Kill Me !! ❥ Kaido

ตอนที่ 4 : Kill Me | คำขู่

            แกร๊ก !

            “ลุก”

            เสียงโซ่ที่ถูกปลดออกให้เป็นอิสระทุกจุดทั้งแขนทั้งสองข้างและลำคอไม่ได้ทำให้คนที่กำลังหลับอยู่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย คนที่เพิ่งปลดล็อคโซ่จึงต้องออกเสียงพร้อมกับดึงแขนคยองซูขึ้นอย่างแรงทำให้ร่างเล็กเริ่มขยับตัวช้า ๆ แพขนตาหนาค่อย ๆ ขยับก่อนเปิดออกและจ้องหน้าผู้ที่เข้ามาปลุกเขาอย่างงุนงง

            “อะไร ... ปล่อย” คยองซูมองคนตรงหน้าอย่างมีคำถามก่อนจะมองมือที่จับแขนตัวเองอยู่และสะบัดออกอย่างแรง ความง่วงที่มีอยู่หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นว่าคนที่มาปลุกเขาคือลูกน้องของคิมจงอิน

            “จะนอนตายอยู่ในนี้เลยรึไง”

            “ไม่ต้องมายุ่ง” คยองซูตอบคำถามผู้ชายตรงหน้าด้วยการไล่เขาไปให้พ้น ๆ

            จะมาวุ่นวายทำไมที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะพวกมันไม่ใช่หรือไง

            กี่วันแล้วที่ต้องนอนเป็นผีตายซากอยู่ในห้องแคบ ๆ ได้รับอาหารเป็นขนมปังก้อนเล็ก ๆ กับน้ำหนึ่งขวดเป็นเวลาสามมื้อ มันนานจนคยองซูลืมนับไปแล้วว่ามันผ่านมากี่วันไม่เป็นอาทิตย์แล้วหรอ ?

            “ลุก” คนตรงหน้าพูดซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่แม้แต่ขยับตัวแต่กำลังทำท่าเหมือนจะหลับตาลงต่อยังไงยังงั้นและมันเป็นอันตรายต่อตัวเขาแน่ ๆ ถ้าเกิดว่าเขาไม่สามารถพาคนตัวเล็กนี่ไปหาหัวหน้าเขาได้

            “...”

            “นายเรียก” ลูกน้องจงอินเริ่มทำหน้าหงุดหงิดเมื่อคยองซูมองเขาด้วยสายตารำคาญและไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

            ไม่ขยับตัวเลยด้วยสักนิด

            “กูไม่ไป” คนตัวเล็กพูดและเอามือปัดมือใหญ่ที่ทำท่าจะมาดึงแขนเหมือนจะช่วยให้ลุกขึ้น

            “อย่ามีปัญหาดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ลูกน้องจงอินพูดอย่างฉุนจัด

            ไอ้เด็กบ้านี่มันมันไม่รู้หรือไงว่าเขาต้องรีบ ๆ ลากมันไปส่งให้นายก่อนที่เขาจะลำบากซะเอง ถ้าขืนยังดื้อแบบนี้ก็คงต้องมีลงไม้ลงมือกันบ้างล่ะมั้ง

            “...” คยองซูมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้มีแววตาที่กลัวต่อคำพูดเมื่อกี้เลยสักนิด

            ก็เอาสิ ... จะตบจะตีก็เชิญ

            “จะลุกดี ๆ หรือจะต้องให้ลาก ?”

            “ก็บอกว่า กู-ไม่-ไป !” คยองซูเน้นเสียงสามคำหลังก่อนจะจ้องตาคนตรงหน้านิ่ง พูดภาษาคนไม่เข้าใจหรือยังไงเป็นลูกน้องคนเลว ๆ อย่างไอ้บ้านั่นแต่กลับไม่มีความฉลาดในสมองเลยใช่ไหม

            “งั้นก็คงต้องลากกันล่ะนะ”

            “นี่ ปล่อยนะ!!!” คยองซูเริ่มโวยวายเมื่อแขนเล็กถูกดึงกึ่งกระชากอย่างแรงจนรู้สึกเหมือนไหล่จะหลุด

            นี่คิดจะลากกันจริง ๆ หรือไง !

            ไม่ต้องเอ่ยปากถามก็รู้คำตอบเมื่อตัวเล็กเริ่มไถลไปกับพื้นจนสร้างความแสบเล็ก ๆ ให้คยองซู ตากลมโตเหลือบมองไปยังแผลที่ข้อมือที่ยังมีรอยแดงเด่นชัดเมื่อแสงในห้องจะน้อยมากก็ตาม

            “ปล่อย !! กูลุกเองได้น่า !!”

            “ก็แค่นั้น”

            ลูกน้องของจงอินพูดก่อนจะเหวี่ยงแขนคนตัวเล็กลงบนพื้นโดยไม่ได้สนว่าคนตัวเล็กจะเจ็บปวดแค่ไหน คยองซูกัดฟันทนความเจ็บปวดที่ข้อมือเล็กถูกเหวี่ยงกระแทกลงพื้นนั้นไว้และค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ

            “กูอยากรู้จริง ๆ ว่าพวกมึงจะมาเป็นลูกน้องให้มันทำไม ทั้ง ๆ ที่มันก็เป็นพี่พวกมึงแค่ไม่กี่ปี” คยองซูถามและมองไปที่ลูกน้องจงอินด้วยสายตาเรียบ ๆ

            “เงิน ...”

            ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกมา คยองซูก็แสยะยิ้มให้กับประโยคคำตอบนั้นโดยไม่คิดที่จะถามอะไรต่ออีกเพราะแค่คำนั้นคำเดียวมันก็อธิบายทุกอย่างได้หมดแล้ว

            บนโลกนี้น่ะ ... เงินมันคือทุกอย่างจริง ๆ

            “เดินไปไวไว”

            ร่างเล็กถูกผลักให้เดินไปข้างหน้าอย่างแรงเพื่อเร่งให้เขาเดินไวขึ้น คยองซูทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

            นี่ไม่ได้เดินมาตั้งกี่วัน น้ำก็ไม่ได้อาบ อาหารก็ให้น้อยไม่ตายไปตั้งแต่สองวันแรกก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังจะมาเร่งอีก ! คยองซูคิดก่อนจะก้าวขาให้ไวขึ้นอีกนิด

            ขาเล็ก ๆ ก้าวไปเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าห้องที่อยู่ถัดจากเขาไปแค่สามห้อง

            ถ้ามันใกล้แค่นี้แล้วจะเร่งบ้าบออะไรนักหนา !

            “เข้าไป”

            “รู้แล้วล่ะน่า” คยองซูหันไปแหวใส่ก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปในห้องนั้น

            อากาศเย็น ๆ ที่กระทบใบหน้าทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึงแต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็นว่ามีใครบางยืนจ้องเขาอยู่

            ตาคมที่คยองซูอยากจะเข้าไปเอามีดเสียบให้มันบอดซะมองสบตากับคนตัวเล็กพร้อมรอยยิ้มที่ยกขึ้นตรงมุมปาก

            ยืนรอในห้องก็เปิดแอร์ซะเย็นแตกต่างกับที่นอนสกปรก ๆ ทั้งอับทั้งร้อนของเขาอย่างสิ้นเชิง มีความสุขมากสินะกับการทรมานคนอื่น คยองซูคิดก่อนจะเดินเข้าไปหาจงอินอย่างรวดเร็ว

            “มีอะไร” คยองซูถามก่อนจะจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย แม้ว่าในใจเขาอยากจะฆ่าคนตรงหน้ามากขนาดไหนก็ต้องเก็บเอาไว้ ขืนบุ่มบ่ามทำอะไรไปตอนนี้คนที่เละก็น่าจะเป็นเขาซะเอง

            “สบายดีนี่”

            “คงไม่ใช่ธุระที่เรียกมาหรอกมั้ง”

            “หึ” จงอินหัวเราะประชดเบา ๆ เมื่อได้ยินคำโต้ตอบจากปากบาง

            คยองซูไม่ได้พูดอะไรต่อแต่สายตานั่นก็มองไปยังคนตรงหน้าโดยไม่ได้ละสายตาไปไหนเช่นกัน

            เป็นเวลาเกือบนาทีที่เขาสองคนเอาแต่จ้องกันอยู่นั้นไม่มีฝ่ายใดเอ่ยอะไรออกมาก่อน สุดท้ายก็ต้องเป็นคยองซูที่หลบตาร่างสูงก่อนจะหันไปทางอื่นแทน

            “รีบ ๆ พูดมาสิ เห็นหน้าแล้วรำคาญจะแย่” คนตัวเล็กว่าก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าคนตรงหน้าอีกครั้ง

            “...”

            จงอินไม่ได้ตอบอะไรคนตัวเล็กแต่ขายาว ๆ ก้าวเดินตรงมายังคยองซูหนึ่งก้าวคนตัวเล็กจึงขยับตัวเล็กน้อย และเมื่อจงอินก้าวขาอีกครั้งคยองซูก็ก้าวถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างเช่นเดียวกัน

            “อะไร” คนตัวเล็กถามก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อร่างสูงกำลังเดินต้อนเขามาเรื่อย ๆ จนแทบจะชิดมุมห้อง

            “กูคิดมาหลายวันแล้วว่าจะเอายังไงกับมึงดี”

            “...”

            “คิดไปคิดมา ...” จงอินเว้นจังหวะเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคยองซูหยุดเดินถอยหลังและเลือกที่จะจ้องหน้าเขาแบบตรง ๆ อย่างไม่กลัวเกรง

            ถ้าก้าวต่ออีกครั้งคยองซูก็คงต้องติดผนังและมันไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ ๆ

            “...”

            “กูก็อยากจะมีสัตว์เลี้ยงไว้ดูเล่นสักตัวเหมือนกัน” จบประโยคมือหนาก็เอื้อมไปแตะเบา ๆ ที่ข้างแก้มใส แต่เพียงแค่ชั่ววินาทีที่สัมผัสได้คยองซูก็ปัดมือนั้นออกก่อนจะแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาทางแววตาอย่างฉายชัดจนคนตัวสูงหัวเราะในลำคอ

            “ไม่กลัวกูจะฆ่ามึงตายเข้าสักวันหรือไง” คยองซูถามและมองจงอินอย่างรังเกียจ

            คนตัวสูงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะพูดออกมาช้า ๆ

            “มึงไม่ทำหรอก”

            “อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้น” คยองซูกำหมัดแน่นและยิ้มให้คนตรงหน้า

            มั่นใจจริงเหรอ ? ว่าเขาจะไม่ฆ่าคนตรงหน้านี่ ?

            คิดผิดแล้ว ... ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เขาฆ่ามันแน่ !

            “แม่มึงอยู่กับป้าก็สบายดีนี่ ... ว่าไหม ?”

            !!!!!

            เหมือนเป็นประโยคหยุดโลก ... คยองซูตาเบิกกว้างขึ้นมาจากที่โตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นกว่าเดิม มือที่กำหมัดอยู่คลายออกช้า ๆ อย่างหมดเรี่ยวแรง จงอินรู้เรื่องนี้ยังไง !

            “มึงพูดอะไร” คนตัวเล็กทำเป็นไม่รู้เรื่องและจ้องตาจงอินนิ่ง ๆ แต่มันกลับไม่เป็นผลเมื่อตากลมนั่นสั่นระริกจนจงอินก้มหน้าลงกลั้นรอยยิ้มและถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

            “อยากกินขนมจากคุณแม่อีกครั้งจัง : )” จงอินพูดและเงยหน้าขึ้นมาจ้องคนตัวเล็ก

            “จงอิน !!!” คยองซูแทบจะตรงเข้าไปกระชากใบหน้าที่กำลังยิ้มมุมปากเหมือนมีความสุขมากเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อครั้งที่จงอินเจอแม่คยองซูครั้งแรกนั้น

            แน่นอนเวลาเกือบ ๆ อาทิตย์ประวัติของคยองซูจากมหาลัยก็ถูกจงอินใช้เส้นสายและเงินจำนวนหนึ่งเอามาอย่างง่ายดาย

            แม้ว่าจะเป็นมหาลัยที่ชานยอลศัตรูของเขาและเซฮุนเพื่อนของชานยอลมีหุ้นส่วนอยู่เขาก็เอาประวัติของคนตัวเล็กนี่มาได้ง่าย ๆ

 

            เงินน่ะทำได้ทุกอย่างแหละว่าไหมล่ะ ?

            ในใบประวัติบอกที่อยู่ของคยองซูและประวัติผู้ปกครองอยู่อย่างละเอียด ซึ่งนอกจากแม่ของคยองซูแล้วก็ยังระบุไว้อีกคนนึงซึ่งก็คือป้าของคยองซู ...

            โดยไม่ต้องให้บอกจงอินส่งคนไปยังที่อยู่ที่ระบุไว้นั่นทันทีแต่บ้านเก่านั่นถูกปล่อยร้างและไม่มีคนอยู่ จงอินจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังที่อยู่ของป้าคยองซูแทน ... และก็ได้เห็นแม่ของคยองซูและป้าเรียบร้อยแล้ว

            อ้า ... มันช่างเป็นข้อต่อรองชั้นดีเลยทีเดียวว่าไหม ?

            “ฮ่า ๆ” จงอินหัวเราะออกมาอย่างชอบใจเมื่อเห็นว่าคยองซูกำลังจะกลายร่างเป็นยักษ์อยู่รอมร่อ ตากลม ๆ นั่นแทบจะถลนออกมาจากเบ้าพร้อมกับข้างแก้มที่มีสันกรามนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คยองซูกำลังกัดฟันระงับอารมณ์เอาไว้อย่างสุดความสามารถ

            จงอินกระพริบตาช้า ๆ และมองคนตัวเล็กที่แทบจะฆ่าเขาอยู่แล้ว ... นี่เขาไม่ได้หัวเราะสะใจแบบนี้มาสักพักแล้วสินะ จงอินคิดและหยุดหัวเราะแต่สายตาก็ยังไม่ได้หันไปมองทางอื่นนอกจากใบหน้าใสนั่น

            คยองซูน่ะ ... เป็นของเล่นชิ้นเอกเลยทีเดียวนะเนี่ย

            “ต้องการอะไรอีก ... มึงทำแบบนี้ทำไม ทำไมไม่ฆ่ากูให้ตายไปซะ!!!!” คยองซูถามจงอินอย่างไม่เข้าใจ เรื่องให้คนตัวเล็กทำร้ายแบคฮยอนครั้งก่อนก็เอาแม่มาอ้าง แล้วครั้งนี้ก็ทำอีก

            คิมจงอินมันจะเลวเกินไปแล้ว !

            “รอดตายมาได้ก็ดีแล้วนี่”

            “...”

            “กลับมาทำไมล่ะ”

            คำถามที่ออกมาจากปากของคนตัวสูงทำให้คยองซูชะงักเงียบลง ตากลมก้มลงช้า ๆ เพื่อไม่ให้จงอินเห็นความสั่นระริกในนั้น

            คยองซูคิดตามช้า ๆ และหันไปทางอื่น

            กลับมาทำไมงั้นหรอ ?

            กลับมาเพื่อแก้แค้น ...

            หรือมาสร้างความลำบากให้กับตัวเองกันแน่ ?

            คนตัวเล็กก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน

            “งั้นก็ฆ่ากูตอนนี้เลยสิ” คยองซูพูดและเงยหน้าจ้องจงอิน

            จะฆ่าเขาก็ได้ถ้ามันทำให้แม่ปลอดภัย ...

            “หึ” จงอินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอามือรั้งใบหน้าเล็กเข้ามาใกล้อีกนิด คยองซูขืนตัวไว้แต่ก็ไม่ได้เอามือขึ้นมาปัดหรือทำร้ายอะไรคนตรงหน้า

            “มันง่ายไป” จงอินพูดใส่ใบหน้าใสที่ห่างกันประมาณสองฝ่ามือ

            “...”

            “อะไรที่ง่ายไป ... มันก็ไม่สนุกสิ”

            รอยยิ้มปีศาจถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อประโยคนั้นจบลงและก็เป็นคนตัวเล็กที่ระเบิดอารมณ์ออกมาทันทีที่เห็น

            “คิม จงอิน!!” คยองซูผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรง อารมณ์ที่พยายามสะกดไว้ขาดลงทันทีคนตัวเล็กกำหมัดแน่นก่อนจะง้างขึ้นเตรียมจะซัดใบหน้าหล่อ ๆ นั่นให้แรงเท่าที่สุดเท่าที่ความเกลียดชังของตัวเองจะมี

            แต่แล้วมือเรียวก็ชะงักค้างกลางอากาศอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะได้ซัดลงไปบนหน้าจงอินที่ยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้าน

            “เอาสิ ... ถ้ามึงกล้า” จงอินพูดพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

            มือเล็กลดลงมาแนบอยู่ข้างลำตัวอย่างอดกลั้นเต็มที่ ที่จะไม่ให้มันลงไปใบอยู่บนหน้าของจงอิน

            เพื่อความปลอดภัยของแม่คยองซูต้องอดทน …

            “ว่าง่ายดีนี่ มายคยองซู”

 

-----------------------------------------------

            Kyungsoo scene

            ผมถูกพามาอาบน้ำแต่งตัวใหม่จนผมแทบจะจำสภาพตัวเองตอนเดินออกมาจากห้องเก็บของนั่นไม่ได้เลยสักนิด ผมเกือบจะคิดว่าทั้งหมดนั่นคือฝันร้าย ... ถ้าผมไม่มองไปที่ข้อมือซึ่งมีรอยแดงของโซ่ปรากฏให้เห็นอยู่

            ทั้งหมดมันคือเรื่องจริงที่ผมกำลังเจอ

            คิดว่าตัวเองกล้าหาญ ...

            คิดว่าตัวเองจะจัดการคนตรงหน้าได้ ...

            เหอะ ... ไม่เลยสักนิด

            สุดท้ายแล้วผมมันก็แค่คยองซูคนโง่ที่ทำอะไรโง่ ๆ เหมือนเดิม

            ผมหยุดคิดทุกอย่างและมองไปรอบ ๆ ห้องแทน ห้องใหม่ที่จงอินให้ผมมาอยู่นั้นดูดีกว่าเดิมมาก ไม่สิ ... มันแตกต่างกับห้องเก็บของนั่นอย่างสิ้นเชิง

            ผมมองไปยังเตียงสีขาวสะอาดก่อนจะล้มตัวลงนอนเพื่อรับความสบายที่ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานมาก ... นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมอยู่ในห้องเช่าเก่า ๆ เพื่อรอวันแก้แค้นผู้ชายที่แสนเลวคนนั้น แล้วเมื่อเข้าใกล้ตัวเขาได้ผมกลับฆ่าเขาไม่ได้เพราะใจที่ไม่แข็งพอ

            ถ้าวันนั้นผมยิงลงตรงหัวของเขาพอดี

            ชีวิตผมจะไม่เป็นแบบนี้ ...

            ผมหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะปล่อยความคิดให้ไหลเรื่อย ๆ กับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต โอเค ... ผมยอมรับว่าผมมันโง่ที่ทำแบบนี้ แต่ถ้าคุณไม่เจอเหตุการณ์ต่าง ๆ แบบผมพวกคุณไม่มีทางเข้าใจหรอก

            ผมมีตราบาปที่เป็นความสกปรกติดตัวทั้งทางร่างกาย ... และจิตใจ

            ผมคว้าโทรศัพท์มือถือของผมที่ได้คืนจากจงอินขึ้นมาไล่รายชื่อเบอร์โทรที่เมมไว้ในเครื่องอย่างใจลอยก่อนจะมาหยุดที่เบอร์ของแบคฮยอน

            เหอะ ... ผมกำลังคิดจะโทรไปหาคนที่ตัวเองทำร้ายอย่างเลือดเย็นแบบนั้นน่ะหรอ

            ภาพแบคฮยอนที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผมลอยเข้าในหัวก่อนที่จะมีภาพของใครอีกคนที่เป็นเพื่อนคนล่าสุดของผมลอยตามเข้ามา รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเหล่านั้นยังอยู่ในหัวของผมเหมือนกับว่าผมเพิ่งแยกกับพวกมันเมื่อวาน

            ผมคิดถึงพวกมันนะทั้งแบคฮยอนแล้วก็ลู่หานด้วย ...        

            ผมล็อคหน้าจอโทรศัพท์และวางมันลงบนเตียงเมื่อไม่รู้จะดูให้ความทรงจำมันย้อนมาทำร้ายตัวเองอีกทำไม จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าจงอินทำแบบนี้ทำไม ... อันที่จริงเขาควรจะฆ่าผมซะด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ ... เขาคงอยากให้ผมเจ็บปวดจนแทบจะตายไปซะถึงได้เอาเรื่องแม่ผมมาขู่อีกครั้ง

            ถึงจะไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาต้องการอะไร แต่การไม่ถามอะไรก็คือทางออกที่ดีที่สุด ... เพราะผมเองก็ไม่สนใจคำตอบพวกนั้นแล้วเหมือนกัน

            ผมลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องเพื่อจะไปยังห้องของจงอินอีกครั้ง เขาบอกให้ผมไปหาทันทีหลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยและผมก็ต้องทำตามที่เขาบอกอย่างเลี่ยงไม่ได้

            ผมหยุดลงตรงหน้าประตูห้องที่ผมเพิ่งเดินออกไปเมื่อชั่วโมงก่อนก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ และเปิดประตูเข้าไปช้า ๆ

            รอบนี้จงอินไม่ได้ยืนมองผมเหมือนเดิม

            เขากำลังนั่งอ่านแผ่นกระดาษอะไรสักอย่างบนโต๊ะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้

            “ว้าว นี่ใช่คนเดียวกันกับคนที่เพิ่งออกจากห้องกูไปหรือเปล่า ?”

            “เรียกมาทำไม” ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้นและถามเขากลับเรียบ ๆ

            แค่เห็นหน้าผมก็แทบจะอ้วกออกมาได้เป็นถัง ๆ !

            “กูไม่ได้ให้มึงมาอยู่สบาย ๆ แบบฟรี ๆ หรอกนะ”

            “...”

            “เอานี่ไปอ่าน”

            เอกสารปึกนึงจากในแฟ้มถูกโยนมาใส่หน้าของผมอย่างหยาบคายและผมก็ต้องก้มลงเก็บมันขึ้นมาก่อนจะกรอกสายตาอ่านตัวอักษรในนั้นแม้ว่าจะรู้สึกไม่พอใจกับสันดานเสีย ๆ ของคนตรงหน้า

            ถ้าเป็นเมื่อหลายชั่วโมงก่อนผมคงจะโต้ตอบโดยการโยนมันกลับไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

            แต่หลังจากที่รู้เรื่องแม่ ... เหอะ ... ตอนนี้ผมทำอะไรได้ล่ะ ?

            “แล้วยังไง” ผมเอ่ยถามเมื่ออ่านจบและถือเอกสารไว้ข้างตัวแม้ว่าลึก ๆ อยากจะโยนใส่หน้าเขาคืนบ้างก็ตาม จงอินมองหน้าผมก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย

            “มันอันตรายเกินกว่าที่กูจะส่งลูกน้องของกูไป”

            “...”

            “ไปให้หน่อยสิ”

            ผมชะงักไปนิดนึงเมื่อได้ยินอย่างนั้น ... ในเอกสารเมื่อกี้มันระบุยอดการสั่งยาเสพติดเป็นจำนวนมากเลยทีเดียวซึ่งมันคงเป็นเม็ดเงินมหาศาลแต่จากที่ผมอ่านรายละเอียดแล้วลูกค้าที่สั่งเข้ามาไม่ค่อยให้ข้อมูลตัวเองอย่างละเอียดเท่าไหร่

            บางทีอาจจะเป็นสายให้ตำรวจ ...

            จงอินก็เลยส่งผมไปแทนงั้นสินะ

            “กูไม่ทำงานสกปรกพวกนี้” ผมพูดและวางเอกสารลงบนโต๊ะเขาก่อนจะเดินหันหลังและเตรียมจะเดินออกจากห้อง

            “มึงมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ ?”

            “สารเลว!” ผมพูดและหันกลับมามองหน้าจงอินอย่างเคียดแค้นเมื่อรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ... ใช่ มันกำลังเอาแม่ผมมาขู่ทางอ้อม

            “ปากดีแบบนี้สงสัยต้องให้อาหารสัตว์” จงอินพูดก่อนจะลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาผมช้า ๆ

            “?”

            “อะไรของมึงน่ะ” ผมมองร่างสูงที่มาหยุดยืนตรงหน้าก่อนที่มือขวาของเขาจะลูบสะโพกผมอย่างหื่นกระหาย

            “กูเคยได้กับลูกน้องมึงด้วยนะ กล้าแตะกูเหรอ ?” ผมพูดเรียบ ๆ และจับมือของเขาไว้ก่อนที่มันลามไปมากกว่านี้

            ผมรังเกียจ !!!!

            “ไม่ถือหรอก เรื่องมันก็นานมาแล้ว”

            ผมตาโตเมื่อได้ยินประโยคนั้นดังออกมาจากปากของจงอินและมืออีกข้างที่กำลังบีบก้นของผมอย่างน่าขยะแขยง

            “มึงนี่มัน ...”

            { F }

            ฮัลโหลลลลลลลลลลล ยังไงอะไร ว้อททททททททท ? จงอินเป็นผู้ชายที่หลายอารมณ์แท้ ... น่ากลัว แต่หล่อนะ ดังนั้นให้อภัยยยยยยยยยย คยองซูนี่เหมือนนางเอกตัวน้อย ๆ ที่เกิดมาเพื่อโดนทำร้ายจริง ๆ จะบอกให้เราไม่ใจดีหรอก หึหึ คอมเม้นหรือติดแท็ก #fickillme เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์และน้องคยองกันด้วยน้า รักกกกกกกกกกกกกกกก ♥