เผลอใจรัก....(ซาตาน)

ลำดับตอนที่ #19 : คิดถึงเขาเมื่อไหร่...ทำไมหน้าถึงแดง

ิ
     'จริงสิ มีอีกเรื่องหนึ่งที่พี่ต้องบอก'
     'ค่ะ?'
     'ก่อนแต่งงานไอ้ภูมันมาตกลงกับพี่ว่า..มันจะไม่ล่วงเกินธิดาจนกว่ามันจะพิสูจน์ให้ธิดาเห็นว่ามันรักธิดาจริง..แล้วมันทำอะไรธิดาแล้วหรือยัง'
     'คือ........' หญิงสาวหน้าแดงแต่ยังไม่ตอบ
     'ว่าไง...หรือว่ามัน..'
     'ยังหรอกค่ะเขายังไม่ได้ทำอะไรธิดา' แต่เกือบทำมากกว่า
     'แน่ใจนะ'
     'ค่ะ'
     'แล้วทำไมแกถึงหน้าแดงด้วยอ่ะธิดา....' นภาพูดกระเซ้า
     'เงียบไปเลยนะ'
     'ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ' เสียงทั้งสองคนต่างหัวเราะพร้อมกัน

     มันหน้าเจ็บใจนักหลอกกันได้ ดีหล่ะ ถึงทีหล่อนบ้างล่ะคอยดู แล้วทำไม คิดถึงตานั้นเมื่อไหร่หน้าถึงร้อนอย่างนี้นะ

.................................................................................................

     ทุกคนต่างหันไปมองตามเสียงโอดครวญของชายหนุ่มที่เดินตามหญิงสาวต้อยๆ ต่างคิดแบบเดียวกันว่าชายหนุ่มที่ทั้งหล่อทั้งสมาทมาเดินตามหญิงสาวสวยหยาดฟ้า พวกเขาสงสัยว่าทั้งสองมาถ่ายละครกันหรือเปล่าเพราะต่างมองหากล้องและซุบซิบกันระนาว
      "ธิดาเมื่อไหร่คุณจะกลับบ้านเสียที..ผมคิดถึงคุณจะแย่"
      "ยังค่ะ..ยังก่อนฉันคิดว่าฉันยังไม่หายคิดถึงพี่นัทเลย"
      "คุณจะไปคิดถึงมันทำไม..พี่ชายคุณก็สบายดีไม่เจ็บไม่ไข้"
     "เอาเป็นว่าถ้าฉันอยากกลับเมื่อไหร่ฉันจะกลับเอง..ดีไหมค่ะ"
     "โอ้ยไม่ดี..คุณต้องกลับวันนี้เลยนะ"
      "ไม่ค่ะ" หล่อนหันมายิ้มให้เขาแล้วตอบคำถามที่ตรงข้ามกับคำตอบที่เขาคิด
     "ธิดา..ผมขอโทษแล้วไงคุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ"
      "............."
    "นี่ก็เป็นเดือนแล้วนะ..ที่คุณกลับบ้านไปอยู่กับพี่ชายคุณ"
    "วันนี้คุณจะไปงานแต่งพี่พรไหมค่ะ"
    "โธ่.."
    "ค่ะ?"
    "ไปครับ"
     หญิงสาวหนีเขาออกมานอนที่บ้านพี่ชายหล่อนตั้งแต่หล่อนรู้ความจริงทุกอย่าง จนตอนนี้ก็เดือนหนึ่งมาแล้ว แต่ยังดีที่หล่อนยังคุยกับเขาปกติอยู่แต่เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ทีไรหล่อนเป็นต้องค่อยหลบทุกที จนตอนนี้เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว 
    เพราะตอนยังอยู่ด้วยกันเขายังได้อยู่กับหล่อนเป็นส่วนตัวบ้างถึงจะฉวยโอกาสบ้างเป็นบางครั้งแต่เขาก็ยังหยุดไว้ได้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้สิเขาแทบจะไม่ได้แตะต้องหล่อนเลย 

          พิธีจัดขึ้นที่บ้านของเจ้าบ่าวซึ่งเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่มีแขกมากมายเข้ามาร่วมงาน
    "ไม่น่าเชื่อนะค่ะว่าเจ้าบ่าวของพี่พรจะเป็นเพื่อนนักธุรกิจของคุณ"
    "นั่นสิผมรู้ผมยังงงไม่หาย..เขาไปรู้จักกันตอนไหน"
    "ฉันรู้แค่ว่าเขาทำอาชีพค้าขายไม่นึกว่าจะเป็นนักธุรกิจ..พี่พรนี่โชคดีจริงๆ นะค่ะ"
    "คุณก็โชคดี"
    "ยังไงค่ะ"
    "ก็คุณโชคดีที่มีผมไง" 
     ".........." หญิงสาวหน้าแดงเมื่อเขาพูดจบ
     "อุ้ย..คุณ.." เขาฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่ม
     "ชื่นใจจัง" เขายื้มแล้วทำท่าว่าจะถือโอกาสกับหล่อนอีก
     "คุณภู..ไม่เอาค่ะ..เดี๋ยวมีคนเห็น"
     "งั้นมานี่" พูดจบชายหนุ่มก็คว้าตัวหญิงสาวให้ออกมาด้วยกันที่สวนหลังบ้านของเจ้าบ่าว ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยเพราะทุกคนต่างก็เข้าไปร่วมพิธีแต่งงานกันภายในบ้านหลังใหญ่แห่งนี้
     "จะไปไหนค่ะ" ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย หล่อนหันไปมองรอบๆ ก็เห็นเป็นสวนดอกไม้นานาพันธ์ ถ้าหล่อนได้เห็นมันตอนเช้าๆ คงจะสวยน่าดู
     เขาพาหล่อนเข้ามานั่งที่ศาลาข้างๆ นั้นเป็นบ่อนำ้ขนาดใหญ่และกว้างพอประมาณ
     "เราออกมาแบบนี้จะดีเหรอค่ะ..กลับกันเถอะค่ะ" หล่อนชักกลัวเขาขึ้นมาเมื่อเขาพาหล่อนออกมาแล้วไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองหน้าหล่อน แววตากรุ้มกริ่ม บอกหล่อนว่าไม่ควรอยู่กับเขาตามลำพัง เพราะหล่อนอาจจะเสียเปรียบได้
     "..........." เมื่อเขาไม่ยอมตอบ หล่อนเลยโมโหลุกขึ้นหมายจะก้าวเดินออกมาเลย แต่ก็ต้องหยุดเพราะมือแข็งแรงรวบเอวบางของหล่อนเอาไว้ แล้วรั้งเข้าไปนั่งบนตักของชายหนุ่ม 
     เขากอดร่างนุ่มเอาไว้เต็มอ้อมแขนมือบางพยายามดันอกแข็งดังหินออกห่างแต่ไม่เป็นผลเพราะสู้แรงเขาไม่ไหวหล่อนรู้ เลยต้องปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้น ดูเหมือนหล่อนจะพลาด เพราะทันทีที่หล่อนอ่อนลง ใบหน้าของเขาก็เข้ามาใกล้แล้วฉวยโอกาสจูบบนเรียวปากนุ่มๆ 
     ริมฝีปากกระด้างไซ้ซอนหาความหวานจากหล่อนเนิ่นนาน เคล้าคลึงเพื่อสัมผัสกับความนุ่มให้ทั่วถึง เขาบรรจงมอบจุมพิตอันอ่อนหวานให้หล่อนด้วยความรู้สึกส่วนลึกของจิตใจ
     ลำแขนเรียวเล็กเผลอไต่ขึ้นไปตามบ่าไหล่และสอดเข้าไปรอบคอเขาอย่างลืมตัว ขณะที่ลำแขนแข็งแรงโอบเอวบางและกระชับร่างนิ่มๆ เข้ามาหาอย่างแนบแน่น
     ดูเหมือนทั้งสองจะลืมไปว่าไม่ใช่ที่ส่วนตัวเท่าไหร่ ชายหนุ่มนึกเสียดายที่ไม่พาหล่อนกลับไปที่ห้อง ที่เขาพาหล่อมมาที่นี่เพราะอยากจะมาปรับความเข้าใจกับหล่อน แต่เมื่อโอกาสอย่างนี้มีไม่มากเขาก็ขอทำตามใจตัวเองสักครั้ง เขาระดมจุมพิตใส่หล่อน จนแทบหายใจหายคอไม่ทัน จนริมฝีปากของเขาไต่ไปตามใบหูเล็กและต้นคอหอมกรุ่น
     "กลับบ้านกันนะ..ผมคิดถึงคุณ" เสียงกระซิบดังอยู่ข้างๆ หูจนหล่อนจั๊กกระจี้
     เขาทำให้หล่อนเบลอไปนาน จนหล่อนได้สติ
     "นะครับคนดี" เขาย้ำถาม...ริมฝีปากห่างจากหล่อนไม่ถึงคืบ
     "..........." หล่อนไม่ตอบได้แต่ส่ายหน้าแทน
     "งั้นกลับบ้านคุณย่ากัน..ท่านถามถึงคุณจนผมไม่รู้จะบอกท่านยังไงแล้ว นะครับ"
     จริงสิ ตั้งหล่อนออกมาหล่อนยังไม่ได้ไปเยื่อมท่านสักครั้งเลย
     "......" หล่อนไม่พูดได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ
     เขาได้คำตอบก็พาหล่อนเข้าไปกล่าวลาเจ้าของงานทันทีแต่หล่อนขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนเพื่อดูความเรียบร้อย เขาจึงเข้ามาในงานก่อนแล้วก็เจอนภา ณัฐพงษ์และมาริณี ทั้งสามคนต่างถามเป็นเสียงเดียวกันว่า
     "เป็นไงบ้าง" เขาก็หัวเราะ บอกกับทุกคนว่าก็ยังเหมือนเดิมและจะพาหล่อนไปบ้านคุณย่า
     "โห..พี่ภู..ไม่ได้เรื่องเลย" มาริณีทำหน้าผิดหวัง
     "เอาไงดีนภา..คิดอะไรออกบ้าง"
     นภาทำท่าคิดแล้วรอยยิ้มก็ปรากฎบนใบหน้าของนภา
     "คุณภูก็รวบหัวรวบหางเลยสิค่ะ"
     ".............." ภูดิสอึ้งกับแผนที่นภาพูดออกมา
     "นภานั่นน้องผมนะ"
     "พี่นัทก็....พวกเขาแต่งงานกันแล้วน่ะค่ะ..ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ"มาริณีพูดเสริม
     "แต่....."
     "จัดการเลยค่ะคุณภูมีแค่วิธีนี้เท่านั้น..หรือว่าคุณภูจะรอจนแก่หล่ะค่ะ" นภาพูดเชียร์
     "นั่นสิค่ะพี่ภู..เดี๋ยวริณีจะโทรหาคุณย่าให้ช่วยอีกแรง" มาริณีเสริม
     "เอางั้นเหรอ..แล้วแกหล่ะว่าไงไอ้นัท"
     ณัฐพงษ์ถอนใจแล้วพูดออกมาว่า
     "ก็แล้วแต่แกแล้วกัน..ยังไงธิดาก็ต้องเป็นของแกอยู่วันยังค่ำ"
     "ขอบใจมากเพื่อน"
.............................................................................................