Fan Fic B.A.P Cat's Slave Story

ลำดับตอนที่ #3 : Cat's Slave Story 2

Cat’s Slave Story

 

2

 

“ไม่มีแมวตัวไหนที่ธรรมดาหรอก”

โคเลตต์

 

          เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงแล้วที่ยองแจนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนอนชองตัวเอง ผมที่ยาวปรกหน้าปรกตาถูกจับทัดไว้ที่หูด้วยความรำคาญ เผยให้เห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นและดวงตากลมโตที่จ้องเขม็งไปที่สมุดตรงหน้าอย่างพิจารณา มือขวาถือดินสอไม้ไว้หลวม ๆ หากมีคนมาเห็นเข้าตอนนี้ คงนึกว่าเขากำลังตั้งใจทำงาน แต่แท้จริงแล้วยองแจกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับเรื่องที่สำคัญกว่านั้น... อย่างน้อยก็สำคัญสำหรับเขา

 

          “กัมจอง(ดำ)ไม่เอา... มองชิล(ขนปุย)ไม่เอา... ซอน(ของขวัญ)ไม่เอา....”

 

          ชายหนุ่มอ่านรายชื่อที่ตัวเองเขียนไว้บนหน้ากระดาษพร้อมกับใช้ดินสอขีดฆ่าไปทีละชื่อ

 

          “เค้กไม่เอา.... แบล็กไม่เอา... คุโระ(ดำ)ไม่เอา เหลืออะไรบ้างเนี่ย”

 

          บ่นพึมพำกับตัวเองพลางนึกถึงเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เขามานั่งหนักใจอยู่แบบนี้

 

          เกือบสองสัปดาห์แล้วที่ยองแจรับเจ้าเหมียวมาเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน... ไม่สิ... ต้องบอกว่าเจ้าเหมียวกรุณายอมอยู่ที่บ้านกับยองแจน่าจะเหมาะกว่า แน่นอนว่าชายหนุ่มดูแลเจ้าแมวเป็นอย่างดีตามที่ให้สัญญาไว้ ให้นอนบนเตียง ซื้อเค้กให้กินทุกวัน (เปลี่ยนรสไม่ซ้ำทุกวันด้วย) ยองแจยังค้นข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต แล้วออกไปหาอุปกรณ์ที่จำเป็นต่อการเลี้ยงดูเจ้าเหมียวให้อยู่อย่างสุขสบาย ทั้งชามใส่อาหารและน้ำ (ยองแจคอยดูให้ชามเต็มทุกครั้งก่อนออกจากบ้านและทันทีที่กลับถึงบ้าน) กระบะทรายสำหรับขับถ่าย (ทำความสะอาดทุกเช้า) ที่ลับเล็บ และลูกบอลไว้ให้มันเล่นแก้เหงาเวลาที่เขาไปทำงาน เจ้าแมวดูพึงพอใจกับสิ่งที่เขาเตรียมให้ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวที่เจ้าเหมียวยังไม่ถูกใจสักทีคือ เรื่องชื่อ

 

          ยองแจเคยอ่านหนังสือเจอว่า แมวจะไม่ยอมรับชื่อที่เราตั้งให้มัน ถ้ามันไม่ได้ชอบชื่อนั้น ดังนั้นชายหนุ่มจึงลองเรียกชื่อแต่ละชื่อเพื่อดูปฏิกิริยาว่าเจ้าเหมียวของจะชอบไหม แต่ปรากฏว่า ไม่ว่าเขาจะเรียกชื่อไหน เจ้าแมวก็ดูจะไม่ถูกใจเลยสักชื่อ

 

          “นี่ จะให้ฉันเรียกแกว่าไงดีล่ะเจ้าเหมียว”

 

          ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปถามเจ้าตัวต้นเหตุที่นอนอยู่บนเตียงโดยเอาคางเกยหมอนของเขาไว้ โต๊ะทำงานของยองแจตั้งชิดกำแพง เยื้องกับหัวนอน เมื่อยองแจเอี้ยวตัวมองข้ามพนักเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งอยู่จึงเห็นเจ้าเหมียวจากด้านข้าง มันหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข ไม่มีวี่แววว่าได้ยินเสียงเรียกของเขาเลยแม้แต่น้อย

 

          “ขี้เซาจริง ๆ เลยนะ”

 

          บ่นแล้วก็เผยยิ้มออกมาอย่างนึกขำ ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะแล่นขึ้นมาในหัว ชายหนุ่มฉีกยิ้มให้กับความคิดนั้น เขาหยิบสมุดที่ตัวเองเขียนรายชื่อ แล้วค่อย ๆ ย่องไปที่เตียงโดยระวังไม่ให้เจ้าเหมียวตื่น คุกเข่าลงบนพื้นข้างเตียงนอน พลิกหน้ากระดาษสมุดในมือแล้วเริ่มอ่านรายชื่อที่ยังไม่ได้ขีดฆ่าไปทีละชื่อ

 

          “ฮานึล(ท้องฟ้า)”

 

          อ่านแล้วเงยหน้ามองร่างบนเตียง เจ้าแมวนอนนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

 

          “ชีส”

 

          ยังคงไม่มีการตอบสนองใดใด

 

          “มาว(แมว)”

 

          “บลู”

 

          “ไนท์”

 

          และอีกหลายหลายชื่อที่ยองแจสรรหามาจากทั่วสารทิศ หนังสือเอย อินเทอร์เน็ตเอย หรือตั้งขึ้นมาเองบ้างจากลักษณะของเจ้าแมว แต่เจ้าแมวยังคงนอนต่อไปโดยไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย จนยองแจเริ่มท้อ เขาจะอ่านขื่อนี้เป็นชื่อสุดท้ายของวันนี้ หากเจ้าเหมียวยังไม่ชอบล่ะก็ เขาจะ... หาชื่อใหม่ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าเจ้าเหมียวจะชอบ

 

          “แด(ยิ่งใหญ่)”

 

          ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหูของเจ้าตัวที่นอนอยู่บนเตียงกระดิกสองครั้งเบา ๆ ยองแจทดลองเรียกชื่อเดิมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

 

 

          “แด”

 

          หูเจ้าแมวกระดิกสองครั้งเหมือนเมื่อครู่เปี๊ยบ ยองแจคลี่ยิ้มขณะเรียกซ้ำอีกหนด้วยน้ำเสียงยินดี

 

          “แด”

 

          คราวนี้เจ้าเหมียวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มันหรี่ตามองชายหนุ่มด้วยอาการสะลืมสะลือราวกับจะถามว่า ‘เรียกทำไม คน(แมว)จะหลับจะนอน’ เห็นท่าทางแบบนั้นของร่างที่นอนเกยอยู่บนหมอนขอเขา ยองแจก็อดใจไม่ไหว ยกมือขึ้นลูบหัวเล็ก ๆ ที่ปกคลุมด้วยขนนุ่ม เจ้าแมวหลับตาพริ้มขณะที่เขาลูบหัวมัน เรียกรอยยิ้มกว้างจากเจ้าของมือ

 

          “ต่อไปนี้ฉันจะเรียกแกว่า แด นะ”

 

           เจ้าแมวลืมตาขึ้น กระพริบตาหนึ่งครั้งช้า ๆ ราวกับจะตอบรับคำขอของเจ้าของบ้าน ก่อนจะผล็อยหลับต่อไปอย่างเป็นสุข

 

          ยองแจนั่งมองร่างของแดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงลุกขึ้นยืน หันไปมองนาฬิกาบนผนังที่บอกว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว พรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานแต่เช้า ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ ปีนขึ้นเตียง ระวังไม่ให้แดตื่น เอนตัวลงนอนข้างร่างนั้น ศีรษะหนุนบนหมอนใบเดียวกัน จัดผ้าห่มคลุมร่างตัวเองและอีกตัว ก่อนจะหลับตาลงสู่โลกแห่งความฝัน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา เขาจะพบกับความจริงที่แสนอัศจรรย์ยิ่งกว่าความฝันใดใด

 

 

 

          ชายหนุ่มตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกถึงอะไรหนัก ๆ ทาบทับที่ท้อง บังคับเปลือกตาหนักอึ้งให้เปิดออก ก็เจอเพียงความมืดสลัวกับเพดานห้องนอนของตัวเอง อยากจะคิดว่าฝันไป แต่ความรู้สึกหนักอึ้งนั้นเป็นจริงเสียจนไม่อาจหลอกตัวเองได้ เมื่อรวบรวมความกล้าก้มมองร่างของตัวเองก็เห็นสิ่งที่ทับหน้าท้องของเขาไว้เป็นกลุ่มก้อนดำ ๆ

 

          ขนทุกเส้นบนตัวลุกชัน ยองแจไม่เคยเจอสิ่งลี้ลับมาก่อน และไม่เคยคิดว่าจะเจอเข้าจังจังที่ห้องนอนในบ้านของตัวเอง ความหวาดกลัวในสิ่งที่ไม่อาจหยั่งรู้ทำให้ชายหนุ่มนอนตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่ปลายนิ้ว ดวงตาปิดสนิทด้วยหวังว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งสิ่งที่ทับร่างเขาอยู่นั้นจะหายไปกลายเป็นเพียงฝันร้าย

 

          ทว่าคำภาวนาในใจของยองแจไม่เป็นผลเมื่อร่างนั้นขยับตัว สิ่งนั้นค่อย ๆคลานขึ้นมาตามร่างของชายหนุ่ม ก่อนจะหยุดอยู่เพียงปลายคาง และทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาบนร่างของยองแจอีกครั้ง ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดบนหน้าอกทำให้คนข้างใต้ได้สติ

 

          ในเมื่อหายใจได้ ก็น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิต... สรีระของเรือนร่างที่แนบชิดเขาอยู่นั้นทำให้ยองแจรู้ว่าคนที่นอนทับเขาอยู่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง

 

          แต่ว่ายองแจอยู่บ้านคนเดียว แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร มาอยู่ในบ้านเขาได้อย่างไร

 

          เมื่อได้ข้อสรุปว่าร่างที่ทับเขาอยู่เป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ชายหนุ่มก็ดันร่างหนักอึ้งออกไปให้พ้นตัวอย่างไม่ปราณี ก่อนจะลุกไปเปิดสวิตช์ไฟที่ผนัง

 

          ห้องทั้งห้องสว่างโร่ด้วยแสงจากหลอดนีออน เมื่อมองไปยังเตียงของตัวเองก็เห็นผู้ชายที่เขาไม่รู้จักนอนกอดผ้าห่มของเขาอย่างเป็นสุข ผมสีดำสั้นที่แนบลู่ติดศีรษะเผยให้เห็นใบหน้าเรียวและเครื่องหน้าที่ดูหล่อเหลาจนชวนตะลึง แต่สิ่งที่ทำให้ยองแจอึ้งกลับเป็นร่างผอมสีแทนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมามากกว่าครึ่งตัว ลำตัวช่วงบนตั้งแต่เอวขึ้นมาจนถึงเส้นผม รวมไปถึงช่วงล่างตั้งแต่ขาอ่อนลงจนมาถึงปลายเท้านั้นเปลือยเปล่า

 

          ขณะที่ยองแจกำลังคิดว่าช่วงกลางลำตัวของชายหนุ่มได้สวมใส่อะไรไว้หรือไม่ คนที่นอนอยู่ก็ขยับตัว พลิกร่างที่นอนหงายอยู่เปลี่ยนมาเป็นนอนตะแคง ผ้าห่มที่คลุมร่างไว้ก็พลิกไปอยู่ข้างใต้ขาข้างหนึ่งที่ยกขึ้นมาก่ายกอดผ้านั้นต่างหมอนข้าง เผยให้เห็นสะโพกกลมซึ่งเปลือยเปล่าและบางสิ่งที่ทำให้คนที่มองอยู่นั้นเบิกตากว้าง อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

 

          ยองแจยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง ลืมตาขึ้นมองร่างตรงหน้าอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา ผู้ชายที่เขาไม่รู้จักคนนี้มีหางที่ปกคลุมด้วยขนสีดำเหมือนหางแมวงอกออกมาจากสะโพกด้านหลัง และหางนั้นยังขยับได้อีกด้วย มันตวัดไปมาบนเตียงช้า ๆ ราวกับเจ้าของหางนั้นกำลังฝันหวาน

 

          มองหางนั้นขยับไปมา แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปะทะแก้มอย่างแรงเพื่อยืนยันว่าตัวเองไปได้ฝันไป ความเจ็บแสบที่ใบหน้าพิสูจน์ให้เห็นว่ายองแจไม่ได้ฝัน เขาไม่ได้ฝันไป แล้วผู้ชายมีหางคนนี้เป็นใคร... เป็นตัวอะไร...

 

          หางสีดำนั้นทำให้ยองแจนึกถึงแด... แมวของเขาหายไปไหน... คงไม่ได้ถูกทับอยู่ใช่ไหม...

 

          ความจริงยองแจไม่อยากปลุกชายประหลาดให้ตื่นขึ้นมาเลย แต่เมื่อนึกว่าแมวของเขาอาจจะโดนทับอยู่ก็ได้ ชายหนุ่มก็เดินเข้าไปใกล้ร่างที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะดึงผ้าห่มที่ถูกร่างนั้นยึดไว้ เพื่อดูให้แน่ใจว่าแมวของเขาถูกทับอยู่รึเปล่า ร่างที่ถูกแย่งผ้าห่มไปพลิกตัวกลับมานอนหงายอีกครั้ง ทำให้ยองแจเห็นทุกสัดส่วนบนร่างนั้นชัดเจน แม้ร่างนั้นจะมีทุกอย่างเหมือนกับที่เขามี (ยกเว้นหางแมว) แต่ก็ยังทำให้รู้สึกร้อนที่หน้าอย่างช่วยไม่ได้

 

          เมื่อแน่ใจแล้วว่าแมวของเขาไม่ได้ถูกทับ ยองแจก็ห่มผ้าคืนให้ร่างที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะค่อย ๆ กวาดตามองรอบห้อง แต่ไม่เห็นแดอยู่ในห้อง แม้จะข้องใจมากว่าทำไมผู้ชายมีหางประหลาดถึงมาอยู่บนในบ้านของเขาได้ แต่ก็ไม่กล้าปลุกให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาเผชิญหน้า เพราะหากคนคนนี้เป็นผู้ป่วยทางจิตขึ้นมาเขาคงรับมือไม่ไหว

 

          ต้องโทรแจ้งตำรวจ

 

          คิดได้ดังนั้นก็ค่อย ๆ ย่องลงไปชั้นล่าง ไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น ทว่า ยองแจไม่มีเบอร์ของสถานีตำรวจที่อยู่ใกล้บ้าน จึงกดเบอร์โทรของป้อมยามประจำหมู่บ้านแทน ฟังเสียงสัญญาณโทรศัพท์อยู่นาน แต่กลับไม่มีใครรับสายจนสัญญาณขาดหายไป ชายหนุ่มรีบกดโทรศัพท์อีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคนรับสาย

 

          ขณะที่กดโทรออกเป็นรอบที่สามภาวนาให้มีใครสักคนรับโทรศัพท์ของเขาเสียที ยองแจก็รู้สึกถึงสองแขนที่โอบรัดรอบเอวของเขาและร่างที่เบียดตัวเข้ามาชิด พร้อมกับเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูเสียงเบา

 

          “ยองแจอา...”

 

          เจ้าของชื่อได้แต่ยืนตัวแข็ง โทรศัพท์ที่แนบหูข้างซ้ายส่งเสียงบอกว่าสายหลุดไปแล้ว ขณะที่หูข้างขวาได้ยินเสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาอีกครั้ง

 

          “ยองแจอา... ไม่นอนเหรอ...”

 

          คางเรียวที่วางเกยไหล่เขาไว้กับสัมผัสนุ่มของเส้นผมที่ระข้างแกมทำให้ยองแจไม่กล้าหันไปมองคนที่กอดเขาไว้ ยิ่งคิดว่าร่างนั้นเปลือยเปล่าอยู่ก็ยิ่งไม่กล้าขยับตัว ทำได้เพียงขยับปากถามด้วยเสียงที่พยายามคุมไม่ให้สั่น

 

          “นาย... คุณเป็นใคร... ต้องการอะไร”

 

          ได้ยินเสียงทุ้มของคนด้านหลังตอบกลับมาด้วยความประหลาดใจ

 

          “หา... ยองแจอาจำไม่ได้เหรอ”

 

          ประโยคนั้นทำให้ยองแจขมวดคิ้ว พยายามนึกว่าเคยเจอคนคนนี้ที่ไหนมาก่อนไหม แต่นึกไม่ออกเลย

 

          ...หรือจะเป็นพวกโรคจิต... เขาเคยได้ยินว่ามีคนโรคจิตที่แอบสะกดรอยตามคนที่ชอบจนถึงบ้าน แต่ไม่เคยนึกว่าจะเจอเข้ากับตัวเอง เขาไม่ใช่ผู้หญิง จึงไม่เคยระวังตัวว่าจะโดนโรคจิตตาม 

 

          “ไม่ ผมไม่รู้จักคุณ”

 

          ปฏิเสธไปเสียงหนักแน่น คิดเอาไว้ว่าหากมันจะทำอะไรเขาขึ้นมา เขาก็จะสู้ยิบตา

 

          ได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ข้างหู ก่อนที่โรคจิตคนนั้นจะตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ยองแจคิดไม่ถึง

 

          “ฉันแดไง”

 

          “หา”

 

          “ก็บอกว่าฉันคือ  แด แมวเจ้าของนายไง ยองแจอา”

 

 

 

[ Cat's Slave Story ]

 

สรุป... มันคือแดแจค่ะ

ตอนแรกก็กะจะให้แจแด ไป ๆ มา ๆ เป็นแดแจเหมาะกว่า แต่ก็ไม่แน่ อาจจะสลับกันบ้างก็ได้... เอาแน่เอานอนกับเราไม่ได้หรอกค่ะ

ขอบคุณความคิดเห็นของ คุณ As time goes by คุณBB/B2 คุณPrimiePrim คุณKoko Run คุณBabyNoona และคุณEiine

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมาก ๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน ทั้งผู้ที่อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก และผู้ที่ตามมาจากฟิคเรื่องก่อนของเรา บอกตามตรงว่าดีใจมาก ๆ เลยที่ตามมาอ่านเรื่องนี้้ด้วย ขอบคุณค่ะ ^___^

 

ปล. ถึงคุณเบบี้นูนา ลูกชายน่ารักมากค่า >< เราไม่เคยเลี้ยงแมวอ่า ถึงจะอยากเลี้ยงมากก็เถอะ นี่อาศัยไปสังเกตแมวตามคาเฟ่แมวเอาค่ะ เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักน่าฟัดจริง ๆ นะคะ T T