คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - บ ท นำ - [ 100 % ]
บทนำ
|
[ อูฮยอน ] [โชรง ] ( ตอนที่1 )
“ อีกเดี๋ยวฉันก็จะถึงแล้วนะ! ไม่ไกลแล้ว จะโทรมาทำไม? ” เสียงโชรงปลายสายของอูฮยอนพูดขึ้น
“ ก็ผมเป็นห่วงคุณหนิ ” อูฮยอนพูดหยอกคำหวาน
“ แหว่ะ!! คนเจ้าเล่ห์~ จะให้เชื่อดีไหมเนี่ยะ ” โชรงพูด
“ เชื่อผมเถอะคร๊าบที่รัก~ ” อูฮยอนพูดเสียงหวานยาวยืด
“ ก็เป็นซ่ะอย่างเนี่ยะ!! อูฮยอน! ตอนนี้ถึงทางโค้งอะ รอสายแปปนะ ” โชรงพูดขึ้น
“ คร๊าบ~ ขับดีๆนะฝนตกอยู่ ” อูฮยอนพูดจบโชรงก็เอาโทรศัพท์ออกจากหูแล้วหันมาตั้งใจขับรถ
//ปรี๊น!!// // กรี๊ด!!// //โครม!!// “ โชรง!! โชรงเป็นอะไร!! กรี๊ดทำไมโชรง!! ” อูฮยอนได้ยินเช่นนั้นก็รีบถามขึ้นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายเลย ทำให้เขารู้สึกกังวลขึ้นมา |
[ โฮย่า ] [ อึนจี ]
“ ฮือๆ~ พี่โฮย่า! อย่าไปนะค่ะ! อย่าไปเลยนะค่ะ!! อยู่กับฉันนะค่ะ ” เสียงอึนจีร้องคร่ำครวญ
“ อึนจี~ มีเหตุผลหน่อยสิ! เดี๋ยวพี่ก็กลับมา ” โฮย่าพยายามแกกะมืออึนจีที่รั้งเขาเอาไว้
“ พี่ก็รู้ ฮืก~ ว่าทำไม ฮืก~ คนที่บ้านถึงเรียกพี่กลับไป ฮืก~ อย่าไปเลยนะค่ะ ฮืออๆ~ ” อึนจียังคงรั้งโฮย่าเอาไว้
“ มันไม่มีอะไรหรอก...พี่แค่ไปดูแม่เท่านั้น ” โฮย่ายังคงพยายามต่อไป
“ ที่พี่จะกลับไปให้ได้ เพราะพี่ไม่รักฉันแล้วใช่ไหม!! สิ่งที่พี่ต้องการคือทรัพย์สมบัติของพ่อพี่เท่านั้นใช่ไหมค่ะ ” อึนจีกลั้นน้ำตาไถ่ถามความจริง
“ เดี๋ยวพี่กลับมา ” โฮย่าแกะมืออึนจีออกแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“ จะให้ฉันรอถึงเมื่อไหร่ค่ะ!! 1ปี 5ปี หรือตลอดชีวิต!! ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงรอพี่ไม่ได้หรอกนะ ” อึนจีกลั้นใจพูดคำขาดออกมา โฮย่าพยุดฟังอยู่สักพักก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้อึนจีนั่งร้องไห้มองดูหลังคนรักเดินจากไป |
เปิดตัวออกมาพร้อมกัน .. งงไหมเอ๋ย ?? อ่านทีละฝั่งนะจ๊ะ ( พยายามแล้ว )
50 นาที ผ่านไป
“ แม่ครับ!! โชรง!! ” อูฮยอนรีบรับโทรศัพท์ขึ้นมาทันที เมื่อหน้าจอโชว์เบอร์ผู้เป็นแม่ของแฟนสาว
“ แกไม่ต้องมาพูด!! ไอ้อูฮยอน!! ฉันว่าแล้วเชี่ยวถ้าลูกสาวฉันได้คบกับแกต้องเป็นแบบนี้!! ” ปลายสายไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น กระหน่ำด่ามาอย่างเดียว
“ แม่ครับ! คือ.. ” อูฮยอนพยายามหาช่องทางอธิบาย
“ แกไม่ต้องพูด!! ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเจอลูกสาวฉันอีก! แล้วก็เลิกคิดเรื่องแต่งงานไปได้เลย!! ฉันจะไม่ยอมให้แกพบลูกสาวฉันอีก!! จำใส่กะลาหัวเน่าๆของแกเอาไว้ซะ!! ” ปลายสายด่ามาพอใจก็ตัดสายทิ้ง ไม่ฟังอะไรจากอูฮยอนทั้งนั้น
“ ผมคงหมดหวังแล้วใช่ไหม? รักครั้งของผมจบอย่างนี้งั้นเหรอ? ” อูฮยอนทรุดลงไปกองกับพื้น และคร่ำครวญออกมาพร้อมกับน้ำตาเพื่อปรับทุกข์ในใจที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ค่ำวันต่อมา
ณ ผับแห่งหนึ่ง
“ โชรง~ ผมคิดถึงคุณ~ ถ้าคุณไม่โทรมาผมจะไม่เรียกคุณว่านู่นาอีกต่อไป~ !! ” อูฮยอนพูดคร่ำครวญถึงรักเก่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่ดื่มไป
“ พ่อหนุ่มมานั่งคร่ำครวญให้รักเก่าอย่างนี้อยู่ทำไมจ๊ะ ” ไม่นานก็มีสาวๆเดินมาล้อมหน้าล้อมหลัง
“ ใช่! คนเค้าทิ้งไปแล้วจะมานั่งเสียใจอยู่อย่างนี้..มันไม่ดีเลยนะ ” หญิงสาวอีกคนพูด
“ โชรง~ ฮือๆ~ ผมรักเธอมาก แต่รักของเราต้องจบลงทั้งๆที่ผมไม่รู้สาเหตุ ฮือๆ~ ” อูฮยอนร้องไห้ออกมาพลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาบรรเทาความเจ็บอีกครั้ง
“ พอได้แล้ว!!~ มั่วแต่คร่ำครวญอยู่นั้นแหล่ะ!! ” หญิงสาวคนเดิมชิงแก้วเหล้าออกจากปากอูฮยอนก่อนจะพูดเตือนสติ
“ พวกคุณไม่รู้หรอกว่ารักแท้มันเป็นยังไง!! ก็พวกคุณไม่เคยจริงจังกับอะไรเลยหนิ!! ถึงผมจะอายุน้อย แต่ผมก็รู้ว่าความรักมันเป็นยังไง!! ” อูฮยอนพูดขึ้นมาด้วยความเจ็บใจในตัวเอง
“ พวกนู่นาโตพอที่จะสอนให้คนอย่างนายเป็นคนนะ ตัดใจกับเธอได้เมื่อไหร่ติดต่อมาหานู่นานะ นู่นารอเราอยู่เสมอ ” หญิงสาวคนเดิมยื่นนามบัตรมาให้อูฮยอน ก่อนจะเดินออกไปกับหมู่เพื่อนๆของเธอ
ครึ่งปีผ่านไป
“ ปล่อยนะ!! ” เสียงหญิงสาวตะโกนแหกปากลั่นบ้านของอูฮยอน
“ ไม่!! ผมไม่ปล่อยให้นู่นาไปกับคนอื่นหรอก! ” อูฮยอนรั้งแฟนสาวเอาไว้สุดแรง
“ เลิกงี่เง่าสักทีได้ไหม!! นายรู้ไหมที่ผู้หญิงคนอื่นทิ้งนายไปเพราะอะไร!! ก็เพราะนายมันงี่เง่าไงล่ะ!! ยุคนี้มีใครที่รักกันจนวันแต่งงานบ้างห๊ะ??! นายนี่มันซื่อบื่อจริงๆ ” แฟนสาวตะคอกใส่อูฮยอนจบก็เดินออกไปกับแฟนใหม่ที่มายืนรออยู่หน้าบ้าน
“ งั้นมควรทำยังไง? บอกมาสิ๊! ” อูฮยอนยังคงคร่ำครวญร้องไห้เพราะแฟนสาวจากไปหลายครั้งหลายคราเช่นเดิม เหมือนการจากไปของโชรงอดีตคนรักจะเป็นคำสาปไม่ให้เขาได้พบกับรักแท้อีกเลย
//ก็อก! ก็อก! ก็อก!//
ไม่ทันได้เตรียมจะไรเสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้น อูฮยอนรีบปาดน้ำตาแล้วเดินมาเปิดประตู และพบกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักยื่นอยู่หน้าบ้านของเขา
“ สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อ จอง อึนจี เป็นเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ แล้วฉันก็เตรียมกิมจิมาให้ด้วยค่ะ มีอะไรแนะนำด้วยนะค่ะ ” หญิงสาวคนนั้นไม่รีรอ เธอพูดและจบด้วยการยัดกล่องใส่กิมจิมาในมือของอูฮยอน
“ ค...ครับ ” อูฮยอนออกอาการงงๆนิดๆแต่ก็ตอบรับไป
“ เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน มีอะไรให้ช่วยหรืเปล่าค่ะ ” อึนจีถามขึ้นมาอีก
“ ป..เปล่า แค่เสียงทีวีน่ะ ขอบใจนะสำหรับกิมจิ ” อูฮยอนพูดจบก็หันหลังกลับเข้าบ้าน
“ เดี๋ยวค่ะ!! คุณ.... คุณชื่ออะไรค่ะ ” อึนจีถามมา
“ ผม!! ” อูฮยอนหันกลับมาถามด้วยความตกใจ
“ ใช่ค่ะ... ก็เราเป็นเพื่อนบ้านกันหนิค่ะ ” อึนจีพูด
“ ผมชื่ออูฮยอน นัม อูฮยอนครับ ” อูฮยอนตอบไปพร้อมกับยิ้มให้หลังจากเลิกกับแฟนคนล่าสุด แลวทั้งสองก็เดินกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แทรกเข้ามา
หลังจากนั้นอีก 3 เดือน
//RRr.//
“ ครับ!! ” อูฮยอนรับโทรศัพท์ของเขาเมื่อเห็นหน้าจอเตือน
“ พี่อูฮยอนค่ะ มาเลี้ยงปีใหม่บ้านฉันนะ ฉันเตรียมของไว้เพียบเลย ” อึนจีปรายสายของอูฮยอนพูดขึ้น
“ จะไปได้ไงล่ะ! พี่จะต้องเตรียมเอกสารสมัครงานนะ ” อูฮยอนพูดปฏิเสธ
“ งั้น~ ถ้าฉันไปบ้านพี่ก็ไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ?! ” ปลายสายถามมา
“ ถ้าอยากมาก็มาสิ! ” อูฮยอนตอบไป
// ก็อก! ก็อก! ก็อก! //
ไม่ถึง1วินาทีเสียงค็อกประตูก็ดังขึ้น
“ มาถึงแล้วงั้นเหรอ? ” อูฮยอนพูดในเชิงสงสัยพลางหันหน้าไปมองประตูก่อนจะเดินไปเปิดดู
“ แจ๊น!! ” อึนจีทักทายอูฮยอนด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่น่ารัก
“ ตกใจหมดเลยอึนจี มานานยังเนี่ย? ” อูฮยอนถามไป
“ ก็ตั้งแต่โทรไปแล้วค่ะ ” อึนจีตอบไป แต่ยังคงไม่ลบรอยยิ้มบนใบหน้า
“ ไหน~ เอาของอะไรมาเยอะแยะ มา!เดี๋ยวพี่ช่วย ” อูฮยอนพูดจบก็เอื้มมือไปหยิบของในมืออึนจีมา ก่อนจะชวนกันเดินเข้าไปในบ้าน
“ เตรียมเอกสารไปถึงไหนแล้วค่ะ ” อึนจีเดินดูรอบๆจบก็ถามขึ้น
“ ก็เลื้อยๆจ๊ะ! งั้นพี่เอาของไปจัดให้นะ ” อูฮยอนพูดจบก็ยกยกข้าวหอที่อึนจีแบกมาพร้อมจะเดินไปหลังบ้าน
“ ไม่ต้องค่ะ!! เดี๋ยวฉันทำเอง! ห้องครัวไปทางนี้ใช่ไหมค่ะ?! ” อึนจีถามจบก็รีบเดินมารับของที่มืออูฮยอน
“ ไม่เป็นไรหรอก พี่เป็นเจ้าของบ้านพี่ต้องทำสิ! ” อูฮยอนปฏิเสธไป ทำให้เกิดศึกแย่งกล่องข้าวหอขึ้น
“ พี่อูฮยอนปล่อยเถอะค่ะ~ ให้ฉันได้ทำอะไรเพื่อพี่บ้างเถอะค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรพี่ทำเองได้ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ค... ”
// ฮุบ!! // ^///^
และทุกเสียงก็เงียบไปโดยปริยาย และมีแต่ความเขินอายเข้ามาแทนที่ เมื่อหน้าของอูฮยอนและอึนจีมีระยะห่างกันไม่ถึงคืบ!!
“ อ...เอ่อ~ คือ~ ” เสียงกระอุกกระอักของอูฮยอนดังขึ้น
“ ข.. ขอโทษค่ะ พ..พี่อูฮยอน ” อึนจีพูดหลบหน้าพลางเอามือขึ้นมาพัดแก้ร้อน
“ ม...ไม่แป็นไร ” อูฮยอนตอบไป
“ งั้น! ฉันเอาของไปจัดนะค่ะ ” อึนจีหนีความเขินอายด้วยการเดินไปจัดของใส่จาน อูฮยอนที่กำลังยืนร้อนๆหนาวๆอยู่ก็ปล่อยให้อึนจีเดินไปเฉยๆ
30 นาทีผ่านไป
“ พี่อูฮยอนค่ะ!! รีบสิค่ะจะเค้าดาวน์แล้วนะ! ” อึนจีที่ยืนอยู่หน้าบ้านตะโกนเข้ามาเรียกอูฮยอน
“ พี่จะไปเดี๋ยวนี้! ” อูฮยอนก็ตะโกนกลับไปก่อนจะวางงานในมือแล้วเดินตามปลายเสียงไป
“ เร็วสิค่ะ!! เหลืออีก5นาทีแล้วนะค่ะ ” อึนจีพูดเชิงเร่งรีบ
“ ตั้ง5นาทีจะรีบไปไหนอึนจี ” อูฮยอนถาม
“ ใครว่าตั้ง5นาทีค่ะ!! เหลือแค่5นาทีต่างหาก! ทุกนาทีสำหรับฉันมันมีค่ามากนะค่ะ ในทุกๆปี 5นาทีสุดท้ายฉันจะนั่งขอพรจากดวงจันทร์ งั้นปีนี้เรามาขอพรด้วยกันนะค่ะ ” อึนจีพูด
“ ได้สิ! ” อูฮยอนตอบรับ แล้วทั้งสองก็นั่งของพรกันจนครบ 5 นาที
“ สวัสดีปีใหม่นะค่ะ ” อึนจีทีลืมตาขึ้นมาก่อนพูด
“ เช่นกันครับ ว่าแต่อึนจีขอพรว่าอะไร ” อูฮยอนพูด
“ ฉันขอพรให้ฉันได้มีความสุข ขอพรให้เจอเรื่องที่ดีอย่างนี้ตลอดไป ” อึนจีพูดพลางเงยหน้าขึ้นไปมองดวงจันทร์
“ งั้นเหรอ! เธอคงชอบดวงจันทร์มากเลยสินะ! ” อูฮยอนที่เห็นอึนจีทำอย่างนั้นก็ถามขึ้น
“ ไม่หรอกค่ะ มันเป็นแค่รอง ฉันชอบเครื่องหมายอินฟินิทตี้มากกว่า ว่าแต่!!พี่อูฮยอนขอพรว่าอะไรล่ะค่ะ อย่าบอกนะว่าขอพรให้อยู่กับฉันเหมือนในหนัง ” อึนจีถามกลับไป
“ เปล่าหรอก! พี่ไม่ได้ขออะไรเลย ” อูฮยอนเงยหน้าไปมองดวงจันทร์แล้วตอบกลับไป
“ อ่าว! ทำล่ะค่ะคิดคำขอไม่ออกเหรอค่ะ ” อึนจีถามกลับมา
“ ตอนนี้ชีวิตพี่มีครบทุกอย่างแล้ว เหลือแค่อนาคตเท่านั้นที่พี่ยังไม่มี ” อูฮยอนกลับไป แต่สายตายังไม่ละไปจากดวงจันทร์
“ ใครว่ากันล่ะค่ะ!! พี่เป็นคนที่เก่งนะ ” อึนจีชมอูฮยอนไป ก่อนจะเลื่อนมือของเธอไปวางบนมือของอูฮยอน
“ ความจริงแล้วพี่ไม่เหลืออะไรเลยมั้ง ไม่รู้ทำไมพี่ถึงพูดไปแบบนั้น ” อูฮยอนพูด
“ พูดอะไรค่ะ?! พี่เป็นคนที่มีอนาคตที่ดีนะ! อย่างน้องก็ฉันคนนึงล่ะที่อยากใช้ชีวิตร่วมกับพี่ ” อึนจีพูดมาโดยไม่คิดอะไรเลย แต่ใจของอูฮยอนกำลังเต้นระรัวอยู่กับคำพูดนั้น
“ เธออยากจะใช้ชีวิตกับพี่สินะ! ” อูฮยอนถามไป
“ อะไรกันค่ะ! คิดอะไรอยู่ ” อึนจีที่พึ่งนึกได้ก็รีบเอามือออกแต่อูฮยอนคว้ามือของอึนจีไว้
“ พี่ก็อยากใช่ชีวิตกับเธอเหมือนกัน ” อูฮยอนพูด แล้วทั้งสองก็ยิ้มออกมา ในเชิงรู้ใจของกันและกัน
..........
( เราเป็นแฟนกันแล้วนะค่ะพี่อูฮยอน )
( เราคือคนที่รักกันต่างหาก )
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะจ๊ะ ^^
ไม่เข้าใจตรงไหนติได้ตามใจเลยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น