คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เกาะรักพักใจ 4
เกาะรักพักใจ 4
[Bang Yongguk]
ตุ่มตุมตะลุ่มตุ่ม!!! เห่!! นักรบจากสวรรค์!!!
ผมตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงกลองและผู้คนโห่ร้องข้างนอกจากนั้นก็ลุกตัวขึ้นจากเตียงและข้ามจุนฮงที่ยกฝ่ามือขึ้นมาปิดหูก่อนจะหลับตานอนอีกครั้งอย่างไม่รู้สึกรู้สา ชาวบ้านสองสามคนถือคบไฟอยู่หน้ากระท่อมของผม(อดีตกระท่อมไอ้เด็กนั่น)พร้อมกวักมือเรียกและชี้ไปตรงชายหาดก่อนจะรีบเดินไป ผมกลับเข้ามาในกระท่อมอีกครั้งก่อนจะปลุกเด็กนั่นที่นอนขดตัวตรงพื้น
“ตื่น!” (ใช้เท้าเขี่ย)
“ฉันรู้ว่าตื่นแล้ว ลุกขึ้น!” ผมพูดพลางย่อตัวลงจังหวะเดียวกันกับที่ไอ้เด็ก (น่ารัก) นั่นลุกตัวขึ้นมาใบหน้าของเราใกล้กันแทบจะสิงรวมร่าง
ตึกตึกตึก...
ผมกลืนน้ำลายมองใบหน้าขาวใสไม่กระพริบจนเด็กนั่นชะงักตัวและพลักผมจนหงายหลัง แต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้ผมสะลัดความคิดบ้าๆเมื่อกี้ออกไปได้
“ปลุกผมทำไมกัน!”
“ตามมา”
“ทำไมผมต้องตามด้วย” ถ้ามันหัดทำตัวน่ารักเหมือนหน้าตาซะบ้างก็ดีซิ เอ่ยปากทีไรทำให้ผมหงุดหงิดทุกที
“ลุกขึ้น”
“ผมไม่ลุก” จุนฮงยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกของเขาไว้และสะบัดหน้าไปทางอื่น
“ตามใจ” ความจริงผมจะไปปลุกไอ้เด็กนี่ทำไมคิดแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเอง ผมค่อยๆเดินออกมาจากกระท่อมและมองบรรยากาศภายนอก ท้องฟ้ากลับมามืดสนิทอีกครั้ง ชาวบ้านมากมายกำลังเต้นอย่างสนุกสนานกับเสียงกลองที่ตีอย่างเมามันที่บริเวณชายหาด
“พี่ยงกุกฮะ” เสียงใสจากจงออบเรียกผมให้ไปนั่งด้วยกันโดยที่มีไอ้แดฮยอน ไอ้อิมชานและยองแจนั่งอยู่ด้วย ไอ้แดฮยอนกำลังซัดอาหารและผลไม้บนโต๊ะรวมถึงไอ้ฮิมชานด้วย
โครกกกครากก
พอเห็นอาหารท้องผมก็ร้องยิ่งกว่าฟ้าผ่ามันดังพอที่ทำให้ทุกคนที่นั่งตรงนั่นหัวเราะออกมา ผมนั่งลงเก้าอี้ช้าๆพร้อมมือหนึ่งที่เลื่อนจานอาหารและผลไม้มาตรงหน้าผม
“กินให้อิ่มเลยนะฮะ” จงออบคลี่ยิ้มให้ผมเล็กน้อย ถ้าไอ้เด็กบ้านั่นได้ครึ่งของจงออบบ้างก็น่าจะดีสิ
“จุนฮงอยู่ไหนกัน พี่ยงกุกอยู่กระท่อมเดียวกับจุนฮงไม่ใช่หรอ” ยองแจพูดพร้อมชะโชกหน้ามองรอบๆบริเวณชายหาด
“ไอ้เด็กนั่น...”
ตึง! ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ จุนฮงก็โผล่เข้ามาข้างๆ และนั่งลงเสียงดังพร้อมทำตาขวางใส่ผม
“ไหนบอกจะไม่มาไง”
“มันเรื่องของผมน่า” เขาพูดโดยไม่แม้แต่จะมองตาผมเลยสักนิดแต่กลายเป็นสายตาอีกสี่คนที่จ้องการกระทำของผมกับจุนฮงไม่คาดสายตา
“พี่จ้ามาเต้นกันเถอะ” หญิงสาววัยรุ่นวิ่งเขามาพร้อมดึงข้อมือผมให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ไปสะกิดไอ้ฮิมชานกับไอ้แดฮยอน พวกมันสองคนหยุดการกระทำจากอาหารตรงหน้าและลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย
[Choi Junhong]
ชาวบ้านทุกคนกำลังสนุกสนานและเต้นกับพวกนักรบจากสวรรค์ที่พวกเขาเทิดทูนหนักหนาถึงขั้นจัดงานเลี้ยงต้อนรับขึ้น แต่ผมกับไม่เห็นจะมีความสุขเลยสักนิดโดยเฉพาะ บังยงกุก ผู้ชายที่ทำให้ผมอารมณ์เสียเพราะเขา อยู่ดีๆก็เดินออกไปโดยไม่สนใจผมเลยสักนิด (ถึงแม้ว่าผมจะเล่นตัวไปสักหน่อย) แต่ก็น่าจะรอกันบ้างสิ!
“นายกำลังไม่พอใจอะไรพี่ยงกุกหรือเปล่า” พี่ยองแจถามผม นี่ผมแสดงอาการมากไปหรอไม่หรอกเพราะพี่ยองแจฉลาดเกินคนต่างหาก เขามักจะรู้ไปซะทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องของคนอื่น
“ก็เปล่านี่ฮะ”
“แต่สายตานายนะมันจ้องพี่เขาจนฉันกลัวแทน” จงออบจ้องหน้าของผมพร้อมหัวเราะ บ้าชะมัดขนาดจงออบยังรู้ นี่ผมแสดงอาการเกินไปหรอ? ผมค่อยๆปรับสีหน้าของตัวเองแล้วหยิบกล้วยขึ้นมากินพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้นบ่งบอกว่ารสชาติเยี่ยมเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเรื่องผมกับพี่เหงือกนั่น
”ทำอย่างไม่เคยกินกล้วย นายปีนเก็บกล้วยตั้งแต่อายุเท่าไหร่กัน?” พี่ยองแจพูดเชิงแหนบแหนมผมและหัวเราะกับจงออบสองคน
“หมูยองแจ ลองกินนี่สิ” เด็กน้อยจ่ำม่ำเดินถือแก้วที่มีน้ำสีใสยื่นให้ยองแจพร้อมมืออีกข้างที่ซ่อนอะไรด้านหลัง
“ใครหมูกันห้ะ!!!!” พี่ยองแจตวาดใส่เด็กนั่นและหยิบแก้วจากมือเด็กน้อยขึ้นมาดื่ม
“หืม?” ยองแจครางออกมาและยกแก้วดื่มอีกครั้ง
“มันกินได้ไหม? อร่อยไหม?” เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย แต่พี่ยองแจก็ไม่ตอบอะไรก่อนจะชะโงกหน้าไปด้านหลังและจะแย่งขวดอะไรสักอย่างออกมาจากมือเล็ก
“ไม่อร่อย” พอแย่งขวดได้สำเร็จพี่ยองแจก็แลบลิ้นปลิ้นตาให้เด็กตรงตาที่แสดงอาการไม่พอใจทันทีพร้อมทำท่าทางขอคืน
“ตอบฉันมาก่อนว่านายไปเอาจากไหน” พี่ยองแจตั้งคำถามขึ้น
“ฉันเจอมันตรงริมชายหาด”
“ฉันซื้อ” พี่ยองแจยัดเงินพันวอนใส่มือเด็กจ่ำม่ำ เด็กนั่นมีสีหน้าเสียดายเด็กน้อยแต่ก็ยัดเงินใส่กระเป๋าของเขาและหยิบถาดผลไม่วิ่งออกไป
“พี่จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ พันวอนเนี่ยนะ” จงออบพูดพร้อมหัวเราะ
“ก็เด็กนั่นให้ฉันเป็นหนูทดลองก่อนทำไม”
“พี่เห็นแก่กินเองต่างหาก” ผมพูดก่อนจะเจอมะแหงกพี่เขากระแทกหน้าผากไปเต็มๆ เจ็บชะมัดและพี่เขาก็ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ผมเลยหยิบขวดรินน้ำสีใสใส่แก้วและยกขึ้นดื่มบ้าง น้ำที่มีรสชาติเข้มข้นไหลผ่านคอของผม ทำไมผมรู้สึกว่าพอกินเข้าไปแล้วมันหยุดไม่ได้แฮะ
“นายก็หยุดไม่ได้ใช่ไหมละ” เหมือนอ่านใจผมได้พี่ยองแจถามผมขึ้น ผมเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยและยังคงดื่มต่อไปเรื่อยๆ พี่ยองแจยกแก้วขึ้นชนกับผม แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอดื่มไปเรื่อยๆผมเริ่มรู้สึกหนักที่หัว
“นายลองไหม จงออบ” พี่ยองแจถามจงออบและยื่นแก้วให้
“ไม่ละฮะ ผมอิ่ม” จงออบพูดพลางสายตาชะโงกมองหาใครสักคนบริเวณที่ชาวบ้านเต้นอยู่ เขามองหาใครกัน?
.
.
ไม่รู้ว่าดื่มน้ำนั่นไปกี่แก้วแต่ตอนนี้ผมรู้สึกมึนหัว และเวียนหัวมาก ผมมองคนตรงหน้า พี่ยองแจเขายังคงดื่มอยู่แต่สภาพหน้าพี่เขาตอนนี้มันแดงเป็นลูกตำลึงแถมยังพึมพำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียวมือก็ถือขวดและโบกชูไปมา อาการมันเหมือนกับตอนที่พี่เขาเผลอกินชาดอกไม้ป่าแล้วเกิดอาการเมาเลยแหะ = =” ตอนนี้มีผมและพี่ยองแจที่นั่งอยู่กันสองคนส่วนจงออบขอตัวไปไหนไม่รู้ชาวบ้านที่มีอายุส่วนมากก็กลับที่พักไปแล้วส่วนมากก็คงจะเหลือแต่หญิงสาวที่ยังชวนพี่ฮิมชานและไอ้พี่เหงือกคุยอยู่ ผู้หญิงโดนตัวนิดโดนตัวหน่อยยิ้มทีเหงือกบานเลยนะ ชิ!
“ผมรู้สึกปวดหัว ผมไปนอนก่อนนะ”
“อื้อ~” พี่ยองแจพยักหน้าขานรับเล็กน้อย ผมจึงลุกตัวขึ้นเดินออกไปที่กระท่อมของตัวเองแต่ทำไมผมรู้สึกควบคุมการเดินของตัวเองให้ตรงไม่ได้ ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงโอนเอียงเดินเซไปเซมา
พลั่ก!!
ร่างกายของผมชนกับใครบางคนอย่างจัง สายตาของผมเลือนมองใบหน้าของเขา
“พี่แดฮยอน...”
“นายเป็นอะไรเนี่ย” พี่เขาถามและพยุงตัวของผมเอาไว้
“ไม่รู้ฮะ~”
“อาการนายเหมือนคนเมาเลยฉันว่า” เมา? อาการเมาเขาเป็นกันแบบนี่หรอ ทำไมผมไม่เห็นเป็นแบบพี่ยองแจเลยผมควรจะนั่งพูดอยู่คนเดียวแบบพี่เขาสิแล้วตอนนี้ผมหน้าแดงไหมอ่ะ “นายจะไปไหนเดี๋ยวฉันพาไป”
“กระ...อุ้บ!” ผมใช้มือปิดปากตัวเองเมื่อรู้สึกถึงของเหลวที่กำลังไหลย้อนขึ้นจากกระเพราะที่บีบตัวจนรู้สึกอยากอาเจียน
“กระท่อมใช่ไหม” ผมยังคงใช้มือปิดปากของตัวเองและพยักหน้าเร็วๆให้พี่เขารู้ว่าใช่ พี่เขาประคองผมเดินมาจนถึงกระท่อมและพาผมขึ้นบันไดไปที่ละก้าว
พรวด!
ผมเบิกตากว้างมองผลงานตัวเองที่สำรอกออกไปเมื่อครู่ น้ำเหลวๆรดอยู่บนเสื้อพี่แดฮยอนจนเขาดีดตัวออกห่าง จุนฮงนายทำอะไรลงไป... ToT
“กลิ่นมันค่อนข้างจะ...” พี่ไม่บอกผมก็พอจะรู้ฮะ
.
.
[Bang Yongguk]
ตอนนี้งานเริ่มเงียบลงหญิงสาวที่คุยกับผมก็เริ่มหายไปทีละคน ไอ้ฮิมชานก็เลยขอตัวลุกไปหายองแจบางทีผมก็คิดว่ามันติดยองแจมากเกินไปนะ แล้วไอ้เด็กนั่นหายไปไหนกันตอนแรกก็เห็นนั่งอยู่ด้วยกันทำไมเหลือยองแจที่เอือม...นั่งพูดอยู่คนเดียว - -“
“คนอื่นๆหายไปไหนกันหมดละ”
“จุนฮง~ไปนอนเขาปวดหัว ส่วนจงออบผมไม่รู้น้า~”
“นายเป็นบ้าอะไรเนี้ยทำต้องทำเสียงยานๆด้วย~” ไอ้ฮิมชานล้อเลียนท่าทางของยองแจแต่เขากลับยิ้มหวานให้ไอ้ฮิมชานแทน ผมเดินกลับไปยังกระท่อมทันทีพอรู้ว่าเด็กนั่นกลับกระท่อมไปแล้ว ระหว่างทางทำไมผมถึงรู้สึกร้อนใจบอกไม่ถูกพอรู้ว่าไอ้เด็กนั่นปวดหัว ทั้งที่จริงผมก็ไม่เห็นต้องสนใจว่าเด็กนั่นจะเป็นอะไรด้วยซ้ำ และตอนนี้ผมก็กำลังวิ่งอยู่ ทำไมผมต้องรีบขนาดนี้กัน
“พี่ยงกุกฮะ” เสียงจากใครบางคนเรียกขึ้นจนทำให้ผมชะงักไปมอง “พี่เห็นพี่แดฮยอนไหมฮะ” จงออบที่ลงมาจากกระท่อมของเขาถามผมขึ้น
“จำได้ว่ามันจะขอตัวไปไหนสักที่แล้วก็ไม่เห็นมันอีกเลย”
“หรอฮะ...แล้วพี่กำลังรีบไปไหนหรอฮะ”
“ฉันจะไปดูจุนฮง เห็นยองแจบอกปวดหัว”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! ตอนอยู่ที่งานผมยังเห็นเขาดีๆอยู่เลย” จงออบพูดพร้อมรีบวิ่งไปที่กระท่อมของจุนฮงทันที พอเปิดประตูเข้าไปจงออบได้แต่ยืนทื่อมองเหตุการณ์ตรงหน้า ไอ้แดฮยอนที่กำลังเปลือยท่อนบนกำลังคร่อมอยู่บนร่างของไอ้เด็กนั่น!!!
“ทำบ้าอะไรกันวะ!!” ทั้งสองคนสะดุ้งและหันมาหาผมและจงออบที่ยืนอยู่หน้าประตู
“เอ่อ...มันไม่ได้เป็นอย่าง...” ไอ้แดฮยอนพูดตะกุกตะกักก่อนจะวิ่งตามจงออบที่วิ่งออกไปจากตัวกระท่อมทันที ภายในห้องเงียบกริบ เหอะ! พอรู้ว่าไอ้เด็กบ้านี่ปวดหัวผมกับรีบร้อนมาหาแต่ภาพที่ผมเห็นนี้มันอะไรกัน เนี่ยหรอสภาพคนปวดหัว!!!
“ถ้าฉันกับจงออบไม่เข้ามาขัดพวกนายก็คงจะลึกซึ้งกันมากกว่านี้แล้วสินะ!!!”
“มันไม่ใช่...”
“ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น”
“พี่ควรฟังผมอธิบายก่อน!” นี่คงเป็นครั้งแรกเลยสินะที่ผมได้ยินแบบนี้ เหอะเขากำลังเรียกผมว่าพี่แต่ผมกลับไม่เห็นจะรู้สึกยินดีหรือดีใจเลยสักนิด... “มันเป็นอุบัติเหตุ”
“คนโกหกฉันเกลียดที่สุดเลยเข้าใจไหม!!” ผมพูดพร้อมพลักร่างเขาไปชนเข้ากับกำแพงจนร่างนั้นเซและล้มลง ก่อนที่ผมจะกระชากข้อมือเขาให้ลุกขึ้น
“โอ้ยยย เจ็บ!” เด็กนั่นตะโกนลั่นและพยายามแกะมือของผมออกแต่ผมก็ยิ่งบีบแรงมากขึ้นจนผิวขาวๆเริ่มแดงเป็นรอย
“รู้ไหมฉันเป็นห่วงนายขนาดไหนตอนที่ยองแจบอกว่านายปวดหัวนะห๊ะ!!!”
“ผม...แต่มันไม่ได้เป็นแบบพี่คิดนะ”
“แล้วนายจะให้ฉันคิดยังไง อีกคนนอนอยู่กับพื้นส่วนอีกคนกำลังคร่อมนายทั้งๆที่ไม่ใส่เสื้อ!!”
“มันไม่ใช่!!” ตอนนี้เขาเริ่มตะคอกใส่ผมก่อนร่างจะเซไปติดกำแพงอีกครั้ง ครั้งนี้ผมไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะท่าทางจะลึกซึ้งกันจนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยื่นเลยงั้นสิ! “ผมปวดหัวมาก...ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไรแถมผมก็ไม่มีแรงที่จะเดินพี่แดฮยอนก็เลย...”
“เงียบซะ...”
“เขาก็เลยมาส่งผม...ที่กระท่อมแล้ว...”
“ฉันบอกให้นายเงียบ”
“แล้วก็ดัน...”
“หุบปาก! ถ้าไม่อยากให้ฉันปิดปากนายด้วยปากของฉัน!”
สปอยตอนต่อไป...
“จูบของฉันจะทำให้นายลืมจูบของมันเลยล่ะ...ให้ลิ้นของฉันละลายในปากของนายไปเลย”
ความคิดเห็น