ซุปตาร์...ที่รัก (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ยี่สิบห้า

เช้าวันใหม่ร่างบางสวยสะอึกนํ้าตา เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ มือหนาของกมลภัทรเอื่อมมาเช็ดนํ้าตาให้ โสภิตาไม่ดิ้นหนี เธอไม่อยากเทาะเลาะกับเขาอีก สิ่งที่เขากระทํากับเธอมันทําให้เธอเลยคําว่าโกรธจนกลายเป็นความเย็นชาเเล้วความเกรงกลัวในตัวของเขาไปเเล้ว กมลภัทรเห็นโสภิตาไม่ดิ้นก็เข้าใจผิดนึกว่าโสภิตาเริ่มใจอ่อนลงเเล้วจึงยิ้มออกมาเบาๆก่อนจะประกบปากลงไปที่ใหล่อันหอมหวานของโสภิตาที่ไม่เบี่ยงตัวหนีจากเขามาเลยสักนิด 

“พี่ขอโทษน่ะคนดีที่พี่พูดจาไม่ให้เกีตรย์นิ่มเเล้วก็ทํารุนเเรงกับนิ่มเเบบนี้เเต่ที่พี่ทําไปก็เพราะว่าพี่รักพี่หวงนิ่มนะ” 

โสภิตาเลือกที่จะไม่ตอบ กมลภัทรจึงฉวยโอกาสยื่นหน้าไปหอมเเก้มโสภิตาที่ได้เเต่ร้องไห้ออกมาเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเลยสักนิด กมลภัทรเห็นกริยาของหญิงสาวเบบนี้เลยดึงตัวของโสภิตามาหาตนเเล้วเอามือหนาจับเเขนของเธอไว้เพื่อจ้องมองหน้าของเธอที่ไม่ยอมหยุดร้องไห้ด้วยความเสียใจเสียที 

“หยุดร้องไห้เถอะจ๊ะนิ่ม พี่บอกเเล้วไงครับว่าพี่ขอโทษ เอาอย่างนี้เเล้วกันเดี๋ยวพี่จะออกไปจ่ายตลาดเเล้วกลับมาทําอาหารอร่อยๆให้นิ่มทาน นิ่มจะได้อารมณ์ดีขึ้น ส่วนนิ่มก็ผักผ่อนไปก่อนก็เเล้วกัน พี่ออกไปไม่นานหรอกครับคนดี” 

กมลภัทรก้มลมจูบหน้าผากโสภิตาอีกครั้ง โสภิตาเงยหน้ามองกมลภัทรที่ยิ้มเเล้วไปอาบนํ้าเเต่งตัวออกไปข้างนอก เมื่อโสภิตาอยู่คนเดียวเธอก็คิดหาทางหนี เเต่ก็ไม่สามารถทําได้เพราะโทรศัพย์เเบตก็หมด เงินติดตัวก็ไม่มี ทางเธอก็ไม่รู้จัก เวลาผ่านไปนับชั่วโมงกมลภัทรก็กลับมาพอดี เเต่เมื่อเขาเอาของมาไว้ที่ครัวเเล้วเดินขึ้นมามองไม่เห็นโสภิตาก็ตกใจเลยต้องวิ่งไปรอบบ้านเพื่อตามหาตัวของโสภิตาจนในที่สุดเขาก็เจอตัวของโสภิตาที่ทางหลังบ้างซึ่งกําลังจะเสี่ยงปีนหนีกระโดดออกไปจากบ้านเขาเมื่อเขาดันล็อครอบบ้านทุกทาง

“ทําอะไรน่ะนิ่ม!” 

เสียงเข้มของกมลภัทรทําให้โสภิตาตกใจจนจะล้มตกลงมาเเต่โชคดีที่ซุปตาร์หนุ่มรูปหล่อรับตัวของเธอเอาไว้ทัน โสภิตาสบตามองเขาก่อนจะดิ้นเพื่อหาทางจะหนีต่อ เเต่กมลภัทรไม่ยอมปล่อยเธอ

“ปล่อยดิฉันน่ะค่ะ” คนในอ้อมเเขนขึ้นเสียงใส่หนุ่มรูปหล่อที่โอบรัดเธอเอาไว้อย่างเเน่นหนาเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหลุดไปไหนได้

“เป็นบ้าไปเเล้วเหรอไงนิ่ม ถ้าหากพี่มารับเอาไว้ไม่ทัน จะเกิดอะไรขึ้น อยากพิการนักเหรอไง” กมลภัทรเอ็ดด้วยความเป็นห่วง 

“ดิฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของดิฉัน เเต่ดิฉันยอมเลือกที่จะตายดีกว่าที่จะต้องเลือกอยู่กับคนเบบคุณต่อเเม้เเต่วินาทีเดียว” 

“อย่ามาพูดเบบนี้น่ะนิ่ม! การอยู่กับพี่มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นสักหน่อย พี่รักนิ่ม พี่พร้อมจะดูเเลนิ่มให้ดีที่สุดอยู่เเล้ว” 

“ไม่……ดิฉันไม่ต้องการให้คนเบบคุณมาดูเเลดิฉัน ดิฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าดิฉันเกลียดคุณ!” 

นับว่าเป็นครั้งเเรกที่โสภิตาพูดสามคํานี้ออกมาจากปากของเธอ กมลภัทรช่างเจ็บเหลือเกินกับสามคําที่หลุดออกมาจากปากของโสภิตาเมื่อคิดถึงตอนที่ถูกเขากระทําเมื่อคืนนี้ ส่วนกมลภัทรก็บีบเเขนของเธอเเรงขึ้นเพราะทนให้เธอพูดสามคํานี้ออกมาไม่ไหว

“นี่นิ่มไม่มีสิทธ์มาเกลียดพี่น่ะ พี่เข้าใจถ้าหากนิ่มจะโกรธเหรอไม่พอใจในตัวของพี่ เเต่นิ่มเองก็ต้องยอมรับว่านิ่มเองก็ผิดที่ยั่วโมโหพี่เบบนั้น นิ่มเองก็รู้นิว่าพี่ทนไม่ได้ที่นิ่มมาบ่นบอกรักผู้ชายคนอื่นมากกว่าพี่ พี่รักนิ่มมากเเค่ไหน นิ่มเองก็น่าจะรู้อยู่เเก่ใจ” 

“คุณไม่มีสิทธ์มาบังคับความรู้สึกของดิฉัน มันคงจริงอยู่ที่คุณครอบครองร่างกายดิฉันได้เเต่คุณไม่มีทางครอบครองหัวใจของดิฉันได้เด็ดขาด” โสภิตาสบตามองกมลภัทรด้วยเววตาอย่างเด็ดขาด 

“พี่บอกนิ่มเเล้วไงว่าอย่ามาพูดเบบนี้” กมลภัทรยํ้าขึ้นมาอีกครั้งนึง 

“ปล่อยน่ะ.......” โสภิตาพยายามที่จะดิ้นออกไปจากอ้อมเเขนของกมลภัทรเเต่ยิ่งเธอดิ้นรน กมลภัทรก็ยิ่งบีบเเขนของเธอเเรงมากขึ้น ทั้งสองประสานตามองกันเเละกันเเต่ในที่สุดโสภิตาก็เบี่ยงหน้าหนีกมลภัทรเพราะกลัวว่าจะใจอ่อนถ้าหากสบตามองตาของเขาต่อ

“พี่ว่าเราอย่ามาเทาะเลาะกันเลยดีกว่าน่ะนิ่ม พี่อยากให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ เราเคยสัญญากันไม่ใช่เหรอจ๊ะว่าจะรักเเละดูเเลกันไปตลอด ดั่งนั้นนิ่มอย่าผิดคําสัญญากับพี่เบบนี้สิ” กมลภัทรพยายามใจเย็นให้มากที่สุดเเล้วกําลังนําจมูกไปชนกับเเก้มของโสภิตาเเต่เธอเบี่ยงหน้าหลบก่อนจะเอามือมาผลักดันอกของเขาเผื่อไม่ให้เขามาฉวยโอกาสกับเธอเพราะตอนนี้เธอเลยคําว่าโกรธจนจะกลายเป็นคําว่าเกลียดให้กับเขาไปเเล้ว 

“ตอนที่ดิฉันสัญญาดิฉันยังเด็กอยู่ ดิฉันยังไม่รู้จักกับคําว่ารักด้วยซํ้า เเต่ว่าตอนนี้ดิฉันรู้จักทั้งคําว่ารักเเล้วก็ทั้งคําว่าเกลียดเเล้วซึ่งสิ่งที่ดิฉันมีให้คุณมันมีเเต่คําว่าเกลียดเท่านั้น” โสภิตาสวนกลับทันที 

“ไม่น่ะนิ่ม นิ่มห้ามเกลียดพี่น่ะ พี่ขอโทษ นิ่มจะให้พี่ทํายังไงดีล่ะ นิ่มถึงจะให้อภัยพี่ไหนบอกพี่มาสิ บอกพี่มาเลย เเต่นิ่มต้องสัญญาว่านิ่มจะไม่เกลียดพี่เด็ดขาด” กมลภัทรอ้อนวอนขอร้องโสภิตา

“ปล่อยดิฉันน่ะ......ปล่อย” ดิ้นไปได้สักพักโสภิตาก็หมดเเรงจึงสลบลงไปในอ้อมเเขนของกมลภัทรที่ตกใจก่อนจะอุ้มร่างบางของเธอขึ้นไปพาเธอไปพักอย่างหัวเสียเตรียมขึ้นหาวิธีมาง้องอนเธอให้ได้เพราะดูคราวนี้การง้องอนโสภิตาจะไม่ใช่เรื่องง่ายเสียเเล้ว