คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เกาะีรักพักใจ 3
เกาะรักพักใจ 3
[Kim Himchan]
“ที่นี่มันเป็นของฉันนะเว้ย!” อยู่ดีๆไอ้แดฮยอนมันก็ตะโกนเสียงดังโวยวายขึ้นมา
“แล้วไอ้ลูกหมูนั้น วางมันไว้ที่เดิมด้วย” จากนั้นมันก็โบกมือไล่ผมออกจากกระท่อมหลังใหญ่ทันทีแต่ผมก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ก็ผมจะอยู่หลังนี้อ่ะ!
“ฉันบอกให้แกไปไง” คนตรงหน้าผมกำลังกระทืบเท้าและแกว่งแขนไปมาทำตัวเหมือนเด็กๆที่ไม่ได้อะไรอย่างใจ ดีนะที่มันไม่ลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นนะ
“ตั้งแต่หัวแตกสติชักไม่ดีนะมึงอะ” ผมพูดปัดๆก่อนจะออกจากตัวกระท่อมนั้นไม่ใช่ว่าผมมีน้ำใจหรือเป็นคนดีหรอกนะแต่ผมเอือมกับการกระทำของมันมากกว่า ผมกำลังเดินไปกระท่อมของชาวบ้านคนอื่นๆ แต่สายตาผมก็ต้องไปสะดุดกับชายคนหนึ่งที่คุ้นตา
“นายกำลังจะไปไหนนะ” ผมวิ่งเข้าไปทักทายเขาทันที พอใบหน้าของเขาเลื่อนมามองหน้าของผม เขาก็แสดงสีหน้างุนงง
“ผมจะไปกระท่อม”
“งั้นดีเลยฉันไปด้วย”
“ตามผมมาทำไม”
“ตาม? ฮ่าๆ นายก็หลงตัวเองเป็นเหมือนกันนะ ยู ยองแจ” เขามีท่าทีชะงักเล็กน้อยพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ผมรู้สึกว่าผมไม่เคยบอกชื่อกับคุณนะ”
“เป็นเพราะฉันสนใจนายเป็นพิเศษมั้ง…นายหน้าแดงแล้วนะ” ตอนแรกผมก็จะแซวเล่นๆแหละแต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าใบหน้าเล็กนั้นกำลังขึ้นสีจริงๆ
“ใครจะไปหน้าแดงกัน เพราะที่นี่อากาศร้อนต่างหาก” ยองแจพูดพร้อมยกมือมาบังหน้าตัวเองและกั้นใบหน้าของผมที่เลื่อนเข้าหาเขาเรื่อยๆ “ถึงแล้ว!” เขาพูดพร้อมรีบวิ่งเข้าไปในกระท่อมทันที
“ผมอยู่คนเดียวฉะนั้นเตียงนะมีแค่เตียงเดียว”
“ไม่เป็นไรฉันคิดว่ามันก็ใหญ่พอที่จะนอนได้สองคน” ผมนอนแผ่ราบลงบนเตียงทันทีเมื่อมาถึงโดยที่เจ้าของกระท่อมได้แต่ฉุดกระชากผมให้ลุกขึ้น
“เตียงมันเป็นของผมนะ คุณนะนอนพื้น!”
“ฉันเหนื่อยฉันจะนอนแล้ว”
[Jung Daehyun]
หลังจากที่ไล่ไอ้เงิง (?) ไอ้ฮิมชานไป ผมก็เปิดประตูเข้าไปตัวกระท่อมทันที จงออบกำลังหลับอยู่บนเตียงผมเลยพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดตอนนี้ท่าทางของผมไม่ต่างกับโจรย่องเบาเท่าไหร่เกิดมายังไม่เคยต้องเกรงใจใครขนาดนี้เลย ให้ตาย!
“ทำไมทำท่าแบบนั้นล่ะฮะ” จงออบที่นอนอยู่บนเตียงหรี่ตาขึ้นมามองผม
“ฉันไม่คิดว่าจะทำให้นายตื่น” จงออบคลี่ยิ้มออกมานิดๆ
“พี่ก็ดูว่าจะต้องพักผ่อนเหมือนกันนะ” เขาพูดพร้อมลุกจากเตียงไปหยิบหมอนและผ้าห่มอีกชุดที่อยู่บนตู้
“ฉันคิดว่านายจะอยู่คนเดียวซะอีก” จงออบก้มหน้าลงใบหน้าของเขาเริ่มเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“ผมเคยอยู่กับแม่…” เขาเอ่ยเสียงเรียบและฝืนยิ้มออกมาช้าๆ “แต่ตอนนี้เขาจากผมไปแล้ว” น้ำใสที่เอ่อคลอตรงดวงตาเริ่มไหลช้าๆ เขายกมือวางทาบที่หน้าอกซ้ายและสะอื้นร้องไห้ราวกับหัวใจแตกสลาย จากนั้นเขาก็โผเข้ากอดผมแน่น
“ผมดูเหมือนเด็กน้อยเลยแฮะ” สักพักเขาเริ่มผละออกจากตัวผมและหัวเราะนิดๆ พร้อมยกมือขึ้นปาดน้ำตา
“อย่าร้องไห้อีกนะ”
“ผมดูอ่อนแอมากใช่ไหม”
“เพราะฉันปลอบใครไม่เป็นต่างหากละ” ผมพูดพร้อมหัวเราะหวังจะให้คนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้น
“ขอแค่ผมกอดพี่ก็พอแล้วฮะ” จากนั้นเขาก็สวมกอดผมและสะอื้นออกมาอีกครั้ง ผมก็ได้แต่ยกฝ่ามือและลูบหัวเขาเบาๆ และนั้นยิ่งทำให้เขาร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
[Choi Junhong]
“แกตามมาทำไมเนี้ย!”
“นายควรเรียกฉันว่าพี่นะ จุนฮง...” ยงกุกผู้ชายที่ผมไม่อยากเจอหน้าที่สุดทำไมเขาต้องตามผมด้วยเนี้ย!!
“พี่......เหงือก” ผมพูดพร้อมแลบลิ้นใส่คนตรงหน้า
“นายกล้าว่าคนที่มีบุญคุณกับนายหรอ” พี่เหงือกเลิกคิ้วใส่ผม คิดว่ามันเท่มากหรอที่ทำแบบนี่ ชิ!
“ขอบคุณ! ทีนี่ก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ พี่เหงือก”
“ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกนะ”
“เรื่องมาก!”
“คำขอบคุณที่ไม่จริงใจฉันไม่ต้องการ”
“แล้วพี่เหงือกต้องการอะไรละ”
“กระท่อมของนายต่อไปนี้ ฉัน-คือ-เจ้า-ของ”
“ไม่ได้ ไม่-มี-วัน”
“ฉัน-ไม่-สน” ไอ้พี่เหงือกเดินขึ้นไปกระท่อมทันทีก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วห้องเขาโยนผ้าห่มจากเตียงลงไปกองกับพื้น “ต่อไปนี้แกนอนพื้น” เขาพูดพร้อมขยับตัวเขามาใกล้ๆผม “เข้าใจไหม” พูดจบเขาก็ใช้เรียวนิ้วเอือมมาที่ใบหน้าของผมนั้นทำให้ผมถอยหลังออกห่างจากเขาแต่เขากลับใช้ฝ่ามืออีกข้างรั้งตัวผมให้ยืนอยู่นิ่งๆ
“อ๊ะ” ปลายนิ้วเพียงแค่แตะเบาๆ ที่มุมปากของผม แต่มันกลับรู้สึกเจ็บจนผมต้องร้องออกมาและปัดมือเขาออกไป
“สำออยจริง”
“ลองมาเป็นดูบ้างไหมละ” เขาส่ายหน้าเบาๆ พร้อมยื่นอะไรสักอย่างที่ดูเหมือนตลับยามาให้ผม
“แม่เฒ่าฝากมาให้” เหอะ....แม่เฒ่าต่างหากละที่เป็นห่วงเรา จุนฮงนายกำลังคิดว่าไอ้พี่เหงือกนี่กำลังเป็นห่วงนายหรือไง งี่เง่าจริง ผมละสายตาจากตลับยาและหันไปมองเขาที่กำลังล้มตัวลงนอน นายกำลังคาดหวังอะไรจากเขากันจุนฮง ตัวเองก็มีมือทำไมต้องไปหวังให้เขามาทาให้ด้วย ผมสะบัดหัวเพื่อให้หยุดความคิดเรื่องไร้สาระของตัวเองที่เกี่ยวกับไอ้พี่เหงือกนั้นทั้งที่ไม่รู้ว่าคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งทีตัวเองไม่ชอบขี้หน้าเขาตั้งแต่พบกันครั้งแรกซะด้วยซ้ำ
[Moon Jongup]
ไม่รู้ว่าทำไมการได้กอดกับพี่แดฮยอนถึงทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น... ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องของแม่ผมไม่สามารถปิดบังความอ่อนแอของตัวเองได้เลย คืนนั้นที่แม่ของผมโดนฆ่าเพราะไอ้คนใจร้ายพวกนั้น คืนนั้นที่ทำให้ผมต้องมาอยู่บนเกาะนี้ ตอนแรกผมคิดว่าผมคงจะไม่มีชีวิตบนโลกนี้แล้วผมพยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อที่จะรอดชีวิตให้ได้แต่ทุกวันนี้ผมกลับรู้สึกไม่อยากมีชีวิตบนโลกนี้ มันคงจะดีถ้าผมได้ตายไปพร้อมกับแม่ของผม ไอ้คนใจร้ายพวกนั้นถ้าผมเจอมันผมจะทำให้พวกมันทรมานยิ่งกว่าที่แม่ผมเป็น!
“!!!!” ผมสะดุ้งตัวขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง นี่ผมมานอนอยู่บนนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายผมกอดพี่แดฮยอนไม่ใช่หรอแล้วผมมาอยู่บนนี่ได้ยังไงกัน? ผมชะโงกมองหาพี่แดฮยอนทันทีอย่างร้อนใจเมื่อไม่พบว่าเข้าอยู่ภายในกระท่อม
“รู้สึกตัวแล้วหรอ รู้ไหมนายร้องไห้หนักจนเป็นลมไปเลยนะ”
“หรอฮะ…” ผมพูดพร้อมลุกตัวขึ้นช้าๆผ้าที่อยู่บนหน้าผากเลื่อนตกลงมาบนตัก ผมหยิบผ้าขึ้นชูเป็นเชิงถามคนตรงหน้า
“เมื่อกี้ฉันไปอาบน้ำมาใครมาดูแลนายกัน….อืมฉันง่วงแล้วนอนแล้วนะ” พูดเสร็จพี่แดฮยอนก็นอนตะแคงลงบนพื้นทันที
“ผมแค่เป็นลมนะฮะไม่ใช่ไข้ขึ้นฮ่าๆ” ผมว่าเขาท่าทางจะทรมานน่าดูที่ของกลั้นยิ้มไว้แบบนั้นแต่มันดันกลายเป็นเรื่องสนุกสำหรับผมที่ได้เห็นท่าทางของเขาแบบนี้นะสิ
.
.
.
.
“โอ้ยยยย เจ็บ!”
ความคิดเห็น