ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ความขี้หึง......ของสามี
"คุณภูค่ะ..ธิดาขอเถอะค่ะ"
"ยังครับ..ยังก่อน"
"คุณจะทำอย่างนี้กับธิดาไม่ได้นะค่ะ" (เอ่อ..อย่าคิดลึกกันนะค่ะ)(งั้นก็ให้ความกระจ่างแก่ท่านผู้อ่านสิย่ะ)
ณัฐธิดาทำสายตาอ้อนวอน แต่ภูดิสยังเฉยทำเป็นไม่เห็น ทำไมหล่อนต้องทำอย่างนั้นนะเหรอ ก็เพราะว่าเสื้อผ้าทุกชิ้นรวมไปถึงชั้นในของหล่อนเขายึดไปหมดเหลือแต่เสื้อเชิตตัวหลวมโคร่งของเขาที่เขาให้หล่อนใส่ตัวเดียว แต่ดีนะที่เสื้อของเขาใหญ่และยาวมันปิดเรียวขาของหล่อนได้เกือบครึ่งขาอ่อนอันเรียวงาม
"ธิดาขอแค่เสื้อผ้าคืนเท่านั้น"
"ไม่เอาเดี๋ยวคุณก็หนีผมไปอีก"
ใช่หล่อนหนีเขา ก็เขานะสิไม่ยอมปล่อยหล่อนไปไหนเลย หล่อนก็เลยตั้งใจหนีเขากลับแต่เขากลับจับได้ก็เลยเป็นแบบนี้
หญิงสาวหน้าแดงเมื่อนึกถึงตลอดสามวันมานี้ เขามาวนเวียนแต่ร่างกายหล่อนจนหล่อนช้ำไปทั้งตัว แต่ก็...ทำให้หล่อนภูมิใจที่เขารักและหลงหล่อนมากยิ่งขึ้น
"ไม่แล้วล่ะค่ะ..ธิดาจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณย่าจะกลับ..ดีไหมค่ะ"
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว"
"งั้นธิดาก็ขอของคืนด้วยค่ะ"
"ไม่เอา..ผมชอบที่คุณใส่ชุดนี้มากกว่า"
แล้วเขาก็เข้ามารัดร่างบางเข้าไปหาอกแข็งแรงแล้วช้อนร่างนุ่มขึ้นอุ้มแล้วพาไปที่เตียงนอน
เขาวางร่างบางบนที่นอนตามด้วยร่างหนาของเขา ดวงตาเขากวาดไปทั่วดวงหน้าหล่อน ก่อนจะมาหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอิ่มชื้น
"ยังไม่เบื่ออีกเหรอค่ะ"
"ไม่..ผมยิ่งต้องการคุณมากยิ่งขึ้น"
"แน้...ปากหวาน"
"แล้วหวานไหมหล่ะครับ"
หล่อนเขินจนหน้าแดงไปทั่วหน้า เขาเห็นก็ยิ้มแทบไม่หุบ แล้วอดใจไม่ไหวจนริมฝีปากอุ่นร้อนระดมจุมพิตไปทั่วใบหน้าหวานและริมฝีปากนุ่มของหล่อนอย่างหนักหน่วง ดูดดื่ม เคล้าเคลีย สัมผัสจนรู้สึกถึงความนุ่มของมัน
หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายเป็นขี้ผึ้งทุกครั้ง ที่โดนจุมพิตดูดดื่มของเขาแบบนี้
"ผมรักคุณนะธิดาและจะมีคุณเพียงคนเดียวตลอดไป" ริมฝีปากของเขาไต่ไปตามใบหูเล็กๆ และต้นคอหอมกรุ่นของหล่อน ปลายนิ้วแข็งแรงลูบไล้ไปตามร่างอรชรนุ่มเนียนมืออย่างผ้าแพรเนื้อดีอย่างหลงไหล
กระดุมเสื้อของหล่อนถูกปลดจากล่างสุดขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วเขาก็สวมกอดหล่อนไว้กระชับ และทรวงอกละมุนมือถูกประคองลูบไล้อย่างทะนุถนอม แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติของชายหญิงที่มีความรักให้แก่กันโดยใช้ร่างกายบอกรักกับอีกฝ่าย
.............................................................................................
"ไม่รู้ว่าพี่ภูจะทำสำเร็จหรือเปล่านะค่ะคุณยาย"
"นั่นสิ..งั้นเรากลับกันดีไหมลูก"
"อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะคุณยาย..ริณีว่ารออีกสักวันสองวันค่อยกลับ..ปล่อยให้คู่สามีภรรยาเขาได้ปรับความเข้าใจ"
"แต่ยายว่า...."
"คุณยายไม่อยากได้เหลนหรือค่ะ"
"ก็ต้องอยากได้สิลูก"
"งั้นก็ปล่อยพวกเขาไปก่อนค่ะ เชื่อริณีเถอะค่ะ"
"เอางั้นเหรอ...."
.............................................................................................
หญิงสาวเดินลงมาด้วยเสื้อตัวใหญ่ของเขาแล้วมองหาตัวการว่าหายไปไหน หล่อนตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาเสียแล้ว
หล่อนได้กลิ่นหอมออกมาจากห้องครัว ด้วยความที่หิวอยู่แล้วหล่อนจึงเดินไปตามกลิ่น แล้วก็เห็นผู้ชายตัวใหญ่กำลังนัวเนียอยู่ในห้องครัว เขากำลังทำอาหารจนเพลินเลยไม่รู้ว่าหล่อนกำลังยืนมองเขาอยู่ เหมือนเขาจะรู้ว่าถูกแอบมอง เขาก็หันมาเห็นหล่อน เขายิ้มให้และเดินเข้ามาสวมกอดหล่อนไว้ในวงแขนแข็งแรงพร้อมทั้งมอบจุมพิตอย่างเอาใจ
"ตื่นนานแล้วเหรอครับ..คนสวย"
"ทำไมไม่ปลุกธิดาก่อนล่ะค่ะ..ธิดาจะได้ลงมาทำให้"
"ผมเห็นคุณกำลังหลับสบายไม่อยากปลุก..ผมทำคุณเหนื่อยมาทั้งคืน อยากเอาใจ"
"บ้า..ไม่ได้เหนื่อยอะไรขนานนั้นสักหน่อย" หล่อนเอามือทุบเขาเบาๆ แก้เขิน
"ไม่เหนื่อยจริงอ่ะ..งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จเรามาต่อกันนะ"
"บ้า..พูดอะไรก็ไม่รู้"
เขายิ้มมองหญิงสาวที่เอาหน้าซุกเข้าหาแผ่นอกเขาเพื่อปิดบังใบหน้าที่เขินอาย
เขามีความสุขที่ได้อยู่กับหล่อน ผู้หญิงที่เขารักมาก เขาสัญญากับตัวเองเอาว่าจะรักและจะดูแลหล่อนตลอดทั้งชีวิตที่เขายังมีลมหายใจอยู่เขาต้องขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือเขาให้ได้สมหวังกับหล่อน
หลังจากทั้งสองที่กำลังจะลงมือทานข้าวกันก็ได้ยินเหมือนเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทั้งสองต่างมองสบตากันเหมือนจะถามว่าใครมา
"คุณย่ากลับมาแล้วหรือเปล่าค่ะ"
"นั่นสิผมก็ไม่รู้" ที่เขาไม่รู้เพราะมือถือเขาปิดเครื่องไว้ตลอด เพราะไม่อยากให้ใครมากวน
"งั้นเราออกไปดูกันไหมค่ะ"
"เดี๋ยวผมออกไปดูเองดีกว่า"
ณัฐธิดา มองหน้าชายหนุ่มแบบงงๆ แล้วก็เห็นสายตาที่มองไปทั่วร่างของหล่อน หล่อนมองตามก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีแต่เสื้อของเขาเพียงตัวเดียว
"ก็ได้ค่ะ"
ชายหนุ่มเดินออกมาก็พอดีคุณหญิงกับหลานสาวเข้ามาพอดี เมื่อเขาเห็นว่าเป็นใครก็ต้องถอนหายใจ
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะพี่ภู" มาริณีพูดดักคอไว้ก่อนที่ภูดิสจะทันได้พูออะไร
"พี่ทำหน้ายังไงละริณี"
"ก็ทำหน้าแบบ...จะว่ายังไงดีค่ะคุณยาย"
"คงจะเสียใจมั้งที่พวกเรามาเร็ว"
"ไม่หรอกครับคุณย่า..คือ..."
"คืออะไรพี่ภู หรือว่าพี่กับคุณธิดายัง.."
"ยังอะไรค่ะคุณริณี" ณัฐธิดาโผล่ออกมาจากในครัวเมื่อได้รู้ว่าผู้มาใหม่นั้นเป็นใคร
"ยัง...ยัง..ยังไม่ได้ทานข้าวเช้ากันค่ะ"
"งั้นดีเลยค่ะพี่ภูทำอาหารเสร็จพอดี เดี๋ยวมาทานกันนะค่ะคุณย่า"
"จ๊ะ..จ๊ะ งั้นย่าขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื่อผ้าก่อนนะ" คุณหญิงททำท่าจะเดินก็ต้องสะดุดกับชุดที่หญิงสาวใส่
"แล้วทำไมหนูธิดาใสชุดแบบนี้หล่ะลูก เสื้อผ้าไปไหนหมด"
ภูดิสได้ยินก็ต้องหน้าเสียเป็นเพราะเขายังไม่ได้ให้เสื้อผ้าแก่หล่อน
"คือ...ผมเป็นคนเอาไปซ่อนเองครับคุณย่า"
"แล้วทำไมต้องทำแบบนั้นหล่ะลูก"
"คือ..ผมกลัวว่าธิดาจะหนีผมไปนะครับ..ผมก็เลย.."
"ไม่ไหวเลยจริงๆ ตาภูนี่"
"คุณย่าอย่าดุพี่ภูเลยค่ะ..เป็นเพราะว่าธิดาเองที่คิดหนีพี่ภูไป อีกอย่างเสื้อผ้าของธิดาก็มีอยู่ชุดเดียวเองธิดาก็เลยต้องใส่อย่างที่เห็นค่ะ"
"เอาเป็นว่าไม่มีใครผิด..จบนะค่ะ" เสียงมาริณีดังขัดขึ้น
"ยังครับ..ยังก่อน"
"คุณจะทำอย่างนี้กับธิดาไม่ได้นะค่ะ" (เอ่อ..อย่าคิดลึกกันนะค่ะ)(งั้นก็ให้ความกระจ่างแก่ท่านผู้อ่านสิย่ะ)
ณัฐธิดาทำสายตาอ้อนวอน แต่ภูดิสยังเฉยทำเป็นไม่เห็น ทำไมหล่อนต้องทำอย่างนั้นนะเหรอ ก็เพราะว่าเสื้อผ้าทุกชิ้นรวมไปถึงชั้นในของหล่อนเขายึดไปหมดเหลือแต่เสื้อเชิตตัวหลวมโคร่งของเขาที่เขาให้หล่อนใส่ตัวเดียว แต่ดีนะที่เสื้อของเขาใหญ่และยาวมันปิดเรียวขาของหล่อนได้เกือบครึ่งขาอ่อนอันเรียวงาม
"ธิดาขอแค่เสื้อผ้าคืนเท่านั้น"
"ไม่เอาเดี๋ยวคุณก็หนีผมไปอีก"
ใช่หล่อนหนีเขา ก็เขานะสิไม่ยอมปล่อยหล่อนไปไหนเลย หล่อนก็เลยตั้งใจหนีเขากลับแต่เขากลับจับได้ก็เลยเป็นแบบนี้
หญิงสาวหน้าแดงเมื่อนึกถึงตลอดสามวันมานี้ เขามาวนเวียนแต่ร่างกายหล่อนจนหล่อนช้ำไปทั้งตัว แต่ก็...ทำให้หล่อนภูมิใจที่เขารักและหลงหล่อนมากยิ่งขึ้น
"ไม่แล้วล่ะค่ะ..ธิดาจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณย่าจะกลับ..ดีไหมค่ะ"
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว"
"งั้นธิดาก็ขอของคืนด้วยค่ะ"
"ไม่เอา..ผมชอบที่คุณใส่ชุดนี้มากกว่า"
แล้วเขาก็เข้ามารัดร่างบางเข้าไปหาอกแข็งแรงแล้วช้อนร่างนุ่มขึ้นอุ้มแล้วพาไปที่เตียงนอน
เขาวางร่างบางบนที่นอนตามด้วยร่างหนาของเขา ดวงตาเขากวาดไปทั่วดวงหน้าหล่อน ก่อนจะมาหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอิ่มชื้น
"ยังไม่เบื่ออีกเหรอค่ะ"
"ไม่..ผมยิ่งต้องการคุณมากยิ่งขึ้น"
"แน้...ปากหวาน"
"แล้วหวานไหมหล่ะครับ"
หล่อนเขินจนหน้าแดงไปทั่วหน้า เขาเห็นก็ยิ้มแทบไม่หุบ แล้วอดใจไม่ไหวจนริมฝีปากอุ่นร้อนระดมจุมพิตไปทั่วใบหน้าหวานและริมฝีปากนุ่มของหล่อนอย่างหนักหน่วง ดูดดื่ม เคล้าเคลีย สัมผัสจนรู้สึกถึงความนุ่มของมัน
หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายเป็นขี้ผึ้งทุกครั้ง ที่โดนจุมพิตดูดดื่มของเขาแบบนี้
"ผมรักคุณนะธิดาและจะมีคุณเพียงคนเดียวตลอดไป" ริมฝีปากของเขาไต่ไปตามใบหูเล็กๆ และต้นคอหอมกรุ่นของหล่อน ปลายนิ้วแข็งแรงลูบไล้ไปตามร่างอรชรนุ่มเนียนมืออย่างผ้าแพรเนื้อดีอย่างหลงไหล
กระดุมเสื้อของหล่อนถูกปลดจากล่างสุดขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วเขาก็สวมกอดหล่อนไว้กระชับ และทรวงอกละมุนมือถูกประคองลูบไล้อย่างทะนุถนอม แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติของชายหญิงที่มีความรักให้แก่กันโดยใช้ร่างกายบอกรักกับอีกฝ่าย
.............................................................................................
"ไม่รู้ว่าพี่ภูจะทำสำเร็จหรือเปล่านะค่ะคุณยาย"
"นั่นสิ..งั้นเรากลับกันดีไหมลูก"
"อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะคุณยาย..ริณีว่ารออีกสักวันสองวันค่อยกลับ..ปล่อยให้คู่สามีภรรยาเขาได้ปรับความเข้าใจ"
"แต่ยายว่า...."
"คุณยายไม่อยากได้เหลนหรือค่ะ"
"ก็ต้องอยากได้สิลูก"
"งั้นก็ปล่อยพวกเขาไปก่อนค่ะ เชื่อริณีเถอะค่ะ"
"เอางั้นเหรอ...."
.............................................................................................
หญิงสาวเดินลงมาด้วยเสื้อตัวใหญ่ของเขาแล้วมองหาตัวการว่าหายไปไหน หล่อนตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาเสียแล้ว
หล่อนได้กลิ่นหอมออกมาจากห้องครัว ด้วยความที่หิวอยู่แล้วหล่อนจึงเดินไปตามกลิ่น แล้วก็เห็นผู้ชายตัวใหญ่กำลังนัวเนียอยู่ในห้องครัว เขากำลังทำอาหารจนเพลินเลยไม่รู้ว่าหล่อนกำลังยืนมองเขาอยู่ เหมือนเขาจะรู้ว่าถูกแอบมอง เขาก็หันมาเห็นหล่อน เขายิ้มให้และเดินเข้ามาสวมกอดหล่อนไว้ในวงแขนแข็งแรงพร้อมทั้งมอบจุมพิตอย่างเอาใจ
"ตื่นนานแล้วเหรอครับ..คนสวย"
"ทำไมไม่ปลุกธิดาก่อนล่ะค่ะ..ธิดาจะได้ลงมาทำให้"
"ผมเห็นคุณกำลังหลับสบายไม่อยากปลุก..ผมทำคุณเหนื่อยมาทั้งคืน อยากเอาใจ"
"บ้า..ไม่ได้เหนื่อยอะไรขนานนั้นสักหน่อย" หล่อนเอามือทุบเขาเบาๆ แก้เขิน
"ไม่เหนื่อยจริงอ่ะ..งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จเรามาต่อกันนะ"
"บ้า..พูดอะไรก็ไม่รู้"
เขายิ้มมองหญิงสาวที่เอาหน้าซุกเข้าหาแผ่นอกเขาเพื่อปิดบังใบหน้าที่เขินอาย
เขามีความสุขที่ได้อยู่กับหล่อน ผู้หญิงที่เขารักมาก เขาสัญญากับตัวเองเอาว่าจะรักและจะดูแลหล่อนตลอดทั้งชีวิตที่เขายังมีลมหายใจอยู่เขาต้องขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือเขาให้ได้สมหวังกับหล่อน
หลังจากทั้งสองที่กำลังจะลงมือทานข้าวกันก็ได้ยินเหมือนเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทั้งสองต่างมองสบตากันเหมือนจะถามว่าใครมา
"คุณย่ากลับมาแล้วหรือเปล่าค่ะ"
"นั่นสิผมก็ไม่รู้" ที่เขาไม่รู้เพราะมือถือเขาปิดเครื่องไว้ตลอด เพราะไม่อยากให้ใครมากวน
"งั้นเราออกไปดูกันไหมค่ะ"
"เดี๋ยวผมออกไปดูเองดีกว่า"
ณัฐธิดา มองหน้าชายหนุ่มแบบงงๆ แล้วก็เห็นสายตาที่มองไปทั่วร่างของหล่อน หล่อนมองตามก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีแต่เสื้อของเขาเพียงตัวเดียว
"ก็ได้ค่ะ"
ชายหนุ่มเดินออกมาก็พอดีคุณหญิงกับหลานสาวเข้ามาพอดี เมื่อเขาเห็นว่าเป็นใครก็ต้องถอนหายใจ
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะพี่ภู" มาริณีพูดดักคอไว้ก่อนที่ภูดิสจะทันได้พูออะไร
"พี่ทำหน้ายังไงละริณี"
"ก็ทำหน้าแบบ...จะว่ายังไงดีค่ะคุณยาย"
"คงจะเสียใจมั้งที่พวกเรามาเร็ว"
"ไม่หรอกครับคุณย่า..คือ..."
"คืออะไรพี่ภู หรือว่าพี่กับคุณธิดายัง.."
"ยังอะไรค่ะคุณริณี" ณัฐธิดาโผล่ออกมาจากในครัวเมื่อได้รู้ว่าผู้มาใหม่นั้นเป็นใคร
"ยัง...ยัง..ยังไม่ได้ทานข้าวเช้ากันค่ะ"
"งั้นดีเลยค่ะพี่ภูทำอาหารเสร็จพอดี เดี๋ยวมาทานกันนะค่ะคุณย่า"
"จ๊ะ..จ๊ะ งั้นย่าขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื่อผ้าก่อนนะ" คุณหญิงททำท่าจะเดินก็ต้องสะดุดกับชุดที่หญิงสาวใส่
"แล้วทำไมหนูธิดาใสชุดแบบนี้หล่ะลูก เสื้อผ้าไปไหนหมด"
ภูดิสได้ยินก็ต้องหน้าเสียเป็นเพราะเขายังไม่ได้ให้เสื้อผ้าแก่หล่อน
"คือ...ผมเป็นคนเอาไปซ่อนเองครับคุณย่า"
"แล้วทำไมต้องทำแบบนั้นหล่ะลูก"
"คือ..ผมกลัวว่าธิดาจะหนีผมไปนะครับ..ผมก็เลย.."
"ไม่ไหวเลยจริงๆ ตาภูนี่"
"คุณย่าอย่าดุพี่ภูเลยค่ะ..เป็นเพราะว่าธิดาเองที่คิดหนีพี่ภูไป อีกอย่างเสื้อผ้าของธิดาก็มีอยู่ชุดเดียวเองธิดาก็เลยต้องใส่อย่างที่เห็นค่ะ"
"เอาเป็นว่าไม่มีใครผิด..จบนะค่ะ" เสียงมาริณีดังขัดขึ้น
".........." เสียงถอนหายใจของภูดิสทำให้ทุกคนซ่อนยิ้ม
"งั้นคุณธิดาใส่เสื้อผ้าของริณีไปก่อนดีกว่าค่ะ"
"งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ" ทั้งสองเดินขึ้นบันไดไป พอเห็นว่าอยู่กันสองย่าหลานแล้วคุณหญิงก็เอ่ยขึ้น
"ถึงต้องทำขนานนี้เชียวหรือลูก"
"มันจำเป็นครับคุณย่า..ไม่งั้นคุณย่าจะได้เหลนเร็วๆ เหรอครับ"
"........." หญิงสูงวัยไม่ตอบได้แต่ยิ้มแล้วเดินตามสองสาวขึ้นบันไดไป
คงจะหมดเวลาแห่งความสุขของเขาแล้วมั้ง ไม่สิ...เขาต้องพาหล่อนกลับคอนโดกับเขาให้ได้ หรือคิดอีกที เขาน่าจะมาอยู่เสียที่นี่กับคุณย่าของเขาดีไหมน่า.........
"งั้นคุณธิดาใส่เสื้อผ้าของริณีไปก่อนดีกว่าค่ะ"
"งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ" ทั้งสองเดินขึ้นบันไดไป พอเห็นว่าอยู่กันสองย่าหลานแล้วคุณหญิงก็เอ่ยขึ้น
"ถึงต้องทำขนานนี้เชียวหรือลูก"
"มันจำเป็นครับคุณย่า..ไม่งั้นคุณย่าจะได้เหลนเร็วๆ เหรอครับ"
"........." หญิงสูงวัยไม่ตอบได้แต่ยิ้มแล้วเดินตามสองสาวขึ้นบันไดไป
คงจะหมดเวลาแห่งความสุขของเขาแล้วมั้ง ไม่สิ...เขาต้องพาหล่อนกลับคอนโดกับเขาให้ได้ หรือคิดอีกที เขาน่าจะมาอยู่เสียที่นี่กับคุณย่าของเขาดีไหมน่า.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น