คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกาะรักพักใจ 2 - 100% -
เกาะรักพักใจ 2
ท้องฟ้าเริ่มสาง แดดอ่อนๆตอนเช้าสาดส่องแยงตา ชาวบ้านที่หลับสนิทตื่นขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองโดยที่ไม่รู้ว่าความเดือดร้อนกำลังมาเยือนในเช้านี้
“กรี๊ดดดดดดดดดดด อย่านะ!!” เสียงกรีดร้องท้ายหมู่บ้านสร้างความตกใจให้กับชาวบ้านจำนวนมากรวมถึงชายหนุ่มทั้งสามที่เพิ่งมาเยือนบนเกาะแห่งนี้ จุนฮงรีบวิ่งออกมาจากกระท่อมของเขาทันทีเมื่อได้ยินเสียง โดยมียงกุกตามออกมาด้วย
“ไอ้ยงกุก” ต้นเสียงนั้นเรียกความสนใจให้ยงกุกและจุนฮงหันไปตามเสียงนั้นก็พบว่าชายสองคน แดฮยอนและจงออบกำลังรีบลงบันไดจากกระท่อมฝั่งตรงข้ามอย่างเร่งรีบ
“แค่เพียงระยะเวลาไม่มากนัก” คำพูดของยงกุกสร้างความงุนงงให้กับจุนฮงและจงออบไม่น้อยโดยเฉพาะท่าทางของยงกุกตอนนี้ นิ้วชี้ที่กระดิกย้ำบริเวณศีรษะพร้อมเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ท่าทางนั้นแดฮยอนรู้ดีว่ายงกุกหมายถึงอะไร ผ้าที่พันรอบศีรษะของเขาตอนนี้จากฝีมือของคนตัวเล็กที่ชื่อ...มุนจงออบ
“ไอ้แดฮยอน! ไอ้ยงกุก!” พวกเขาหันไปหาตามเสียงเรียกแต่ครั้งนี้สร้างความตกใจให้กับแดฮยอนและยงกุกเป็นอย่างมาก
“ไอ้ฮิมชาน!” พวกเขาตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกันเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เรียกพวกเขาชัดเจน ก่อนจะรีบวิ่งไปลูบตัวของฮิมชานพร้อมทำสีหน้าประหลาดใจ
“กรี๊ดดดดดดด” เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งเรียกสติของจุนฮง จงออบและยองแจ ละความสนใจจากชายทั้งสามยองแจและจงออบรีบวิ่งไปหลบหลังกระท่อมหลังหนึ่งไม่ไกลจากชาวบ้านมากนักมีเพียงจุนฮงที่อ้อมไปท้ายหมู่บ้านโดยที่ยองแจและจงออบไม่ทันสังเกต
“ไอ้เด็กสามตัวนั้นมันมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ!” หัวหน้าโจรป่าตะโกนเสียงดุดันสร้างความหวาดกลัวให้กับชาวบ้านเป็นอย่างมาก “ค้นให้ทั่ว เอาของมีค่าออกมาให้หมดแล้วไอ้เด็กสามตัวนั้นลากคอมันมาให้ได้!”
“ครับ เจ้านาย” ยองแจกำมือแน่นด้วยความโกรธ ทั้งที่รู้ว่าจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งแต่ทุกครั้งเขากลับไม่เคยช่วยเหลือชาวบ้านได้เลย
“ครั้งที่แล้วไอ้เด็กพวกนั้น พวกมันทำฉันต้องเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง พวกมัน....มันจะต้องชดใช้!”
สิ้นเสียงนั้นหัวหน้าโจรป่าก็ยกตัวหญิงสาวมีอายุขึ้นด้วยความโกรธ “ออกมา! ถ้าไม่อยากให้อีนี่ตาย!!” ยองแจลุกตัวขึ้นทันทีแต่ก็ถูกมือแข็งแรงจากใครบางคนรั้งไว้
“ถ้าออกไปนายได้ตายแน่!” ฮิมชานพูดพร้อมจับข้อมือยองแจไว้แน่น
“แต่ชาวบ้าน...” ยังไม่ทันที่ยองแจจะพูดจบเสียงยงกุกก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ไอ้เด็กบ้านั่น!” ยงกุกพูดขึ้นพร้อมสายตาทุกคนที่จ้องมองไปทางเดียวกัน
“เจอแล้วครับ เจ้านาย” จุนฮงถูกชายสองคนลากตัวมา มุมปากมีเลือดสีสดไหลเป็นทางยาว
“ทำดีมาก” หัวหน้าโจรป่าเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าจุนฮงมันใช้ฝ่ามือจับไปที่คางจุนฮงให้เชิดขึ้นและบีบไปที่แก้มทั้งสองพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน
“ไหนว่าเก่งนักไงเล่า! มึงกลัวเป็นด้วยเรอะ?” จุนฮงจ้องอีกฝ่ายเขม็ง
“หึ มองซะให้พอ! ก่อนที่มึงจะไม่เห็นอะไรบนโลกใบนี้อีกเลย” แล้วมันก็หยิบมีดจ่อไปที่ดวงตาของจุนฮงจนอีกฝ่ายหลับตาสนิทด้วยความกลัว
ฟึ่บ!
จังหวะนั่นเองยงกุกยิงธนูไปบริเวณที่หัวหน้าโจรป่ายืนอยู่โดยไม่มีใครสังเกต ลูกศรปักไปที่ศีรษะของหัวหน้าโจรป่าพอดิบพอดีสร้างเสียงหวีดร้องตระหนกตกใจจากเด็กและหญิงสาวมีอายุ พร้อมร่างของหัวหน้าโจรป่าที่ล้มลงไปกองกับพื้นทันที จากนั้นฮิมชานและแดฮยอนก็พุ่งตัวไปล็อกคอลูกน้องโจรป่าทั้งสองคน ฮิมชานบิดข้อมือของชายที่มีอาวุธและขัดขาจนชายคนนั้นเสียหลักลงไปกับพื้นพร้อมขึ้นคร่อมและใช้กำปั้นชกไปที่หน้าของชายคนนั้นหลายครั้ง เช่นเดียวกับแดฮยอนเขาถีบไปที่หน้าอกชายอีกคนที่กำลังจะหันหลังหนีและชกชายตรงหน้าไม่เว้นจังหวะให้ชายผู้นั้นเอ่ยร้องขอชีวิตเลยสักนิด ชายสองคนที่มีสภาพปางตายถูกมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนาเมื่อสถานการณ์กลับสู่ความสงบชาวบ้านต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ
“ต่อไปชาวบ้านที่นี่ก็จะมีแต่ความสงบสุขเสียทีของขอบใจพ่อหนุ่มทั้งสาม” หญิงสาวมีอายุเดินไปจับมือยงกุก แดฮยอนและฮิมชาน
”เทพเจ้าต้องส่งพวกเขามาช่วยพวกเราแน่ๆใช่ไหมจ้ะแม่เฒ่า!” เด็กตัวเล็กวิ่งไปหาแม่เฒ่าถึงแม้มันจะเป็นการพูดจากเด็กเล็กแต่นั้นก็ทำให้แม่เฒ่ายิ้มอย่างชอบใจซึ่งชาวบ้านคนอื่นๆต่างก็พากันเห็นด้วย
“หน้าตาพวกเขาก็ราวกับเทวดาบนดิน” หญิงสาววัยรุ่นพูดพร้อมใช้ฝ่ามือวางทาบไปที่ใบหน้าของฮิมชาน ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งและยิ้มกรุ่มกริ่ม
“เอาพวกมันไปลอยแพ!” เสียงจากยองแจทำให้หญิงสาวผละมือออกจากฮิมชานด้วยความตกใจ พร้อมชายที่มีอายุราวๆสามสิบก็รีบแบกลูกน้องโจรป่าที่มีสภาพสะบักสะบอมไปยังฝั่งทะเลทันที
“พวกเขาคือนักรบจากสวรรค์” ชาวบ้านหลายคนยังคงให้ความสนใจกับชายแปลกหน้าทั้งสาม
“ฉันคิดว่าเราน่าจะจัดงานต้อนรับและขอบคุณพวกเขาดีไหมจ้ะ แม่เฒ่าจ้า”หญิงสาววัยรุ่นวิ่งไปกอดขาแม่เฒ่า
“เอาละๆ ก่อนอื่นให้พ่อหนุ่มทั้งสามไปพักผ่อนให้เต็มที่เสียก่อน”
“หมายความว่า...” หญิงสาวเบิกตากว้างจากที่กอดขาเลื่อนขึ้นมานั่งระดับเดียวกับแม่เฒ่าพร้อมกอดแน่นด้วยความดีใจ
“ฉันเกือบตายกลับไม่มีใครสนใจเลยสักนิด” จุนฮงนั่งหน้ามุ่ยน้อยใจที่ไม่มีใครสนใจเขาเลย
“นายควรจะขอบคุณฉันนะ” ยงกุกพูดพร้อมยักคิ้วแต่จุนฮงกับสะบัดหน้าหนีและรีบลุกขึ้น
“แม่เฒ่าจุนฮงขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะจ้ะ ไปจงออบ” จุนฮงพูดเสร็จก็รีบดึงตัวจงออบที่นั่งหาวอยู่ออกไปทันที
“รอฉันด้วย ลาละจ้ะแม่เฒ่า” ยองแจเห็นดังนั้นก็ลุกพรวดตามน้องๆของเขาไป
“พวกขี้อิจฉานะจ้ะ อย่าไปสนใจเลย” หญิงสาววัยรุ่นพูดอีกครั้งเพื่อเรียกความสนใจจากชายทั้งสามที่มองตาม จุนฮง จงออบและยองแจที่เดินออกไป
“พ่อหนุ่มทั้งสามก็ไปพักผ่อนกันเถอะ ส่วนเรื่องที่พักก็เลือกตามสบาย ชาวบ้านที่นี่ก็ต่างเต็มใจต้อนรับพวกพ่อหนุ่มอยู่แล้วไม่ต้องเกรงใจนะ” แม่เฒ่าเอ่ยก่อนที่จะเดินไปยังสวนผักท้ายหมู่บ้านใกล้หุบผา
“กระท่อมฉันฉันยังว่างนะจ้ะ” หญิงสาวพูดพร้อมหัวเราะและรีบวิ่งตามแม่เฒ่าไปทันที
[Jung Daehyun]
หลังจากที่เกิดเรื่องมากมายเมื่อผมและเพื่อนของผมได้มาอยู่บนเกาะแห่งนี้ ร่างกายของผมเริ่มอ่อนล้าจากการไม่ได้พักผ่อนหนึ่งวันเต็ม และเช้านี้ยังต้องออกแรงสู้กับพวกไอ้โจรป่าบ้านั้นอีกจนร่างกายแทบจะทรุดลงไปทุกที แต่เนี้ยแหละความน่าสนใจของเกาะนี้ไม่แปลกที่ผมจะรู้สึกสนุกกับมันเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอเรื่องที่น่าตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน วันๆก็แค่นั่งงอมืองอเท้าชี้นิ้วสั่ง ชีวิตการเป็นคุณหนูน่ะน่าเบื่อจะตาย แถมชาวบ้านที่นี่ก็ดูใจดีไม่เสแสร้งไม่ต้องวางมาดและใส่หน้ากากเข้าหากัน พวกเขาบอกว่าพวกผมคือนักรบจากสวรรค์ตอนแรกมันก็ฟังดูน่าขำดีนะแต่ผมกับรู้สึกชอบมันอย่างบอกไม่ถูก
“ชาวบ้านที่นี่ต่างก็มีอายุซะส่วนใหญ่บางคนก็มีครอบครัวแล้ว กระท่อมที่ดูหลังใหญ่ที่เหลืออยู่จะมีก็แต่ ที่พักของแม่เฒ่าที่อยู่กับหญิงสาววัยรุ่นนั่นแล้วก็…” ไอ้ฮิมชานไล่นิ้วไปกระท่อมแต่ละหลังจนไปหยุดอยู่กับกระท่อมหลังใหญ่ดูคุ้นตา มันเดินไปยังตัวกระท่อมนั้นทันที
“ลูกหมูนี่น่ารักดีวะ” ไอ้ฮิมชานพูดพร้อมชูลูกหมูตัวเล็กแกว่งไปมาบนอากาศ เดี๋ยวนะกระท่อมหลังใหญ่แถมมีลูกหมูตัวเล็กนี่มัน...
"ที่นี่มันเป็นของฉันนะเว้ย"
ความคิดเห็น