EXO (Sehun x You) Love Bad Brother

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 13

ตอนที่ ๑๓

                ฉันไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเซฮุนเท่าไร คำพูดของเขาทำให้ฉันแทบล่องลอย อะไรคือน่าประทับใจ? โห้วว พูดแล้วมันก็เขินเหมือนกันนะ แล้วทำไมฉันต้องคิดเรื่องนี้ด้วยเนี่ย บ้าชะมัด  ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนพลันคิดถึงมินซอก.. เขาจะหายโกรธฉันหรือยัง แล้วเขาจะรับได้มั้ย ถ้าเกิดรู้เรื่องนี้? เฮ้อออ คิดแล้วก็เริ่มเครียด

                (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ.....) อะไรกันทำไม โทรไปกี่ครั้งก็แบบนี้ตลอดเลย  เฮ้อออ

                ตุ๊บบบ

                ฉันทิ้งโทรศัพท์ลงอีกฟากของเตียงก่อนจะหลับตาลง เหนื่อยเรื่องวันนี้ชะมัด คืนนี้ฉันจะหลับให้เต็มที่แล้วกัน

เช้าวันต่อมา...

                ฉันตื่นแต่เช้ากะว่าจะออกมาจากบ้านก่อนที่เซฮุนจะมารับ ในระหว่างที่ฉันส่องดูต้นทางแล้วไม่เห็นเซฮุนฉันก็เลยย่องออกมาเงียบๆ หึหึ

                ‘‘ปลอดภัย โฮ๊ะๆ’’ ฉันก้าวออกมาจากหลังเสาก่อนจะเร่งผีเท้าออกจากบ้าน อีกร้อยถึงประตู โอ้ววว ช่างไกลเหลือเกิน

                ‘‘ทำอะไรน่ะ’’

                ‘‘ก็หลบเซฮุนไง’’ ฉันตอบไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มองหน้าคนถาม

                ‘‘อ๋อหรอ? ทำไมต้องหลบอ่ะ’’

                ‘‘โห้วววว จะยุ่งทะ.... เฮ้ยยย เซฮุน’’

                ‘‘คิดจะหลบหรอครับเมีย’’ เซฮุนกระซิบข้างหู

                ‘‘ไอ้บ้า เอาหน้าออกไปไกลๆ เลย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า’’

                ‘‘มาเห็นแล้วไง.... ขึ้นรถสิครับ’’ เซฮุนยิ้มกริ่มก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ หนีไม่พ้นสินะ ฉันจำเป็นที่จะต้องขึ้นรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าฉันไม่ยอม ยังไงเขาก็ต้องหาวิธีมาบังคับจนได้นั่นแหละ

                ‘‘เมื่อวานใครมาส่ง’’

                ‘‘เพื่อนที่โรงเรียน’’

                ‘‘ชื่อ?’’

                ‘‘นายจะถามทำไม’’

                ‘‘ถามในฐานะสามีไง’’

                ‘‘เซฮุน’’

                ‘‘บอกมาสิ’’

                ‘‘ชื่อซูโฮ’’

                ‘‘ว่าแล้วเชียว รู้จักมันด้วยหรอ’’

                ‘‘เรียนคลาสเดียวกัน’’

                ‘‘ฉันขอสั่งห้าม อย่าไปยุ่งกับมันอีก’’

                ‘‘ทำไมต้องทำตามที่นายบอกด้วย’’

                ‘‘เพราะไอ้เวรนั่นมันเลวไง’’

                ‘‘มีคนเลวกว่านายด้วยหรอ’’

                ‘‘ปากดีอีกแล้วนะครับเมีย... บอกว่าไม่ให้ยุ่งก็อย่ายุ่ง’’ เซฮุนตาขวางใส่ฉัน อะไรของเค้า

                ‘‘ซูโฮเขาเป็นคนดี แล้วเขาก็เป็นเพื่อนฉัน จะไม่ให้ยุ่งก็ไม่ได้หรอกนะ’’

                ‘‘รู้ได้ไงว่ามันเป็นคนดี รู้จักมันแค่ไม่กี่วันบอกว่ามันเป็นคนดีแล้วหรอ ห๊ะ’’

                ‘‘อย่ามาหาเรื่อง’’

                ‘‘ถ้าฉันรู้ว่าเธอยุ่งกับมันอีก เดี๋ยวจะโดนทำโทษนะคะคนดี..’’´เซฮุนหันมายิ้มกวนประสาทให้ ฉันยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมเซฮุนต้องสั่งไม่ให้ยุ่งกับซูโฮด้วย

                ‘‘ขอบคุณนะที่มาส่ง’’ ฉันบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วลงจากรถ

                ‘‘เดี๋ยวสิ’’

                ‘‘อะไร’’

                ‘‘เดี๋ยวฉันเดินไปส่งที่ห้อง’’

                ‘‘ไม่ต้องลำบาก ฉันไปล่ะ’’

                ‘‘เธออยากเล่นละครสดตรงนี้มั้ย?’’ ฉันต้องยอมให้เขาไปส่งที่ห้องใช่มั้ย ผู้ชายอะไร เอาแต่ใจชะมัด เซฮุนเดินมาหยิบกระเป๋าไปจากมือก่อนจะเดินนำไป

                ‘‘รอด้วยสิ’’

                ‘‘ก็เดินเร็วๆสิครับ’’ เซฮุนหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับฉัน เขาเอามือมาโอบไหล่เล็กไว้ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ สายตาหลายคู่ต่างจับจ้องมาที่คนสองคน ใครๆ ก็รู้จักเซฮุน เพราะเขาเคยเรียนที่นี่ และเคยเป็นเดือนที่นี่ด้วย

                ‘‘เอามือออกไป คนมองน่ะเห็นมั้ย’’

                ‘‘มองไปสิ จะได้รู้ว่าเธอเป็นของฉัน’’

                ‘‘พูดอะไรน่ะเซฮุน’’

                ‘‘หรือไม่จริง’’

                ‘‘เออ ไม่เถียงก็ได้’’ ระหว่างทางฉันก็ที่เดินผ่านมา ทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ต่างก็มองมาที่เซฮุนด้วยความหลงไหลได้ปลื้ม ส่วนสายตาที่มองมาที่ฉันก็มองด้วยความอิจฉาบ้าง มุ่งร้ายบ้าง อื้มม ถ้าฉันเจอยัยพวกนั้นอีกคราวนี้มีหวังเละแน่ๆ เฮเลนเอ้ยยยย

                ‘‘รุ่นพี่เซฮุนค่ะ’’ พูดถึงไม่ทันไรก็โผล่หน้ามาซะละ จะใครล่ะ ก็คนที่หาเรื่องฉันเมื่อวานไง หล่อนมองหน้าฉันประมาณว่า เดี๋ยวมึงเจอ รู้สึกจะซวยแล้วสิ

                ‘‘ครับ?’’ เซฮุนเลิกคิ้วสงสัย แต่ก็ไม่วายยิ้มหวานๆ ไปให้

                ‘‘ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอรุ่นพี่อีก คิดถึงจังเลยค่ะ’’ หล่อนพูดแล้วก็วิ่งมาเกาะแขนเซฮุน ฉันมองหน้าเซฮุนก่อนจะเอามือที่โอบไหล่เขาออก แต่เขากลับโอบไว้อย่างเดิม

                ‘‘เอ่อ...งั้นหรอครับ แล้วเธอเป็นใคร’’ ฉันอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง เซฮุนจำหล่อนไม่ได้ หน้าแตกมั้ยล่ะ หุหุ

                ‘‘พี่จำฉันไม่ได้หรือคะ วันนั้นเรายังไป.... กันเลย’’

                ‘‘ฮ่าๆ ขอโทษที ฉันจำไม่ได้น่ะ’’

                ‘‘ให้ฉันทวนความจำให้พี่.... ดีมั้ยคะ?’’ อื้มมม สงสัยจะไม่เห็นว่าฉันอยู่ตรงนี้สินะ ฉันมองหน้าเซฮุนแบบไม่พอใจ ก่อนจะดึงมือเขาออกอย่างแรง แล้วเดินหนีออกมา อารมณ์เสีย จะทวนความจำอะไรกันยะ ไม่ได้หึงนะ ไม่ได้หึง แค่เลี่ยน จริงๆ เชื่อป่ะ? เชื่อไม่เชื่อ ดีออก ตอบ!

                ‘‘เฮเลน ดะ เดี๋ยว เฮ้ยยยยย’’ เซฮุนกะจะตามเฮเลนไปแต่โดนผู้หญิงคนนั้นยื้อแขนไว้ จะเอาไงดีละ เฮเลนต้องโกรธเขาแน่ๆ แต่จะว่าไปมีผู้หญิงมาเสนอตัวขนาดนี้แล้ว เขาก็ไม่อยากจะปล่อยไปเหมือนกัน ถึงจะยังคิดไม่ออกก็เถอะว่าเคยนอนด้วยตอนไหน...

                ‘‘รู้จักยัยนั่นด้วยหรอคะ?’’

                ‘‘ครับๆ แล้วเธอชื่ออะไรเนี่ย’’

                ‘‘ไอยูค่ะ’’

                ‘‘อื้มๆ ฉันต้องไปแล้ว’’´เซฮุนต้องการจะตามเฮเลนไปให้เร็วที่สุด ทำไมน่ะหรอ เพราะเขากลัวเฮเลนรู้สึกแย่ไง แล้วทำไมต้องกลัวยัยนั่นรู้สึกแย่ด้วยเนี่ย...

                ‘‘เดี๋ยวค่ะ’’

                ‘‘อะไร’’

                ‘‘ถ้าพี่เหงา.... ก็โทรหาฉันนะ’’ ไอยูยื่นนามบัตรให้เซฮุนพร้อมกับส่งยิ้มยั่ว เซฮุนยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะรับมัน แล้วเดินจากไป....

                ‘‘คนบ้า นายมันบ้าๆๆๆๆๆๆๆ’’ ฉันเดินออกมาอย่างหัวเสีย หึ ทำเป็นบอกจะมาส่งฉันที่ห้อง แต่กลับติดเหง็กอยู่กับยัยนมโตนั่น

                ‘‘ย๊า รอฉันก่อน’’ ฉันหันไปทางต้นเสียงก็เห็นเซฮุนกำลังวิ่งตามมา

                ‘‘ตามมาทำไม ไม่ไปทบทวนความจำกับยัยนมโตนั่นหรอ’’

                ‘‘เธอหึงฉันหรอ’’

                ‘‘ใครจะหึงนาย หลงตัวเองเกินไปแล้ว’’

                ‘‘ก็เธอไง อาการแบบนี้แหละที่เรียกว่าหึง’’

                ‘‘ไม่ได้หึงเว้ยยยยยยย’’

                ‘‘งั้นฉันคงต้องกลับไปทบทวนความจำกับไอยูแล้วล่ะ..’’ ไอยู?? ยัยนมโตนั่นสินะ

                ‘‘ย๊า ไปไหนก็ไปเลย ไม่ต้องมาเดินตามฉัน’’

                ‘‘เธอหึงจริงๆ ด้วย’’

                ‘‘บอกว่าไม่’’

                ‘‘หึงก็บอกมา’’ เซฮุนดึงฉันเข้าไปประชิดตัว ดีนะที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน เพราะมันเป็นบริเวณที่มีต้นไม้บังอยู่ เซฮุนเอาหน้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องหันหน้าหนี

                ‘‘...............’’

                ‘‘ฉันรอฟังเธอพูดอยู่นะ...’’

                ‘‘ฉัน.....’’

                ‘‘เฮเลน...’’ เสียงจากคนที่สามทำให้ฉันต้องผละออกจากเซฮุน แล้วหันไปมอง ซูโฮ...

                ‘‘ซูโฮ กำลังจะขึ้นห้องใช่มั้ย ฉันไปด้วยสิ’’ ฉันเดินไปอยู่ข้างๆ ซูโฮ

                ‘‘ไม่ต้อง ฉันจะไปส่งเอง’’ เซฮุนลากฉันกลับมาคืน พร้อมกับมองหน้าซูโฮด้วยความโกรธ ระหว่างเขาสองคนมีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า

                ‘‘อ้าวว พี่ชาย เจอกันอีกแล้วนะครับ’’ ซูโฮยิ้มให้เซฮุนอย่างเป็นมิตร

                ‘‘ครับ มายืนขวางทำไมครับ จะไปส่งเมียเข้าเรียน’’ เซฮุนที่ดูจะจงใจเน้นคำนั้นเหลือเกิน โอ้ววว

                ‘‘พูดอะไรของนาย’’ ฉันหันขวับไปว่าเขาทันที มาพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนฉันได้ยังไง แถมนี้ยังเป็นพ่อเทพบุตรสุดหล่อของฉันอีก

                ‘‘ก็พูดตามความจริง หื้มมม ไม่ชอบหรือไง ที่ฉันทำให้เมื่อคืนน่ะ’’ อัลไล เมื่อคืนอัลไล โอ้ววววว ดูซูโฮมองฉันแบบนั้นทำไม อย่าเข้าใจผิดซิ

                ‘‘มะ..อื้อออ’’´เซฮุนถือโอกาสครอบครองริมฝีปากฉันที่ไม่ทันตั้งตัว บอกเลยว่าตอนนี้อึ้งมาก เมื่อสติกลับมาฉันก็ตีที่อกเขาเบาๆ เขาจึงถอนจูบออกโอ้ยยย ซูโฮก็อยู่ตรงนี้นะ...

                ‘‘นี่มันโรงเรียนนะครับพี่... อย่าทำอะไรแบบนี้เลย’’ ซูโฮพูดด้วยหน้านิ่ง แล้วดึ่งฉันมาไว้ข้างกาย

                ‘‘ปล่อยเมียพี่สิครับน้อง หึ’’ เซฮุนยิ้มกริ่มก่อนจะยกคิ้วให้ซูโฮอย่างมีชัย

                ‘‘เซฮุน นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปกับซูโฮเอง’’

                ‘‘ไม่ ลืมเรื่องที่คุยกันเมื่อเช้าแล้วหรอ? ห๊ะ’’

                ‘‘โอเคๆๆๆๆ แต่ตอนนี้นายกลับไปก่อนนะ ไปเถอะ’’ ฉันพูดก่อนจะดันหลังเขา เพื่อเป็นการไล่กลับ บรรยากาศมาคุแบบนี้ ถ้าไม่เอาใครคนนึงออกไป สงสัยต้องมีเรื่องทะเลาะกันแน่เลย

                ‘‘ก็ได้... อย่าลืมล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้จะมารับ’’

                ‘‘อื้ม ไว้เจอกัน’’ ฉันโบกมือลา

                ‘‘ไหนค่าที่ฉันมาส่งเธอล่ะ’’

                ‘‘หื้ม?? จะเอาเท่าไร?’’ อะไรกัน อาสามาส่งเองแล้วยังจะเอาค่ารถอีก งกชะมัด

                ‘‘........อื้ม’’ เซฮุนยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับทำแก้มป่อง หมายความว่าไง อ๊ากกก อยากตาย

                ‘‘อะไรของนาย เป็นฟันคุดหรอ’’

                ‘‘เร็วสิ ไม่งั้นฉันไม่กลับ’’´เซฮุนเร่งเร้า แต่สายตาก็ยังมองไปที่ซูโฮอย่างเยาะเย้ย

                ‘‘อ่ะ.... ฟ๊อดดด’’ ฉันหอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง ถ้าไม่ทำมันก็คงไม่กลับจริงๆ น่ะแหละ คนอย่างเขาน่ะ ดื้อรั้นจะตาย

                ‘‘เย็นนี้เจอกันนะ’’ เซฮุนยิ้มกริ่มมาให้ แต่สายตาก็ยังหันไปมองซูโฮอยู่ดี ‘‘ไว้เจอกันนะน้องชาย..หึ’’ ฉันชักจะสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้แล้วล่ะ....

                แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาจะมาสงสัย เพราะมันใกล้เวลาเข้าเรียนเต็มทน ฉันจึงรีบพาซูโฮขึ้นมาที่ห้อง ตลอดทางซูโฮเขาไม่พูดอะไรกับฉันเลย ทั้งที่พยายามชวนคุยแล้ว เขาเป็นอะไรเนี่ย...

                ‘‘นายไม่สบายหรอ’’ ฉันถามหลังจากที่เข้ามาในห้องเรียบร้อย

                ‘‘เปล่าหรอก’’

                ‘‘แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ’’

                ‘‘เฮเลน...’’

                ‘‘หื้ม?’’

                ‘‘เธอเป็นอะไรกับเซฮุนหรอ?’’ คำถามของเขาทำให้ฉันจุก นั่นสิ เป็นอะไร? ฉันเป็นอะไรของเขากันแน่...

                ‘‘เอ่อ.. คือ’’

                ‘‘ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ’’ ซูโฮยิ้มให้ก่อนจะมองไปทางอื่น  เขาไม่ได้โกรธฉันใช่มั้ย?

                ‘‘เฮเลน...คิดถึงจังงงงง’’ ชานยอลที่เพิ่งจะเข้ามาในห้องทักทายฉันทันที

                ‘‘หรออออ’’

                ‘‘นี่ๆๆๆ กลับมานั่งข้างๆ ฉันได้แล้ว ฉันอยากนั่งใกล้เธอ ไม่อยากนั่งใกล้ไอ้เหลือกนี่อ่ะ’’ ชานยอลพูดพร้อมกับแขวะคยองซูเบาๆ

                ‘‘ย๊า ไอ้หูกาง กูก็ไม่ได้อยากนั่งใกล้มึงหรอก... เฮเลนแลกที่คืนเถอะ ฉันเบื่อมัน นั่งเรียนไม่รู้เรื่อง เสียงกรนของมันรบกวนฉันมากเลยอ่ะ’’

                ‘‘เฮ้ยยย กูกรนตอนไหน มึงอ่ะมั่ว’’

                ‘‘มึงก็กรนทุกตอนที่มึงหลับนั่นแหละ’’ คยองซูถึงจะตัวเล็กแต่ก็ไม่ยอมชานยอลง่ายๆ

                ‘‘พอๆๆ ก็ได้คยองซู เดี๋ยวฉันจะกลับไปนั่งที่เดิมก็ได้’’ ฉันตอบไปเพราะว่าฉันรับกวนเขามากเกินไปแล้ว คยองซูคงไม่มีสมาธิเรียนจริงๆ แล้วฉันก็ย้ายสัมภาระกลับไปที่เดิม ชานยอลที่ดูจะร่าเริงผิดปกติ ยิ้มมาให้พร้อมกับกุมมือฉันตลอดเวลา

                ‘‘ดีจัง’’

                ‘‘อะไรของนาย’’ ฉันมองชานยอลด้วยความไม่เข้าใจ

                ‘‘ฉันดีใจที่เธอกลับมานั่งข้างๆ ไง’’

                ‘‘ปล่อยมือได้แล้ว’’

                ‘‘ไม่ปล่อยยยยยย มือเธอนุ่มจัง’’ ชานยอลพูดพร้อมกับเอามือฉันไปแนบไว้ที่หน้า เขาดูเหมือนเด็กขี้อ้อนยังไงยังงั้น

                ‘‘ทำอะไรเนี่ยยย’’ เอาจริง คือฉันก็เขินเหมือนกันแหละ

                เวลาเรียนผ่านไปค่อนข้างเร็ว เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ก็ได้เวลากลับบ้านแล้ว ฉันกำลังยืนรอเซฮุนมารับอยู่ เพราะเขาเป็นคนบอกเองนิว่าจะมารับส่งฉันทุกวัน

                ‘‘รอใครอยู่หรอ’’ ซูโฮเดินเข้ามาทัก ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ นะ ที่อยู่ดีๆ ซูโฮก็ให้ความสนใจฉันมากขึ้น เพราะเมื่อตอนกลางวันเขาก็มาชวนฉันไปทานข้าวแล้วยังพาไปเดินเล่นตอนเวลาว่างอีก แต่มันก็ดีนะ ฉันไม่รู้สึกเหงาเลยเวลาอยู่กับเขา แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ไปแค่ฉันกับซูโฮหรอก ชานยอลและเพื่อนเขาทั้งหมดก็ไปด้วย พอเดินรวมๆ กันมันก็กลายเป็นกลุ่มใหญ่พอสมควร แล้วฉันก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มซะด้วย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตลอดทางมีทั้งคนนินทาเพราะอิจฉาฉันและหมั่นไส้น่ะนะ

                ‘‘เซฮุนน่ะ’’

                ‘‘หว๊า มารับทุกวันเลยหรอ? เป็นแฟนเขาล่ะสิ’’

                ‘‘เอ่อ...ก็ไม่รู้เหมือนกัน’’ ฉันตอบไปเพราะความไม่แน่ใจ ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าระหว่างฉันกับเซฮุนมันคืออะไรกันแน่

                ‘‘ฮ่าๆ เธอทำหน้าคิดหนักจังเลยนะ’’

                ‘‘ฉันทำหน้าแบบนั้นหรอ?’’

                ‘‘อื้มม  แล้วเสาร์หน้าว่างมั้ย?’’

                ‘‘ว่างสิ’’

                ‘‘ไปปาร์ตี้วันเกิดฉันมั้ย?’’ หื้มมม วันเสาร์เป็นวันเกิดซูโฮหรอ?

                ‘‘ไปสิๆ ทำไมบอกช้าจัง ไม่ได้เตรียมของขวัญเลย’’

                ‘‘ฮ่าๆๆ ไม่ต้องมีของขวัญก็ได้ แค่เธอมาก็เป็นของขวัญของฉันแล้วล่ะ’’ อัลไล ซูโฮพูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่า อ๊ากกก คิดไกลแล้วนะ

                ‘‘ไม่ได้ๆๆๆๆ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันต้องมีของขวัญให้อยู่แล้ว’’ ฉันยิ้มให้ซูโฮ

                ซูโฮมองเฮเลนด้วยความรู้สึกที่เดาไม่ออก แค่เพื่อนงั้นหรอ? หึ เพื่อนที่ดีที่สุดสินะ ฉันเป็นคนดีมากในสายตาเธอสินะ ซูโฮรู้สึกแย่นะที่เขาโกหกเฮเลนไป เพราะว่าจริงๆ แล้ววันเสาร์หน้าก็ไม่ใช่วันเกิดเขา แต่ที่เขาบอกเฮเลนไปแบบนั้น เพราะต้องการจะแก้แค้นเซฮุน เขาจะทำอะไรงั้นหรอ?  เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เอง มีไม่กี่เรื่องหรอกที่เขาจะทำเพื่อกับผู้หญิงน่ารักๆ แบบนี้ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกผิดมากก็เถอะ แต่ความแค้นมันมักมาก่อนเสมอ

                ‘‘อ่ะ เซฮุนมาแล้ว ขอบคุณที่มารอเป็นเพื่อนนะซูโฮ’’ เฮเลนยิ้มให้เบาๆ

                ‘‘ครับผม’’

                ‘‘เมียครับ ขึ้นรถสิ’’ แหม ดูหวงเหลือเกิน อีกไม่นานหรอกเซฮุน... ตอนนี้เฮเลนขึ้นรถไปแล้ว เหลือแค่ผมกับไอ้เซฮุน หึ

                ‘‘อย่ามายุ่งกับเมียกู’’ เซฮุนมองหน้าผมนิ่งๆ ชอบชะมัด ในที่สุดผมก็ยั่วโมโหมันได้ รักมากสินะ คนนี้น่ะ

                ‘‘ตอนนี้กูยังไม่ยุ่งหรอก แต่ไม่นานเมียมึงเสร็จกูแน่ หึ’’ ผมพูดกับเซฮุนก่อนจะหันไปยิ้มให้เฮเลน เพราะตอนนี้เธอมองออกมาจากทางกระจกรถ เธอไม่ได้ยินหรอกว่าคุยอะไรกัน ถ้าดูแต่ท่าทาง ไม่ได้ยินเสียงก็เหมือนคุยกันแบบที่เพื่อนเขาทำกันอ่ะนะ

                ‘‘ถ้ามึงกล้า ก็ลองดู แต่อย่าหาว่ากูไม่เตือน ระวังตัวมึงไว้ดีๆ’’ เซฮุนเข้ามากระซิบก่อนจะเดินขึ้นรถไป เฮเลนหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วยกมือขึ้นโบกลา  ลึกๆ แล้วผมไม่อยากทำร้ายเฮเลนเลย ผมเสียใจกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นจริงๆ....ยกโทษให้ฉันด้วยนะเฮเลน...   เธอดันโชคร้ายเอง ที่เกิดมาเป็นผู้หญิงของไอ้เซฮุน...

 ________________________________________________________________________________________

เกิดอะไรขึ้นนนนนนนน ทำไมมยอนถึงเป็นแบบนี้??
สงสัยละซี๊...
ติดตามด้วยนะเออ
.
.
.
ไรต์เริ่มนอยด์นิดนึงละ คนอ่านน้อยยยยย โฮ๊กกก ไรต์ควรจะทำยังไงดีคะ??
เเต่ไม่เป็นไร เท่าที่มีเเล้วกันโน๊ะ มุมิ
ช่วยเป็นกำลังใจให้ไรต์ต่อไปด้วยนะเออ
. 
.
.
รักรีดเดอร์ รักนางเอกนะคะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆ

MADE IN. BWCW