[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #14 : K กรู๊ป...บริษัทไร้ตัวตน

เช้าวันรุ่งขึ้น


นิชคุณตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวเล็กน้อย ยาเม็ดเมื่อคืนเกือบทำให้เขาโดนสงสัย เพราะว่าเขาพลาดเอง เมื่อคืนนิชคุณเอายาเข้าไปกินในห้องน้ำ แต่เขาดันลืมขวดน้ำเอาไว้ นั้นทำให้อูยองที่เข้ามาอาบทีหลังสงสัยว่าทำไมคนรักของเข้าถึงต้องเอาน้ำเข้าไปกินในห้องน้ำทั้งทีแต่ก็ไม่เคยเอาเข้าไป และนิชคุณก็รอดออกมาได้อย่างหวุดหวิดซึ่งมันทำให้เขาต้องระวังมากยิ่งขึ้น

ถ้าอูยองรู้...ถ้าที่รักของผมรู้...เขาคงไม่สบายใจ!!



นิชคุณพลิกตัวไปอีกฝั่ง เหมือนกับว่ากำลังบิดขี้เกรียจอยู่ มือข้างขวาที่ยื้นออกไปไม่ได้ระวังเลยไปโดนไหล่ของคนน้องเข้า นิชคุณรีบชักแขนกลับทันที เกรงว่าคนน้องจะตื่น แล้วมันก็ใช่ อูยองค่อยๆลืมตา ทิ้งห้วงนิทราไว้เบื้องหลังแล้วเผชิญกับแสงอาทิตย์อ่อนๆที่กำลังแตะกระทบหน้าต่างบานใหญ่

''ตื่นแล้วหรอ?''

ประโยคที่เป็นปกติที่สุดสำหรับทั้ง 2 คน แต่ตอนนี้ให้ความรู้สึกแตกต่างนิดๆ เพราะใบหน้าของนิชคุณดูไม่ค่อยสดชื่นสักเท่าไหร่

''ดูโทรมๆไปนะ...เป็นอะไรมากหรือป่าว? ผลการตรงเมื่อวานกับหน้าตาของนายไม่เห็นมันจะเหมือนกันเลย''

อูยองทักนิชคุณที่หน้าตาดูโทรมและไม่สดชื่นเหมือนเคย

''ปะ..ป่าวนิ...คนพึ่งตื่นนอนก็เป็นแบบนี้แหละหน่าาาา''

นิชคุณตีไหล่คนน้องเบาๆ

''ไปอาบน้ำ!''

นิชคุณดันแขนอูยอง

''วันนี้วันหยุดนะ...จะรีบอาบไปทำไม?''

อูยองย่นคิ้วอย่างสงสัย

''ถึงจะเป็นวันหยุด แต่ก็ต้องรีบอาบเพราะวันนี้เราจะไปเที่ยวกัน!''

นิชคุณยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะฉีกยิ้มบางๆให้อูยอง

''ด้วยสภาพแบบนี้อะน่ะ?''

อูยองชี้นิ้วกลับไปทางคนปากเก่งที่พูดอะไรไม่ดูตัวเอง

''ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ''

นิชคุณงุดหน้าต่ำลง ดูก็รู้ว่าโกหก

''แทนที่จะพักผ่อนให้มากๆ''

''งั้นก็ได้..เห็นว่าเมียไม่อยากให้ไปหรอกน่ะ ถึงได้ยอมอยู่บ้าน''

นิชคุณหันมามองหน้าอูยองแล้วยิ้มอย่างเชื่อฟัง

''ดีมาก...งั้นนายไปอาบน้ำ ส่วนฉันจะไปอาบข้างล่างแล้วเตรียมกับข้าวไว้ให้ โอเคไหม?''

อูยองสะบัดผ้าห่มออกจากตัวและลุกขึ้น

''จร้าาาา..ที่รัก!''

นิชคุณดึงแก้มป่องๆของคนน้องอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป อูยองเองก็หยิบผ้าขนหนูแล้วลงไปข้างล่างเช่นกัน 




~ คัม จา กี อี รอม ออ ตอก แค นัน ออ ตอก เก ฮา รัน มัล ยา เน กา โด แด เช~~


อูยองยังไม่ทันได้เดินออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์ของนิชคุณก็ดังขึ้นเสียก่อน

''มีคนโทรมา!!''

อูยองตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็มีเสียงอนุญาติตอบกลับมา

''รับให้หน่อย!''

และเมื่ออูยองได้ยินมัน เขาก็ไม่ลังเลที่จะกดรับ อูยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับแล้วแนบหู

''ฮัลโหลครับ...''

''อูยองหรอลูก..นี้แม่เองน่ะ ''

''คะ..ครับ''

อูยองตอบกลับเสียงของแม่นิชคุณเหมือนทุกใจกับเรื่องอะไรบางอย่าง

''คุณอยู่ตรงนั้นหรือป่าวลูก?''

''อ่อ..อาบน้ำอยู่ครับ มีอะไรหรือป่าวครับ ฝากบอกผมไหม?''

อูยองตอบกลับ

''ไม่เป็นไรจ๊ะ...ไว้คุณออกมาแล้ว บอกให้โทรหาแม่ด้วยน่ะ''

''คะ..ครับ!''

อูยองขานรับก่อนที่สายจะถูกตัดไป
น้ำเสียงดูไม่ค่อยดีเลย มีอะไรหรือป่าวน่ะ??? อูยองคิดในใจ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากนัก  อูยองวางมือถือไว้ใกล้ๆหมอนบนหัวนอนของนิชคุณก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง


เวลาล่วงเลยไปกว่า 1 ชั่วโมง


นิชคุณลงมาพร้อมกับมือถือแล้วสีหน้าที่เป็นกังวล

''รู้แล้วหรอว่าแม่โทรมา?''

อูยองเดินถือจานมาวางบนโต๊ะอาหารก่อนจะหันมามองหน้าคนพี่

''อื้ม!''

นิชคุณตอบแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวประจำ

''ท่านว่ายังไงบ้าง?''

อูยองนั่งลงอีกฝั่ง เขาเริ่มถามนิชคุณทันทีที่นั่งลง

''ที่บริษัทมีปัญหา พ่อกับแม่ถูกหลอกให้ขายหุ้น''

''ขายหุ้น...ขายให้ใคร?''

อูยองทำหน้าสงสัย มือที่กำลังจะหยิบช้อนส้อมถูกวงลงในทันที

''บริษัท K กรู๊ป ''

'' K กรู๊ป''

อูยองพูดทวนคำตามนิชคุณ

''ชื่อคุ้นๆอยู่น่ะ แต่ไม่รู้เหือนกันว่ารู้จักหรือป่าว?''

''แม่พี่กับแม่นายปรึกษากันแล้ว บริษัทของเราทั้ง 2 คน ต่างก็ไม่มีใครรู้ว่าบริษัทนามนี้ตั้งอยู่ที่ไหน อาจจะไม่ได้อยู่ในประเทศของเรา และที่สำคัญ K กรู๊ปมีสายข่าวจากบริษัทของเราค่อยส่งข่าวให้  นั้นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้มันยักยอกหุ้นของบริษัทได้ง่ายขึ้น!!''

''ใจเย็นๆ...แล้วแม่ท่านว่าอะไรอีก''

'' เขาโทรไปหาพี่ชายฉัน จะให้พี่ฉันกลับมาบิหารบริษัทและก็แก้ไขปัญหานี้น่ะ...แล้วยังบอกอีกว่าให้ฉันไปรับเขา''

''อื้มหื้ม!ก็ไม่ใช่เรื่องยากนิ''

อูยองหยิบช้อนส้อมเตรียมกินอีกครั้ง

''ยากสิ...ก็ฉันกับเขาไม่ถูกกันตั้งแต่เด็กๆ แล้วหลังๆมานี้ฉันยิ่งเกเรอยู่ด้วย เขาคงเกลียดฉันน่าดู ฉันเลยไม่อยากจะเจอเขาสักเท่าไหร่ ''

นิชคุณยิ้มแห้งๆแต่มันก็ปกปิดความลำบากใจของเขาไม่ได้เลย

''งั้นให้คนอื่นไปรับสิ''

อูยองเสนอไอเดียที่พึ่งคิดได้สดๆ

''แทคยอนไง... หลังๆมานี้ แทคดูเซงๆ ถ้าหาอะไรให้เขาทำ เขาอาจจะลืมเรื่องที่ทำให้เข้าไปสบายใจก็ได้น่ะ นายว่าความคิดฉัน เจ๋งไหม?''

อูยองยักคิ้วแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมกด

''แล้วแต่นาย...ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ต้องไปรับ''

นิชคุณพูดอย่างโล่งใจ แต่แล้วรอยยิ้มก็หุบลงเมื่ออูยองยื้นโทรศัพท์มาให้เขา

''อะ..คุย!''

''มะ..ไม่เอาอะ..ฉันไม่คุยกับหมอนี้ เดี๋ยวปรอทแตก''

นิชคุณปัดโทรศัพท์ออกห่างแล้วลุกหนี

''งั้นฉันคุยให้ก็ได้...ว่าแต่พี่นายชื่ออะไรหล่ะ..แทคจะได้ไปรับถูก''

อูยองกดต่อสายแล้วหันไปถามนิชคุณ

''เจบอม  ปาร์ค เจบอม!!''

นิชคุณพูดแล้วเดินเลี่ยงไปนั่งที่โซฟา พูดถึงชื่อพี่ชายแล้วรู้สึกอยากจะอวกออกมาสักสิบรอบ

อูยองโทรนัดแนะให้แทคยอนไปรับแทน ตอนแรกก็ไม่ได้อยากจะไป แถมปฏิเสธด้วยซ้ำ แต่เพราะอูยองขอร้องเขาเลยยอมไปรับให้

''ขอบใจมากน่ะแทค...ฉันต้องพึ่งนายอีกแล้ว!''

''ไม่เป็นไร...ช่วงนี้เซงๆน่ะ หาอะไรทำยามว่างก็น่าสนใจเหมือนกันว่าแต่ชื่ออะไรน่ะ?''

''อ่อ.. ปาร์ค เจบอม''

อูยองบอกชื่อก่อนจะนัดแนะเรื่องสถาที่ๆที่แทคยอนจะต้องขับไปรอ  ไม่นานอูยองก็วางสายก่อนจะให้นิชคุณโทรไปบอกแม่อีกที ว่าเขาจะส่งเพื่อนไปรับแทน นิชคุณโทรบอกแม่แล้วก็เป็นอันว่าเสร็จสิ้นการนัดแนะแต่เพียงเท่านี้ แค่รอให้เจบอมกลับมาจัดการกับบริษัทเท่านั้นก็เรียบร้อย นิชคุณวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเดินไปหยิบกล้องถ่ายรูปที่วางอยู่ข้างทีวีขึ้นมา


''อูยอง...ดูนี้สิ!''

นิชคุณหยิบกล้องขึ้นมาชูขึ้นระดับสายตา

''กล้อง...แล้วไง?!''

อูยองมองแล้วบอกว่ามันคืออะไร  

''ก็ใช่..ตั้งแต่แต่งงานกัน เรายังไม่ได้ถ่ายรูปกันเลยน่ะ มานั่งนี้มา...!!! ''

นิชคุณดึงข้อมืออูยองให้มานั่งบนโซฟา สีหน้าครุ่นคิดของอูยองกำลังจะอ้าปากถาม

''ยิ้มด้วยสิ...''

นิชคุณถือกล้องโพลารอยด์ขึ้นมาอยู่ตรงหน้า เฉียงนิดๆให้ได้มุมและกดมัน
ภาพที่ได้เป็นรู้ที่อูยองกำลังทำหน้าสงสัย ขมวดคิ้วนิดๆและมองไปข้างๆอย่างเหม่อลอย ส่วนนิชคุณไม่ต้องพูดถึงยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งเชียว

นิชคุณสะบัดแผ่นรูปให้มันค่อยๆชัดขึ้น แล้ววางลงบนโต๊ะใกล้โซฟา

''อีกรูปน่ะ...รูปนี้ขอสวยๆ..อ่อ...เอาแหวนขึ้นมาโชว์ด้วยเร็ว.. ''

นิชคุณจับหน้าอูยองหันกลับมามองกล้อง อูยองยอมทำตาม ทั้งคู่ยิ้มอย่างสดใส และโชว์แหวนแนบข้างหน้าอย่างชัดเจน ภาพค่อยๆไหลออกมาจากตัวกล้อง นิชคุณสะบัดเบาๆแล้วมองดูรูป อูยองเองก็สนใจมันเช่นกัน

''รูปนี้สวยจังเลย...เดี๋ยวเอาใส่กรอบแล้วตั้งโชว์เลยดีไหม?''

 นิชคุณหันมาถามอูยอง อูยองพยักหน้าแล้วจับมือนิชคุณ

''ถามอะไรหน่อยสิ!''

''ว่ามาสิ! ''

นิชคุณบอกกับอูยอง คนน้องยิ้มให้บางๆแล้วถาม

''ทำไม...พี่ชายนายถึงนามสกุลไม่เหมือนนายหล่ะ ?''

อูยองมองหน้านิชคุณเหมือนว่าเขาต้องการจะรู้ถึงความเป็นไปของเรื่องนี้

''อย่าบอกน่ะว่า ได้ยินแค่ชื่อนายก็รู้สึกชอบพี่ชายฉันขึ้นมา''

''ป่าวสะหน่อย เล่ามาเถอะหน่าา!!!''

''อ่อเรื่องนั้น...คือเราเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีน่ะ แต่เพราะคุณตาคุณยายเป็นคนเกาหลี และก็เป็นเจ้าของบริษัทคนเก่า พวกท่านบริหารบริษัทนี้อย่างมั่นคง นั้นทำให้ตอนเด็กๆพี่เจย์รักท่านทั้งสองมาก แล้วเมื่อท่านจากไป พี่เจย์ก็เปลี่ยนนามสกุลเป็น ปาร์ค ทันที เพราะเขาตั้งใจจะบริหารมันต่อจากพวกท่าน แล้วเพราะพวรท่านจากไปเพราะอุบัติเหตุที่ไม่สามารถหาข้อสรุปได้ว่าพวกท่านตายได้อย่างไร นั้นทำให้พี่เจย์รีบดันตัวเองไปเรียนต่อ แถมเลือกเรียนนิติเพื่อจะกลับมาเป็นทนายและประธานบริษัท''

''อ่อ...รักมาก ถึงขนาดไม่ยอมใช่นามสกุลพ่อตัวเองที่เป็นคนไทย แต่เปลี่ยนไปใช้นามสกุลตายายแทน พี่นายน่าทึ่งเหมือนกันน่ะ แปลกทั้งพี่ทั้งน้อง แล้วทำไมนายถึงไม่ถูกกัน...??''

''เพราะเรามีนิสัยที่ต่างกันราวฟ้ากับดิน ถึงแม้ว่าเรื่องเรียนจะเก่งขั้นอัจฉริยะเหมือนกัน หล่อพอไปวัดไปวาได้เหมือนกัน แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ฉันชอบทำ แต่เขากลับไม่ชอบทำ และนั้นแหละคือความต่างของเรา มันทำให้เราแบ่งครึ่งคำว่าพี่น้องเหมือนอยู่กันคนละโลก''

''แล้วมันคือเรื่องอะไรเล่า??''

อูยองคิ้วขมวดมากกว่าเก่าเพราะนิชคุณเอาแต่พูดอ้อมๆ

''ขอเนื้อเลยได้ไหม...พูดแต่น้ำอยู่นั้นแหละ''

อูยองจ้องนิชคุณตาขวาง

''ก็ฉันชอบเรื่องอย่างว่า...แต่พี่ฉันไม่ชอบ เขาไม่ชอบให้ฉันเที่ยวเตร่ แต่ฉันก็ทำ เขาไม่ชอบเที่ยวกลางคืน กินเหล้า แต่นั้นคือสิ่งที่ฉันชอบ เขาไม่ชอบให้พวกผู้หญิงเรียกฉันว่าเพลบอย แต่ตรงข้ามกับฉันที่อย่างได้ยินมันเช้าเย็น นี้แหละคือสิ่งที่เราไม่ชอบขี้หน้ากัน ''

''อ่อ...ฉันว่าฉันเข้าข้างพี่นายน่ะ!!''

อูยองพูดออกไปตามที่ใจคิด นั้นทำให้นิชคุณกระตุกเสียงทันที

''ถ้านายจะบอกฉันว่าชอบพี่ฉันมากกว่าฉันละก็...ขอบอกว่าสายเกินไปแล้ว เพราะตอนนี้นายเป็นเมียฉัน และอย่างให้ฉันเห็นว่านายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้พี่ชายฉัน เพราะนั้นจะเป็นต้นเหตุให้ฉันฆ่าพี่ตัวเอง''

นิชคุณพูดจบแล้วทำท่าจะเดินเลี่ยงไป
เสียอารมณ์จริงๆที่เห็นอูยองพูดเข้าข้างเจบอมเหมือนว่าเบอมดีกว่าเขาเป็นไหนๆ

''เดี๋ยวสิ...ฉันไม่ได้พูดสักหน่อยว่าฉันไม่ชอบนาย ห่ามๆเถื่อนๆอย่างนาย ก็น่ารักดีออก ไม่เห็นจะมีเหตุผลที่ฉันจะชอบพี่นายเลยสักนิด''

อูยองดึงมือนิชคุณเอาไว้ คำพูดที่ถูกส่งออกไป สะกดฝีเท้าคนพี่ได้ดีทีเดียว

''ทีหลังอย่าพูดเหมือนเขาข้างมัน...ฉันไม่ชอบที่ใครต่อใครเห็นมันดีกว่าฉัน''

นิชคุณดึงอูยองเข้ามากอด มือข้างซ้ายโอบคนน้องไว้แนบอก แต่มือขวากลับถูกยกขึ้นจับขมับ อูยองเองก็คิดตามคำพูดนั้น
เป็นเพราะเจบอมไม่ชอบนิสัยขอนิชคุณเขาจึงเกลียดน้องชายตัวเอง แต่เหตุผลที่นิชคุณเกลียดกลับเป็นเหตุผลคนละเหตุผลกับที่เจบอมเกลียดเขา เพราะความเกลียดของนิชคุณ แฝงไปด้วยความน้อยใจ ในเมื่อเขาชอบเรื่องเที่ยวเล่นไปวันๆ แต่เจบอมเอาแต่บ้างานบ้าเรียน ทำให้ผู้ใหญ่เห็นว่าใครน่าจะทำได้ดีกว่า พี่น้องที่ห่างกันไม่กี่ปีเลยถูกเปรียบเทียบในแง่บอกและแง่ลบ และใช่นิชคุณถูกมองในแง่ลบซึ่งเขา...ไม่ชอบ!!!


อูยองคลายกอดออกจากนิชคุณแล้วเดินไปหยิบกรอบรูปในตู้ข้างทีวี

''นี้ไงกรอบรูป...มันเหลือจากที่แม่ๆใส่รูปแต่งงานให้เรานะ ใส่รูปนี้แล้ววางไว้ไหนดีน่าาา''

 อูยองพูดเอาใจนิชคุณให้นิชคุณลืมเรื่องที่พูดถึงเจบอม

''วางไว้...ไว้บนห้องนอนละกัน''

นิชคุณพูด เขาดึงมันออกจากมืออูยอง กรอบรูปที่ใส่รุปไว้แล้วเรียบร้อย ถูกนิชคุณโยนลงบนเตียงแบบส่งๆ เขาปิดประตูห้องนอนอย่างไว้แล้ววิ่งลงมา

บันไดขั้นสุดท้ายเกือบจะเอาชีวิตของเขาไป นิชคุณสะดุดเพราะอยู่ๆก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา แต่อูยองที่ยืนมองอยู่ก็วิ่งมารับไว้ทัน

''วิ่งช้าๆหน่อยสิ...เดี๋ยวก็หกล้มกันพอดี ''

นิชคุณมองอูยองแล้วพูดขึ้น

''วันนี้ดูหนังกันดีกว่า...ซื้อไว้ตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ดูสักที ''

อูยองพยักหน้า ทั้งคู่นั่งดูหนังจนหลับไป



------------------------------------------------------------


''6 โมงเย็น เวลานัดของหมอนั้นนี่น่า''

แทคยอนกดดูนาฬิกาทีข้อมือมันโชว์ตัวเลขทีเขาจะต้องทำงาน แทคยอนมองเข็มนาฬิกาที่มันกำลังกระดิกไปข้างหน้าอย่างไม่สิ้นสุด

ชีวิตเขาด้วยหรือป่าว...เขาควรจะเลิกจมอยู่กับความหลอกลวงทีเป็นไปไม่ได้นี้ด้วยหรือป่าว? 

แทคยอนขว้างกุญแจรถออกไปทำตามที่สัญญาไว้กับอูยอง

''ถ้าไม่เห็นว่าเป็นนาย...ฉันไม่ไปทำให้แน่!!''





สนามบินอินชอน


แทคยอนขับรถมาถึงสนามบินตั้งแต่ 2 ชั่วโมงก่อน แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนนัด

''ชักช้าจังว่ะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้กลับเองแม่งเลย โอ๋!ไม่ได้อีก พี่แกไม่ได้อยู่ที่นี้มานานแล้ว คงจำทางไม่ได้  โธ๋โว้ย!รีบๆปรากฎตัวเถอะแม่คุณ กรูเมื่อยยย''

แทคยอนนั่งพิงข้างรถพรางบ่นถึงเจบอมสารพัด


''ไม่ไหวแล้วโว้ย...กลับเองแล้วกัน อารมณ์เสียฉิบ''

แทคยอนไม่สนใจ เขาเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ความเร็วที่เหยียบจนมิด หากใครเดินตัดหน้ามันต้อง

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!!!

''เฮ้ย!คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ อยากมีเรื่องหรือไงห่ะ!!!''

แทคยอนจอดรถแล้วลงมามองหน้าคนเดินตัดหน้ารถชัดๆ

''หน้าตาก็ดี ดูมีสกุลแต่ทำไมเดินไม่ดูทางอย่างนี้ว่ะ ดูจากรูปการน่าจะแก่แล้วน่ะ ไม่รู้จราจรหรือว่ากฏหมายเลยหรือป้า!!!''

แทคยอนเปลี่ยนคำสรรพนามในทันที

''อ้าว!พูดแบบนี้เท่ากับดูถูกกันนิ กฏหมายข้อที่ 238 ฉันสามารถฟ้องนายได้ ข้อหาหมิ่นประมาท''

ชายร่างเล็กวางกระเป๋าแล้วชี้หน้าแทคยอนอย่างอวดดี

''นายเป็นคนตระกูลไหน บอกมา...ฉันจะจัดการนายพรุ่งนี้ อ่อ..ไม่สิ คืนนี้!!!''

''อะไรของป้าเนี่ย อย่าคิดว่ารู้เรื่องกฏหมายมากกว่าแล้วจะมาขู่น่ะ ถอยๆไปได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน''

แทคยอนทำท่าปัดมือให้เจบอมหลบ แต่เจบอมก็ยังยืนอยู่ที่เดิม

''อ้าว..ถอยสิป้า!!!''

แทคยอนกดต่อสายหาใครบางคนก่อนจะปรับเป็นเกียร์ถอยหลังแล้ววิ่งเส้นข้างหลังแทน เพราะเส้นข้างหน้าเจบอมยืนขวางเขาไม่ยอมไปไหน

''โธ๋!นึกว่าจะแน่ ไอ้เด็กเมื่อวานซือ ถ้าฉันเจอนายอีกน่ะ ฉันฆ่านายแน่ หึ!! ''

เจบอมบ่นกับตัวเอง เจ็บใจนักที่ฝีปากของเขาไม่ดีเท่าเมื่อก่อน




''ฮัลโหลด้ง...ฉันมารอนานแล้ว แต่ยังไม่เห็นคนที่นายให้ไปรับเลย ''

แทคยอนเหยียบจนตอนนี้กำลังจะออกจากตัวสนามบินแล้ว

''ยังไม่เจอกันอีกหรอ? พี่เจย์ถึงได้สักพักแล้วน่ะ''

''ไม่เห็นแม้แต่เงา นายอย่าให้ฉันรอเลย มันน่าเบื่อ!!''

แทคยอนบ่นแต่แล้วก็ต้องตีรถกลับเพราะอูยอง

''ลองกลับไปดูอีกทีดีไหม...เผื่อว่าตอนนายขับออกมาพี่เขาอาจจะเดินไปที่จุดนัดพบก็ได้!!''

''เอางั้นหรอ...ก็ได้ เห็นว่านายขอร้องหรอกน่ะ''

แทคยอนกดตัดสายก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปจุดนัดพบอีกครั้ง



''ไม่เห็นจะมีใครเลย...อะ..อ้าว!นั้นมันป้าคนนั้นนิ''

แทคยอนจดรถข้างฟุตบาท มองไปก็เจอแต่เจบอมที่ยืนอยู่ แทคยอนลงจากรถแล้วยืนบนฟุตบาทข้างๆเจบอม

''นินาย!อย่าบอกน่ะว่าตามฉันมา''

 เจบอมหันมาเห็นแทคยอนพอดี

''ป่าวสะหน่อย...ฉันมารอพี่ของเพื่อนตั้งหาก''

แทคยอนพูดเสียงเรียบ ไม่อยากจะพูดให้ปรอทแตก บทสนทนาจบลงทั้งคู่ไม่พูดคุยกัน จนแทคยอนนึกสงสัย

นี้ก็ 2 ทุ่มแล้วทำไมพี่ของไอ้นิชคุณนั้นยังไม่มาอีก แล้วทำไมป้าคนนี้ยังไม่ไปสักที หรือว่า...ไม่มั้ง มันคงจะบังเอิญเกินไป 

''แล้วนายรอคนมารับหรอ?''

แทคยอนหันไปถามเจบอมที่ยืนอ่านหนังสือกฎหมายเล่มใหญ่อยู่ เจบอมที่ได้ยินก็ปิดหนังสือแล้วหันมาตอบ

''ฉันกำลังรอเพื่อนของน้องชายอยู่ เห็นแม่บอกว่าน้องฉันมารับไม่ได้เลยให้เพื่อนของน้องมารับแทน''

เจบอมตอบตามความจริง อันที่จริงหมอนี้ก็ดูเป็นคนดีเวลาที่พูดจาดีๆกับเขา แต่นั้นทำให้แทคยอนตกใจ

อย่าบอกนะว่าเป็นหมอนี้...ไม่น่ะ

''ละ..แล้ว..นายชื่ออะไร..ชื่อ ปาร์ค เจบอม หรือป่าว?''

แทคยอนเอียงคอถาม แล้วเจบอมก็ตอบกลับทันที

''นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง...หรือว่านายเป็นเพื่อนน้องชายที่มารับฉัน''

เจบอมลากกระเป๋ามาใกล้

''ก็คงงั้นมั้ง! ''

แทคยอนเกาหัวแก้ขัดแล้วยกกระเป๋าขึ้นหลังรถ

''ฉันกะไว้อยู่แล้วว่าน้องชายฉันต้องคบเพื่อนชั่วๆแบบนี้ สันดานไม่เคยเปลี่ยนไอ้น้องสารเลวเอ๊ย!!!''

เจบอมเปิดประตูแล้วเขาไปนั่งในรถ แทคยอนเดินมาขึ้นอีกฝั่ง

ปัง! เสียปิดประตูกับสีหน้าไม่พอใจทำให้เจบอมตกใจนิดๆ

''ฉันไม่ใช่เพื่อนเลวๆของน้องนาย ฉันเป็นเพื่อนของภรรยาน้องชายนายตังหาก กรุณาเข้าใจให้ถูกด้วย ฉันไม่อยากนับญาติกับน้องนายเหมือนกัน ''

แทคยอนเหยียบคันเร่งทันทีที่พูดจบ ตัวของเจบอมถูกดันไปด้านหลังตามแรงเร่งของรถ

''จะให้ไปส่งที่ไหน?''

''น้องชายฉันแต่งงานแล้วหรอ? แม่ไม่เห็นบอก ''

''อาจเพราะกลัวว่าลูกคนโตอย่างคุณจะมาขัดขวางหรือป่าว ท่านถึงไม่ยอมบอกคุณ''

 แทคยอนว่าแดก

''หุบปากนายไปเลย...งั้นไปหาไอ้น้องตัวดีก่อนแล้วค่อยไปหาแม่''

''นิ!ป้า ฉันมีงานทำเยอะแยะน่ะ จะให้เป็นคนขับรถให้ป้าทั้งวันทั้งคืนเลยหรือยังไง? ''

แทคยอนหันมามองนิดๆแล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้า

''ก็แล้วนายอุส่าห์ยอมมารับฉันแทนมัน...งั้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จก่อนสิ แล้วค่อยกลับ''

''เออๆ..เรื่องมากที่หนึ่ง ''

แทคยอนบ่นเบาๆแต่นั้นก็ทำให้เจบอมได้ยิน




20 นาที กับการขับรถ และแล้วมันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของน้องชาย
เจบอมกระตุกยิ้มนิดๆ แล้วเปลี่ยนสีหน้าทันที

''หลังนี้ใช่ไหม?''

''ชะ..ใช่!''

'' ขอเวลาแค่ 10 นาที นายรออยู่ที่รถเนี่ยแหละ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปทักทายน้องสุดที่รักหน่อย ''

เจบอมเดินหายเข้าบ้านไป

ถึงตอนนี้ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่ายอมทำตามเจบอมได้ยังไง ทั้งๆที่เมื่อกี้เขากำลังอารมณ์เสีย แถมเจอเจบอมกวนประสาทอีก อะไรกันว่ะ...งงตัวเอง!!!



''ว่าไง...ไอ้น้องชาย!''

เจบอมพูดพรางเอามือข้างขวาเปิดประตูบ้าน เสียงที่น่าขนลุกทำให้นิชคุณสะดุ้งทันที หนังที่กำลังมันถูกนิชคุณกดปิด

''แกมาบ้านฉันทำไม...??? ''

''แวะมาดูหน้าเมียแกน่ะสิ เพลบอยห่ามๆอย่างแก มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วหรอว่ะ?''

เจบอมพูดพรางยิ้มให้อูยองที่ยืนข้างนิชคุณ เจบอมเดินเข้ามาข้างในบ้านอย่างถือวิสาสะ เขาเดินเข้ามาใกล้อูยอง

''เมียแกน่ารักดีนี้หว่า...ไว้ผลัดกันชมดีไหมว่ะ?''

''เอามือสกปรกของแกออกจากหน้าเมียฉันนะโว้ย แล้วก็ไสหัวของแกออกไปจากบ้านฉันสะ''

นิชคุณชี้นิ้วไปที่ประตู แล้วมองหน้าเจบอม

''นี้แกเลิกสันดานชั่วๆแล้วจริงหรอว่ะ...ยินดีด้วยน่ะที่แกสลัดสันดานเพลบอยของแกออกไปได้ สงสัยจะรักจริง''

เจบอมเชยคางอูยองเบาๆแล้วเดินเลี่ยงไปที่บันได ชั้น 2 เนี่ยแหละที่เขาอยากดู

''เฮ้ย!ฉันบอกให้แกออกไปไง ลงมาเดี๋ยวนี้น่ะ!!''

นิชคุณวิ่งตามเจบอมขึ้นไป จะมีก็แต่อูยองที่นั่งบทโซฟาอย่างใจเย็น

''พี่น้องเขาแกล้งกันสนุกดีน่ะ''

 เจบอมเปิดประตูห้องทุกห้อง และห้องที่มีรูปแต่งงานติดไว้ที่กำแพงเนี่ยแหละเป็นห้องนอนของน้องชาย เจบอมเปิดเข้าไป เขาเห็นรูปถ่ายใส่กรอบสีเหลืองวางอยู่กลางเตียง ที่นิชคุณเป็นคนโยนมันเอาไว้เมื่อตอนบ่าย เจบอมไม่สนใจรูปภาพในนั้น เขาเหวี่ยงมันขึ้นไปบนหลังตู้ที่มีกระเป๋าเดินทางวางอยู่ และนิชคุณก็เข้ามาพอดี เจบอมกระโดดขึ้นนอนบนเตียงนุ่ม นิชคุณเองก็ไม่ทันได้เห็นตอนที่เจบอมโยนกรอบรูปของเขา

''แกลงไปเดี๋ยวนี้น่ะ! ใครใช้ให้แกมานอนบนเตียงฉัน ลงไป!!!''

นิชคุณตะคอกใส่พี่ชาย เจบอมหัวเราะชอบใจก่อนจะยอมลง

''ฉันก็ไม่ได้อยากจะนอนบนเตียงแกนักหรอก นึกถึงตอนที่แกมีอะไรกับเมียแล้วมันขยาดผิวหนังฉันว่ะ ที่มาหาก็เพราะอยากเห็นสีหน้าทุกรสชาติของแกเท่านั้น 555''

เจบอมหัวเราะชอบใจที่แกล้งน้องชายได้สำเร็จ

''งั้นฉันไปล่ะน่ะ บาย. ''

เจบอมพูดแล้ววิ่งลงบันได เขายิ้มให้อูยองที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้ววิ่งออกไปหน้าบ้าน นิชคุณที่มองตามในใจก็นึกอมยิ้มที่พี่ชายดูเหมือนจะอารมณ์ขันขึ้นเวลาคุยกับเขาซึ่งแต่ก่อนไม่มี ดีแต่ด่าว่าสารพัด

อาการปวดหัวกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว นิชคุณล้มลงบนเตียงนอนสักพัก เขาพยายามเก็บอาการแต่ดูเหมือนนับวันมันก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น แต่เขาก็ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้เลย เพราะอูยองไม่ยอมอยู่ห่างจากเขา





''ไปไหนอีก?''

แทคยอนที่ขับรถอยู่หันมาถามเจบอมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

''บ้านแม่ฉัน..นายรู้จักใช่ไหม?''

''ก็อื้ม!''

แทคยอนรับคำแล้วขับรถมุ่งหน้าไปบ้านแม่ของนิชคุณทันที

จะไม่ให้ฉันรู้จักได้ยังไง ในเมื่อบ้านหลังนี้เป็นบ้านของแม่นิชคุณที่เหยียบย่ำความเป็นเพื่อนของฉันแล้วยังยัดเยียดให้อูยองแต่งกับลูกชายของมัน

ไม่นานแทคยอนก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน  

''ขอบใจที่มาส่งถึงสองครั้ง เอาเป็นว่าฉันจะไม่เอาเรื่องนายที่หมิ่นประมาทฉันก็แล้วกัน''

เจบอมเดินไปเอากระเป๋าที่หลังรถแล้วพูดไปด้วย

''ไม่เป็นไร!''

แทคยอนขับออกไปทันทีที่พูดจบ

''ไอ้หมอนี้ไปไวมาไวจริง ฉันยังไม่ทันได้ถามชื่อเลย แต่ก็เอาเถอะ ฉันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องจำชื่อนายอยู่แล้ว!!!''

เจบอมบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเข้าบ้าน
















นายสองคนอาจไม่รู้   ''ไอ้คำว่าคู่กัด มันมักจะลงเอยด้วยคำว่าคู่รักเสมอ'' 


****************************************************************


ไรเตอร์ขอกราบงามๆน่ะค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักของไรเตอร์ทุกคน
ติดปีใหม่แล้วงานศพพ่อเพื่อนทำให้ไม่สามารถกดนิ้วลงในคีบอร์ดได้
แต่ตอนนี้วางแล้วน่ะตัวเธอ พร้อมที่จะเรียบเรียงเรื่องให้สม่ำเสมอแล้วหล่ะ 

ยังไงก็อย่าพึ่งหนีหายไปไหนสะก่อนหล่ะ
เพราะถ้าเลิกอ่านเรื่องนี้ไปล่ะก็จะต้องเสียใจสุดๆ
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นแล้ว ติดตามๆด้วยนร้าาาาาา

เม้นๆให้เขาตัวน่ะตัวเธอ จ๊วบๆ