เผลอใจรัก....(ซาตาน)

ลำดับตอนที่ #11 : พิสูจน์.....ความหึงหวง 2

   

     พิธิแต่งงานก็ได้ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้วและมันก็มีความสุขมาก หล่อนและเขายังอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หรือบ้านคุณย่ากันอยู่และทั้งเขาและหล่อนก็ต้องนอนห้องเดียวกันที่จริงหล่อนเป็นคนขอภูดิสว่าช่วงแรกๆ ของเราหล่อนขอนอนแยกห้องกับเขาที่คอนโดเขาก็ยอมหล่อนอ้างว่าเพื่อเราจะได้ศึกษากันก่อน แต่อยู่ที่นี่เราต้องนอนห้องเดียวกัน คืนแรกนั้นเขาให้หล่อนนอนที่เตียวส่วนเขาจะนอนที่โซฟา
     หล่อนรู้สึกสงสารเขาเพราะโซฟาดูจะเล็กกว่าเขา แต่หล่อนก็ไม่กล้าพูดอะไรจนกลางดึกเสียงแจกันตกพร้อมกับตัวเขาที่นอนตกโซฟา
     หล่อนเห็นทีแรกก็ตกใจปนหัวเราะแต่ก็ขำได้ไม่มากเพราะมีสายตาคมมองหล่อนอย่างงอนๆ 
     "เห็นผมตกเตียงเป็นเรื่องขำหรือไง"
     "เปล่านะค่ะแค่ฮิฮิ"
     "ผมเจ็บนะยังมาขำอยู่ได้" เขายังไม่ลุกขึ้นยังคงนั่งกุมหลังปอยๆ
     "ฉันขอโทษเถอะค่ะ..มาค่ะฉันช่วย"
     หล่อนช่วยพยุงเขาลุกขึ้น เขาดูจะเจ็บจริงๆ หญิงสาวทำหน้าเสียแล้วกล่าวขอโทษอีกครั้ง
     "ฉันขอโทษจริงๆ นะค่ะ"
     "ไม่ต้องขอโทษหรอกผมไม่ได้โกรธคุณสักหน่อยที่ผมควรโกรธนะคือโซฟาตัวนี้ต่างหาก" เขาชี้ไปที่โซฟาตัวที่เขานอนเหมือนขาดโทษ
     "ยังเจ็บอยู่หรือค่ะ..ไปหาหมอไหม"
     "ไม่เป็นไรแล้วครับพอทนไว้..คุณนอนเถอะนี้ก็ดึกมากแล้ว"
     "แล้วคุณล่ะค่ะ..ยังจะนอนโซฟานั้นอีกเหรอ"
     "แล้วคุณจะให้ผมไปนอนที่ไหนหล่ะในคืนส่งตัวแบบนี้..เดี๋ยวก็รู้กันหมดหรอก"
     "ก็ที่เตียงไงค่ะ" ไม่รู้อะไรโดนใจให้หล่อนพูด หรือว่าความสงสารเขา ก็เขาอุตส่าห์สระที่นอนสบายไปนอนที่แคบให้ถือว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษพอ ยังไงเขาก็สัญญาจะไม่ทำอะไรหล่อนแล้ว
     ชายหนุ่มยังคงมองร่างหญิงสาวที่เดินไปขึ้นเตียงก่อนและทำที่ว่างให้เขาได้ขึ้นไปนอนอีกฟากหนึ่งโดยเอาหมอนข้างคั้นกลางเอาไว้
     "เร็วสิค่ะคุณภู..ดึกแล้วนะค่ะรีบนอนได้แล้ว"
     "ครับ.." ชายหนุ่มรีบก้าวขึ้นไปบนเตียงทันทีโดยไม่ต้องให้หล่อนพูดซ้ำ เขาต้องขอบคุณเจ้าโซฟาตัวนั้นที่ทำให้เขาได้มานอนสบายอยู่ตรงนี้
     ไม่นานชายหนุ่มก็แกล้งทำเป็นหลับเพื่อให้หล่อนได้สบายใจและหลับลงไปในที่สุด สายตาคมๆ ของเขาจับอยู่ที่เส้นผมยายสลวยที่เคลียไปตามหมอนแล้วเลื่อนสายตาลงมาจับที่ดวงหน้างามสะอาดมองดูเปลือกตาบางๆที่มีขนตายาวงอนติดอยู่ จมูกเล็กๆ และมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเต็มอิ่มนั้นนิ่งนาน
     ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา นี่เขาจะอดทนได้อีกเท่าไรเนื้ย ไม่นานเขาก็พลอยหลับไปแต่ก็ต้องมาสะดุ้งตื่นเพราะร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ ข้ามหมอนข้างมาฝั่งของเขาและหาไออุ่นเมื่อเจอร่างหนาและอบอุ่นร่างบางก็ซุกเข้าไปกับอกอุ่นๆ เขายิ้มพลางดึงหล่อนเข้ามากอดทั้งตัวและจัดท่าให้ทั้งเขาและหล่อนได้นอนกอดกันอย่างสบาย
     ภูดิสจูบหน้าผากมลและลากลงมายังแก้มนุ่มๆ ตบท้ายด้วยจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่ม เขาขอชื่นใจแค่นี้ก่อนเขาไม่อยากผิดคำสัญญากับหล่อน ในเมื่อเขาทำทุกอย่างให้หล่อนมั่นใจในตัวเขาแล้วเขาไม่อยากจะให้มันพังลงไปเพียงอารมณ์ชั่ววูบ
     เช้านี้หล่อนรู้สึกอบอุ่นดีจัง ทำไมหมอนข้างของหล่อนวันนี้มันช่างแสนอุ่นและนุ่มกว่าทุกวันนะ แถมหอมอีกด้วย หล่อนรู้สึกจะคุ้นๆ กับกลิ่นนี้นะ เหมือนจะเป็นกลิ่นของเขา 
     เมื่อหญิงสาวคิดขึ้นได้ว่ากลิ่นของใครและทบทวนเหตุการณ์เมื่อวาน 
     หล่อนแต่งงานเมื่อวานนี้แล้วกำลังนอนอยู่ที่บ้านคุณย่า และนอนในห้องกับภูดิสแล้วเขาก็นอนที่โซฟา..เหมือนจะไม่ใช่นะ เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนหล่อนให้เขามานอนที่เตียงด้วยกันนี่นา
     เมื่อคิดได้ดังนั้นหล่อนก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นหน้าอกเสื้อไล่ขึ้นไปถึงไหล่กว้างแข็งแรงลำคอหนาคางมลที่ตอนนี้เริ่มจะมีเคราเขียวขึ้นเล็กน้อยไล่ขึ้นมาจนถึงปากหนาที่กำลังยิ้มจมูกและแววตาที่จ้องมองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว
     "คุณภู..คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง..คุณผิดคำสัญญานะคุณ.." หญิงสาวยกมือหมายจะทำร้ายเขาแต่ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้เสียก่อน
     "เดี๋ยวสิครับฟังผมก่อน..ผมไม่ได้ผิดคำสัญญาของคุณเลยนะคุณดูให้ดีสิ ผมก็นอนในที่ของผมเหมือนเดิม..คุณเองต่างหากที่เป็นฝ่ายข้ามแดนมาแย่งที่ของผม"
     หล่อนลุกขึ้นแล้วก็เป็นอย่างที่เขาพูด เป็นหล่อนเองที่ข้ามมานอนยังฝั่งเขาแถมยังนอนซุกอกเขาเต็มๆ เลย
     หญิงสาวหน้าแดงก่ำที่โวยวายโทษเขาในเมื่อเขาไม่ได้ทำผิดแต่เขาทำไมไม่ปลุกหล่อนหล่ะเขาน่าจะปลุกหล่อนให้ตื่นสิ
     "แล้วทำไมคุณถึงไม่ปลุกฉันหล่ะ"
     "ก็ผมเห็นคุณกำลังนอนอย่างสบายผมก็เลยไม่กล้าปลุก"
     "ก็แล้วทำไม......ช่างเถอะค่ะ" หล่อนไม่อยากเถียงกับเขาแล้ว ได้แต่ถอนหายใจลงจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้เห็นว่าอีกฝ่ายยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และมองตามร่างสมส่วนไป
     แล้วคืนต่อมาเขาก็ต้องมานอนที่เตียงกับหล่อน อยากจะเขกหัวตัวเองที่สงสารเขาให้เขามานอนที่เตียง ทำไมนะเหรอก็เพราะว่าเขาเริ่มจะออกลายแล้วไง
     เมื่อทั้งเขาและหล่อนขึ้นมานอนบนเตียง อยู่ๆ เขาก็คว้าตัวหล่อนเข้าไปกอดแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากกอดหล่อนไว้
     "อย่าดิ้นสิผมแค่จะกอดคุณเฉยๆ..เท่านั้น..อากาศเริ่มเย็นแล้วกอดกันจะได้อุ่นขึ้นไง"
     "แต่ฉันอึดอัด"
     "เมื่อคืนไม่เห็นจะได้ยินว่าคุณอึดอัดเลยเห็นแต่กอดเอากอดเอาจนผมต้องกอดตอบคุณถึงจะสงบ"
     "คุณภู.."
     "ไม่เอาน่า..แค่กอดกันเฉยๆ ผมไม่ผิดสัญญากับคุณหรอกนะครับ"
     แทนคำตอบหล่อนเงียบและปล่อยให้เขากอดหล่อนเต็มอ้อมแขน
     ลมหายใจของเขาเป่าอยู่ที่ใบหูหล่อนมันทำให้หล่อนจั๊กจี้หญิงสาวหลับตาปี๋หักห้ามใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงไปมากกว่านี้
     ส่วนเขานะหรือหลังจากสูดกลิ่มหอมจากผมสลวยของหล่อนแล้วเขายังได้กอดร่างนุ่มๆ ที่ยอมให้เขาได้กอดอย่างสมใจ แผนเขาได้ดำเนินไปอีกขั้นแล้วสินะ งั้นถ้าเขาจะพิสูจน์ว่าหล่อนมีใจให้เขาเพียงไหนแล้วหล่ะ


...................................................................................................
 

     "นี่ได้ข่าวว่าจะมีพนักงานฝึกหัดเข้ามาฝึกที่บริษัทของเราด้วย"
หนิงพูดขึ้นหลังจากหายไปไหนมาก็ไม่รู้และอยู่ๆ ก็โผล่มาพร้อมกับข่าว
     "จริงป่ะ"
     "เมื่อไหร่หนิง"
     "อาทิตย์นี้หล่ะ"
     "ไม่รู้ว่าจะได้มาฝึกงานแผนกเราบ้างไหมนะ"
     "ทำไมย่ะแกจะรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงหรือไง"
     "ก็ไม่แน่ถ้าเป็นผู้ชาย..หล่อๆ อ่ะนะ"
     "ชิ..ยัยเฒ่าหัวงู"
     "เรื่องของฉัน..เพราะฉันชอบกินเด็ก"
     "ต๋ายหล่อนกล้าพูดนะย่ะ..ระวังเถอะมันจะมาหรอกเงินแก"
     "เอาล่ะเอาล่ะไม่ต้องเถียงกันแล้วรีบๆทานข้าวจวนจะได้เวลางานแล้ว" ก้อยช่วยหยุดทั้งสองคนแล้วหันมาพูดกับหญิงสาวที่เงียบแทน
     "ไปเที่ยวที่ไหนมาเหรอเปล่าธิดา..ช่วงพักร้อนนะ"
     "นั้นสิ..ไม่เห็นจะซื้อของฝากมาให้เลย"
     "ธิดาไม่ได้ไปที่ไหนหรอกค่ะแค่อยากอยู่กับพี่ชายก่อนที่เขาจะบินไปอังกฤษ"
     "จริงเหรอ..ธิดามีพี่ชายด้วยอยากเห็นจัง"
     "มีแฟนหรือยังธิดาพี่ชายเธอนะ"
     "สงสัยจะมีแล้วมั้งค่ะ..เห็นบอกว่าเขาบินไปก่อนแล้ว"
     "หว้าแย่จัง"
     "แห้วอีกแล้ว"
     หล่อนได้แต่หัวเราะ หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใช่แฟนหรือเปล่าแต่เหมือนว่าพี่นัทจะพูดเป็นนัยๆ นะว่าพี่มีคนพิเศษอยู่คนหนึ่ง เธอน่ารักและสดใสจนพี่ห้ามใจไม่ให้ชอบเธออยู่ นั้นจะแปลว่าคนรักได้หรือเปล่านะ 
     หล่อนออกมาอยู่คอนโดกับเขาแล้วหลังจากส่งพี่ชายหล่อนขึ้นเครื่องบิน
     ไม่รู้ว่าพี่นัทคุยอะไรกับภูดิสก็ไม่รู้ ดูสีหน้าเคร่งเครียดคงจะไม่ใช่เรื่องของเรานะ

      "อ้าวทุกคนหันมาทางนี้หน่อยสิจ๊ะ..ตอนนี้มีเด็กใหม่เข้ามาฝึกงานในแผนกเราสองอาทิตย์นะ..แนะนำชื่อหน่อยจ๊ะ"
     "สวัสดีครับผมชื่อนภัทร ราชานนท์..ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
     สาวๆ ในแผนกต่างกริ๊ดกร๊าดกันใหญ่ ที่ได้เด็กฝึกงานที่เป็นผู้ชายแถมยังหล่อลากไส้อีกต่างหาก
     "ภายในสองอาทิตย์นี้นภัทรต้องทำงานกับคุณณัฐธิดาเขานะจ๊ะ..คนนี้เลยจ๊ะ"
     "อ้าวเจ๊ทำไมถึงเป็นธิดาหล่ะที่เป็นพี่เลี้ยง"
     "ช่าย..เขาไม่ยอมนะเขาอยากเป็นพี่เลี้ยงเด็ก"
     "ไม่ต้องเลยพวกหล่อนนะ..ที่พี่ให้ธิดาเป็นพี่เลี้ยงเพราะว่าทั้งนภัทรและธิดาต่างมีงานที่เกี่ยวข้องกันอยู่..หน้าที่นี้จึงตกเป็นของธิดาจ๊ะ..ว่าไงจ๊ะธิดาจะขัดข้องไหม"
     "ไม่ค่ะพี่พรถ้ามันเกี่ยวกับเรื่องงานธิดาช่วยเต็มที่ค่ะ"
     "ดีมากจ๊ะ..อ้าวนภัทรรู้จักเอาไว้นะนี้คุณธิดา..ส่วนไอ้พวกชะนีที่เหลือเนี้ยเดี๋ยวพวกมันก็จะมาทำความรู้จักเอง"
     "ครับ"
     "ช่วยหน่อยนะธิดา..ฝากด้วยหล่ะ"

          "ค่ะ"
     "แหมเจ๊ทำไมรีบไปหล่ะอยู่คุยกันก่อนสิ"
     "ไม่ได้ย่ะ..เดี๋ยวฉันจะนอกใจแฟน..นี้ถ้าเกิดว่าฉันสาวกว่านี้สักสิบปีฉันคงจะอยู่ร่วมวงด้วยหรอก..พวกหล่อนนะตามสบายเถอะแต่ระวังอย่าให้น้องเขาสึกหรอล่ะ..ชิ" พูดจบแกก็สะบัดก้นออกไปเลยยังพอทันได้ยินเสียงหัวเราะดังไล้หลังหันมาทำตาค้อนให้วงแตกกันไปเลย
     "สวัสดีครับคุณธิดา..ผมนภัทร..เรียกผมว่านะก็ได้ครับ"
     "เช่นกันค่ะ" หญิงสาวยิ้มตอบทั้งใบหน้าจนคนเห็นยังตะลึง
     "คุณธิดาเป็นคนสวยนะครับ"
     "ค่ะ?" หล่อนได้ยินไม่ถนัดเขาพูดว่าอะไรนะ เขาชมว่าหล่อนสวยเหรอ
     "ผมเป็นคนตรงนะครับเห็นว่าสวยผมก็พูดออกมาว่าสวยเห็นว่าน่ารักผมก็พูดว่าน่ารัก"
     "ค่ะขอบคุณ..เข้าเรื่องเลยไหมค่ะ..ช่วงเช้านี้คุณนะก็ทำความรู้จักกับทุกคนไปก่อนแล้วเดี๋ยวตอนบ่ายเราค่อยมาคุยเรื่องงานกัน..ดีไหมค่ะ"
     "ครับดี..คุณธิดามีแฟนเหรอยังครับ" อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา เล่นเอาหล่อนทำหน้าไม่ถูก
     "หะ..หา..เอ่อ..คือ" ถามกันอย่างนี้เลยเหรอ หล่อนคิดในใจ
     "น้องนภัทรค่ะช่วยมาทางนี้หน่อยค่ะทุกคนอยากรู้จัก" หล่อนยังไม่ทันได้ตอบก็มีเสียงเรียกเขา
     "ครับได้ครับ..ทุกคนเรียกผมว่านะก็ได้ครับกันเองดี"
     หลังจากมลเข้ามาขัดจังหวะในการตอบคำถามของเขาหล่อนก็ถอนหายใจ
     ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยโดยคนจีบหรอกนะ แต่รู้สึกว่าหนุ่มรุ่นน้องคนนี้จะไม่เหมือนใคร ดูรูปร่างแล้วเขาดูจะสูงเกือบเท่าๆ ภูดิสเลย ส่วนไหล่หน้าอกจะดูผ่อมกว่าภูดิสที่มีอกที่แข็งแรงอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ หน้าตานะเหรอก็หล่อออกไปแนวเกาหลีเสียมากกว่า แต่ยังสู้ภูดิสของหล่อนไม่ได้เขาทั้งหล่อและดูจริงจังกว่า หล่อนว่าไงนะ ภูดิสของหล่อนเหรอ กล้าพูดนะ
     หญิงสาวยิ้มหน้าแดงกับความคิดของตัวเอง เขายังดูดีในสายตาของหล่อนเสมอ
     "ยิ้มอะไรอยู่เหรอครับ..ท่าทางจะอารมณ์ดีเชียว" นภัทรนั้นเองหล่อนตกใจหมด
     "ได้เวลาอาหารแล้วน้องนะไปทานข้าวกัน"
     "ครับแล้วคุณธิดาหล่ะครับไปทานที่ไหน"
     "ที่เดียวกันนี่ล่ะจ๊ะ..ไปธิดาทานข้าวกัน"
     "ค่ะ"

...................................................................................................     

     หลังจากมาอยู่คอนโดได้สักอาทิตย์กว่าๆ เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน เขาพูดน้อย ไม่ค่อยกลับบ้าน และดูเหมือนจะไม่ค่อยจะอยู่ที่บริษัทอีก ทำไมนะ
     หล่อนไปเยี่ยมคุณหญิงท่านท่านก็ถามหาภูดิส หล่อนก็ตอบไปว่าเขาคงงานยุ่งไม่ได้มาด้วย
     ที่จริงก่อนจะเข้าคอนโดเขาได้ชื้อรถให้หล่อนไว้ใช้คันหนึ่ง ทีแรกเป็นรถที่มียี่ห้อดังราคาเป็นล้านหล่อนได้แต่บอกเหตุผลว่าหล่อนคงจะขับไปที่ทำงานไม่ได้แน่ถ้าเกิดมีใครถามขึ้นว่าหล่อนเอาเงินจากไหนมาซื้อรถขับเป็นล้านนั้นล่ะเขาถึงเปลี่ยนรถคันใหม่ให้หล่อนโดยให้หล่อนได้เลือกเองหล่อนเลือกรถราคาปานกลางและให้เหตุผลว่า
     "ฉันขอขับราคาเท่านี้พอค่ะ ถ้าเกิดใครถามจะได้ตอบไปว่ายืมรถของพี่ชายมาขับ"
     ที่จริงพี่นัทก็บอกให้หล่อนใช้รถของเขาแต่รถของเขามันใหญ่เกินกว่าตัวหล่อนมากหล่อนเลยไม่เอา