คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 12
ตอนที่ ๑๒
‘‘ใครมาส่งล่ะ?’’ ฉันก้าวเท้าเข้ามาได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอกับสายตาพิฆาต ของใครน่ะหรือ? ก็ใครล่ะที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุด
‘‘ทำไม’’
‘‘เปล่า ดูมีความสุขดีนี่’’
‘‘แน่นอนว่าฉันมีความสุข มากกว่าอยู่กับนาย’’
‘‘คิดจะลองดีอีกหรือไง จำรสรักที่ฉันมอบให้ไม่ได้แล้วหรอ? หรือว่าอยากให้ทวนความจำ ห๊ะ’’ เซฮุนดึงฉันไปประชิด ใบหน้าเขาแดงด้วยความโกรธ
‘‘เอาตัวสกปรกๆ ของนายออกไปไกลๆ’’ ฉันผลัก
‘‘ทำไม? สกปรกยังไงหรือครับ ก็คนเคยๆกันอยู่’’
‘‘ทุเรศ’’ เซฮุนจ้องหน้าฉันด้วยสายตาคาดเดายาก ฉันเดาไม่ออกเลยว่าจริงๆ ว่าเขาโกรธจริงหรือเปล่า ถึงหน้าตาเขาจะดูโกรธๆ แต่สายตาเขากลับดูไม่ใช่แบบนั้น
‘‘กลับมาแล้วหรอ เฮเลน อ้าววว เซฮุนก็มาด้วยหรอลูก’’ เสียงแม่เรียกสติให้ฉันกับเซฮุนต้องผละออกจากกัน
‘‘ค่ะแม่ ขอตัวนะคะ’’ ฉันรีบขึ้นไปข้างบนทันที
‘‘มาด้วยกันหรอเซฮุน’’ เสียงแม่ก็ยังกระทบหูมาเป็นระลอกๆ
‘‘ป่าวครับ ผมแค่แวะมาเฉยๆ แล้วบังเอิญเจอเฮเลนที่เพิ่งจะกลับพอดีน่ะครับ’’
‘‘จ้ะๆ ทานอะไรมาหรือยัง’’
‘‘เรียบร้อยครับคุณน้า เอ่อ... คุณน้าครับ’’
‘‘มีอะไรหรอ?’’
‘‘เฮเลนไปไหนมาหรอครับ’’
‘‘เห็นบอกน้าว่าไปกับเพื่อนที่ชื่อซูโฮน่ะ น้าก็ไม่รู้จักเหมือนกัน น่าจะเรียนคลาสเดียวกันนะ ทำไมหรอจ้ะ’’
‘‘อ่อ เปล่าครับๆ ผมขอตัวนะ’’
เซฮุนรีบเดินออกมาจากตรงนั้นหลังจากที่รู้เรื่องที่อยากรู้แล้ว ซูโฮงั้นหรอ? คลาสเดียวกันงั้นหรอ? หวังว่าจะไม่ใช่ไอ้เด็กเวรนั่นนะ ไอ้คิม จุนมยอน...
ผมเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่แล้วก็ไม่รู้จะไปที่ไหนต่อ ยังไม่อยากกลับคอนโดเลย จริงๆ แล้วที่ผมโผล่มาที่บ้านเพราะอยากจะขอโทษเฮเลน แต่พอมาถึง ผมกลับไม่เห็นเธอ สรุปคือเฮเลนยังไม่ได้กลับบ้าน ผมเลยนั่งรอ แต่รอได้ประมาณสิบนาทีผมก็เห็นว่าเธอกลับมาแล้ว ดูเหมือนว่ามีคนมาส่ง ผมก็เลยถาม แต่เธอกลับไม่ตอบ มันเลยทำให้ผมเคืองไง จากที่ตั้งใจจะมาขอโทษกลับกลายเป็นว่าผมตะคอกใส่เฮเลนซะงั้น ทำไมควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะเซฮุน...
‘‘จงอิน มึงโทรนัดเพื่อนไปที่ร้านเฮียหน่อยดิ กูมีเรื่องจะคุย’’ ผมต่อสายหาจงอิน เพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ยังไงก็ขอไปร้านเฮียก่อนแล้วกัน เพราะผมมีเรื่องจะปรึกษาพวกมัน เรื่องใครน่ะหรอ? ไอ้ซูโฮไง หึ ไอ้เวรนั่นไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะแล้ว
(อ่อๆ พวกกูก็กำลังจะไปเนี่ย ว่าจะโทรหามึงอยู่ แต่มึงดันโทรมาก่อน)
‘‘อื้มม ไว้เจอกัน’’ ผมตัดสายแล้วรีบบึ่งรถไปที่ร้านทันที อยากปลดปล่อย จอบอ
‘‘ไอ้เหี้ย หน้ามึงเหมือนกับเครียดเรื่องเมียมีชู้เลยว่ะ’’ จงแดกระดกคอกเทลเข้าปากแล้วถาม
‘‘หน้ากูบอกแบบนั้นหรอว่ะ’’
‘‘เออดิ ซักคนมั้ยมึง’’
‘‘ไม่อ่ะ กูไม่มีอารมณ์’’
‘‘เฮ้ยย จริงดิ กูเพิ่งเคยเห็นมึงปฏิเสธก็วันนี้’’ เทาพูดยิ้มๆ สงสัยมันยังไม่เข็ดเรื่องคราวที่แล้ว แต่เอาตามตรงๆ ผมรู้ว่าพวกนี้มันค่อนข้างดื้อรัน ต่อให้เจ็บเจียนตายมันก็ไม่สามารถหยุดเรื่องแบบนี้ได้หรอก
‘‘แล้วตกลงมีเรื่องอะไรว่ะ’’ จงอินถามขึ้น
‘‘มึงจำไอ้เด็กเวรนั่นได้มั้ย’’
‘‘กูจะรู้มั้ยครับ เด็กเวรที่มึงว่าน่ะ’’
‘‘ไอ้ซูโฮน่ะ’’
‘‘อ๋อออ ไอ้เด็กมอปลายนั่นน่ะนะ กูคิดว่ามึงกับมันจบเรื่องนี้แล้วซะอีก’’
‘‘กูไม่จบโว้ยยย เพราะกูยังไม่ได้แก้แค้นมันเลยด้วยซ้ำ’’
‘‘ใจเย็นดิมึง เดี๋ยวเค้าก็หาว่ามึงรังแกเด็ก’’
‘‘จะเด็กหรือเปล่า กูไม่สน แต่มันเสือกมายุ่งกับของๆ กู’’ เลือดขึ้นหน้าครับ
‘‘นี่มึงยังแค้นมันเรื่อง ซูซาน อีกหรอวะ? นี่มันก็ผ่านมาสองปีแล้วน่ะเว้ย’’
‘‘เรื่องซูซานกูเลิกคิดมากนานล่ะ’’
‘‘แล้วมันเรื่องอะไรอีก อะไรที่ว่ามันยุ่งกับของๆ มึง’’ จงแดที่นั่งฟังมานานถามด้วยความสงสัย
‘‘มึงไม่รู้อะไร ก่อนที่กูจะมาที่นี่ กูไปที่บ้านมาว่ะ’’
‘‘แล้วไง’’
‘‘ก็กูจะไปขอโทษเฮเลนไง แต่พอกูไปถึง แมร่งเฮเลนก็ให้ไอ้ซูโฮมันมาส่ง’’
‘‘หื้ม??´มึงเลยแค้นมันเรื่องนี้’’
‘‘เออดิ กูไม่ชอบ เดี๋ยวมันเจอดีแน่’’
‘‘กูขอถามอะไรมึงหน่อย’’ เทาเอ่ย
‘‘ว่ามา’’
‘‘เฮเลนเป็นของมึงตอนไหนว่ะ’’ ผมสะอึกกับคำถามของเทา เกือบลืมไปว่าพวกมันไม่รู้เรื่องนี้ เกือบไปแล้วมั้ยละเซฮุน
‘‘ก็เป็นน้องกูไง’’
‘‘แน่ใจว่ามึงคิดแค่นั้น’’
‘‘เออดิ’’ เทายิ่งถาม ผมยิ่งรู้สึกจุก ยิ่งตอกย้ำว่าเฮเลนเป็นน้อง ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร มันคงไม่ใช่แบบนั้นใช่มั้ย แบบที่ว่ารัก... เฮ้ยย ไม่ใช่แล่ว เป็นเพราะยัยนั่นทำตัวน่ารำคาญตางหาก โง่ขนาดนั้นเดี๋ยวก็โดนไอ้ซูโฮหลอกฟันซะหรอก
‘‘ไอ้เหี้ยเซฮุน!!!!’’ อยู่ดีๆ เทาก็ตะโกนใส่หูผม
‘‘มึงจะเสียงดังทำไม’’
‘‘กูเรียกมึงหลายรอบล่ะ แต่มึงแมร่งก็เหม่อ เป็นไรมากป่ะว่ะ’’
‘‘ป่าวๆ ว่าแต่มึงพูดว่าไงนะ’’
‘‘กูถามว่า มึงจะเอายังไงกับมัน’’
‘‘ดูๆ มันไปก่อน ถ้าหากมันยุ่งกับเฮเลนอีก มันเจอกูแน่’’
‘‘เอ้าไอ้นี่ ถ้ากูไม่รู้ว่าเฮเลนเป็นน้องมึง กูคงคิดว่ามึงหวงเมียว่ะ ฮ่าๆๆๆ’’ เทาหัวเราะร่า
‘‘เออ กูหวงเมีย’’ ผมตอกกลับไปแบบไม่ทันคิด
‘‘เมีย?? มึงหมายความว่าไง’’ สามคนจ้องหน้าผมแบบพยายามจะจับผิด เอาแล้วไง
‘‘เปล่าๆ พวกมึงอย่ามองกูแบบนั้นดิ’’
‘‘มึงมีพิรุธน่ะเซฮุน’’
‘‘อะ..เอ่อ’’ พระเจ้า ผมพูดไม่ออก ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
‘‘เด็กๆ คุยอะไรกันอยู่’’ เฮียโผล่หน้ามาอีกแล้ว ขอบคุณนะครับที่มาช่วยชีวิตผมตอนนี้ โอ้ววว
‘‘อ้าวเฮีย นั่งๆๆๆๆ ก็เซฮุนมันทำตัวน่าสงสัย’’ จงอินขยับให้คริสนั่งก่อนจะทำการฟ้องทันที
‘‘น่าสงสัย? เรื่องอะไรล่ะ’’ คริสพูดยิ้มๆ แล้วหันมามองหน้าผม
‘‘ก็มันบอกว่าเฮเลนเป็นเมียมัน แล้วมันก็ทำตัวมีพิรุธอ่ะ’’
‘‘นายบอกแบบนั้นหรอเซฮุน’’ คริสมองหน้าผมด้วยสายตาทีเต็มไปด้วยคำถาม มีแต่เขาคนเดียวที่ไม่สงสัยเกี่ยวกับเรื่องเฮเลน เพราะเขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
‘‘คือ...เฮีย ผมไม่ได้พูดอะไรแบบนั้น’’
‘‘อ้าวไอ้นี่ เมื่อกี๊มึงยังบอกว่าหวงเมียอยู่เลย มันจะหมายถึงใครได้ล่ะ ก็ตอนนี้เราคุยเรื่องเฮเลนอยู่’’
‘‘เอ่อ..’’
‘‘พอๆ ช่างมันเถอะ พวกแกก็รู้ว่าก่อนหน้านี้เซฮุนมันเคยโกหกพวกแกว่าเฮเลนเป็นเมียมัน จำไม่ได้หรอ? มันอาจจะค้างๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ’’ เป็นอีกครั้งที่คริสช่วยผมให้หลุดจากข้อสงสัยของพวกนั้น
‘‘เออๆ แล้วเรื่องไอ้ซูโฮ มึงจะเอาไง...’’ เสียงจงแดเรียกสติผมอีกครั้ง
‘‘ก็ไม่ต้องอะไรมาก กูบอกแล้วไง ถ้ามันยุ่งกับเฮเลนอีก....เละ’’
‘‘เดี๋ยวๆๆ พูดเรื่องอะไรกัน บอกฮียที’’
‘‘เฮียจำไอ้ซูโฮได้มะ’’ เทาพูด
‘‘ไอ้เด็กหน้าตี๋ๆนั่นน่ะนะ’’
‘‘ครับ ไอ้นั่นมันมายุ่งกับเฮเลนน่ะ เซฮุนมันเลยเลือดขึ้นหน้า’’
‘‘อ๋อ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ยุ่งมากก็จัดมันซักดอกสิ เซฮุน...’’´คริสยิ้มกริ่มมาให้ผม จริงๆ แล้วเฮียกับพวกนี้ก็ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวกับไอ้เด็กเวรนั่นหรอก แต่อย่างที่บอกว่าสนิทกันมาก ศัตรูผมก็เหมือนศัตรูพวกเขา ความแค้นผมก็เป็นความแค้นเขา หึหึ
‘‘ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่ อื้ม เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพวกมึง’’ ผมลุกขึ้น ล้างหน้าล้างตาซะหน่อย เริ่มรู้สึกมึนๆ แล้ว
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยอาการมึนงงเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมเปิดก๊อกที่ซิ้งค์แล้วล้างหน้า หวังให้มันสดชื่นกว่าเก่า แต่เสียงๆ หนึ่งกลับทำให้ผมชะงัก
‘‘ไม่เจอกันนานเลยนะครับพี่ชาย...’’ ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงด้วยความงงแต่มันก็เปลี่ยนมาเป็นความหงุดหงิดเมื่อรู้ว่า มันคือใคร
‘‘ไม่เจอกันนานเลยนะไอ้หนู’’ ผมแสยะยิ้มมุมปาก
‘‘เอ๋ ผ่านไปนานเท่าไรก็ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ’’
‘‘แน่นอน เหมือนเดิมทุกอย่าง หมัดก็หนักเหมือนเดิม เผลอๆจะหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ลองมั้ยล่ะ’’
‘‘วู้วๆๆ นี่ยังไม่หายโกรธผมเรื่อง ซูซาน อีกหรอครับ แหม ผมอุตส่าห์ลืมมันไปแล้ว’’
‘‘เรื่องซูซานน่ะหรอ? หึ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว แต่เรื่องเฮเลน มันเพิ่งเริ่ม...’’
‘‘ว้าวๆๆๆ ข่าวไวดีนี่ครับ’’ ซูโฮยิ้มยียวน เหอะ ยั่วโมโหหรือไง แกคิดผิดแล้ว
‘‘ฉันขอเตือนแกว่า อย่ายุ่งกับเฮเลน ไม่งั้นแกเจ็บ’’ ผมกระชากคอเสื้อมันมาใกล้ๆ
‘‘อย่าใจร้อนสิพี่ชาย’’
‘‘..........’’
‘‘ผมลองคิดๆ ดูแล้วนะ ที่แรกก็ว่าจะไม่คิด แต่พอเห็นพี่หวงขนาดนี้ ชักอยากได้... แล้วสิ หึหึ’’
‘‘ไอ้เวร จำไม่ได้ใช่มั้ยว่าหมัดฉันหนักแค่ไหน’’ ผมง้างมือขึ้นกลางอากาศไม่เจ็บตัวคงไม่สำนึกสินะ
‘‘ใจเย็นๆ สิครับ’’ ซูโฮดึงมือผมออกจากคอเสื้อ ‘‘เฮเลนเขาดูจะสนใจผมนะ ถ้าไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยก็ดูแลดีๆ แล้วกัน เพราะผมไม่หยุดอยู่แค่นี้หรอก หึหึ’’ ไอ้เด็กเวรนั่นเดินออกไปหน้าระรื่น รู้จักกูน้อยไปแล้วครับ
‘‘อย่ายุ่งกับของๆ กู ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน’’ ผมตะโกนไล่หลังมัน
‘‘ของๆ พี่หรอครับ ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าผมไม่เคยรู้แล้วกันนะ’’´มันหันมาส่งยิ้มเหยียดๆ ให้ผมก่อนจะเดินออกไป ผมรีบตามออกมาอย่างหัวเสีย ไม่ใช่จะตามไปต่อยมันนะ ผมต้องใจเย็นไว้ก่อน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ผมกลับไปหาเพื่อนๆ อีกครั้ง หลายคนเริ่มจะคอพับกันเป็นที่เรียบร้อย จะเหลือก็แต่เฮียที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะเมา
‘‘ไปนานเกินไปนะ’’ คริสถามพร้อมกับจิบไวน์
‘‘มีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ’’
‘‘เรื่อง?’’
‘‘ผมเจอไอ้ซูโฮในห้องน้ำ’’
‘‘แล้ว’’
‘‘ผมกลัวว่ามันจะยุ่งกับเฮเลน ยัยนั่นยิ่งโง่ๆ อยู่ด้วย’’
‘‘แล้วนายจะทำยังไง’’
‘‘ปกป้องเธอ’’
‘‘ทำไมต้องปกป้องล่ะ’’
‘‘เฮียก็รู้ว่าไอ้นั่นมันเลว’’
‘‘แค่นั้นหรอ’’
‘‘เฮียอยากได้ยินผมตอบว่ายังไง’’ ผมเลิกคิ้วถาม เพราะดูเหมือนคริสจะถามไม่เลิก
‘‘แกกลับไปคิดทบทวนดีๆ ว่าที่แกหงุดหงิดแบบนี้เป็นเพราะอะไร อยากปกป้องเฮเลนเพราะอะไร เพราะรู้สึกผิดเรื่องคืนนั้น เพราะนายเป็นพี่ชาย หรือเพราะอย่างอื่น’’
‘‘เฮียต้องการจะสื่ออะไร’’
‘‘ก็เปล่า พาพวกนี้กลับบ้านด้วยแล้วกัน เฮียขอไปดูลูกค้าทางนู้นก่อน แล้วเรื่องไอ้หน้าตี๋นั่น มีอะไรอยากให้ช่วยบอกมา เฮียก็อยากบริหารกล้ามเนื้อเหมือนกัน เดี๋ยวนี้รู้สึกห่างๆ ไปนาน’’ คริสพูดจบก็เดินจากไป ทำให้ผมได้คิดทบทวนคำพูดของเขา นั่นสินะ ผมอยากปกป้องเฮเลนเพราะเหตุผลอะไรกันแน่...
ผมมาส่งจงอิน จงแด และเทาที่คอนโดของจงอิน เพราะถ้าจะให้ผมไปส่งที่คอนโดแต่ละคนคงไม่ไหว หลังจากนั้นก็กลับมาที่คอนโดตัวเองทันที ผมคิดทบทวนเรื่องที่คริสพูดนานมาก แต่ก็ยังหาคำตอบที่แท้จริงไม่ได้ เอาเป็นว่าผมจะกันเธอออกจากไอ้เวรนั้นเอง นี่คือสิ่งที่ต้องทำ
‘‘พ่อครับ ต่อไปผมจะไปรับส่งเฮเลนที่โรงเรียนเอง’’ ผมโทรหาพ่อ เพื่อบอกเรื่องที่จะทำ เพราะว่าถ้าผมไม่ไปดูแลเองเห็นจะไม่ได้
(ทำไมฉันต้องทำตามที่แกบอก)
‘‘ผมมีเหตุผลครับพ่อ ช่วยไว้ใจผมด้วย’’
(พ่อต้องลองถามเฮเลนก่อนว่าจะตกลงมั้ย)
‘‘ไม่ต้องถามหรอกครับ ผมจะโทรไปบอกเธอเอง แค่นี้นะครับ’’ หลังจากที่ตัดสายจากพ่อ ผมก็รีบต่อสายไปหาเฮเลนทันที เอาเหอะ แค่บอกเฉยๆ ถึงเธอไม่ยอม ยังไงผมก็ไปรับอยู่ดี อย่าลืมสิครับ เรื่องระหว่างเราน่ะ...
(มีอะไร)
‘‘ต่อไปนี้ฉันจะไปรับส่งเธอไปโรงเรียนเองนะ’’
(ล้มเลิกความคิดนั้นซะ เพราะฉันไม่มีทางไปกับนายแน่)
‘‘เอ๋ เรื่องระหว่างเรา ฉันควรจะบอกแม่เธอดีมั้ยน๊า หรือว่าจะบอกพ่อด้วย เอาไงดี’’
(ย๊า ห้ามบอกนะ)
‘‘งั้นฉันจะไปรับส่งเธอทุกวัน อย่าดื้อนะครับเมีย...’’
(หุบปากพล่อยๆ ของนายไปเลย ฉันไม่ชะ..)
‘‘จะปฏิเสธว่าเธอไม่ใช่เมียฉันหรอ แล้วเรื่องวันนั้นมันคืออะไรน๊า’’ ผมทำเสียงกวนประสาท
(เซฮุน!)
‘‘แต่เธอนี่เด็ดชะมัด วันหลังถ้าเหงาก็.....’’
(อย่าพูดมันออกมานะ)
‘‘ทำไมล่ะ’’
(ไอ้....ทุเรศ)
‘‘เฮเลน’’
(อะไร)
‘‘ฉัน.... ขอโทษ’’
(ห๊ะ..?)
‘‘ฉันขอโทษ’’
(สำนึกผิดหรือไง)
‘‘อื้ม’’
(เซฮุน)
‘‘อะไร’’
(เลิกคิดถึงเรื่องนั้นซะ ลืมๆ มันไปเถอะ เอาเป็นว่าฉันไม่โกรธนาย)
‘‘ทำไมต้องลืม’’
(ความทรงจำที่น่าขยะแขยง ทำไมไม่เลือกที่จะลืมมันล่ะ)
‘‘มันน่าขยะแขยงสำหรับเธอหรอ’’
(แน่นอน)
‘‘แต่สำหรับฉัน... มันน่าประทับใจนะ’’ ผมพูดเสียงแผ่ว รู้สึกห่อเหี่ยวยังไงไม่รู้
(อะ เอ่อ..)
‘‘ช่างเถอะ ไปนอนได้แล้วครับ ฝันดีนะ.....เมีย’’
(ย๊า ไอ้บ้า... ฝันดีนะ)
หลังจากที่ตัดสายไป ผมก็เอาแต่นอนยิ้มอยู่บนเตียง อะไรกัน ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร แล้วผมบ้าอะไรถึงมานอนยิ้มกับเรื่องยัยนั่นละ เฮ้อออ ไหวป่ะว่ะเซฮุน...
_________________________________________________________________________________________
มีคำหยาบบบบบบบบบบบบ ไรต์ขอโทษ ><
เอ๊ะๆๆๆๆ ซูโฮกับเซฮุนนี่ยังไงคะ??
ซูซานคือใครกัน? ติดตามด้วยน๊าาาาา
.
.
.
.
รักรีดเดอร์ รักนางเอกนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น