Fan Fic B.A.P Cat's Slave Story

ลำดับตอนที่ #2 : Cat's Slave Story 1

Cat’s Slave Story

 

1

 

“แมวเลือกเรา เราไม่ได้เป็นเจ้าของมัน”

 

คริสติน คาสท์

 

          “ยองแจ...”

 

          เสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อเขา ยองแจพยายามมองหาที่มาของเสียงนั้น ทว่ารอบกายเขาถูกบดบังด้วยหมอกสีขาว ที่แม้จะให้สัมผัสเย็นสบาย แต่ก็ทำให้ยองแจมองไม่เห็นอะไรเลย 

 

           “ยองแจ...”

 

          เสียงนุ่มนั้นร้องเรียกเขาอีกครั้ง ครั้งนี้ยองแจรู้สึกว่าเจ้าของเสียงนั้นน่าจะอยู่ใกล้ ๆ นี้ ไม่ทันไรก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่น ๆ จากด้านหลัง มีใครบางคนโอบกอดเขาจากด้านหลัง ยองแจรู้สึกถึงสองแขนที่โอบรอบเอวเขาไว้แน่น แผ่นหลังของตัวเองที่แนบชิดกับอีกคน และคางที่เกยไหล่ด้านขวาของเขาไว้ คนถูกกอดตัวแข็งทื่อ แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รังเกียจอ้อมกอดนั้น และยังชอบมากเสียด้วย กอดนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นเจือด้วยความโหยหา ยองแจรู้สึกเหมือนคิดถึงอ้อมกอดนี้มานาน เหมือนคนที่กอดเขาไว้เป็นคนที่เขารักและคนคนนั้นก็รักเขามาก

 

          รักมากจริง ๆ

 

          ยองแจพยายามจะหันไปดูหน้าของคนคนนั้น แต่เมื่อหันไปริมฝีปากก็สัมผัสบางสิ่งที่นุ่มนวลอ่อนหวาน

 

         สัมผัสนั้นทำให้ยองแจสะดุ้งตื่น

 

         เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบดวงตาสีฟ้า และใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยขนนุ่มสีดำในระยะประชิด เจ้าแมวน้อยนอนตะแคงเหยียดตัวยาวอยู่ตรงหน้า หัวกลมเล็กของมันหนุนหมอนใบเดียวกับยองแจ ทำให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน ซ้ำยังใกล้มากจนหนวดยาว ๆ ของมันแทบจะเคลียแก้มของเขา ดวงตาสีฟ้าคู่สวยของมันจ้องเขาเขม็งราวกับจะเอ่ยทักว่า  “ตื่นแล้วเหรอ”

 

          “อรุณสวัสดิ์”

 

          ชายหนุ่มพูดกับเจ้าแมว ไม่ได้หวังคำตอบกลับ ทว่าเจ้าเหมียวกลับส่งเสียงร้อง “เหมี๊ยว” เบา ๆ ราวกับจะตอบว่า “อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนหลับสบายดีไหม”

 

          ยองแจยิ้มให้เจ้าแมว นึกขำที่ตัวเองคิดอะไรประหลาดเสียจริง

 

          ชายหนุ่มบิดตัวกลับมานอนหงาย สายตาเหลือบมองนาฬิกาบนผนังที่อยู่ทางปลายเตียง นาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า หากเป็นวันทำงาน ตอนนี้เขาคงยืนเบียดกับผู้คนอยู่บนรถไฟฟ้าใต้ดินอันแน่นขนัด แต่โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันหยุดประจำสัปดาห์ของคนทำงานบริษัทอย่างเขา ยองแจหลับตาลง คิดจะนอนต่อถึงสิบโมงค่อยลุก แต่เสียงประท้วงจากร่างที่อยู่ข้าง ๆ เรียกให้เขาต้องลืมตาอีกครั้ง

 

          “เหมี๊ยว”

 

          ยองแจเอี้ยวตัวหันกลับไปมองต้นเสียง ตอนนี้เจ้าแมวลุกขึ้นมาอยู่ในท่าหมอบ สองขาหน้าอิงหมอนไว้ ยืดคอตั้งตรงจนหัวของมันอยู่เหนือใบหน้าของยองแจที่นอนอยู่ ชายหนุ่มเพิ่งสังเกตตอนนี้เองว่ากลุ่มขนที่หน้าอกของมันเป็นสีขาวสะอาดตัดกับสีขนที่เหลือทั้งหมด ดวงตาสีฟ้าสบตาของชายหนุ่มราวกับอยากจะสื่อสารผ่านสายตา ยองแจไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อน เพราะพ่อกับแม่ของเขาไม่ชอบแมว แต่เคยเลี้ยงหมาอยู่ตัวหนึ่งชื่อ สำลี เพราะขนสีขาวของมันยาวฟูฟ่องเหมือนสำลี เจ้าสำลีเป็นหมาพันธุ์ทางที่คนรู้จักยกให้เลี้ยง และเวลาที่เจ้าสำลีพยายามจะเรียกร้องความสนใจจากเขา  มักจะมีสาเหตุอยู่ไม่กี่อย่าง

 

          “หิวล่ะสิ”

 

          เอ่ยถามเจ้าแมวเหมือนรู้ใจ แม้จริง ๆ แล้วจะแค่เดาไปส่ง ๆ เท่านั้น เจ้าแมวยังคงมองหน้าเขานิ่ง ยองแจจึงค่อย ๆ ดันตัวเองขึ้นจากเตียงอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเดินลงบันไดไปยังห้องครัวชั้นล่าง โดยมีร่างเล็กย่องตามหลังไป

 

          ร่างผอมที่ยังคงอยู่ในชุดทำงานของเมื่อวานตรงไปเปิดตู้เย็น กวาดตาสำรวจทั่วตู้ที่มีเพียงน้ำดื่มไม่กี่ขวดและนมรสหวานกล่องใหญ่ที่เหลือเพียงครึ่งกล่อง สงสัยวันนี้เขาคงต้องออกไปซื้อของเข้าบ้านบ้างแล้ว

 

          ยองแจหยิบนมกล่องออกมาจากตู้ ค้นหาชามขนาดพอเหมาะบนขั้นวางจานอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะจัดแจงรินนมใส่ชามจนเกือบเต็ม แล้ววางชามนั้นลงบนพื้นใกล้ ๆ เจ้าแมวดำ มันมองชามนมนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองเขาราวกับกำลังข้องใจ

 

          “กินไปก่อนน่า เดี๋ยวไปซื้ออาหารมาให้”

 

          เมื่อชายหนุ่มพูดปลอบออกไป เจ้าเหมียวก็ค่อย ๆ เข้าไปดม ๆ ชามนมนั้น ก่อนจะเริ่มเลียนมรสหวานนั้นอย่างหิวโหย ยองแจเห็นแบบนั้นแล้วก็รีบกลับขึ้นไปบนห้องนอน คว้าผ้าเช็ดตัวได้ก็เข้าห้องน้ำไปทำความสะอาดร่างกายที่เหนียวเหนอะทันที จะได้รีบออกไปซื้ออาหารให้เจ้าแมวเร็ว ๆ เพราะดูท่ามันจะหิวจัดจริง ๆ

 

          ครึ่งชั่วโมงต่อมา ยองแจก็กลับมาพร้อมหิ้วถุงใส่เสบียงจากร้านสะดวกซื้อในหมู่บ้าน ต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบออกไปซื้ออาหารมานั้นนอนรอเขาอยู่บนโซฟายาว เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกลับมาแล้ว มันก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินตามเขาเข้าไปในครัว เจ้าของบ้านเทอาหารเม็ดสำหรับแมวใส่ชามใบใหม่ ก่อนจะวางลงบนพื้นข้าง ๆ ชามนมที่เจ้าแมวกินไม่หมด แล้วหันมาร้องเรียกเจ้าขนนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่างให้มากินอาหารในชาม

 

          “เหมียว มากินเร็ว หิวไม่ใช่เหรอ”

 

          เจ้าแมวค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ชามอาหารเม็ด แต่ดม ๆ อยู่เพียงครู่เดียวก็เบือนหน้าหนี หันมามองหน้าคนเตรียมอาหารพร้อมส่งเสียงร้องประท้วง

 

           “หม๊าว”

 

          “ไม่ชอบเหรอ”

 

          ยองแจนึกต่อว่าโฆษณาอาหารเม็ดที่หลอกลวงว่าแมวทุกตัวชื่นชอบ ขณะนั้นเองเจ้าแมวก็เดินหนีไปจากชามใส่อาหารเม็ด กระโดดขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว ยื่นหน้าไปดม ๆ ถุงใส่อาหารที่เขาซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองการกระทำของแมวดำ สงสัยมันคงอยากกินอะไรสักอย่างที่อยู่ในถุงนั้น ยองแจเดินตรงไปที่โต๊ะ หยุดยืนข้างเก้าอี้ที่เจ้าแมวนั่งอยู่ ก่อนจะทยอยหยิบของกินออกมาจากถุง นมรสหวานกล่องใหญ่ ขนมปังหนึ่งแถวยาว แยมรสสตรอว์เบอร์รี่ แยมเนยถั่ว บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสกิมจิ และเค้กช็อกโกแลตฟัจด์ตัดเป็นสี่เหลี่ยมสองชิ้น

 

          ขณะที่ชายหนุ่มนำของทุกอย่างออกมาวางเรียงบนโต๊ะ เจ้าแมวดำก็ใช้ดวงตาสีฟ้าคู่สวยของมันมองตามทุกการกระทำของเขา เมื่อยองแจนำกล่องเค้กช็อกโกแลตฟัจด์วางลงบนโต๊ะ เจ้าเหมียวก็มองเค้กในกล่องใสตาไม่กระพริบ

 

          “อยากกินเค้กเหรอ”

 

          เจ้าแมวเงยหน้ามองยองแจ มันกระพริบตาใส่เขาหนึ่งครั้งราวกับจะตอบรับก่อนจะเบนสายตาไปมองขนมเค้กเหมือนเดิม ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็คลี่ยิ้มกว้างอย่างนึกเอ็นดู ยองแจไม่แน่ใจว่าแมวกินช็อกโกแลตได้หรือไม่ เขาเคยอ่านมาว่าหมาไม่ควรกินช็อกโกแลต แต่เจ้าสำลีของเขาชอบกินนมรสช็อกโกแลตมาก ๆ ซึ่งเขาก็ตามใจมันประจำ มันกินนมช็อกโกแลตทุกวันก็ไม่เห็นเป็นอะไร ดังนั้นชายหนุ่มจึงจัดการหาจานมาแบ่งเค้กช็อกโกแลตฟัจด์หนึ่งชิ้นให้เจ้าเหมียว

 

          ทันทีที่จานใส่เค้กถูกวางลงตรงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้าแมวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ยื่นจมูกไปดมเค้กในจานอย่างกระตือรือร้น ก่อนที่จะใช้ลิ้นเล็กชิมรส ดูเหมือนจะรสชาติถูกปาก เพราะเจ้าเหมียวกระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ แล้วค่อย ๆ ละเอียดกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย

 

          “ชอบล่ะสิ”

 

          เอ่ยแซวเจ้าแมวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองบ้าง ยองแจหยิบขนมปังสองแผ่นไปใส่เครื่องปิ้งขนมปังไฟฟ้า กดให้เครื่องทำงาน ไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงเครื่องร้องดัง ติ๊ง บ่งบอกว่าขนมปังของเขาปิ้งเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มใช้ช้อนสองคันคีบขนมปังร้อนหอมกรุ่นออกมาจากเครื่องปิ้ง จัดแจงทาเนยถั่วและแยมสตรอว์เบอร์รี่บนขนมปังอย่างละแผ่น ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าวฝั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ตัวที่เจ้าเหมียวเคยนั่ง เจ้าแมวเงยหน้าขึ้นมองครู่เดียวเมื่อเห็นว่ายองแจมานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะจัดการเค้กของตัวเองต่อไป

 

         “พอได้เค้กแล้วไม่สนใจฉันเลยนะ”

 

          ยองแจแกล้งพูดตัดพ้อเจ้าแมว หลุดหัวเราะออกมาเมื่อดวงตาสีฟ้าเหลือบตาขึ้นมองข้ามก้อนเค้กมาสบตาเขา ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้เจ้าแมว ก่อนจะเริ่มกินอาหารเช้าบ้าง กินขนมปังไป มองเจ้าตัวนุ่มนิ่มกินเค้กไป เผลอหลุดยิ้มกับท่าทางน่ารักน่าชังของเจ้าแมวดำหลายครั้ง

 

          ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวของร่างเพรียวตรงหน้าดึงดูดสายตาเขา เพียงแค่ได้มองมันเขาก็รู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาด... บางทีเขาอาจจะอยู่ตัวคนเดียวมานานเกินไป ชินชากับการทำอะไรตามลำพัง จนไม่รู้สึกตัวว่าตัวเองเหงามากแค่ไหน

 

          ไม่รู้ว่าแมวตัวนี้มาจากไหน และมีเจ้าของไหม แต่ถ้ามันเต็มใจจะอยู่กับเขาก็คงดี

 

          “นี่ เจ้าเหมียว”

 

          ลองเอ่ยเรียกดู แต่เจ้าตัวที่ถูกเรียกทำเพียงเหลือบตามองเขาครู่เดียว ก่อนจะหันไปสนใจเค้กเหมือนเดิม ทว่ายองแจก็ยังไม่ละความพยายาม

 

          “เจ้าเหมียว... ฉันไม่รู้นะว่านายมีเจ้าของรึเปล่า... แต่ถ้านายยังไม่มีบ้าน...”

 

          เมื่อยองแจพูดถึงตรงนี้ เจ้าเหมียวก็เหลือบตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง แม้ปากจะยังไม่หยุดแทะเล็มเค้ก แต่สายตาที่มองมาก็ทำให้ชายหนุ่มแน่ใจว่าเจ้าแมวกำลังตั้งใจฟังอยู่

 

          “ถ้านายยังไม่มีบ้านอยู่ ก็อยู่ที่นี่ด้วยกันนะ สัญญาเลยว่าจะดูแลนายอย่างดี”

 

           เจ้าแมวดำยังคงกินเค้กต่อไป ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดใด ยองแจเห็นแบบนั้นจึงพูดต่อ

 

          “ให้นายนอนบนเตียงด้วย”

 

          คราวนี้หูของเจ้าเหมียวกระดิก แต่มันก็ยังไม่ตอบรับ ยังคงก้มหน้ากินเค้กต่อไป

 

          “แล้วก็จะซื้อเค้กให้กินทุกวันเลย”

 

          สิ้นคำสัญญาของยองแจ เจ้าแมวก็เงยหน้าขึ้นจากเค้ก ดวงตาสีฟ้าสุกใสของมันสบตากับชายหนุ่ม ก่อนจะร้องออกมาเบา ๆ ว่า

 

          “เหมี๊ยว”

 

[ Cat's Slave Story ]

 

ขอบคุณความคิดเห็นจาก คุณKoko Run คุณMaewdae คุณPrimiePrim และคุณDaeJae

เราก็หวังว่าเรื่องนี้จะสนุกน่าติดตามแบบที่ทุกคนว่านะคะ เราจะพยายามเต็มที่ค่ะ -_-)b
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านด้วยค่ะ

 

ปล. เรารู้ว่าช่วงนี้เบบี้ยุ่ง ๆ กับการโหวตและปั่นวิวให้บีเอพี สู้ ๆ นะทุกคน มาพยายามด้วยกันเถอะ