ซุปตาร์...ที่รัก (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ยี่สิบสาม

หลังจากที่การถ่ายละครของกมลภัทรกับนลินฟ้าจบลง กมลภัทรก็ต้องจําใจไปถ่ายรายการกับนลินฟ้าตามหน้าที่โดยถามถึงโสภิตาอยู่ตลอดเวลาเเต่นลินฟ้าก็เลือกที่จะไม่ตอบกมลภัทรเลยว่าโสภิตาอยู่ที่ไหน นวลเเจ่มเเวะมาเยี่ยมโสภิตาเรื่อยๆจนผ่านมาเป็นอาทิตย์ กมลภัทรเครียดจนทํางานไม่ไหวจึงขอลางานเป็นเวลาสองอาทิตย์เพื่อตามหาตัวของโสภิตาเเละจะลักพาตัวโสภิตาไปปรับความเข้าใจกับเขาให้ได้! 

นลินฟ้าชวนโสภิตาไปทานข้าวที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าเเห่งหนึ่งโดยทานข้าวด้วยกันสักพัก คีรินทร์ซึ่งเพิ่งเเยกกับเพื่อนมองเห็นจึงรีบเดินเข้ามาทักทายเนื่องจากที่ไม่ได้เจอหน้าของโสภิตามาเป็นเวลานานพอควรเเล้วเพราะโสภิตาไม่ได้กลับไปที่บ้านของมณีจันทร์อีกเลยเพราะกลัวที่จะเห็นหน้าของกมลภัทร 

“อ้าวสวัสดีค่ะน้องนิ่ม......สวัสดีครับคุณเเองจี้” 

คีรินทร์เดินเข้ามาทักทายทั้งสองสาวที่ทานข้าวกันอยู่ 

“สวัสดีค่ะคุณคีย์.......พี่เเองจี้ค่ะ นี่คุณคีย์ค่ะ” 

โสภิตาเเนะนําให้ทั้งคู่รู้จักกันอย่างเป็นทางการ นลินฟ้าเลยยิ้มพร้อมกับให้คีรินทร์นั่งร่วมทานข้าวด้วย พอทานข้าวกันเสร็จนลินฟ้ากับโสภิตาก็ไปเดินเล่นกันต่อโดยมีคีรินทร์ไปด้วย นลินฟ้าบังเอิญเห็นกมลภัทรมาเดินเล่นที่ห้างนี้เพื่อซื้อร้องเท้าคู่ใหม่จึงขออนุญาติเเยกกลับก่อนโดยอ้างว่ามีธุระด่วนเพื่อที่จะให้คีรินทร์ไปส่งโสภิตาเนื่องจากที่ต้องการให้กมลภัทรเข้าใจผิดในตัวของโสภิตา 

กมลภัทรมองเห็นคีรินทร์กับโสภิตาเดินด้วยกันเพียงลําพังพอดี ตาของกมลภัทรเบิกกว้างด้วยความโกรธทันที คีรินทร์พาโสภิตาเดินไปที่ลานจอดรถของตนโดยมีกมลภัทรใส่เเว่นตาดําตามออกไปด้วย ในท่ามกลางลานจอดรถที่กว้างใหญ่ไม่มีคนเดินผ่านมาเลยสักคน โสภิตาลื่นจึงสดุดจะล้มเอา คีรินทร์รับเอาไว้เสียก่อน เเต่คนเดินผ่านมาอย่างกมลภัทรกลับไม่มีเหิตผลเดินเข้าไปกระชากตัวของโสภิตาออกมาเเละชกหน้าของคีรินทร์ทันที

“ว้าย……..คุณคีย์!” 

โสภิตาจะวิ่งเข้าไปหาคีรินทร์เเต่กมลภัทรกระชากเเขนของเธอเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับจ้องมองหน้าของเธอด้วยความไม่พอใจ 

“เป็นห่วงตัวเองดีก่อนไหมนิ่ม” คนพาลขู่ขึ้นมาด้วยความโกรธ 

“นี่คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ คุณไปทําร้ายคุณคีย์เขาทําไม”

โสภิตาถามกมลภัทรก่อนจะมองคีรินทร์ที่ลุกขึ้นมาผลักอกของกมลภัทรด้วยความไม่พอใจที่ถูกทําร้ายอย่างไร้เหิตผล

“ผมจะไปฟ้องเเม่คุณเเน่ว่าคุณทําร้ายผม เพราะผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทําร้ายผมฟรีๆ” คีรินทร์เอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม

“เชิญตามสบาย เเละผมจะไม่ทําเเค่นี้เเน่ถ้าคุณยังไม่ยอมหยุดเลิกยุ่งกับเมียของผม” กมลภัทรเอ่ยขึ้นมาด้วยความหึงหวง

“อะไรนะ เมีย……คุณคงไม่ได้หมายความว่า.......” 

คีรินทร์หันหน้าไปมองโสภิตาที่มีเเต่ความอับอาย กมลภัทรจึงโอบร่างบางสวยของโสภิตาเข้ามาเเล้วหอมเเก้มเธอฟอดใหญ่เพื่อบอกให้คีรินทร์รับรู้ว่าโสภิตาเป็นเมียของตน

“นิ่มเป็นเมียของผม ดั่งนั้นกรุณาเลิกยุ่งเเล้วก็เลิกจีบนิ่มได้เเล้ว เวลาของคุณมันหมดลงเเล้ว” กมลภัทรยิ้มที่มุมปาก

“คุณภัทร” โสภิตามองกมลภัทรด้วยความไม่พอใจ

“นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ยคะน้องนิ่ม” 

คีรินทร์สบตามองโสภิตาที่กําลังกํามือด้วยความโกรธถึงเธอจะมีฐานะที่ตํ่าต้อยเเต่เธอก็มีความเป็นคน เเละเธอก็เกลียดการที่กมลภัทรไม่ให้เกีตรย์เธอเป็นอย่างนี้โดยที่สุด 

“ไม่จริง นิ่มไม่ได้เป็นเมียของเขา” โสภิตาปฎิเสธเสียงเเข็ง 

“เเน่ใจเหรอว่าไม่ได้เป็น ต้องให้พี่ทบทวนต่อหน้ามันใช่ไหมว่าผัวเมียกันเขาทํากันยังไง” กมลภัทรสวนโสภิตากลับทันที 

“คนเลว เมื่อไหร่คุณจะเลิกยุ่งกับดิฉันสักที ดิฉันไปทําอะไรให้คุณหนักหนา คุณถึงต้องตามมาราวีกันเบบนี้” 

โสภิตาสบตามองกมลภัทรด้วยความเสียใจ นํ้าตาเม็ดเล็กๆไหลร่วงออกมา คีรินทร์พอเดาเรื่องออกได้จึงเดินเข้าไปคว้าข้อมือเล็กของโสภิตามาไว้ข้างตน 

“คุณนี่มันเลวจริงๆเลยคุณภัทร ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้าจันทร์จะมีลูกชายนิสัยเบบคุณ.......ไปกันเถอะค่ะน้องนิ่ม” 

คีรินทร์มองโสภิตาด้วยความสงสารก่อนจะเดินพาโสภิตาเดินขึ้นรถ กมลภัทรเลยต้องใช้กําลังชกหน้าคีรินทร์อีกครั้งก่อนที่จะอุ้มร่างบางของโสภิตาขึ้นมาเเละก็เป็นโชคดีของกมลภัทรที่รถของกมลภัทรอยู่เเถวนั้นพอดี กมลภัทรเลยจับร่างเล็กที่ร้องขอความช่วยเหลือไม่ยอมเลิกใส่รถเพื่อที่จะพาไปปรับความเข้าใจให้รู้เรื่องกันเสียที