คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ดั่งฤทัยราชัน-07-เข้าพิธีราตรีสิเนหา +บทอัศจรรย์+
-07-
~เ้าพิธีรารีสิเนหา~~
๑๙.๐๐ น.
รารีืนนี้่อนะเ้าสู่พิธี ‘รารีสิเนหา’ ใน่วเวลาหัว่ำ็มีารัานเลิมลอพิธีอภิเษสมรสโยเป็นานเลี้ยรับรอที่ัึ้นอย่าสมพระเียริออ์รัทายาท
โยมีเหล่าอ์ายและอ์หิาหลายประเทศเส็เ้าร่วมมามายหลายพระอ์ ใน่ำืนนี้เ้าอมัลยาอยู่ในุที่ัเย็บาห้อเสื้อื่อัอฝรั่เศสอย่าแบรน์
VALENTINO สีมพูหวานทรบอลาวน์ (Ball Gown) ราวับเ้าหิในเทพนิยาย
ร่วอัเย็บาผ้าไหมาินปั้วยเม็ริสัลมามายร้อยเรียเป็นรูปอไม้
เพิ่มลูเล่น้วยระบายผ้าร่วหัวไหล่ทิ้ัวลราบไปับร่วระโปรใหู้รุยรายสวยามมายิ่ึ้น
เียู่ับพระสวามีที่อยู่ในุราอิสริยยศออ์ายเ็มรูปแบบ
ทั้สอพระอ์เอ่ยทัทายเหล่าราวศ์มามายั้แ่านเริ่มนร่าบาเหนื่อยล้า
พระอ์ึให้เธอไปพัที่โ๊ะึ่มีอ์ราินีและมารานั่รอท่าอยู่แล้ว
“ไหวมั้ยลู” พระนาพิมพ์พิลาไลยรัสถามร่าบา
“ไหวเพะเส็ย่า
แ่พระอ์รัสสั่ให้หม่อมันมาพัรอ”
“พั่อนีแล้วนะลู
เมื่อเ้า็ื่นแ่เ้า เี๋ยวะเป็นลมเป็นแล้ไปเสีย่อน
เี๋ยวย่าะออไปพัที่ห้อรับรอเหมือนัน” พระนารัสอย่าทรห่วใย่อนะเรียให้นาสนอพระโอษ์เ้ามาประอเพื่อรอทำพิธีเ้าหอในืนนี้อีรอบ
เพราะพระอาารไม่สู้แ็แรึมิวระอยู่ในานที่มีนพลุพล่านมามาย เ้าอมพยัหน้ารับเล็น้อย่อนะหันไปหามาราที่นั่เีย้าและ้อมอที่เธอ้วยแววาปลื้มปีิ
“เ้าอมิถึแม่มาเลย่ะ
ไม่ไ้เอันั้สอเือน”
ยัไเธอ็ยัเป็นเ็หิัวน้อยที่อยาะอแอออ้อนมารา
แ่ในอนนี้ไม่สามารถเอนัวล้มลบนัเพื่อพัายไ้อี่อไปแล้วเพราะพระอิสริยยศที่ถูแ่ั้รั้ให้เธอ้อรู้ัวาัว
“แม่็ิถึพระายา สบายีใ่มั้ย”
นาพิุลเอ่ยถาม้วยวามรัและห่วใย
“่ะแม่...”
พูแ่นั้น็เหมือนมี้อนมาุอยู่ที่ลำอ ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไร่อไปไ้อี้วยวามิถึและโหยหา
ทำไ้เพียเอื้อมมือไปบีบลบนมือเล็ๆที่หยาบร้านอมาราาารทำสวนเบาๆ
น้ำใสๆเอ่อลอวาลมโวนเียนะหย
“ไม่เอาลู อย่าร้อไห้นะมันไม่ี
เ็น้ำาเร็วลูแม่เี๋ยวใรมาเห็น” พยายามลั้นมันเอาไว้นปลายมูแ่ำามำบออมารา
ในที่สาธาระเธอไม่อาแสทุวามรู้สึอัวเอออไปไ้ทั้หม พยายามฝืนส่ยิ้มให้มาราและยระาษสีาวบาึ้นับน้ำา
“ใหายเนอะ...แม่ไม่ิเลยว่าะมีวันนี้
เ้าอมัวน้อยๆที่อบพายเรือออไปเ็บอบัวอแม่ ะลายเป็นพระายาที่ามราวับเทพธิาในป่าหิมพาน์”
“แม่อ่ะ!
ไม่แวหนูสิะ” หัวเราะออมาเล็น้อยแ่เหนือสิ่อื่นใ
มือเล็ๆ็ไม่ยอมปล่อยามืออมารา
“้ะเ้าอมน้อยอแม่
อ่ะทานอะไรรอท้อ่อน” มาราเลื่อนานอาหารมาให้้าๆเ้าอมึพยัหน้ารับและลมือทาน้วยวามหิวและอ่อนล้าเ็มที
Thailand
เหมัน์นั่มอพระราพิธีอภิเษาอโทรทัศน์้าหน้าอย่าเหม่อลอยสลับยิ้มเศร้าๆในบาที
ภาพอนัวน้อยอเ้าอม...ไม่สิ
พระายาเ้าอม่าหาหละายัในอประสาทา้ำๆวนไปมา เาไม่ิเลยว่าารที่น้อน้อยบอว่าะไปแ่าน...ะเป็นานแ่านที่ยิ่ให่เพียนี้
นั่นิ่ทอสายาอย่าหมอาลัยายอยา
วามรัยัสลัิในในยาที่ะเลือนหายไปไ้
เารู้ัวีว่ายัไ็ไม่มีทาไ้น้อลับืนมาเีย้าายอีแล้ว
ึไ้แ่ปล่อยให้หยาหยน้ำาหลัไหลออมาราวับนที่ใแสลาย....
“เ้าอม...พี่ลืมน้อไม่ไ้”
“ฮึ....พี่ะทำยัไี
พี่วระยินีับน้อ...แ่พี่็เ็บไปหมทั้ใเลย ฮืออออออออ”
ภาพน่าเวทนาอลูายทำให้นาไหมที่แอบยืนมออยู่ห่าๆ้อทอถอนลมหายใไป้วย
เธอ็ใเหมือนันเมื่อ่าวอหนูเ้าอมที่ลายเป็นพระายาเ้าอมแห่ราอาาัรหิมันลายาแพร่สะพัไปทั่วทั้ประเทศ
นแถวๆบ้าน็่าโษันเลื่อลือันไปทั่วบท้าย้วยารเอ่ยอิาในวาสนาอหิสาวัวน้อยลูอนาพิุล......
“พระายาเพะ”
พระพี่เลี้ยยับลานเ้ามาเอ่ยเรียเธอเบาๆ
“ะพี่มา”
“เส็เถอะเพะ ้อทรเ้นรำับอ์เฮุนเพื่อเปิฟลอเพะ...ถึเวลาแล้ว”
“อบใ้ะ” เอ่ยอบุ่อนะหันมาเอ่ยอัวับมาราเบาๆและลุึ้นสาวเท้าามพระพี่เลี้ยไป
วรอ์สูให่ทรเส็ประทับรอที่ใลาแล้ว ึ่อยๆรีบยับเ้าไปใล้ทันที
ทั้สอพระอ์ทรโ้พระวรายและยับย่ออย่าสุภาพ่อนที่พระหัถ์หนาะยื่นออมาให้เธอวามือลไปและอี้า็แะลบนเอวอเธอเบาๆ
ไม่ี่อึใเสียนรี็เริ่มบรรเลึ้น
ถึม้วยินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุวามรัสมัรสมาน
แม้อยู่ในใ้หล้าสุธาธาร อพบพานพิศวาสไม่ลาลา
แม้เนื้อเย็นเป็นห้วมหรรพ พี่อพบศรีสวัสิ์เป็นมัา
แม้เป็นบัวัวพี่เป็นภุมรา เยผาโสุมปทุมทอ
แม้นเป็นถ้ำอำไพใร่เป็นหส์ ะร่อนลสิสู่เป็นู่สอ
อิามทรามสวนนวลละออ เป็นู่รอพิศวาสทุาิไป
(ำมั่นสัา-พระอภัยมี)
ทอพระเนรมอ่ำบนใบหน้าหวานอนที่อยู่ในอ้อมแนอพระอ์
เ้าอมัวน้อยเอาแ่หรุบสายาล่ำน้อเอ่ยระิบเสียุิใบหูเล็
“เยหน้า!” ลีบปาอวบอิ่มที่ถูแ่แ้ม้วยลิปสิสีสวยเม้มลเบาๆ่อนะทำามพระบัา้าๆ
เมื่อไ้ั่พระทัย็ยับพระหัถ์หน้าเพื่อรั้ร่าเล็ให้ยับแนบพระวรายมายิ่ึ้น
“อ๊ะ! พอ่อนเพะ” นัยน์เนรเือบาสิ่แปลๆประอบับเนื้อหาอเพลแล้ว
ยิ่พาันุรั้เม็เลือให้มารวมันที่ใบหน้าอเธอนแปลั่ไปหม ู่เ้นรำหลายู่่าแอบเหลือบมอู่หลัอย่าสอพระอ์้วยสายาื่นม
เมื่อทั้อ์ายและพระายาูส่าเหมาะสมราวับารเริระบำอหส์
ั่ารร่ายรำอมัาเล้าเลียับอบัวเสียอย่าไรอย่านั้น และเมื่อประวบเหมาะึไ้แนบพระพัร์ลับปราแ้มเนียนและเอ่ยรัสระิบเบาๆ
“ืนนี้แล้วสินะ...เ้าอมัลยา”
..................................................................................
“ืนนี้แล้วสินะ...เ้าอมัลยา”
ถ้อยำรัสที่มาพร้อมสายพระเนรวาววับวนไหวหวั่น
เ้าอมราวับถููลไปในหลุมลึที่ไหนสัแ
รู้สึัวอีที็อนที่พระพี่เลี้ยมาับูเธอให้มานั่พัผ่อนที่โ๊ะรับรอเพื่อรอฟัำล่าวถวายพระพราัวแทนะราทู
เธอไม่ล้าแม้แ่ะ้อมอพระพัร์ลอเวลาานที่เหลือ
นพระพี่เลี้ย้ออยระิบบออยู่บ่อยรั้ และเมื่อไ้เวลา เหล่าพลเรือน็เป่าสั์ให้สัาอีรั้
ึไ้เส็ประทับลาแท่นพิธียสู
โยมีเหล่าราวศ์า่าแนยืนนิ่รายล้อมเพื่อแสวามยินีแ่ทั้สอพระอ์
“เนื่อในวันมหามลนี้ ้าพระพุทธเ้าัวแทนเหล่าะทูาประเทศ่าๆ
อพระราทานวโราสน้อมเล้าถวายุรพิธพรัยอันประเสริ อให้‘อ์ายวิลลิส เหมันิยะราภูมินทร์ ทินร โอเฮุน และพระวรายา
ทรพระเริยิ่ยืนนาน สถิเนานิรันิ์ในอินทรสมบัิ
สืบเื้อสายแห่ัิยวศ์ทินร เพื่อทวีแผ่ไพศาลพระบารมีให้พสนิราวหิมันลายาร่มเย็น
ำรึ่ราศัิ์เษมสุศาน์ราบนานนิรันิ์ ้วยเล้า้วยระหม่อมอเะ ”
ทรโ้พระพัร์รับเพียเล็น้อย่อนะทรรับไมโรโฟนาอิระที่ทูลเล้าถวายถือไว้ในพระหัถ์
และทรเอ่ยพระราำรัสรัสอบใวามว่า
“้าพเ้าและพระายาเ้าอมัลยา
มีวามปลื้มปีิเป็นอย่ามาที่ไ้ฟัำล่าวอวยพรและแสวามยินีาท่านทั้หลาย
้าพเ้าออบใในำอวยพรอันเป็นมลนั้นโยใริ
และในารนี้ออบุเหล่าัิยะวศ์ทุท่านที่ให้เียริมาร่วมพิธีอภิเษสมรสอ้าพเ้า
ทำให้เิมิริไมรีผูพันเพื่อ่วยเหลือเื้อูลันเมื่อภายภาหน้า...และออบใท่านทั้หลายาใริอ้าพเ้าอีรั้
อให้ประสบสุสวัสีเเ่นพรที่มอบแ่้าพเ้าทุท่าน......”
านพิธีทั้หมะเสร็สิ้นลในเวลา ๒๒.๐๐น.
โยมีอ์ายเฮุนทรอยู่ร่วมื่มไวน์ับเหล่าอ์าย่าๆ
ส่วนพระายาถูเิลับไปรอที่ำหนั ‘อินทรราพิรมย์’
เพื่อรอเ้าพิธีสำัที่สุอีพิธีหนึ่ในืนนี้.....
ร่าแน่น้อยเปล่าเปลือยเอนายอยู่ในอ่าอาบน้ำที่ผสม้วยน้ำมันหอมระเหยและลีบุหลาบหลายร้อยลีบ
โยมีเหล่านาำนัลัสีวีวรรถวายอย่าลออที่สุเพื่อรอรับืนแห่สิเนหาอวรอ์ในืนนี้....
“พระายา รรแสทำไมเพะ! ทรเ็บรไหนหรือ”
พระพี่เลี้ยหวีร้อ้วยวามใเมื่อหันลับมาาารระเรียมเรื่อหอมแล้วเห็นว่าใบหน้าหวานมีหยาน้ำใสๆประับแ่แ้มอยู่
“.............”
“พวเ้าออไป่อน”
มาเอ่ยไล่นาำนัลทั้หม เมื่ออยู่ันเพียสอนแล้วพระพี่เลี้ย็ทรุายลบนพื้น้าๆอ่าอาบน้ำเพื่อให้อยู่ใล้ับพระายาัวน้อย
“ฮึ...เ้าอมลัว...”
“ทรลัวอะไรเพะ?”
“ลัวารเ้าพิธีในไม่ี่ั่วโม้าหน้านี้....ฮึ”
ยิ่ใล้เวลาพระายา็ยิ่หวาหวั่นเมื่อนทราบีถึวามหมายพิธีรารีสิเนหา
“โถ...พระายาอมา ะไม่มีอะไรน่าลัวเลยเพะ
อ์รัทายาทะเป็นผู้สอนพระายาเอ”
“...........”
“ทรทำใให้สบายนะเพะ
มาเถอะเี๋ยวมาถวายพระสุนธ์เพะ”
เอ่ยปลอบประโลมพร้อมับทาเรื่อหอมลบนผิวนุ่มละมุนบาเบา นววนให้ึมเ้าไปในผิวเนื้ออย่าเบามือเพื่อให้นที่ระหนลัวไ้ผ่อนลาย
“ไหนุหละ๊ะ เ้าอมะไ้รีบสวม
เ้าอมหนาว”
เมื่อึ้นาอ่าอาบนะและเ็ัวนแห้แล้ว็ไม่มีทีท่าว่าพระพี่เลี้ยะถวายุนอนเเ่นทุรั้
“ทรยับึ้นไปนั่บนพระแท่นบรรทมเถอะเพะ”
“แ่เ้าอมยัไม่ไ้สวมเสื้อผ้าเลยนะะ”
เอ่ยทัท้วพระพี่เลี้ย
“ไม่มีเพะ...ะมีเพียผ้าแพรผืนเียวลุมายเ้าหิน้อยอหม่อมันเท่านั้นในืนนี้”
“!!!”
และเธอ็ไม่อาัืนอะไรไ้อี
ราวับุ๊าที่ถูพระพี่เลี้ยับให้นั่ลบนลาเียและึุลุมออาัว
่อนที่มาะหยิบเอาผ้าแพรนวลสีเินบาๆมาพันหลวมๆรอบเรือนายอรรอเธอ
แ่ทว่ามันลับไม่่วยปปิอะไรเลยสันิูะส่ผลในทาเย้ายวนเสียมาว่า
“ใล้ถึพิธีแล้ว
พระายาอย่าออไปไหนนะเพะ” เอ่ยบ็ถอยออห่าาเียและปลผ้าลุมทั้สี่้านล
พระพี่เลี้ยเินไปุลิ่นเทียนหอมรอบๆห้อและปิไฟาเอแลนเียร์ให้มืับล
มีเพียแสสีส้มระเรื่ออ่อนาแสเทียนเท่านั้นเอ......
วรอ์สูให่สาวพระบาทไปามหินรวที่ปูทับเป็นทาเินทอยาวไป้าๆหลัาเอ่ยลาแผู้มีเียริทั้หลายแล้ว
อิระามเส็อยู่ไม่ห่าเพื่อส่พระอ์ลับเ้าสู่ำหนั แ่ทว่าเาะุ่ม้าพุ่มไม้ทำให้ารสาวพระบาทะัล
“นั่นใร!” รัสถามเสียัพร้อมับอิระที่รีบสาวเท้าึ้นมาอยู่หน้าพระพัร์และว้าเอาปืนที่เหน็บอยู่้าเอวออมา
“ออมาเี๋ยวนี้!
ไม่ั้นั้นะยิ!”
“อย่านะ!” เสียร้อห้ามพร้อมับเ้าอเสียะ้าวเินออมาาพุ่มไม้ที่นใ้หลบ่อนเมื่อรู่
และนั่น็ทำให้วรอ์ระุวูบในหัวใ
“ริสัล...” ทรวัสายาเพื่อบอให้อิระเลี่ยไป่อนะหันลับมามอนที่มายืนวาทาเส็้วยสายพระเนรเย็นา
“มีอะไร...”
“วิลลิส...”
หิสาวน้ำาเอ่อลอ่อนะพยายามะเินเ้ามาับพระหัถ์แ่ทว่าพระอ์ทรถอยหลัเสีย่อน
“บัอา!
ล้าียัไถึมาเรียื่อเราอย่าเสมอเพียเ่นนี้!” สุรเสียวา้อทาเิน
“ฮึ....เมื่อ่อนริสัล็เยเรียแบบนี้
ุ....พระอ์เอไที่บอให้หม่อมันเรียพระอ์แบบนี้”
“นั่นมันเมื่อ่อน แ่อนนี้ไม่ใ่ ลับไปะันะไปหาเ้าสาวอันที่หอ!” รัสบ็เบี่ยพระวรายเพื่อเินเลี่ยไปอีทา
แ่หิสาวลับไม่ยอมแพ้วิ่เ้าสวมอวรายสูให่า้านหลัพร้อมับบใบหน้าลร้อไห้
“ฮืออออ
วิลลิส...ริสัลอโทษ....เราลับมาเป็นเหมือนเิมไ้มั้ย!”
“.......”
“นะวิลลิส...ริสัลอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีุ”
บใบหน้าลร้อไห้สะอึสะอื้น ภาพวามหลัรั้เ่าระหว่าพระอ์ับ ‘บุรสาวท่านเ้าุ่าประเทศ’ย้อนลับมาเป็นาๆ
แ่พระอ์็ทรแ็พระทัยและปลแนเล็ออาเอวสอบอพระอ์
“ันแ่านแล้ว
และำลัะเ้าหอ....” สุรเสียาหายเมื่อหิสาวู่โมเ้าประบริมฝีปาและันให้พระปฤษา์แนบไปับ้นไม้ให่อย่าไม่อาย
ยับลีบปาูื่มหวัใ้ประสบาร์เิมๆันำให้พระอ์ใอ่อน...
พระหัถ์หนาที่ำลัะผลัไสเธอออเผลอวาแนบลับเอวอเล็เมื่อสัมผัสทีุ่เยำลัมัวเมา
ราะำลัะลืนินพระสิทั้หม
แ่ทว่าวามนุ่มหวานและหอมลิ่นแป้เ็ที่ินพระนาสาะผุึ้นในวามทรำ
ทำให้พระอ์ันร่าบอบบาออาอ้อมพระรอย่าแรราวับับอร้อนเมื่อรู่
“วิลลิส....”
“ไปะ! ่อนที่ันะให้อิระมาลาเธอออไป” สุรเสียวา้อ่อนะรีบเบี่ยวรายสาวพระบาทเินหนีเร็วๆทันที
เพราะลัวว่าริสัละามมาและหลอล่อให้พระอ์หัวหมุนอีรั้
และอีห้านาที่อมาพระอ์็ทรมาประทับยืนที่หน้าห้อพระบรรทมในพระำหนัอินทรราพิรมย์
โยมีเหล่านาำนัลนั่พับเพียบเป็นทิวแถวรหน้า
“เิเส็เพะฝ่าบาท”
พระพี่เลี้ยเอ่ยทูล่อนที่นาำนัลสอนะถือพานลีบอไม้
ลานไปรหน้าพระพัร์และ่อยๆโปรยเป็นทาเินเพื่อให้สาวพระบาทเ้าไปในห้อที่มีพระายาประทับรออยู่
เมื่อถึบริเว้านใน่อนะเ้าไปยัห้อพระบรรทม
ลอพระอ์เ็มยศ็ถูปรับเปลี่ยนเป็นลอพระอ์ลุมลายพยัาที่พระายาเ้าอมเป็นนปัถวาย
วัน้ำลอยลีบุหลาบที่นาำนัลยึ้นให้พระอ์ล้าพระพัร์้าๆ เมื่อเสร็แล้วเหล่า้าราบริพาร็รลีหนีออาห้ออย่ารวเร็ว
เสียหวูัหวียาวสอเพลา่อนที่เรื่อนรีะประโมึ้นั้อไปทั่วท้อพระราวั
พลุหลาสีสันถูุึ้นบนห้วนภาูสวยามเป็นสายหลาหลายวราวับาราที่ทอแสระาย
เสียเหล่านั้นทำให้เ้าอมัลยาัวเอมายิ่ึ้นเละุใบหน้าลับหัวเ่าอนเอ
อ์ัิยะสาวพระบาทเ้าไปในห้อพระบรรทม้าๆ
สูลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยฟุ้ในอาาศอย่าื่นใ
เาสะโอสะอราวับรูปปั้นที่สะท้อนาแสเทียนยิ่สร้าวามื่นพระทัยแ่พระอ์
ฟึบ!
ม่านมุ้ถูแหวออเพื่อื่นมอบัวามอยู่ภายใน
พระายาที่ทั้ทั้เนื้อัวมีเพียผ้าแพรสีาวผืนบาพันรอบัวเอาไว้นั่นิ่อยู่บนพระแท่นที่มีม่านมุ้ลุมรารึพระเนรให้ไม่สามารถละมอไปทาอื่นไ้เลย...
ร่าบอบบาสั่นสะท้านเล็น้อยเมื่อไม่รู้ัวว่าพระอ์เ้ามาอนไหน
หยน้ำาเอ่อลอวาู่สวยึ้นมาทันที
“ว่าไพระายาเ้าอม....”
ทรยับวรายึ้นบนเพียและใ้พระานุยับเ้าใล้เรื่อยๆ แ่ทว่าร่าแน่น้อย็ยับหนีเ่นันนถึหัวเียที่เป็นทาัน....
“ทำหน้าที่อเธอะสิ”
“ฮึ....หม่อมัน”
“มีอะไร.....หืม”
“ือ....เ้าอมยัไม่พร้อมเพะ....ไ้โปรทรให้เวลาหม่อมันเถอะนะเพะ”
วิวอนทูลอพระเมาพร้อมับมือที่พระับผ้าแน่นึ้น
“ฮึ...ไม่พร้อมหรือไม่อยาะเป็นอันันแน่!” ระแสวามพิโรธพุ่ึ้นมาเป็นริ้วๆ
เมื่อิว่านถึนานี้เธอยัรัเียพระอ์ไม่เลิ
“ฮึ......”
“หรือว่าเธอยัอาวร์มันอยู่
ไอ้นที่เป็นเ้าอำไล้อมือนั่นใ่มั้ย!”
พระหัถ์หนาบีบลบนไหล่เล็และระาให้เ้าหาพระอ์เ็มแร วามพิโรธร้อนาริสัลยัไม่าหายและยัะมาถูเิมเื้อเพลิานัวน้อยนี่อี
“ฮืออออออ....ไม่ใ่นะเพะ”
“ไม่ใ่แล้วะอะไร!” ทรเรี้ยวราใส่น้อนัวสั่นัน้วยวามหวาลัว ยับเยหน้าึ้นมอพระอ์ผ่านม่านน้ำาอย่ายินยอม
เธอยอมแล้ว....ยอมแล้วริๆ
“เธอแ่านับันแล้ว
วระรู้หน้าที่อัวเอีนะ!”
“ฮึ...เพะ”พยายามลั้นสะอื้นเพื่อไม่ให้พระอ์ทรริ้วไปมาว่านี้
ท่าทาอ่อนยอมลนั้นทำให้พระอ์ลายวามริ้วลและยอมปล่อยพระหัถ์ออ้าๆ
“ั้น็เริ่มหน้าที่อเธอเลย็แล้วัน........”
หัถ์หนาำลบนายผ้าผืนบานั่นและระุเบาๆผ้า็เลื่อนหลุออาายเล็
ปราร่านวลาวประัษ์แ่สายาอพระอ์...............
~บทอัศรรย์~
นวลวีั่เพี้ย ทาทอ
ลออยั่วเรียมลอ ลูบไล้
ละมุนหัถ์หาปอ สัมผัส
ผิวแม่
นาสิเรียมอยาไ้ ลิ่นเนื้อนวลนา
โอษ์แอบเนาเเนบเนื้อ นวลปรา
หอมร่ำสอแ้มนา. นิ่มน้อ
ยวนิ บ่ ืา ไลห่า
เรียมอยาเฝ้าปัป้อ อย่าให้ใรราย
ภุมรีร่อนเล้า ปทุมา
สมเสพสุนธา ยั่วเย้า
ฟอนเฟ้นลีบผา ารื่น
รอนเร่ระรื่นเร้า เนิ่นน้ำนานอ
สมสวาทนาถเนื้อ ัลยา
เยื่นรื่นผา ลีบแย้ม
โอษ์อ้อนภัสา
เอมอ่อน
ัมน์ฤทธิร่ายเเ้ม หลเ้าอมใ
เลียวสมุทรรั่นรื้น ลธาร
ัะเเหละลา เาะเเ้ว
ระอสาัปาน ลาลื่น โถมเอย
อรอน์ บ แล้ว ร่าร้าวรอนเเร
นาภีเเนบิเนื้อ นาภี
ถันแนบทรวฤี ท่านท้าว
สวาทเล่ห์เพลิพลี รุมเร่า
เเรรัรอนระร้าว มุ่ั้นเมือแมน
นาถบพิรุม้า อัสร
ระห่ำโหมอรร เเน่น้อย
วนบอ้อมพระร. หลับเนร นาเอย
พระอ์ บ ยอมล้อย เร่เร้าฤทธี
อน์นาสิสิ้น บรรถร์
เนรหลับับเียนอน เถิน้อ
วายุฤทธิรอน ผันผ่าน สวาทนา
นุนอนพี่ะป้อ อไว้ับทรว
(~นรินทร์ภิา~)
อ้อมพระรแร่รั้ร่าบาให้ยับบับพระอ์แนบแน่นเมื่อเธอหลับาลและมเ้าสู่ห้วนิทรา
สูมวามหมอละมุนลิ่นุหลาบาผิวายาวผ่อ
วาม้อารที่มาล้นอพระอ์ยัไม่มีทีท่าะับมอลแ่นในอ้อมพระอุระะไม่ไหวเสียแล้ว
“ฮึ...เ็บ” ปาเล็ยับเอ่ยแม้ะยัหลับใหล
ุ้าหาวรายอบอุ่นอย่าไม่รู้ัวนพระอ์้อยับระับอแน่นึ้น
่อนะถือวิสาสะสำรวเรือนร่าพระายา
รอยแมามายระายทั่วผิวพรรนุ่มละเอียามแรรัอพระอ์
รัแเ็น้อยน้ำอเหมือนับลีบบัวที่ถูภุมรีร่อนเล้านลีบ้ำและสลบาอ้อมพระอุระ
พยายามหาเหุผลมารอรับถึวามลุ่มหลายสาวมามาย่อนะไ้้อสรุปให้ับพระอ์ว่า
….เพราะเธออยาหวานไปทั้ัวเอ่าหา พระอ์ไม่ผิเลยสันิ.....
พ่นพระพระปัสสาสะอย่าแรเพื่อระับเพลิร้อนในวรายสูให่้าๆ่อนะบัับให้หลับพระเนรลอย่ายาลำบาเมื่อลิ่นหอมอ่อนๆและร่าายนุ่มนิ่มยัแนบิใล้พระอ์นานี้
ฤๅะเป็นเพราะว่าืนนี้...เป็นืนแห่พิธีรารีสิเนหาัน
ใ่...โทษว่าเป็นเพราะืนแห่พิธี็แล้วัน
100%
หูยยยยย
ไม่ล้าใร้ายให้้านานหรอ่ะ มาเลยมาเม้น์ให้เ้า ไม่ั้นเ้าอนนนนนนนนนน ปล. ออนุาไม่แปลบทอัศรรย์นะะ เผื่อมีเ็ๆ
ให้มันเป็นเรื่ออวามรู้สึในในะะ>< ถ้าฟ้าแ่แล้วผิพลาประารใออภัยไว้
ที่นี้้วยนะะ
ปล.2 บทอัศรรย์=NC นะะ อย่าที่บอว่า่วนี้อินับวิาเอวีนิพนธ์อยู่็เลยอยาแ่
ส่วน่อไป็อามี NC ธรรมาสลับับโลบ้า
รอิามมนะออเ้า
ปล.เเนะนำให้หาเพลนี้ฟันะะ ไร์ว่าเพลสมัย่อน็เพราะีนะะ ไร์ำลัินนาารว่่าัวเอำลัเ้นรำับอ์ายอยู่เลย อร๊ายยยยย><
ความคิดเห็น