ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 18
Chapter 18
ตี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~
คุณเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงตามเสียงนาฬิกาปลุกที่แสนจะโคตรน่ารำคาญก่อนจะตะปบมันให้หยุดแล้วคุณจึงก้าวลงจากเตียงอย่างมึนๆ
คุณสะบัดผ้านวมผืนหนาสองสามทีก่อนจะปูมันให้คลุมไปบนเตียงเหมือนที่เคยทำก่อนจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวตรงหัวเตียงเพื่อที่จะไปอาบน้ำ
ผ่าง! อะไรวะเนี่ย!
บางสิ่งบางอย่างหน้าประตูห้องน้ำทำให้คุณสะดุ้งไปเล็กน้อยก่อนจะหยีตาเพื่อมองอะไรบางอย่างตรงหน้าอย่างงัวเงีย กระดาษโพสอิทสีเหลืองสะท้อนแสงที่มีตัวหนังสือฮันกึลยึกยือๆอ่านยากแต่คุณก็เพ่งตาอ่านมันทีละตัวอย่างตั้งใจ
'แบร่~~ ตื่นแล้วอย่าลืมล้างหน้าแปรงฟันล่ะ ;P - ZL'
ZL ~~~ ZeLo แน่เลยยย ลายมือแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ และอีกอย่างพวกโอปป้าคนอื่นๆคงไม่เสียเวลามาทำอะไรปัญญาอ่อนๆแบบนี้ให้ฉันหรอก
ถึงจะปัญญาอ่อนแต่มันก็น่ารักอยู่ดีแหละ.....
คุณอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปดึงมันมาพับเป็นรูปสี่เหลี่ยมแล้วเอาไปใส่ในกระเป๋าตังที่ลีบแบนบนโต๊ะที่วางอยู่ไม่ไกล
เหยยยย หน้ากระจกก็มีว่ะเฮ้ยยย!
'วันนี้ตื่นมาไม่เจอฉันก็อย่านอนร้องไห้ขี้แยเหมือนคราวนั้นอีกล่ะ TT^TT - ZL'
น่ารักจังเยยย~
'ถ้าเบื่อก็เปิดดูได้นะ ฉันออกไปเช่ามาให้ตอนเช้า มีแต่หนังที่ฉันอยากดูทั้งนั้นเลย ㅋㅋ - ZL'
'ห้ามออกไปทำงาน!!! - ZL'
'ขอโทษที่ไม่ได้เตรียมข้าวเช้าไว้ให้ อยากกินอะไรก็ออกไปซื้อได้ตามสบายเลยนะหรือจะโทรสั่งพิซซ่าก็ได้ถ้าไม่อยากออกไป - ZL '
'เงินอยู่นี่น้าาา อย่ากินเยอะล่ะ! - ZL '
คุณตระเวนแกะโพสอิทที่ติดเด่นหราอยู่ทั่วห้องไม่ว่าจะเป็นบนทีวี บนเคาท์เตอร์ บนโซฟา บลาๆๆๆ คุณไม่ลืมที่จะเก็บทุกใบใส่กระเป๋าตังค์ไว้เพื่อเก็บไว้ดูเวลาที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆแล้ว
โหหห วางเงินไว้ให้เยอะขนาดนี้กะจะให้ซื้อกินเผื่อไปถึงชาติหน้าเลยใช่ม้ายยยย!
โครกกกกกกก~~~
คุณเอามือลูบท้องตัวเองป้อยๆระหว่างเดินมานั่งลงบนโซฟากลางห้อง อาการแสบท้องเริ่มเข้ามารังควานคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเกรงใจยังไงไม่รู้สิ ไม่กล้าแม้แต่จะเลื่อนเงินบนโต๊ะนั่นแม้แต่ซักวอนเดียวแต่ถ้าโอปป้ากลับมาแล้วพบว่าคุณไม่ได้ใช้มันเขาก็จะดุคุณอีก
คุณลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปหยิบเงินที่วางอยู่ส่วนหนึ่งที่คิดว่าน่าจะพอสำหรับข้าวผัดกิมจิหนึ่งจานก่อนจะหวีผมให้เรียบร้อยแล้วหยิบคีย์การ์ดก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
เสียงพูดคุยคิกๆคักๆของผู้หญิงสองคนที่เดินเข้ามาทำให้คุณต้องเงยหน้าขึ้นมาดูก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง เมื่อสองคนนั้นมองเห็นคุณพวกหล่อนก็หุบยิ้มลงแล้วเปลี่ยนเป็นหันไปซุบซิบกัน
"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอ? ฉันเห็นยัยนี่เข้าๆออกๆห้องของรุ่นพี่บีเอพีมาเกือบเดือนแล้ว"ผู้หญิงผมสั้นประบ่าหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาหันไปซุบซิบกับเพื่อนผมยาวที่หน้าตาน่ารักพอๆกันก่อนจะส่งสายตาหยามเหยียดมามองคุณตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้คุณชะลอเดินให้ช้าลง
ถ้าพวกเมิงจะนินทากันดังขนาดนี้มาด่ากรูต่อหน้าเลยเถอะ เฮอะ!
"เห็นว่าเป็นญาติของรุ่นพี่จุนฮงน่ะ มาอยู่ด้วยชั่วคราวเฉยๆ อย่าไปสนใจเลย"
เออ! จะไปไหนก็ไปเลยไป้! อย่ามายุ่ง
"แต่ฉันเห็นยัยนี่สนิทกับรุ่นพี่จุนฮงของฉันมากจริงๆนะ คราวก่อนเห็นไปเที่ยวห้างด้วยกัน ไม่ว่ารุ่นพี่จะปิดหน้ายังไงฉันก็จำเขาได้อยู่ดีแหละ คิก! ><"
"ก็เขาเป็นญาติกัน พาน้องสาวไปเที่ยวห้างไม่เห็นจะแปลกตรงไหน เธอนี่! รุ่นพี่จุนฮงไม่ใช่ของเธอซะหน่อย"
เออ! =__=^ โอปป้ากรูเว้ย!
"เหรอ? หน้าไม่เห็นคล้ายกันเลย ไม่อยากจะเชื่อว่ารุ่นพี่จะมีญาติหน้าตาแบบนี้"
จึ้ก!! จึ้กๆๆๆ!!! เจ็บเลยพูดแบบนี้ หนอยแน่~ ตัวเองสวยตายอย่างนั้นแหละ หน้างี้อย่างกับตุ๊กตายาง บิ๊กอายน่ะใส่สีที่มันเหมือนคนหน่อยไม่ได้รึไง ต่อให้เธอใส่กางเกงสั้นกว่านี้โอปป้าก็ไม่มีวันชายตามองคนอย่างเธอหรอก โถ่เอ้ยยยยย ฮึ่ม!!
คุณบีบด้ามบิดประตูแน่นพร้อมกับกัดฟันทนจนกว่ายัยพวกนั้นเดินผ่านไป คำพูดพวกนั้นที่ไหลเข้าหูคุณเหมือนมีดที่เฉือนใจคุณให้เป็นแผลลึกและย้ำว่าคุณไม่คู่ควรกับคนที่เลิศเลอเพอร์เฟ็คอย่างชเว จุนฮง
ใช่สิ ฉันมันก็แค่อีกาโง่ๆตัวนึงที่หลงเข้ามาอยู่ในฝูงหงส์เท่านั้นเอง อีกไม่นานก็คงโดนเขี่ยทิ้งเหมือนเศษขยะที่ไม่มีค่าแม้แต่จะชายตามอง ที่เขาปฏิบัติแบบนี้กับฉันแบบนี้เพียงแค่พวกเขารู้สึกผิดเท่านั้นเอง
ฮึก! กะจะไม่ดราม่าแล้วน้าาาาา
ชั่งมัน!!! ตอนนี้หิวเว้ย!!
คุณสะบัดหัวไล่ความคิดโง่ๆแล้วก้มหน้างุดๆเดินออกมาจากตึกโดยที่ไม่ได้หันไปสบตากับใครทั้งสิ้น ลมเย็นๆพัดไล้ไปตามขาที่ไม่ได้อยู่ในการปกคลุมของกางเกงจนขนลุกเป็นทาง โง่จริงๆที่ไม่ได้หยิบเสื้อโค้ตออกมาด้วย รู้ทั้งรู้อยู่ว่าถึงที่นี่แดดจะสว่างเปรี้ยงปร้างแต่อากาศช่างสวนทาง รีบๆเดินดีกว่าก่อนที่จะหนาวตาย
คุณถูมือไปมาก่อนจะเอาไปซุกในกระเป๋าเสื้อที่เล็กกระจิ๊ดริดแล้วรีบก้าวให้ไวที่สุด ร้านอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง อีกนิดนึงก็ถึงแล้วล่ะ
ปี้นนนนนนน~~~~
เสียงแตรรถแสบแก้วหูดังไล่หลังคุณมาเป็นระยะๆทำให้คุณสะดุ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองพื้นที่ตัวเองเดินอยู่ ก็ไม่ได้เดินบนถนนนี่หว่า คงจะปี้นรถคันอื่นล่ะมั้ง
"กียอน! "เสียงคุ้นหูดังขัดความคิดของคุณทำให้คุณสะดุดกึกอยู่กับที่ก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อหาที่มาของเสียงที่เรียกชื่อคุณ
รถสปอร์ตสีดำคันหรูบ่งบอกฐานะของคนขับค่อยๆชะลอแล้วมาหยุดลงขนาบข้างกับคุณที่ยังคงงงเป็นไก่ตาแตก กระจกข้างคนขับถูกลดลงมาเผยให้เห็นใบหน้าคมได้รูปภายใต้แว่นตาดำสีชาที่เพิ่มเสน่ห์มากขึ้น คนในรถส่งยิ้มสดใสมาให้คุณก่อนจะถอดแว่นกันแดดออกช้าๆเผยให้เห็นดวงตาเรียวยาวแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดคู่นั้น
จ.....จงฮยอน!!!!
"เธอกำลังจะเดินไปไหนเหรอ?"เขาเท้าแขนไว้บนขอบประตูรถพร้อมกับยื่นหน้าออกมาถามคุณด้วยน้ำเสียงสดใส แปลกจังที่รอยยิ้มแบบเดิมไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกดีเหมือนเมื่อก่อนเลย ทำไมนะ?
'หมอนั่นน่ะ ไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดและเป็นคนที่คนอย่างเธอไม่ควรจะไปรู้จักด้วยซ้ำ'
'ถ้าเธอได้ฟังสิ่งที่มันพูดกับฉัน เธอจะไม่มีวันขอโทษมันแบบนี้'
คำพูดเมื่อวานของจุนฮงโอปป้าวนกลับเข้ามาในจิตใต้สำนึกของคุณราวกับมีคนมากดรีเพลย์ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันก็ไม่ควรจะไปยุ่งกับเขาอีกใช่มั้ย
"กียอน!!!"
"ห....ห้ะ?!"คุณสะดุ้งตื่นจาดภวังค์เมื่อจงฮยอนเรียกชื่อคุณอีกครั้ง
"ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า ฉันถามว่าเธอจะไปไหน"
"ก็....เอ่อ.....ไปหาข้าวกินแถวนี้น่ะ"
"ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันพาไป"
"เอ่ออ...ม...ไม่เป็นไร อยู่ใกล้แค่นี้เอง แหะๆ"คุณยิ้มแห้งๆให้เขาไปส่งๆก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไม่อยากให้เขาซักไซร้ไปมากกว่านี้ ความสับสนตีกันรวนอยู่ในสมองจนไม่อยากจะคุยกับใครทั้งนั้น สีหน้าท่าทางที่เขามีและคำบอกเล่ามันช่างขัดกันเหลือเกิน
"ขึ้นมาเถอะน่าาา เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก"
แน่นอนว่าก้าวเล็กๆของคุณไม่มีทางทันล้อของรถสปอร์ตคันเป็นล้านได้แน่นอน ไม่มีทางอ่ะ และกว่าที่คุณจะรู้ตัวอีกทีคุณก็ถูกดึงเข้ามานั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว
เสียงดนตรีฮิพฮอพหนักๆดังสะเทือนอยู่ในรถราวกับผับเคลื่อนที่ยังไงยังงั้นแหละ แสบแก้วหูชะมัดเลย
"นายช่วยเบาเสียงหน่อยได้มั้ย ฉันแสบแก้วหู"
"ได้สิ"เขาพูดพลางเอื้อมมือข้างหนึ่งมากดปิดเครื่องเล่นเสียงทำให้ทั้งรถถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบน่าอึดอัดที่คุณไม่ได้อยากให้เกิดเลย
"เธออยากกินอะไรล่ะ เนื้อย่าง? หรือว่า อาหารญี่ปุ่น?"
"จริงๆนายไม่ต้องพาฉันไปกินก็ได้ ฉันเกรงใจ"
"เอาหน่าา ถือซะว่างเลี้ยงส่งที่เธอหนีออกจากงานไปไง"เขาพูดพลางหันมายิ้มให้คุณเล็กน้อย
เอาก็เอาวะ! ไหนๆก็ขึ้นมานั่งแล้ว คนอย่างฉันคนนี้ไม่โง่ให้โดนหลอกง่ายๆหรอกโว่ยย ตรรกะอย่างเทพ หนีเรียนไปเที่ยวทีไม่เคยโดนจับได้เล้ย
"ตกลงอยากกินอะไร"
"เอ่ออ เอาเนื้อย่างก็ดีเหมือนกัน"
จงฮยอนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาจะลูบผมคุณแต่แล้วคุณก็เอี้ยวตัวหลบหนีอัตโนมัติโดยที่คุณเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง
จงฮยอนชะงักมืออยู่กลางอากาศก่อนจะดึงกลับไปวางบนพวงมาลัยเหมือนเดิม สีหน้าของเขาดูตกใจระคนผิดหวังเล็กน้อยจนคุณรู้สึกไม่ค่อยดี
"เอ่อ....ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้รังเกียจนายนะ ก็แค่....มันเป็นไปเอง ขอโทษนะ"
"หะๆๆ อย่าไปคิดมากเลย เธอคงยอมให้จุนฮงลูบได้คนเดียวใช่มั้ยล่ะ"
"!!!"
"ฉันไม่ใช่หมอนั่น ฉันคงไม่มีสิทธิหรอกใช่มั้ย"เขาพูดยิ้มๆหากแต่ว่าคุณสามารถสังเกตได้ถึงแววตาแห่งความเศร้าที่เขาปกปิดมันไว้ไม่มิด มันลำบากมากเลยใช่มั้ยที่ต้องฝืนยิ้มแบบนั้นทั้งๆที่ข้างในเจ็บจนแทบอยากจะร้องไห้
และแล้วบรรยากาศในรถก็ก็กลับมาเงียบอีกครั้งหากแต่ว่าดีกรีความเครียดและอึดอัดกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนคุณเหงื่อตก
ตลอดทางคุณเอาแต่เหม่อมองออกไปนอกกระจกเพื่อให้ตัวเองลืมบรรยากาศที่น่าอึดอัดเหล่านี้ จงฮยอนยังคงจ้องไปทางถนนเบื้องหน้าด้วยแววตานิ่งๆและไร้ความรู้สึกใดๆ
รถมาจอดเทียบริมฟุตบาทของร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีแต่คนเดินขวักไขว่ไปมาแลดูเป็นย่านคนรวยและถ้าจำไม่ผิดที่นี่คือย่านกังนัมเหมือนในเพลง gangnam style ที่ดังเปรี้ยงปร้างแบบฉุดไม่อยู่ของ Psy นั่นแหละ
จงฮยอนปลดเข็มขัดออกก่อนจะเปิดประตูรถและเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้คุณ คุณโค้งขอบคุณเขาเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังเขาเข้าไปในร้าน
"แกๆๆ! ดูผู้ชายคนนั้นดิ"ผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางไฮโซกำลังตีแขนเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆมือเป็นระวิงพร้อมกับชี้ไม้ชี้มือมาที่จงฮยอนก่อนจะหันไปกรี๊ดกร๊าดกับเพื่อนอีกสามคนที่ดูมีเงินไม่แพ้กัน
"ว้าวววว เท่ชะมัดเลย ดูแววตาเขาสิ กรี๊ดดด ฆ่าฉันให้ตายทีเถอะ"
คุณสะดุดกึกอยู่กับที่เพื่อที่จะฟังประโยคล่อตาล่อใจที่อาจจะทำให้คุณรู้จักผู้ชายคนนี้มากขึ้นกว่าที่เห็นอยู่ก็ได้
"ฉันรู้จักเขาๆๆ เขาเคยทำงานอยู่ที่ร้าน butter cafe ด้วยล่ะ และเป็นเพราะเขาฉันถึงไปทานเค้กที่นั่นทุกวันเลย"
"ตัวเองก็รวยอยู่แล้วแท้ๆไม่รู้จะมาทำงานที่ร้านตัวเองอีกทำไม รู้สึกว่าเขากำลังจะได้เดบิวท์ในค่ายเพลง xxx เร็วๆนี้นี่นา"
"แหงสิ ก็หล่อซะขนาดนั้น"
!!!!!!
จงฮยอน!!! เขากำลังจะได้เดบิวท์อย่างนั้นเหรอ? ในค่ายดังขนาดนั้นเขาคงดังเปรี้ยงปร้างในเวลาชั่วข้ามคืนแน่ๆ
ความจริงข้อใหม่ที่ได้รับรู้ทำให้คุณรีบหันขวับไปมองคนตรงหน้าทันทีด้วยความตะลึงงัน นั่นสินะ เขาหล่อขนาดนี้คงไม่รอดพ้นสายตาพวกแมวมองหรอก
คุณเดินไปนั่งลงที่ตรงข้ามกับเขาก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาจิบเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี ตั้งแต่เดินเข้ามาเขาก็ไม่ได้พูดอะไรซักคำ เอาแต่ก้มหน้าดูเมนูด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
"จงฮยอน"คุณเรียกชื่อเขาเบาๆเพราะไม่อยากทนกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ถึงในร้านจะคึกคักและบรรยากาศดีแค่ไหนคุณกลับไม่รู้สึกเอ็นจอยกับมันซักนิด
"หือ?"เขาเงยหน้าขึ้นมาจากเมนูช้าๆแล้วมาสบตากับคุณ
"นายจะได้เดบิวท์เร็วๆนี้งั้นเหรอ?"
"หะๆ ไปเอามาจากไหนอีกล่ะ"เขายิ้มบางๆก่อนจะวางเมนูลงบนโต๊ะช้าๆ
"ก็.....ได้ยินมาน่ะ"
"ฉันไม่ปฏิเสธละกัน เอานี่และนี่อย่างละสองครับ อ้อ! ขอโชจูขวดนึงด้วย"จงฮยอนตอบคุณเพียงสั้นๆพลางหันไปสั่งรายการอาหารกับบ๋อยที่มายืนอยู่นานแล้ว เหน็บแดกล่ะสินั่น ฉันเข้าจายยย เหอะๆๆๆ
และเมื่อบ๋อยคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินออกไป จงฮยอนก็หันมาเริ่มต้นบทสนทนาต่อ
"ตอนนี้เธอเป็นไงบ้าง รู้สึกว่าจะแปลกๆไปนะ"
เขาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับเป็นห่วงแต่สายตาที่จ้องมองมากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความจับผิดเหมือนตำรวจที่นั่งอยู่ตรงหน้าผู้ต้องหา เอ....หรือว่าคิดไปเอง?
"ก็สบายดี แหะๆๆ แล้วนายล่ะ"
"ก็ดี๊...."เขาพูดเสียงสูงพลางยักไหล่ราวกับไม่คิดอะไรก่อนจะหยิบโชจูที่พนักงานนำมาตั้งให้เมื่อครู่ขึ้นมาเทใส่แก้วเปล่าจนเต็มซึ่งท่าทางแบดๆแบบนั้นทำให้คุณขนลุกซู่ขึ้นมา
นายเองก็เปลี่ยนไปเหมือนกันนะจงฮยอน เปลี่ยนไปมากด้วย
"เอ้อ! กียอน"เขาโพล่งชื่อคุณขึ้นมาหลังจากที่ซัดโซจูไปเกือบหมดแก้วจากนั้นจึงตามมาด้วยเสียงแก้วที่กระทบลงบนโต๊ะ
"หา?"
"แล้วเธอออกมาเนี่ย พวกโอปป้าที่หอไม่ว่าเอาเหรอ?"
"อ๋อ คือพวกเค้าไม่ได้อยู่เฝ้าฉันตลอดเวลาหรอก เขาก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน"
จงฮยอนพยักหน้ารับเบาๆส่วนคุณเองก็ได้แค่ยิ้มน้อยๆตอบกลับไป เฮ้อออ แล้วทีนี้จะทำยังไงกับเงินที่เอามาดีนะ ถ้าจงฮยอนเลี้ยงก็เท่ากับว่าคุณไม่ต้องจ่ายซักวอนเดียว แล้วจุนฮงโอปป้าก็จะถาม พอคุณตอบเหตุผลว่ามากินข้าวกับจงฮยอน เขาก็จะโกรธแล้วไม่ยอมคุยกับคุณ อ้ากกกกกก!! นี่มันเลวร้ายชะมัดเลยนะ
Rrrrrrrrr~~ Rrrrrrrrrr~~
ไอโฟน 5 สีขาวบนโต๊ะสั่นครืดๆจนคุณสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงของมัน จงฮยอนคว้ามันขึ้นมาดูก่อนจะส่งสัญญาณขอตัวแล้วลุกออกจากโต๊ะไปเพื่อคุยโทรศัพท์
คุยมองตามเขาไปเรื่อยๆก็พบว่าเขาไปหยุดอยู่ที่ด้านนอกร้านแต่เพราะทั้งร้านเป็นกระจกคุณจึงมองเห็นเขาได้ไม่ยาก สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดมากราวกับว่ามีเรื่องสำคัญ คุณมองดูเขาไปเรื่อยๆจนตัวเองขมวดคิ้วตามตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
อ้าวๆๆ แล้วนั่นทำไมเขาถึง......
"กียอนอา ฉันขอยืมมือถือทีสิ"เขาวิ่งกลับมาที่โต๊ะก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรงพร้อมกับเอ่ยขอยืมมือถือ น้ำเสียงและแววตาเขาดูเคร่งเครียดจนคุณปฏิเสธไม่ลง มีอะไรรึเปล่านะ
เขาหยิบมือถือไปจากมือคุณแล้วรีบเดินออกจากร้านไปยืนอยู่ที่เดิม คุณไม่อยากจะดูแล้วว่าเขามีท่าทีเป็นยังไงเพราะเดี๋ยวตัวเองจะเครียดแทนซะเปล่าก็เลยหันมาสนใจกับแก้วน้ำที่วางอยู่แทน
หมอนั่นอาจจะมีปัญหาอะไรซักอย่างกับทางค่ายก็ได้ รู้สึกว่าค่ายนี้จะเรื่องมากและขี้เหนียวอยู่พอสมควรเลยล่ะ
อาหารที่สั่งถูกนำมาวางลงตรงหน้าคุณ กลิ่นสปาเก็ตตี้ครีมซอสเห็ดลอยคลุ้งขึ้นมาเข้าจมูกคุณจนน้ำลายสอ น่ากินชะมัดเลย นอกจากนี้ยังมี....เอิ่มมม... เค้าเรียกว่าอะไรแล้ววะจำไม่ได้ ช่างแม่งมันเถอะ รู้แต่ว่ามันโคตรจะน่ากินเลย อ้ากกกก!
"มาแล้ววว ขอโทษนะที่ใช้มือถือเธอนานไปหน่อย"เขายื่นมือถือมาให้คุณจากนั้นจึงหันไปเทโชจูอีกรอบจนมันเต็มและซัดเข้าไปอีกแก้วจนหมด
"นายกินโชจูบ่อยรึเปล่า"
"ปกติก็กินทุกวัน อยากจะเลิกอยู่เหมือนกันแต่เหมือนฉันเสพติดมันไปแล้ว"
"ไม่ดีเลยนะจงฮยอน"
"ฮ่าๆๆๆๆ ฉันโตแล้ว แค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก"
คุณมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หมอนี่จัดได้ว่าเป็นคนที่หล่อมากๆคนหนึ่งเลยล่ะ ปกติแล้วถ้าคุณได้เจอกับคนหล่อๆในระยะประชิดแบบนี้คุณก็คงจะอยู่ไม่สุข แต่กับคนๆนี้มันเต็มไปด้วยความสับสนทุกครั้งที่มองหน้าเขา เขาดูเป็นคนไม่มีพิษมีภัยอะไรเมื่อดูจากรอยยิ้มที่ดูสดใสแต่ไม่รู้สิ.....บางทีมันก็เหมือนเขาไม่ใช่คนดี
ทำไมเขาดูไม่เหมือนจงฮยอนคนก่อนหน้านี้เลยล่ะ
"เธอจ้องหน้าฉันนานไปแล้วนะ ไม่กินเหรอ?"
"อ....อื้ม! กิินสิกิน"คุณยิ้มแห้งๆให้เขาก่อนจะก้มลงไปเขี่ยเส้นสปาเก็ตตี้เล่นเพื่อหลีกที่จะสบตาและเมื่อเขาก้มลงกินต่อคุณก็แอบเหล่เขาอีกนิด เพราะคุณสับสนเกินและต้องการคำตอบ
ผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่นะ?
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารช่างเงียบเชียบน่าอึดอัดใจ รอบข้างมีแต่เสียงหัวเราะและเสียงช้อนส้อมกระทบกันแต่คุณกลับรู้สึกราวทั้งร้านช่างอึมครึม ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างจงฮยอน ไม่มีแม้กระทั่งการสบตา เฮ้อออ! ไหนบอกพามาเลี้ยงไง
"เช็คบิลด้วยครับ"
จงฮยอนหยิบเงินออกมาวางลงบนถาดที่บ๋อยยื่นให้จำนวนหนึ่ง
"ไม่ต้องทอนนะ ไปกันเถอะกียอน"เขาหันมาพูดกับคุณเล็กน้อยก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากร้าน คุณรีบก้าวเท้าให้ทันกับขายาวๆของเขาจนมาถึงรถ
คุณก้าวเข้าไปในรถที่เขาเปิดให้แล้วรัดเข็มขัดมองดูเขาขึ้นมานั่งบนรถและขับรถออกมาจากร้าน
"ขอโทษนะกียอน"จงฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อรถขับออกมาได้ซักพัก สายตาของเขาก็ยังคงเพ่งไปยังทางข้างหน้าอย่างจริงจังภายใต้แว่นตาดำนั่น
"ขอโทษอะไรเหรอ?"
"ขอโทษที่ทำให้วันนี้ของเธอน่าเบื่อ คือ....ฉันมีปัญหากับเทรนเนอร์นิดหน่อยน่ะ"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนั้นน่ะฉันเข้าใจ"คุณเอ่ยพลางฉีกยิ้มกว้างเพื่อให้เขายิ้มได้และมันก็ได้ผล จงฮยอนหันมายิ้มให้คุณก่อนจะเอื้อมมือมาเปิดลิ้นชักตรงหน้าคุณ
เขาหยิบซองสีน้ำตาลที่มีรอยฉีกแล้วออกมาวางบนตักคุณอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปประคองรถที่ดูเหมือนเซไปเล็กน้อย
"ให้ฉันทำไม?"คุณหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาถือไว้ก่อนจะพลิกหน้าพลิกหลังด้วยความงงงวย ความอยากรู้อย่างเห็นแล่นปรี๊ดไปมาอยู่ในหัวจนคุณอดไม่ได้ที่จะต้องเปิดซองดู
ไอโฟนห้าสีดำภายใต้เคสสีเทาคุ้นตาบรรจุอยู่ในซองใสพลาสติก คุณล้วงมือลงไปหยิบมันขึ้นมาดูอย่างพิจารณา.....เหมือนเคยเห็นที่ไหนหว่า?? คุ้นๆ....
โอปป้า!!!! นี่มันมือถือของเซโล่นี่นา จำได้ว่าเคยเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงตอนเขาเข้าไปอาบน้ำ เคยเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวตอนที่คุณนั่งร่วมโต๊ะอยู่กับเขา และเคยเห็นมันวางอยู่อีกหลายๆที่ในหอพัก
แล้วมันมาอยู่ที่จงฮยอนได้ยังไง!!???
คุณหันขวับไปทางเขาทันทีเพื่อต้องการคำตอบที่จะอธิบายคำถามในใจ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นท่าทีไม่สะทกสะท้านของคนข้างๆ
"นาย....เอามาจากไหน?"
"อย่ามองฉันแบบนั้นเซ่ แค่จะฝากคืนเอ่อ...พี่ชายเธอหน่อย คราวก่อนเขาลืมมันทิ้งไว้ที่สวนสาธารณะ"
"นายไปเจอเขาเหรอ?"
"เปล่า แค่บังเอิญเจอกันน่ะแถมเขายังลืมมือถือทิ้งไว้อีก อ้อ! ฉันไม่รู้จะหาทางคืนยังไง แบตมันหมดไปตั้งแต่วันก่อนแล้วล่ะ"
"........"
"ฉันไม่กล้ายุ่งกับของส่วนตัวใครหรอก ไม่ต้องทำท่าระแวงฉันขนาดนั้นก็ได้"
"อื้ม ขอบคุณที่เก็บไว้ให้นะ"คุณโค้งหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะกอดถุงนั้นไว้แนบกับอกราวกับว่าไม่อยากให้อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับจุนฮงโอปป้าต้องสะเทือน
ข้อสงสัยใหม่ผุดขึ้นมาในหัวคุณอีกครั้ง........
ทำไมโอปป้าไม่บอกฉันว่ามือถือหายล่ะ? ช่างเหอะ! สงสัยคงคิดว่าไอโฟนหายแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก
"นายรีบพาฉันไปส่งที่หอหน่อยนะ ฉันง่วงแล้ว"
"อื้ม"
คุณจ้องมองไปยังถนนเบื้องหน้าพลางคิดอะไรในหัวไปเรื่อยเปื่อย นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วที่คุณอยู่ที่นี่โดยขาดการติดต่อจากที่บ้านโดยสิ้นเชิง หะๆ เหมือนในหนังในละครเลยเนอะ....... ใจจริงคุณก็อยากจะกลับบ้านแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากกลับเลย ไม่ใช่ว่าคุณไม่อยากอยู่กับครอบครัวแต่คุณแค่ไม่อยากไปจากที่นี่ ถ้าคุณกลับไปก็เท่ากับทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เป็นเพียงแค่ความทรงจำและไม่นานมันก็จะเลือนหายไปช้าๆราวกับไม่เคยเกิดขึ้น คุณและจุนฮงโอปป้าจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันโดยสิ้นเชิง เขาจะยังคงเป็นดาวจรัสฟ้าส่วนคุณก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง
จะหายไปช้าหรือเร็วสุดท้ายก็ต้องหายไปอยู่ดีเพราะฉะนั้นขออยู่แบบนี้นานๆเถอะ
แล้วเดี๋ยวหนูจะส่งจดหมายไปบอกนะป๊า......
"จงฮยอน นายเห็นป้ายเหลืองๆนั่นรึเปล่า"คุณส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองก่อนจะหันไปบอกจงฮยอนเมื่อพบว่าใกล้จะถึงทางเข้าหอแล้ว
"เห็นสิ"
"งั้นเดี๋ยวนายจอดแค่ตรงปากซอยนะ ฉันจะเดินเข้าไปเอง นายจะได้ไม่ต้องเสียเวลากลับรถออกมาด้วย"
จงฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเลี้ยวรถเปลี่ยนเลนถนนเพื่อไปใกล้ๆฟุตบาทริมทางเข้าหอ
คุณหยิบซองสีน้ำตาลมาถือไว้พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อเตรียมจะลง
แต่ทว่า..........
เฮ้ย!!! ท.....ทำไมเขาไม่จอด!?
"จ....จงฮยอน นายขับเลยทางเข้าหอมาแล้วนะ!"
"อ้อ! ขอโทษที"
กริ๊ก!!
ใช่ว่ารถจะชะลอ ใช่ว่าเขาจะจอดรถเหมือนอย่างที่คุณคิด หากแต่ว่าเขากลับเอื้อมมือไปกดล๊อกรถเอาไว้
ใจคุณหล่นวูบ เหงื่อแตกพลั่ก ความกลัวเข้ามาแทรกอยู่ในทุกอณูรูขุมขน คุณรีบดึงที่เปิดประตูซ้ำไปมาหากแต่ว่าไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิดซักนิด
"น...นาย ไม่เห็นป้ายที่ฉันบอกเหรอ?"
"เห็น"เขาตอบหน้าตาเฉยโดยไม่มีท่าทีรีบเร่งใดๆทั้งนั้น ตาคมคู่นั้นภายใต้แว่นกันแดดสีชาไม่แม้แต่จะเสมามองว่าคุณตกใจแค่ไหน
"แล้วทำไมนายไม่จอด"
"ฉันบอกว่าฉันเห็นก็จริง...."
"..........."
"แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะจอดนี่"เขาพูดเสียงเรียบพร้อมกระตุกรอยยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั่นไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกขึ้น แต่กลับทำให้คุณตกใจจนพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
"นายจะพาฉันไปไหน"คุณกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพยายามที่จะพูดออกไปเพื่อสนับสนุนเสียงที่เข้าข้างตัวเองอยู่ในใจว่าอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด
"ไปในที่ๆจุนฮงโอปป้าของเธอ......ไม่มีวันหาเจอ"
"!!!!!!!!!"
จุนฮงโอปป้า.........
ช.....ช่วยฉันด้วย!
...................................................................................................................................
TO BE CONTINUE ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น