุณจะไม่รับอะไรซักหน่อยเหรอครับ” เขาถามโซโล
“ก็บอกแล้วไง ไม่หิว ถึงไม่สั่งน่ะ (พึ่งบอกไม่ใช่เหรอพี่)” โซโลพูดเฉยๆ
“อ้อ ครับ งั้นก็ตามใจ”
จ้อกๆ! (เสียงท้องร้องของโซโลดังขึ้น)
ทุกคนหันมามองโซโลกันหมด โดยที่โซโลเริ่มหน้าแดงนิดนึงแต่ยังวางมาดอยู่
“สั่งอะไรกินเถอะค่ะ โซโล” โรบินบอกอย่างเป็นห่วง
“ก็....ผมไม่รู้จะกินอะไร ก็เลยไม่รู้จะสั่งอะไรดี” โซโลพูดอ้าง
“งั้นลองกินของฉันก่อนนะ เหลือชิ้นสุดท้ายพอดีเลย”
โรบินหยิบปลาชุบแป้งทอดชิ้นสุดท้าย จะป้อนให้โซโล
“อ้าปากสิ โซโล”
“อ้อ...เอ่อ.....” โซโลก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
ส่วนลูฟี่กับนามิก็มองทั้งสองคน
“เฮ้ โซโลมัวลังเลอะไรอยู่ล่ะ” ทำหน้างงๆ
“ฮิๆ.....” นามิมองแล้วแอบหัวเราะ
“ใครว่าข้าลังเลล่ะ ข้าไม่ได้ลังเลซะหน่อย” โซโลก็ยอมอ้าปากให้ป้อน
หง้ำๆ แล้วทำหน้าเหมือนไม่รับรู้รสชาติ
“อร่อยไหมค่ะ?” เธอถามขึ้น
“ก็...อร่อยดีครับ” เขาพูดอย่างมีมาด
“เอาล่ะ! กินเสร็จล่ะ ลูฟี่ แกกับแฟนแกก็รีบไปได้ล่ะ เราต้องเดินทางกันต่อ”
โซโลลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วโรบินก็ลุกขึ้นตาม
“นี่! ใครบอกว่าฉันเป็นแฟนเจ้าบ้านี่ หา! เฮ้! อย่าพึ่งไปสิ ฟังก่อน” นามิหน้าแดง
“นี่ มีเรื่องอะไรเหรอ นามิ งงนะเนี่ย” ลูฟี่ยังคงงงๆ ไม่รู้เรื่อง
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ลูฟี่” โชคดีที่หมอนี่บื้อ
“ จะไปกันแล้วเหรอครับ งั้นขอให้โชคดีในการเดินทางนะครับ”
ซันจิอวยพรจากลาทุกคน
“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ สำหรับอาหารมื้อนี้ ที่เลี้ยงพวกเรานะค่ะ” นามิพูดขอบคุณ
“ยินดีเสมอครับ คุณผู้หญิง แหะๆ” ตาเป็นรูปหัวใจตามฟอร์ม
เมื่อทุกคนได้ขึ้นเรือ การเดินทางก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้ ! โซโล เราคงจะได้เจอเขาอีกใช่ไหม?” ลูฟี่ถามขึ้นมา
“หึ...คงจะยังงั้น แต่ไม่เจอก็ดี” พูดกอดอก
“แล้วตอนนี้ฉันได้ถือว่าเป็นโจรสลัดรึยัง โซโล”
“แก จะเป็นอะไรหรือทำอะไรก็แล้วแต่แก แต่ทำให้ดีที่สุดล่ะกัน ลูฟี่”
“งั้นเหรอ... งั้นเราก็ออกเดินทางกันเถอะ! สู่การเป็นราชาโจรสลัด!!!”
ลูฟี่ตะโกนก้อง นามิ กับ โรบิน ต่างได้ยินและหันมามองทางลูฟี่
“หึ...เจ้าบ้านี่” โซโลทำหน้าขรึมแอบยิ้มเล็กน้อย
การเดินทางผ่านไปหลายวันก่อนช่วงที่โซโลได้สารภาพรักกับโรบินไปแล้ว
แต่วันนึงโซโลก็ต้องได้พบกับความจริงที่ตัวเขาแทบไม่อยากเชื่อนัก
เขาว่ากันว่าช่วงเวลาเริ่มต้นของความสุขนั้นมักสั้นนัก
เรือได้ถึงสถานที่นึงซึ่งไปต่อไม่ได้ จึงต้องหยุดเรือกลางคันไว้ก่อนที่ฝั่ง
จริงๆแล้วสาเหตุเดิมทีที่ต้องหยุดเพราะพายุทะเลแรงเกินไปถูกส่งมาจากพายุหิมะ
ในพื้นที่นั้นเอง จริงๆยังสามารถอ้อมไปต่อได้อยู่ แต่มันอันตรายเกินไป
โดยเฉพาะนามิซึ่งควบคุมเรือ พวกเขาจึงต้องให้นามิพักก่อน
“นามิ เธอไหวเหรอไป?” โซโลถามเป็นห่วงนามิที่กำลังนอนบนเตียง
“อ้อ ไม่เป็นไรจ้ะ โซโล แค่นอนพักนิดหน่อยเดี่ยวก็ดีขึ้นเอง”
แล้วเธอก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย นอนหลับตาพริ้ม
เมื่อโซโลเห็นหน้านามิตอนหลับก็อดไม่ได้ ที่จะเอามือไปลูบแตะที่หน้าผากเธอ
เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำทำไม ซักพักเขาก็จูบหน้าผากของเธอเบาๆ
แล้วเขาก็ตัดสินใจว่าจะเดินออกไป แต่มีเสียงนึงพูดละเมอขึ้นมา
“หนาว...หนาวจังเลย...หนาว...” นามินอนละเมอพูดออกมา
“…..” โซโลมองซักพักแล้วจึงตัดสินใจถอดเสื้อตัวเองออกมา
แล้วดึงตัวนามิขึ้นมากอด นามิก็กอดโซโลแน่นแบบไม่รู้ตัว
“หนาว...อึก..หนาว...” นามิยังคงหลับไม่รู้ตัวอยู่
“….” โซโลก็แค่รอให้เธอเริ่มหายหนาว แล้วกะค่อยปล่อยเธอให้นอนต่อคนเดียว
“อุ่นจัง...อุ่นจังเลย...” เธอยังคงละเมออยู่
“…..” โซโลก็มองดูเธอ แต่ใจจริงเขาก็รู้สึกอุ่นเหมือนกัน ที่เธอกอดเขาแน่นยังงั้น
ปึง!!!
ลูฟี่เปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี จากที่กะมาดูอาการนามินั้นเอง
“อ้าว...โซโล นามิเป็นอะไรง่ะ?” ทำหน้างงๆ
“........” โซโลนิ่งเงียบไปซักพัก
“ …..? ” ลูฟี่ก็มองนามิกับโซโล
“ลูฟี่....นายออกไปก่อน...เดี่ยวฉันออกไปบอกนายเอง” โซโลพูดแบบเฉยๆ
“อ้อๆ ได้ โซโล งั้นฉันไปรอข้างนอกก่อนนะ”
ท่ามกลางพายุของทะเล ลูฟี่ได้มองออกไป แล้วก็มีฟ้าผ่าขึ้นต่อหน้าต่อตา
เปรี้ยง!!!!
แต่ที่น่าแปลกไม่มีใครเอะใจว่าโรบินหายไปไหนในตอนนั้น
ณ หมู่บ้านของเกาะหิมะ ร้านเหล้าแห่งนึง
โรบินได้แอบใช้โทรศัพหอยทากคุยติดต่อกับใครบางคนอยู่
?: ไง Miss All Sunday ไม่ได้คุยกันซะนานเลยนะ ป๋าคิดถึงนะเนี่ย
Ms.A-S : …..มีอะไรก็ว่ามา
?: อืม ได้ข่าวว่า เธอหนีพวกทหารเรือมาไกลเหมือนกันนี่ ตอนนี่อยู่ที่ไหนแล้วล่ะ
Ms.: ตอนนี้ฉันอยู่ที่เกาะแห่งนึงที่มีหิมะ ไม่รู้ว่าเกาะอะไร แต่เป็นระหว่างทางก่อนไปอลาบัสต้า
?: งั้นเหรอ พอดีเลยสายข่าวบอกมาว่าเจ้าหญิงได้แอบหลบหนีไปที่นั้นพอดีเลย เธอช่วยตามหาเจ้าหญิงที่นั้นทีสิ
Ms.: ….. ได้ค่ะท่าน
? : ฝากด้วยนะ Miss All Sunday
กริ้ง... เธอวางสายลงทันที
ปึง...แอ้ดๆ เสียงประตูแกว่งไปแกว่งมาในร้านเหมือนใครพึ่งรีบออกไป เธอได้ยินจึงหันไปมองตามเสียงด้วยความสงสัย
ณ ห้องนอนที่นามินอนพัก
ดุเหมือนเธอจะหลับสนิทแล้ว โซโลจึงค่อยๆปล่อยตัวเธอลงไปนอน แล้วลุกขึ้นมาใส่เสื้อแล้วเดินออกจากห้องไปข้างนอกก็เห็นลูฟี่กำลังยืนมองท่ามกลางพายุของทะเล
“เฮ้! ลูฟี่”
“อ้อ นามิเป็นไงบ้าง? โซโล” ลูฟี่รีบหันมาถาม
“อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก เธอแค่ต้องการพักผ่อนเท่านั้นแหละ แล้วพอดีเธอหนาวก็เลยช่วยเธอน่ะ”
“อ้อ ยังงี้นี่เอง” หน้าซื่อๆเข้าใจ
“เอ่ แล้วโรบิน ไปไหนแล้วล่ะ” ถามหาด้วยความสงสัย
“หืม? ฉันก็ไม่เห็นเธอเหมือนกันนะ โซโล”
“…….” โซโลเริ่มกังวลขึ้นและรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดี
“งั้น นายอยู่ที่นี่เฝ้าเรือไว้นะ ข้าจะเข้าไปที่เกาะหน่อย”
“อ้อ ได้เลย โซโล”
โซโลรีบกระโดดลงเรือ แล้ววิ่งฝ่าพายุหิมะของเกาะเข้าไปเพื่อตามหาโรบิน
ณ ท่ามกลางหิมะ นอกหมู่บ้านที่มีพายุหิมะ
“แฮ่กๆ ๆ ๆๆๆ” เจ้าหญิงรีบวิ่งหนีสุดชีวิตท่ามกลางพายุหิมะ
แล้วเธอก็ดันวิ่งสะดุดล้มลงกับพื้นเพราะความลนลาน แต่พระเอกขี่ม้าขาวก็มาช่วยเธอทันเวลาพอดี
โซโลนั้นเอง(ใช่เหรอน่ะ?) วิ่งมาเจอเธอเข้าพอดี
“นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?” เขารีบเข้าไปช่วยดูเธอ
“คุณไม่ต้องช่วยฉันหรอกค่ะ! รีบหนีไปค่ะ!!หนีไป!!” เธอตะโกนบอกเขา
“อยู่นี่ นี่เอง” มีเงานึงปรากฏตัวท่ามกลางพายุหิมะตามเธอมา
“อ้ะ! แย่แล้ว” เธอหันไปมองด้วยความตกใจ
“…..” แต่โซโลกลับมองอย่างใจเย็น
แล้วเจ้าของเงาก็ปรากฏตัวขึ้น โรบินนี่เอง
“นี่เธอไปไหนมาน่ะ ผมตามหาเธอแทบแย่ อย่า...” โซโลจะเดินเข้าไปหาเธอ
“หลีกไปซะ....” เธอพุดด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“…….” โซโลตกใจกับสิ่งที่เธอพูด
“นายไปให้พ้นซะ...ตอนนี้มันไม่ใช่ธุระของนาย”
“เธอกำลังพูดเรื่องกันอะไรกัน!”
“……...” เธอไม่ตอบและเงียบ
“นี่คุณรีบหนีไปค่ะ! หนีไป!” บีบีตะโกนบอกเขา
“หา...?” เขายังคงงงกับการเตือน
“หล่อนน่ะฆ่าองครักของฉันและฆ่าทุกคนที่พยายามช่วยฉันเพื่อให้ฉันหนีมา” เธอพูดน้ำตาคลอ
“เธอน่ะ...เป็นไอ้ฆาตรกรโรคจิต! ที่ฆ่าคนแล้วยังยิ้มได้หน้าตาเฉย”
“ตอนนี้ฉันก็คงไปรายต่อไปสินะ มิสออลซันเด....” นั่งพูดแบบสั่นสู้
“....อึก...ไม่จริงใช่ไหม...” เขาถามเธอตรงหน้า
“……..” มีแค่ความเงียบ และใบหน้าที่นิ่ง
“พูดสิ!...พูด!...พูดสิ!!!” โซโลรู้สึกไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“.....” เธอก็ไม่ตอบ
“………………”
Just a still town girl on a saturday night, lookin' for the fight of her life
In the real-time world no one sees her at all, they all say she's crazy
Locking rhythms to the beat of her heart, changing woman into life
She has danced into the danger zone, when a dancer becomes a dance
It can cut you like a knife, if the gift becomes the fire
On a wire between will and what will be
She's a maniac, maniac on the floor
And she's dancing like she's never danced before
She's a maniac, maniac on the floor
And she's dancing like she's never danced before
On the ice-build iron sanity is a place most never see
It's a hard warm place of mystery, touch it, but can't hold it
You work all your life for that moment in time, it could come or pass you by
It's a push of the world, but there's always a chance
If the hunger stays the night
There's a cold connective heat, struggling, stretching for defeat
Never stopping with her head against the wind
She's a maniac, maniac, I sure know
And she's dancing like she's never danced before
She's a maniac, maniac, I sure know
And she's dancing like she's never danced before
[Solo]
It can cut you like a knife, if the gift becomes the fire
On a wire between will and what will be
She's a maniac, maniac, I sure know
And she's dancing like she's never danced before
[repeats out]
ความคิดเห็น