Eternal World Fantasy ภาคความทะเยอทะยานของเปลวฟ้า

ตอนที่ 11 : ตอนที่ 9 ทาลอส 4/4

ตอนที่ 9 ทาลอส

เปลวฟ้าหันไปดูที่หน้าต่างจากห้องจากชั้นบนของโรงแรมทำให้เขาเห็นบางอย่างที่กำลังผุดขึ้นมาจากทะเล มันต้องเป็นสิ่งที่ใหญ่โตมากเพราะ จากโรงแรมถึงชายฝั่งทะเลเป็นระยะที่ไกลมาก แต่เขาเห็นมันอย่างชัดเจน

“นรก !!”เขาสบถเสียงดัง ยูเรียน่าก็เห็นด้วย เมื่อเธอเห็นสิ่งที่เป็นต้นเหตุให้ทั้งเกาะสะเทือน

เมื่อยักษ์สำริดร่างนักรบใส่เกาะตัวใหญ่เดินขึ้นสู่ฝั่งพร้อมกับค้อนใหญ่ที่ถือสองมือ ด้วยน้ำหนักของมันทำให้แต่ก้าวเดินสร้างแรงสะเทือนมาถึงเมืองบนเกาะ มันตัวใหญ่ชนิดที่ทีเร็กต้องร้องไห้ เพราะมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวใหญ่ที่สุด

“ทาลอส”ยูเรียน่าเรียกสิ่งนั้น

“นี่ไม่ใช่ยุคกรีกเสียหน่อย”เปลวฟ้าแย้ง แล้วเขาก็ต้องคิดใหม่“แต่อย่างว่านี่มันเกมส์นี่นา”

“มันเคยใช้ในการตีเมืองมาแล้วค่ะ เพราะเจ้าสิ่งนี่แหละที่ทำให้พวกเราเสียบ้านเกิดไป”สีหน้าของเธอเต็มด้วยความกลัว

เปลวฟ้ามองตาเธอก็รู้ว่า เจ้าหล่อนกำลังหวนคิดถึงฝันร้าย เพราะคำว่าเสียบ้านเกิด ในน้ำเสียงเขาสัมผัสได้ถึงความโหยหาที่ยากจะเป็นการโกหก บางทีเขาต้องทบทวนเรื่องที่เจ้าหล่อนมีชีวิตในโลกนี้เสียใหม่

“มันมีจุดอ่อนที่จุกตรงข้อเท้ามันหรือเปล่า”

เปลวฟ้าถามเขานึกถึงตำนานกรีกที่วีรบุรุษกรีซปราบทาลอสด้วยการใช้เชือกมัดจุกที่ข้อเท้าแล้วดึงมันออกมาให้ของเหลวภายในไหลออกมา เขาหวังว่ามันจะมี แต่ถ้าเขาเป็นคนสร้าง เขาคงไม่ทำจุดที่ว่านั้นแน่

“ไม่มีหรอกค่ะ”ยูเรียน่าตอบทันที “พวกเราใช้ทุกอย่างทั้งเวทมนตร์เครื่องยิงหิน มันก็แทบไม่สะเทือนจนกระทั่งเราพยายามเล็งโจมตีไปที่จุดเดียวจนมันมีของเหลวคล้ายๆเลือดไหลออกมา เราถึงล้มมันได้”

“นั่นแหละที่อยากได้ยินละ วิธีฆ่ามัน”เปลวฟ้าว่า เขาเริ่มมีสีหน้าเหมือนมีความหวัง “เล็งไปที่จุดเดียว...อืม”

“แต่ข่าวร้าย...”ยูเรียน่ายังพูดไม่จบ ทำให้เขาหันควับมาทันทีจนเธอสะดุ้งไม่กล้าพูดต่อ

“เขาร้ายอะไร”เขาเค้นเสียงน่ากลัวใส่เธอ “รีบบอกมาเร็ว”

“มันแตกต่างจากตัวที่ฉันเจอค่ะ มันไม่มีเกราะหนาทั่วตัวแบบนี้และ...”

“และอะไร...”เปลวฟ้าถลึงตาใส่ เหมือนกำลังโมโห เขารู้เธอไม่ผิดหรอก แต่รำคาญที่เธอไม่พูดออกมาเสียที

“มันมีฟิลด้วยค่ะ”เธอรีบพูด แววตาเจือไปด้วยความกลัว “ฉันรู้ค่ะมันโหดร้ายมากที่ได้ยิน ขนาดตัวที่พวกเรากว่าจะล้มด้วยเครื่องมืออาวุธที่พร้อมยังอึดขนาดนั้นกว่าจะสร้างบาดแผลให้มันได้”

“บ้าเอ๊ย”เปลวฟ้าสบถเสียงแค้น เขารู้จักดีว่าความแข็งแกร่งของม่านพลังที่เรียกว่าฟิลเป็นยังไง เกราะของเขาเป็นตัวอย่างที่ดี ถ้าฟิลไม่ถูกทำลายก็ไม่อาจสัมผัสผิวเกราะได้ และเจ้าตัวนี้ก็ห่อหุ้มด้วยพลังที่ว่านั่น นอกจากนี้ดูจากวัสดุที่สร้างเกราะของมันไม่ใช่ทองแดง แต่น่าจะเป็นโลหะผสม เขาหวังว่ามันคงไม่แข็งแกร่งระดับ กันดาเมียน(แร่โลหะที่ใช้สร้างกันดั้มมันทำให้ปืนกลของแซ๊คเป็นแค่ปืนอัดลมไปเลย)

“เอาละใจเย็นแล้วมาดูพวกโง่ๆกันก่อน”เปลวฟ้าปรับอารมณ์เหมือนรอดูโชว์คาเฟ่ เพราะเขาเห็น กลุ่มผู้เล่นผู้กล้าหาญปนความบ้าประมาณ 15 คนที่เยอะจนน่าตกใจบุกสู้กับยักษ์ทาลอส

ผลก็คือทาลอสแทบไม่ต้องใช้ค้อนในมือ มันแค่เดินไล่กระทืบ พวกผู้เล่นก็โกยกันเป็นว่าเล่น เพราะแนวหน้า 5คนแรกโดนมันกระทืบกลับบ้านเก่าไปแล้ว

“ขอบคุณสวรรค์ที่มอบคนโง่ให้พวกเรา หึหึ”เปลวฟ้ายิ้มแล้วอวยพรให้พวกนอนเป็นศพเหล่านั้น เพราะมันทำให้เขาประเมินพลังของทาลอสถูก โชคดีมากที่เจ้ายักษ์นั่นไม่ใหญ่โตไปกว่ากำแพงเมือง มันจึงเข้ามาไม่ได้ แต่ดูจากค้อนเหล็กในมือของมันที่เอามาด้วยคงขึ้นอยู่กับเวลา

“ฉันว่าเราคิดหาทางหนีก่อนเถอะค่ะ”ยูเรียน่าบอกด้วยรอยยิ้มชืดๆ แต่เธอคิดไม่ออกว่าจะหนียังไง

“ผมก็ว่างั้นแหละคุณผู้หญิง”เปลวฟ้าหันมาเสริมความคิดนั้น “แต่คุณหนีไม่ได้หรอก ถ้าคุณออกจากเกมส์ไม่ได้ เรือที่ใช้ขึ้นหนีไปจากเกาะ ถูกเจ้ายักษ์ก้นใหญ่ถล่มจมไปหมดแล้วด้วย”

เปลวฟ้าหันมาดูนาฬิกาเวลาที่เขาตั้งไว้ในการออกจากเกมส์ก็พบว่ามันหมดลงแล้ว เขาน่าจะได้ออกจากเกมส์แล้วนี่ ดูเหมือนพวกที่ควบคุมเกมส์จะเล่นโกงผู้เล่นเสียแล้ว ยูเรียน่ามองเขาด้วยอย่างสนเท่ห์ เพราะใบหน้าของเด็กหนุ่มซีดลง

เขาเงยหน้ามองหล่อนซึ่งกำลังจะถาม

“โอเค ผมก็หนีไม่ได้เช่นกัน”เขาตอบก่อนที่เธอจะทันเอ่ย

เป็นข่าวร้ายแต่เธอก็ส่งยิ้มให้เขาซะงั้น “ถ้าเราถอยไม่ได้ ก็คงถึงเวลาใช้ความกล้ามาคิดหาทางสู้แล้วสินะคะ”

“ใช่ แต่ต้องเป็นความกล้าที่ไม่บ้าบิ่น... มันต้องใช้ความกล้าที่เต็มไปด้วยปัญญาเท่านั้น”เปลวฟ้าตีหน้าขรึมตอบ เพราะงานนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเขา

ขณะที่ผู้เล่นคนอื่นๆที่หนีมาหลบในเมืองกันหมด ต่างอกสั่นขวัญแขวนเพราะไม่สามารถออกจากเกมส์พวกเขา ต่างพยายามคิดหาทางออกกันอยู่ ยามนี้พวกเขาต่างรู้สึกเหมือนกลัวตาย เพราะความตายของเกมส์ทำให้ผู้เล่นต้องสูญเสียทุกอย่าง

แน่นอนว่าคนสวนหนึ่งคิดจะสู้แบบตายเอาดาบหน้า บางคนก็คิดว่าจะหาทางหนีหรือซ่อนตัว บางคนก็วิ่งไปหาเจ้าหน้าที่ เพื่อไปประท้วง ซึ่งเจ้าหน้าที่เองก็งงเหมือนกัน เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ แถมยังติดต่อข้างนอกไม่ได้ ราวกับว่าเกาะแห่งถูกกักเป็นเขตผู้ติดเชื้อไม่มีผิด

เสียงกระแทกกำแพงดังขึ้นเรื่อยๆ มีหลายคนที่ไม่อยากอยู่เฉย ใช้สิ่งที่มีเข้าโจมตีทาลอสจากบนกำแพง ทั้งระเบิดมือ ลูกธนูทำจากโลหะชนิดที่แข็งที่สุดเท่าที่จะสร้างได้ในเกาะ เวทมนตร์ที่ร่ายกันอย่างกับสวดมนตร์ หรือสอบอาขยานก็ยังไม่ระคายหผิวรือหยุดยั้งไม่ให้มันพังกำแพงได้

มีคนฉลาดเล็กน้อยพยายามปลุกใจแต่ไม่ได้ผลแถมยังถูกโห่ ในตอนนั้นเองที่เปลวฟ้าโผล่ออกมาพร้อมกับโทรโข่งที่ซื้อเจอจากร้านขายของไร้สาระ

“ทุกท่านโปรดฟังผมหน่อย!! งานนี้ผมไม่ได้มาหาเสียงหรือขอให้ทุกคนเชื่อเพราะผมไม่ใช่นักการเมือง”

ใช่เขาพูดถูก ทุกคนคิดเหมือนกันแต่เสียงโทรโข่งที่ไม่มีใครคิดว่าจะได้ยินทำให้ทุกคนต่างมาสนใจกันหมดทั้งเมือง บางคนก็อดสงสัยว่าไปเอาโทรโข่งมาจากไหน

“มีพวกปากดีอีกแล้ว พอเถอะถ้าคิดจะหลอกใช้พวกเราไปตายเพื่อตัวเองอย่าได้หวัง”ชายคนหนึ่งที่มองเปลวฟ้าอยู่ตะโกนสวนมา

“โอเค ผมเข้าใจว่ามีบางคนเข้าใจภาษาคนไม่รู้เรื่อง ขอแค่ฟัง อย่าสอดก็พอ จะทำหรือไม่แล้วแต่พวกคุณ”เปลวฟ้าพูดเสียดสี แน่ละเขาไม่ง้อที่ใช้พวกงี่เง่ามาช่วยอยู่แล้ว เพราะถ้าฟังคำสั่งไม่รู้เรื่อง เขาจะสนทำไม

“ผมคิดว่าทุกคนที่เข้ามาเล่นเกมส์นี้ก็หวังอยากจะเล่นเกมส์เพื่อความสนุก”เปลวฟ้าไม่ได้มองว่าใครจะฟังหรือตะโกนสวนมาอีก เขายังคงพูดต่อไป “ และต่างก็มีความฝันอยากเป็นวีรบุรุษอยากเป็นผู้กล้าที่ต่อสู้กับมอนเตอร์ ถึงจะไม่ถึงขนาดนั้น แต่ถ้าคุณดูหนังลึกๆแล้ว คุณก็ต้องอยากเป็นผู้ที่กอบกู้หรือมีส่วนในความสำเร็จของวีรบุรุษแน่”

หลังจากที่ได้ฟังหลายคนต่างพูดไม่ออก ไม่มีเสียงใดกล่าวแทรกหรือโต้เถียง ทุกคนต่างกำลังเงียบตั้งใจฟังเปลวฟ้าโดยไม่รู้ตัว ทำให้ยูเรียน่าที่สังเกตว่าคำปราศรัยของเปลวฟ้ามีเสน่ห์โน้มน้าวทุกคนได้แล้ว

“นี่มันเป็นเกมส์ไม่มีใครตายจริง เรายังสามารถกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้ โอเคมันน่ากลัวชะมัดเพราะเราจะเสียทุกอย่าง แต่ดูอย่างบรรพบุรุษของเราสิ ไม่ว่าคุณจะมาจากชาติไหน เราก็มีผู้กอบกู้เอกราชหรือผู้สละชีพเพื่อสิ่งที่เราภูมิใจ หากไม่กล้าที่จะสู้ พวกเราคงไม่มีแผ่นดินอยู่ ถึงเวลาแล้วครับ นี่เป็นเหมือนการทดสอบ ที่คุณจะต้องเลือกบทบาทของตัวเอง จะเป็นตัวละครที่เอาแต่หนีเพื่อมีชีวิตรอด หรือจะจับอาวุธลุกขึ้นสู้ แม้ต้องสิ้นชีพ แทนที่จะหนีอย่างคนขี้ขลาด ผมเชื่อว่าทุกคนคงมีคำตอบกันอยู่แล้ว มีใครพร้อมที่จะสู้ตายไปพร้อมกับผมไหมครับ ช่วยส่งเสียงหน่อย !!”

ทุกคนต่างเงียบกันไปหมด และต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ลังเล

“ฉันจะสู้ค่ะ”เด็กหญิงตัวเล็กร้องขึ้น

พวกผู้ชายรอบเธอ เห็นเธอกระโดดส่งเสียง ก็เกิดความละอายทันที พวกเขาจึงส่งเสียงว่าจะสู้เช่นกัน แล้วเสียงแห่งการตัดสินใจก็ดังขึ้นไปทั่วเมือง แม้จะมีหลายคนแอบหมั่นไส้ก็ตาม

ยูเรียน่าที่มองดูอยู่ก็อดภูมิใจไม่ได้ว่าเธอมองคนไม่ผิด

เสียงที่รวมใจกันเป็นหนึ่งไม่มีแบ่งแยกเชื้อชาตืหรือศาสนา ได้ทำให้พวกเขาทุกคนตื่นตัว และมีความฮึมเหิมกันหมด เปลวฟ้าเม้มเริมฝีปากเป็นมุมโค้งเล็กน้อย แผนการขั้นที่หนึ่งสำเร็จ

ทันใดนั้นเสียงกำแพงพังก็ทำให้ทุกคน กลับมาแตกตื่น เมื่อยักษ์ทาลอสย่ำเดินเข้ามาด้วยความดุดัน ผู้เล่นที่เป็นเด็กผู้หญิงหลายคนเริ่มวิ่งระส่ำระส่าย แต่พวกผู้ชายเริ่มเป็นคนบ้าจะไปลุยแบบหมาจนตรอก

เปลวฟ้ารีบตะโกนให้ทุกคนหยุดทันที เขาร้องสั่งให้แต่ละอาชีพจัดกระบวนทัพอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ทำตามที่เขาสั่ง แน่นอนว่าทาลอสไม่ได้ให้เวลาเปลวฟ้าขนาดนั้น แต่เขาก็คาดไว้แล้วคำสั่งแรกของเขาจึงสั่งว่า

“คนที่รู้ตัวเป็นนักเวท ระดมยิงเวทน้ำแข็งใส่มันให้หมด”เปลวฟ้ายังไม่หยุดสั่งผ่านโทรโข่ง “ใครที่มีอะไรเย็นๆก็ปาใส่มันด้วย โอคงไม่ใครบ้าให้ไอติมมันหรอกนะ”

ตอนนี้ใครมีสมาธิและสติมากที่สุดย่อมกลายเป็นผู้นำ ส่วนคนที่หาทางออกเรื่องนี้ไม่เจอย่อมเชื่อฟังผู้รู้ทางออกชนิดเป็นทาสทันที

ทาลอสที่ถูกระดับพลังเวทน้ำแข็ง ธนูน้ำแข็ง และระเบิดน้ำแข็ง ทำให้มันเคลื่อนที่ช้าลงเป็นสโลโมชั่น ซึ่งปกติมันก็เคลื่อนไหวช้าอยู่แล้ว แม้ว่ามันจะมีฟิลและเกราะที่หนา สรุปว่ามันอึดชนิดแมลงสาปยังอาย ทว่ามันก็ไม่ได้มีความสามารถป้องกันด้านการโจมตีที่ให้ผลผิดปกติเช่นพลังน้ำแข็งที่ทำให้ช้า เป็นต้น

 เปลวฟ้าสังเกตเห็นว่าทาลอสไม่เคยก้มมองพื้นเลยเวลามันเดิน แน่ละมันไม่เคยจะก้มมองหรอก ขนาดจะกระทืบผู้เล่น มันยังย่ำแบบไปมาไม่ก้มเลย เขาจึงสั่งให้พวกบ้าพลังช่วยกันคว้าพลั่วมาคุดหลุมดักทันที

ทุกคนแทบช๊อคกลับแผนการเด็กๆแต่มันได้ผล ทาลอสสะดุดหลุมที่ไม่ลึก จนมันล้มลง ซึ่งมันล้มทับผู้เล่นที่สมควรโดน เพราะเขาไม่เชื่อว่ามันจะได้ผล แน่ละมันดูเหมือนหยอกเด็กแต่มีใครบ้างที่คิดถึงเรื่องนี้ถ้าไม่สังเกต

จากนั้นเขาก็สั่งให้ทุกคนรีบเอาโซ่เหล็กที่พวกสายช่างรีบช่วยกันสร้างมาล้อมร่างทาลอส แล้วใช้ตะปูตัวใหญ่ตอกพื้นกดร่างมันเอาไว้หลายเส้น มีหลายคนนึกถึงนิทานที่มีไอ้บ้าเรือแตกลอยมาติดเกาะ แล้วถูกพวกตัวจิ๋วตรึงร่างไว้แบบนี้

ทาลอสที่ล้มคว่ำ แถมถูกโซ่มัดแบบตรึงเอาไว้ทั่วร่างทำให้ถูกผนึกการเคลื่อนไหว ไม่อาจออกแรงดิ้นหลุด ยูเรียน่าและผู้เล่นหลายคนต่างมองผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นด้วยความทึ่ง

“เอาละได้เวลาต้มยำทำแกงคนยักษ์แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”เปลวฟ้าส่งเสียงปนกลั้วหัวเราะ พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย งานนี้ต่อให้ถล่มมันทั้งวันก็ยังมีเวลาอีกเยอะในเมื่อมันทำอะไรพวกเขาไม่ได้

ผู้เล่นทุกคนต่างยิ้มเจ้าเล่ห์ตามๆกันที่ได้ยินคำสั่ง นั่นคือแผนขั้นสุดท้ายของเปลวฟ้าที่หวังจะได้เห็น ในขณะที่คนสร้างทาลอสต่างอ้าปากค้าง พวกเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ เพราะพวกเขาปรับปรุงสร้างทาลอสด้วยการเพิ่มพลังฟิลเข้าไป เหนือกว่ายักษ์ซึ่งถูกสร้างที่ผ่านๆมาด้วยซ้ำ

ตอนนี้พวกเขามองไปที่จอภาพที่หุ่นสังเกตการณ์รูปนกถ่ายทอดอยู่ พวกผู้เล่นต่างละเลงท่าไม้ตายที่มีกันไม่ยั้ง เหมือนกำลังระบายความรุนแรงใส่ตุ๊กตาในห้องนอนไม่มีผิด ราวกับว่าพวกเขากำลังแข่งกันว่าใครจะสร้างบาดแผลและความเสียหายได้มากที่สุด เพราะพวกเขาหวังของรางวัลที่จะได้รับ น่าเสียดายที่พวกเขาต้องผิดหวัง

“บ้าเอ๊ย เจ้าผู้บัญชาการนั่นมันเป็นใครวะ”ดร.ซายิดเค้นเสียงด้วยความแค้น ขณะมองเปลวฟ้าที่ทำหน้าเย้ยหยันสิ่งที่ตนสร้าง

“เอาเถอะเป็นการทดลองที่ดีจะได้ปรับปรุงมัน”ดร.ดัสเลอร์บอกด้วยเสียงเรียบๆ เหมือนไม่แสดงอารมณ์ออกมา แต่เขาก็ถอดถอนหายใจ ขณะบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งลึกแล้วเขาเองก็ตกใจไม่แพ้ซายิดที่อาวุธถล่มเมืองของพวกเขา ซึ่งรุ่นเก่าเคยถล่มพวกNPC มาแล้วจะถูกผู้เล่นจับมาต้มยำทำแกงเป็นของเล่นแบบนี้

“ส่งมันไปใหม่อีก 2 ตัว”ซายิดพูดพลางขบฟัน “ดูซิมันจะรับมือไหวไหม”

“พอเถอะน่า ยังอับอายไม่พออีกเหรอ”ดัสเลอร์เตือนเพื่อนชาวตะวันออกกลาง ด้วยความอ่อนใจ “นายไม่เห็นเหรอว่าทาลอสที่เราสร้างมันโง่แค่ไหน”

“ก็ปรับปรุงให้เราบังคับได้ซะสิ”

“มันยังมีปัญหาเรื่องการควบคุมระยะไกลนะ”อีกฝ่ายแย่งทันที

“ปัดโธ่...นี่ถ้าท่านประธานเห็น พวกเราไม่โดนไล่ออกเหรอ”

“ท่านประธานเห็นแล้วละ”เสียงใครบางคนแทรกขึ้น ทั้งคู่ต่างสะดุ้งทันที ความหวาดกลัวปรากฏบนสีหน้าพวกเขาอย่างเด่นชัด

“ไอม่า ทะ...ทะ...ท่านประธานดูอยู่เหรอ”ซายิดเริ่มติดอ่างขณะถาม เขาหันไปมองชายร่างสูงกว่า 6 ฟุตที่ยืนมองพวกเขาอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ใช่ ผมถูกส่งมาให้พวกคุณวางมือจากเรื่องนี้ได้แล้ว”ไอม่าบอกพวกเขาด้วยสีหน้าดุดัน “ไม่ต้องห่วงหรอกพวกคุณยังไม่ถูกเด้ง”

“แต่เราต้องหาทางกำจัดเจ้าพวกที่เล็ดลอดไปบอกผู้เล่น”ซายิดบอกประเด็นที่เขาไม่อาจวางมือได้

“ไม่ต้องห่วง คิดเหรอว่าคนพวกนั้นจะเชื่อเรื่องคนที่มีชีวิตที่โลกนี้น่ะ ไม่มีใครอยากเชื่อหรอก”ไอม่าเดินเข้ามาแตะไหล่ซายิด “แต่ถ้าแกคิดจะส่งไอ้ตุ๊กตานั่นไปอีก รับรองว่าเรื่องไม่สวยแน่ แทนที่ผู้เล่นจะชอบ พวกเขาคงมองว่าเกมส์นี้มันงี่เง่ามากกว่า ท่านประธานบอกว่าอะไรที่พลาดไปแล้วก็ปล่อยรูเล็กๆนั้นไป อย่าไปทำให้รูมันใหญ่กว่านี้จะดีกว่า แล้วท่านประธานยังบอกอีกว่าพวกแกแก้ปัญหาได้ห่วยแตกมากทำให้ท่านหัวเราะจนปวดท้องเลยละ”

ดัสเลอร์ยิ้ม เขาขำขันกับคำกล่าว แต่ซายิดขำไม่ออก เขาหน้าแดงก่ำแล้วกลอกตาใส่เพื่อนร่วมงานอย่างกินเลือดกินเนื้อที่มายิ้มกับความงี่เง่าที่ทั้งคู่ตัดสินใจร่วมกัน

หลังจากต้มยำทำแกงจนทาลอสสิ้นสภาพ ส่วนต่างๆแตกหักจนของเหลวมากมายไหลออกมาหมด พวกผู้เล่นต่างรอดูว่าร่างมันสลายเพื่อรอรับไอเท็ม ทว่าผ่านไปสักพักซากของมันก็ยังอยู่เช่นเดิม ทำให้พวกเขาชักหงุดหงิด

มีบางคนคิดจะเก็บชิ้นส่วนของมัน แต่ก็สายเกินไปเพราะพวกเจ้าหน้าที่กลับเขามากัน และประกาศว่านี่คือไวรัสหรือบักของเกมส์ที่ออกอาละวาด การที่ระบบออกจากเกมส์กลับมาเป็นปกติในเวลาต่อมาทำให้ผู้เล่นเลิกตั้งข้อสังสัยเจ้าหน้าที่โดยปริยาย

หลังจากนั้นมีผู้เล่นหลายคนต่างควานหาชายผู้บัญชาการทัพในการรบกับทาลอส แต่พอรู้ตัวกัน ก็ไม่มีใครพบเขาอีก

เปลวฟ้ารีบกลับมาที่โรงแรม พร้อมกับนำแร่จากเกราะส่วนเกราะและส่วนผิวของทาลอสออกมาตรงหน้ายูเรียน่า ซึ่งเป็นเศษโลหะชิ้นเล็กชิ้นน้อย ตอนที่ผู้เล่นทุกคนมัวแต่ลงไม้ลงมือกัน

ชิ้นส่วนที่นำมาเป็นสีเงินมันวาวจากตัวทาลอส และโลหะสีเขียวเข้มแก่เหมือนตะไคร่ได้จากส่วนเกราะหน้าอก เปลวฟ้าไม่ได้แร่จากส่วนค้อนยักษ์เพราะไม่มีใครไปยุ่งกับสิ่งนั้น

ยูเรียน่ารู้สึกประหลาดใจท่ามกลางความวุ่นวาย คนๆนี้ยังคาดการไว้แล้วว่าส่วนที่ได้ประโยชน์จากเหตุการณ์นี้คืออะไร เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่แทบไม่เหงื่อสักหยด

“คุณช่างเป็นคนที่ร้ายกาจจริงๆ”เธอชื่นชมเขา “ความฉลาดของคุณทำให้ฉันรู้สึกว่าพวกเสนาธิการที่ฉันรู้จักเป็นเด็กอมมือไปเลยนะคะ”

“เสียใจด้วยที่พวกคุณใช้เด็กคิดแผนการ”เปลวฟ้าหยอกกลับ “ไม่เห็นจะเท่าไรเลยไอ้ทาลอสพวกนี้”

“นั่นสิคะ”ยูเรียน่าเห็นด้วย “ถ้าคิดดีๆจุดอ่อนของมันก็มีนี่นา”

“ว่าแต่เธอช่วยดูวัตถุดิบพวกนี้หน่อยสิ”เปลวฟ้าบอก แล้วนำวัตถุดิบที่ได้จากทาลอสมาเรียงจำแนกไว้

ยูเรียน่ามองดูสิ่งเหล่านั้นด้วยความสนใจทันที “ชิ้นส่วนตัวทาลอสตัวนี้เป็นมิธริลค่ะ แต่ตัวเกราะนี่น่าจะเป็นโลหะผสม ซึ่งฉันไม่รู้จักมาก่อน”

“งั้นเหรอ”เปลวฟ้าชะงักและเริ่มครุ่นคิดว่าจะนำชิ้นส่วนเหล่านี้มาใช้ทำอะไรต่อไปดี เขาพิจารณาว่าส่วนเกราะที่เป็นโลหะผสมท่าทางจะแข็งแกร่งกว่ามิธริลเพราะขนาดชิ้นที่แตกค่อนข้างใหญ่และเขาเก็บเศษมันมาได้น้อยมาก

ข้างนอกโรงแรมมีเสียงโวยวายขึ้นเป็นระยะๆ ยูเรียน่าจึงเดินออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นผู้เล่นหลายคน กำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่ แต่ดูจากการทำมือและชี้ไปยังบนกำแพงจุดที่เปลวฟ้าเคยยืนอยู่ เธอจึงเข้าใจในที่สุด

“ดูท่าพวกเขากำลังโจษจันถึงคุณอยู่นะคะ”

“งั้นเหรอ”เปลวฟ้าไม่ได้สนใจเขายังคิดเรื่องการนำวัตถุดิบมาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดอยู่

“ฉันว่าพวกเขากำลังตามหาคุณอยู่แน่ๆเลย”ยูเรียน่าพยายามเดา “ไม่ออกไปทักหน่อยหรือคะ คุณวีรบุรุษ”

“ก็ปล่อยพวกเขาหาไปสิ”เขายังคงสนใจแต่เรื่องเดิม

“แหม... เย็นชาจังเลยนะคะ”เธอแหวใส่ แต่เจ้าตัวก็ไม่สนอยู่ดี “เฮ้อแบบนี้คุณจะสร้างกลุ่มขึ้นมาได้หรือคะ”

“การรวมกลุ่มที่ฉลาดไม่ใช่ว่าแค่อยากให้ใครเข้ามาก็มาจนเป็นกลุ่มก้อนใหญ่ที่สุดหรอก”เปลวฟ้าบอกเธอ ขณะที่ยังมองแต่แร่

“แล้วมันยังไงกันคะการรวมกลุ่มที่ฉลาดน่ะ”ยูเรียน่าสงสัย

“มันก็เหมือนการรวมกลุ่มทางการเมืองนั่นแหละ และการจะกลายเป็นกลุ่มใหญ่ได้ ผมมองออกแล้วว่าจะเป็นเช่นไรในตอนแรก ตอนนี้เราต้องจับกระแสของมันให้ได้ก่อน ดังนั้นเราไม่ควรรีบร้อนถ้าอยากจะได้กลุ่มที่แข็งแกร่งมีอุดมการณ์เดียวกัน และยึดเหนี่ยวไม่มีการทรยศ”

“เดี๋ยวนะคะ การรวมกลุ่มทางการเมืองนี่มันยังไงคะ คือฉันไม่ค่อยมีความรู้ทางการเมือง”

เปลวฟ้าหันมานิ่วหน้ามองอีกฝ่ายที่ช่างอ่อนต่อโลกเสียเหลือเกิน

“เฮ้อ เจ้าหญิงน้อย การรวมกลุ่มทางการเมือง มันก็คือการรวมกลุ่มเพื่อหาประโยชน์เดียวกันนั่นแหละ เพียงแต่ในตอนแรกของเกมส์ พวกผู้เล่นจะเริ่มจากกลุ่มเล็กๆขึ้นก่อน ต่อมาพวกเขาจะรวมเป็นกลุ่มใหญ่โดยขึ้นอยู่กับเชื้อชาติ จากนั้นพวกกลุ่มแต่ละเชื้อชาติก็จะเริ่มหาพันธมิตรที่ผลประโยชน์หรือจุดมุ่งหมายเดียวกัน จนสุดท้ายก็จะรวมกันเป็นหนึ่ง คราวนี้แหละพวกเขาจะกลายเป็นกลุ่มผู้เล่นที่มีศัตรูที่เป็น NPC อย่างเธอไงละ”

ยูเรียน่าอุทานร้องทันที เธอมองออกแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น “สงครามจะเกิดขึ้นสินะคะ”

“ใช่แต่รู้อะไรไหมบางทีผู้เล่นจะถูกกระแสของเกมส์หรือคำแนะนำของผู้ควบคุมเกมส์นี่แหละที่จะบอกประเด็นจุดมุ่งหมายของพวกเขา เช่น การสร้างอาณาจักรเป็นของตัวเอง หรือบอกว่าศัตรูของพวกเขาคือพวกเธอไงล่ะ ตอนนี้เห็นชัดแล้วใช่ไหมว่า การรวมกลุ่มจะถูกสร้างออกมายังไง”

“ค่ะ นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด พวกเราไม่มีทางสู้พวกคุณที่ตายแล้วเกิดใหม่อย่างรวดเร็วได้หรอกค่ะ แล้วไหนจะร่างกายที่มีความสามารถในการพัฒนาได้เร็วอีก” ยูเรียน่าพูดถูก ถ้าให้เทียบกันแล้ว พวกผู้เล่นไม่ใช่ทหารกระจอก แต่เป็นระดับแม่ทัพได้เลย

“ดังนั้นเพื่อจุดหมายของพวกเรา ฉันจะต้องเลือกคนที่มีอุดมการณ์เดียวกันมาอยู่ให้ได้ ดังนั้นเราไม่ควรรีบร้อนเรื่องนี้”

“คุณมีเหตุผลที่จะชักจูงพวกเขาได้หรือคะ หรือว่าจะเล่าความจริงเกี่ยวกับตัวตนของพวกฉัน แต่ขนาดคุณยังไม่อยากเชื่อเลยนี่นา”ยูเรียน่าทำหน้าเหมือนหมดหวัง

“เธอรู้อะไรไหม นักเล่นเกมส์น่ะ มันมีอยู่หลายประเภท เช่น พวกชอบสนุกเกินเยียวยากับพวกดีเกินไปจนน่าอ๊วกหรือประมาณเพ้อฝันอยากเป็นฮีโร่ เชื่อเถอะว่า แม้ความจริงเรื่องของพวกเธอมันจะดูเพ้อเจ้อไปหน่อย แต่พวกดีเกินไปจนน่าอ๊วกก็จะเชื่ออยู่ดี ส่วนพวกที่ชอบสนุกเกินเยียวยา ก็เป็นประเภทที่ไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก ขอแค่ได้ทำอะไรที่ไม่จำเจ กับเห็นว่ามันน่าสนุกเท่านั้น”

“แล้วคุณเป็นประเภทไหนคะ”ยูเรียน่าเผลอถามออกไปทันที

“หึหึหึ เธอมองดูหน้าฉันแล้วรู้สึกอย่างไรละ”

ยูเรียน่ามองรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าที่ชวนหลงใหลของเขา มันช่างมีเสน่ห์ที่น่ากลัวราวกับปิศาจที่เจ้าเล่ห์ชอบหลอกลวงมนุษย์ไม่มีผิด มันยากนักที่เธอจะวางใจชายคนนี้

“แล้วสรุปจะไม่ทำอาวุธหรือคะ”เธอเบี่ยงประเด็นเพราะไม่อยากระแวงอีกฝ่ายให้รู้สึกใจคอไม่ดี

“ที่จริงก็อยากได้อาวุธอยู่หรอกแต่...”เปลวฟ้าหันมาพูดเรื่องวัตถุดิบ แล้วเขาก็เริ่มถอดชุดเกราะ “ช่วยแก้เกราะให้เบากว่านี้ที คิดว่าส่วนที่เป็นโลหะผสมน่าจะทำได้นะ แล้วที่เหลือก็ช่วยสร้างคทากับโซ่ให้ที”

“เอาโลหะผสมมาสร้างอาวุธไม่ดีกว่าหรือคะ”ยูเรียน่าเสนอ เพราะเห็นว่าเปลวฟ้ายังมีอาวุธที่แข็งแกร่ง

“ไม่ละฉันไม่ใช่สายโจมตีระยะประชิด อีกอย่างถ้าวัตถุดิบนี้แข็งแกร่งมากก็น่าจะใช้ทำให้เกราะเบาได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงความหนาและน้ำหนัก”

“จริงด้วย บางทีถ้าทำเป็นเกราะเบาอาจแข็งแกร่งพอๆกับเกราะหนักทีเดียว”ยูเรียน่าเริ่มเข้าใจ

“สุดท้ายก็ดัดแปลงรูปร่างหน้ากากด้วยนะ”

“เอ๋ คุณคิดจะใช้มันจริงๆหรือคะ”

“ใช่ อะไรที่ใช้ได้ก็ต้องใช้นั่นแหละ”เปลวฟ้าบอกแล้วยื่นหน้ากากที่ได้จากปิศาจให้เธอ

“เฮ้อคุณนี่ใช้งานเก่งจริงๆนะคะ”ยูเรียน่าเห็นงานที่กองอยู่ตรงหน้า เธอถึงกับถอนหายใจ

“เดี๋ยวฉันต้องออกจากเกมส์ก่อน หวังว่าถ้ากลับมาทุกอย่างก็เสร็จหมดแล้วนะ ออหน้ากากช่วยดัดแปลงให้มันมีรูปร่างที่คนเห็นแล้วต้องรู้สึกหวาดกลัวด้วยนะ”

“ได้ค่ะคุณชาย”ยูเรียน่าทำน้ำเสียงแกมประชด แต่เจ้าตัวก็ไม่แยแส หลังจากเปลวฟ้าหายตัวไป เธอก็เริ่มงานจากหน้ากากเป็นอันดับแรก “คอยดูนะ เดี๋ยวจะเอาให้เขาต้องตะลึงเลย”

หลังจากออกจากเกมส์ ยูเรียน่าอาจคิดว่าเปลวฟ้าดูไม่เหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด หารู้ไม่ว่าเขาต้องการพักสักหนึ่งชั่วโมง เพื่อขบคิดเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น เขารู้สึกว่าเกมส์นี้มีปัจจัยที่ต้องอาศัยความสามารถหลายอย่าง บางทีแค่ปัญญาอย่างเดียวอาจไม่พอ

จริงอยู่ครั้งนี้เขาสามารถหาเบี้ยมาลองมือลองเท้าได้ แต่ถ้าหากเขาคิดจะลุยเดี่ยวหรือทำอะไรคนเดียว มันก็ต้องอาศัยฝีมือพอตัว ซึ่งนั่นเป็นเรื่องเขาไม่ถนัดนัก แม้ว่าตอนเด็กๆเขาจะได้รับการฝึกฝนเรื่องเคลื่อนไหวมาแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาพร้อมด้านพละกำลังและปัญญา

ยามนี้เขาอดนึกถึงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์คนแรกเขาไม่ได้ นับตั้งแต่ที่เขาจัดงานศพให้แม่ ชายลึกลับตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา โดยอ้างตัวว่าเป็นคนรู้จักของแม่ ซึ่งทีแรกเปลวฟ้าไม่เชื่อทันที ทว่าสิ่งที่เขาคนนั้นเสนอความช่วยเหลือนั้น มันยากที่เปลวฟ้าจะปฏิเสธ

อาจารย์คนแรกของเขาได้ช่วยฝึกสอนหลายสิ่งหลายอย่างที่สำคัญเพื่อให้เขาดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง เขาฝึกเปลวฟ้าไม่ว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ การแฮ๊คเกอร์ รวมถึงการวางแผน การดูคน การจับผิดการโกหก การโน้มน้าวคน และยังฝึกสอนเกี่ยวกับศิลปะป้องกันตัว ซึ่งเปลวฟ้าไม่ค่อยชอบเท่าไร เพราะเมื่อก่อนเคยฝึกมวยกับพ่อของเพื่อนสนิทตอนเด็กๆแต่ก็ลาออกไปในที่สุด

การที่เพื่อนของเขามองเขาแตกต่างจากเด็กทั่วไปก็เพราะมีอาจารย์ผู้นี้นี่เอง บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าที่ฝึกมาทั้งหมดอาจจะเพื่อวันนี้

ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องโถงบ้าน เขาจึงเดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง

คนลึกลับจึงยืนขึ้นด้วยส่วนสูงกว่า 190 cm เผยอยิ้มหันมามองเขาอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่ได้พบกันซะนานนะศิษย์รัก”