As A Man

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่ะ สำหรับฟิคเรื่องที่2 

เรื่องนี้ไรท์เตอร์ไม่ได้เป็นคนแต่งเองแต่ว่ามีคนแต่งมาให้^^

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ QueenJ คึคึ >/<

ฟิคเรื่องนี้เป็นคู่ของมินฮยอน นิวอีสท์ กับคริสตัล เอฟเอ็กซ์

ฟิคเรื่องนี้เกิดจากความจิ้นส่วนตัวของไรท์เตอร์ล้วนๆ

เพราะว่าไรท์เตอร์ชอบทั้งคู่เลย-/- ทำให้เดือดร้อนคนอื่นต้องแต่งให้อ่าน 5555

ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องนะคะ




MINHYUN  & KRYSTAL

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

 

 

 

Oh-oh-oh-oh Oh-oh-oh-oh Oh-oh yeah~ 

 

yeah-eh-eh-eh eh-eh-eh-eh-eh (you got me twisted)

 

Oh-oh-oh-oh Oh-oh-oh-oh Oh-oh Ohoh~ 

 

yeah-eh-eh-eh eh-eh-eh-eh-eh Umm~

 

 

새로운 시작은 언제나 두렵죠 

 

แซโรอุน ชีจากึน ออนเจนาทูรยอบจโย

 

การเริ่มต้นใหม่มักเป็นอะไรที่น่ากลัวเสมอ 

. . . . . . . . . .  

 

. . . . . . . 

 

 . . . .  

 

. . .  

 

 

2ปีผ่านที่ผ่านมาเสมือนช่วงเวลาที่แสนสั้นสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับฉันแล้วมันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน กาลเวลาไม่เคยทำให้ฉันลืมเขาได้เลยสิกนิด แต่กลับทำให้ฉันยิ่งคิดถึงเขามากขึ้นไปในทุกๆวัน ความทรงจำต่างๆที่มีร่วมกันคอยตอกย้ำให้ฉันยังคอยรอเขาอยู่ต่อไป... 

 

'ตัลมันหิมะเริ่มตกแล้วนะ กลับกันเถอะ' เพื่อนสนิทของเธอ 'ชเว จินริ' เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางที่อยู่ข้างกำลังนั่งเหม่อที่ม้านั่ง เป็นปกติของ คริสตัล จอง คนนี้จะต้องมานั่งรอเขาคนนั้นในที่เดิมเป็นประจำทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเขาก็คงไม่กลับมาหาเธอ  

 

'เธอกลับไปก่อนเลยซอลลี่ ฉันขอนั่งตรงรออีกสักพัก'  

 

 

คำตอบเดิมๆที่เอ่ยตอบออกมาไม่ว่าจะสภาพอากาศไหนของคริสตัล ทำเอาซอลลี่ถึงกับเหนื่อยใจกับนิสัยเพื่อนสาวคนนี้ แต่เธอก็เข้าใจว่าคริสตัลยังทำใจไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนเบาๆ ก่อนจะเอ่ยลาแล้วเดินแยกไปอีกทาง 

 

สุดท้ายก็เหลือเพียงร่างบางที่นั่งอยู่ตรงนั้น ภาพความทรงจำเก่าๆเริ่มไหลเข้ามาในหัวสมองพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆเอ่อล้นออกมาจากนัยตาคู่สวย... 

 

'เลิกร้องไห้ได้แล้วนะครับคนสวย '  เสียงของชายหนุ่มแปลกหน้าเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี  

 

'ค...คุณ...เป็น....ค...ใครคะ' 

 

'ผมชื่อมินฮยอนครับ ให้ผมเป็นคนปกป้องคุณนะครับ :) ' 

 

 

하지만 이번만큼은 사랑이라 꼭 믿어요

 

ฮาจีมัน อีบอนมันคือมึน ซารังอีรา กก มิดอโย

 

แต่ว่าในตอนนี้... ฉันกลับเชื่อจริงๆ ว่าสิ่งนี้มันคือความรัก 

 

. . . . . . . . . .  

 

. . . . . . . 

 

 . . . .  

 

. . .  

 

 

หลังจากวันนั้นชีวิตของคริสตัลจองก็เปลี่ยนไปหลังจากได้พบกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้น  เพียงไม่นานเขาก็เริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเธอ  

 

ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ของชายหนุ่มคนนั้นกำลังยืนพิงรั้วหน้าบ้านของฉันอยู่อย่างท้าทายความหนาว 

 

ฉันจึงตัดสินใจเดินผ่านเขาไปอย่างไม่สนใจ ก่อนที่สองขาก้าวไปได้สักพักก็ต้องหยุด กึก! 

 

'คริสตัลนูนา!' 

 

ฉันหันกลับไปมองตามเสียงเรียก ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นมินฮยอนวิ่งเข้ามาหา.. 

 

'ผมรอนูนาอยู่นะ (' ')' 

 

'หืม'  

 

'ไปโรงเรียนกันดีกว่าครับ '  

 

'อืม ไปสิ'  

 

ไม่นานรถบัสก็มาจอด แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง เพราะรถนั้นมีคนนั่งจับจองที่นั่งกันเต็มไปหมดจึงเหลือเพียงแค่ที่ให้ยืนอีกนิดหน่อย ทำใไ้ทั้งคู่ต้องยืนเบียดกันเล็กน้อย... และหัวใจฉันแทบจะหลุดออกมาข้างนอก เมื่อยามที่รถเบรก ใบหน้าของมินฮยอนก็เคลื่นเข้ามาใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนที่สัมผัสได้ตรงข้างแก้ม 

 

หลังจากนั้นไม่นานนักรถบัสก็มาจอดลงป้ายหน้าโรงเรียนพอดี มินฮยอนจึงถือวิสาสะคว้ามือฉันไปจับไว้อย่างหน้าตาเฉย  ก่อนจะพากันเดินมาถึงหน้าห้องเรียน 

 

'นี่ถึงห้องแล้ว ปล่อยนะ' เสียงหวานแหลมดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ยอมปล่อยมือของตน 

 

'เดี๋ยวเย็นนี้ผมมาหาที่ห้องนะครับ รอผมด้วย' ว่าจบก็ยิ้มหวานให้ร่างบางตรงหน้าก่อนจะเดินลงไป... 

 

 

 

아팠던 이별 보다 더 행복해지려고

 

อาพัซดอน อีบยอล โบดา ดอ แฮงบกแฮจีรยอโก

 

การพยามที่จะมีความสุขมากกว่าคิดถึงความเจ็บปวดจากการเลิกรา 

 

....... 

..... 

.... 

... 

.. 

 

ตึง! 

คนที่กำลังใช้เวลากับการอ่านหนังสือถึงกับตกใจสะดุ้งเฮือก เมื่อโทรศัพท์เครื่องสวยสั่นเตือนขึ้นแสดงถึงการมีข้อความใหม่เข้า ใบหน้าเรียวฉายแววสงสัย ก่อนที่มือเรียวยาวจะเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดู ตาสวยไล่อ่านตัวอักษรทีล่ะตัว 

 

นูนามาเจอผมที่หน้าบ้านนูนาตอนนี้ได้ไหมครับ  

มินฮยอน 

 

สองขายาวจึงตัดสิ้นใจก้าวเดินออกมาหน้าบ้านของตนด้วยความสงสัยก่อนจะต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า 

 

เมื่อเด็กหนุ่มหน้าหล่อคนเดิมเสียงเดิมกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของฉันพร้อมกับดอกไม้ช่อสวย  

 

'เอ่อ...มีอะไรรึป่าวมินฮยอนอา'  

 

'ให้ผมได้ดูแลนูนาได้ไหมครับ เป็นแฟนกันนะครับ'  เขาก้มหน้าคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้มมาสบตาฉันอย่างแน่วแน่ก่อนจะเอื้อเอ่ยออกมา... 

 

'นูนายังไม่พร้อมที่จะเสี่ยงน่ะ...เราพึ่งรู้จักกันเพียงสองอาทิตย์เองนะ' 

 

'สำหรับผมสองอาทิตย์มันก็มากพอที่ผมจะมั่นใจได้แล้วครับว่าใครคือคนที่ใช่สำหรับผม'  

 

'นูนาขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม' 

 

'แค่นูนาเปิดใจให้ผม ผมก็ดีใจแล้วครับ' 

 

  

그대와 우리 영원을 약속하고 맹세하죠

 

คือแดวา อูรี ยองวอนึล ยักซกฮาโก แมงเซฮาจโย

 

เหมือนกับคำสาบานที่เป็นสัญญานิรันดรของเรา 

..... 

... 

.. 

. 

สองอาทิตย์ผ่านไป... 

 

หลังจากที่ฉันใช้เวลาคิดทบทวนกับตัวเองอยู่นาน อีกทั้งอะไรหลายๆอย่างที่ฉันควรเปิดใจยอมรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาในชีวิตบ้าง เพราะชีวิตของคนเรานั้นสั้นนัก ถ้าไม่ลองอะไรใหม่ๆก็อาจจะพลาดสิ่งที่ดีที่สุดไปก็ได้  

 

ฉันจึงตัดสินใจเดินไปยังหน้าห้องเรียนของมัธยมปลายปีสอง...มันคือห้องเรียนของฮวังมินฮยอนตามคำบอกเล่าจากเร็น คนที่มาจีบเพื่อนสาวฉันอย่างซอลลี่ 

 

แต่ตอนนี้คนกลับมีผู้คนอยู่หน้าห้องนี้เต็มไปหมด ฉันเลยตัดสินใจยืนหลบมุมรอคอยทยอยหายไปได้สักพัก จึงเดินเข้าไปในห้องที่เกือบจะว่างเปล่านั้นก่อนที่จะเห็นเป้าหมายคนสำคัญของฉันในวันนี้ ซึ่งเมื่อเขาเห้นฉันแววตาตกใจก็เกิดขึ้นภายในตาของเขา 

'นูนามาทำอะไรที่นี่ครับ'  

 

'ขอเวลาคุยด้วยหน่อยได้ไหม'  

 

หลังจากที่ฉันพูดจบ มินฮยอนก็ส่งสายตาดุดันไปให้แก่เพื่อนที่เหลือของเขาจนทุกคนยอมเดินออกจากห้องไปเหลือเพียงเราสองคน  

 

'นูนามีอะไรกับผมหรอครับ'  

 

'เอ่อ...คือ..ยังอยากฟังคำตอบของนูนาอยู่หรือเปล่า' 

 

'อยากสิครับ' 

'นูนา...ตกลง ' 

 

'O_O!!! นูนาพูดจริงหรือเปล่าครับ' 

 

'...จริงสิ' 

 

'สัญญาด้วยเกียรติฮวัง มินฮยอนเลยครับ ว่าจะไม่ทำให้นูนาร้องไห้แน่นอน' 

 

'ฮ่าๆ ขอบคุณนะ ^^' 

 

하지만 잦은 관심이 작은 부담이 되겠죠

 

ฮาจีมัน จาจึน ควานชีมี จากึน บูดามี ดเวเกซจโย

 

แต่ว่าการที่ฉันเอาใจใส่คุณบ่อยๆ อาจทำให้คุณเริ่มรู้สึกกดดันขึ้นทีละนิด 

....... 

.... 

... 

.. 

 

'ได้พักผ่อนบ้างไหมเนี่ย ทำไมถึงดูผอมลงเยอะเลยล่ะ?' 

 

'ช่วงนี้การบ้านเยอะมากๆเลยครับนูนา TT'  

 

'แล้ววันนี้ว่างรึเปล่าล่ะ'  

 

'สำหรับนูนาผมว่างเสมอครับ' 

 

'งั้นเราไปกินเค้กกันไหม นูนาเห็นร้านเปิดใหม่แถวนี้ เราไปกันไหม'  

 

'เอาสิครับ' 

 

มินฮยอนเลือกที่จะนั่งอยู่ตรงกลางร้าน เขาหันมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งก่อนจะอ้อมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม 

 

'เอาซอล์ฟครีมชานมดีไหมครับนูนา' ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งอ่านไล่เมนูไปเรื่อยๆ มินฮยอนก็พูดขึ้นมา พอฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเขานั่งเท้าคางมองหน้าฉันอยู่ ...ฉันก็รู้สึกใจเต้นขึ้นมาเฉยๆ บนใบหน้าหล่อของเขานั้นมีรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก 

 

'อืม ก็ได้'  

 

'งั้นเอาช็อคโกแลตเย็นสองแก้ว แล้วก็..ซอล์ฟครีมชานมด้วยครับ' 

 

'ค่ะ ได้ค่ะ' พนักงานสาวจดอย่างเชื่องช้าโดยที่ตาแทบไม่มองกระดาษเลย มองแต่หน้ามินฮยอนอยู่นั่น แต่มินฮยอนกลับไม่ได้สนใจ เขาทำเพียงแค่มองหน้าฉันพลางอมยิ้มไปด้วย 

 

ฉันนั่งใจเต้นตึกตักได้สักพักก่อนที่ซอล์ฟครีมมาเสิร์ฟ ฉันถึงได้สติก่อนจะลงมือหันมาจัดการของหวานที่อยู่ตรงหน้า  

 

'มินฮยอนอา '  

 

'ครับนูนา'  

 

'ซอล์ฟครีมนี่อร่อยจริงๆนะกินด้วยกันไหม' ฉันถามพร้อมกับขึ้นมาก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเขา 

 

'นูนาครับ ครีมเลอะปากน่ะ'  

 

'หืม ตรงไหนหรอ' ฉันงงไปสามวิก่อนที่จะหน้าร้อนผ่าว เมื่อมินฮยอนเลื่อนนิ้วของเขามาแจะเบาๆที่ริมฝีปากของฉัน จากนั้นจึงเลียครีมที่ปลายนิ้วตัวเองออก 

 

'อร่อยจริงๆด้วยครับ' 

 

끊기 싫은 긴 통화를 점점 귀찮아하겠죠

 

กึนกี  ชีลึน คิน ทงฮวารึล จอมจอม กวีชานาฮาเกซจโย

 

คุณอาจรำคาญมากขึ้น...เวลาที่ฉันไม่อยากจะวางสายของคุณ 

......... 

.... 

... 

.. 

 

[นูนาผมจะวางสายแล้วนะครับ] 

 

'เดี๋ยวก่อนสิมินฮยอนอา' 

 

[ ตู๊ดๆๆ ]  

 

แล้วสายก็ตัดไปพร้อมกับอาการช็อคสนิทของฉัน  

 

 

시간이 갈수록 난 이렇게 작아지는걸

 

ชีกานี คัลซูรก นัน อีรอเค จากาจีนึนกอล

 

มันทำให้เมื่อเวลาผ่านไป ฉันเลยหมดความสำคัญลงไปเรื่อยๆ

 

....... 

.... 

... 

.. 

 

เดือนที่สี่ 

 

'นูนารักนายจัง พรุ่งนี้เราไปดูหนังกันดีไหม?' 

 

'ผมนัดเพื่อนเอาไว้ครับ' 

 

' อย่างงั้นหรอก อื้อ ไม่เป็นไร ^^' 

 

'นูนากลับบ้านเองได้ใช่ไหมครับ วันนี้ผมรีบ' 

 

'ได้สิๆ นายรีบไปเถอะ'  

 

'ครับ'  

 

หลังจากบอกลากันจบ เขาก็หันไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามองฉันสักนิด ฉันจึงตัดสินใจเดินเล่นไปเรื่อยๆจนมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่ที่ฉันเจอกับเขาครั้งแรก ... พลันภาพแห่งความทรงจำต่างๆก็ยังคงวนเวียนไหลเข้ามานหัวอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่น้ำตาของฉันจะเริ่มไหลลงมาเรื่อยๆ... 

 

 

 

 

그댄 남자라서 남자라서 죽어도 몰라요

 

คือแดน นัมจาราซอ นัมจาราซอ จูกอโด มลราโย

 

ก็เพราะคุณเป็นผู้ชาย..คุณเป็นผู้ชาย..คุณถึงไม่รู้อะไรเลยถึงแม้คุณจะตาย 

........ 

.... 

... 

... 

เดือนที่หก 

 

'นี่มินฮยอนอา พึ่งไปนะ จำไม่ได้หรอวันนี้วันอะไร '  

 

'วันจันทร์ไงครับ ผมต้องรีบไปแล้วนูนาปล่อยผมเถอะครับ'  

 

'ถ้าบอกว่าไม่อยากให้ไปจะไม่ไปได้หรือเปล่า..' 

 

'ทำไมนูนางี่เง่าแบบนี้ล่ะครับ!' มินฮยอนเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าฉันสักนิด 

 

'วันนี้วันครบรอบหกเดือนของเรานะ' คำพูดที่เปล่งออกมาจากปากบางหลุดออกมาหลังจากที่อีกคนได้เดินหายไปแล้ว 

내가 부족해서 너무 못나서 그대만 바라보고 있죠

 

แนกา บู จกแฮซอ นอมู มซนาซอ คือแดมัน พาราโบโกอิซจโย

 

ก็เพราะฉันมันแย่...ก็เพราะฉันมันโ ง่...ฉันถึงมองแค่คุณคนเดียว 

 

 

 

...... 

... 

.. 

 

เดือนที่เจ็ด 

'คริสตัลอา ดูสิมีรุ่นน้องเขียนจดหมายมาให้เธอด้วยล่ะ'  

 

'...' 

 

'คริสตัลอาเธอยังมีฉันอยู่ข้างเสมอนะ รู้ไหม' ซอลลี่เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอเริ่มน้ำตาคลอจึงรีบดึงเข้ามากอดเอาไว้แน่น ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งกอดกันร้องไห้ท่านกลางบรรยากาศอันโหวงเหวงในโรงเรียนที่แทบไมเหลือใครแล้ว 

 

 

 

그저 자유롭고 싶겠죠 변할 수는 없겠죠 남자라서

 

คือจอ จายูรบโก ชิพเกซจโย พยอนฮัลซูนัน ออพเกซจโย นัมจาราซอ 

 

คุณอาจแค่ต้องการเป็นอิสระ ทำให้คุณอาจจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้...ทั้งหมดนั่นก็เพราะคุณเป็นผู้ชาย

 

 

...... 

... 

.. 

 

ตึง! 

 

ตึง!ตึง!ตึง! 

 

เสียงไอโฟนของฉันดังขึ้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ แสงของจอสว่างวาบขึ้นพร้อมกับชื่อของเขา...มินฮยอน ฉันจึงตัดสินใจเดินไปหาเขาทันที 

'มีอะไรเหรอมินฮยอนอา'  

 

'นูนา...ผมว่าเราห่างกันสักพักไหมครับ' 

 

'เอาอย่างนั้นหรอ...ก็เอาสิ'  

 

 

 

 

남자라서남자라서남자라서 

 

นัมจาราซอ.. นัมจาราซอ .. นัมจาราซอ

 

เพราะยังไงคุณก็เป็นผู้ชาย 

...... 

... 

..

 

 
เดือนที่เก้า

ภาพเหตุการณ์ต่างๆในอดีตย้อนกลับเข้ามาในคงามคิดของฉันอีกครั้ง ราวกับภาพตอกย้ำเหตุการณ์ในอดีตของฉันกับแฟนเก่า...คิมจงอิน... แต่มันต่างกันตรงที่ฉันจะเป็นคนบอกเลิกเอง ไม่ใช่โดนบอกเลิก

 

เมื่อคิดได้ดังนั้น มือเรียวยาวจึงรีบต่อสายไปยังปลายทาง...ฮวัง มินฮยอน..

[ยอโบเซโย]

'ออกมาเจอกัหน่อยได้ไหม ...ครั้งสุดท้ายก็ยังดี' 

[ที่เดิมนะครับ]

'อืม' 

[ตู๊ดๆ]

 

ฉันมาถึงที่นัดก่อนเวลาเล็กน้อยจึงเลือกที่จะนั่งใกล้ทางเข้าร้าน เพื่อให้เขาเห็นฉันได้ชัดๆ หลังจากนั้นเพียงนิดเดียว ร่างสูงของเขาก็เดินเข้ามาในร้านด้วยความรีบร้อน ใบหน้าของเขาไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนเขาก็ยังดูดีเสมอในสายตาฉัน...

 

เมื่อเขานั่งลง มินฮยอนไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรก็รีบสวนขึ้นมาโดยไม่สนใจอะไร 

'นูนาเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ' 

'นูนาว่า...เราเลิกกันเถอะนะ'

'เลิกเหรอครับ...ผมไม่ยอมหรอก!' 

'....'

'นูนา ผมขอโทษ ผมเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น' 

'...'

'ตลอดเวลาที่นูนาไม่ได้อยู่เคียงข้างผม ผมรู้สึกเหมือนผมจะสิ้นใจตาย ผมขอโทษ ฮึก ผมขาดนูนาไม่ได้ '

'นูนา..'

'ยกโทษให้ผมนะครับนูนา ...ผมขอโทษ'

 

หลังจากที่มินฮยอนพูดจบ เขาก็ก้มหน้าลงพร้อมกับมีเสียงสะอึกสะอื้นเล็ดลอดออกมา ทำให้ฐิทิที่เคยมีอยู่ของฉันพังทลายลงทันที...

'มินฮยอนอา...นูนาขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม นูนา..'

'ถ้าเป็นนูนา ต่อให้นานแค่ไหนผมก็รอได้ครับ'







เดือนที่สิบ
ฉันเดินไปยังหน้าห้องเรียนของมัธยมปลายปีสองอีกครั้ง ที่ห้องเรียนของมินฮยอน 
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน แต่ฉันยังเห็นมินฮยอนนั่งอยู่ในห้องเรียนของเขา คนเดียว

'มินฮยอนอา'
'นูนา....'
'ยังรอคำตอบของนูนาอยู่ไหม'
'แน่นอนครับ'
'เรากลับมาคบกันนะ'

สิ้นเสียงของฉันมินฮยอนก็เขามาสวมกอดฉันทันที

'ขอบคุณนะครับ'





อย่างน้อยที่สุด ตอนนี้


เขาก็เป็นผู้ชายของฉัน







ที่มองแค่ฉันคนเดียว