คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 19
Chapter 19
"ย่าห์!! จอดเดี๋ยวนี้นะ! นายจะพาฉันไปไหน?"คุณดึงที่จับประตูไปมาอย่างบ้าคลั่งก่อนจะหันไปตะโกนใส่จงฮยอนที่ยังคงขับรถต่อไปโดยที่ไม่รู้สึกอะไร ใบหน้าภายใต้แว่นกันแดดสีชายังคงเรียบนิ่ง
"เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละน่า"
"จอดรถเดี๋ยวนี้! นี่มันไม่ตลกเลยนะ"คุณกำมือแน่นด้วยความโกรธ
"ฉันก็ไม่ได้จะให้ตลกนี่"แต่เขาก็ยังคงทำเหมือนกับว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่มันถูกต้อง
"นายบ้าไปแล้ว! ฉันไปทำอะไรนายงั้นเหรอ? ฉันรู้นะว่านายไปพูดอะไรกับจุนฮงโอปป้า ทำไมถึงไปจงเกลียดจงชังเขานัก นายเองก็ออกจะเลิศเลอเพอร์เฟ็ค จะได้เดบิวท์เร็วๆนี้แล้วนี่? และ......."คุณร่ายยาวเป็นมหากาพย์ใส่หน้าเขา ความไม่เข้าใจครอบงำคุณจนหยุดพูดไม่ได้
"หยุดพูดซักที มันไม่ใช่เหตุผลแบบที่เธอคิดเลย"
"แล้วมันยังไง!?? นายจะบอกว่าที่ทำไปเพราะไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ??! คิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่ เฮอะ!"คุณหันหน้าหนีก่อนจะกอดอกและทำท่าทางฟึดฟัด คุณกำลังโมโห โมโหมากๆด้วยและก็ยังเสียใจ เสียใจที่เคยไว้ใจ
"............"เขายังคงนิ่ง
"ฉันเสียใจ......เสียใจที่ไว้ใจนาย คนอย่างฉันไม่สมควรมาเจอนายเลย"
"ที่ฉันทำไปมันมีเหตุผล"
"อะไร!!???"
"คือ......ฉัน........"เขาดูเลิ่กลั่กในการจะพูดเหตุผล คุณเดาสีหน้าเขาออกได้ไม่ยากถึงแม้เขาจะอยู่ภายใต้แว่นกันแดดนั่น
"พูดมาสิ"
"ช่างมันเถอะ"เขายกมือขึ้นมากระชากแว่นตาดำออกก่อนจะโยนมันไปบนช่องหน้าเกียร์เพราะเขาขับรถเข้ามาใต้อาคารแห่งหนึ่งซึ่งคุณก็ยังไม่ได้สังเกตว่าเป็นที่ไหนเพราะมัวแต่ทะเลาะกับเขา
คุณชะเง้อออกไปนอกกระจกรถเพื่อสังเกตว่าที่นี่มันที่ไหน ตึกสูงเสียดฟ้าดูมีระดับ สวนและน้ำพุขนาดใหญ่ตรงทางเข้าทำให้รู้ว่าที่นี่ไม่ธรรมดาผู้คนเดินขวักไขว่ไปมามีทั้งชาวต่างชาติและคนเกาหลีในชุดสูทผูกไท พนักงานในชุดสุภาพและเด็กขนกระเป๋า
โรงแรม!!??
คุณรู้สึกหลังชื้นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นป้ายชื่อโรงแรมที่เด่นหราอยู่ตรงหน้า เหงื่อเกาะพราวเต็มจมูก คุณใช้หลังมือปาดมันออกอย่างลวกๆก่อนจะหันขวับไปหาเขา
!!!!!!!!!
"นายพาฉันมา........"
"โรงแรม"เขาตอบหน้าตาเฉย
"พ....พามาทำไม?"
"ไม่รู้สิ ฉันแค่อยากพามา"เขาพูดก่อนจะหยุดรถสปอร์ตในโรงจอดรถขนาดใหญ่กว่าสนามฟุตบอลเล็กน้อย เขาลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมมาอีกฝั่งและเปิดประตูให้คุณ
เขายืนค้ำประตูรอให้คุณก้าวลงมาจากรถแต่คุณก็ยังเลือกที่จะไม่ลง คุณไม่มีทางก้าวขาลงจากรถนี่ คุณจะไม่มีวันเดินเข้าโรงแรมกับไอ้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
ถึงแม้ว่ามันจะหล่อเหมือนปาร์คชานยอลก็ตาม.......
คุณกอดอกมองตรงไปข้างหน้าไม่อยากแม้จะหันเสี้ยวหน้าไปสบตากับเขา
"ลงมา"เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มแบบเดิมแต่ฟังแล้วช่างดูเย็นชา คุณสามารถเดาสายตาที่เค้าส่งมาได้ไม่ยากนัก คงจะรำคาญและหัวเสียน่าดูเลยสินะ
".............."คุณเลือกที่จะเงียบ
"ลงมาเดี๋ยวนี้"เขาพูดพลางเอื้อมมือมากระชากแขนคุณให้ลงมาจากรถและแน่นอนว่าแรงเพียงเล็กน้อยของคุณไม่มีทางสู้ผู้ชายอย่างเขาได้
จงฮยอนใช้มือข้างที่ว่างดันประตูรถให้ปิดลงก่อนจะกดรีโมทเพื่อล๊อครถในขณะที่อีกมือก็ยังคงบีบข้อมือน้อยของคุณแน่นจนคุณต้องเบ้ปากด้วยความเจ็บปวด
"ปล่อยนะจงฮยอน!! ฉันเจ็บ!!"คุณพยายามสลัดข้อมือออกจากมือใหญ่แต่ยิ่งทำคุณก็พบว่ายิ่งเพิ่มความปวดระบมให้ตัวเอง สลัด!!
"ปล่อยเธอก็หนีน่ะสิ"
นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย! นึกว่าจะเจออะไรแบบนี้แค่ในซีรีย์เกาหลีน้ำเน่าๆที่เคยดูเสียอีก และเดี๋ยวพระเอกก็จะมาช่วยนางเอกใช่มั้ย?
เหรี้ยยยยยย~ ป่านนี้โอปป้าทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ อาจจะกำลังแร๊ปโย่วๆหรือไม่ก็แย่งพิซซ่าอยู่กับพวกฮยองของเขาก็ได้ ฮือออออ
"คุณจงฮยอนครับ จะพาผู้หญิงเข้ามาในโรงแรมโดยที่ไม่ได้จองไว้เหมือนครั้งก่อนๆไม่ได้แล้วนะครับ ท่านประธานสั่งไว้ว่าถ้าคุณ..."พนักงานชายหน้าตาใสๆ ผมสีดำขลับในชุดยูนิฟอร์มคนหนึ่งรีบวิ่งปรี่เข้ามาทันทีเมื่อเห็นว่าจงฮยอนกำลังจะลากคุณไปทางประตูหลัง
"เอากุญแจมา"
"ไม่ได้นะครับ...."
จงฮยอนล้วงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงเป็นกำก่อนจะยัดมันใส่ในกระเป๋าเสื้อของคนๆนั้น เขาอ้าปากค้างในอากาศราวกับกำลังปฏิเสธแต่เงินก้อนนั้นก็เป็นเหมือนเครื่องปิดปากอย่างดี จงฮยอนกระชากกุญแจจากมือของเขามาแล้วลากคุณเข้ามาต่อ
คุณตัวเซไปตามแรงลากของเขา คุณมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าพลางเดินตามไปอย่างจำยอมเพราะหากขัดขืนก็คงเป็นคุณเองที่เจ็บ มือกรูคงไปเกิดแล้วล่ะ -.,-
จงฮยอนพาคุณมายังหน้าห้องๆหนึ่งก่อนจะทำการแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดเข้ามาในห้อง เขาเสียบคีย์การ์ดลงช่องเพื่อเปิดวงจรไฟฟ้าในห้อง
พื้นพรหมสีแดงเลือดนก ผ้าม่านสีขาวสะอาดรับกับแดดยามเย็นที่ส่องลงมากระทบกับเตียงกว้างที่ปกคลุมไปด้วยผ้านวมเข้าชุดกัน บนพื้นยังมีพรหมลายยุโรป โคมไฟระย้าสไตล์โมเดิร์นทำให้ห้องน่าอยู่ขึ้น คุณมองเข้าไปในห้องน้ำที่เปิดอ้าพบว่ามีอ่างจากุชชี่ที่มีน้ำและกลีบกุหลาบอยู่เต็ม
อะไรวะเนี่ย
จงฮยอนปล่อยมือคุณออก คุณรีบดึงมือตัวเองมาสำรวจความเสียหายอย่างรวดเร็ว รอยแดงเป็นปื้นทำให้คุณรู้สึกหงุดหงิดไม่ใช่น้อย
"นายพาฉันมาทำไม"
".........."เขาไม่ตอบแต่กลับทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน
"จงฮยอน นายควรจะพาฉันกลับไป"
"ทำไมกียอน?"
"อะไร??!!!"
"ทำไมเธอถึง......ไม่รู้อะไรเลย"
"แล้วอะไรของนายเล่า พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย นายนั่นแหละที่ไม่รู้อะไรเลย นายทำแบบนี้ไม่รู้รึไงว่านายทำให้ฉันโกรธมาก!!"
"ฉันชอบเธอ"
"!!!!!!!"คุณสะดุดกับคำพูดนั้นที่หลุดออกมาจากปากเขา มันเหลือเชื่อมากจนคุณแทบไม่อยากจะเชื่อ คนแบบเขา คนที่เลิศเลอเพอร์เฟ็ค คนที่มีพร้อมทุกอย่างแต่กลับมาหลงรักผู้หญิงแบบคุณทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกัน
"ฉันรักเธอ ฉันขอโทษที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย"
"ทำไม? เราเพิ่งจะรู้จักกัน"
"มันไม่เร็วไปหรอก ฉันไม่อยากบอกเธอช้ากว่านี้ ฉันกลัว.....กลัวว่าเธอจะไปหลงรักคนอื่น"
"แต่ว่า.....คือ ฉันรักนายไม่ได้จริงๆ"
"ทำไม?"เขาผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะประชันหน้ากับคุณก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆจนตุณต้องถอยหลังหนี
"ไม่รู้.....แต่ว่า......เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว"
"เธอกล้าปฏิเสธฉัน ทำไมกียอน?? ฉันไม่ดีตรงไหนเหรอ"
ทุกตรงอ่ะมึง -.,- เว้นหน้าหล่อๆไว้อย่างเดียว
"ไม่ใช่ว่านายไม่ดี แต่........แต่ฉันรักนายไม่ได้จริงๆ"
คุณสังเกตแววตาผิดหวังและโมโหเจืออยู่ในดวงตาเรียวคมคู่นั้น คุณไม่อยากเห็นมันแต่คุณก็ไม่อยากจะหลบเช่นกัน
"ฉันมีทุกอย่างให้เธอ ฉันไม่อยากเห็นเธอต้องลำบากทำงานแบบนั้น ฉันมีเงินมีความรักที่จะให้เธอ ผู้หญิงคนอื่นไม่มีทางปฏิเสธฉัน แต่ทำไม....."เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คุณสังเกตว่าแววตาของเขาดูเศร้ามากแต่ก็ยังคงดูเอาแต่ใจ
"มันไม่ใช่แบบนั้นจงฮยอน ฉันไม่ต้องการหรอกเงินน่ะ"
"แล้วอะไรอีก!!!! ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ! แค่มีเงินมาล่อก็ยินดีจะวิ่งเข้าหาแล้ว!!!"
เขาตะคอกใส่คุณด้วยคำพูดที่ดูถูกเหยีดหยามศักดิ์ศรีมาก
"จงฮยอน!!!!!!"คุณตะคอกใส่เขากลับไป
"........"เขานิ่งไปแต่มือก็ยังคงกำหมัดแน่น คุณอยากจะตะโกนใส่หน้าเขาไปอีกครั้งว่าคุณไม่ได้รักเขา ทุกความรู้สึกที่มีมันไม่เคยเกินคำว่าเพื่อนเพราะความรู้สึกรักน่ะ คุณยกให้อีกคนไปตั้งนานแล้ว
"ขอโทษนะ ฉันไม่มีความรักแบบนั้นจะให้นายแล้วเพราะตอนนี้มีคนขโมยมันไป"
"ใคร!?"
"ก็ฉันนะ....ช..ชอบ ไม่สิ...รัก จุนฮงโอปป้าคนเดียว ฉันรักนายไม่ได้หรอกขอโทษนะ.."
คุณเผชิญหน้ากับจงฮยอน เขาดูน่ากลัว มากขึ้นเรื่อยๆ แทนที่คำพูดเมื่อครู่ของคุณจะทำให้อารมณ์คนตรงหน้าเย็นลง แต่..มันกลับยิ่งเร่งให้สูงปรีดขึ้นมากกว่า คุณสบตาเขาตรงๆไม่ได้เลย...ความรู้สึกผิดหวังก่อขึ้นอย่างช้าๆ
"ทำไม? ทำไม?ต้องหมอนั่นด้วย ฉันๆไม่ดีกว่าตรงไหน?"
ขอตอบอีกรอบว่าทุกตรงค่ะ!
"......"
"อะไรที่หมอนั่นมี ฉันก็มีหมดนะกียอน "
คุณหันหน้าออกมา เพื่อที่จะไม่มองตาคนตรงหน้า
"ย่าห์ ฟังฉันอยู่หรือเปล่า? อย่า หันหนีฉันสิ ตอบฉัน "มือแกร่งเอื้ิอม จับใบหน้าของคุณคุณ เขาแค่ออกแรงเบาๆ คุณก็หันไปตามทิศทางที่เขาต้องการ จงฮยอนคงพล่ามต่อแล้ว ถ้าคุณสบตาเขา.....สายตาทั้งคู่ของคุณยังคงหันมองสิ่งอื่น อย่างจงใจ น้ำตาที่กลั้นไว้กำลังจะไหลออกมา...ความคับแค้น ปนกับ โศกเศร้า
ทำให้ขอบตาเริ่มร้อนนิดๆแล้ว คุณรู้สึกได้
"กียอนอา!!! มองฉันสิ ฉันชักจะเริ่มโมโหแล้วนะ "
ไม่เด็ดขาด คุณท่องมันไว้พลางขยับตาดำให้พ้นรัศมีร่างจงฮยอน อา.....ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ? ถ้าฉันมีดีแบบที่จงฮยอนพูด ทำไมจุนฮงโอปป้าไม่เหลียวมองฉันเลยล่ะ? เค้ามองฉันแค่น้องสาวจริงๆสินะ...........
"ยาห์ บอกให้มองไง กียอน!!!! เธอคิดถึงเจ้านั่นอยู่หรือเปล่า?"
"...."
"พอเหอะกียอน ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ"
จงฮยอนว่าพลางเข้ามากระชากแขนคุณเข้าไปหาเขาจนตัวคุณเซเข้าไปชนกับอกกว้าง เขากอดรัดคุณแน่นก่อนจะเหวี่ยงคุณลงบนเตียง ถึงเตียงจะนุ่มแต่คุณก็ระบมไปหมดเพราะแรงเหวี่ยงของเขา
คุณพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่แล้วก็ไม่ทัน จงฮยอนถลาเข้ามาคร่อมร่างคุณก่อนจะกดแขนคุณยึดกับเตียงซ้ำรอยช้ำเก่าจนคุณต้องกัดฟันเพราะความเจ็บแปลบ
"จงฮยอน!!!! ปล่อยนะ!!!! นายจะบ้าไปแล้วเหรอ!!!"คุณพยายามขัดขืนทั้งดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการแต่ก็ไร้ผล แรงของเขามากเกินไป คุณออกแรงจนเหนื่อยก็ดูไม่สะเทือนเขาซักนิด
"หึ! เธอเลือกเองนะ"จงฮยอนพูดก่อนจะฉีกเสื้อคุณขาดเป็นสองชิ้นอย่างง่ายดายเพราะมันก็ไม่ได้หนาอะไร คุณตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เหงื่อแตกพลั่กและใจเต้นถี่รัวด้วยความกลัว
กลัว....กลัวจนอยากจะร้องไห้ จงฮยอนคนเดิมหายไปไหน?? จงฮยอนคนที่เคยยิ้มให้คุณอย่างอบอุ่น คนที่เคยหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายกับมุขตลกเน่าๆของคุณ คนที่เคยสอนคำหยาบภาษาเกาหลีให้คุณแล้วเราก็หัวเราะกัน
จงฮยอนตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน ราวกับคนละคน
จงฮยอนคาบเสื้อในมือก่อนจะใช้มือออกแรงฉีกมันออกเป็นสองซีก เขาใช้มันผูกข้อมือคุณทั้งสองข้างติดกับหัวเตียง หัวใจเต้นส่ำด้วยความกลัว คุณไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นยังดีที่วันนี้คุณใส่เสื้อตัวบางๆไว้ข้างในอีกตัวทำให้เขายังไม่เห็นอะไรไปมากกว่านี้ แต่มันก็บางมากๆจนเห็นทะลุไปถึงชุดชั้นในที่คุณสวมมารางๆ
"ถ้าเธอไม่ยอม ฉันจะปล่อยรูปพวกนั้นว่อนเน็ตแน่!"
"!!!!!!"
"ฉันเห็นรูปเซลก้าของเธอกับหมอนั่นตอนที่ฉันใช้มือถือเธอและรูปในหอที่เป็นหลักฐานว่าเธออยู่ที่หอพักกับพวกนั้นในมือถือของจุนฮง เธอคงไม่รู้สินะว่าถ้ารูปพวกนั้นหลุดออกไปอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง!"
"จงฮยอน นายหยุดเถอะนะ นายอย่าทำแบบนี้เลย"คุณพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือเว้าวอน ถ้าคุณสามารถกราบเขาได้ตอนนี้คุณก็จะทำ ความกลัวมันมีมากกว่าคำว่าหยิ่งในศักดิ์ศรี ปัญหารุมเร้าเกินที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณจะรับไหวหากเขาตัดสินใจทำอะไรโง่ๆแบบนั้นลงไป ไม่เพียงแต่คุณหากยังรวมไปถึงบีเอพี คุณน่ะคงไม่มีอะไรจะเสียแล้ว แต่พวกเขา.....
ฉันจะไม่ยอมให้นายทำลายความฝันของจุนฮงโอปป้าหรอก ความฝันที่เขาทุ่มเทสร้างมันขึ้นมาตลอดห้าหกปี
เขาไม่ได้สนใจสายตาของคุณแม้แต่น้อย เขาไม่แม้แต่จะชายตามองว่าคุณกลัวเขาแค่ไหน เขาก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอคุณอย่างบ้าคลั่งราวกับสิงโตที่กำลังขย้ำกวางตัวน้อยไร้ทางสู้
คุณได้แต่เตะขาไปมาเพื่อขัดขืน คุณทั้งดึงทั้งทึ้งข้อมือตัวเองเพื่อให้หลุดจากเศษเสื้อบ้าๆนี่
จุนฮงโอปป้า.....ช่วยฉันด้วยย
"ฮึก!....จงฮยอน...นายปล่อยฉันไปเถอะน้าา ฮืออออ"น้ำใสๆไหลรื้นขึ้นมาบดบังการมองเห็นของคุณจนมันเอ่อล้นขอบตาออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
แรงที่มีเหลืออยู่เริ่มหดหายไปทีละนิดจนคุณไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว เหลือไว้แต่เพียงแรงสะอื้นที่คุณก็พยายามกดมันไว้แต่ทำไมได้
"ฮืออออ....จงฮยอน....นายจะทำอะไรก็ทำถ้าหากนายคิดว่านี่มันถูกต้อง..."
"........."
"ต่อให้นายทรมานฉันจนตายฉันก็จะไม่มีวันรักนาย ฮือออออ....ไม่มีวัน......"
"!!!!!!"จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของคุณก่อนจะสบตาคุณที่ตอนนี้เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา คุณเม้มปากแน่นไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขา แววตาแห่งความาสำนึกผิดและความเสียใจฉายชัดอยู่ในดวงตาจงฮยอนแต่ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้คุณเห็นมัน
"โถ่เว้ยยยย!!!!"เขาสบถเสียงดังก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเดินลงมาจากเตียงอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาแกะเศษผ้าผูกมือคุณอยู่ออกทั้งสองข้างก่อนจะเดินออกห่างจากเตียงไป
คุณกัดฟันทนแล้วยันตัวให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม คุณดึงผ้าห่มออกมาปกปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วไปหยุดอยู่ที่มุมห้อง คุณมองเขาด้วยสายตาระแวง ความเชื่อใจและไว้ใจถูกทำลายหมดสิ้นเพราะน้ำมือของเขาเอง
"กียอน......ฉันขอโทษ"จงฮยอนเดินเข้ามาหาคุณช้าๆด้วยความสำนึกผิดแต่คุณก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะให้อภัยเขาแม้แต่น้อย
"อย่าเข้ามานะ! ถ้านายเข้ามาอีกก้าว ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก หยุดเซ่!!"คุณถอยกรูดชิดกำแพงก่อนจะชี้นิ้วบอกให้เขาหยุดอยู่ตรงนั้น ความโกรธและเกลียดชังไหลทะลักออกมาผ่านทุกคำพูดที่คุณพูดกับเขา
เสียดายย......
เสียดายหน้าตาหล่อๆของนาย!!
จงฮยอนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ใส่อยู่ออกก่อนจะถอดมันออกมาแล้วยื่นมาตรงหน้าคุณถึงแม้ว่าจะยืนห่างกันเป็นวาก็ตาม
"เอาไปใส่ก่อนสิ ดีกว่าอยู่ในสภาพวาบหวิวแบบนั้น"
"วางไว้บนเตียงนั่นแหละ แล้วเดินออกไปห่างๆเลยนะ!"
จงฮยอนพยักหน้าเบาๆก่อนจะวางมันไว้บนเตียงแล้วถอยหลังไปสามก้าว
คุณค่อยๆเดินเข้าไปหยิบเสื้อนั่นออกมาอย่างระมัดระวังเพราะอย่างที่บอก คุณไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้อีก!
คุณจัดการสวมเสื้ออย่างลวกๆ มันดูตัวโคร่งสำหรับคุณมากเมื่อมาอยู่บนร่างบางของตัวเอง มันยาวปิดกางเกงขาสั้นที่คุณใส่อยู่จนมิดเหมือนใส่แค่เสื้อเชิ้ตนี่ตัวเดียว
"เธออย่ากลัวฉันเลยนะ มานี่เถอะ ฉันจะขับรถไปส่งที่หอ"เขาก้าวเข้ามาหาคุณช้าๆในสภาพที่มีแค่เสื้อกล้ามแนบเนื้อสีดำตัวเดียวเท่านั่นที่ปกปิดแผ่นอกขาว
"ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง ขนาดวันนี้นายยังทำกับฉันได้ขนาดนี้"คุณยังยืนกรานที่จะไม่ไปกับเขา ไม่สิ.....แค่ก้าวไปอีกก้าวเพื่อใกล้กับเขาอีกคุณยังไม่คิดที่จะทำ
"มาเถอะกียอน ฉันขอโทษ....."
".........."
"ฉันปล่อยให้เธอกลับหอเองคนเดียวไม่ได้หรอก ให้ฉันไปส่งเถอะนะ"
คุณไม่ตอบอะไรหากแต่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่และจ้องมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง
"โอเคๆ ฉันจะยืนรอเธอข้างนอกจนกว่าเธอจะเดินออกมานะ"เขายกมือขึ้นเหนือหัวอย่างยอมแพ้ก่อนจะเดินออกไปรอคุณที่นอกห้อง คุณเดินออกไปช้าๆ ถึงแม้คุณจะไม่อยากจะกลับกับเขา แต่ความคิดที่จะนั่งรถเมล์กลับหรือเดินกลับก็ไม่ได้อยู่ในหัวคุณแม้แต่น้อย สภาพแบบนี้ถ้าออกไปคนเดียวตอนนี้มีหวังโดนปล้ำของจริงแน่
แถมอาจจะเป็นพวกตาแก่หัวล้านโรคจิตแทนที่จะเป็นคนหล่อๆก็ได้! แค่คิดก็ขนลุกจะตายแล้ว
คุณเดินตามหลังจงฮยอนมาที่โรงรถโดยที่ไม่ลืมที่จะทิ้งระยะห่างกับเขาสามเมตรจนขึ้นรถมา จงฮยอนขับรถมาเรื่อยๆเพื่อมาส่งคุณกลับที่หอ
คุณเหม่อมองนาฬิกาดิจิตอลบนหน้าคอนโซลรถก็พบว่ามันตีบอกเวลาใกล้จะสามทุ่ม คุณเหม่อมองแสงสีนอกรถอย่างใจลอย ป่านนี้โอปป้าคงกลับมานานแล้ว เขาจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าฉันไปเจออะไรมา เขาจะโกรธจะว่าอะไรไหมที่ฉันไม่ค่อยเชื่อเขาตั้งแต่แรก
"เธอหิวมั้ย?"จงฮยอนเอ่ยถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
"ไม่"คุณตอบปัดๆโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปตามต้นไม้ข้างทาง
"เจ็บข้อมือมากรึเปล่า อยากทายามั้ย?"
"ไม่"
"ขอโทษนะ...."
"อืม"
"เธอจะไม่พูดอะไรมากกว่านี้หน่อยเหรอ?"
"ไม่"
"หะๆๆ โอเคๆ"เขาหัวเราะเบาๆซึ่งมันก็ดูออกง่ายมากๆว่าเขาเพียงแค่แค่นมันออกมา
รถจอดหน้าหอพักของคุณหลังจากที่ขับมาได้ซักพัก จงฮยอนกดปลดล็อกประตูรถก่อนจะหันมาพูดกับคุณ
"ถึงแล้วล่ะ ลงไปเถอะ"
คุณไม่รอช้ารีบหยิบซองใส่มือถือของเซโล่มาถือไว้ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินลงมาโดยที่ไม่ได้กล่าวคำขอบคุณใดๆทั้งนั้น จะไปขอบคุณอะไรล่ะ?! ทำกรูระบมซะขนาดนี้ ไม่แจ้งตำรวจจับก็บุญแค่ไหนละ
"เดี๋ยวกียอน!"
"อะไร"คุณหันไปส่งสายตาเฉยชาให้เขาพร้อมกับตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"เราจะ......ได้เจอกันอีกมั้ย?"
"ไม่!"
ปัง!
คุณพูดกระแทกใส่เขาก่อนจะปิดประตูรถสปอร์ตแล้วรีบวิ่งเข้ามาที่หอโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองเขาแม้แต่น้อย เสียงเครื่องยนตร์ที่ยังคงดังอยู่แสดงให้เห็นว่าเขายังไม่ได้ขับรถออกไป
คุณรีบวิ่งเข้าไปในหอโดยที่ไม่สนใจสายตาของยาม สภาพหนูคงทุเรศมากเลยใช่มั้ยล่ะ
ติ้งงง ต่องงงงงง
คุณกดกริ่งที่ประตูก่อนจะถอยออกมาหนึ่งก้าว คุณเช็ดคราบน้ำตาออกและพยายามปั้นรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าถึงแม้ว่ามันจะยากแสนยาก
'จุนฮง!! ต้องเป็นกียอนแน่ๆ นายรีบไปดูเดี๋ยวนี้เลย'เสียงของแดฮยอนโอปป้าดังเล็ดลอดออกมาจากในห้อง ตรงโถงทางเดินข้างนอกนี่เงียบมากจึงไม่แปลกเลยหากจะได้ยินเสียงคนที่อยู่ในห้อง
ตี๊ดๆๆ
เสียงเซ็นเซอร์ประตูดังสองสามครั้งก่อนที่ประตูจะเปิดออกมาตามมาด้วยร่างสูงโปร่งที่คุณคุ้นเคยและอยากจะกอดมากที่สุดในตอนนี้ เจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบเดินออกมาหาคุณ
"ก....กียอน!! เธอหายไปไหนมา ล....แล้วนี่เสื้อใคร? เสื้อผู้ชายนี่!?"เขาจับที่ไหล่คุณเบาๆก่อนจะพิจารณาเสื้อที่คุณสวมอยู่ แววตาเขาฉายชัดไปด้วยความห่วงใยและความสงสัย
".........."คุณก้มหน้านิ่งเพราะไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มเป็นรอบที่สอง
"กียอนอา! เธอเป็นอะไร ทำไมข้อมือม่วงแบบนี้ ตอบฉันสิ!"เขาสั่นไหล่คุณเบาๆเมื่อเห็นว่าข้อมือคุณม่วงช้ำไปหมด เขาใช้นิ้วเรียวยาวลูบมันเบาๆไปมาอย่างทะนุถนอม
"ฮึก!......โอปป้าาาาาา"คุณพุ่งเข้าไปโอบรอบเอวเขาแน่นก่อนจะซุกหน้าลงบนอกกว้างและปล่อยให้น้ำตาไหลรินโดยที่ไม่กลัวว่าเสื้อราคาแพงของเขาจะเปื้อนคราบน้ำตา
"ก.....กียอน..."เซโล่ดูคิดอยู่นานก่อนจะกอดตอบคุณพร้อมกับลูบผมคุณราวกับกำลังปลอบใจเด็กน้อยอย่างเบามือ
"ฮืออออออออ"คุณยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"เข้ามาข้างในก่อน แล้วค่อยเล่าทุกอย่างให้ฉันฟัง"เซโล่พูดก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดคุณแล้วพาคุณเข้ามาในห้องและแน่นอนว่าพอพวกโอปป้าในวงเห็นสภาพคุณพวกเขาก็จะ.........
"กียอน!!!! หายไปไหนมา โอ๊ะ! แล้วเธอเอาเสื้อใครมาใส่เนี่ยยย"ทุกคนพูดเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย
.................................................................................................
To be continue...
ใช่จ้าาา อิมเมจจงฮยอนก็คือปาร์คชานยอลเอกโซนั่นแหละจ้า เดี๋ยวไว้ว่างๆไรท์จะเปลี่ยนปกนิยายใหม่ให้น้าา จุ๊บ~
ความคิดเห็น