คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
07.30 น.
อืมมมมม~ เช้าแล้วหรอเนี่ย
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามากระทบกับตาคุณ ทำให้วันนี้คุณสามารถตื่นเองได้โดยไม่ต้องพึ่งเซโล่โอปป้า
วันนี้จะต้องไปทำงานนี่นา ไม่อยากไปเล้ยยยย แต่ถ้าไม่ไปก็คงไม่ได้เงินเดือนส่วนที่เหลือ เมื่อคืนน่ะนะตอนที่คุณกลับมาพร้อมเซโล่ ทุกคนในบัพต่างถามเป็นคำถามเดียวกันหมดเลยว่า ทำไมมาช้า ทำอะไรกันอยู่ ไม่รู้เหรอว่านี่ดึกมากแล้ว บลาๆๆ คนที่บ่นเยอะสุดก็คือมาดามฮิม เวลาที่คุณอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ คุณรู้สึกว่าเขาดูอบอุ่น เหมือนแม่ยังไงไม่รู้ หรือเป็นเพราะว่าคุณคิดมากไปเอง น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า ฮ่าๆ
“อืออออ~”คุณครางเบาๆเพื่อขับไล่ความขี้เกียจก่อนจะขยี้ตาสองสามทีเพื่อให้ภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้นหลังจากถูกบดบังด้วยม่านขี้ตา
เฮ้ยยยย! อกอีแป้นแตก!
เมื่อสายตาของคุณปรับชัดดีแล้ว ภาพตรงหน้าก็ทำให้คุณใจเต้นแรงเหมือนมีกลองมาตีนับล้านอยู่ในอก
เซโล่โอปป้าในสภาพเปลือยท่อนบน เขากำลังใช้มือควานหาเสื้อที่แขวนอยู่บนราวภายในตู้ไปมา เขาสวมแค่กางเกงยีนส์ขาเดฟตัวเดียวเท่านั้น ผมสีเทาน่าหลงใหลของเขายังดูยุ่งไม่เป็นทรงแต่นั่นยิ่งทำให้เขาเซ็กส์ซี่มากขึ้นไปอีก แม่เจ้า! เขากำลังยืนไม่ใส่เสื้ออยู่ตรงหน้าฉัน กรี๊ดดดด!
ขาว ขาวโคตรๆอ่ะ แผ่นหลังช่างเรียบเนียนน่าเอาเล็บจิกจริงๆเล้ย (ชักติดเรท ฮ่าๆ)
คุณยืนมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าด้วยจิตใจที่เต้นระส่ำ ดูเหมือนว่าเขาจะมองไม่เห็นคุณด้วยนะ นั่นทำให้คุณไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย
เซโล่ปลดเสื้อสีขาวออกมาจากไม้แขวนก่อนจะกลับหลังหันมาทางคุณ
“เฮ้ยยยยย! ยัยบ้า นี่เธอแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ!”เซโล่โอปป้าตกใจมากเมื่อเห็นสายตาของคุณที่จับจ้องไปที่เขาตาไม่กระพริบ เขาเอาเสื้อในมือมาปิดตัวเองไว้ ถึงมันจะไม่มิดเลยก็เหอะ
“ป…..ป่าวนะโอปป้า ฉันยังไม่เห็นแผ่นหลังขาวเรียบเนียนของโอปป้าเลยซักนิด ยังไม่เห็นเลยจริงจริ๊งงงง”คุณเรียบเถียงทันควัน โกหกไปเต็มๆเลยอ๊ะ
“ห้ะ!? แน่ใจเหรอ แหม~ ตานี่เป็นมันเชียวนะ”เซโล่เปลี่ยนสีหน้าจากสีหน้าตกใจเมื่อครู่เป็นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่คุณ เอาแล้วเว้ยเฮ้ย คราวนี้เป็นคุณแทนที่อายน่ะ เฮ้ออ~
“ป่าวนะ! อย่ามาพูดเลยโอปป้า คือแบบฉันเฉยๆสุดๆอ่ะ”คุณพูดในขณะที่กำลังลุกออกมาจากเตียง โอ๊ย! โกหกๆๆๆ โกหกอีกแล้ว ใจก็ยังเต้นๆๆๆไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม ให้ตายเซ่
“เธอเฉยๆจริงเหรอ? ฉันคิดว่าหุ่นฉันน่ะออกจะเซ็กซี่น่ากอดจะตายไป หึหึ”เซโล่ยกเสื้อขึ้นสวมให้เข้าที่แล้วค่อยๆก้าวเข้ามาหาคุณช้าๆ
ทะ…ทำไมต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้นด้วยนะ แค่ฉันเห็นพี่ยืนอยู่ไกลๆหรือแม้กระทั่งในจอทีวีฉันก็แทบจะคลั่งแล้วนะ ไม่ต้องเดินเข้ามาใกล้ก็ได้ มันไม่ดีต่อหัวใจเลย
เซโล่เดินเข้ามาหาคุณเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนคุณต้องถอยหลังไปเรื่อยๆ หัวใจคุณก็เต้นระส่ำไปหมด เหมือนมีกลองนับล้านพร้อมใจกันตีอยู่ในอก คุณถอยจนแผ่นหลังแนบชิดกับกำแพงแต่คนตรงหน้าก็ยังไม่หยุด
ตอนนี้คุณกับเขาอยู่ห่างกันแค่หนึ่งฝ่ามือเท่านั้นเองมั้ง เขินน ไม่ไหวแล้วว จะทำอะไรชั้นน่ะโอปป้า~ ตรงกำแพงนี่มันไม่เอ็กซ์ไปหน่อยหรอ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆแบบฉบับของผู้ชายของคนตรงหน้าลอยมาแตะจมูกของคุณเป็นระยะๆ นั่นยิ่งทำให้คุณแทบบ้า เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับคุณเรื่อยๆๆๆๆ คุณหลับตาปี๋เตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เค้าจะจูบชั้นแล้ววววว
อ่าว เอ๋? ทำไมไม่จูบซักทีล่ะ ลุ้นจนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ยัยเพ้อเจ้อ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นเหรอ”คนตรงหน้าถอยห่างจากตัวคุณพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเหมือนกับตลกมาก เขากุมท้องแล้วหัวเราะออกมาเหมือนดูหม่ำจ๊กม๊กอย่างนั้นแหละ
“โอปป้า….ขำอะไรคะ?”
“ก็ขำหน้าเธอน่ะสิ ตลกเป็นบ้าเลย ฮ่าๆๆๆๆ” เอาเข้าไป…หัวเราะเข้าปายยยย หัวเราะจนตาหยีหมดแล่ว
“ฉัน? มีอะไรตลกเหรอ”คุณพูดพลางชี้นิ้วเข้าที่ตัวเองพร้อมกับทำหน้ามึนงง
“ฮ่าๆๆ เธอคิดว่าฉันจะจูบเธอเหรอ ในหัวเธอคงจะมีแต่ทุ่งดอกไม้สินะ”เขาพูดพลางสะบัดหมวกในมือสองสามทีก่อนจะยกมันขึ้นสวม เขายิ้มแบบกวนๆให้คุณแล้วเดินออกจากห้องไป ดูเหมือนจะออกไปขำต่อข้างนอกด้วยนะนั่น ขำนักรึไง ชิ!
หนอยแน่! ไอ้เด็กยักษ์ มาทำให้อยากแล้วก็จากไป ถ้าจะเดินมาหยิบหมวกด้วยวิธีเสียวไส้แบบนี้ให้ฉันหยิบให้ก็ได้นี่
คุณหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพาดที่บ่า ในมือก็ถือชุดที่จะใส่ไปทำงานก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป คุณเอามือขวามาทาบที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ ใจของคุณยังเต้นแรงไม่เปลี่ยนเลย ใจเต้นแรงขนาดนี้หน้าคุณจะแดงขนาดไหนกัน โอย ยิ่งพูดยิ่งอาย
8.30 น.
หลังจากที่อาบน้ำจนตัวเย็นแล้วคุณก็ออกมาจัดแจงตัวเองด้านนอก คุณยืนมองตัวเองในกระจกเหมือนเดิม วันนี้คุณอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเด็กเสิร์ฟของที่ร้าน อ่า สงสัยล่ะสิว่าชุดเป็นยังไง ให้นึกภาพบ๋อยในการ์ตูนน่ะ เสื้อสีขาวแขนเป็นกลีบทับด้วยเอี๊ยมรัดๆสีดำ มีหูกระต่ายตรงอกกับผ้ากันเปื้อนสีดำ ก็ดูดีอยู่นะเว้ยเฮ้ย ฮ่าๆๆๆ
คุณม้วนผมของตัวเองขึ้นไปเป็นมวยหลวมๆก่อนจะผูกด้วยริบบิ้นสีขาวของร้าน คุณยิ้มให้กับตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบกระเป๋าเล็กๆขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกจากห้องมา เอ๊ะ! มือถือที่โอปป้าซื้อให้หายไปไหนแล้วอ่ะ เมื่อกี้ในห้องนอนก็ไม่มี สงสัยอยู่ในห้องนั่งเล่นแน่ๆ
เสียงคุยจ๊อกแจ๊กจอแจในห้องนั่งเล่นเป็นสิ่งที่บอกคุณว่าพวกบัพยังไม่ออกไปห้องซ้อม คุณเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อหามือถือ คุณพลิกหนังสือตามโต๊ะต่างๆดู คุณพลิกหมอนบนโซฟาไปมาจนพวกบัพมองหน้าคุณแปลกๆ
“โอปป้าคะ เห็นมือถือของฉันบ้างไหม”คุณถามพลางยกนิ้วชี้ขึ้นมาเกาขมับ
“ใช่s3รึเปล่า”ยองแจโอปป้าถามขึ้น
“ค่ะๆ ใช่แล้วล่ะ มันอยู่ไหนล่ะคะ”
“จุนฮงง! เมื่อกี้นายถืออยู่ไม่ใช่เหรอ อยู่ไหนแล้วล่ะ”
หา? จุนฮงโอปป้าถือโทรศัพท์ฉันเนี่ยนะ เค้าจะเอาไปทำอะไรของเค้า มือถือคุณไม่ได้มีรูปแอบถ่ายพวกเขาเลยแม้แต่รูปเดียว
คุณหันขวับไปมองจุนฮงโอปป้าที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตกใจนิดๆ แน่ะ! ในมือเขากำมือถือฉันอยู่จริงๆด้วย
“โอปป้าเอามือถือฉันไปทำไมเหรอคะ ”คุณเดินเข้าไปหาคนตัวสูงในครัว เซโล่ทำท่าทางลุกลี้ลุกลนนิดๆซึ่งนั่นดูน่ารักมากเลยล่ะ เขาดูเลิ่กลั่กนิดๆก่อนจะยื่นมือถือมาให้คุณอย่างเร็ว
ยื่นมาขนาดนี้ไม่เอาปาหัวไปเลยล่ะ คุณรีบมันมาจากมือเขางงๆแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“ฉะ….ฉันแค่จะดูว่าเธอแอบถ่ายอะไรในนี้ไปบ้างแค่นั้นเอง ฉันไม่ได้จงใจจะ….”เขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบโดนจับได้ว่าทำอะไรผิด เขาไม่ได้มองตาคุณเลยตอนพูดแถมมือก็ยังอยู่ไม่นิ่งอีกด้วย อารายแวะ?
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่คะ ฮ่าๆๆๆ”คุณยิ้มให้เขาแล้วเดินกลับมายังห้องนั่งเล่น
“ฉันไปทำงานก่อนนะคะโอปป้า”คุณโค้งให้กับพวกบัพที่นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันบนโซฟา ทุกคนหันมายิ้มพร้อมโบกมือบ๊ายบายให้คุณอย่างเป็นมิตรซึ่งนั่นทำให้คุณแอบเขินไม่น้อยเลย
คุณมองซ้ายมองขวาให้แน่ชัดว่าไม่มีใครด้อมๆมองๆอยู่หน้าหอก่อนจะรีบเดินออกมาโดยเร็ว เมื่อคุณเดินพ้นรัศมีของหอบีเอพีมาพอสมควร คุณก็เดินแบบสบายๆเพราะไม่ต้องกังวลกับพวกซาแซงแฟน
ร้านที่คุณทำงานอยู่จะเปิดตอนเก้าโมงตรง ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาแล้วคุณเลยต้องรีบเดินเพื่อไม่ให้คุณเยจินดุเอาตั้งแต่วันแรก
ที่ร้าน Butter Café
คุณผลักประตูใสๆของร้านเข้าไปจนกระดิ่งที่แขวนอยู่กระทบกันเป็นเสียงกรุ๊งกริ๊ง จงฮยอนกำลังเช็ดเคาท์เตอร์ และพนักงานคนอื่นๆก็กำลังจัดโต๊ะให้เรียบร้อยเตรียมจะเปิดร้าน
“อันยองค่ะทุกคน”คุณพูดทักทายพวกเขา
“อ้าว(ชื่อคุณ) อันยองจ้า!”ทุกคนหันมายิ้มให้คุณอย่างเป็นมิตรเหมือนเช่นเคย คุณเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อเก็บของก่อนจะเดินออกมายืนประจำที่เพื่อต้อนรับลูกค้ารายแรก คุณรู้มาพอสมควรแล้วว่าต้องทำอย่างไรบ้าง คุณเลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่กับการทำงานในวันนี้
เวลาค่อยๆล่วงเลยไปอย่างช้าๆ ตั้งแต่ร้านเปิดมาคุณแทบยังไม่ได้นั่งเลย มีลูกค้าเข้ามามากหน้าหลายตา ทั้งฝรั่งหัวทอง ทั้งพวกเด็กวัยรุ่นไฮโซที่แสนจะเรื่องมาก ไปจนถึงแม่บ้านพ่อบ้านวัยเกษียณ ถึงจะเหนื่อยกายแต่ก็สนุกดีนะ พวกเพื่อนๆพนักงานด้วยกันนี่แหละที่คอยสร้างเสียงหัวเราะให้คุณสม่ำเสมอ ซารังเฮ~
12.37 น.
ตอนนี้เข้าสู่ช่วงเที่ยงทำให้ร้านแน่นกว่าปกติ ลูกค้าส่วนใหญ่เวลานี้จะเป็นคนทำงานออฟฟิศที่มานั่งจิบกาแฟ ทานเค้กกันตอนเที่ยง แต่ก็มีบางส่วนที่เป็นเด็กนักเรียนสาวๆโรงเรียนไฮโซที่มาพักเที่ยงกัน คนเยอะมากขึ้นเรื่อยๆจนพนักงานทุกคนเดินกันให้วุ่น รวมไปถึงคุณด้วยเช่นกัน
กรุ๊งกริ๊ง!
เสียงกระดิ่งตรงประตูดังขึ้นซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่บอกคุณว่ามีลูกค้าเข้ามาเพิ่ม คุณรีบวิ่งไปที่หน้าร้านเพื่อต้อนรับเหมือนอย่างเคย
“สวัสดีค่ะ Butter Café ยินดีต้อนรับค่า”คุณโค้งให้กับลูกค้าที่เข้ามาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
แต่กลุ่มลูกค้าที่มาในครั้งนี้กลับทำให้คุณตกใจเป็นอย่างมาก พระเจ้า! B.A.P พวกเขามีทำอะไรกันที่นี่ มากันครบเลยด้วยทั้งยงกุก ฮิมชาน ยองแจ แดฮยอน จงออบ และ…. เซโล่ แถมมาแบบไม่ได้ปกปิดใบหน้าเลยซักนิด
เด็กนักเรียนสาวๆในร้านเริ่มที่จะส่งเสียงกรี๊ดในลำคอเบาๆ บางคนก็หันไปตีเพื่อนที่นั่งข้างๆ บางคนก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปกันพัลวัน
อย่าว่าแต่คุณที่ตกใจเลย พวกเขาเองก็ตกใจมากเหมือนกันที่เจอคุณ แต่ละคนอ้าปากค้างอย่างกับเห็นผี ฮิมชานมองสำรวจคุณตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหลุดหัวเราะออกมานิดๆ
ชุดพนักงานฉันมันตลกนักรึไง!
“เฮ้ยกียอน! ที่เธอบอกพวกเราว่ามาทำงานคือเป็นเด็กเสิร์ฟร้านนี้เหรอ มิน่าล่ะฉันว่าชุดของเธอมันคุ้นๆ แหมือนเคยเจอที่ไหน”จงออบพูดด้วยน้ำเสียงแกมหัวเราะแล้วชี้มาทางคุณ
เสียงกรี๊ดของพวกเด็กสาวเงียบลงและกลายเป็นเสียงซุบซิบนินทาทันทีเมื่อจงออบทำท่าทางรู้จักกับคุณ ซึ่งนั่นทำให้คุณเหงื่อตกนิดหน่อย
“อะแฮ่มๆๆๆ ”
ยงกุกหันไปกระแอมไอใส่จงออบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบประมาณว่า ‘นายลืมไปแล้วเหรอ เราไม่ได้ปกปิดใบหน้าอยู่นะ’
“เอ่ออ ชะ…เชิญค่ะ ไม่ทราบว่าจองไว้รึเปล่า”คุณพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ถึงมันจะยากก็เถอะ คุณมองพวกเขาเป็นแค่กลุ่มคนธรรมดาที่คุณไม่รู้จักมาก่อน
“จองไว้แล้วครับ ในชื่อของB.A.P”ยงกุกพูดด้วยน้ำเสียงแนบเนียน
คุณจำได้ว่ามีโต๊ะตัวยาวอยู่ที่ด้านในของร้านซึ่งเขียนไว้ว่าจอง ซึ่งมันถูกจองไว้แค่โต๊ะเดียวในร้านด้วย คุณจึงเดาไม่ยากนักว่าคงเป็นโต๊ะของพวกเขา นี่พวกเขามากินข้าวกันที่นี่เหรอเนี่ย
“(ชื่อคุณ)! เธอช่วยดูแลพวกเขาทีนะ ฉันคงต้องดูหน้าร้าน คนเยอะจริงๆเลย”คุณเยจินเดินมากระซิบที่ข้างหูของคุณก่อนที่เธอจะเดินไปยังหน้าร้านอย่างเร่งรีบ
“ค่ะ”
คุณเดินนำพวกเขามายังด้านในร้านที่เป็นโซนวีไอพี ซึ่งตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีคน แถมคนส่วนใหญ่ยังเป็นพวกนักเรียนสาวไฮโซอีก พวกชีก็มาแบบเดียวกับพวกหน้าร้านนั่นแหละ ตีกันเองบ้าง กรี๊ดกันบ้าง
พวกบัพนั่งประจำที่กันเรียบร้อย ซึ่งแน่นอนว่าทุกอิริยาบถของพวกเขาช่างดูเนี้ยบสมกับเป็นเซเลบ แต่คงจะมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นแหละที่รู้ว่าอยู่ที่หอพวกเขารั่วแค่ไหน ฮ่าๆๆ
คุณหยิบเมนูมาทั้งหมด 6 เล่มตามจำนวนสมาชิกก่อนจะวางลงตรงหน้าพวกเขาทีละคน คุณรู้สึกเกร็งสุดเลยล่ะเพราะคุณรู้สึกว่าทุกการกระทำของคุณถูกพวกนักเรียนสาวกลุ่มนั้นจ้องอยู่ตลอดเวลา คุณหยิบสมุดโน้ตและปากกาขึ้นมาเตรียมจดรายการอาหารที่พวกเขาสั่ง แล้วคุณก็เดินเข้าไปยังหลังร้านเพื่อเตรียมเค้กและกาแฟที่พวกเขาสั่งกัน
ให้ตายซี่! ทำไมพวกเขาถึงมากันที่ร้านนี้นะ ร้านอื่นมีตั้งเยอะแยะ แล้วอีกอย่างคุณก็ไม่เคยบอกพวกเขาเลยว่าคุณทำงานที่ร้านไหน ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้เนี่ย
คุณยกถาดที่มีเค้กและกาแฟของพวกเขามาที่โต๊ะอาหารเพื่อเสิร์ฟ คุณวางของตามที่ทุกคนสั่งลงตรงหน้าของแต่ละคน ซึ่งการทำแบบนี้จะทำให้ตัวของคุณค่อนข้างที่จะใกล้กับลูกค้านิดหน่อย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งๆก่อนๆเลย คุณไม่ได้เสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าธรรมดา แต่คุณเสิร์ฟอาหารให้ไอดอลชื่อดังอยู่ ซึ่งนั่นทำให้คุณใจเต้นไม่น้อย
ใจเต้นแรงโดยเฉพาะกับจุนฮงโอปป้า ถึงคุณจะใกล้ชิดกับเขาตอนอยู่ที่หอ แต่ตอนออกมาอยู่ข้างนอกคุณกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม คุณรู้สึกเหมือนจุนฮงโอปป้าห่างไกลกับคุณนัก เหมือนไม่ใช่คนเดียวกันกับที่หอเลย
เมื่อคุณเสิร์ฟอาหารครบแล้วคุณก็ออกมายืนพิงเคาท์เตอร์บาร์เพื่อรอบริการพวกเขาอีกเมื่อโดนเรียก คุณเฝ้ามองพวกเขาด้วยควมรู้สึกเขินๆนิดๆ พวกเขาดูมีความสุขมากตอนกิน บ่อยครั้งที่พวกเขาหันมามองคุณและยิ้มให้นิดๆ เช่นเดียวกับเซโล่ เขาเองก็หันมามองคุณอยู่บ่อยๆ เหมือนกับที่คุณแอบมองเขา
คุณละสายตาจากพวกเขาแล้วมองไปรอบๆ คุณรู้สึกหนาวๆร้อนๆยังไงไม่ถูกเมื่อมองเห็นสายตาของพวกนักเรียนกลุ่มนั้น พวกชีมองคุณอย่างพินิจพิจารณา คนหนึ่งมองคุณด้วยสายตาเหยียดหยาม คนหนึ่งมองคุณเหมือนคุณเป็นเห็บเหาที่มาเกาะแกะโอปป้าของพวกชี น่าจะเอาถาดทุบหัวพวกมันจริงๆเลย!! ใจร่มๆๆ อย่าไปสนใจพวกมานนน~
“คิดเงินด้วยครับ”ยองแจกวักมือเรียกคุณเหมือนกับคุณเป็นพนักงานคนหนึ่งจริงๆ แต่มันก็ถูกนั่นแหละ ตอนนี้สถานภาพของคุณกับพวกเขามันต่างกันลิบๆ พวกเขาเป็นถึงซุปตาร์ ส่วนคุณเป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อย เฮ้ออออ~
คุณเอื้อมมือไปหยิบรายการอาหารที่คิดเงินแล้ววางลงในถาดสี่เหลี่ยมเล็กๆสีน้ำตาลเหมือนตามร้านอาหาร ก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกเขา
“ทั้งหมด 44,550 วอนค่ะ”คุณพูดวางถาดเล็กๆนั้นลงบนโต๊ะ ยงกุกหยิบบิลด้านในขึ้นมาดูความถูกต้องก่อนจะวางเงินจำนวนพอดีลงบนถาด
เซโล่โอปป้าฉีกกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งแล้ววางมันลงบนถาดคิดเงินเงียบๆโดยที่ไม่ได้หันมามองคุณ
“ขอบคุณนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”คุณโค้งให้พวกเขาแล้วหยิบถาดเดินออกมา เช่นเดียวกันกับที่พวกเขาลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินออกไปท่าทางเซเลบๆเหมือนเดิม
จุนฮงโอปป้าหันมามองคุณแวบหนึ่งแล้วรีบหันกลับไปหาพวกฮยองของเขา
เฮ้อออออ~ ช่วงเวลาอันน่าอึดอัดผ่านไปเสียที
คุณถอดหายใจเบาๆก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์เก็บเงิน คุณหยิบบิลเสียบไว้ตรงที่เสียบและเอาเงินทั้งหมดเก็บใส่ลิ้นชักเก็บเงิน
แผ่นกระดาษเล็กๆที่เหมือนผ่านการฉีกมาก็ปลิวออกมาจากถาดเมื่อคุณยกเงินออกมาเก็บ คุณดันปิดลิ้นชักแล้วหยิบแผ่นกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูแบบงงๆ ในกระดาษแผ่นนั้นมีลายมือหวัดๆแบบผู้ชายของใครซักคนเขียนอยู่ และสิ่งนี้แหละที่ทำให้คุณเผลออมยิ้มออกมา
‘เลิกงานแล้วรอฉันนะ เดี๋ยวฉันจะมารับ ห้ามหนีไปก่อนนะยัยเพี้ยน :P ………..ชเว จุนฮง’
อุ๊ยยยยยยย!
กรี๊ดๆๆๆๆๆ! อยากจะกรี๊ดให้ลั่นร้าน เขาบอกว่าจะมารับฉันเหรอ เขินจังเลยอ๊ะ เซโล่โอปป้า ><
คุณถือกระดาษแผ่นนั้นแล้วอมยิ้มเหมือนคนบ้า ซึ่งนั่นทำให้พวกวัยรุ่นกลุ่มนั้นมองคุณด้วยสายตาอำมหิตกว่าเก่า อะไรยะ อยากจะไฝว้กับฉันรึไง!
คุณไม่สนใจหรอกว่าพวกหล่อนจะเข้าใจว่ายังไง อยากจะเขียนอะไรลงไปในเน็ตก็เชิญเลย จะเขียนว่าพวกบีเอพีสนิทกับเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟมากๆจนน่าอิจฉายังไงก็เชิญเลย เพราะคงไม่มีใครเชื่อพวกหล่อนหรอกย่ะ พวกบัพเนี่ยนะจะสนิทกับพนักงานต๊อกต๋อยแบบฉัน ช่างเป็นข่าวลือที่งี่เง่าสิ้นดี
คุณกำแผ่นกระดาษแผ่นนั้นแน่นก่อนจะเดินไปหลังร้าน คุณจัดการเปิดก๊อกน้ำแล้วเอาแผ่นกระดาษแผ่นนั้นแช่น้ำจนตัวหนังสือจางหายไปแล้วคุณก็จัดการฉีกๆๆๆๆๆๆ ฉีกจนชนิดที่ไม่มีวันอ่านออกแน่นอน
ฉันจะรอพี่นะ……จุนฮงโอปป้า
................................................................................
To be continue
ความคิดเห็น