คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Autumn : Heart Rattle
ผมไม่รู้เหมือนันว่าะทนนรหน้าไ้อีนานแ่ไหน
วามอทนที่ผมเยมี
ในอนนี้เาำลัะ่วิไปหมแล้ว
อื้ออออ
อยู่ีๆวานลิน็บูบลมาที่ริมฝีปาผม
ผมเบิาึ้น้วยวามใเมื่อเาูบลมาอย่าไม่ทันั้ัว
“ ทำบ้าอะไรอนาย ” ผมใ้มือเ็ปาแล้ว่าเาพร้อมับันัวเาออ
“ ถ้านายยัไม่เลิราแบบนั้นันะไม่รับรอวามปลอภัยอนายยูอนโฮ ”
ผมแทบะหาเราะมาป้อันัวเออนนี้ให้ไ้
ผมหยิบหมอนมาปิส่วนบนอผมทันที แ่็ถูมือไวึออไปทันที
อ๊ะ
“ วานลินอย่านะ ”
วานลินู่โมเามาที่อออผม
เ้าใ้ลิ้นเลียไปามหูลาไปนถึอ ผมใ้มือันเาแ่็ถูับไว้ไ้
วานลินเริ่มใ้ลิ้น่ำลมาเรื่อยๆนถึยอออผม แล้วเ้า็ัารวัลิ้นใส่
อื้อออ
“ ันเสียวไอ้บ้าวานลินปล่อย!
”
วานลินพรมูบไปทั่วร่าายส่วนบนอผม
ผมเร็เท้า้วยวามเสียว่าน ผ้าปูที่นอนเริ่มหลุลุ่ยาารโนถีบาเท้าอผม
วานลินไลู่บึ้นมานถึริมฝีปา
เาบูบลไปอย่าหนัแล้วใ้ลิ้นุนเพื่อให้ผมเปิ่อปาออ
แล้วเา็ทำไ้สำเร็
วามลิน่วิในโพรปาผมนผมเริ่มะทนไม่ไหวับอารม์ที่พุ่พล่านที่เามอบให้
ผมำลัลายเป็นนแพ้อย่าเ็มรูปแบบ
แฮ่
อื้ออ “ วานลินัน...เสียว
”
ผมพูออมาอย่าไม่อายฟ้าอายิน
นรหน้าผมถึลับราเสีย่ำออมาแล้วยิ้มมุมปาให้ับผม
วานลินยันิ้วเ้ามาในปาอผมส่วนอี้าบยี้ไปที่ยออที่แ็เป็นไอผม
วามรู้สึเสียว่านทำให้ผมแทบะ้านทานไว้ไม่ไ้เลย แ่...
“ นาย...หยุทำไม ”
วานลินหยุารระทำทุอย่าล
เหมือนับผมำลัว่าวเ็เล่นที่ิลมบนแล้วไม่สามารถลมาไ้
แล้วผม็ไม่สามารถวบุมอารม์ัวเอไ้เลย แล้วเาเิมาหยุลาัน
แล้วทำไมผม้อโมโหนานี้ ผมำลัิใับสิ่ที่เาทำให้อย่านั้นหรอ
“ พูอะไรออไปเนี่ย ” ผมสบถออมา้วยเสียเบา
“ ันอโทษ ันิว่าเราไม่วรเลยเถิไปมาว่านี้ ันไม่อยาทำร้ายนายอี ”
วานลินเอ่ยึ้น
มัน็ถูอเาแ่ในอนนี้ผมัน้าับอารม์ในร่าาย แล้วผม็ไม่สบาย้วย
เพราะนายนี่นเียว ผมะทำยัไี
“ แล้วนายเริ่มมา่อนทำไม ” ผมใ้มือที่ยัมีเรี่ยวแรทุบไปที่ไหล่อเาอย่าหุหิ
“ ็นายราเสียแบบนั้นออมาทำไม นายแหละผิเ็มๆอนโฮ ” ถ้าผมมีแรว่านี้ผมะวิ่ลไปหยิบมีในห้อรัวมาแทอให้ทะลุหัวใอเา
็นายนั่นสะิโยุอ่อนไหวอผมเอ ผมไม่ผิเลยสันิ
“ นายอย่ามาโทษันนะ นายเอที่เ็ัวให้แล้วมาโนนมันทำไมล่ะ ! ” ผมพูไปเหมือนับเป็นารเพิ่มอุหภูมิบนหน้าอัวเอ
วานลินมอหน้าผมแล้วลั้นำ
“ นายอย่าบอนะว่านายหุหิันเพราะันำลัทำนาย้า ” วานลินลานเ้ามานหน้าอเาเียผมไม่ถึหนึ่เนิเมร
ผมึหมอนมาปิส่วนบนอีรั้
“ ว่ายัไล่ะ อนโฮ ใ่อย่าที่ันพูหรือเปล่า ” ผมเริ่มเหื่อับสิ่ที่นายนั่นรู้ีมาเินไปับวามรู้สึอผม
“ อื้อ ”
ผมอบออมาอย่าไม่พอใท่ามลาเสียหัวเราะอย่าบ้าลั่อไอ้นรหน้า
แล้วผม็เหมือนับมีลมลูให่พัใส่เ้าใบหน้า
รอยยิ้มอวามลิ้นบวับลัยิ้มนั่นมันทำให้หัวใอผมเิเ้นโรมรามึ้นมา
“ หยุล้อันไ้หรือยั ! ” ผมใ้หมอนฟาไปที่ัวอวานลินอย่าไม่หยุ
“ อนโฮพอๆันยอมแล้ว ”
“ ไม่มีทาหรอนายมัน้อโนอย่าหนั ”
ผมฟาไปอย่าหนั
ไ้ที่มีอนนี้มันเริ่มสร่าหายออไปเหลือไว้แ่เพียวามอาาแ้นที่ผมมี่อเาเท่านั้น
“ วานลินมือนาย ” ในะที่วานลินเอามือมาป้อันหมอนาผม
ผมเิเห็นรอยแผลที่ยัมีเลืออออยู่ ที่้อนิ้วอเาเ็มไป้วยแผล
“ อ่า...ือัน.. หล้มนิหน่อยน่ะอย่าสนใเลย ” เาอบลับผม
ึ่ผม็ูออว่าเาโห
“ นี่มันรอยที่ไป่อยอะไรแ็ๆมาแน่ๆ นายไปทำอะไรมา ” ผมึมือเามาพิาราแล้วถามึ้น
“ ัน่อยำแพห้อน้ำที่โรเรียน หลัาที่นายออไปนั่นแหละ ” เาอบลับมา มันทำให้ผมรู้สึผิ วานลินเามีอิทธิพล่อหัวใผมมาไป
เาทำแบบนี้เพื่ออะไร ทั้ๆที่รู้ว่าผมไม่อบเา
แล้วผม็บอเลียเาไปแล้ว้วย้ำ ผมรู้สึว่าวรมอเาอี้านไ้แล้ว
ผมวระลทิิอัวเอลสัที
“ นายมันบ้า มาเี๋ยวันทำแผลให้ ” ผมเรียมลุออาเียแ่โนรั้มือไว้
“ นายป่วยอยู่แ่นี้ไม่เป็นอะไรหรอ ” วานลินเอ่ยึ้นสายาที่ส่มามัน่ามีผม่อใอผม
“ ัน่อยยัั่วแล้ว อย่าพูมา รอรนี้เี๋ยวันมา ” ผมบอับเาแล้วหยิบเสื้อยืึ้นมาสวม่อนที่ะเินลไปทีู่้ยา้านล่า
“ าอนโฮหายป่วยแล้วหรือไถึลมา้าล่านี่ ” เสียอแม่ัึ้นะเห็นผมเินลมาาบันไ
“ ่อยยัั่วแล้วฮะแม่ ” ผมอบไปทั้ๆที่มือำลัหยิบอุปร์ทำแผล
เมื่อผมไ้รบแล้วึรีบเินึ้นไปที่ห้อ
“ หายไวเพราะใรหรือเปล่า ”
“ แม่อ่ะ ไม่ใ่สัหน่อย ” แม่เอ่ยแวผม
ทำให้วามรู้สึร้อนเห่อึ้นบนใบหน้าอีรั้ ผมไม่พูพร่ำทำเพลเินหนีึ้นไป้าบน่อนที่แม่อผมะพูอะไรแปลๆึ้นมาอี
ผมเปิประูห้อนอนโยในมือมีอุปร์ทำแผลที่ใส่ในะร้าใบเล็
วานลินะโหน้าึ้นมามอผมแล้วียิ้มให้
ผมแทบะสั้นไปแ่็ทำหน้าแยเี้ยวใส่เาลับ
“ ันทำเอ็ไ้อนโฮ ”
เมื่อผมเินมานั่บนเียวานลินึะร้าามืออผมไป
“ นายอย่าเรื่อมาันทำให้ ”
ผมอบลับแล้วึะร้าืน วานลินอมยิ้มใส่ผม แ่ผมพยายามทำหน้าให้ปิทที่สุ
ผมหยิบแอลอฮอล์ล้าแผลึ้นมาแล้วให้สำลีุบ
สีฟ้าอแอลอฮอล์ึมเ้าไปในสำลี้อนสีาว
ผมึมืออวานลินไว้บนัานั้นึใ้สำลีแะลไปเบาๆที่บริเวแผลบ้าๆอเา
โอ๊ยยย
“ อนโฮันแสบ ” วานลินร้อัโวยวาย นผมหัวเราะออมาอย่าเสียั
“ สมน้ำหน้า ทำอะไรไม่รู้ัิ”
ผม่อยๆเ็ไปบนแผลอเา
ถึแม้ว่าะมีเสียาวามแสบอนรหน้าัออมาเป็นระยะแ่เา็ยอมให้ผมทำแ่โยี
ผมผมหยิบผ้า๊อสีาวออมาแล้วพันไปที่มืออวามลินอย่า้าๆ
ผมเยึ้นไปมอหน้าเา ็เพิ่ะรู้ัวว่าเามอผมอยู่
ผมึรีบพันให้เสร็เพราะหัวใที่เ้นโรมรามผมเรว่ามันะทำให้วานลินไ้ยิน
“ เสร็แล้ว แล้วทีหลั็อย่าไปทำแบบนี้อี ันเป็น...เอ่ออ ” ผมเือบหลุปาพูำบ้าๆออมา่อหน้าเาอีรั้
“ นายเป็นห่วันั้นหรอ ”
นรหน้าเริ่มวนประสาทผมอีรั้
“ ันลัวำแพห้อน้ำะพั่าหา ”
เมื่อผมพูบ็รีบออาห้อไปเ็บอุปร์ทำแผลทันที
อยู่ใล้ๆันแบบนี้ไม่ี่อใอผมเลยสันิ
ผมรีบเินลมาาห้อแล้วเอาอุปร์ทำแผลไปเ็บไว้ในู้ยาประำบ้าน เมื่อผมหันหลัลับมา็เอับวานลินที่ำลัเินลมาาบันไพร้อมับระเป๋าเป้นัเรียน
“ อนโฮือันื้อนี่มาฝานาย แทนำอโทษ ” วานหลินยื่นล่ออะไรบาอย่าให้ับผม ผมรับมาแล้วเปิู ้านในเป็น็อลาวาที่ผมอบิน ผมยิ้มออมา้วยวามีใ
“ อบในะ ” ผมเอ่ยอบุเา้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไ้สัพัผม็เปลี่ยนเป็นหน้าปิ
เพราะผมันลืมัวะไ้
“ วานลินะลับแล้วหรอ๊ะ พอีน้ามีเรื่อะรบวนนิหน่อย ” เสียอแม่ผมเอ่ยึ้น วานลินรีบเินไปหาแม่อผมทันที ประบะมั
“ ว่ามาเลยรับ ผมยินี่วย ” วานลินเอ่ยึ้นผมึเินเ้าไปในวสนทนา้วย
“ วานลิน่วยเอาแป้ทำนมไปให้ร้านหน้าปาทาหน่อยสิ๊ะ พอีว่าน้า้อเรียมอทำออเอร์ให่วันพรุ่นี้
” แม่อผมเอ่ยึ้นผมรีบอลับทันที
“ ให้ผมไป็ไ้นี่ ”
“ ไม่้อเลยาอนโฮ เอาไปส่ทีไร็เห็นแอบินนมในร้านแม่ทุที ” แม่เผาผม่อหน้านายวานลินอีแล้ว นายนั่นลั้นำแล้วมอมาทาผม
“ ไม่รู้แหละผมะไป ” ผมหยิบถุแป้ที่วาอยู่บนโ๊ะแล้วเินออมาาบ้านทันที
“ นี่รอัน้วย ” วานลินะโนไล่หลัอผมมา
แ่ผมไม่สนใ
ผมเินออมาโนมีวานลินวิ่ามมาา้าหลั
ผ่านเพียเสี้ยวนาทีเา็วิ่มาถึผมแล้วึถุแป้ทำนมามือผมไปถือ
ผมหันไปมอหน้าอย่าไม่พอใ
“ ันถือเอไ้ ” ผมพยายามะแย่ถุแป้นมในมือวานลิน
“ ถ้านายยัพูไม่รู้เรื่อันะูบนาย่อหน้านเยอะๆแบบนี้แหละ ” เพียแ่ประโยนั้นทำให้ผมสะบัหน้าหนีเาแล้วเินึัไปที่ร้านนมทันที
ถ้าเิโนูบที่รนี้ผม้อรีบไปโหน้าผาายแน่
ผ่านไปไม่ถึ
15 นาที ผมับนายวานลิน็เินมาถึร้านนมอุแม่ผม
ึ่เป็นนมและอาหารสไล์เาหลี ภายในร้านแ่้วยไม้อัสีสว่า เมื่อเยหน้าึ้นไป้านบนะแ่เหมือนับสนามห้าที่แ้มไป้วยอไม้
ร้านอแม่ผมเพิ่เปิไ้ไม่นานเพราะท่านเพิ่ไปเรียนทำนมและอาหารมา
แ่ฝีมืออแม่ที่สะสมมา็ทำให้ร้านเป็นที่ถูอถูใอลู้าที่มาใ้บริาร
้านหน้ามีสวนหย่อมสำหรับให้ลู้าถ่ายรูป ร้านนี้ผมไม่่อยไ้มา่วยานมาเพราะโนห้ามาที่บ้านที่ว่าผมเป็นนทำให้ำไรร้านหหาย
ผม็แ่ินนมไปนิหน่อยเอ ผมึ้อไป่วยานที่ร้านพี่แเนียลแทน
เพราะพี่แเนียลให้ผมินอในร้านไ้ามอบใ
“ ลมอะไรหอบมาล่ะาอนโฮ ” เสียอป้าอผมเอ่ยึ้นเมื่อผมเินเ้าไปที่หลัร้าน
ผมไม่อบแ่ทำหน้ายู่ใส่ผู้เป็นป้า
“ ุน้าให้เอาแป้นมมาให้รับ ” เสียอวานลินัึ้น
เายื่นถุแป้ให้ป้าผมแล้วโ้อย่าสุภาพ
“ นี่าวานลินใ่ไหมเนี่ย โึ้นหล่อมานป้าำไม่ไ้เลย ” เสียอป้าผมมนายวานลินทำให้ผมทำท่าะอ้วออมาึถูมืออป้าฟาไปที่ไหล่
“ ผมเ็บนะ ”
“ เ็บ็ี แสบนัไอ้หลานนนี้ ”
“ ผมอนป้าแล้ว ! ” ผมทำหน้าเหมือนะร้อไห้แล้วเินออไปหน้าร้าน
ผมเินออมารอนอร้านเพราะลัวว่าัวเอะแอบินนมในู้อี
โยมีวานลินเินามออมา นายนั่นเินมา้วยหน้าามีวามสุสุๆพร้อมับฮัมเพลออมา
แ่ไม่วาย็โอบไหล่อผม ผมรีบสะบัออ
“ อะไรอนาย ”
“ ป้านายบอว่าถ้านายทำัวไม่ีับัน
ให้ันมาฟ้อไ้แล้วนาย็ะโนป้านายฟาแน่ ! ” วานลินออแล้วเอ่ยึ้น
ทำให้ผม้อำหมัะทุบเา แ่สายาันเหลือบไปเห็นป้าอผมที่มอาในร้าน ผมึลมือลแล้วเินไปทันที
ผมับวานลินเินมาามทาโยที่เราสอนแทบะไม่ไ้พูอะไรัน
แ่ะที่เินอยู่วานลิน็ึมืออผมมาับเอาไว้ทำให้ผมหยุะั
“ มาับมือันทำไมเนี่ย ” ผมเอ่ยึ้นแล้วมอหน้าเา
“ อนโฮ วันเสาร์นี้ไปเที่ยวันนะ ” วานลินเอ่ยึ้นพร้อมับรอยยิ้มมุมปาเล็อเา
เาำลัวนผมออไปเที่ยวรั้่อนเา็พาผมไปเลี้ยไอศรีม
รั้นี้เาะวนผมไปไหนอี หัวใอผมเ้นึั
พร้อมับวามิในหัวว่าผมวระไปีหรือเปล่า
“ อ่านายไม่ไปไม่เป็นไรนะ ันแ่พูเล่น ” วานลินหัวเราะแห้ๆ
“ ันะไป นายห้ามพูเล่น าทึ่ม ” ผมทบทวนทุอย่าแล้วอบลับ
านั้นผม็วิ่นำหน้าไป้วยรอยยิ้มที่ผุึ้นบนหน้า
่าาาาาา
“ ายแล้วฝนอะไรอนนี้ ” ผมสบถออมาโยมีวานลินวิ่ามมา
“ รีบลับันเถอะเี๋ยวไ้นาย็ลับมาอีหรอ ” วานลินึมือผมแล้วผมับเา็วิ่ท่ามลาสายฝนที่โปรยปรายลมาอย่าผิฤู
ในใอผมเหมือนะเาวูอีรั้ ืนนี้แม่้อให้เา้าที่บ้านอย่าแน่นอน
ทำไี
ยูอนโฮ !!
เฮลโลลับมาอัพแล้วนะ
ิถึเรื่อนี้ันไหม
ฝาิาม่อ้วยนะรับ
1 เมนท์ 1 ำลัใ
#BlossomBloom
ความคิดเห็น