Secret handsome

ลำดับตอนที่ #27 : ปฎิเสธ

 

"..." ยูมิมองหน้าเขาด้วย แววตาเรียบเฉย ร่างกายชาไปทุกส่วน

 

"ไปกับฉัน ยูมิ" เขาพูดเสียงต่ำและมาดึงแขนยูมิ ในด้านภายนอก เขาอาจดูเป็นคนโหดร้ายและเย็นชา แต่ใครจะรู้ว่าการแสดงออกไปแบบนั้นมีนัยบางอย่างแฝงอยู่ เขาคิดถึงจนแทบขาดใจ เหตุผลเดียวที่เขาจากไป เขาไม่ต้องการให้เธอมายุ่งเกี่ยวและเป็นอันตรายเพราะเขา เขาต้องทนทรมานกว่าหกเดือน กว่า180วันที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า 

 

'เพี๊ยะ!' มือเล็กฟาดหน้าแพทริกเต็มแรงจนหน้าเขาหันไปอีกด้านก่อนเขาจะหันกลับมาช้าๆและเลียขอบปากตัวเอง

 

"..." เขาไม่ตอบรับ สายตายูมิสั่นเครือ น้ำใสเริ่มรื้นขอบตา 

 

"!!!!!"

 

"ไปกับฉัน ยูมิ" เขาพยายามที่จะดึงแขนเธอให้ตามเขาไป แต่ยูมิก็รั้งเต็มที่

 

"ไม่!!"

 

"!!"

 

"เฮ้ย! ยูมิบอกไม่ไปก็ไม่ไปดิวะ!!" เอเลนเข้ามาผลักแพทริกออกห่าง และดันยูมิให้ไปหลบหลังตน

 

"ถอยไปเอเลน ถ้าแกยังไม่อยากให้ครอบครัวแกมีปัญหา!" แพทริกพูดเสียงกร้าว 

 

"ไม่เป็นไรเอเลน" เธอเดินออกมาตรงหน้าและเดินไปกับแพทริกอย่างว่าง่าย 

 

"แต่..." เอเลนทำท่าจะแย้งแต่เมื่อยูมิหันมาส่ายหน้าเบาๆเป็นสัญญาณ เขาก็ไม่กล่าวอะไรอีก

ร่างบางในชุดลำลองหลวมๆและผมที่ไม่ได้มัดเดินตามชายร่างสูงอย่างว่าง่ายโดยไม่พูดไม่จาจนเขาอึดอัด 

 

"เป็นห่วงเป็นใยกันเหลือเกินนะ" ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจากเมื่อครู่แต่ก็ยังคงความหนักแน่น ขณะที่เท้ายังก้าวนำหน้าต่อไปเรื่อยๆ

 

"..." เธอไม่ปริปากพูดซักคำ สีหน้าเธออ่านไม่ออก แพทริกเองก็วางท่าไม่สนใจ  

 

"ยูมิ.." เขาหยุดฝีเท้าลงที่ลานจอดรถกว้าง มือทั้งสองจับหัวไหล่เนียนไว้เพื่อจะได้มองเห็นหน้าเธอ 

 

"ฉันขอโทษ..." เจาพูดด้วยเสียงสั่นเครือและเว้าวอนก่อนจะโอบกอดร่างเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขนอย่างโหยหา นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้กอดเธอ? นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยินเสีเธอ? นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีเธอมาให้เขาดุ? นานแค่ไหนแล้ว?

 

"..." ยูมิสายตาสั่นระริก แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเมื่อเขากอดแต่อย่างใด ไม่นาน น้ำตาก็ไหลพรากอาบแก้มอย่างไม่ปิดบัง เธอก้มหน้าซบไหล่กว้าง แขนสองข้างโอบเขาจากด้านหลัง กลิ่นโคโลนอ่อนๆเตะจมูก

 

"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ขอโทษยูมิ ฉันรู้ ฉันทำให้เธอเป็นทุกข์ ฉันทำให้เธอเสียใจ ฉันผิดเอง ฉันมันโง่เองยูมิ ฉันขอโทษ..." คำพรรณนามากมายหลั่งไหลออกจากปากเจ้าชายน้ำแข็ง ไม่นาน น้ำแข็งก้อนนี้ก็เริ่มละลาย น้ำใสๆไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างเปรอเปื้อนเสื้อหลวมของยูมิ 

 

"ยูมิ..." เขาผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะพูดต่อ

 

 "คบกับฉันได้มั้ย?" สายตาแน่วแน่และอ้อนวอนจ้องนูมิเขม็งราวต้องการคำตอบที่ชัดเจน

 

"..." เธอครุ่นคิดด้วยสีหน้ากังวล 

 

"..." เขาจ้องหน้า

 

"นายคิดว่าความรู้สึกของฉันจะยังเหมือนเดิมไหม" เธอถาม คิ้วขมวดเข้าหากัน

 

".."

 

"นายคิดว่าฉันจะจดจำนายคนเดียวตลอดหกเดือน ทั้งที่นายกับฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย...และยังเจอกันได้ไม่เท่าไหร่"

 

"..."

 

"ฉันยอมรับว่าฉันเคยรักนาย รักมาก มากจนตอนแรกฉันไม่มีคืนไหนที่ได้หลับสนิท"

 

"..."

 

"แต่ตอนนี้...ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว แพทริก"

 

".."

 

"ฉันไม่รู้ว่าฉันรักนายแน่รึเปล่า แต่ตอนนี้ ฉันรู้สึกห่างเหิน รู้สึกเหมือนฉันเพิ่งเคยเห็นหน้านาย แต่ฉันก็อยากจะกอดนายเหมือนเมื่อกี้ แต่...เอเลน เขาเข้ามาในชีวิตฉันและ...มันทำให้ฉันลืมนาย ทำให้ฉันยิ้มและมีความสุข เขาเป็นคนที่ฉุดรั้งฉันขึ้นมาแพทริก เขาอยู่ข้างฉันตลอด..."

 

"..."

 

"ฉันขอโทษแพทริก ฉันรู้ว่านายคิดถึงฉันรักฉันมากกว่าฉันซะอีก แต่...ฉันคิดว่ามันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเราคบกันทั้งๆที่ฉันยังสับสนตัวเองอยู่แบบนี้.."

 

"...เธอรักมัน..." เขากัดริมฝีปากจนห้อเลือด มือสองข้างกำแน่นจนข้อนิ้วปูดเป็นสีขาว สายตาผลุบต่ำ

 

"ฉันไม่แน่ใจ..."

 

"..."

 

"ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ.." เสียงแห้งผากเปล่งออกมาอย่างยากเย็น 

 

"ขอเวลาฉันซักนิดได้มั้ย ฉันยังไม่รู้ ฉัน...."

 

"..."

 

"ฉันขอโทษ..." ร่างบางโผเข้ากอดเขาอีกรอบ แต่เขาไม่กอดตอบ กลับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ความเย็นชาหวนกลับมาในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอีกครั้ง 

 

"ไม่จำเป็น..."

 

"ฉันผิดเอง ผิดเองที่หลงรักเด็กซื่อบื้ออย่างเธอ" 

 

"..."

 

"มันไม่ควรจะเกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ควรเลยจริงๆ" เขาจำต้องผละออกจากอ้อมกอดทั้งๆที่ในใจอยากโอบเธอไว้แนบกาย เขาเดินออกไปอย่างเชื่องช้าและไม่หันกลับมาอีก ยูมิยื่นนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อครู่เธอเพิ่งทำลายความรู้สึกผู้ชายคนนึง มันยากที่จะทำใจยอมรับการกระทำของเธอเอง ยูมินั่งลงพิงเสาใหญ่และก้มหน้าปล่อยน้ำตาให้ร่วงริน แม้น้ำใสๆนี้จะไม่ช่วยลบล้างความผิดได้ก็ตาม...

 

[บริษัทอัครพิบูลย์กิจ คอเปอร์เรชั่น]

 

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องหน้าจอโทรศัพท์บางเฉียบสีดำขลับ ขณะเดียวกันนิ้วมือก็ขยับไปมาบนหน้าจอ ภายในปรากฏภาพกว่าร้อยภาพของหญิงสาวตัวเล็กผิวขาวปนน้ำผึ้งผมและดวงตาสีเข้มในทุกอิริยาบถ เขาสไลด์นิ้วบนหน้าจอช้าๆและกดลบที่ละรูปจนถึงภาพสุดท้าย เขาลังเลครู่หนึ่งก่อนจะกดออกหน้าจอโฮมและวางโทรศัพท์คว่ำลงบนโต๊ะกระจกสีมืด เขาหลับตาเอนหลังบนเก้าอี้สีดำตัวใหญ่ในห้องทำงานของตน 

 

🎵🎶🎶🎶🎵🎶

 

(นายครับ วันนี้เด็กคนนั้นไป...)

 

"ไม่ต้องทำแล้ว!"

 

(หมายถึงไม่ต้องตามดู...)

 เขาพูดสวนก่อนที่ปลายสายจะพูดจบและวางโทรศัพท์คืนที่เดิมอย่างไม่สบอารมณ์ 

 

'ก็อก ๆๆ' 

 

"เข้ามา" เขาไม่ใส่ใจในสิ่งที่พูดนัก ร่างสูงระหงเดินกรีดกรายเข้ามาในห้อง ชุดเดรสเข้ารูปสีครีมยาวเท่าหัวเข่า ลิปสติกสีอ่อนและผมสีทองสว่างเป็นธรรมชาติมัดไว้หลวมๆด้านหลัง ดวงตากลมโตสีฟ้าคราม 

 

"Hi Patrick : )" อลิเซียยิ้มเล็กน้อยและใช้แขนเรียวโอบคอเขาจากด้านข้าง 

 

"..." สีหน้าแพทริกไม่ต่างจากเดิมมากนัก

 

"เหนื่อยมากมั้ยคะ" 

 

"เหมือนทุกวัน"

 

"ไปกินข้าวกันดีมั้ยคะ?"

 

"ครับ.." เขาเดินนำออกไปก่อน เวลานี้เขาขอแค่ใครสักคน สักคนที่มาแทนที่คนๆนั้น...