UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #28 : Ep.28 - Separate

UNagain.28 – Separate

“เกล!”

“......”

“เฮ้ย,เกล!”

“ห–หะ!? อะไร?”

“...นายนั่นแหละเป็นอะไร? เห็นเอาแต่นั่งเหม่อมาตั้งแต่ตะกี้แล้วนะ”

“...ก็––มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”

เกลตอบโคไปแบบนั้น,ก่อนจะจ้วงสลัดผักเข้าปากไปคำหนึ่ง————หลังจากที่ได้พบกับซีหลง...นี่ก็ผ่านมาได้วันหนึ่งแล้ว น่าแปลกที่วันนั้นเธอปล่อยเขาให้กลับ <เมือง> เอาได้ง่ายๆ

“ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็มาหาชั้นได้ทุกเมื่อนะ”

————ยัยนั่นว่าแบบนั้น

“....ปลอกคอ..งั้นเหรอ?”

เกลพึมพำ,ลูบบ่วงเหล็กที่คออย่างพินิจ ในหัวมันมีความรู้สึกแปลกๆแล้วก็สับสนว่าควรจะเชื่อใครดีระหว่าง 【ฮิรา】กับ【ซีหลง】เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อดี

หนีออกจากนรกเนี่ย...มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?

ตอนแรก,ที่เขามาอยู่นรกได้ก็เป็นเพราะถูก <ปลอกคอ> ลากเข้ามาผ่านทางประตู ซึ่งประตูที่ว่ามันก็โผล่มาแค่แวบๆแล้วหายไป ดังนั้นไอ้เรื่องที่บอกว่าพอมี【เมอร์ริธ】ถึง 30 จุดแล้วจะกลายเป็น <เทวฑูต> ขึ้นลงภพอื่นๆได้นั้นจะเป็นเรื่องจริงรึเปล่า,ทางนี้เองก็ไม่อาจทราบได้เช่นกัน

กระนั้น,ในกรณีของ【คาร์ม่า】15 จุด นั้นเกลกลับมองต่างกันออกไป

.....ถึงจะยังไม่ชัวร์ว่าเรื่องกลายเป็น <อสุภะ> นั้นจะถูกรึเปล่า? แต่มือของซีหลงในตอนนั้นน่ะเป็นของจริง————ในโลกนี้น่ะ,ยังมีหลายอย่างที่ตัวเราก็ไม่เข้าใจอยู่

จะถามพวกโคดีไหมนะ..?

“.....”

อย่าดีกว่า————ถ้าถามไปมันก็เหมือนกับเราไม่เชื่อใจพวกเขา ถ้าเป็นแบบนั้นก็ลังแต่จะทำให้ยุ่งยากยิ่งขึ้นไปอีก....เอาเถอะ,คิดมากไปก็เท่านั้น

เรื่องนี้น่ะเอาไว้ก่อนดีกว่า

“ฮ่ะ..! ฮ่ะ..!”

“ดีมาก! อย่างนั้นแหละ! เวลาต่อยอย่าลืมเกร็งท้องด้วยล่ะ”

หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ เกลกับโคก็มีคิวฝึกวิชากับฉีต่อ————ปัจจุบันเกลเองก็พอจะจับทางและเคล็ดลับต่างๆจากการฝึกได้บ้างแล้ว อย่างน้อยเขาในตอนนี้ก็ไม่แพ้โคง่ายๆอย่างเมื่อสองวันก่อน

“เอาล่ะ,พอได้แล้ว.....ต่อไปชั้นจะให้พวกเธอสู้กัน กฎก็เหมือนเดิมใครโดนตัวก่อนเป็นฝ่ายแพ้”

จบคำฉีก็โยนดาบไม้เล่มเดิมให้ทั้งสอง โดยหนนี้นอกจากเทียนเหมยแล้วก็ยังมีคลาร่าคอยนั่งดูอยู่ห่างๆ ฉียกมือขวาเตรียมพร้อมให้สัญญาณ,ทว่าขณะนั้นเองเกลก็แทรกว่า “คุณฉีครับ..” ส่งให้อีกฝ่ายชะงัก

“มีอะไรเหรอ? รึว่าอุปกรณ์ไม่พร้อม..?”

“...เปล่าครับ...คือผมสงสัยน่ะ”

“สงสัย?”

“คือ......ถ้าอยากให้ได้ประสบการณ์จริงล่ะก็.....สู้ให้พวกเราใช้ <อาคม> ไปเลยจะไม่ดีกว่าเหรอครับ? เพราะต่อให้เจ็บจริงเราก็รักษาได้ และต่อให้ตายไปก็ยังสามารถฟื้นขึ้นมาได้อีกไม่ใช่เหรอครับ?”

“......ไม่ได้หรอก..มันอันตรายเกินไป,ถึงแม้จะรักษาได้แต่เธอก็ต้องคิดถึงคนที่รักษาให้เธอด้วยสิว่าจะได้รับผลข้างเคียงอะไรไหม แล้วถ้าตายจริง....ก็ต้องเหนื่อยพาคนไปตามหาอีก”

“...นั่นสินะ..เข้าใจแล้วครับ”

ถึงจะพูดอย่างนั้น,แต่เกลก็สังเกตเห็นว่าเมื่อครู่ฉีไม่กล้าสบตาตน

————ยังกับว่ากำลังปิดซ่อนอะไรเอาไว้อยู่ยังไงอย่างนั้น

“เอาล่ะ,ถ้าพร้อมแล้ว––”

.....พรึ่บ!

“เริ่มได้!”

————ไม่สบอารมณ์เลยจริงๆ

.

.

“ช่วงนี้นายดูแปลกๆนะ,เกล มีเรื่องอะไรคาใจอยู่เหรอ?”

.....จู่ๆโคก็เข้ามาทัก

หลังจากฝึกเสร็จผลลัพธ์ออกมาเช่นเดิมคือตัวเขาที่เป็นฝ่ายแพ้ ทว่าผู้ชนะอย่างโคนั้นก็เหมือนจะดูออกว่าเกลในตอนนี้มีสภาพที่เหมือนไม่เต็มร้อยราวกับว่าสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงอย่างนั้น

“....ไม่หรอก ก็แค่เรื่องจุกจิกน่ะ,อย่าไปใส่ใจเลย”

เกลบอกปัด,แล้วขอตัวไปนอนปล่อยให้โคยืนงงทั้งอย่างนั้น————แม้จะพูดว่าขอตัวไปนอน ทว่าเอาเข้าจริงเขากลับไม่อาจหลับลงได้เลยแม้แต่น้อย ในหัวนั้นกลับปรากฏคำพูดของซีหลงขึ้นราวแฟลชแบ็คฉายภาพซ้ำ.....รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นาฬิกาปลุกดังขึ้น กิจกรรมเดิมๆอย่างลุกออกจากเตียงวอร์มอัพแล้วลงไปฝึกซ้อมกับฉีก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง

“งั้นชั้นไปทำ <ภารกิจ> ก่อนนะ”

“....อืม”

เกลบอกลาเทียนเหมย,รู้ตัวอีกทีเวลาล่วงเลยมาเกือบจะ 9 โมงได้แล้ว ความรู้สึกนึกคิดในตัวเขาตอนนี้นับว่าแปลกกว่าปกติ มันดูเฉื่อยชาและก็เคว้งคว้างแปลกๆ————มันเหมือนกับตอนที่เขาเพิ่งลงนรกมาช่วงแรกๆ

.....ความรู้สึกว่างเปล่า

“เกล,นายเองก็มี <ภารกิจ> ไม่ใช่เหรอ?”

“อ่ะ....นั่นสินะครับ,งั้นผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน”

เกลตอบคำฉี,แล้วเดินออกจากบ้านไปทั้งอย่างนั้น————หากจำไม่ผิด...นี่คือวันพุธ,งานของวันนี้ก็คือ <ขนส่ง> ที่《เขต 4》อืม..จากตรงนี้ไปก็จัดว่าไกลอยู่พอตัวเลยล่ะนะ

“อ๊ะ! คุณเกล..!”

ระหว่างที่เดินไปเรื่อย————เสียงหนึ่งก็พลันทักขึ้น

....เป็นเอแคร์

“หืม? อ่า,เธอเองเหรอ? ว่าไง,สบายดีไหม?” ทักทายไปตามมารยาท,ซึ่งทางเด็กสาวเองก็ฉีกยิ้มว่า “แน่นอนสิ ตอนนี้ชั้นน่ะ【เมอร์ริธ】ขึ้นเป็น 10 จุดแล้วนะคะ! ว่าแต่คุณเกลเถอะ,ทำไมท่าทางดูซึมกะทือแบบนั้น?”

【เมอร์ริธ】อีกแล้วสินะ..? พอนึกอย่างนั้น,เกลก็เผลอลูบ <ปลอกคอ> ไปโดยไม่รู้ตัว

เกลในตอนนี้น่ะแม้จะไม่ได้แสดงออกมามากนัก แต่ความจริงแล้วในใจของเขานั้นได้ผุดสิ่งที่เรียกว่า <ความอยากรู้อยากเห็น> ขึ้นอย่างเนืองแน่น....อยากรู้เรื่องของ <ปลอกคอ> และก็เรื่องของทุกคนในเมือง

อยากรู้ว่าความจริงทั้งหมดนั้นเป็นยังไงกันแน่————

“......นี่,เอแคร์ ชั้นขอถามหน่อยสิ”

“คะ..?”

“...พวกเธอ..คนในเมืองนี้น่ะ,กำลังปิดบังอะไรชั้นไว้อยู่รึเปล่า?”

“ไม่นี่คะ”

ตอบกลับมาทันควัน————ทั้งสองยืนนิ่งจ้องตากันอย่างไม่ลดละ จากนั้นเกลจึงถอนหายใจเฮือกแล้วว่า “งั้นเหรอ..เอาเถอะ,ขอโทษทีนะที่ถามอะไรแบบนั้น”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.........ว่าแต่คุณเกลนี่ดูแปลกๆไปนะคะ”

“แปลกๆไป?”

“ก็ดูเหมือนคุณกำลังสับสนอะไรบางอย่างอยู่....จะว่าไงดีล่ะ?” เธอผงกหัวหงึกๆพลางยืนเท้าสะเอว จากนั้นจึงพูดสิ่งที่ทำให้เกลสะท้านไปทั่วร่าง

“คุณน่ะรู้จักผู้หญิงที่ชื่อ【ซีหลง】รึเปล่าคะ?”

———ดวงตาใสซื่อนั้นกำลังคาดคั้นคำตอบ

۞۞۞