คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [★ Fic exo ★ ChanBaek] Ch 17 : Lucky.
Love of a friend
Chapter 17:
Lucky
♥ Exo - Lucky
so lucky, my love
so lucky to have you
so lucky to be your love… I am
ช่างโชคดีเหลือเกินความรักของผม
ช่างโชคดีที่มีคุณ
โชคดีเหลือเกินที่ความรักของคุณ..ก็คือผมเอง
★★★★
ผมลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เมื่อผมขยับตัวเพียงเล็กน้อยความเจ็บปวดแถวๆสะโพกก็แล่นเข้ามาจนผมต้องกัด ริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ความอบอุ่นและลมหายใจร้อนที่เป่ารดศรีษะผม ทำให้ผมคิดว่าคนที่ผมกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดกำลังหลับสบายอยู่แน่นอน
มองใบหน้าเนียนของชานยอล คิ้วหนาที่เรียงสวยเลื่อนลงมาถึงเปลือกตาโตที่ปิดสนิททำให้ผมนึกถึงดวงตาที่ สดใส จมูกโด่งเป็นสันทำให้ผมคิดถึงทุกครั้งที่ชานยอลกดจมูกลงมา ริมฝีปากหนาสีสดทำให้ผมนึกถึงตอนที่มันกลังขยับและเปล่งเสียงเกี่ยวกับ เรื่องของผม แล้วไหนจะ..ตอนที่.. ผมอดรู้สึกร้อนวาบที่ใบหน้าไม่ได้ .. เรื่องเมื่อคืน.. ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างไม่กล้าจะคิดถึงมัน.. ผมกับชานยอล..
โชคดี.. ที่เป็นชานยอล
ผมยกยิ้มเล็กๆออกมา ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาอยู่ อบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ภายในอ้อมกอดแกร่งนี้ ผมหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆ
ในเมื่อชานยอลยังไม่ตื่น.. ผมก็ขอหลับต่อแล้วกัน
“ลูกหมาขี้เซา” เสียงทุ้มที่ดังอยู่ใกล้ๆบริเวณใบหู ทำให้ผมที่หลับตาไปได้ไม่ถึงนาทีลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ทำให้ขนอ่อน ลุกขึ้นมาทั้งร่าง..
ทำไมถึงรู้สึกว่าเสียงทุ้มต่ำของชานยอลมัน เซ็กซี่กว่าทุกวัน
“ฮื่อ..งื้อ”ผมส่งเสียงในลำคอออกมา เมื่อชานยอลขบเม้มเบาๆที่หู ก่อนจะต้องรีบหดคอเมื่อปลายจมูกโด่งฝังลงมาตรงซอกคอ
“ชานย๊อลล” ผมร้องออกมาเมื่อที่ชานยอลทำอยู่ไม่ใช่การจูบแต่เป็นการดูดที่ซอกคอ .. ถ้ามันเป็นรอยขึ้นมาล่ะ
“ว่าไงครับ แบคฮยอน” ชานยอลเหมือนจะยังไม่พอใจกดจูบลงมาที่แก้มของผมซ้ายทีขวาที แล้วส่งยิ้มมาให้
“ไม่ต้องมายิ้มเลย คนบ้า!” ผมคว่ำปากให้ชานยอลก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างอย่างต้องการปิดบังใบหน้าร้อนๆที่กำลังขึ้นสีในตอนนี้
“ก็แบคเล่นนุ่มนิ่มไปทั้งตัวแบบนี้จะให้ชานทนไหวได้ไงอ่ะ หอมด้วย”
สรรพนามที่เปลี่ยนไปในทางที่มุ้งมิ้งของชานยอลทำให้ ผมหน้าขึ้นสีจัดมากขึ้นไปอีกก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองชานยอลแว๊บนึงก็ต้องก้ม หน้าอย่างเก่า ... สายตาของชานยอลตอนนี้ผมไม่กล้าที่จะมองเลย
“ระหว่างเรา..ไม่เหมือนเดิมแล้วนะแบคอ่า..”เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่ผมจะถูกกอดรัดเอาไว้แน่นกว่าเดิม
“อื้อ”
“เรียกชานให้ฟังหน่อยดิ..นะ” ความน่ารักของชานยอลยังคงเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมอดไม่ได้ที่จะกระแทกหัวของตัวเองกับแผ่นอกกว้างอย่างต้องการเก็บซ่อน ความขวยเขิน
“....”
“แบคอ่า..”
“...”
“..ชะ..ชาน.....
.....ยอลอ่า” ชานยอลหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะถดตัวลงมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับผมแล้วมองหน้าของผมอยู่อย่างนั้น
“ดื้อจริงๆเลย แบคฮยอน” มือหนาส่งมาบีบจมูกผมก่อนจะบิดไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“ฉันไม่ได้ดื้อสัก..อื้อ” ยังไม่ทันที่ผมจะเถียงเสร็จริมฝีปากหนาของชานยอลก็ทาบลงมาแนบสนิทกับปากของ ผมก่อนที่ทุกคำพูดจะถูกกลืนลงไปหมดเพราะลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามาอย่างฉวยโอกาส แขนของชานยอลที่ผมใช้เป็นหมอนเลื่อนลงมาเกี่ยวรอบเอวผมไว้ก่อนจะตวัดขึ้นมา ด้วยแรงนิดหน่อยก็ทำให้ร่างกายของผมขึ้นไปอยู่ด้านบนของร่างสูง ผมที่เริ่มจะจับจังหวะการหายใจได้แล้วพยายามที่จะจูบชานยอลตอบกลับไป แต่ผมมันไม่ค่อยได้เรื่องจริงๆ เลยถูกชานยอลไล่ต้อนเอาแบบนี้ ลิ้นหนาของชานยอลดูดกลึงลิ้นเล็กของผมอย่างสนุกสนานจนมันเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบ ผมเลยได้แต่ยอมรับสัมผัสหวานแสนวาบหวามที่คนตัวโตส่งมาให้อย่างผ่อนคลาย ผมปล่อยให้ชานยอลจูบอยู่แบบนั้นจนกระทั่งมือหนาของชานยอลเริ่มซุกซนและลูบ ไล้ไปมาทั่วร่างกายของผม ร่างกายเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่เรียกได้ว่าแทบจะแนบสนิทติดกันทุกส่วน ไหนจะชานยอลน้อยที่กำลังแข็งขืนและขยายตัวนั่นอีก ทำให้ผมผละจูบออกมาแล้วมองชานยอลด้วยสายตาดุดุ..
“แค่จูบอย่างเดียวน่า.. ชานไม่ทำอย่างอื่นหรอก รู้ว่าแบคยังเจ็บอยู่”
“รู้แล้วก็ดี ปล่อยเลยจะไปอาบน้ำแล้ว..เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบ” ผมพูดแล้วก็นึกอายเอง.. น้ำรักของชานยอลยังคงค้างอยู่ในช่องทางข้างหลังของผมอยู่เลย ผมสัมผัสได้
“แบคลุกไหวหรอ” เสียงทุ้มที่ทะเล้นขึ้นอีกนิดหน่อยไม่น่าตีเท่ากับสายตาล้อเลียนที่ส่งมาจากร่างสูง
“หวะ..ไหวสิ”
“หึ..ปากแข็ง มาชานอุ้มไปส่ง” ไม่รอให้ผมอนุญาติชานยอลจัดการช้อนตัวผมขึ้นแล้วเดินลงจากเตียงทันที ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร จริงอย่างที่ชานยอลว่า.. ผมรู้สึกเจ็บไปหมดไม่อยากแม้แต่จะขยับตัว
ชานยอลไม่ได้เดินต่อ แต่กลับหยุดมองอย่างสำรวจผมที่เปลือยเปล่าไปทั้งร่างกาย จนผมต้องห่อตัวแล้วบิดขาทั้งสองข้างเข้าหากัน.. ไม่กล้าอ่านสายตาของชานยอลที่กำลังมองร่างกายของผมในตอนนี้เลย ชานยอลยกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ก่อนที่แขนแกร่งจะโดนผมบิดอย่างแรงเพราะชานยอลดันพูดอะไรบ้าๆออกมา
“อาบน้ำด้วยกันได้ไหม”
“ไม่!!!!!!! รีบๆเดินเลย..อยากอาบน้ำแล้ว” ผมบอกกลบเกลื่อนความเขินอายที่ก่อตัวขึ้นมาอีกระลอก
ชานยอลอุ้มพาผมเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำอุ่นใส่ อ่างจนได้ปริมาณที่พอเหมาะ วางผมลงเบาๆกดจมูกโด่งลงมาที่หน้าผากของผมสูดดมความหอมอยู่นานจนพอใจแล้วจึง ผละออกไป
“แบคอาบเสร็จแล้วเรียกชานนะ”ชานยอลยังคงใช้สรรพนาม ใหม่ๆอย่างไม่รู้สึกติดขัดอะไร แล้วมิวายหันมายกยิ้มที่ทำให้ผมหน้าแดงอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปแล้วปิดประตูลงอย่างเบามือ
ผมนั่งยิ้มน้อยๆกับตัวเอง.. มองไปรอบๆห้องน้ำ กลิ่นอายของชานยอลยังคงลอยอบอวล มองรอยแดงที่เกิดขึ้นเต็มตัว ผมกอดตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างหุบไม่ได้
หลังจากที่ผมจัดการเรียกให้ชานยอลไปรับตัวเองมาจาก ห้องน้ำ แล้วปล่อยให้ชานยอลเช็ดตัวและแต่งตัวให้ผมตามใจชอบ เหตุผลคือไม่อยากให้ผมขยับตัว กว่าจะแต่งตัวเสร็จก็กินเวลาไปพอสมควรเมื่อชานยอลคอยจ้องแต่จะฉวยโอกาสกับ ส่วนนั้น ส่วนนี้ของผมอยู่ตลอดเวลา
“หิวรึยังเนี่ย ชานอาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน”
นั่นคือประโยคที่ชานยอลบอกผมเอาไว้เมื่อชั่วโมงที่แล้ว..มัวทำอะไร[?] อยู่นะ ผม นั่งแกร่วรอชานยอลอยู่ที่โซฟา มือก็กดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยอย่างไม่มีอะไรดู พอคิดที่จะลุกความรู้สึกเจ็บมันก็แล่นเข้ามาจนไม่อยากจะทำอะไรต่อ ผมเลยได้แต่นั่งนิ่งๆต่อไปแบบนั้น พร้อมกับหน้าที่เริ่มจะหงิกงอขึ้นทุกที
“ขอโทษนะแบค นานมากใช่ไหม” ผมไม่ได้ตอบเมื่อร่างสูงของคนที่เรียกแทนตัวเองว่าชานเดินออกมาจากห้องน้ำใน สภาพที่แต่งตัวแล้วเรียบร้อย ร่างสูงในเสื้อยืดสีฟ้าสดใส กับสกินนี่ยีนส์สีขาว ไม่ได้ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นสักนิด ชานยอลเคยหล่อแบบไหนก็หล่อแบบนั้น.. แต่แบคฮยอนคนนี้ไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้ว
“เพราะแบคนั่นแหละ ชานถึงช้า ไม่ต้องมางอนเลยนะ” ชานยอลทิ้งตัวลงบนพื้นที่บนโซฟาที่เหลือแขนแกร่งรวบร่วงของผมที่กำลังจะถด หนีไว้ได้ทันก่อนจะดึงให้มานั่งบนตักของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ แต่ก็นะ ไม่ปฏิเสธหรอกว่าชานยอลอ่อนโยนกับผมมากเพราะงั้นผมเลยไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือ กระทบกระเทือนแถวๆสะโพกเลยแม้แต่น้อย
“เพราะฉัน..เอ่อ.. เพราะบะ..แบคเมื่อไหร่กัน” ผมกำลังจะเถียงแต่ก็ต้องอึกอักเมื่อคิดเอาไว้แล้วว่าจะเปลี่ยนสรรพนามแบบที่ ชานยอลทำให้ได้..
แต่ทำไมเวลาคิดกับเวลาทำมันต่างกันจัง ชานยอลทำได้.. ทำไมผมถึงทำไม่ได้ล่ะ
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ แฟนใครเนี่ย แต่มันเพราะแบคจริงๆนะ” ชานยอลหอมแก้มผมอีกที พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏขึ้นมา สายตาที่มองมาอย่างหวานหยดย้อยทำให้ผมเริ่มกลัว ว่าจะไม่ได้ลงไปหาอะไรกิน ชานยอลวางตัวผมลงกดให้ผมนอนราบลงไปกับโซฟาสีอ่อนที่ยาวพอดีกับความสูงของผม ก่อนที่จะทาบทับตัวเองลงมา ริมฝีปากหนาของชานยอลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ทว่า
“ชานยอล!!! ตื่นรึยังเนี่ย มากินข้าวเลย พี่พึ่งทำเสร็จเมื่อกี้ แบคฮยอนยังไม่กลับใช่ไหม ถ้าพึ่งตื่นก็รีบอาบน้ำแล้วลงมากินเลย” ผมผลักชานยอลออกไปทันทีด้วยความตกใจ ก่อนที่ชานยอลจะทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย พร้อมกับบ่นเบาๆ
“ทำไมพี่ยูรากลับมาไวจังวะ”
“หืม? ชานรู้ได้ไงว่าพี่ยูราพึ่งกลับมา” ก็ผมยังไม่ได้บอกชานยอลเลยนี่..ว่าพี่ยูราจะไปทำธุระ ชานยอลทำหน้าตื่นๆนิดนึงก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งมาให้ผม
“ชานบอกพี่ยูราให้ไม่อยู่บ้านเมื่อคืนเองแหละ ก็ชานเห็นแบคมายืนอยู่ตรงหน้าประตู..เลยคิดว่า..”
“ย๊า!! ปาร์คชานยอล โอ้ย!” ผมลุกขึ้นตั้งใจจะจัดการชานยอลที่บังอาจเตรียมการสำหรับเรื่องเมื่อคืนไว้ ล่วงหน้า แถมพี่ยูรายังรู้เห็นเป็นใจ แต่ก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บบริเวณข้างหลัง
“เอาน่า แบคอย่างอนชานนะ..พี่ยูราด้วย.. ก็แค่อยากให้เราเข้าใจกัน ”
“หึ่ย!”
“ป่ะ ลงไปกินข้าวกัน พี่ยูราทำอาหารเก่งขึ้นมากแล้วนะแบครู้ไหม เดินไม่ไหวใช่ไหม เดี๋ยวชานพยุงนะ” ชานยอลพูดจาเอาใจก่อนจะพยุงผมอย่างที่ว่า ผมไม่ได้ขัดขืนแม้ว่าความเจ็บจะเบาเทาลงมากแล้ว แต่ถ้ามีชานยอลมาช่วยพยุง ...ดีซะอีกจะได้ไม่ค่อยเจ็บ ..
พี่ยูราที่รออยู่ด้านล่างเห็นท่าทางของผมกับชานยอลก็ แอบยิ้มเล็กๆก่อนจะทำหน้าปกติ.. แต่ไม่ทันหรอกเพราะผมเห็นมันเข้าแล้ว เลยได้แต่ก้มหน้าด้วยความเขินอายปนแอบเจ็บใจนิดๆกับสองพี่น้องตะกูลปาร์ค
“ยังไงกันแน่เนี่ย... ทั้งคู่”พี่ยูราที่เห็นใบหน้าที่กำลังขึ้นสีของผม ยิ้มล้อเลียนออกมาอย่างไม่เปิดเผย..ยิ้มแบบเดียวกับที่ชานยอลยิ้ม “ป่ะ ชานยอลพาแบคฮยอนไปรอที่โต๊ะก่อนเลย แล้วเราน่ะมาคุยกับพี่หน่อยนะ” พี่ยูราบอกชานยอลก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ผม ทำให้ผมต้องยิ้มตอบกลับไปทั้งที่ยังรู้สึกประหม่า
★★★★
나의 처음이 너라서이 노래 주인공이 너라서
나 이렇게 웃잖아 너만 보라구너 지금 나만 보고 있니?
내게 꿈이 또 생겼어더 멋진 남자가 되겠어
날 보는 네 두 눈은 그 무엇보다 날 다시 뛰게 만드니까
คุณเป็นครั้งแรกของผม คุณเป็นตัวละครหลักของเพลงนี้
ผมยิ้มเช่นนี้เพื่อคุณ คุณกำลังมองมาที่ผมรึเปล่า ?
ความฝันของผมอยากเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้ ...
เพราะสายตาของคุณที่กำลังมองผมอยู่ ผมจะทำมันให้ดีที่สุดเลย
★★★★
::Park Chanyeol:::
“โอ้ยยย พี่อ่ะ” ผมร้องขึ้นมาเมื่อพี่สาวที่เคยน่ารักกลับตีหน้ายักษ์ใส่ผม พร้อมกับบิดหูของผมเต็มแรงจนผมร้องโอย
“ก็ ทำอะไรไว้ล่ะ พี่ไม่น่าปล่อยให้อยู่กับแบคฮยอนของพี่สองคนเลยจริงๆ” ผมลูบหูกางๆของตัวเองป้อยๆ ใครๆก็บอกว่าผมกับพี่ยูราน่ะเหมือนกันอย่างกับแกะ แต่ผมก็ไม่เข้าใจทำไมหูของพี่ยูราไม่กางแบบผม.. แต่ก็นะ ดีแล้วล่ะ ผมเป็นผู้ชายหูกางยังไงก็ยังคงหล่อกระชากใจแบคฮยอนอยู่ แต่ถ้าเป็นพี่ยูรา .. ผมคิดแล้วก็หลุดขำออกมา จนโดนพี่ยูราเอ็ดอีกรอบ
“ยังมีหน้ามาขำอีก ได้ยินที่พี่พูดไหมเนี่ย”
“โห่ย.. ได้ยินคร๊าบบบ พี่ยูราอ่ะ”
“แผนสูงนักนะ แล้วแบคฮยอนรู้เรื่องนี้ไหมเนี่ย ถ้ารู้พี่ไม่โดนโกรธหรอ”
“แบครู้แล้วคร๊าบ เหมือนจะโกรธนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก ”
“อ่าๆ ไปง้อดีดีล่ะ อย่าให้แบคฮยอนโกรธพี่เชียวนะ ทำพี่เสียผู้ใหญ่หมดอ่ะนายชานยอล ถ้าแบคฮยอนโกรธพี่จะฟ้องแม่นายคอยดูนะ”
“ฮ่าๆ.. อย่ามาขัดอีกละกัน”ผมยิ้มกว้างให้พี่ยูราที่กำลังส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย ที่แท้ก็แค่กลัวแบคฮยอนโกรธ โถ่! แต่ ก็นะ ไม่ว่าใครก็แพ้ความน่ารักของแบคฮยอนทั้งนั้น ไม่แปลกที่พี่ยูราจะหลงแบคฮยอนซะจนผมเริ่มไม่ค่อยแน่ใจ ว่าผมเป็นน้องชายของพี่ยูราจริงๆหรือเปล่า แม่ก็อีกคนอย่าให้ผมเล่า เดี๋ยวจะร้องไห้กันซะเปล่าๆ เพราะมันน่าน้อยใจมากจริงๆ
เดินเข้ามาในครัวอย่างแผ่วเบา แบคฮยอนที่กำลังนั่งหันหน้าไปอีกทางกำลังทำนั่งกดโทรศัพท์ เลยไม่ได้เห็นผมที่กำลังเดินเข้าไปด้านหลัง
ผมยิ้มเล็กๆกับตัวเองเมื่อคิดถึงเมื่อเช้าก่อนที่แบคฮยอนจะงอนผม แอบอยากจะปล้ำแบคฮยอนอยู่นะเมื่อเช้าลืมตาขึ้นมาก็เจอใบหน้าหวานกำลังนอน หลับตาพริ้ม มุมปากยังคงมีรอยยิ้มปรากฏอยู่เหมือนเมื่อคืน.. ผมได้แต่มองอยู่แบบนั้นด้วยความรู้สึกดี ผมจะดูและแบคฮยอนตัวน้อยของผมเอง จะเป็นทุกๆอย่างของแบคฮยอน ผมจำได้ว่าเมื่อเห็นแบคฮยอนเริ่มขยับตัวผมก็รีบหลับตาลงทำเหมือนว่าตัวเอง หลับ ก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนคนตัวเล็กพยายามจะลุก แต่ก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บ ถึง อยากจะปล้ำมากแค่ไหนแต่ผมก็ต้องอดใจไว้.. เพราะแบคฮยอนที่พึ่งผ่านครั้งแรกมาเมื่อคืนคงเจ็บน่าดู.. ว่าจะไม่เกิดอารมณ์แต่ทำไงได้ ร่างเปลือยเปล่าของแบคฮยอน.. ถ้าใครได้มาเห็นมันก็ต้องเกิดอารมณ์กันทั้งนั้น แต่เสียใจด้วยที่ผมจะได้เห็นมันแค่คนเดียว สิ่งที่ผมทำได้ก็คือ.. การช่วยตัวเอง จนผมอาบน้ำนานกว่าปกติ ทำให้แบคฮยอนงอน.. อยากจะบอกแบคฮยอนอยู่หรอกนะว่าอะคือสาเหตุ แต่ทำไงได้.. เรื่องแบบนั้นถึงจะหน้าด้านแค่ไหนผมก็ยังไม่กล้าพูดมันต่อหน้าแบคฮยอน ไหนจะเรื่องความลับที่ตกลงกันลับๆกับพี่ยูราแตกอีก..
กลับสู่ปัจจุบันผมมองใบหน้าหวานที่กำลังตั้งใจและจดจ่อกับโทรศัพท์อย่างมากด้วย รอยยิ้มอ่อนโยน รอยยิ้มที่ผมให้แบคฮยอนแค่คนเดียว ใบหน้าขาวๆกำลังยิ้มเสียงหัวเราะเล็กๆดังออกมา น่ารัก.. จนผมอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงไปบนแก้มขาวๆนั่น แบคฮยอนน่ารักเกินไปจริงๆ ผมห้ามตัวเองไม่ค่อยได้เลยช่วงนี้ ตั้งแต่วันนั้นที่แบคฮยอนบอกว่ารักผม ความอดทนของผมที่สร้างขึ้นมาพร้อมกับคำว่าเพื่อนก็เริ่มถูกกลัดกร่อนลงไป จนวันนี้มันแทบไม่มีเหลือ ผมจำไม่ได้แล้วล่ะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมข่มใจตัวเองยังไงไม่ให้ลวนลามแบคฮยอน
“อื้อ มากินข้าวเลย บะ..แบคหิวแล้วนะ..ชาน” ผมที่อารมณ์ดีอยู่แล้วยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่เมื่อแบคฮยอนพยายามจะใช้สรรพนาม ใหม่ อย่างกระดากอาย แบคฮยอนจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดจริงๆ
จนตอนนี้ผมไม่อยากกินข้าวแล้วล่ะ..
“กินสิ อยากกินแบคฮยอนมากๆเลยตอนนี้” แล้วผมก็หลุดพูดในสิ่งที่คิดออกมา จนแบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองผมที่พึ่งจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับแบคฮยอน ใบหน้าหวานขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะจัดการตักข้าวเข้าปากไม่ได้มองผมอีกเลย
ผมหัวเราะในลำคอ ไม่ต้องการให้แบคฮยอนเขินไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้มันก็น่ารักจนผมแทบจะไม่เหลือความอดทน
มื้ออาหารที่เรียกได้ว่าอึกอัดเล็กๆเพราะความเขินอายจบลงไปแล้ว ตอนนี้ผมได้แต่นั่งมองพี่ยูรากับแบคฮยอนคุยกันอย่างออกรส ขณะที่คนนอกอย่างผมได้แต่นั่งมองด้วยใบหน้าที่เริ่มจะงอน ที่ทั้งพี่สาวและแบคฮยอนไม่สนใจ พี่ยูราเหลือบตามามองผมเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปหัวเราะกับแบคฮยอนที่ไม่ได้ สนใจผมเลยแม้แต่น้อย ความน้อยใจขั้นสุดท้ายของผมขาดสะบั้น ถูกแทนที่ด้วยความงอนแบคฮยอนขั้นพีค ผมลุกออกมาจากบริเวณที่ตัวเองกลายเป็นอากาศอย่างเงียบๆ ถึงผมจะลุกอย่างเสียงดังก็คงไม่มีใครสนใจอยู่ดีนั่นแหละ
ผมเดินมาถึงบริเวณสวนหลังบ้านของตัวเอง สูดหายใจลึกๆ มองทรรศนียภาพรอบๆ ผมไม่ได้ออกมาไหนไกล เพราะผมกำลังรอให้แบคฮยอนเดินมาง้อ ผมอยู่ไงล่ะ ให้เดินมากไม่ดี เดี๋ยวแบคฮยอนเจ็บ แต่รออยู่นานหรือเปล่าไม่รู้แต่ผมรู้สึกว่ามันนานมากแบคฮยอนก็ยังไม่มาสักที
ในเมื่อแบคฮยอนไม่ยอมมาง้อผมไม่งอนแล้วก็ได้
คิดได้แบบนั้นผมเลยลุกขึ้นหมุนตัวตั้งใจจะเข้าไปหาแบคอยอนในบ้าน แต่ก็ต้องตีหน้าให้กลับมานิ่งแบบเดิม เมื่อเจอแบคฮยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่คงจะนานแล้ว เพราะแบคฮยอนยืนขำในลำคออยู่ อย่างปิดไม่มิด
ผมหันหลังให้แบคฮยอนก่อนจะเดินหนีแบคฮยอนเล็กน้อย แล้วก็เป็นแบบที่ผมต้องการเมื่อแบคฮยอนเดินตามมา แต่ที่ผิดคาดคือการที่แบคฮยอนสวมกอดผมจากทางด้านหลัง ยืดตัวขึ้นแล้วเกยคางกับไหล่ของผม ... แบคฮักแบบนี้มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหน้าร้อนๆ ..
“ชานอ่า.. งอนหรอ” แบคฮยอนกระซิบพูด อาจเพราะตอนนี้แบคฮยอนเกยคางไว้ตรงไหล่ผม ทำให้ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงก้อนเนื้อที่อยู่ตำแหน่งเดียวกัน ของเราที่กำลังเต้นแรงและเสียงลมหายใจของกันและกัน
“...” ผมยังคงนิ่งทั่งๆที่ตอนนี้ในใจมันกรี๊ดร้อง ราวกับจะเก๊กขรึมไม่ไหวแล้ว
“ง่ะ.. แบคไม่เคยบอกชานหรอว่าแบคง้อไม่เป็นหรอกนะ หายงอนน๊า” แบคฮยอนยังคงส่งเสียงงุ้งงิ้ดออดอ้อนผมอย่างน่ารัก ส่งนิ้วก้อยเล็กๆมาข้างหน้าผม จมูกเล็กก็คลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอไม่รู้แบคฮยอนตั้งใจหรือเปล่า
ไหนบอกว่าง้อไม่เป็น แล้วที่ทำอยู่นี่มันเรียกว่าอะไรกัน.. !
“ชานอ่า..บอกมาเลยดีกว่า ว่าอยากให้ง้อยังไง” แบคฮยอนยังไม่เลิกตอนนี้มือเล็กจับมือใหญ่ของผมเอาไว้แน่นก่อนจะลูบไปมาที่ หลังมือ ลมหายใจร้อนๆก็ยังลดอยู่ที่ต้อมคอผม แถมตอนนี้ริมฝีปากเล็กๆก็กดลงที่ไหล่ผมทำให้น้ำเสียงหวานๆอู้อี้
ถ้าชานเกิดทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วปล้ำแบคตรงสนามหญ้า.. อย่ามาว่ากันนะแบค
ประโยคเมื่อครู่ผมได้แต่พูดในใจ เพราะขืนเปล่งเสียงออกมาล่ะก็ ผมได้เป็นฝ่ายง้อแบคฮยอนแน่นอน
“รู้ตัวด้วยหรอว่าทำอะไรผิด” ผมหมุนตัวแบคฮยอนให้มาอยู่ตรงหน้าพร้อมส่งสายตาคมสบมองร่างเล็กที่ทำตาใสใส มองมาที่ผม แต่ก็ยังคงตีหน้านิ่งอยู่ได้
“ไม่รู้อ่ะ.. พี่ยูราบอกมาให้มาง้อ” ประโยคนั่นทำเอาผมอยากจะจับคนตัวเล็กมาลงโทษบนเตียงซะจริง ถ้าไม่ติดว่าผมงอนอยู่นะ
“งั้นก็ไม่ต้องง้อ แกไม่ได้ทำอะไรผิด” ผมจงใจเปลี่ยนคำสรรพนามที่เรียกแบคฮยอน และย้ำให้คนตรงหน้ารู้ด้วยเสียงที่หนักขึ้น
“ง่า แต่ชานงอนแบคอ่ะ หายงอนสิ นะนะนะ นี่ให้ทำอะไรแบคทำให้ทุกอย่างเลยอ่ะ หายงอนเถอะ”
จุ๊บ!
ริมฝีปากปากที่ผมได้ลิ้มรสแล้วว่ามันหวานที่สุด กดแช่อยู่ที่แก้มของผมนานพอสมควรก่อนที่แบคฮยอนจะเปลี่ยนเป็นใช้จมูกเล็กๆ ฝังลงมาที่แก้มของผม สบตากับผมอยู่ไม่ถึงสามวิ ใบหน้าหวานก็ขึ้นสี ก่อนที่แบคฮยอนจะสวมกอดผมแน่นแล้วฝังใบหน้าตัวเองลงไปราวกับไม่อยากให้ผม เห็นใบหน้าแดงๆนั่น มือเล็กเริ่มประทุษร้ายผม พร้อมกับเสียงอู้อี้ที่ตอนนี้ผมได้ยินมันชัดเจน “หายงอนสักทีสิคนบ้า ไม่รู้จะง้อยังไงแล้วนะ”
ผมฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่สามารถหยุดความรู้สึกดีที่มีในตอนนี้ได้ ใช้แขนซ้ายโอบรอบเอวแบคฮยอนเอาไว้หลวมๆ
“อื้อ..” ผมทาบริมฝีปากของตัวเองลงไปบนปากเล็กแสนหวานที่ไม่ว่าจะลิ้มลองกี่ครั้งก็ ไม่รู้สึกเบื่อของแบคฮยอน ผมทาบริมฝีปากไว้อย่างนั้นไม่ได้รุกล้ำเข้าไปแต่อย่างใด..
อันที่จริงผมก็ว่าจะแค่ทาบริมฝีปากไว้แบบนั้นเฉยๆ แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อลิ้นเล็กของแบคฮยอนพยายามรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของผม ซึ่งผมก็อ้าปากเล็กน้อยอย่างรู้งาน อยากจะรู้ว่าแบคฮยอนจะทำแบบไหน.. ลิ้นเล็กแทรกซึมเข้ามาในปากผมอย่างเงอะงะมากทีเดียว ก่อนที่แบคฮยอนจะทำทุกอย่างแบบที่ผมชอบทำให้เค้า..แต่มันก็ยังไม่เข้าขั้น แต่ ก็นี่แหละมันทำให้ผมรู้สึกดีที่เป็นแบบนี้ ผมชอบที่ .. แบคฮยอนของผมแสนจะไร้เดียงสากับเรื่องพวกนี้ .. แบคฮยอนที่เป็นของผม ผมมั่นใจว่าผมเป็นครั้งแรกในทุกอย่างของคนตัวเล็กตรงหน้า แม้แบคฮยอนจะไม่ใช่ครั้งแรกของผมเหมือนที่แบคฮยอนเป็นสำหรับผม แต่ก็แค่นั้น... เพราะหลังจากนี้ทุกๆอย่างของผมคือแบคฮยอน ไอ้ลูกหมาของผม ก่อนที่จะส่งมือขวาของตัวเองไปดันท้ายทอยของแบคฮยอนให้รับสัมผัสที่ผมกำลังจะมอบให้ ต่อจากนี้คือของจริง..
ผมแค่รู้สึกว่าผมโชคดีมากจริงๆ ที่มีแบคอยอนอยู่ด้วยกันตรงนี้
โชคที่ดีได้รักแบคฮยอน โชคดีที่เรารู้สึกเหมือนกัน
โชคดี..โชคดีมากจริงๆ ที่คนตรงหน้าคือแบคฮยอน
So lucky to have you… So lucky to be your love
หลังจากที่ผมผละจูบออกมาอย่างเสียดายเมื่อแบคฮยอนเริ่มที่จะเหนื่อย ใบหน้าหวานมีเม็ดเหงื่อใสใสผุดขึ้นมาประปราย จนผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดให้อย่างแผ่ว
รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนในหน้าหวานทำให้ผมยิ้มตาม แล้วก็รู้ได้เลยว่าผมเองก็เป็นคนที่ทำให้แบคฮยอนเป็นคนที่โชคดีเหมือนกัน.. ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ.. แต่แบคฮยอนน่ะโชคดีจริงๆที่ได้รับความรักจากผม.. แต่ผมโชคดีกว่า ที่ได้รับความรักจากเค้าเช่นกัน
เสียงโทรข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น ผมกดมันมาดูอย่างไม่คิดอะไรมากถ้าเป็นพวกข้อความส่งมาให้ใช้บริการอะไรทั่ว ไปก็แค่กดลบทิ้ง..แต่นี่ ข้อความที่ผมได้รับ มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมโชคดีจริงๆ ที่ปรับความเข้าใจกับคนตัวเล็กตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว ผมมองหน้าแบคฮยอนที่กำลังเปื้อนยิ้มอยู่ตอนนี้
“แบค..” ผมเรียกแล้วคนตัวเล็กตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมพร้อมกับรอยยิ้มบวกด้วยคำถามจากดวงตาใสใสว่า อะไรหรอ
!!!!
“ลู่หานกำลังจะกลับจีน”
TBC
★★★★
:) Shalunla
ความคิดเห็น