Secret handsome

ลำดับตอนที่ #28 : บาสเกตบอล

"ยูมิ!" เสียงคุ้นเคยทักขึ้น หญิงสาวเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมาช้าๆ เอเลนวิ่งตามมาหลังจากที่แพทริกขับรถสีดำออกไป เอเลนเข้ามาพยุงตัวให้ยูมิลุกขึ้น

 

"เขาทำอะไรเธอรึเปล่า!?" เอเลนพลิกแขนเธอและมองหาความผิดปกติ เมื่อไม่พบ เขาจึงมองหน้าเธอด้วยความเป็นห่วง

 

"เธอร้องไห้..."

 

"..." เธอพยายามกลั้นน้ำตา แต่ก็ยิ่งทำให้มันไหลมากขึ้น 

 

"ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ ยูมิ" เขากอดให้กำลังใจหญิงสาว ใบหน้าเนียนซบอกกว้าง ความปลื้มปิติและรู้สึกผิดผสมปนเปกันไปหมด เธอไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกันแน่ที่พูดแบบนั้น เธอไม่รู้ว่ามันเป็นความจริง หรือเป็นความโกรธเพียงชั่วครู่ 

 

"เอเลน..." 

 

"ว่าไง?" เขาพูดเสียงแผ่ว 

 

"นาย...รู้สึกยังไงกับฉัน" เธอถามโดยที่ไม่ผละออกจากอ้อมกอด ดวงตาคู่สวยสั่นเครือ ตอนนี้เธอเหลือแค่เอเลน ความหวังสุดท้ายที่คิดว่าจะมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย คนที่เข้าใจเธอมากที่สุด

 

"ฉัน..."

 

"?"

 

"ฉัน....ฉันชอบเธอยูมิ!" เขาหลับตาและกอดเธอแน่นราวหวาดกลัวคำตอบที่จะได้รับ

 

"..."

 

"ฉัน...ชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ ที่สระว่ายน้ำ ตอนแรกฉันแค่อยากเอาชนะไอ้ขี้เก๊กนั่น แต่ตอนนี้...ฉันรักเธอจริงๆยูมิ ฉันรักเธอจริงๆ!" เขากอดเธอแน่นเข้าไปอีก

 

"เข้าใจแล้วล่ะ..."

 

"เธอ...คบกับฉันนะ" เขาหันมาสบตานิ่งๆ

 

"•...•" ยูมิพยักหน้ารับช้าๆอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เธอรักเอเลนจริงๆงั้นหรือ? ความรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ พึ่งพาได้ มันใช่ความรักหรือเปล่า? 

 

"ขอบคุณ ขอบคุณมากยูมิ" เขาโอยกอดเธออีกครั้ง เสียงที่สั่นเครือแสดงถึงความปลื้มปิติก่อนที่จะตามมาด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข..

 

Umika's Diarie

 

2/Decem/2014

 

'วันนี้ดูจะแปลกกว่าทุกๆวัน มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น เรื่องแรก ฉันได้ไปค้างที่ห้องเอเลน เรื่องที่สอง แพตตี้ตบฉันและกล่าวหาว่าฉันตบเธอ เรื่องที่สาม... เขากลับมา มิหนำซ้ำยังลากฉันไปคุยด้วย จะเรื่องอะไรน่ะเหรอ หึ! เขาขอฉันคบน่ะสิ ให้ตายเหอะ! ถ้าไม่ติดว่าเขาหายไปครึ่งปี ฉันคงจะตอบตกลงอยู่หรอกนะ อีกอย่าง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างแพทริก กับเอเลน ฉันรักใคร หรือไม่รักใคร แต่ฉันก็ตกลงคบกับเอเลนไปแล้ว เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ออกจะดีมากในสายตาฉันด้วยซ้ำ เขาคอยช่วยเหลือ อยู่ข้างๆ ฉันรู้แค่ว่าฉันพอใจและมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เขา และฉันหวังว่า  ฉันคงจะทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว...' ปากกาสีดำถูกวางลงข้างสมุดเล่มหนาปกสีน้ำตาลเข้ม ก่อนเจ้าของจะปิดมันลง 

 

"เฮ้อ..." เธอพิงเก้าอี้และมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามห้าทุ่มมืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์และแสงดาว ห 

 

'I have die everyday waiting for you~~' เสียงเพลงดังขึ้นจากโทรศัพท์สีชมพู 

 

"ฮัลโหล" เธอพูดเสียงเรียบ

 

(ยังไม่นอนอีกเหรอครับบ?)  น้ำเสียงปลายสายดูสดใสและเป็นมิตร

 

"อื้อ นอนไม่ค่อยหลับน่ะ"

 

(งั้นรีบนอนเถอะ วันจันทร์นี้มีสอบบาสนะ)

 

"ห้ะ!?" เธอเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ เธอลืมไปสนิทว่าต้องสอบการเล่นบาสเกตบอล 

 

(เธอจำไม่ได้หรอ?)

 

"ฉันลืมไปสนิทเลยอ่ะ-0-" เธอทิ้งตัวนอนบนเตียงเดี่ยวสีชมพู

 

(พรุ่งนี้วันเสาร์ งั้นเดี๋ยวผมติวให้)

 

"เห้ยเดี๋ยวๆ ตายละ! รายงานแคลคูลัสฉันเอเลน!?"

 

(เฮ้ๆ ใจเย็น ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะ ) เธอเดาได้ไม่ยากว่าเขาคงปั่นงานจนเสร็จและไปส่งให้ตอนเธอกลับถึงบ้าน

 

"ขอบคุณนะ ฉันนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ขนาดงานตัวเองยังลืมเลย..."

 

(ไม่เป็นไรหรอกน่า ว่าแต่ พรุ่งนี้คุณสะดวกกี่โมงครับ)

 

"บ่ายสี่ดีมั้ย" 

 

(โอเคงั้นเจอกันที่โรงเรียนนะ เอ่อ ยูมิ..)

 

"หือ?"

 

(ผมขอเรียกคุณว่า ยูเฉยๆ ได้มั้ย?)

 

"ได้สิ ไม่มีปัญหา"

 

(ขอบคุณครับ ฝันดีนะ ที่รัก)

 

"อื้อ>\\<" เธอกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนกับคำพูดแสนหวานของชายหนุ่ม ฟันเรียงสวยกัดริมฝีปากเบาๆ ไม่นานเธอก็เข้าสู่นิทรา...

 

16:07 @สนามบาสเกตบอล E high school 

 

สนามบาสสี่สนามเรียงกันกว้างและมุงด้วยโดมใหญ่ พื้นสนามมีวงกลมสีแดง สีเขียว สีเทาขนาดเล็กไปใหญ่ซ้อนกันตามลำดับและขนาดมาตรฐาน 

ยูมิใส่เสื้อกีฬาแขนสั้นสีชมพูกับกางเกงกีฬาขาสั้นสีดำ เอเลนก็เช่นกันแต่เขาใส่สีดำทั้งชุด ในมือมีลูกบาสเกตบอลสีส้มอยู่ มันดูเล็กเหมือนลูกตะกร้อเมื่ออยู่ในมือเขา แต่หากยูมิเป็นคนถือมันอาจจะดูใหญ่ไม่น้อย 

 

"เอาล่ะ เริ่มจากทฤษฎีก่อน ยูรู้ไหมขนาดของสนามบาสเกตบอลเป็นเท่าไหร่" เอเลนกอดลูกบาสไว้ข้างตัวและหันมาถาม

 

"เอ่อ....กว้าง15 ยาว28เมตร?" เธอเอียงคอด้วยความไม่แน่ใจ บาสเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอเกลียดรองจากการว่ายน้ำ

 

"ถูกต้อง แล้วมีการนับคะแนนยังไง"

 

"เอ่อ...ยิงในวงสีแดงกับสีเขียวได้ลูกละ2คะแนน ส่วน...ยิงในพื้นที่สีเทาได้ลูกละ3คะแนน?"

 

"ยูควรจะมั่นใจกว่านี้นะ^^" เขายีผมเธอที่มัดเป็นหางม้าเบาๆ

 

"อื้อ^0^" 

 

"การชูทมีกี่ระยะ แต่ละระยะหวังผลกี่เปอร์เซ็นต์"

 

"3ระยะ ระยะใกล้หวังผล80% ระยะกลางหวังผล60% ระยะไกลหวังผล30%"

 

"ถูกต้อง แล้ว....การชูทมีกี่ลักษณะ"

 

"อืมม....3ลักษณะ มียืนยิง กระโดดยิง วิ่งกระโดดยิง"

 

"ความรู้แน่นเหมือนกันนี่ เอาล่ะ เรามาเริ่มปฎิบัติกัน อันดับแรก การเลี้ยงลูกบาส เราจะต้องใช้นิ้วทั้งห้าและฝ่ามือสัมผัสลูก อย่าให้มือแข็งหรืออ่อนเกินไป โค้งนิ้วพอรับกับส่วนโค้งจองลูกบาส และเริ่มเลี้ยง" เอเลนสาธิตและเริ่มเลี้ยงลูกบาสอย่างคล่องแคล่ว 

 

"ยูลองสิ" เอเลนยื่นลูกบาสมาให้ 

 

"อื้อ" เธอรับมาอย่างเสียไม่ได้และเริ่มเลี้ยงบอลตามที่เอเลนบอก แต่ก็เงอะงะตามประสา

 

"มานี่" เขาอ้อมมาด้านหลังยูมิและใช้แขนโอบมาด้านหน้า มือนึงจับลูกบาส

อีกข้างจับมือเธอ

 

"ยูต้องทำมืออ่อนลงนิดนึง ใช้นิ้วทั้งหมดจับลูกบาสไว้ แบบนี้"

 เขากระซิบข้างหู มือก็จัดแจงระเบียบนิ้วเล็กกว่า ความใกล้ชิดทำให้ยูมิอดหน้าแดงและอมยิ้มไม่ได้ ความรู้สึกที่ต่างกัน... ต่างกับแพทริกที่เธอไม่เคยเขินอาย เธอเป็นตัวของตัวเองเสมอ

 

"เข้าใจมั้ยคะ" เขายีผมเธออีกครั้งด้วยความหมั่นเขี้ยว ริมฝีปากบางยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวย

 

"อื้อ" ยูมิพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ เธอเริ่มเลี้ยงบาสได้คล่องแคล่วขึ้นมาก

 

"โอเค ทำได้ดีมากค่ะ ต่อไป..การส่งลูกบาส มีทั้งการส่งระดับหัว ระดับอก ลูกกระดอน ฯลฯ แต่ตอนนี้เราจะใช้แค่สองแบบ คือปบบส่งสูงและส่งต่ำ แบบนี้" เอเลนก้าวเท้าไปด้านหลังก่อนจะส่งลูกบาสให้ยูมิรับในระดับอกเบาๆ

 

"ยูลองสิคะ" ยูมิเก้ๆกังๆก่อนจะโยนลูกไปในระดับเดียวกันแต่แรงกว่าเล็กน้อย

 

"โอเค ต่อไประดับหัว" เขาโยนลูกบาสกลับมา คราวนี้โยนขึ้นเหนือหัว ยูมิรับได้อย่างฉิวเฉียด

 

"ยูลองสิ" เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งบาสไปโดยไม่ทันกะระยะและสังเกตว่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ลูกบาสพุ่งไปอย่างแรงจังหวะเกียวกับที่สายตาเขามองไปที่บริเวณข้างสนาม

 

'ปัก!' ลูกหนังสีแสดกระทบหน้าเอเลนก่อนจะเด้งกลับและกลิ้งขลุกๆไป ความแรงทำให้เขาเซและล้มไปด้านหลัง

 

"เอเลน!" ยูมิตกใจสุดขีดก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา 'แฟนหนุ่ม' ของเธอ

 

"เอเลน เอเลน!" เธอประคองหัวเขาขึ้นบนตัก สันจมูกเขามีรอยแดงและแตกเล็กน้อย

 

"แรงเยอะเหมือนกันนะคะ" เขาพูดทั้งที่หน้าตายังคงแสดงความเจ็บปวดชัดเจน 

 

"เอเลน ฉันขอโทษนะ " เธอน้ำตาคลอเบ้ากับความรู้สึกผิด

 

"ไม่เอา อย่าร้องสิ" เขาลุกขึ้นมานั่งข้างๆก่อนจะโอบกอดเธอไว้ มือใหญ่ลูบหลังเธอเบาๆ เขาไม่โกรธเธอ ไม่เคยโกรธเลยสักครั้ง..

  

 

 

 

 

 

#อย่าเป็นนักอ่านเงียบนะคะ คอมเม้นกันด้วยเน้อ ยินดีรับฟังค้า😊💖