ตอนที่ 12 : ตอนที่ 10 อาจารย์ของเปลวฟ้า 4/4
ตอนที่ 10 อาจารย์ของเปลวฟ้า
6 ปีก่อน หลังจากแม่ของเปลวฟ้าเสียชีวิตลง ในขณะตัวเขายังเป็นแค่เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ยังตัดสินใจกับชีวิตไม่ได้ นอกจากการปฏิเสธจะเข้าไปอยู่บ้านญาติของฝ่ายพ่อนั่นคุณลุงที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่เปลวฟ้าเรียนอยู่ในปัจจุบัน ซึ่งแม่ของเขาไม่มีพี่น้อง
แม้ว่าฝ่ายลุงจะไม่ชอบใจนักที่จะให้เปลวฟ้าอยู่คนเดียวเพียงลำพังในบ้านโดยขนาดผู้ใหญ่ดูและ แต่เขาก็ต้องยอมเพราะรู้ว่าเปลวฟ้าเป็นเด็กที่ทำตัวเกินผู้ใหญ่เสียอีก สมัยที่แม่ของเขาล้มป่วย เปลวฟ้าก็คอยดูแลแม่ทุกอย่าง ทางการกิน การใช้ชีวิตเป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่าเด็กคนนี้สามารถดูแลตัวเองได้แน่นอน
ถึงกระนั้นเปลวฟ้าก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะพาชีวิตตัวเองไปถึงฝั่งด้วยอายุเท่านั้น จนกระทั่งชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงอย่างกับยักษ์ปรากฏตัวที่หน้าบ้านของเปลวฟ้า พร้อมกับแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มที่ยากจะไว้ใจ
“สวัสดีเจ้าเด็กน้อย”เขากล่าวทักด้วยภาษาไทยที่ชัดเจน ผมยาวสีทองของเขาอร่ามงดงามเมื่อต้องแสงตะวันในยามเย็นจนรู้สึกแสบตาทีเดียว
เปลวฟ้าที่เห็นชายไม่หน้าไว้ใจอยู่นอกรั้ว ซึ่งสูงเกือบเท่ารั้วที่สูงสองเมตรกว่า ก็ไม่พูดจาใดๆตอบ เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที
“เฮ้ๆ ฉันรู้จักกับพ่อของเธอนะ”ชาวช่างชาติรีบร้องบอกทันที “พ่อของเธอที่ชื่อมานะใช่ไหมละ”
เปลวฟ้าชะงักเท้าทันทีที่ได้ยิน เขาหันกลับไปถลึงตาใส่ “คุณเป็นใครแล้วรู้จักกับพ่อผมได้ยังไงกัน”
“ฉันชื่อจูเลี่ยน ฮันเตอร์ เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อเธอเลยละสมัยที่เขาเรียนอยู่ที่กรีซ”
“พ่อผมไปเรียนอะไรที่กรีซ”เปลวฟ้าถามต่อทันที
“สังคมและอารยธรรมประวัติศาตศาสตร์สมัยกรีก พ่อนายชอบมันฉันรู้เพราะฉันก็เคยเป็นอาจารยืสอนพ่อของนาย”
“คุณเคยเป็นอาจารย์สอนสังคมที่กรีซเหรอ”
“ใช่ ฉันเคย”
“แล้วตอนนี้ละทำอะไร”
“เออ...ก็หลายอย่าง เผอิญฉันเปลี่ยนงานบ่อยน่ะ เพราะไม่ชอบทำอะไรแบบเดียวทุกวัน”
เปลวฟ้ารู้สึกว่าจูเลียนตอยอย่างลับลมคมในเหมือนมีเรื่องที่ปิดบัง นี่ยังไม่นับหน้าตาและรอยยิ้มแบบสวมหัวโขนด้วยแล้ว
“พ่อแม่ผมแต่งงานกันเมื่อไร”เด็กน้อยลองถามลองเชิงต่อ
“ฉันจำได้ว่าพ่อแม่เธอไม่ได้แต่งงานอย่างเป็นทางการหรอกจริงไหม”
เด็กน้อยนิ่งเงียบ เพราะพ่อแม่เขาไม่เคยจัดงานแต่งงานหรือเชิญแขกมาสักครั้ง เนื่องด้วยเหตุผลส่วนตัว
“โอเค ผมเชื่อละว่าคุณเป็นเพื่อนพ่อของผม”เปลวฟ้าจำใจยอมรับคนตัวโตน่าสงสัยคนนี้ “แล้วคุณมีธุระกับผมมิทราบ ถ้ามาหาพ่อของผมละก็เสียใจด้วย พ่อผมตายไปแล้ว”
“ไม่นะฉันจำได้ว่าพ่อเธอแค่หายสาบสูญ”ชายสูงเท่าเปรตพูดแก้ด้วยสีหน้าขำขัน
“นั่นแหละสรุปเหมือนกันว่าตายไปแล้วละ”
“ฉันไม่ได้มาหาพ่อของเธอ แต่มาเพื่อช่วยเธอต่างหาก”
“ช่วย !”เปลวฟ้าขมวดคิ้วทันที “ช่วยอะไรผมมิทราบ ผมว่าคุณช่วยตัวเองก่อนดีกว่ามั้ง เช่นหางานปักหลักหาความั่นคงให้ชีวิตตัวเองก่อนน่ะ”
“ไอ้หนูอย่าได้ดูถูกฉันเชียวนา ถ้ารู้ว่าจริงๆแล้วฉันเป็นใครเธอจะต้องทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเห็นอุกกาบาตรพุ่งชนหัวเธอเสียอีก”
“เอ้า แล้วสรุปเป็นใครละ นอกจากจะชื่อจูเลียนอะไรนั่นน่ะ”
จูเลียนกวักมือเรียกให้เปลวฟ้ายื่นหูมาใกล้ๆเขา พร้อมกับกระซิบบอกไปว่า
“เหยียบไว้เลยนะถ้าได้ยินแล้ว เพราะฉันคือสายลับ”
“จับบ้านเล็ก”เปลวฟ้าเสริมด้วยหน้าเซ็งๆ ก่อนจะถอยห่างแล้วเดินกลับไปทางเข้าบ้าน
ทันใดนั้นเองเข้ารู้สึกมีกระแสลมวูบหนึ่งหอบเข้ามาจากทางด้านหลังที่เขาหันไป เด็กชายหนักลับไปมองด้วยแปลกใจ เขาพบว่าจูเลียนข้ามประตูรั้วที่สูงเกิน2เมตรเข้ามาและยืนอยู่ด้านหลังเขาแล้ว
“เป็นไปไม่ได้”เปลวฟ้าบอกตัวเองด้วยความตกใจ เพราะต่อให้ปีนเข้ามาเก่งแค่ไหนก็ต้องใช้เวลาเป็นนาที แต่นี่เหมือนกระโดดเข้ามาไม่มีผิด
“ฉันบอกนายแล้วไงเจ้าหนู ว่าฉันเป็นสายลับ”อีกฝ่ายยิ้มแฉ่งให้เขาหน้าบานด้วยความภูมิใจ
“คุณต้องการอะไรกันแน่”เปลวฟ้ากระโดดถอยห่าง แสดงสีหน้าหวาดระแวงยิ่งกว่าเดิม
“ก็บอกแล้วไงว่ามาเพื่อช่วยเธอ”
“แล้วช่วยยังไงเล่า”เด็กชายถามกลับอย่างหัวเสีย
“สอนเธอไง”จูเลียนตอบยามนี้สีหน้าแสดงความจริงจังออกมาเป็นครั้งแรก “สอนให้เธอใช้ชีวิตในโลกนี้ด้วยตัวเองไงละ ฉันจะสอนความรู้ทุกอย่างที่ฉันมีให้กับเธอ ไม่มีหรอกนะที่สายลับจะมาพูดแบบนี้น่ะ”
“ใช่ไม่มี เพราะแบบนี้ผมถึงไม่ค่อยอยากจะเชื่อคุณ”เปลวฟ้าทำหน้าชั่งใจ “อีกอย่างคนที่ทำตัวเปลี่ยนงานไปเรื่อยๆดูไม่มีความมั่นคงในชีวิต มันน่าให้มาสอนตรงไหน”
จูเลียนได้ยินถึงกลับยืนนิ่งด้วยความทึ่ง เขาตบหน้าผากตัวเองเสียงดังทันที
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ให้ตายสิลูกของไอ้มานะ นี่มันวาจาร้ายไม่เบาจริงๆ”
“อีกอย่างผมยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าคุณเป็นสายลับ คุณทำงานใครละ CIA หรือไง”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะเจ้าหนูสายลับจริงๆ เขาจะไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาทำงานให้กับใคร แต่ถ้าจะให้ฉันบอกจริงๆละก็ ฉันทำงานให้กับตัวเองนี่แหละ”
“ผมว่าคุณมันพวกพเนจรไม่มีใครเขารับมากกว่ามั้ง”
“งั้นเอางี้ไอ้หนู”จูเลียนแสดงสีหน้าที่เริ่มชักหมดความอดทน “ฉันจะพิสูจน์แบบง่ายๆเลย เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อก็ได้ว่าฉันเป็นสายลับ แต่ฉันจะทำให้เชื่อว่าเธอจำเป็นต้องมีฉันสอนเทคนิคต่างๆในการดำรงชีวิต”
ทันใดนั้นเขาก็หยิบกระดานหมากรุกขึ้นจากกระเป๋าเป้ที่สะพายด้านหลัง
“ถ้าเธอชนะฉันสักกระดานหนึ่ง เธอก็ลืมชื่อฉันและตัวตนนี้ไปได้เลย”เขากล่าวท้าทาย “จะกี่เกมส์ก็ได้ ฉันได้ยินมาจากพ่อเธอว่า ลูกชายเก่งหมากรุกจนคนเป็นพ่อยังไม่อยากเล่นด้วยใช่ไหม”
“ถ้างั้นเรามาเล่นกันทีละ 2 กระดานพร้อมกันเลยไหม”เปลวฟ้าแสยะยิ้มทันทีเมื่อเรื่องนี้ถูกตัดสินด้วยเกมส์
“น่าสนใจดีนี่ เอาสิจะกี่เกมส์ก็ได้ฉันจะชนะเธอจนกว่าเธอจะยอมรับ”
ยอมรับที่ว่าก็คือการยอมรับความฉลาดของอีกฝ่าย ซึ่งดูท่าจูเลียนจะเตรียมกระดานหมากรุกมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เพราะมีนาฬิกาที่ใช้จับเวลาในการเดินแต่ละตาด้วย
5 ชั่วโมงผ่านไป เปลวฟ้าก็ต้องยอมรับจูเลียนในที่สุด ซึ่งเปลวฟ้าก็ได้เรียนรู้ฝึกฝนด้านจิตวิทยา ศิลปะการต่อสู้ที่เขามักไม่ชอบนัก และเรียนรู้การทำธุรกิจการค้า ทักษะการจับกลโกงต่างๆ เป็นเวลากว่า 3 ปี เจ้าอาจารย์คนนี้ก็จากเขาไปเหมือนสายลมโดยไม่มีการกล่าวลา
ปัจจุบันเมื่อเขาได้อาจารย์ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าทำให้เขานึกแปลกใจจริงๆว่า เจ้าหมอนี่ที่จู่ๆก็หายไปไม่มีการลา ต้องการอะไรกันแน่
“หวัดดีไอ้ศิษย์รัก สบายดีไหม”
เปลวฟ้าขมวดคิ้วแทนคำตอบ แล้วเขาก็รู้สึกเอะใจบางอย่าง เขาเดินผ่านอาจารย์โดยไม่สนใจเหมือนผ่านเสาไฟฟ้าข้างทาง ไปยังประตูที่มีการลงกรอนร๊อกเอาไว้ แล้วย้ายตัวเองไปที่หน้าต่างและจุดที่น่าจะเข้ามาได้ทั้วบ้าน ซึ่งเขาก็ร๊อกไว้หมด ก่อนจะเดินกลับมาหาอดีตอาจารย์ที่กำลังนั่งผิวปากอยู่
“คุณเข้ามาในนี้ได้ไงกัน”เปลวฟ้าถามด้วยความแปลกใจ
“เอ้า เรื่องนี้นายต้องหาคำตอบเอาเองสิ ขืนตอบง่ายๆไม่ใช่สมองซะบ้างเดี๋ยวก็โง่หรอก”
“คิดแล้ว แต่หาคำตอบไม่ได้ถึงได้ถามไง ใช้กลอะไรกันแน่”
“ไม่มีนักมายากลที่ไหนบอกกลให้ผู้ชมรู้หรอกนะ”จูเลียนทำหน้าเล่นลิ้นใส่ “ถ้าจะใบ้ฉันก็เคยบอกนายแล้วว่าฉันเป็นสายลับไง”
“เออ..”เปลวฟ้ายอมรับอย่างจนใจ ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่ผ่านการฝึกทุกอย่างมา เขาก็เริ่มเชื่อแล้วว่าหมอนี่อาจเป็นสายลับจริงๆ
ประธานหนุ่มกระตุกยิ้มยิ่งกว่าเดิม “ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ชักสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้วละไอม่า ดูท่าฉันจะมองไม่ผิดจริงๆที่เริ่มหว่านเมล็ดเอาไว้ ด้วยความสามารถของเขา การที่เขาจะเข้าใกล้ความจริงน่าจะเป็นไปได้แน่ ซึ่งจะเป็นประโยชน์จนเราได้เห็นแน่นอน หรืออาจเป็นตัวอันตรายกันนา...หึหึหึ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาคต่อเร็ววววววน้าาาา อย่าทิ้งนาน - -
ทิ้งไปนานๆเลยไม่ค่อยได้แวะมาดูเลย เลยพึ่งรู้ว่าอัพ
สมกับเป็นอาจารย์ไปมาไร้ร่องรอยเลย
กรี๊ดดดดดดดดดดด x100,000,000,000,000,000
ในที่สุดก็อัพ :)
ภาพที่ 4 ให้ความรู้สึดฉลาดดี
ภาพ 2 หยิ่งไป (น่าจะเป็นพระเอกเวอร์ หญิง)
ภาพ 3 สวย ยิ้มหวาน
ภาพ 4 แบ๊วไป
ขอตอบ ภาพ 3 ดูใจดีเวอร์
คนที่ 4
เห็นแล้วรู้สึกสบายๆ