Our is love

.......................................................................



'' เฮ้อ!!!! ''      เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจากลำคอระหงส์ของหญิงสาวผู้มีผมสีน้ำเงินดุจฟ้าและท้องทะเลนยามค่ำคืน ดวงตาสีน้ำเงินดั่งโฮปได้ม่อนท์ ผิวขาวนวลดั่งไข่มุกล่ำค่า จมูกโด่งเป็นสันแต่รั้นแสดงถึงความดื้อของเจ้าของใบหน้าใบนี้ ปากเล็กหยักได้รูป สีชมพูซีดที่ไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอาง


'' เป็นอะไรอีกล่ะ ลูกรักของข้า? ''    ราส มนุษย์หมาป่าผู้สง่างาม องครักษ์ของพระราชาแห่งเมือง เดสวิน ผู้ที่เก่งกาจ มีนิสัยเงียบขรึม พูดจาตรงไปตรงมา แต่เป็นผู้เป็นพ่อที่เข้าใจธิดาของตนยิ่งนักว่า ธิดาของตนนั้นเป็นคนที่มีนิสัยเย็นชา มาตั้งแต่ผู้เป็นแม่ซึ่งเป็นมนุษย์นั้นตายจากไปด้วยคำสาปของวิสเตอร์ปีศาจหนุ่มที่ถึงแม้จะอายุน้อยแต่อำมหิตยิ่ง


''  ข้าไม่ได้เป็นอะไรหรอกพ่อ ข้าแค่กำลังกลุ่มใจเรื่องที่ข้าจะต้องไปเรียนที่ ดอว์เวกต์ ''  หญิงสาวพูดออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม


''  ไดม่อนท์เจ้าจะกลุ้มไปทำไมกันลูกรักของข้า เจ้าควรดีใจนะที่เจ้าได้ไปเรียนที่นั่น ในเมื่อฝีมือการใช้เวทย์ทางลมของตระกูลเรานั้นไม่มีใครเปรียบได้ แล้วเจ้าก็คือคนที่เก่งกาจที่สุดในตระกลูลทั้งๆที่เจ้านั้นเป็นหญิงแท้ๆ 
และในเมื่อเจ้ามีโอกาสที่คนอื่นไม่มีเจ้าก็ควรที่จะคว้าเอาไว้น่ะลูกพ่อ ''


'' ได้ ท่านพ่อ ข้าจะไป ''


'' แล้วเจ้าจะเดินทางไป ณ ดอว์เวกต์ ตอนไหนล่ะ? '' ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม 

ดอว์เวกต์ เป็นโรงเรียนที่รวบรวมเอาผู้ที่เก่งกาจ กล้าหาญ แข็งแกร่ง มีความสามารถมาไว้ที่แห่งนี้ สถานที่ๆเพียบพร้อมไปด้วยทุกๆอย่าง เพียงแค่คิดสิ่งที่ต้องการก็จะปรากฏขึ้นในทันที และที่แห่งนี้ยังเป็นที่ๆ ฝึกและรวบรวมผู้กล้าไว้ในยามที่ภัยบางอย่างจะมาถึง ซึ่งหลายๆคนอยากมามาก แต่หากไม่มีความสามารถจริงก็ไม่สามารถเข้าที่แห่งนี้ได้


 '' ข้าขอไปปรึกษา เฟรนรี่ ก่อนละกัน ''


'' อืม รีบไปรีบมาล่ะลูก''


'' ได้ ท่านพ่อ  ''   ไดม่อนเอ่ยก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างรวจเร็จดุจสายลม ซึ่งนี้ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ไดม่อนท์ได้มาจากมนุษย์หมาป่า ผู้เป็นบิดาของตน


เมื่อไดม่อนท์มาถึง ณ ปราสาทเดสวิน......

 '' อ้าว !!! ไดม่อนท์ เจ้ามาทำอะไรที่นี้เหรอ? ''    หญิงสาวผู้เป็นพระราชธิดาของเมืองนี้ ตาโตสีน้ำตาลอ่อน เหมือนดั่งเมล็ดอัลมอนท์ ผมสีน้ำตาล คล้ายช็อกโกแลตอันหวานหอม ผิวกายขาวบริสุทธิ์ดุจน้ำนม ปากสีชมพูอ่อนที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ทำให้คนตัวเล็กคนนี้น่ารักขึ้นเป็นไหนๆ และด้วยนิสัยที่ร่าเริง เป็นมิตรกับผู้คนรอบข้าง ซึ่งแตกต่างกับไดม่อนท์ลิบตา ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองคนจะสามารถมาเป็นเพื่อนรักของกันและกันได้

 '' ข้าจะมาถามเจ้าเรื่องที่เราจะต้องไป ดอว์เวกต์ กันตอนไหน? ''

 '' งั้นไปกันพรุ่งนี้น่ะ เราจะได้มีเวลาหาที่พักไปในตัว และเยี่ยมชมดอว์เวกต์ด้วย '' เฟรนรี่ พูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างน่ารัก และเป็นมิตร

 '' อืม ข้าเข้าใจล่ะ ''
ไดม่อนท์ตอบพร้อมพนักหน้าน้อยๆว่าพอเข้าใจ แต่กลับไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าอันแสนงดงามนั้นเลย

'' นี่ ไดม่อนท์ เจ้ายิ้มบ้างสิ ตั้งแต่ข้าเป็นเพื่อนกับเจ้ามายังไม่เห็นเจ้ายิ้มเลยน่ะ ''
หญิงสาวกล่าวบอกเพื่อนรักที่วันๆมีแต่ทำหน้านนิ่งเฉย

'' ข้ายิ้มไม่ออกหรอกน่า ใครจะไปเหมือนเจ้าล่ะเฟรนรี่ ''

...ชิ๊ ช๊ะ =[]=..

 '' อืมๆ ไดม่อนไปเตรียมของกันเถอะพรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางไปดอว์เวกต์กัน  '' เฟรนรี่กล่าวขึ้นพร้อมโบกมือเรียวเล็กนั่นให้ไดม่อนท์

ทันใดนั้นเอง ไดม่อนท์ก็ได้หายไปรวจเร็จดุจวายุจริงๆ

 '' เฮ้อ ไดม่อนนี่เก่งจริงๆเลยน๊า ''


--------------------------------------------------------------
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรต์ช่วยเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยน๊า ผิดถูกแนะนำได้จร้า ^^

                   เม้นท์ให้ด้วยน๊าาาาา T...T



:) Shalunla