คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17
“นี่คือเอกสารที่คุณเยอึนให้หาทั้งหมดค่ะ”
ซอนเยยื่นแฟ้มเอกสารการท่องเที่ยวออกไปให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
“อืม ขอบใจนะ”
“คุณเยอึนจะรับอะไรรึป่าวค่ะ”
“ไม่ล่ะ ขอบใจมาก”
ซอนมีที่นั่งอ่านนิตยสารแฟชั่นแต่ตาก็เหลือบไปมองสองคนนั้นเป็นพรางๆอย่างเคืองๆไม่รู้เพราะอะไร
“เรามาทำงานที่นี่เพื่อขัดขวางไม่ใช่หรอ”
ร่างบางที่ได้แต่นั่งอมยิ้มกับแผนของตัวเองก่อนจะปิดนิตยสารตรงหน้าแล้วลุกไปยังที่เยอึนกับซอนเยยืนอยู่
“คุณเยอึนค่ะลูกค้าโทรมานัดคุยที่ร้านกาแฟน่ะค่ะ”
“ร้านกาแฟหรอ”
“ใช่ค่ะ พี่ซอนเยขอตัวก่อนนะค่ะ”
ซอนเยที่ยังยิ้มพูดคุยงานอยู่กับร่างสูงก็ถึงกับต้องหุบยิ้มลงไปทันทีเมื่อเวลาความสุขของเธอถูกขัดจังหวะโดยซอนมีก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ไปหาเพื่อนที่ตนรู้จักเป็นอย่างดี
“ฮัลโหลแทยอนหรอ”
ซอนเยรีบกดเบอร์โทรไปหาแทยอนเพื่อนสนิทสมัยอยู่มหาลัยทันที
ทั้งสองจะมุ่งหน้าออกไปที่ร้านกาแฟ
“ไหนล่ะลูกค้าที่นัดไว้”
ร่างสูงที่มองออกไปข้างนอกหน้ากระจกรถ
“ไม่มีหรอกค่ะ”
“นี่เธอโกหกชั้นหรอ”
“แน่น๊อน”
ซอนมีที่ยักไหล่ให้ร่างสูงไปก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“นี่เธอทำแบบนี้ทำไม”
“ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นจะขัดขวางคุณกับพี่ซอนเยทุกวิถีทาง”
“คิดว่าแค่นี้เธอจะทำอะไรชั้นได้หรอ”
“ก็ไม่แน่หรอก”
“เธอนี่มันจริงๆเลยนะ ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับพี่สาวเธออยู่แล้ว”
“ยิ่งแบบนี้ชั้นยิ่งต้องขัดขวางคุณให้ถึงที่สุด”
“เฮ้อออ เอาล่ะๆ ไหนๆก็มาถึงที่นี่และ ลงไปซื้อกาแฟให้ชั้นหน่อยสิ”
“นี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ”
“ที่เธอโกหกชั้นมายังไม่เคลียร์เลยนะ ลงไปสิเร็วๆเข้า”
“ค่า คุณปาร์คเยอึน”
ร่างบางพรางทำน้ำเสียงล้อเลียนร่างสูงก่อนจะเปิดประตูรถลงออกไป
หลังจากที่ซื้อกาแฟให้ร่างสูงเสร็จร่างบางที่กำลังจะตรงมาที่รถของร่างสูงก็ถึงกับชะงักเมื่อมีมือที่มาสัมผัสกับแขนของเธอ
“ซอนมีนั่นเธอจริงๆด้วย”
“ป…ปล่อยชั้นนะค่ะพี่แทยอน”
ซอนมีที่ขืนตัวน้อยๆบอกปัดกับแทยอนออกไป
“พี่คิดถึงเธอจังเลยซอนมี”
แทยอนที่เปลี่ยนมากอดร่างบางแทน ร่างบางที่นิ่งกับการกระทำแบบนั้น
“อะ..เอ่อซอนมีว่าพี่แทยอนเลิกยุ่งกับซอนมีเถอะค่ะ”
“ทำไมล่ะ พี่รอซอนมีมาตลอดเลยนะ ซอนมีเธอไม่รักพี่หรอ”
“รักสิค่ะ พี่แทยอนก็เหมือนพี่สาวคนนึงที่ซอนมีนับถือนะ”
“แต่พี่ไม่อยากเป็นแค่พี่น้องหนิ”
ฝ่ายร่างสูงที่นั่งรอร่างบางว่าเมื่อไหร่จะมานี่ก็นานจนผิดปกติ
“แค่กาแฟแก้วเดียวทำไมนานขนาดนี้นะ”
ร่างสูงตัดสินใจเดินลงจากรถไปหาร่างบาง
“พี่แทยอนปล่อยซอนมีเถอะค่ะ ซอนมีเจ็บ”
“ไม่! พี่จะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว”
“นี่คุณจะทำอะไรซอนมีอ่ะ”
ร่างสูงที่วิ่งเอาตัวมาขวางร่างบางนี้ไว้
“คุณอย่ามายุ่งดีกว่า นี่มันเรื่องระหว่างชั้นกับซอนมี”
“ชั้นจะไม่ยุ่งหรอกนะถ้าซอนมีไม่ได้ทำงานให้ชั้นอยู่น่ะ”
ร่างสูงที่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“แต่นี่มันแฟนชั้นชั้นจะคุยกับแฟนชั้นให้รู้เรื่อง”
“พี่พูดอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะ”
ซอนมีที่เริ่มจะโมโหก็พูดขึ้นอย่างทันควัน
“นี่ถ้าคุณไม่อยากให้ซอนมีตกงานล่ะก็ ปล่อยมือซอนมีซะ”
ร่างสูงที่แกล้งขู่ออกไปเผื่อจะได้ผล และมันก็เป็นอย่างที่ร่างสูงนั้นคิดไว้จริงๆ เมื่อแทยอนได้ยินก็ต้องปล่อยมือของร่างบางออกช้าๆ
“พี่ขอโทษนะซอนมี” แทยอนพูดอย่างเศร้าๆ
“ไปกันเถอะค่ะคุณเยอึน”
ซอนมีไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินนำออกไปก่อนที่เยอึนจะเดินตามไปที่รถ
“หึ สักวันเถอะซอนมี พี่จะทำให้เธอรักพี่ให้ได้”
แทยอนกำหมัดทั้งสองข้างของตนไว้แน่นก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ทันที
ทันทีที่เข้ามาในรถ
“แฟนเธอเกือบจะทำให้เธอตกงานแล้วสิ”
ร่างสูงที่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยกับร่างบาง ทั้งที่ไม่อยากจะทำแบบนี้สักเท่าไหร่
“คือว่า..พี่แทยอนเค้าไม่ได้เป็นแฟนชั้นนะค่ะ”
ซอนมีที่พยายามจะปฏิเสธต่อร่างสูง
“ฮ่าๆๆ หรอออ” อยู่ๆร่างสูงนี่ก็หัวเราะออกมาแต่ในใจพยายามขอให้มันไม่เป็นเรื่องจริง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกัน
“จริงๆนะ”
“ช่างเถอะ มันเรื่องของเธอกับแฟนเธอนี่เนอะ”
“นี่คุณชั้นบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ”
“อะๆ ชั้นจะเชื่อแล้วกันนะ”
ร่างสูงที่ทำหน้ากวนโอ๊ยส่งไปให้ร่างบาง เธอรู้สึกดีใจยังไงไม่รู้ที่ร่างบางพูดปฏิเสธแบบนั้นออกไป
ณ บ้านตระกูลอู
“คุณหนูกลับมาแล้ว”
ป้าคนใช้พูดก่อนที่จะไปช่วยโซฮียกของที่ถือมาแต่ก็ต้องหยุดเพราะ…
“ไม่ต้องค่ะป้า เดี๋ยวโซฮีเค้าถือเอง งานแบบเนี๊ยโซฮีเค้าถนัด”
ลิมที่พูดขึ้นดักไว้ทันก่อนที่โซฮีจะทำตาค้อนๆมาทางเธอ ป้าคนใช้รู้ดีว่าคุณหนูของเธอคงจะแกล้งหนูโซฮีอีกแน่ๆจึงทำได้แต่ยืนดูทั้งสองด้วยความเอ็นดู
“เฮ้อออ หนักชะมัดเลย”
สาวแก้มกลมที่เอ่ยออกไปอย่างเหนื่อยอ่อน
“นี่อย่ามาบ่นนะยัยซาลาเปา”
“แล้วพอใจเธอรึยังล่ะ”
“เฮ้อชั้นพอใจตั้งนานแล้วแหละ ชั้นขี้เกียจแกล้งเธอและ”
ลิมที่พูดพรางบิดตัวไปมา
“ห๊ะ นี่ตกลงเธอแกล้งใช้ชั้นหรอเนี่ย”
ลิมที่ยิ้มออกมาให้สาวแก้มกลมนี่อารมณ์เสียเล่นๆ
“อันที่จริงอ่ะนะ ชั้นอ่ะพอใจตั้งนานและ แต่ถ้าชั้นบอกเธอก่อนที่จะถึงบ้านแล้วจะมีใครช่วยชั้นยกถุงพวกนี้มาให้ชั้นล่ะ”
“เธอนี่มันร้ายใช่ย่อยเลยนะ”
“คิคิคิ อูฮเยริมซะอย่าง เอาเป็นว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วช่วยเอาของพวกนี้ขึ้นไปเก็บให้ชั้นด้วยแล้วกันนะ”
“เรื่องอะไรล่ะ ในเมื่อเธอแกล้งชั้นสมใจเธอแล้วและนี่มันก็หมดหน้าที่ชั้นแล้วด้วย เชิญเธอเก็บเองแล้วกันนะ ฮ่าๆๆๆ” จบคำพูดของสาวแก้มกลมเธอก็เดินขึ้นห้องตัวเองไปทิ้งให้ร่างบางนี่มองเธอออกไปอย่างเคืองๆ
“ยัยเปาบ้าาาาา”
ป้าคนใช้ที่เห็นทีว่าควรออกไปจากตรงนี้เพราะไม่งั้นคุณหนูของเธอจะต้องกรี๊ดร้องโวยวายออกมาเสียงดังแน่ๆ ลิมที่สังเกตว่าป้าคนใช้นั้นกำลังจะเดินออกไปก็..
“เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไรรึป่าวค่ะคุณหนู”
“เอ่อ รบกวนคุณป้าเรื่องถุงพวกนี้ด้วยนะค่ะ หนูขอตัวก่อน”
ลิมพูดก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป ทิ้งไว้ให้ป้าคนใช้ที่สูดหายใจเข้าพรางโล่งอก
“คุณเยอึนเมื่อไหร่คุณจะกลับมานะ”
ซอนเยที่มัวแต่รอว่าเมื่อไหร่ร่างสูงจะกลับมาบริษัทอีก
“พี่ยูบิน”
ยูบินที่เดินมาพอดีซอนเยได้แต่เรียกชื่อนั้นเบาๆ
“กลับบ้านกันเลยมั้ย แล้วซอนมีล่ะ”
ซอนมีกับเยอึนที่เดินเข้ามาที่นี่พร้อมกัน
“นั่นไงค่ะ ซอนมีมาพอดีเลย”
“เอ่อ มีไรกันหรอค่ะ หวัดดีค่ะพี่ยูบิน”
“จ้ะ”
ความคิดเห็น