ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #215 : เล่ม 8 - ตอนที่ 106 - ความหลัง (2)

/> /> />

ดวงตาทั้งสองของบุรุษผู้มีเชื้อสายนอร์ครึ่งหนึ่งลืมขึ้น นับเป็นครั้งที่เท่าใดแล้วก็ไม่ทราบที่เขาต้องฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่ออยู่บนเตียงเช่นนี้

                ลูทใช้มือข้างหนึ่งกุมศีรษะที่ปวดแปลบแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ แม้ภาพที่เห็นรอบข้างเป็นภาพที่พร่ามัวแต่บุรุษหนุ่มก็พอจะแยกออกได้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ตนเองไม่รู้จัก ดูจากเครื่องนอนหมอนและการตกแต่งภายในแล้วยิ่งสร้างความมั่นใจได้ว่าเขาไม่เคยพักในสถานที่ใดๆที่มีรสนิยมการแต่งห้องสูงส่งแบบนี้

                เวลาผ่านไปราวสามสี่นาทีเศษอาการปวดศีรษะนั้นก็ลดทอนลงส่งผลให้ลูทพอจะตั้งสติขึ้นมาได้บ้าง สายตาที่เลือนรางพร่ามัวเปลี่ยนเป็นแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ จนกระทั่งเหลือบไปเห็นตราสัญลักษณ์ของราชอาณาจักรลาเวนดิสที่ประดับไว้บนผนัง บุรุษหนุ่มจึงคำนึงขึ้นว่า ‘ลาเวนดิส? ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?’

                ลูทกวาดสายตามองไปทั้งซ้ายขวาล้วนไม่เห็นผู้ใด นอกจากเตียงนอน โต๊ะไม้กับเก้าอี้เล็กๆสามตัวแล้วก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในห้อง และแน่นอนคำถามที่บุรุษหนุ่มถามตนเองในขณะนั้นคือ ‘เกิดอะไรขึ้นกันแน่?’

                “ข้าได้รับคำสั่งให้ไปที่นครมิสต์มิใช่หรือ? เพราะเหตุใดถึงได้มานอนอยู่บนเตียงที่ลาเวนดิสอย่างนี้ได้?” บุรุษหนุ่มพยายามนึกย้อนไปในเรื่องราวที่ผ่านมา แต่แล้วอาการปวดศีรษะพลันกำเริบขึ้นอีกครั้ง ลูททรุดร่างท่อนบนลงกับหมอน อาการปวดเช่นนี้แทบจะทำให้เขาร้องออกมาไม่เป็นภาษามนุษย์

                ตึง!

                บุรุษหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งทุบลงกับเบาะของเตียงนอน ระบายความอัดอั้นในใจและอาการบาดเจ็บออกไปส่วนหนึ่ง ใช้มืออีกข้างยันหัวเตียงเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนหนานุ่มอีกครั้ง กล่าวกับตนเองว่า “ทำไม ... ทำไมข้ารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น แต่กลับจำเรื่องราวเหล่านั้นไม่ได้เลย?”

                ลูทเค้นสมองขบคิดอีกครั้งหนึ่ง แต่ผลที่ได้ก็คืออาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงตามเดิม ความทรงจำช่วงหนึ่งเสมือนจะหายไป เขากำมือทั้งสองด้วยแรงที่เหมือนจะจิกลงไปในเนื้อ ไม่ลดละความพยายามที่จะรื้อฟื้นบางสิ่งบางอย่างให้จงได้ “อะไรบางอย่างหายไป ... อะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ ... ใช่แล้ว ... ใช่ ข้ารู้สึกได้ ... ข้ารู้สึกได้แต่ทำไมไม่อาจจำอะไรได้!?”

                … แปะ …

                บุรุษหนุ่มรู้สึกถึง ‘ความเย็น’ ที่ไหลผ่านแก้มของตนเอง จนกระทั่งน้ำตาหยดนั้นร่วงหล่นไปที่หมอน

                “อา …” ลูทอุทานขึ้นพร้อมกับใช้มือข้างที่จับหัวเตียงมารองหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาเป็นหยดที่สอง รู้สึกได้ถึง ‘ความเย็น’ บนหลังมือที่แผ่ซ่านเข้าไปถึงจิตใจ

“น้ำตา? ... เพราะเหตุใดข้าถึงหลั่งน้ำตา?” บุรุษหนุ่มยังคงไม่เข้าใจเหตุผลของน้ำตาที่ไหลรินอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ทราบได้ถึงอาการเจ็บแปลบของหัวใจ บาดแผลในดวงใจนั้นถูกบาดลึกลงไปจนกระทั่งรู้สึกได้ถึงอาการเจ็บช้ำ แม้จะไม่ทราบว่ามีสาเหตุมาจากสิ่งใด

ลูทใช้มืออีกข้างหนึ่งกุมไปที่หน้าอกข้างซ้าย กล่าวว่า “เจ็บ ... เจ็บปวดอย่างยิ่ง เพราะเหตุใดน้ำตายังไม่หยุดไหล ความเศร้าโศกที่ประดังเข้ามานี้มีสาเหตุมาจากสิ่งใด?”

‘ขอโทษด้วย’ เสียงๆหนึ่งผุดขึ้นมาจากความทรงจำของบุรุษหนุ่มอย่างเลือนราง

                “นั่น ... นั่นเสียงอะไร!?” ดวงตาของลูทเปิดกว้างออก เค้นสมองข่มกลั้นอาการปวดศีรษะคิดถึงต้นตอของเสียงนั้น กล่าวว่า “ไม่ยอมแพ้หรอก ... เรื่องอะไรข้าจะลืมสิ่งที่สำคัญเช่นนี้ได้!”

                ‘... ขอโทษด้วย ... ข้ารัก ... ข้ารักเจ้าจริงๆ’

                “ว่ากระไร?”

                หัวใจของบุรุษหนุ่มแทบจะหยุดเต้น เมื่อรำลึกได้ว่าประโยคเมื่อครู่เป็นประโยคที่กล่าวจากปากผู้ใด ภาพของดวงตาสตรีคู่หนึ่งค่อยๆปรากฏขึ้นมาอย่างแจ่มชัด ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยรอยน้ำตา

                “นั่น ... ดวงตาคู่นั้น” ลมหายใจของเขาขาดช่วงไปชั่วขณะ

                ‘หากภพหน้ามีจริง ข้าจะขอเกิดมาเป็นคนรักของเจ้าอีกครั้ง ... และในตอนนั้น ... และในตอนนั้นก็ขอให้สวรรค์ได้โปรด ... เมตตาพวกเราทั้งสองด้วยเถิด’

                !?!

                “ยูกิ!”

เสียงร้องตะโกนดังขึ้นในห้องนอนของบุรุษหนุ่มที่พึ่งจะฟื้นตื่นจากภวังค์ อันเป็นเสียงร้องที่โหยหวนแสดงถึงความเปล่าเปลี่ยวอย่างไร้ที่สิ้นสุด