คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro
บทนำ
ณ โรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังที่ขึ้นชื่อในเรื่องการสอนดนตรี เพราะศิลปินหลายต่อหลายคนก็มักจะจบจากที่นี้ แต่ตอนนี้คนที่เป็นดาวเด่นอยู่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสองสาวพี่น้อง จีอึนและจียอน ลูกสาวผู้เป็นที่รักของคนใหญ่คนโตและมีข่าวลือออกมาหนาหูว่าเขานั้นเป็นมาเฟียที่ค้าเกี่ยวกับของถูกกฎหมายซึ่งไม่ขัดต่อกฎหมายบ้านเมืองแต่อย่างใด
“แกๆจีอึนมาแล้ว!” เสียงเพื่อนในห้องพูดขึ้น ก่อนเด็กในห้องที่จับกลุ่มกันอยู่ร่วมใจกันกลับไปนั่งที่
“ฉันไปกลับห้องก่อนนะค่ะ” เสียงจียอนน้องสาวแท้ของเธอที่มาส่งถึงห้องพูด
“เดินดีๆนะ” จีอึนพูดก่อนจะเดินเข้าห้องมา
“ยินดีตอนรับสู่ชั้นมัธยมที่6 ซึ่งปีนี้เป็นปีสุดท้ายของพวกเรา ฉันขอบใจเพื่อนๆ...ที่ให้ฉันได้เป็นหัวหน้าชั้นในทุกๆครั้ง” จีอึนเดินมายืนข้างๆโต๊ะครูก่อนจะพูดขึ้น
.
.
/ดึ๊ง ดึ๊ง ดึ๊ง/ เสียงอ๊อดบอกถึงคายเรียนโฮมรูม
“ยินดีตอนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่ชั้นมัธยมปลายปีที่3 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของเราแล้วที่นักเรียนชุดนี้จะอยู่กับเรา” เสียงครูที่ปรึกษาของห้อง 6/1 ดังขึ้นหลังจากที่เข้ามาแล้ว
“งั้นเรามาเลือกหัวหน้าห้องกันก่อนแล้วกัน เพื่อไม่ให้เสียเวลา...เสนอชื่อเพื่อนมาสิ! ขอคนที่มีความรับผิดชอบ คุมเพื่อนได้ และต้องเป็นที่ปรึกษาของครูได้” ครูพูด
“พวกเราเลือกจีอึน” เด็กนักเรียนทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“กะเอาไว้แล้วเชียว! งั้นจีอึนออกมานี่สิ!” ครูบ่นเสร็จก็หันมาเรียกจีอึนที่นั่งอยู่ท้ายห้อง
“ตอนนี้เพื่อนๆต่างเลือกเธอให้เป็นหัวหน้าห้อง เธอจะเป็นไหม? ครูไม่อยากบังคับเธอมาก ทำตัวตามสบายนะ!” ครูพูดพลางเอามือมาแตะบ่าของเธอ
“ค่ะ! หนูทำหน้าที่นี้ได้” จีอึนหันไปมองหน้าเพื่อนสลับกับหน้าครูก่อนจะพูดออกมา
“ดี!งั้นครูจะอนุญาติให้เธอเลือกรองและเลขาเองแล้วกัน ตัดสินใจให้ดีนะจ๊ะ” ครูพูด
“งั้นฉันจะเลือกจงออบเป็นรองหัวหน้าชั้นนี้แล้วกันค่ะ” จีอึนพูดพลางชี้ไปที่จงออบที่กำลังนั่งวาดอะไรบ้างอย่างอยู่ในหนังสือ
“จงออบ .. จงออบ” ครูเรียกจงออบเมื่อเขามัวแต่ก้มหน้าก้มตาวาดรูปอยู่อย่างนั้น
“ไอ้จงออบ!! ไอ้จงออบเว้ย!!” เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันไปตะโกนใส่
“ค...ครับ!!” จงออบเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าตอนนี้เขากำลังเป็นเป้าสายตาของนักเรียนทุกคนอยู่จึงรีบเก็บสมุดเล่มนั้นใส่โต๊ะและลุกขึ้นยืนทันที
“ปีนี้เธอจะได้เป็นรองหัวหน้า!! เข้าใจไหม?” ครูพูด
“ข...เข้าใจครับ” จงออบพูดพลางยกมือขึ้นมาเหาหัวแกร่กๆ และสีหน้าหง่อยๆ
“งั้นเธอเข้าไปนั่งได้จ๊ะและเริ่มทำหน้าที่หัวหน้าห้องตั้แต่คาบเรียนนี้เลย!” ครูว่าจบจีอึนก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะแถวสุดท้ายข้างหน้าต่างของเธอเช่นเดิม
“พวกเธอคงเห็นใช่ไหม? โต๊ะที่ครูจัดให้จะเป็นคู่อยู่! ห้ามพวกเธอย้ายที่เป็นอันขาด ให้นั่งคู่กันแบบนี้ไปจนจบมัธยมปลายปี3 เข้าใจไหมนักเรียน!!” ครูถามด้วยสีหน้าเอาจริง
“เข้าใจครับ/ค่ะ” นักเรียนทุกคนตบพร้อมกัน
“ดี...งั้นครูไปล่ะ! หัวหน้า!!” ครูพูดพลางหันไปหาจีอึน
“นักเรียนทำความเคารพ!” จีอึนก็ยืนขึ้นบอกทำความเคารพตามหน้าที่
“เจอกันคาบเรียนหน้าครับ/ค่ะ คุณครู” นักเรียนทุกคน
“เกือบลืม!! หัวหน้า!! จดชื่อที่นั่งมาให้ครูด้วย!” ครูหันกลับมาพูดก่อนจะเดินออกไป
.
.
3 วันต่อมา
ในขณะที่จีอึน และจียอนกำลังนั่งรถเพื่อจะไปโรงเรียนตามปกติ
/เอี๊ยด~/ เสียงยางล้อรถลากกับพื้นด้วยแรงเท้าที่เยียบเบรกกระทันหัน
“มีอะไรค่ะคุณลุง!!” จีอึนถามไป
“เด็กผู้ชายวิ่งมาตัดหน้าครับคุณหนู!!” คนขับรถตะโกนกลับมา
“หน๊อย! ไม่รู้จักที่ตาย!งั้นเดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์ให้เอง!!” จียอนพูดควันออกหูก่อนจะเดินลงจากรถไป
“หนิคุณ!! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่ดูรถดูถนน ที่นี้มันโซลน่ะไม่ใช่บ้านนา ทุ้งหญ้า หรือทะทราย” ทันทีที่เจอตัวการจียอนก็ตะลุมด่าทันที
.
.
.
.
.
ณ คอนโดแห่งหนึ่งในยานที่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารการกิน ภายในห้องมี2ชายหนุ่มที่กำลังแต่งชุดยูนิฟร์อมเพื่อจะเดินทางไปโรงเรียน
“ไอ้จุนฮงเดี๋ยวกูมานะ!” เสียงชายร่างสูงพูดขึ้นขณะที่กำลังเอามือจัดชุดของตัวเองให้ดูดี
“ไปไหนของมึงว่ะไอ้แดฮยอน!” ชายอีกคนพูด
“กูจะไปหาอะไรแดก~ มึงมีปัญหาไหม?! ตื่นก็สายแม่งยังจะมีหน้ามาถามอีก!! มึงจะไปไหมโรงเรียนอ่ะ?!” แดฮยอนถามมา
“เออ!กูตื่นสายแค่นี้แม่งด่ากูซะยื่งกว่าพม่าจะมาระเบิดประเทศงั้นง่ะ!” จุนฮงพูด ก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบคู่โปรดมาสวม
“แล้วมึงตื่นสายแค่วันนี้เหรอว่ะ! กูเห็นแม่งตื่นสายได้ทุกวัน! มึงนี่ไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลย” แดฮยอนพูดก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋ามาเปิดดู
“มึงก็ไม่น่าเกิดมาเป็นคนเหมือนกัน! แม่งแดกได้ทั้งวัน! กูอยากรู้จริงกระเพาะมึงทำด้วยอะไรว่ะ” จุนฮงพูด ทำให้แดฮยอนที่หยิบขนมออกจากกระเป๋ากำลังจะเข้าปากต้องชะงักลง
“เออ~ กูไม่สนเว้ย!!” แดฮยอนพูดจบก็งับขนมเข้าปากแล้วสะพายเป้ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไปพร้อมกับจุนฮง
30 นาทีผ่านมา
“ขึ้นรถเมล์ไม่เห็นจะสนุกเลย! เหมื่อยขาจะตายอยู่แล้ว!ได้ยืนตลอดทางจากคอนโดมาถึงโรงเรียน คอยดูนะครั้งหน้ากูจะต้องได้นั่ง” จุนฮงพูดพลางเอามือทุบๆที่ขาของเขาแก้เหมื่อย
“....” ไม่มีเสียงใดๆตอบมาจากแดฮยอน
“ไอ้แด...” จุนฮงหันไปเรียกชื่อเพื่อน แต่พบว่าแดฮยอนนั้นไม่ได้เดินมากับเขาแล้ว
“ชิบหายล่ะเพื่อนกู! หายไปไหนว่ะ!!ยิ่งไม่รู้จักโซลอยู่ด้วย” จุนฮงมองหาด้วยความกระวนกระวาย
“โห้ย! ~ ไอ้เหี้ยนี้แม่งเห็นของกินล่ะเร็วตลอด” จุนฮงบ่นขึ้นเมื่อเห็นแดฮยอนกำลังยืนซื้อของกินอยู่ที่ฝั่งถนน
“เฮ้ยๆ!! เด็กน้อยระวัง!!” จุนฮงพูดขึ้นหลังจากมองไปที่ฟุตบาตฝั่งของเขาและพบกับเด็กผู้หญิงวัยไม่เกิน 4ขวบกำลังจะข้ามถนน และไกลๆนั้นมีรถยนต์ที่กำลังพุ้งเข้ามาโดยไม่มีวี่แววว่าจะชลอความเร็วลง เห็นอย่างนั้นแล้วจุนฮงก็วิ่งเข้าไปเป็นเกราะกำบังให้เด็กผู้หญิงคนนั้น และกอดเด็กผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ เพื่อที่เมื่อโดนรถชนแล้วเด็กคนนั้นจะได้ไม่เจ็บตัวมาก
/เอี๊ยด~/ เสียงล้อรถถูเข้ากับพื้นถนนอย่างแรง
“เดินระวังๆหน่อยสิหนู” จุนฮงพูดเตือนหลังจากผละเธอออกจากกอดของเขาแล้ว
“หนูแค่จะไปซื้อขนม!” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพลางชี้ไปที่ร้านที่แดฮยอนกำลังยืนอยู่
“ว่าแต่ชื่ออะไรละเราห๊ะ! พ่อแม่เป็นใครทำไมมาเดินแถวนี้” จุนฮงยังถามไป
“หนูชื่อลอเรนค่ะ หนูพึ่งย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแถวนี้! งั้นหนูไปน่ะค่ะ..คุณลุง!” เด็กผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่โรงเรียนสอนดนตรีแห่งหนึ่ง และพบว่ามันเป็นโรงเรียนเดียวกับเขา หลังจากนั้นเธอก็วิ่งไปตามทางเพื่อเข้าไปในตัวโรงเรียนซึ่งไม่ไกลจากที่เกิดเหตุมาก
“โห!!คุณลุงเลย! เรียกพี่ก็พอน่ะหนูฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น!!” จุนฮงตะโกนไป
“หนิคุณ!! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่ดูรถดูถนน ที่นี้มันโซลน่ะไม่ใช่บ้านนา ทุ้งหญ้า หรือทะทราย” จุนฮงยืนขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แต่เสียงที่เป็นลางบอกเหตุว่าเขาจะต้องเจอแผลบนใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขาก็ดังขึ้น
“...” จุนฮงไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองหน้าเธอไปเท่านั้น
“หนินาย!!ฉันพูดกับนายอยู่น่ะ!” จียอนย้ำ
“ผมได้ยินแล้ว!แต่ผมไม่อยากจะตอบ! จบไหมครับ?” จุนฮงพูดพลางทำท่าจะเดินออกไป
“ยังไม่จบ!! อย่างน้อยนายต้องขอโทษฉัน ที่ทำให้ฉันต้องเสียเวลาไป1นาที ที่ต้องเดินออกมาด่านายน่ะ!!” จียอนพูด
“แล้วใครใช้ให้คุณเดินฉับ ฉับ ฉับ ออกมาจากรถเพื่อด่าผมล่ะครับ!! ๆ ไม่ทราบว่าผมเป็นส้นเท้าของคุณหรือไง?” จุนฮงหันกลับมาพูด ก่อนจะทำหน้ากวนใส่ และเดินข้ามถนนไปหาแดฮยอนที่กำลังยืนซื้อของกินอยู่อีกฝั่งถนน
“กวนส้นซะมัด!!” จียอนอุทานออกมา
“ใครอะจียอน? รู้จักเหรอ?” จีอึนที่พึ่งเดินออกมาจากรถถามขึ้น
“ไม่รู้จักค่ะ!! และไม่อยากรู้จักด้วย!! คนอะไรปากยิ่งกว่ารองเท้าส้นตึก! ชิส์!~ อย่าให้อีกครั้งน่ะ คอยดูแม่จะเอาคืนให้สาสมเลย!” จียอนพูดจบก็ก้าวฉับ ฉับ ขึ้นรถไปด้วยความโมโห
“คนแบบนั้นเหรอจะทำให้จียอนโมโห? กินเก่งขนาดนั้นเนี่ยะนะ? ช่างเหอะ!ยังไงนายนั้นก็ทำให้น้องฉันโมโห!ฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่!!” จีอึนพูดพลางมองไปดูแดฮยอนที่กำลังกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อย (ผิดคนไหมจีอึน?)
.
.
ณ โรงเรียน
คาบโฮมรูม
“ว่าไงเด็กๆเรียนกันไป3วัน สนุกดีไหม?” ทันทีที่เข้ามาครูก็ทักทายนักเรียนทันที
“สนุกค่ะ/ครับ” เด็กนักเรียนตอบพร้อมกัน
“หัวหน้าห้อง!!” ครูตะโกนออกมาเสียงดัง
“ค...ค่ะ” จีอึนขานรับและยืนขึ้นด้วยความตกใจ
“ครูใช้ให้เธอไปพาเด็กใหม่2คนมา แล้วทำไมเธอถึงได้มานั่งอยู่ที่นี้!” ครูพูดดุเธอ
“ก็หนูเป็นหัวหน้าห้อง หนูสามารถใช้ใครให้ไปทำแทนได้..ไม่ใช่แหรอค่ะ?” จีอึนพูด
“ก็จริงนะ..” ครูบ่นพึมพัมเบาๆกับตัวเอง
“ช่างเถอะ!แล้วเธอใช้ใครไปห๊ะ!!ทำไมป่านี้ยังไม่มาอีก?!” ครู
“ใช่รองสิค่ะ! เรามีรองไว้ทำอะไรล่ะ?” จีอึน
“ใช้นายบื่อนั้นเนี่ยะนะจีอึน!! แกบ้าไปแล้วเหรอ?” ฮโยซองที่นั่งหน้าเธอหันมาพูด
“ก็นายนั้นเป็น..”
“มาแล้วครับ!! เด็กนักเรียนคนใหม่มาแล้ววววว” เสียงจงออบดังมาตั้งแต่ห้องแรกจนถึงห้องของพวกเธอซึ่งเป็นห้องรองสุดท้าย
“เบาๆหน่อยสิ๊นักเรียน!!” พอเห็นร่างจงออบมาแต่ไกลครูก็บ่นใส่ทันที
“ครับครู” จงออบรีบทำท่าทางสงบเสงียบเจรียมตัวอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สวัสดีครับผมชื่อแดฮยอน ย้ายมาจากอิตาลี”
“สวัสดีครับผมชื่อจุนฮง ย้ายมาจากอิตาลี” ไม่นานร่างสูงโปร่งของชาย2คนก็เดินเข้ามาลแนะนำตัวอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าพายุทอนาโด
“ย้ายมาจากต่างประเทศแต่ทำไมชื่อเกาหลีฟ่ะ!!” เพื่อนคนหนึ่งพูด
“พวกเขาเป็นเด็กเกาหลีที่ไปเรียนที่นู๊น และที่ย้ายมาเกาหลีเพราะโครงการแลกเปลี่ยนนักเรียน มีปัญหาอะไรอีกไหม?” ครูตอบแทนแดฮยอน และจุนฮง
“...” เด็กคนนั้นเงียบไป
“พูดทักทายเพื่อนอีกสิ!” ครูพูด
“...” ทั้งสองมองหน้ากันสักพักก่อนจะหันไปหาครู เชิงว่าเราไม่ได้เตรียมสคริปนี้มา
“เอ่อ... งั้นก็บอกไปสิว่าช่วยดูแลพวกเราด้วย” ครูพูดเบาๆเพื่อให้ได้ยินแค่แดฮยอนและจุนฮงเท่านั้น
“ช่วยดูแลพวกเราด้วยนะครับ” ทั้งสองพูด
“เวลาพูดก็ก้มลงไปด้วยสิ!! ก้มลงไป ทำเนียมเกาหลีลืมหมดแล้วเหรอห๊ะ?!” ครูพูดพลางกดหัวทั้งสองคนให้ก้มลงไป กลางสายตาเพื่อนๆในห้องที่ต่างหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
“เข้าใจแล้วครับครู!! อย่าเล่นหัวกันสิ!ผมต้องใช้หัวของผมในการเรียนหนังสือนะ!!” จุนฮงทำท่าต่อต้าน ก่อนจะเถียงกลับไป
“ไอ้จุนฮง” แดฮยอนห้ามจุนฮงไว้ไม่ให้พูดอะไร(ที่รั่วๆ)ออกไปมากกว่านี้
“มึงนี่! กูไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย!” จุนฮงหันไปพึมพัมกับแดฮยอน
“เอาหล่ะ! พวกนายไปหาที่นั่งได้แล้ว!แล้วก็อย่าทำตัวมีปัญหา เข้าใจไหม?” ครูพูดตัดบทก่อนจะเกิดสงครามกลางห้องเรียน
“เอาไงว่ะ?” แดฮยอนกระซิบกับจุนฮง ทั้งสองมองไปที่โต๊ะถัดจากหน้าต่าง ซึ่งข้างโต๊ะคือจีอึน และโต๊ะถัดมาซึ่งเพื่อนข้างโต๊ะคือจงออบ
“ใครไปก่อนได้เว้ย!” จุนฮงตะโกนออกมาเบาๆ ก่อนที่ทั้ง2จะวิ่งเข้าไปที่เดียวกันนั้นคือโต๊ะข้างจงออบ
“แบร่~” จุนฮงที่วิ่งตรู่เข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ก่อนแดฮยอนก็แลบลิ้นล้อเพื่อนอย่างสนุกสนาน
“มึงนิ!” แดฮยอนแตะขาโต๊ะที่จุนฮงนั่งก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆจีอึน ซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก
“เจ็บไหมนั้น ฮ่าๆ” จุนฮงพูดพลางชี้ไปที่เท้าของแดฮยอนที่พึ่งแตะขาโต๊ะเขาไป
“เจ็บดิ!! แต่กูทนได้เว้ย!!” แดฮยอนพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“คุณ!ขอนั่งด้วยนะ” หลังจากที่แดฮยอนจัดของจนเข้าที่เข้าทางเขาก็พยายามหาทางคุยกับจีอึนที่กำลังมองไปนอกหน้าต่าง และฟังเพลงไปพร้อมๆกับ (โลกของเธอเจ๋งจริง)
“ผมชื่อแดฮยอนน่ะ คุณล่ะ” แดฮยอนยังพยายามต่อไป
“คุณ” แดฮยอนเรียกจีอึนเกือบครั้งที่100จนครูออกจากห้องไปเธอก็ยังไม่เห็นมามองเขา
“หรือว่าหลับอยู่ว่ะ?” แดฮยอนหยุดเรียกและคิดสักพักก่อนจะโน้มหน้าของเขาไปมองเธอช้าๆ ช้าๆ จนมองหน้าเธอชัดขึ้น
“กรี๊ด!” หญิงสาวตรงหน้ากรีดร้งออกมาด้วยความตกใจเล็กน้อยหลังจากเห็นหน้าของแดฮยอนที่อยู่ใกล้หน้าของเธอมาก
“คุณอย่า..”
“ไอโรคจิตร!! แกจะทำอะไรฉันห๊ะ!! ไอ้บ้ากาม!! ไอ้@#$%^&*” แดฮยอนพยายามจะพูดแกตัวแต่เธอก็ตะรุมด่ามาโดยไม่ยั้ง
“นี่!!!นักเรียน!!” แล้วเสียงหนึ่งจากครูที่สอนวิชาวิทยาศาสตร์ซึ่งเข้ามานานและจ้องมองพวกเขาอยู่นานก็ดังขึ้น
“อ...อาจารย์” จีอึนที่กำลังทุบตีแดฮยอนหยุดลงและหันไปมองคนแก่ๆที่ยื่นอยู่หน้าห้อง
.
“หลบไปซี๊ฉันจะเช็ดตรงนี้!!” เสียงจีอึนตะโกนออกมาพร้อมกับพลักแดฮยอนออกไปไกลๆ แล้วเดินเข้าไปแทนที่เขาก่อนจะใช้ผ้าสีขาวในมือเช็ดไปตามชั้นวางหนังสือเก่าๆที่เต็มไปด้วยฝุ่น
“ชั้นวางหนังสือมีตั้งหลายชั้นทำไมต้องมาเช็ดที่เดียวกับผมด้วยเล่า!” แดฮยอนบ่น
“ข้อที่1ฉันเป็นผู้หญิง ซึ่งนายควรให้เกียรติฉัน ข้อที่2ฉันเป็นหัวหน้าห้อง ซึ่งนายต้องเคารพฉัน และข้อที่3 ฉันพอใจที่จะเช็ดตรงนี้ เก็ตยัง?” จีอึนหยุดเช็ดและหันมาตอบคำถามเขา
“คุณนี้มันเลือดเย็นจริงๆเลย ยัยสัตส์น้ำเค็ม!!” แดฮยอนบ่นพึมพัม
“นายว่าอะไรน่ะ” แต่ระยะห่างของเธอและเขาซึ่งไม่ไกลมาทำให้เธอได้ยินอย่างชัดเจน
“เปล๊า~ อยากเช็ดก็เช็ดไปสิ ผมไปเช็ดที่อื่นก็ได้” แดฮยอนพูดเสียงสูงเท่าหอไอเฟล แล้วยังทำหน้าเมินเฉยก่อนจะเดินไปเช็ดที่อื่นเพื่อกลบเกลื่อนคำพูดของเขา
“ฉันเคยเห็นหน้านายที่ไหนนะ?” จีอึนพึมพัมกับตัวเอง
....................................................
มาแล้วจ้าบทนำช้าหน่อยน้า ไม่รู้จะสนุกหรือเปล่า
ถ้าว่างๆจะตัดทีเซอร์มาให้ดูกันหนุกๆจ้า
ตัวละครที่เพิ่มมามี3ตัวจ้า
จงออบ (รองหัวหน้า)
ลอเรน
ฮโยซอง
ความคิดเห็น