คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Autumn : Forgive
วามห่วใยที่ผมมีให้ับเา
มันอาูแปลที่มีมานานี้
เพราะผมรู้ทำยัไเา็ยัเลียผมอยู่ี
เพี๊ยะ !!
แรบาฝ่ามือออนโฮประทับลที่หน้าอผมอย่าเ็มแร แล้วเา็วิ่ออไปาห้อน้ำอย่าไม่ิีวิพร้อมับเสียสะอื้นับราบน้ำาที่ยัิาอผมอยู่
ผมำมือแล้วทุบไปที่ำแพห้อน้ำอย่าหนันมืออผมมีเลือสีแไหลรินออมา
“ ทำบ้าอะไรอยู่วานลิน ยัทำผิับเาไม่พออีหรอ ” ผมพูับัวเอในใ
ผมทำร้ายอนโฮไปอีรั้แล้วเพราะวามหน้ามืามัวอัวเอแท้ๆ
ิใอผมย่ำแย่ลทุทีเมื่อเห็นหยน้ำาอเา
“ นายวรามไป ” เมื่อผมึสิลับมาไ้
ผมึทำามวามิที่ออมา ผมวิ่ลับไปในห้อเรียนอย่ารวเร็ว
บรรยาาศในห้อเียบริบเมื่อเห็นผมพุ่เ้ามาในห้อ ผมวาสายาหาอนโฮแ่็ไม่มีวี่แววอเ้าัว
“ โทษนะอนโฮไม่ไ้เ้ามาในห้อหรอ ” ผมเอ่ยึ้นับเพื่อนสนิทผมทออออนโฮ
“ เห็นออไปนอห้อเรียนสัพัแล้วนี่ ถามทำไมล่ะ ” เพื่อนผมทอออนโฮอบผม
“ อ่าไม่มีอะไรอบในะ ” ในะที่ผมลับหลัหัน
“ เี๋ยว่อน นายไปสนิทับอนโฮไ้ยัไ ” เพื่อนอนโฮที่ใบหน้าเล็เท่าฝ่ามือเอ่ยึ้นอย่าไม่พอใ
“ ันไม่ำเป็น้ออบนาย ” ผมอบลับไปแล้ววิ่ออไปาห้อเรียนทันที ผมามหาอนโฮไปทั่วโรเรียนทั้ห้อเรียน
ห้อน้ำ าฟ้าแ่็ไม่มีวี่แววอเาอยู่เลย
“ หรือว่านายนั่นะลับบ้าน ลอไปที่บ้าน่อนแล้วัน ”
ผมวิ่ไปยัทาหลัโรเรียนที่ปราศาผู้น
านั้นผมึโยนระเป๋าอัวเอออไป่อนที่ะปีนำแพ้ามไป
ผมใ้เวลาอย่ารวเร็ว โีที่าอผมยาวึออนอำแพอโรเรียนไ้
ผมเินไปามป้ายบอทาไปสถานีรถไฟฟ้า ผู้นมามายเินวัไว่ไปทั่วเมือ
แ่ผมลับวิ่เพื่อถึุหมายให้เร็วที่สุ ผ่านไปสิบห้านาทีผม็ถึที่หมาย
“ หวัว่านายะให้อภัยันนะอนโฮ ” ผมำลัยืนอยู่บนรถไฟฟ้าที่เลื่อนที่้วยวามเร็วสู
เสียเ็แ่อผู้นบนรถไม่ไ้ทำให้ผมหยุิเรื่อออนโฮไ้เลย
ผมแ่อยาให้เาให้อภัยผม็เท่านั้นเอ
และแล้วผม็ถึสถานีที่ออไปบ้านออนโฮไ้
ผมวิ่ออาานาลา มุ่หน้าไปยับ้านออนโฮทันที
ระหว่าทาผมเอับร้านเ้โฮมเมร้านหนึ่
ผมึัสินใื้อเ้ไปเป็นอแทนำอโทษับเา
“ นายนั่นะอบรสไหนนะ ” ผมยืนเลือเ้หลาสีสันที่วาอยู่ในู้ระ ผมรุ่นิอยู่นานเพราะลัวะไม่ถูในอย่าอนโฮที่เอาใยา
“ เลือไม่ถูหรอะลู้า ไม่ทราบว่าะื้อไปให้แฟนหรอะ ” เสียอพนัานทำให้ผมเยหน้าึ้นไปแล้วยิ้มแห้ๆให้
“ เอ่อ...ไม่ใ่หรอรับ อยาื้อไป้อเพื่อนน่ะรับ ” ผมอบลับไป
“ ั้นทาร้านแนะนำเป็น็อลาวาไหมะ เป็นเมนูแนะนำอทาร้าน ”
“ ลรับผมรับ 1 ิ้น ” ร้านเ้แนะนำเป็น็อลาวาให้ผม
ผม็ไม่รู้ว่าะื้ออะไร
ึอบลไปเพราะเป็นเมนูแนะนำมัน็ะอร่อยถูปาไม่อย่านั้นะไม่ึ้นื่ออร้านนี้
ผมยืนรอพนัานห่อเ้ใส่ในล่อระาษ่อนที่ะยื่นเินให้
ผมรับเ้ที่อยู่ในล่อสีเียวมินท์มีลายุสีาว
ูน่ารััับนที่ผมะื้อไปให้อย่าสิ้นเิ
อย่าอนโฮ้อสีเหลือเท่านั้นผมว่ามันเ้าับเาเลยทีเียว
“ อให้เพื่อนหายโรธนะะ ” พนัานเอ่ยึ้นพร้อมับยิ้มหวานให้ผม
ผมรู้สึไ้ำลัใมาอีรึ่ แล้ว็หวัว่าอนโฮะหายโรธผมเ่นเียวัน
ผมเินไปนถึบ้านออนโฮ ผมสูหายใลึๆ่อนที่ะออหน้าบ้าน
วามรู้สึื่นเ้นนหัวใเ้นโรมรามำลัเิึ้นับผม
ผมิแ่ว่าถ้าเป็นเามาเปิประูให้ ผมะถูปิประูใส่หน้าหรือเปล่า
“ อ้าว หลานวานลินมาที่นี่ไ้ยัไ๊ะ ไม่ไปเรียนหรอลู ” โีที่เป็นุแม่ออนโฮ
ทำให้ผมถึับถอนหายใ้วยวามโล่อ
“ ือผมมีปัหาับอนโฮนิหน่อยรับ
ไม่ทราบว่าอนโฮอยู่ในบ้านหรือเปล่ารับ ” ผมอบไปามวามริ
“ ทะเลาะันมาหรอ๊ะ ” ประโยอุแม่ออนโฮทำให้ผม้อยอมรับแ่โยี ผมพยัหน้าลับไปอย่ารู้สึผิ
“ าอนโฮนอนป่วยอยู่้าบนโน่นแหนะ พอลับมาพูันไม่ี่ำ็เป็นลมไป
ึ้นไปูสิลู ” ผมโ้ใหุ้แม่ออนโฮแล้วรีบวิ่ึ้นไปบนห้อออนโฮทันที
เพราะผมแท้ๆที่ทำให้เาเป็นแบบนี้
ผม่อยๆบิลูบิเ้าไปในห้อให้เบาที่สุ เพราะไม่อยาให้เาื่นมาเห็นผม
ผมเปิประูเ้าไปภายในห้ออเา ผมเยหน้าึ้นไป้านบนเียนอน
อนโฮำลันอนอยู่
ผมึเินึ้นไปบนบันไแล้วไปนั่บนเ้าอี้ที่อยู่ร้ามับเียนอน
หน้าออนโฮแ่ำไป้วยไอวามร้อนาไ้
มีผ้านหนูผืนเล็วาอยู่บนหน้าผา เานอนหายใอย่าไม่สะวนั
ผมถือโอาสเอามือสัมผัสที่ัวอเา
“ ัวร้อนมาเลย ทำไี ” ผม้อใเพราะอนโฮัวร้อนมา
แอ๊
“ ออนุานะ๊ะ ” ุแม่ออนโฮเปิประูห้อเ้ามา
ในมือมีะละมัใบเล็สีมพูับผ้านหนูผืนเล็ๆ
ผมรีบเินลไปรับะละมัามืออุแม่อนโฮทันที
“ เี๋ยวผมัารเอรับ ุน้าไม่้อห่วนะรับ ” ผมหยิบอในมือแล้วยิ้มอบท่าน
ุแม่ออนโฮยิ้มอบลับแล้วเินออาห้อไป
ผมเินึ้นมาบนเียแล้ววาะละมัใบเล็ไว้บนู้อเนประส์ที่วาอยู่้าเีย
านั้นผมนำผ้านหนูุบลไปในน้ำแล้วบิหมาๆเพื่อมาเ็ที่ัวออนโฮ
อื้อออออ
ผมใ้ผ้าเ็บริเว้นอออนโฮ เ้าัวรา่ำออมา้วยใบหน้าที่แ่ำาพิษไ้
ผม่อยๆเ็อย่าแผ่วเบาเพราะไม่อยาให้เ้าัวื่นึ้นมา
“ วานลิน ”
เสียเรียอย่าแผ่วเบาอนที่นอนอยู่บนเียัึ้นทำให้ผมหยุารระทำอัวเอ
อนโฮ่อยๆลืมาึ้นอย่า้าๆ แล้วเอามือุมที่หัวอัวเอพร้อมับสีหน้าที่ไม่สู้ีนั
“ นายมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไไอ้นเลว ” อนโฮเอ่ย้วยปาอเราะร้ายับผมทั้ที่ัวเอ็ยัป่วยอยู่
ผมส่ายหน้าให้ับวามเป็นเาที่ไม่เยยอมผม
“ ันามนายมา ” ผมอบลับเาไปแล้วใ้ผ้าเ็ไปที่้นแนอเา
แ่อนโฮสะบัออ
“ ไม่้อมายุ่ับัน ” อนโฮเริ่มหัวเสีย
“ ถ้านายยัื้ออยู่ันิว่านายเป็นเยอะว่าเิมแน่ ” ผมเอ่ยึ้นแล้วใ้มือเ็่อ
“ ันบอว่าไม่้อมายุ่ไอ้บ้าวานลิน ” อนโฮหยิบหมอน้าัวมาทุบีผม
“ ถ้าันไม่ห่วันไม่ามหานายหรอนะ พอสัทีหยุื้อับันไ้แล้ว ”
ผมใ้มือป้อันนหยิบหมอนไ้ึเหวี่ยทิ้ลพื้นแล้วึ้นไปร่อมที่ัวออนโฮานั้น็ล็อแนเ้าม้าพยศนี้ไว้
อนโฮหยุพยศผมแล้วมอหน้าอผมอย่ามีำถาม
“ อนโฮ ันอโทษ ให้อภัยันไ้ไหม ”
ผมเอ่ยึ้นโยยมือออนโฮมาุมเอาไว้
อนโฮฟัผมอย่าั้ใ้วยสีหน้าและแววาที่เาส่มาให้ผม
มันไม่ใ่แววาแห่วามเลียั ผมโน้มหน้าเ้าไปใล้ับอนโฮมาึ้น
แ่็โนเ้าัวเอามือันที่หน้าอผมไว้่อน
“ นายะเ็ัวันไม่ใ่หรอ็ทำให้เสร็สิ ” อนโฮอบแล้วเบือนหน้าไปทาอื่น
รอยยิ้มอผมึผุึ้นแล้วรีบใ้ผ้าุบน้ำหมาๆมาเ็ที่ัวออนโฮ่อ
“ เอ่อันว่าันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นายีว่านะ ”
“ เี๋ยว ....”
ผมยัไม่ฟัอนโฮให้พูบ ลุาเียแล้วไปทีู่้เสื้อผ้าอเา
อนนี้อนโฮยัสวมุนัเรียนอยู่ผมึถือโอาสให้เาเปลี่ยนุไป้วย
ผมเปิู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อยืสีาวับาเาสั้นสีำ
แล้วรีบวิ่ึ้นไปบนเียที่เานอนอยู่
“ ันเปลี่ยนเอไ้ โอ๊ย!! ” อนโฮเอ่ยึ้น
แล้วพยายามลุึ้นมาาเียแ่้วยวามที่แรอเายัมีไม่พอ
ไม่นับที่เาใ้หมอนฟาผม ผมึ่อยๆพยุัวเาึ้นมาให้แผ่นหลันที่หัวเีย
“ แ่ลุยัลำบาเลย หรือว่าอายัน ” ผมบ่นเาแล้วระิบที่้าหู
อนโฮรีบใ้มือฟาที่ไหล่ผมทันที
“ ันไม่ไ้อายนายสันิ ” เาอบลับแล้วเบือนหน้าไปทาอื่น
“ ไม่อาย็ไม่แปลหรอนะัน็เห็นมาหมแล้ว ”
“ นายวานลิน !! ”
ผมเอ่ยึ้นเพื่อแล้หยอเา แ่อนโฮหันมาอย่าไม่พอใ
สายาเาพร้อมที่ะ่าผมไ้ทุเมื่อ ผมึใ้รอยยิ้มเ้าสู้
แ่อนโฮ็ยัเป็นอนโฮวันยั่ำ
ผมึถือโอาสเยิบไปใล้ับอนโฮมาึ้น อนโฮหน้าแ่ำมาึ้น
ึ่ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไ้หรือผมันแน่ ผมไล่นิ้วมือไปบนสาบเสื้อออนโฮแบบ่อยๆปลระุมเสื้อเิ้สีาวออทีละเม็
ผมเยหน้าึ้นอนโฮที่ำลัมอผมอยู่็เบือนหน้าออไป ผมึหัวเราะออมา
“ ำอะไรอนาย ” อนโฮเอ่ยึ้น
“ เปล่ารับ หึ! ”
ผมหัวเราะในลำอแล้วแหวเสื้อออนโฮอออย่า้าๆ
เผยให้เห็นส่วนบนออนโฮอย่าัเน นผมถึับลืนน้ำลายลออัวเอไป
บวับหน้าแ่ำออนโฮที่เหมือนับนเมายิ่ทำให้เาูเ็ี่นผมแทบะห้ามใัวเอไม่อยู่ิเลยเถิไปไล
“ อะแฮ่ม ใส่เสื้อให้ันสัทีสิ ” อนโฮระแอมทำให้ผมหยิบเสื้อมาอย่าเลิ่ลั่
แ่เมื่อหันมาผิวที่เปล่ปลั่ออนโฮ็ทำให้ผม้อิไปไลอีรั้
“ นายำลัยั่วันหรออนโฮ ” ผมเอ่ยึ้น้วยเสียสั่น
อนโฮเอมวิ้วใส่ผมลับ
“ อะไรอนายวานลิน นายะให้ันเป็นปอบวมหรือไ ”
ผมเริ่มะอทนับภาพรหน้าไม่ไหวแล้ว ผมไม่สามารถมอหน้าเาไ้เลย
็เพราะุเล็ๆบนร่าายออนโฮมันทำให้ผมละสายาไม่ไ้เลย
“ แ่นายยัไม่ไ้เ็ัว ” ผมอบลับ
เพราะวามิในหัวอผมอยาที่ะสัมผัสร่าายอเา่ออี
“ นาย็ทำเร็วๆสิ ” ประโยอเาทำให้ผมิไปไลอีแล้ว
ผมหยิบผ้านหนูุบน้ำึ้นมาอีรั้แล้วบรรเ็ไปามร่าายที่เปลือยบนอเา
ผมไล่าหัวไหล่้า้ายผ่านลำอไปยัหัวไหล่้านวา
หยน้ำาผ้าเริ่มไหลไปามัวออนโฮ ในอนนี้เาแทบทำผมสิแ ผมลูบ่ำลมาเรื่อยๆนถึยอออเา
ี้
อนโฮราออมาเมื่อมือและผ้านหนูสะิโนยออเา ผมพยายามลั้นอารม์ัวเอไม่ให้ิอะไรให้มาว่านี้
แ่เมื่อผมสะิโนอีรั้เา็ร้อราออมาอี อนโฮไว่อวามรู้สึเมื่อผมสัมผัสบนร่าายอเา เาราออมาถึแม้ะเป็นเสียที่แผ่วเบาแ่มัน็ระุ้นให้ผมมีอารม์แบบลูผู้าย
อื้ออออ
ผมบูบลไปเพื่อปิปาเสียราออนโฮ
อนโฮเบิาึ้น้วยวามใเมื่อผมูบไปที่ริมฝีปาอเา
“ ทำบ้าอะไรอนาย ” อนโฮใ้มือเ็ปาแล้วร่น่าผม
“ ถ้านายยัไม่เลิราแบบนั้นันะไม่รับรอวามปลอภัยอนายยูอนโฮ ”
“ ถ้านายยัไม่เลิราแบบนั้นันะไม่รับรอวามปลอภัยอนายยูอนโฮ ”
ความคิดเห็น