เผลอใจรัก....(ซาตาน)

ลำดับตอนที่ #20 : เผด็จศึก....ภรรยา

    หลังจากร่ำลาทุกคนแล้วชายหนุ่มก็พาหญิงสาวออกมาจากงานแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านคุณย่าทันที
     ในใจของชายหนุ่มยังคิดถึงถ้อยคำของทุกคนที่ช่วยเหลือเขา เขายังไม่แน่ใจอยู่ดีเพราะถ้าทำไปแล้วหล่อนอาจจะโกรธเขามากกว่าเดิมก็ได้ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะครอบครองหล่อนให้เป็นของเขาเสียเพราะเขาเริ่มจะหมดความอดทนที่จะรอ
     "ดูเหมือนคุณย่าจะยังไม่หลับนะค่ะ" หญิงสาวยังคงไม่รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
     หล่อนคงลืมไปเสียสนิทว่าต้องนอนในห้องกับเขาสองคนไม่ได้แยกกันนอนอย่างที่คอนโด
     "ผมโทรบอกท่านเองว่าเราจะมา..ท่านคงอยู่รอ"
     "เหรอค่ะ..ดีเลยค่ะ..ธิดามีเรื่องจะคุยกับท่านเยอะแยะเลย"
     "งั้นไปพบท่านกันเลย"
     ทั้งสองเดินเข้ามาในตัวบ้านก็เห็นหญิงชรานั่งรออย่างใจจดใจจ่อ
     "มากันแล้วเหรอ..ย่าคิดถึงหนูแทบแย่"
     "สวัสดีค่ะคุณย่า" หล่อนเข้ามานั่งลงแล้วกราบหญิงชราอย่างนอบน้อม 
     "ธิดาก็คิดถึงคุณย่าค่ะ..และต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ไม่ได้มาเยื่ยม"
     "ไม่เป็นไร..มาแล้วย่าก็ดีใจ"
     "ค่ะคุณย่า" แล้วทั้งสองต่างก็พูดคุยกัน โดยที่ชายหนุ่มนั่งมองยิ้มๆ อย่างเป็นสุข
     "งั้นเดี๋ยวทานของว่างกับย่าก่อนนะ"
     "วันนี้คุณย่าทำอะไรมาให้ทานค่ะ"
     "ก็ของโปรดของธิดาไงหล่ะลูก"
     "ขอบคุณค่ะคุณย่าที่ยังจำได้"
     "ทำไมย่าจะจำไม่ได้ธิดาเป็นหลานของย่าอีกคนนะลูก"
     "งั้นไปทานกันค่ะ"หญิงสาวลุกขึ้นพลางพยุงหญิงชราลุกขึ้นตามแต่ชายหนุ่มพูดขึ้น
     "ธิดาไปก่อนนะผมมีเรื่องจะคุยกับคุณย่านิดหน่อยแล้วผมจะตามไป"
     หล่อนมองสบตาชายหนุ่มแล้วทำตาม
     "ก็ได้ค่ะ..คุณย่ารีบตามมานะค่ะ" พูดจบหญิงสาวก็เดินไปยังห้องอาหาร
     เขามองตามหล่อนจนลับสายตาและคิดว่าหล่อนคงไปแล้ว จึงหันมาทางย่าของตัวเอง
     หญิงสูงวัยยิ้มให้อย่างรู้ทันแล้วจึงพูดขัดขึ้น
     "จะให้ย่าช่วยอะไรว่ามาเลย"
     "ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกครับ"
     "งั้นใช้แผนของย่าไหม"นางยิ้มให้กับหลานชายที่ตนเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก และหวังว่าแผนที่นางและหลานสาวอีกคนคิดเอาไว้จะช่วยหลานชายตนได้สมหวัง
     "อะไรครับ"
     "..........."
.............................................................................................

    ชายหนุ่มนั่งกุมขมับของตัวเอง นี่หรือแผนของคุณย่า มันยิ่งทำให้เขาคิดหนัก
     "คุณย่าต้องไปจริงๆ หรือค่ะ"
     "ใช่จ๊ะ..ย่าต้องขอโทษหนูด้วยนะ..ที่ย่าลืมบอกไปว่าจะต้องไปทำบุญที่วัดกับเพื่อนๆ ของย่าวันนี้อีกเดี๋ยวเพื่อนย่าก็ต้องมารับ..ยังไงธิดากับตาภูก็ช่วยย่าดูแลบ้านให้ย่าหน่อยจนกว่าย่าจะกลับนะ" หญิงสูงวัยพูดพร้อมสั่งให้ทั้งสองดูแลบ้าน
     "แต่ว่าหนู....."
     "ตาภูก็ดูแลน้องด้วยนะ..นี่เป็นคำสั่งของย่านะว่าห้ามกลับจนกว่าย่าจะกลับมา..อ๋อ..ย่าลืมบอกไปอีกอย่างว่าพวกหลานต้องอยู่กันตามลำพังสองคนนะเพราะทุกคนที่นี่ต่างขอตัวกลับไปทำธุระที่บ้านเกิดกันหมด" สิ้นเสียงของคุณหญิงก็มีเสียงแตรรถดังขึ้น
     "สงสัยเพื่อนของย่าจะมากันแล้ว..ยังไงย่าฝากบ้านด้วยนะจ๊ะ..แล้วย่าจะโทรมาหาบ่อยๆ" ก่อนที่นางจะเดินออกไปนางก็เข้ามากระซิบกับหลานชายว่า
     "รีบมีเหลนให้ย่าเร็วๆ นะย่าเหงา"แล้วนางก็เดินออกไปพร้อมกับหญิงคนสนิทอีกคน
     "ทำไงดีค่ะคุณภู..เราไม่น่ามากันเลย" หญิงสาวทำหน้าเสียใจและต้องอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง
     "........" 
     "เรากลับกันก่อนดีไหมค่ะ" ณัฐธิดาขอความเห็นจากร่างที่อยู่ตรงกันข้ามแต่เขาไม่ตอบได้แต่มองหน้าหล่อน จนหล่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
     "ว่าไงค่ะ..คุณภู" หล่อนเริ่มโมโหเมื่อไม่มีคำตอบ 
     "งั้นคุณอยู่ที่นี่ฉันจะกลับเอง"
     "เดี๋ยวสิครับ..เราค้างกันที่นี้จะเป็นไรไป"
     "แต่ว่า.....มัน.." หล่อนตอบเสียงอึกอัก
     เอาว่ะเป็นไงเป็นกันในเมื่อทุกคนต่างลงความเห็นกันว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่จะทำให้เขาได้ครอบครองหล่อน
     ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าที มองสบตากับหล่อนแล้วถามขึ้น
     "คุณกลัวที่จะอยู่กับผมหรือ"  
     ใช่หล่อนกลัวที่จะอยู่กับเขา ก็ดูเขาทำกับหล่อนก่อนที่จะมาที่นี่ก่อนสิ มันทำให้หล่อนต้องกลัวเขาไหมหล่ะ
     "............" หล่อนมองเขาอย่างระแวง
     เขายิ้มเมื่อหล่อนไม่ตอบคำถามเขา
     "คุณกลัวผมหรือ" 
     หญิงสาวตกใจ เขาเข้ามานั่งใกล้หล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ และมากระซิบอยู่ข้างๆ หูหล่อนอีก
     "คือ........." หล่อนขยับออกมาไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้มากกว่านี้
     "ว่าไงครับ.." เขาก็ขยับตามหล่อน
     "เอ่อ........" หล่อนก็ขยับอีก เขาก็ขยับตามจนหล่อนชนเข้ากับผนักเก้าอี้ขยับไม้ได้
     เขาเห็นว่าหล่อนไปไหนไม่ได้แล้วก็ถือโอกาสสวมกอดหล่อน แล้วกระซิบที่ข้างหูเล็ก แล้วสูดกลิ่นกายสาว
     "อย่ากลัวผม..ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ"
     หญิงสาวอ้าปากจะพูดแต่ไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมาจากปากหล่อน
     หัวใจของหญิงสาวหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อสำนึกได้ว่าไม่ควรมากับเขาเลย ภูดิสกระชับอ้อมแขนรัดร่างบางเข้าหา 
     มือเรียวของเขา แทรกเข้าไปในซอกคอหอมกลุ่นของหล่อน แล้วรั้งหล่อนเข้าไปหายิ่งขึ้น ภูดิสไม่คิดจะปล่อยหล่อนให้พ้นมือไปไหนอีกแล้วเมื่อโอกาสมาถึง เขาช้อนร่างบางขึ้นอุ้มจนตัวลอยแล้วเดินขึ้นบันได
     หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเขาอุ้มหล่อนมาถึงห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีเขาก็วางหล่อนลงบนที่นอนนุ่ม เขาก็ยังไม่ปล่อยปากหล่อนให้เป็นอิสระ หล่อนพยายามผลักหน้าอกเขาอย่างแรงเมื่อได้สติ แต่มีเหรอที่ภูดิสจะถอยง่ายๆ เขาฝังปลายจมูกลงที่ซอกคอหอมเนียนของหล่อน จนหล่อนขนลุก
     "คุณภู..อย่าค่ะ" หล่อนดิ้น แต่ก็ขยับไปได้เพียงนิด เขาไม่ฟังแถมยังจูบไซ้ปลายจมูกไปทั่ว
     "ธิดาจ๋า...."
     "อุ๊ย..อย่าค่ะ..คุณภู" หล่อนพยายามห้ามเขาด้วยเสียงสั่นเพล่า
     "คุณรังเกียจผมเหรอธิดา" หญิงสาวหน้าแดงเรื่ง
     "ปะ..เปล่าค่ะ...แต่.."
     "คุณไม่ได้รังเกียจผมใช่ไหม..." สายตาเขาที่มองหล่อนมันบ่งบอกว่าเขาต้องการหล่อนและพร้อมที่จะดูแลปกป้องหล่อน
     "ค่ะ...."
     "งั้นอย่ากลัว..เราแต่งงานกันแล้วคุณจำได้ไหม"
     "........." 
     "ผมเป็นของคุณ..คุณเป็นของผม..เราเป็นของกันและกันนะครับคนดี"
     เขาบอกเสียงต่ำ มองสบตาคู่สวยที่ดูจะเลือนๆ ไปบ้าง แล้วเขาก็ก้มลงจูบที่ปากหล่อนอีกครั้ง 
     "ผมรักคุณ.."
     หญิงสาวหลับตานิ่ง เสียวซ่านไปทั้วร่าง หล่อนปล่อยให้เขาจูบไซ้ริมฝีปากบางหล่อน ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าเขารักหล่อนและตัวหล่อนเองก็รักเขาเช่นกัน 
     "อืม......."
     "ขอผมเถอะนะ..ผมทรมานจะแย่อยู่แล้ว"เขาพูดเสียงพร่า
     ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากนุ่มเพราะริมฝีปากหนาครอบครองอยู่ ตอนนี้หล่อนไม่มีเวลาคิดอะไรได้อีกแล้ว หญิงสาวได้แต่กอดคอชายหนุ่มเอาไว้  ร่างทั้งร่างร้อนรุ่มราวสุมด้วยไฟแห่งความปรารถนา  ผิวกายชื้นไปด้วยเหงื่อ หล่อนหอบหายใจแรง ความที่ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน ทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บแต่ไม่นานก็กลับหายไป เหลือแต่ความเสียวซ่านไปทั้งตัว 
     ชายหนุ่มจูบซับไปทั่วใบหน้าเพื่อปลอบขวัญ เมื่อพายุสวาทผ่านพ้นไป หญิงสาวซุกหน้าเข้ากับอกกว้าง ภูดิสโอบกอดร่างบางเอาไว้ พร้อมระบายยิ้มกว้าง ประทับจุมพิตลงบนผมสลวยชื้นเหงื่อ แล้วหลับไปพร้อมกับหญิงสาวในอ้อมกอด
     
..........................................................................................................................................................................
ยังไงช่วยเม้นให้ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน
fuyuna จะพยายามไม่ให้
ขาดช่วงนะค่ะ