Secret handsome

ลำดับตอนที่ #26 : Come back again1

ร่างบางก้าวออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนสีฟ้าอ่อนที่หลวมนิดๆ เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกชุ่ม

เมื่อเธอเดินออกมาได้สามก้าว ห้องทั้งห้องเหมือนหมุนได้ ตาพร่ามัว หูอื้อไม่ได้ยินเสียง เธอล้มตัวลงจังหวะเดียวที่เอเลนเข้ามาประคองได้พอดิบพอดี

 

"ยูมิ! ยูมิ" เอเลนเขย่าตัวหญิงสาว แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะตื่น เขาใช้มืออังหน้าผากเธอ ความร้อนแล่นผ่านฝ่ามือหนา ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีซีด เขาช้อนตัวเธอวางบนเตียงใหญ่สีเทาฟ้า เมื่อได้ที่ เขาเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบแผ่นเจลสีฟ้ามาแปะที่หน้าผากเกลี้ยง และหยอดยาเม็ดสีขาวเข้าไปในปากตามด้วยน้ำอุ่น เปลือกตาเธอขยับเล็กน้อย แต่ก็นิ่งไปเช่นเดิม 

 

"ไม่สบายจริงๆด้วย"  เอเลนพึมพำกับตนเองและใช้มือปัดผมที่บังหน้าหญิงสาวไปด้านข้าง

ร่างสูงในชุดนักเรียนชุดเดิมที่ตอนนี้แห้งแทบสนิทนั่งลงพื้นข้างเตียง เขากำมือร้อนไว้แน่น ปลายนิ้วลูบไล้ไปมาบนข้อนิ้วเล็กกว่า สายตามองหน้าคนที่หลับใหล ไม่นานเขาก็คล้อยหลับไป...

 

"แพทริก.. อย่าไป...ขอร้อง..อย่า..แพทริก..อย่าาา!!" เขาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเล็กที่ตะโกนออกมาสุดเสียง เมื่อมองหน้าก็พบว่าเธอหลับไปอีกครั้ง เขาหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่การคล้อยหลับ แต่เป็นการพยายามข่มตาหลับ ชื่อที่หลุดออกจากปากคนข้างกายบ่งบอกชัดเจนว่าเธอยังไม่ลืม ไม่ลืมเขาคนนั้น...

 

เช้าตรู่ 

ยูมิปรือตาขึ้น แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามาทางระเบียง เธอพยายามบอกดันตัวขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหนักผิดปกติ เธอจึงล้มลงนอนอีกรอบ

 

"ตื่นแล้วหรอ" เอเลนถือชามโจ๊กมาให้

 

"กี่โมงแล้ว? " เธอถาม

 

"ก็ราวๆ...แปดโมง" เอเลนพูดพร้อมก้มมองนาฬิกาข้อมือสีดำสีหน้าเรียบเฉย

 

"แปดโมง!?" ยูมิหน้าตื่น

 

"ฉันต้องไปโรงเรียนนนน"

 

"เฮ้ เดี๋ยวสิ เธอไม่สบายอยู่นะ ลาป่วยสักวันก็ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว อีกอย่าง ฉันลาครูแล้วก็บอกเพื่อนเธอให้เก็บงานให้แล้ว"

 

"T0T"

 

"มีอะไรรึเปล่า"

 

"รายงานฉันอ่าา เหลดมาสองอาทิตย์แล้ว ถ้าไม่ส่งอาทิตย์นี้ฉัน ติด0แน่เลยT0T" เธอน้ำเสียงเป็นกังวล

 

"เดี๋ยวฉันเอาไปส่งให้ อยู่ไหนล่ะ?"

เอเลนถาม

 

"ในกระเป๋าอ่ะ" เมื่อเอเลนเปิดกระเป๋าสะพายและหยิบรายงานเล่มหนาออกมา กลับพบว่าหมึกหลากสีเลอะเป็นจุดบนกระดาษทุกแผ่นที่ตอนนี้ยับย่นและชื้นนิดๆ

 

"เพราะฝนตกแน่เลย" ยูมิถอนหายใจ

 

"เรามาเริ่มทำใหม่เถอะ ยังมีเวลากว่าจะหมดวันนะ" เอเลนให้กำลังใจและไปหยิบโน๊ตบุคสีขาวมาตั้งบนเตียง

 

"อื้อT^T"

 

"แคลคูลัส?" เอเลนอ่านหัวข้อรายงานเล่มเก่า

 

"ช่ายย-,,-"

 

"ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ แคลคูลัสง่ายจะตายไป" เอเลนยิ้มปนหัวเราะเบาๆ

 

"ง่ายสำหรับนายนี่T-T" 

 

"เดี๋ยวฉันเป็นครูจำเป็นให้1วัน" เขายักคิ้ว

 

"^0^"

 

ยูมินั่งฟังเอเลนอธิบายเกี่ยวกับแคลคูลัส เขาใช้เวลาไม่นานก็ทำให้เธอเข้าใจได้ทั้งหมดแม้จะมีไข้อยู่ก็ตาม

 

4ชั่วโมงผ่านไป..

 

"หิวไหม?" เอเลนถามเพราะเวลานี้เที่ยงเข้าไปแล้ว

 

"นิดหน่อย" ยูมิตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากโน๊ตบุคบนตัก

 

"เดี๋ยวฉันไปซื้อของกินก่อนนะ"

 

"อื้อ"

เอเลนลุกขึ้น เขาหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสีส้มมาสวมและเดินออกไป ยูมิยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำรายงานที่เกือบจะเสร็จแล้ว 

 

"สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารจริงๆ" เธอยิ้มขณะที่นิ้วมือสองข้างจิ้มลงบนแป้นพิมพ์ 

 

'ติ้ง ต่อง' เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น เธอลุกจากเตียงและไปเปิดประตูโดยไม่ทันได้ส่องดูทางตาแมวก่อน

 

"เอเลนไม่อยู่ค่ะ มีอะไรฝาก.." เธอนิ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นคนตรงหน้าอย่างเต็มตา หญิงสาวผิวขาวผ่องในชุดนักเรียน ดวงตากลมโต ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระกลางหลังถูกมัดเป็นหางม้า ปล่อยปอยผมด้านหน้าระข้างแก้ม

 

"เธอ!?!" หญิงสาวตาค้าง

 

"แพตตี้?!" 

 

"กรี๊ดดดดดด!! เธอมาอยู่ในห้องเอเลนได้ยังไงยะ!?"

แพตตี้ใช้นิ้วชี้หน้า 

 

"มาทำงานนิดหน่อย" ยูมิเสียงเรียบ

 

"งานเสร็จแล้วก็ออกไปสิ!!" เสียงเล็กแหลมตวาดดังลั่น

 

"เธอมีสิทธิ์อะไร นี่ไม่ใช่ห้องเธอซักหน่อย" ยูมิใช้ศอกดันขอบประตู มองอย่างท้าทาย

 

"กรี๊ดดดดดดด"

 

"เก็บกดหรือไง โตมาถึงได้กรี๊ดๆเป็นชะนีฤดูผสมพันธุ์" ยูมิลอยหน้าลอยตาตอบ

 

"เธอกล้าด่าฉันเรอะ!?"

 

"ใครว่าฉันด่าเธอ อย่าร้อนตัวสิ ฉันด่าชะนีแถวนี้ต่างหากกกก" เธอกลอกตามองเพดาน

 

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!" แพตตี้ปรี่เข้ามาหวังจะคว้าแขนเธอ แต่อยู่ดีๆเธอก็หันไปยิ้มย่องคนเดียวและตบหน้าตัวเองจนขอบปากสีส้มมีเลือดไหลซึม 

 

"เธอทำอะไรของเธอ" ยูมิมองหน้า

แพตตี้ล้มไปกองกับพื้นช้าๆและโอดครวญ

 

"ฮึก ฮึก ฮืออ ทำไมพี่ใจร้ายจัง พี่ตบแพตตี้ทำไม" น้ำหูน้ำตาไหลเอ่อเปรอะเปื้อนแก้มเนียน 

 

"ห้ะ?"

 

"ยูมิ จะกินไรดีอ่ะ มีข้าว.." เอเลนเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางสบายใจ ในมือมีถุงพลาสติกมากมาย แต่ก็ต้องฉงนเมื่อมีใครบางคนมาอยู่ในห้อง

 

"แพตตี้? ทำไมไปนั่งบนนั้นล่ะ" เอเลนเข้าไปช่วยพยุง

 

"พี่ พี่ พี่ยูมิ เค้า...เค้าา"

 

"เค้าอะไร" ยูมิแทรก สีหน้าเอาเรื่อง

 

"เค้าตบแพตตี้ค่ะ" เธอกอดแขนเอเลนแน่น

 

"?" เอเลนหันมามองยูมิเชิงต้องการ คำอธิบาย

 

" นายอยากเชื่อใครก็ตามใจละกัน ฉันไม่อธิบายอะไรทั้งนั้นอ่ะ!" ยูมิพูดเสียงสะบัด เธอคว้ากระเป๋ากับถุงเสื้อผ้าเก่าและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

 

"เฮ้ ยูมิ เดี๋ยวสิ" เอเลนทำท่าจะตามมา แต่ก็โดนรั้งไว้ซะก่อน

 

"โอ้ย เอเลน แพตเจ็บแผลจังเลยค่ะ" 

 

"ปล่อยแขนพี่ แพต" เอเลนพูดเสียงทุ้ม ทำให้แพตตี้ยอมปล่อยแขนเอเลน

เขาไม่รอช้า วิ่งตามออกไปทันที ทิ้งให้หญิงสาวดิ้นพล่านอยู่ในห้อง

 

"ยูมิ เดี๋ยวสิ!" เอเลนทั้งวิ่งตามทั้งพูดไปด้วย แต่คนตรงหน้ายังเร่งฝีเท้าให้เร็วกล่าเดิม

 

"นี่ ฟังฉันก่อนสิ!" เอเลนคว้าแขนยูมิได้

 

"นายไปถามแพตก่อนไหมว่าทำแบบนี้ทำไมอ่ะ!"

 

"ทำ? ทำอะไร?"

 

"ก็ไอ้รอยแดงๆบนหน้าไง! ให้ตายสิ! " 

 

"เดี๋ยวๆๆๆ เธอจะบอกว่าแพตตี้ตบหน้าตัวเองหรอ?"

 

"นี่นายคิดว่าฉันทำแบบนั้นจริงๆงั้นสิ? ฉันคิดว่านายรู้จักฉันดีกว่านี้ซะอีก"

ยูมิเตรียมจะเดินหนี แต่ก็พบกับชายร่างสูงผมน้ำตาลทองในชุดกึ่งทางการสีเข้ม เขามองหน้าเธอด้วยแววตาไร้ความรู้สึก ก่อนจะพูด

 

"ใช่ ฉันรู้จักเธอดี ยูมิกา พิมพ์ธารา"