ซุปตาร์...ที่รัก (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ยี่สิบสี่

กมลภัทรขับรถออกมาเรื่อยๆโดยไม่สนใจเสียงที่ขอร้องให้เขาหยุดรถเลยสักนิด โสภิตามองหน้าของกมลภัทรก่อนจะคิดอะไรออกเอามือไปจับสายเบรกให้กมลภัทรยอมหยุดรถจนรถของกมลภัทรส่ายไปเกือบชนต้นไม้ กมลภัทรหยุดรถทันทีก่อนที่จะคว้าเเขนของสาวน้อยคนสวยที่เกือบทําให้ทั้งเขาเเละเธอตายไปเมื่อครู่นี้ 

“นี่นิ่มทําบ้าอะไรของนิ่ม ถ้าหากพี่หยุดรถไม่ทัน เราตายได้เลยน่ะ”

“คุณก็อย่ามายุ่งกับดิฉันสิ ปล่อยดิฉันไป” โสภิตาต่อรอง 

“พี่ไม่ปล่อยนิ่มไปไหนหรอก เเต่ถ้านิ่มคิดว่านิ่มทําเบบนี้เเล้วพี่จะปล่อยนิ่มไป นิ่มคิดผิดเเล้วเเหล่ะ” กมลภัทรเอ่ยขึ้นมาเสียงดุ

“นี่คุณหมายความว่าไง......” โสภิตาถามกมลภัทรเสียงสั่น

“คุณเเองจี้เขาเป็นเพียงเเค่นางเอกที่เเสดงละครร่วมกับพี่ ส่วนนิ่มเป็นนางเอกตัวจริงของพี่ นิ่มติดตามละครพี่อยู่ไม่ใช่เหรอ นิ่มจําได้ไหมว่านางเอกในเรื่องโดนพระเอกลักพาตัวไปยังไง” 

โสภิตามองกมลภัทรด้วยความกลัวพยายามจะเปิดประตูวิ่งหนีไปเเต่กมลภัทรกอดเธอเอาไว้ก่อนที่จะสวมบทใจร้ายตามละครที่ตนเล่นเเต่คราวนี้กมลภัทรเล่นนอกจอหยิบเชือกที่เขาต้องใช้ในละครมามัดเเขนเล็กของเธอเอาไว้ก่อนจะเสียบเข็มขลัดให้เธอใส่ 

“ปล่อยน่ะ คนบ้า......คุณไม่มีสิทธ์มาทําเบบนี้กับดิฉัน” 

“มีไม่มีพี่ไม่สน ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดอะไรมากทั้งนั้นเพราะพี่ต้องการสมาธิขับรถ เเต่ถ้านิ่มดื้อเเละไม่อยากเชื่อฟังกันก็ตามใจ เพราะพี่จะไม่ทําเเค่มัดเชือกนิ่มเอาไว้เเน่” 

โสภิตาทําได้เเต่ดิ้นเเล้วร้องไห้ กมลภัทรเองก็สงสารเธอเเต่ถ้าเขาไม่ลักพาตัวเธอมาเบบนี้เขากับเธอก็คงไม่มีวันที่จะเข้าใจกัน โสภิตาดิ้นจนเหนื่อยเลยสลบลงไป กมลภัทรมองโสภิตาด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะขับรถไปบ้านพักอากาศในกระท่อมป่าที่มณีจันทร์มีไว้เป็นที่ดินเล็กๆซึ่งเป็นบ้านที่ค่อนข้างสวยเงียบๆ เป็นส่วนตัว เเละอ้างว้างไม่มีผู้คน กมลภัทรเเก้เชือกโสภิตาก่อนจะประทับเธอลงบนเตียงนอนพร้อมกับเอานํ้ามาเช็ดตัวเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

โสภิตาเปิดตากว้างขึ้นมาเห็นหน้าของกมลภัทรที่นั่งเฝ้ารอเธอตื่นอยู่ด้วยความเป็นห่วง โสภิตาพยายายามจะลุกหนีเเต่สู้เเรงกมลภัทรที่โอบกอดเธออยู่ไม่ได้ กมลภัทรจ้องหน้าเธอด้วยความรักความโหยหาเเต่ในทางกลับกันโสภิตากลับจ้องมองหน้าของเขาด้วยความโกรธที่ถูกเขามัดมือชกลักพาตัวของเธอมาเบบนี้ 

“ที่นี่มันที่นี่ไหนกันค่ะ เเล้วคุณพาดิฉันมาที่นี่ทําไม” คนโกรธเอ่ยถาม

“ที่นี่เป็นบ้านพักต่างอากาศของเเม่พี่เอง เเล้วที่พี่พานิ่มมาก็เพื่อที่จะปรับความเข้าใจกับนิ่ม นิ่มจะได้เลิกโกรธเกลียดพี่เเล้วให้โอกาสพี่ได้เเก้ตัวเสียที” กมลภัทรตอบโสภิตาด้วยความจริงใจ 

“ดิฉันไม่มีอะไรจะปรับความใจกับคุณเเล้วดิฉันก็ไม่ต้องการโอกาสอะไรจากคุณทั้งนั้น ดิฉันบอกคุณเเล้วไงว่าสิ่งที่ดิฉันเสียไป ดิฉันจะถือว่าดิฉันตอบเเทนบุญคุณของคุณท่านที่เลี้ยงดูดิฉันมา” 

“ตอบเเทนบุญคุณบ้าบออะไรกัน นิ่มไม่ใช่คนไร้ค่าเบบนั้นน่ะ พี่ทําผิดพี่ก็พร้อมจะรับพิดชอบ พี่บอกนิ่มเเล้วไงว่าพี่ยินดีจะจดทะเบียนสมรสกับนิ่มเเล้วพี่ก็จะดูเเลนิ่มให้มันดีที่สุด” กมลภัทรเอ่ยความหวังดี

“ดิฉันบอกเเล้วไงว่าดิฉันไม่ต้องการ!” โสภิตาโต้กลับทันที 

“เเล้วนิ่มจะให้พี่ทํายังไง! ไหนลองบอกพี่มาทีสินิ่ม! นิ่มต้องการให้พี่ลาออกจากวงการบันเทิงเเล้วเปิดตัวเเต่งงานกับนิ่มเลยไหมล่ะ!” 

“ไม่……ไม่ว่ายังไงดิฉันก็ไม่ต้องการ สิ่งเดียวที่ดิฉันต้องการจากคุณก็คือกรุณาปล่อยดิฉันไปซะ” คนปากเเข็งตอบโต้ไปด้วยความโกรธ

“พี่ไม่มีวันปล่อยนิ่มไปเเน่ ไหนนิ่มบอกว่าไม่ว่ายังไงเราสองคนก็จะไม่ทิ้งกันไง เเล้วทําไมนิ่มถึงไม่ทําตามสัญญา นี่พี่ก็พยายามทําทุกวิธีทางเพื่อชดเชยความผิดของพี่เเล้ว เเต่นิ่มก็ไม่ยอมรับอะไรเลยสักอย่าง ไหนนิ่มลองบอกพี่มาหน่อยสิ ว่าพี่พอจะทําอะไรได้บ้าง” 

“คุณไม่ต้องทําอะไรหรอกค่ะคุณภัทร คุณเพียงเเค่ไปใช้ชีวิตของคุณเเล้วก็ปล่อยดิฉันไป เราสองคนไม่เหมาะสมกันหรอกค่ะ” 

“ทําไมนิ่มถึงพูดเบบนั้นล่ะ ทําไมเราสองคนถึงจะไม่เหมาะสมกันในเมื่อเรารักกัน” กมลภัทรสบตามองโสภิตาด้วยความไม่เข้าใจ

“ดิฉันไม่ได้รักคุณ.......” 

คนปากเเข็งทําเอาคนฟังถึงกับหัวใจเเตกสลาย กมลภัทรไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะกล้าพูดกับตนถึงขนาดนี้ เขารักเธอเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดเเต่เธอกลับตอบเขาเพียงสั่นๆว่าเธอไม่ได้รักเขาเเล้ว 

“นิ่มอย่าพูดเบบนี้สิ พี่รู้ว่านิ่มโกรธพี่เรื่องคืนนั้นเเต่ถึงยังไงพี่ก็มั่นใจว่าเรารักกัน ที่ผ่านมาเรารักกันมาโดยตลอด นิ่มอย่าให้คืน คืนเดียวมาทําลายความรักของเราสิ” กมลภัทรเอ่ยปากบอกโสภิตา

“เเล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าที่ผ่านมาดิฉันรักคุณ ที่ผ่านมาดิฉันอาจจะเล่นละครตบตาคุณก็ได้” โสภิตาพูดจาประชดประชันกมลภัทรเพราะต้องการให้กมลภัทรปล่อยเธอไปเนื่องจากที่เธอกลัวว่าเธอจะต้องเสียใจเพราะเขาอีก เเละไม่ไว้ใจในตัวของเขาอีก 

“อย่ามาประชดพี่เบบนี้น่ะนิ่ม เเล้วก็เลิกพูดจาไม่รู้เรื่องเสียที นิ่มบอกพี่มาเลยดีกว่าว่านิ่มต้องการอะไร พี่เสนออะไรก็ไม่เอาสักอย่าง!” 

กมลภัทรจ้องมองโสภิตาด้วยความโกรธ โสภิตายอมรับว่ายังรักเขาอยู่เเต่กลัวว่าถ้าเธอกลับไปอยู่กับเขาเธอจะกลับไปเทาะเลาะกับเขาด้วยเรื่องเดิมๆ เเละกลัวว่าเขาจะทําร้ายข่มเหงเธออีก ไม่ทันได้พูดเหรอโต้ตอบอะไรหนามหัวใจก็โทรมาหาเธอ โสภิตาจะยื่นมือไปหยิบโทรศัพย์ เเต่ไม่ทันที่คนมือใหญ่เเย่งโทรศัพย์ของเธอมาเเล้วกดปิดเครื่องโทรศัพย์ของเธอไปเสียก่อน

“คุณไม่มีสิทธ์ยุ่งกับทรัพย์สินของดิฉันน่ะค่ะ” 

สาวสวยพูดเสียงเบาเพราะไม่อยากให้คนขี่หวงขึ้นเสียงใส่เธอ

“นิ่มต่างหากที่ไม่มีสิทธ์ยุ่งกับผู้ชายคนอื่น” 

“ดิฉันจะยุ่งกับใครมันก็สิทธ์ของดิฉัน” โสภิตาสวนกลับ 

“นิ่มไม่มีสิทธ์ยุ่งกับใครทั้งนั้นเพราะว่านิ่มเป็นเมียของพี่ เเล้วนิ่มก็ต้องเป็นเมียของพี่คนเดียวเท่านั้นด้วย” คนขี่หวงทวงสิทธ์ 

“ดิฉันไม่ใช่เมียของคุณ ดิฉันเคยบอกคุณเเล้วไงว่าสิ่งที่ดิฉันเสียไปดิฉันจะถือว่าดิฉันตอบเเทนบุญคุณของคุณท่าน ดั่งนั้นดิฉันจะคุยเหรอจะยุ่งกับใครมันก็สิทธ์ของดิฉัน” 

“นี่อย่าบอกพี่น่ะว่าที่ไม่รักพี่เเล้วเพราะว่าตอนนี้นิ่มรักมัน!” 

“ดิฉันจะรักใครมันก็เรื่องของดิฉัน เเล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกถ้าหากดิฉันจะรักคุณคีรินทร์เพราะว่าเขาเป็นคนดีไม่เหมือนกับคุณ!” 

ไฟเริ่มประกดกมลภัทรทนคําเปรียบเทียบไม่ไหวดึงร่างอรชรเข้ามาประชิดร่างเขา โสภิตาดิ้นรนเเล้วเอามือเรียวพยายามที่จะปัดตัวเขาออกพร้อมกับสบตามองกันเเละกันด้วยความไม่พอใจ 

“ถึงยังไงก็ตามพี่ก็เป็นผัวของนิ่ม ถึงนิ่มจะไม่ชอบในตัวของพี่ นิ่มก็ต้องทําใจเพราะนิ่มได้เสียกับพี่เเล้ว”  กมลภัทรออกคําสั่งเสียงเข้ม 

“ดิฉันบอกคุณเป็นร้อยเป็นพันครั้งเเล้วไงว่าดิฉันจะถือว่าดิฉันตอบเเทนบุณคุณของคุณท่านในสิ่งที่ดิฉันเสียไป” 

“ตอบเเทนบุณคุณงั้นเหรอ ตอนนั้นพี่เมาชักจําอะไรไม่ค่อยได้เเล้วสิว่าเราทําอะไรกันลงไปบ้าง งั้นตอนนี้พี่ขอให้นิ่มตอบเเทนบุณคุณของเเม่พี่อีกครั้งก็เเล้วกัน......” 

เพราะความโกรธล้วนๆทําให้กมลภัทรประกบปากลงจูบปากเรียวสวยของโสภิตาที่ตั้งตัวไม่ทัน มือหนาของกมลภัทรโอบหลังของโสภิตาเอาไว้ โสภิตาเบี่ยงหน้าหนีพยายามที่จะหนีเเต่เพราะความโกรธเเล้วความอดทนที่หมดลงของกมลภัทรทําให้เธอต้องพ่ายเเพ้เขาเเล้วมีสภาพเปลือยอยู่กับเขาอย่างน่าละอายใจอยู่บนเตียงนอน