ตอนที่ 3 : Kill Me | นรก
“เอาสิ ... งั้นเรามาลุ้นกัน”
“...”
“ว่าระหว่างมึงกับกู ...”
“...”
“ใครมันจะตายก่อนกัน”
แขนเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระช้า ๆ ก่อนที่คิมจงอินจะยกปลายกระบอกปืนขึ้นมาจ่อที่ศีรษะของคนตัวเล็ก โดยที่คนตัวเล็กยังไม่ทันจะขยับตัว ...
ไว ... ผู้ชายคนนี้ไวเกินไป
คยองซูรู้สึกเหมือนร่างกายมันอ่อนยวบไปหมด ไหนบอกจะฆ่าจงอิน ... แล้วทำไมตอนนี้มันถึงกลายเป็นเขาที่กำลังจะถูกจงอินฆ่า ...
ร่างเล็กยืนนิ่งรอรับชะตากรรม ถ้าเขาคิดที่จะวิ่งแม้แต่นิดเดียวเขาจะได้วิ่งยาวไปฟ้องยมบาลแน่ ๆ แต่ถ้ายืนเฉย ๆ ... เขาก็ตายอยู่ดี ...
นี่สินะ ... ความจริงของเกมนี้ ...
ความจริงที่ว่าเขาไม่เคยทำอะไรจงอินได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“บอกลาแม่มึงหรือยัง ?” จงอินถามเรียบ ๆ และมองหน้าคยองซูนิ่ง แววตาของคนตัวสูงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาทั้งนั้น คนตัวเล็กนี่คิดจะฆ่าเขา ... ถ้าเขาปล่อยไปยังไงคยองซูก็ต้องคิดที่จะกลับมาฆ่าเขาอีก
เพราะงั้นก็ปล่อยไปไม่ได้
“...”
“ถ้ายัง ...”
“...”
“ก็ไม่ต้องลาแล้วล่ะนะ”
คยองซูหายใจติดขัดเมื่อนิ้วยาว ๆ ค่อย ๆ ขยับลงบนไกปืนช้า ๆ ...
หึ ... คยองซูมันบ้า
บ้าที่คิดจะฆ่าปีศาจร้ายอย่างจงอินทั้ง ๆ ที่ตัวเองทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง
ช่างเถอะ ... จบเรื่องนี้กันสักที ...
...
...
...
ชั่ววินาทีก่อนที่จะเหนี่ยวไกและร่างเล็กจะฟุบลงไปแน่นิ่งจมกองเลือดที่พื้น คนตัวสูงกลับปล่อยปลายกระบอกปืนลงและเอานิ้วเกี่ยวไว้ตรงไกก่อนจะยืนมือมาข้างหน้า
“เอาสิ ... กูให้โอกาส”
“!!!”
“ฆ่ากูซะก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาส”
“...”
ไม่ต้องรอให้พูดอะไรซ้ำซาก คยองซูคว้าปืนในมือจงอินมาถือไว้และเล็งตรงไปที่คนตรงหน้าทันที ตาโตมีแววสั่นเครือเล็กน้อยเขายังคงตกใจกับเรื่องทั้งหมด เมื่อกี้เขากำลังจะตาย ... แต่จู่ ๆ จงอินก็ส่งปืนมาให้เขา
คยองซูกำปืนในมือแน่นเขาไม่มีทางดับความแค้นลงได้แน่ ๆ ถ้าไม่ได้เป็นคนฆ่าจงอินซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะงั้น ... คยองซูจะ ...
“หึ ... เคยโง่ยังไง ก็ยังโง่อย่างนั้นมาตลอด” จงอินพูดเสียงราบเรียบและยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของคยองซู แต่ก็ ... ขอโทษทีละกัน เพราะเขาคงไม่พูดอะไรมากนอกจาก ...
“...”
“มึงช้า ... ไปสามวินาที”
ตุ้บ !!!!!!!!!!!!!!
----------------------------------------------------------
เปลือกตาเล็กขยับช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดออก เจ้าของตากลมโตมองไปรอบ ๆ ตัวและพยายามปรับโฟกัสไปที่จุดใดจุดหนึ่งเพื่อให้สายตาให้คุ้นชินกับสิ่งรอบข้าง
มืด ...
มืดไปหมดเลย ...
คยองซูเอามือไปแตะขมับที่รู้สึกปวดตุบ ๆ เล็กน้อย
“อ่า ... มึนชะมัด” คนตัวเล็กบ่นพึมพำคนเดียวและค่อย ๆ โยกหัวไปมาเพื่อหวังบรรเทาอาการปวด
กริ๊ก ...
คนตัวเล็กชะงักเมื่อได้ยินเสียงแปลก ๆ
“ใครน่ะ”
“...”
เงียบ ... ไม่มีเสียงใดใดตอบกลับมาจากความมืดรอบตัวของคยองซู บางทีคยองซูอาจจะหูแว่วไปเองที่ได้ยินเสียงเมื่อครู่ ร่างเล็กคิดและสะบัดหัวช้า ๆ
กริ๊ก ...
“ไม่ออกมาใช่ไหม ได้เดี๋ยวฉันจะหานายเอง !” แม้ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอยู่กับใครแต่คยองซูก็รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเสียงบ้านั่นจะดังทุกครั้งที่เขาขยับตัว !!
ทำยังไงก็ไม่หายปวดหัวมือเล็กจึงค่อย ๆ ยันตัวขึ้นจากพื้นเย็นเฉียบช้า ๆ สายตาที่เริ่มมองเห็นอะไรลาง ๆ ทำให้คยองซูรู้ว่าที่นี่มันเป็นเหมือนห้องเก็บของ ห้องเก็บอะไรสักอย่างที่คงจะเก่าและไม่มีคนเข้ามาดูแลเลยถึงได้มีฝุ่นเกาะมากมายขนาดนี้
แต่เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?
กริ๊ก ... ครืด ...
ใช่ !!! ไอ้จงอิน !!!!!!
ตากลมเบิกกว้างขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อนึกออกว่าก่อนหน้านี้เขากำลังเผชิญหน้ากับจงอิน คำพูดสุดท้ายของหมอนั่น ... จงอินบอกว่าเขาช้าไปสามวินาที
จากนั้นคยองซูก็จำอะไรไม่ได้เลย
แม้จะไม่รู้ว่าสามนาทีที่ว่านั่นหมายถึงอะไรแต่คยองซูก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ ๆ
หรือว่าเขาจะตายไปแล้ว ?
…
…
เอาเถอะ ... อย่างน้อย ๆ ความตายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนเลย จะมีก็แต่อาการมึนหัวนิด ๆ นี่เท่านั้น
สุดท้ายเขาก็ฆ่าจงอินไม่สำเร็จซ้ำยังต้องมาตายอีก
เหอะ ... ทุเรศชะมัด
ครืด ... ครืด ...
คยองซูเดินตรงไปยังหลังกล่องใบใหญ่ เขามั่นใจว่าต้องมีใครอยู่ข้างหลังนั่นและเป็นต้นเหตุของเสียงที่ดังกริ๊ก ๆ และเสียงลากอะไรบางอย่างนั่นแน่ ๆ
แกร็ก !
ข้อเท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อเขารู้สึกว่าก้าวต่อไปไม่ได้และเขาก็เพิ่งรู้สึกว่าเท้าของเขามันถูกรั้งด้วยอะไรบางอย่างทำให้เขาก้าวยากกว่าเดิม !!
แกร็ก แกร็ก !!!
บะ ... บ้า !!
คยองซูขยับข้อเท้าอย่างบ้าคลั่ง โอเค เขาคงสติไม่ดีไปเองที่คิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ... ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่แบบนั้น แต่จริง ๆ แล้วความจริงที่เขากำลังเจอมันเลวร้ายยิ่งกว่านั้นอีก !
คยองซูยังไม่ตายและไอ้โซ่บ้า ๆ นี่มันกำลังล่ามคยองซูอยู่ !!! เมื่อรู้อย่างนั้นเขาจึงพยายามกระชากและดึงตัวเองให้เดินต่อไปอย่างลำบาก
“แค่ก ๆ” ร่างเล็กไอออกมาเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยออกก่อนจะหันไปมองยังข้างหลังและทำให้คยองซูต้องถอยหลังกลับไปช้า ๆ
เขารู้แล้วว่าไอ้เสียงกริ๊ก ๆ นี่มันคือเสียงอะไร ... ก็มันมีไอ้โซ่บ้าพวกนี้มาล่ามคอล่ามขาของเขาไว้จนทำให้เกิดเสียงทุกครั้งที่เขาขยับตัว
“ไอ้เลว !!!” คยองซูด่าผ่านความว่างเปล่าภายในห้องเก็บของเก่า ๆ นี่
ยิ่งคิดถึงหน้าจงอินเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดและอยากจะไปกระชากมันมาฆ่าให้ตายซะตรงนี้ นี่มันบ้าเกินไปแล้ว !!! คยองซูไม่ใช่สัตว์นะ !! จงอินไม่มีสิทธิ์มาล่ามเขาไว้แบบนี้ในห้องที่มีแค่เขาคนเดียว
ปึง !!!
เสียงเปิดประตูที่ดังพอสมควรบวกกับแสงสว่างเพียงจุดเดียวที่ลอดเข้ามาในห้องทำให้คยองซูต้องหันไปมองผู้ที่ก้าวเข้ามาช้า ๆ
“สบายดีไหม ... หมาน้อย”
“ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ !!!!!!!!!!!”
แกร็ก ๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!
คนที่ถูกเรียกว่าหมาน้อยเขย่าโซ่อย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นคนที่ล่ามเขาไว้แบบนี้ ตากลมมองสบกับตาคมนั่นนิ่ง สายตาที่มีแต่ความเกลียดชังของคยองซูทำให้จงอินหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างรู้สึกสนุกกับภาพตรงหน้า
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่เคยได้เข้ามาใช้ห้องนี้อีก ?
“ปล่อยงั้นหรอ ? ไม่ดีมั้ง ... กูยังไม่อยากถูกยิงตายน่ะ หึหึ”
“...”
คนตัวเล็กกัดฟันกรอดอย่างแค้นใจ ทำไมเขาถึงต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าสมเพสแบบนี้ด้วย ถ้าวันนั้นเขาไม่เชื่อฟังจงอินเขาคงไม่ต้องมีชีวิตแบบในวันนี้ใช่ไหม
“ถ้ามึงยิงกูตายไปตอนนั้น ... ตอนนี้มึงก็คงอยู่ในคุก”
“...”
“ก็คงมีสภาพไม่ต่างจากอยู่ในนี้เท่าไหร่นักหรอก”
“...”
“ไม่สิ ... มันอาจจะต่างกัน ...”
“...”
“คุกของพวกตำรวจ ... อาจจะสบายกว่า นรก ของกูนี่ก็ได้”
--------------------------------------------------------
“อึก ...”
...
...
“อ้ะ !”
...
...
“อ้าา !!!! อ๊ากกกกกกกกก”
คยองซูหายใจหอบก่อนจะเอามือกุมหัวตัวเองแน่นเมื่อรู้สึกปวดตุบ ๆ ขึ้นมานิด ๆ จงอินออกไปแล้วหลังจากที่เข้ามากวนประสาทเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ถึงแม้จะถูกตรึงไว้ให้เดินไปมาได้แค่ในห้องนี่ก็ยังดีกว่าการออกไปเจอหน้าจงอิน อยู่เหมือนนักโทษที่รอวันประหารคงดีกว่าการฝืนใจออกไปเจอผู้ชายคนนั้น
และมันจะดีกว่านี้ถ้าคนตัวเล็กไม่รู้สึกเหมือนสมองจะระเบิดแบบในตอนนี้
“โอ้ยยยยยยย !!!”
คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บจากภายในหัวคยองซูเริ่มหายใจแรงขึ้นความรู้สึกปวดหัวกำลังแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ จนเหมือนสมองจะระเบิด
“ยะ ... ยา ...”
คนตัวเล็กล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหาสิ่งที่เขาพกติดตัวตลอดเวลา เขาไม่ได้เป็นอะไรแรงขนาดจะคลั่งขึ้นมาง่าย ๆ แต่การพกไว้เผื่อฉุกเฉินก็ดีเหมือนกันเพราะคยองซูไม่รู้ว่าตัวเองจะเครียดขึ้นมาตอนไหนอีก
เมื่อข้างนึงไม่เจอมือเล็กจึงเปลี่ยนมาล้วงอีกข้างแต่มันกลับว่างเปล่าเหมือนกันทั้งคู่
ไม่มี ...
ละ ... หล่นหรือเปล่า ?
“อ๊ะ อ๊ากกกกก”
คยองซูรีบมองไปรอบตัวเพื่อมองหาของที่ต้องการและเอามือปัดควานหาไม่ทั่วแต่ก็ไม่เจอ บนโต๊ะ ... มันต้องอยู่บนโต๊ะ !
ตากลมมองไปยังมุมห้องก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อย คยองซูคงลืมไป ... ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขา
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ตึก ๆๆๆๆ
ผู้ชายสองสามคนเดินเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงโวยวายจากข้างในดังออกไปถึงข้างนอก พวกเขาเดินเข้ามาใกล้คยองซูก่อนจะเอ่ยถามอย่างงง ๆ
“เป็นอะไรของมึงน่ะ”
“ขอยา ...” คยองซูค่อย ๆ เงยหน้ามองพวกที่เดินเข้ามาใหม่ก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าช้า ๆ น้ำตาเริ่มซึมขึ้นมาตามขอบตาเมื่อระดับความปวดเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเขากำลังจะรับไม่ไหว
อาจจะดูน่าสมเพสมากที่ต้องร้องขอความช่วยเหลือจากคนพวกนี้ในสายตาของคนอื่น แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้ก่อนที่สมองเขาจะระเบิดออกมาจริง ๆ
“ยาอะไรวะ”
“ยาแก้เครียด ยาแก้ปวดหัว พารา ... อะไรก็ได้ !!!!!” คนตัวเล็กพูดรัวและสั่นน้อย ๆ ก่อนจะเอามือกุมขมับเมื่อความเจ็บปวดเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นจนเขาแทบจะบ้าตาย คยองซูขดตัวให้เป็นก้อนกลมก่อนจะหลับตาแน่น เหงื่อเริ่มชื้อตามไรผมและน้ำตากำลังหยดลงมาช้า ๆ
มะ ... ไม่ไหวแล้ว
“ยาแก้ไอได้ไหมวะ ฮ่า ๆ !!!!!!!”
พวกนั้นมองคนตัวเล็กก่อนจะพูดกวนประสาทและจับกลุ่มกันหัวเราะเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุก พวกมันคงคิดว่าแค่อาการปวดหัวแปปเดียวก็หาย แต่มันไม่รู้ว่าคยองซูเป็นโรคเครียด
อาการปวดของคยองซูมันกินพาราหายที่ไหนล่ะ
“เสียงอะไร”
เสียงทุ้มพูดก่อนที่ตัวคนพูดจะก้าวขาเข้ามาช้า ๆ จงอินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และมาหยุดที่ก้อนกลม ๆ ที่กำลังขดตัวอยู่ที่พื้น เขากำลังอ่านรายละเอียดของการสั่งจองของอยู่ ... นั่นแหละ ... ของที่ว่าก็คือยาเสพติด แต่ไม่รู้ว่าห้องเก็บของที่อยู่ถัดไปจากเขาอีกสามห้องจะมีเรียงร้องโวยวายอะไรดังขนาดนั้น
ขนาดที่ว่าทำให้เขาต้องเดินมาดูด้วยตาตนเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น
คยองซูเงยหน้าขึ้นมาสบตาจงอินช้า ๆ ตากลมโตที่มีน้ำตาทำให้จงอินขมวดคิ้วเล็กน้อย
นี่ให้เฝ้าไว้ ... แล้วพวกลูกน้องของเขาไปทำอะไรไอ้เด็กนี่อีก
“พวกมึงทำอะไร ?”
“ปะ ... เปล่าครับนาย มันขอยาแก้ปวดอะไรของมันไม่รู้ ผมก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน”
“ยาอะไรของมึง” จงอินละสายตาจากพวกลูกน้องและหันมามองหน้าคยองซูแทน คนตัวเล็กเริ่มสั่นและมองสบตาเขาอย่างอ่อนแรง
“ยาของกู ... มะ ... มันอยู่ในกระเป๋า แต่ตอนนี้ ... มันหายไป”
“อ่อ ... ไอ้เม็ดสีขาว ๆ สินะ ...”
“...” คยองซูไม่ตอบแต่กลับพยักหน้าช้า ๆ
“อันนี้หรือเปล่า”
มือหนาหยิบซองที่บรรจุยาเม็ดสีขาว ๆ ในกระเป๋ามาโชว์ตรงหน้าคนตัวเล็ก ตาของคยองซูเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่ต้องการอยู่ในมือของจงอิน
ให้ตายเถอะมันแย่จริง ๆ ที่เขาต้องขอยาของเขาจากผู้ชายคนนี้
“จะ ... จงอิน ... ขอ ... ขอนะ”
“...”
“จง ... อิน ... อ๊าาาาา” ยังไม่ทันจบประโยคร่างเล็กก็กุมขมับขึ้นอีกครั้งเมื่ออาการปวดกระชากตัวบีบหัวเขาอีกครั้ง
มะ ... ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว ...
คยองซูคิดและบีบสมองตัวเองแน่นก่อนจะเงยหน้ามองจงอินที่ยืนยิ้มมุมปากส่งมาให้เขา
“ขอร้องสิ”
“...”
“ไหว้กูสิ พูดเพราะ ๆ แล้วกูจะให้”
“!!!”
ตากลมโตเบิกกว้างอย่างโมโหเมื่อได้ยินประโยคนั้น ของก็ของของเขาจงอินมันมีสิทธิ์อะไรมาสั่งแบบนี้ ไหว้งั้นหรอ ? แค่หน้ายังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ คยองซูกัดฟันจนเห็นกรามที่นูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ความโกรธของคยองซูดูเหมือนจะเป็นความหอมหวานของจงอิน
“หรือถ้าไม่อยากได้ ก็ไม่ต้อง” จงอินว่าก่อนจะหุบยิ้มแล้วทำท่าจะเก็บยาเข้าไปในกระเป๋าตามเดิม ในเมื่อคนตัวเล็กไม่ทำเขาก็ไม่ให้หรอก
จงอินเก็บยาลงกระเป๋าเสื้อตามเดิมและมองคยองซูที่มองเขาด้วยสายตาโกรธแค้นก่อนที่จงอินจะหันหลังและเตรียมจะก้าวออกจากห้องนี้ไป
เอาสิ ... ถ้าคนตัวเล็กจะทนปวดจนตายไหว ... ก็ให้มันรู้กันไป
“จะ ... จงอิน ... ”
“...” คนตัวสูงชะงักขาที่กำลังก้าวก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงที่เริ่มจะแหบแห้งของคยองซู
“ผะ ... ผมขอนะ”
“...”
จงอินไม่ได้ตอบอะไรแต่หันกลับมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่พื้น คำพูดและแววตาของคยองซูมันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิงถึงวาจาที่เอ่ยออกมาจะเป็นคำพูดที่เพราะแค่ไหนแต่ตาที่พร้อมจะเอามีดมาปาดคอเขาทั้งเป็นน่ะมันทำให้เขาอยากจะหัวเราะซะตอนนี้
“ผม ... ขอ ... นะครับ”
“หึ”
ซองยาถูกโยนลงบนพื้นก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะหันหลังเดินออกไปจากห้องโดยไม่ได้สนใจว่าข้อมือเล็ก ๆ ที่ถูกโซ่พันธนาการไว้กำลังเอื้อมมาคว้าซองยานั้นอย่างรวดเร็วแค่ไหน
ขวดน้ำที่อยู่ข้าง ๆ ตัวถูกดื่มตามไปอย่างรวดเร็วจนคนตัวเล็กสำลัก ลูกน้องของจงอินที่ยืนมองดูเลิกสนใจและต่างก็เดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ปล่อยให้คนที่เพิ่งได้รับยาช่วยชีวิตค่อย ๆ หลับตาอย่างเหนื่อยล้า
ผู้ชายอย่างจงอินมันเลวเกินกว่าที่คยองซูจะยอมให้อภัยจริง ๆ ...
คนตัวสูงยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการของคยองซูเมื่อครู่ โรคเครียดงั้นหรอ ? หึ ... เกมนี้มันจะน่าสนุกขึ้นมากกว่านี้แน่ ๆ คยองซูมีอะไรที่น่าสนใจกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก
ขอถอนคำพูดที่เคยบอกว่ามึงเป็นหมากไร้ค่าก็แล้วกัน ...
อย่างน้อย ๆ หมากอย่างมึง ... ก็ทำให้ชีวิตของกูมีเรื่องสนุก ๆ เพิ่มขึ้นมากเลยทีเดียว J
{ F }
สงสารคยองกันใช่ไหมล่าาาาาา วะฮาฮ่าาาาา ถึงจงอินจะใจร้ายแต่ยังไงก็ดีกรีพระเอกนะครับ ง่อววววววววว เราอนุญาตให้เกลียดจงอินได้เพราะยังไงพระเอกก็หล่อเสมอ ง่อวอีกรอบบบบบบบ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ ฝากคอมเม้นและติดแท็ก #fickillme ในทวิตให้ด้วยก็จะดีมาก รักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
481 ความคิดเห็น
-
#468 sirdo (จากตอนที่ 3)วันที่ 20 เมษายน 2560 / 13:44ชอบพระเอกเลวๆแบบนี้5555 แต่แอบสงสารพี่โด้มากกกTT#4680
-
#450 Kyss (จากตอนที่ 3)วันที่ 15 ธันวาคม 2559 / 21:42จงอินโคตรของโคตรเลวเลย ด่าพระเอกมันทั้งเรื่องนี่แหละ อินจัด555555#4500
-
#424 puzzle97 (จากตอนที่ 3)วันที่ 21 มิถุนายน 2559 / 05:47โว้ย จงอินเลวเว่อร์อะไรแบบนี้#4240
-
#396 ` PuGun. (จากตอนที่ 3)วันที่ 5 มิถุนายน 2559 / 17:02เกลียดจงอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!#3960
-
#309 JJayxyz (จากตอนที่ 3)วันที่ 17 มกราคม 2559 / 23:46เกลียดแกอ่ะจงอิน แบบว่าเลวได้โล่#3090
-
#272 ディオー (จากตอนที่ 3)วันที่ 7 มกราคม 2559 / 00:52พระเอกโฉดแรงมากค่ะ ยอม น้องยอม#2720
-
#265 Armexo (จากตอนที่ 3)วันที่ 5 มกราคม 2559 / 21:47ทำไมจงอินเลวอย่างงี้อ่ะ#2650
-
#257 MookMark (จากตอนที่ 3)วันที่ 31 ธันวาคม 2558 / 01:01พระเอกเลวมากกกกกกก เปลั่ยนด่วน 555555#2570
-
#229 lufian (จากตอนที่ 3)วันที่ 26 กันยายน 2558 / 12:38แน่ใจนะว่าพระเอก คยองอ่าาาาาาาาาา#2290
-
#181 darlingKaDee (จากตอนที่ 3)วันที่ 21 กรกฎาคม 2558 / 17:56อห.อิเลวววววส#1810
-
#129 E_Rung (จากตอนที่ 3)วันที่ 28 มิถุนายน 2558 / 14:22ยิ่งอ่านยิ่งเกลียด ยิ่งอ่านยิ่งแค้นจงอินแทนคยองซู ลูกชายผู้บอบบางโดนทารุณรารับไม่ได้TT#1290 -
#66 Kaserr (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 22:10เลววววววววววววววววว คือไม่เห็นใคนจะเลววววววเท้ เท่าไอ่นี้#660
-
#65 Mossy Lovelyz (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 18:48ฮืออออออสงสารคยอง#650
-
#64 ` kadi . ★8812 (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 13:11โอ๊ยยยยย เกลียดจงอิน อิพระเอกเลว สงสารคยอง T_T#640
-
#63 Llynn (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 05:13จงอินทำไมเลววว#630
-
#62 akashi.sama (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 00:53ฮือออออออ จงอินเลวเกินไปแล้ว สงสารน้อง เปลี่ยนพระเอกด่วนนนนน#620
-
#61 รัก3ลี(เอสเจ) (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 00:27จงอินจะเอายาบ้ามาลองกับคยองไหม TTTTTTTT#610
-
#60 kami_ (จากตอนที่ 3)วันที่ 12 มิถุนายน 2558 / 00:10แกมันเลวจริงๆเลย T^T#600 -
#59 meenafonlovemark (จากตอนที่ 3)วันที่ 11 มิถุนายน 2558 / 23:22โอยยยยยยย จะเลวไปไหนค่ะ คิมจงอิน! สงสารคยองมากอ่ะ ฮืออออออ#590
-
#58 Llynn (จากตอนที่ 3)วันที่ 11 มิถุนายน 2558 / 20:36คยองน่าสงสารอ่า#580
-
#57 Monkeynoon (จากตอนที่ 3)วันที่ 10 มิถุนายน 2558 / 23:02เกร้ดดดด รอส่วนที่เหลือน้าา;-;#570
-
#56 akashi.sama (จากตอนที่ 3)วันที่ 10 มิถุนายน 2558 / 02:09นึกภาพสองคนนี้รักกันไม่ออกเลย แง#560
-
#55 รัก3ลี(เอสเจ) (จากตอนที่ 3)วันที่ 9 มิถุนายน 2558 / 22:52ขอให้คยองรอดปลอดภัย อาเมน#550
-
#54 meenafonlovemark (จากตอนที่ 3)วันที่ 9 มิถุนายน 2558 / 19:52จงอินจะเลวไปแล้วนะคะ แต่จะรักกันยังไงล่ะเนี่ย แต่ยังไงก็ขอให้ได้อยู่ด้วยกันนะ#540
-
#53 Mossy Lovelyz (จากตอนที่ 3)วันที่ 9 มิถุนายน 2558 / 18:23ฮือออคยองหมาน้อยสงสารรรรารร#530
