คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Autumn : Crazy (100%)
ทุรั้ที่ฝนโปรยปรายลมา
มันทำให้หัวใอผมุ่มื้น
นบาทีผมอยาให้ฝนทุวัน
ผมับอนโฮวิ่ผ่านสายฝนที่เทระหน่ำาร้านนมอที่บ้านอนโฮ
น้ำที่นออยู่บนพื้นทำให้รอเท้าอผมเปียุ่มไปนถึถุเท้าที่ำลัใส่อยู่
อนโฮเอามือสอ้าประสานันแล้วบัฝนที่ระทบลใบหน้า ผมัสินใถอเสื้อสูทสีเหลือออแล้วเอามาลุมที่หัวอเา
“ ทำอะไรอนาย ไม่้อหรอน่า ” อนโฮหันหน้ามามอผมอย่าไม่พอใ
“ เี๋ยวนาย็ไม่สบายพอี ” ผมอบลับโยอนโฮยื่นเสื้อมาืนผม
แ่ผม็เอาไปลุมเาเหมือนเิม
“ ไม่รู้แหละันไม่ยอมไ้เปรียบนายหรอนะ ” อนโฮพูึ้น
ประโยแบบนี้มันเหมือนไม่ใ่อนโฮนเิม
ผมไม่อยาิเ้า้าัวเอว่าเา็ลัวผมไม่สบายเหมือนัน
“ ั้น็เ้ามาอยู่้วยันในนี่นี่แหละ ”
อ๊ะ “ วานลิน ”
ผมูเสื้อสูทึ้นแล้วใ้มือโอบัวออนโฮเ้ามา
เ้าพยายามัืนแ่ผม็ันเ้าแน่นนหัวอเาแนบิับหัวอผม
บรรยาาศที่เย็นยะเยือเพราะฝนอนนี้ลับูอบอุ่นึ้นมาับเ็ผู้ายสอนภายใ้เสื้อสูทัวเียว
“ รีบไปสัทีสิ
ันเปียไปหมแล้ว ” อนโฮ้มหน้า่ำแล้วเอ่ยึ้น
“ วิ่ไปพร้อมันนะ ”
อื้ออ
ผมยิ้มเล็ๆออมาแล้ว้าววิ่ไปพร้อมับเา
ลอระยะทาที่ไม่ไลมาในอนนี้มันูนานว่าปิ
ผมอยาให้เวลาเิน้าลเรื่อยๆอยาะอยู่แบบนี้ไปให้นาน
แ่ไม่นานผมับเา็วิ่มาถึประูบ้านเสียแล้ว
“ ายริเปียเป็นลูหมาันมาเลย ” เสียอแม่อนโฮเอ่ยึ้นเมื่อเห็นสภาพผมับอนโฮที่เปียุ่มไป้วยน้ำฝนที่ระทบร่าาย
“ ถ้าผมไ้ลับผมะโทษแม่ ” อนโฮพูึ้นทำให้เาโนแม่อเาฟาไปหนึ่ทีที่ไหล่
โอ๊ย “ ผมเ็บนะ ”
“ เ็บ็ี หลานวานลินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนเถอะลู
เสื้อผ้าาอนโฮเยอะแยะ ถ้าฝนยัไม่หยุ็้าที่นี่แหละนะ ”
“ แม่อ่ะอีแล้วนะ ”
ประโยที่แม่อนโฮพูทำให้น้าๆหันมามอหน้าผม้วยสายาพิาอย่าแร
ผมหันไปแสยะยิ้มให้เา เาไม่ยอมให้ผมอยู่ที่นี่อย่าแน่นอน
แ่โีอผมที่แม่อเาอยู่ผมึถือโอาสเปลี่ยนเสื้อผ้าถ้าฝนหยุผม็ะลับ
อนโฮะไ้ไม่้อหนัใไปมาว่านี้
“ รบวน้วยนะรับุอนโฮ ”
“ ไอ้บ้าวานลิน ” เา่าผม่อนะเินึัวึ้นไปบนบ้านแล้วปิประูเสียั
อนโฮร่าเิมลับมาอีรั้แล้ว
“ อย่าถือสาเลยนะหลานวานลิน าอนโฮ็ี้อิาแบบนี้แหละ
รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลู ”
“ ั้นผมอัว่อนนะรับ ”
ผมโ้ให้แม่ออนโฮแล้วเินึ้นไปบนห้ออเา
ผมเาะประู่อนที่ะเ้าไปแ่ไม่มีวี่แววนา้านในะเปิให้ผมถึถือวิสาสะบิลูบิประูเ้าไป อนโฮมอาวาใส่ผมแล้วหยิบเสื้อผ้าาในู้อเามาให้
“ นายใสุ่นี้แล้วัน ” อนโฮยื่นเสื้อยืแนยาวลายทาสีาวำับาเวอร์มายาวให้ับผม
พร้อมับผ้านหนูสีาวสะอา
“ นายอาบ่อนัน็็ไ้ ” ผมอบลับเพราะลัวว่าไ้เาะลับมาอี
“ นายแหละไป่อน...” อ๊ะ อนโฮร้อึ้นเท้าอเาเินับอบโ๊ะ
อนโฮ้มลไปลูบเท้าอเาทันที แ่ะที่เ้า้มลไป
เสื้อเิ้สีาวัวโร่นั่นมันทำให้ผมเห็นเรือนร่า้านในไปถึไหน่อไหน ผมเบือนหน้าหนีไปทันที
แ่...
“ วานลินอาบน้ำ้วยันไหม ” อนโฮเยหน้าึ้นมา้วยสีหน้าอันยั่วยวน
มันทำให้ผมัวแ็ทื่อ
“ นาย...ะทำอะไร ” อนโฮเินเ้ามาใล้ผมเรื่อยๆ เาใ้มืออเาลูบไล้ึ้นมามืออผมผ่านแน
ผมรู้สึนลุอย่าบอไม่ถู
“ ัน็ะเป็นอนายไวานลิน ” อนโฮเลื่อนมือมาที่ระุมเสื้อสีาวอผม
เ้า่อยๆปลระุมอผมที่ละเม็้วยสีหน้าที่ยั่วยวน
สายาอเาแทบะลืนินผมไปทั้ัว ผมยืนนิ่ปล่อยให้เาเป็นนำเนินเมรันี้่อไป
อนโฮไล่ระุมอผมออนรบทุเม็
เาสอมือเ้าไปที่ายเสื้อแล้ว่อยๆลูบไปามร่าายส่วนบนอผมเพื่อที่ะถอเสื้ออผมออ
อารม์อผมพุ่พล่านนแทบะวบุมัวเอไม่อยู่
“ อนโฮนายยั่วันมาไปแล้ว ” ผมับมือทั้สอ้าอเาเป็นารหยุารระทำที่เาทำให้
เสื้ออผมโนเวี้ยทิ้ลพื้นไปแล้ว
“ ันเปล่าสัหน่อย ” อนโฮเริ่มปลระุมเสื้ออัวเออออย่า้าๆ่อหน้าผม
ผมไม่รู้เลยว่านรหน้าะมาไม้ไหน
อนโฮปลระุมออหมแล้วถอเสื้อโยนมาระทบที่หน้าอผม
ทำให้ผมไ้ลิ่นอเาอย่าเ็มที่
“ วานลินันอิมหน่อยนะ ”
อ๊ะ “ อนโฮ ”
ผมยัไม่อบอะไรอนโฮพุ่รเ้ามาที่ัวผม แล้ว่อยๆ้ม่ำลไป
สายาอเาไปหยุอยู่ที่าเนัเรียนายาวสีำอผม
อนโฮเอื้อมมือไปับที่เ็มัอผม นผมลุู่ทันที เา่อยๆปลเ็มัอผมออ
เมื่อเาัารมันไ้แล้วมืออเาึมาุนที่ิปาเอผม
“ เี๋ยว ” ผมับมืออเาไว้่อนที่ะเลยเถิไปมาว่านี้
“ แล้วนายะอบมันวานลิน ” อนโฮสะบัมืออแล้วัารถอาเอผมออ
เาร่นาเผมนถึ้อเท้า ในอนนี้รหน้าอเาือส่วนับแน่นอผมที่ปปิ้วยาเในสีาวอผม
“ อินนะ ” อนโฮึาเในอผมลแน่นอนว่าส่วนสำัอผมปรา่อหน้าเา
อืมมมม
ผมราในลำอทันทีเมื่อปาออนโฮเริ่มสัมผัสับุอ่อนไหวในร่าายอผม
ผมรู้สึเสียว่านแ่็มีวามสุไม่แพ้ัน
“ อนโฮ อืมมม ”
วานลิน
วานลิน
นายวานลิน !!!!
“ ห๊ะ !! อะไรันะเสร็แล้ว ” ผมอบลับ้วยวามใเมื่ออนโฮวาเสียใส่ผม
“ เสร็อะไรอนาย ันเรียนายั้นานแล้ว นายเหม่อไปถึไหน ” อนโฮอบลับทำให้ผมเรียสิัวเอลับมาทันที
เมื่อี้ผมิไปเอหรอเนี่ย แล้วิบ้าอะไรอนายวานลิน ผมึเอามือทุบหัวัวเอเพื่อเรียสิอีรั้
นี่ผมิลามับเาเพราะเสื้อเิ้ัวนั้นแท้ๆเลยเียว
“ ั้นันไปอาบ่อนนายแล้วัน ” ผมรีบวิ่เ้าห้อน้ำทันที
สร้าวามุนนให้ับอนโฮที่ยืนเาหัวอย่าไม่รู้เรื่อ ใระไปบอันว่าผมิอะไรแบบนั้นับเา
ผมถอนหายใในห้อน้ำหลายรั้ับวามิบ้าๆอัวเอ
ผมเ้ามาในห้อน้ำแล้วรีบัารัวเอให้เสร็าอารม์้าา้านนอที่ัวผมเป็นน่อึ้น
ผมปล่อยให้สายน้ำไหลระทบร่าายและราบอันไม่พึประส์ที่ผมไ้ระทำไว้ ผมใ้เวลาอาบน้ำนานว่าปิเมื่อเสร็ภาริทุอย่าผมึหยิบผ้ามาเ็ัวแล้วหยิบเสื้อผ้าที่อนโฮยื่นให้ึ้นมาสวม่อนะออาห้อน้ำนี้
“ ทำไมนายอาบน้ำนานนานี้ ันยืนรอนานแล้ว ” อนโฮยืนอออยู่หน้าประูห้อน้ำแล้วเอ่ยึ้นอย่าไม่พอใ
“ ัน็อาบแบบนี้ปิ ว่าแ่นายมายืนรอหรือยืนแอบูันันแน่ ”
“ แอบูบ้าอะไรล่ะ หลบไปเี๋ยวันไม่สบายพอี ”
อนโฮึัวผมให้ออาห้อน้ำ ่อนะทำหน้าแยเี้ยวใส่ผมแล้วปิประูใส่หน้าผมอย่าั
ผมำออมาเล็น้อย่อนที่ะเอาผ้านหนูเ็ผมที่ำลัเปียื้น
๊อ! ๊อ!
เสียประูห้ออนโฮัึ้น ผมสะุ้ัวึ้นมาาโฟาที่นั่อยู่
แล้วรีบเินไปเปิประูทันที ภาพรหน้าผมือไอ้รุ่นพี่หัวแที่ผมไม่อบี้หน้า
ยอมินบุลที่ผมไม่อยาเอมาที่สุ เห็นหน้าแล้วหุหิ
แ่นายนั่น็าลุ้วยวามใที่เห็นหน้าอผมแทนที่ะเป็นอนโฮ
“ นายอยู่ที่นี่ไ้ไ วานลิน ” ไอ้รุ่นพี่เอ่ยถามผมอย่าไม่พอใ
“ มัน็เรื่ออัน นายยุ่อะไร้วยล่ะ ” ผมอบลับอย่าวนประสาท
ผลั !!
“ อย่ามาเล่นลิ้นับันวานลิน ”
พึ่บบ !! ผมสะบัมือที่ึอเสื้อผมอออย่าแร
“ นายับันเรามีเรื่อที่้อุยัน ” ไอ้รุ่นพี่ึัวผมออาห้อออนโฮ
แล้วลาผมออไปที่สวนหลับ้าน ึ่อนนีุ้แม่ออนโฮไม่อยู่พอี
ยอมินลาผมเ้าไปนั่ในเรือนระที่ปลูผัปลอสารผิไว้
“ มีอะไร็ว่ามา ” ผมอบลับ
“ ันับอนโฮเราสนิทันมานานแล้วนายะรู้ ันับนายนั่นเป็นยิ่ว่าพี่น้อันเสียอี
แล้วอีอย่าัน็แอบอบนายนั่นมานานแล้ว นายไม่อยาะเ้ามาแทรลาใ่ไหม ” ไอ้รุ่นพี่สาธยายเรื่ออมันับอนโฮอย่ายาวเหยียนผมะหลับ
แ่ประโยที่ทำเอาผมแทบะเอาำปั้นัเ้าหน้านายนั่น็รที่นายนั่น อบอนโฮ
ึ่ผมยอมไม่ไ้
“ นายล่ะิยัไับอนโฮ ” ยอมินเอ่ยถามผมอย่ามีสายาเลศนัย
ผมมอหน้านายนั่นอย่าไม่ลละ ผมเอ็รู้สึีับอนโฮมา
มัน่อัวึ้นมาโยที่ผมไม่รู้ัว ผมำลัอบเาใ่ไหม
“ ันอบอนโฮ อบมาั้แ่แร...”
โรมมม !!
โอ๊ยย !!
เสียร้อัึ้นา้านหลัทำให้ผมับรุ่นพี่ยอมินหันวับไปทันทีและเป็นอนโฮที่ล้มลไปบนพื้นห้าสีเียวในสวน
้าายเามีเหยือน้ำเปล่าหอยู่ เาะเอาน้ำมาให้ผมับไอ้รุ่นพี่
แล้วเาะไ้ยินที่ผมพูเมื่อี้หรือเปล่านะ
.
.
.
- Seonho -
ผมรีบอาบน้ำำระร่าายให้เสร็่อนที่ะไม่สบายไปเสีย่อน
เสียนุยันัึ้นแ่ผมับำพูไม่ถูสสัยนายวานลินอาะำลัุยโทรศัพท์และเสียเปิประูห้อัึ้นทำให้ผมรู้สึีใเพราะนายนั่นอาะลับไปแล้ว็ไ้
ผมแ่ัวในห้อน้ำให้เรียบร้อย่อนะออมา ภายในห้อว่าเปล่า
ผมเินไปรอบๆห้อนายวานลิน็ไม่อยู่แล้ว
ผมึเินไปที่หน้า่าที่มอเห็นสวนหลับ้านไ้
สายาผมเหลือบไปเห็นพี่ยอมินับนายวานลินำลัยืนทำหน้าเรียันอยู่
ผมเรว่าหาให้สอนนั้นอยู่้วยัน้อเิเรื่อแน่ๆ
ผมรีบวิ่ลไป้านล่าทันที แล้วแสร้ทำเป็นหยิบน้ำในู้เย็นไปให้เาทั้สอ
ผม่อยๆเินย่อเ้าไปในสวนเพื่อไม่ให้ทั้สอรู้ัว
“ ันอบอนโฮ อบมาั้แ่แร...”
เสียอวามลิน
ประโยนั่นทำให้มือไม้อผมอ่อนทันที เหยือน้ำในมือหล่นลไปบนพื้นห้า ผมึสิลับมาแล้วเรียมะวิ่เ้าบ้านแ่เวรรรมผมันสะุหินประับสวนไปะไ้
โอ๊ยย เ็บบ !
ผมลลไปับพื้น่อนที่สอนนั้นะรีบวิ่เ้ามาหาผม
เป็นพี่ยอมินที่มาถึผม่อน โยมีวานลินยืนออแล้วมอผมอยู่
ผมไม่ล้าสบาับนายนั่นไม่รู้ว่าเพราะประโยนั้นหรือเปล่า
“ อนโฮเป็นไบ้าเ็บรไหน ให้พีู่หน่อย ”
พี่ยอมินเอ่ยึ้น
“ แ่ล้มนิเียวเอรับพี่ยอมินไม่เป็นอะไรหรอ ”
ผม่อยๆันัวเอึ้นมาแ่...
โอ๊ยยย ! ผมเรียมท่าะล้มแ่็ถูรอรับ้วยออใรสัน
“ ุ่ม่ามริๆเลยนาย ” เป็นวานลินที่รับัวอผมไว้
แสแเบื้อบนทำให้าอผมสบับาอเา วาและใบหน้าที่ไ้รูปอวานลินทำให้ผมหัวใเ้นแรนแทบะทะลุออมานออ
ผมเบือนสายาหนีนายนั่นทันที
“ เรื่ออันปล่อย ” ผมันัวออาวานลินแ่พี่ยอมิน็เ้ามาประอผม่อ
“ เ้า้าในันเถอะอนโฮเี๋ยวพีู่้อเท้าให้ ”
พี่ยอมินประอผมเ้าไปในบ้านอย่า้าๆ
วานลินยัยืนนิ่อยู่รนั้น เมื่อผมมอหน้าเา
เา็มอลับผม้วยแววาที่ผมไม่เ้าใ
ผมเบือนหน้าหนีเาอีรั้เพราะประโยนั่นมันทำให้หัวอผมแทบะระเบิออมาให้ไ้
นายนั่นทำให้ัวผมำลัเป็นบ้า
ลับมาแล้วนะอัพ 100 % นะทุน
ฝาิาม่อ้วยนะ
ุ๊บๆ
1 เมนท์ 1 ำลัใ
ความคิดเห็น