คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การเริ่มต้น
เมื่อตาทั้งคู่ประสานกัน โซโลก็ถอนปากออกรีบเอาแขนข้างที่โอบพยุงตัวโรบินค่อยๆว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำพร้อมกัน
ซู่ม!!!
“เฮ้อ! เกือบแย่แน่ะ” โซโลพูดอย่างถอนหายใจหลังจากโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำพร้อมโรบิน
“…..” โรบินยังคงเงียบและมองโซโลอยู่
“เฮ้! เจ้างั้ง เมื่อไรจะเอาเชือกลงมาซักทีฟะ” โซโลตะโกนขึ้นไปบนเรือ
“มาแล้วๆ โซโล” ลูฟี่รีบถือเชือกเส้นใหญ่มาแล้วโยนลงไปให้โซโลแต่ทว่า
เชือกดันฟลุ๊คไปคล้องรัดคอโซโลอย่างจัง ( +0+ มันไม่ตลกนะเฮ้ย)
“อ้อก!!...แปร้บๆ..อ้อก...” โซโลเริ่มหน้าซีดหายใจไม่ออก +0+
(somebody help me!!! He gonna kill me!!!)
“ดึงล่ะนะ โซโล” ลูฟี่กำลังจะดึงเชือกขึ้นมาโดยไม่มองโซโลเลย
“เอ่ะ? ทำไมมันหนักยังงี้นะ ดึงขึ้นยากจัง” ลูฟี่ยิ่งดึงแรงขึ้นไปอีก
“อ้อก....อ้อก..แปร้บๆ” โซโลคงยังพยายามฝืนไม่ให้ตัวอยู่เหนือน้ำ
โซโลทำอะไรไม่ได้ แก้เชือกที่คอก็ไม่ได้ เพราะมือข้างนึงก็ต้องโอบโรบินไว้
อีกข้างว่างก็จริง แต่....ข้างเดียวมันแก้ไม่ได้อ่ะไม่ไหว
“หมับ…พรืดๆครืด” เธอจับเชือกที่รัดคอเขา แล้วพยายามจะแก้เชือกที่คอเขา
จนแก้เชือกออกได้แล้ว โซโลจึงรีบเอามือข้างที่ว่างจับเชือกไว้แน่นแล้วปล่อยให้ดึงขึ้นไปเหนือน้ำ โดยมืออีกข้างยังโอบตัวโรบินไว้อยู่
“แฮ่กๆ...” โซโลหายใจหอบโดยที่เขาก็เงยหน้าไปมองผู้หญิงที่ช่วยเขาเอาไว้
“….” เธอก็มองเขาเช่นกัน
“ขอบคุณนะ...//// ขอบคุณนะ....” ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
เมื่อทั้งคู่ขึ้นเรือมาได้แล้ว ลูฟี่จึงรีบวิ่งไปหาโซโลแบบไม่รู้สึกตัวเลยซักนิด
“เย้!!! ในที่สุดนายก็มา โซโล” ลูฟี่กระโดดทึกทักดีใจ
“กรอด...” โซโลหงุดหงิด -_-*
ตึง!!!...ควบ...ผัวะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(โซโลเข้าไปถีบหน้าลูฟี่แล้วก็คร่อมตัวชกหน้าเขาเป็นชุด)
“กรอด...แก จะฆ่าฉันรึไงว่ะ เจ้างั้ง” โซโลพูดด้วยความโมโห
“แง่กๆ...แง่ก…อะ..ไร...เ..นี่.ย” ลูฟี่นอนหน้าปูดหน้าบวม
“นี่นายทำอะไรเขาน่ะ! หยุดเดี่ยวนี้นะ” นามิมาเห็นเข้าแล้วพูดขึ้น
“….” โซโลหันมามองนามิ
นามิเงื้องกระบองจะตีโซโล
วืด! หมับ... เมื่อมีมือไม่ได้รับเชิญยื่นมาจับกระบองไว้ก่อน
“นี่ เธอเป็นใครกัน!” เธอทำตาระแวงหันมาหาเธอคนนั้น
“พอแค่นั้นแหละ ถึงเธอจะตีเขาจริงๆ เขาก็ไม่คิดจะหลบหรอก”
นามิหน้านิ่งไปและหันมามองโซโล “เชอะ!” เธอเอากระบองลง
แต่ซักพักเธอก็เอากระบองหันมาฟาดโรบินเป็นชุดแต่มันไม่ง่ายยังงั้น
โรบินกลับหลบพลิ้วไหวดั่งดอกซากุระลอยต้องลม แล้วก็ใช้มือปัดจับ
ก้มย่อพุ่งเข้าประชิดอย่างรวดเร็ว หมัดรัวเป็นชุดใส่เต็มอกแต่ไม่ให้โดน
นามิหยุดชะงักด้วยความตะลึงแต่ก็ไม่ยอมแพ้จึงคิดจะโต้ตอบกลับ
โรบินจึงตบหน้าสะกัดเธอเต็มแรง เธอถึงกับเซไม่ทันได้โต้ตอบ
เพี้ย!!!!
“โอ้ย! ตบหรือหักคอกันแน่เนี่ย” นามิอุทาน
“เธอช้าเกินไปต่างหาก” โรบินพูดขึ้น
“หนอย...เธอเป็นใครกันแน่”
“ฉัน นิโค โรบิน นักโบราณคดี”
“นักโบราณคดีเหรอ เชอะ แต่ฝีมือเธอร้ายกาจนี่นา”
“อ้อ ฉันแค่เคยฝึกมาน่ะ ไว้ฆ่าคน...” (ทำหน้านิ่ง)
นามิถึงกับทำหน้าตะลึงในสิ่งที่โรบินพูด แต่โซโลก็พอจะเข้าใจเธออยู่บ้าง
“อืม แต่เท่าที่ผมเห็น เธอคงไม่คิดจะฆ่าใครใช่ไหม”
นามิถึงกับตกใจกับสิ่งที่โซโลพุดออกมา แล้วหันมองโรบิน
แต่สิ่งที่เธอเห็น เธอดูเยือกเย็นเหมือนไม่มีอะไรและยิ้ม
“คงจะเป็นยังงั้นนะ ถ้าเมื่อไรที่เธอไม่อยู่ และฉันต้องอยู่คนเดียว”
(มีนัยแฝงแรงแหะ)
“ไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่ปกป้องเธอเอง ไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวหรอก”
โรบินถึงกับอึ้งกับประโยคนั้นแล้วทำเป็นเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไร
เธอยืนมองนอกตัวเรือโดยเหมือนเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
หลังจากนั้น
“แล้วเราจะไปที่ไหนกันล่ะ” โซโลถามนามิ
“เรื่องการเดินทางเดี่ยวฉันจัดการเอง” นามิรับปากมั่นใจ
“อ้อ งั้นเหรอ ฝากหน่อยล่ะกัน”
“อืม”
นามิไปที่จุดบังคับเรือทันที โซโลยังคงยืนที่เดิม
“เฮ้! พวกเราจะออกเดินทางกันแล้วใช่ไหม โซโล” ลูฟี่กระโดดมาเกาะคอโซโล
“เอ่อ สิ.....” โซโลหน้าตะหงิดๆ
โซโลจับทุ่มลูฟี่ลงไปนอนข้างหน้า พลั้ก!!!!
“โอ้ย โซโล เจ็บนะ”
“อยากรู้อะไร ก็ไปถามแฟนแกสิฟะ ฮึ่ม”
“หา? แฟนเหรอ...คนไหนเหรอ งงๆ” ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าคืออะไร
ลูฟี่หันไปหันมาเห็นแต่นามิคนเดียวกำลังควบคุมเรืออยู่
“แล้วแฟนที่ว่าเนี่ย กินได้ไหม โซโล” น้ำลายยืด
“เออ สิฟะ ถามอยู่ได้ ไปหานามิโน้นไป ชิ้ว!!!”
“ไปแล้วจ้า” ลูฟี่รีบไปหานามิทันทีซึ่งกำลังขับเรืออยู่
แล้วโซโลก็ได้หันไปมองโรบิน แต่ดูเหมือนโรบินจะรู้ตัวหันมามองเช่นกัน
การมองกันท่ามกลางลมของทะเล ช่างสงบเหลือเกิน แต่ดูเหมือนว่าจะมีใบซากุระ
พัดผ่านตัวเธอไปตามสายลม ตัวเขาก็หันไปมองรอบๆอย่างแปลกใจ
“ที่นี่ไม่มีต้นซากุระนี่นา แปลกจัง” หันไปมาก็มีแต่ทะเลเท่านั้น
“…..” โรบินยังคงมองเขาเงียบๆไกลๆ
ลูฟี่ยืนมองนามิที่กำลังขับเรืออยู่
“มีอะไรเหรอ ลูฟี่” พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุ(ซึน)
“เปล่าๆ แค่อยากรู้ว่าเธอมีเป้าหมายอะไรไหม” พูดซื่อๆ
“อ้อ เรื่องนั้นเหรอ ฉันน่ะนะอยากจะผจญภัยรอบโลก”
“จริงเหรอ งั้นเราก็ไปด้วยกันได้ใช่ไหม แล้วก็อยู่ด้วยกัน”
“หึ ใครบอกว่าจะอยู่กับนาย เจ้าบ้า!!!”
“นะๆๆ นามินะอย่าโกรธเลยนะ” ลูฟี่เข้ามากอดนามิด้านหลัง
“นี่ อย่ากอดฉันสิ ลูฟี่ ปล่อยสิ...” หน้าแดง
“ให้ผมกอดเถอะนะนามิ” กอดนามิแน่น
“ต้องการอะไรเหรอ ลูฟี่...”
“เปล่า...แค่ผมอยากกอดเธอน่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นามิ” เสียงซึมๆ
“.....ฮึ.......” นามิก็ยังคงบังคับเรืออยู่
ผ่านไปหลายวันต่อมา
เรือต้องจอดที่ร้านอาหาร กลางทะเลแห่งนึง แน่นอนลูฟี่ลงก่อนใครเพื่อนเลย
ตามด้วยคุณแม่ลงมาด้วย หา! นามิ ไม่ไช่เหรอน่ะ
แล้วโซโลก็ลงมาด้วยเช่นกัน รวมถึงโรบินก็เดินตามลงมา เมื่อทุกคนลงมาแล้ว
ดูเหมือนว่าร้านจะพึ่งเปิด เลยยังไม่มีคนมากินเลย ดูเหมือนกำลังจัดโต๊ะกันอยู่
แต่ที่น่าแปลก มีแค่คนเดียวที่มาจัดร้านเท่านั้น แล้วจัดเร็วซะด้วย แต่ที่น่าตะลึงกว่านั้น
คือ ใช้ขาช่วยจัดโต๊ะ เสร็จอย่างรวดเร็ว เมื่อชายคนนั้นจัดเสร็จปั้บ
ก็หันมาที่ลูกค้ากลุ่มแรกที่พึ่งเข้ามาในร้าน
“ยินดีต้อนรับครับ ต้องการรับอะไรดีครับ” เขาพูดอย่างสุภาพ
“เอ่ นี่นายคนที่นอนร้องไห้ฟูมฟายตอนนั้นนี่” มองไปที่โซโล
“อ้อ โทษทีนะ ข้าไม่มีเงินจะกินอาหารร้านแกหรอก” พูดอย่างหงุดหงิด
“……” โรบินหันมามองโซโล
“อู้ว้าว!!! ไม่มีปัญหาครับ วันนี้วันพิเศษ คุณผู้หญิงเชิญเข้ามาได้เลย”
ตากลายเป็นรูปหัวใจเมื่อพึ่งได้เห็นสาวสองคนที่มาด้วยกัน
“ว้าว นี่พวกเราจะได้กินฟรีเหรอ จริงง่ะ” ลูฟี่พูดขึ้นอย่างดีใจ
“แน่นอนครับ เพราะร้านนี้ลูกค้าเยอะมากินเป็นเทน้ำเทท่า เชิญๆ”
“รีบไปนั่งโต๊ะด้วยกันเถอะ” นามิควงแขนลูฟี่เดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ
“จ้าๆ นามิ แหะๆ”
“พวกคุณอีก2คนก็เชิญเลยครับ เข้ามานั่งได้เลย”
ความคิดเห็น