[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #13 : ตรวจ!

ที่โรงเรียน...ฟ้ายามแจ๋มใส!!

เพื่อนๆในห้องพากันแซวอูยองกับนิชคุณที่เดินจุงมือกันมาแต่ไกล

''ฉันว่า 2 คนนั้นถึงไหนต่อไหนกันไปแล้วมั้ง?''

เพื่อนชายคนนึ่งพูดระหว่างที่อูยองกับนิชคุณกำลังเดินมา

''ฉันว่าดูจากท่าทีก็คงน่าจะใช่ว่ะ! ''

เพื่อนชายร่วมห้องอีกคนเสริม  และนั้นทำให้ผู้ฟังหมดความอดทน
แทคยอนเควี้ยงหนังสือเคมีเล่มหนาเข้าหน้าเพื่อนคนนั้นอย่างจัง

''อะ..โอ๊ย! ''

แรงเหวี่ยงที่ไม่ปราณี ทำให้เพื่อนชายคนนั้นร่วงลงไปกองที่พื้น 

''หุบปาก...ฉันรำคาญ!! ''

แทคยอนพูดจบก็เดินเข้าห้องไป

เรื่องของเรื่องคือไม่อยากฟังว่า 2 คนนั้นกำลังมีความสุขด้วยกันเท่านั้นเอง




''นั้นแน่ะ!!! เดี๋ยวนี้สามีเดินมาส่งถึงห้องเชียวน่ะ!!''

เพื่อนชายคนเดิมว่าพรางลุกขึ้นมานั่งที่ตัวเอง อูยองแค่ยิ้มให้บางๆเขาไม่ได้สนใจเพื่อนคนนั้นมากนัก

''พี่ไปเรียนน่ะ...แล้วจะมารับ''

นิชคุณทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง อูยองเองก็เดินเข้าห้องโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร


''อะ..อ้าว! แทค วันนี้มาเช้าจังน่ะ!!''

อูยองนั่งลงข้างๆแล้วหันไปพาดกระเป๋าไว้กับเก้าอี้ด้านหลัง

''อะ..อื้ม!นายก็มาเช้าเหมือนกันนิ''

''อ่อ..อื้ม!วันนี้พี่คุณ...อะ..เอิ่ม..วันนี้หมอนั้นมีรายงานหน้าชั้นแต่เช้าน่ะ ฉันก็เลยต้องมาเร็วไปด้วย ''

อูยองตอบกลับ เขาเรียกนิชคุณว่าพี่จนชินสะแล้ว แต่ต่อหน้าแทคยอนมันดูแปลกๆที่จะเรียกเขาเลยต้องเปลี่ยนแปลงสรรพนาม

''ดูนายสนิทกันจังน่ะ!?''

แทคยอนถามเสียงเรียบ แล้วทำเป็นเปิดหนังสือไปมา

''ก็..ไม่เท่าไหร่หรอ แค่ฉันรับได้ แล้วเขาก็รับได้น่ะ มันเลยดูเหมือนว่าจะดีขึ้น แต่ที่จริงก็ไม่ได้แต่ต่างจากแต่ก่อน''

อูยองชี้แจงข้อสงสัยที่แทคยอนตั้งขึ้น เหมือนจะรนๆหน่อย แต่ก็หาเหตุผลได้ทันเวลา

''อื้ม! ฉันเห็นว่านายดูร่าเริงเหมือนแต่ก่อนที่ยังไม่ได้แต่งงานน่ะ ก็เลยนึกสงสัย!''

''โอ๊ย!ไม่มีอะไรสำคัญนักหรอก''

''อะ..อื้ม!! ''

อูยองยิ้มเจื่อนๆเมื่อน้ำเสียงของแทคยอนเหมือนจะไม่เชื่อเขา




-----------------------------------------------------------------------------



''เฮ้ย!ไอ้คุณ หายไปไหนมาว่ะ? อย่างบอกน่ะว่า....?''

เพื่อนชายหันมาทักทันทีที่นิชคุณมาถึง

''ในหัวแกมีแต่เรื่องพวกนั้นหรือไง? แต่มันก็ใช่น่ะ...แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด''

นิชคุณยกยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆเพื่อนสาว

''ว่าไงลูน่า!ไม่เห็นเธอจะทักฉันบ้างเลย''

''อื้ม!หวัดดี ''

ลูน่ากล่าวสั้นๆนั้นทำให้นิชคุณแปลกใจ นิชคุณหันหน้าออกไปอีกฝั่งแล้วทำสายตาสื่อสารกับเพื่อนชายในกลุ่ม เพื่อนๆที่เหลือบอกให้นิชคุณลุกออกมา แต่ด้วยเหตุผลอะไรนั้น..เขาไม่รู้?

นิชคุณยอมลุกตามที่เพื่อนๆบอก แล้วเขาก็คลายความสงสัยได้อย่างรวดเร็ว

''อย่าพึ่งไปยุ่งกับยัยนั้นเลย...ยัยนั้นพึ่งโดยแทคยอน น้องไฮสคูลปี 3 หักอกมา''

''หรอ? ฉะ..ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย อ๊ค แทคยอนน่ะหรอ? ''

นิชคุณถามเพื่อต้องการให้เพื่อนยืนยันคำตอบอีกครั้ง

''ใช่!น้องคนนั้นแหละ อย่าบอกน่ะว่า ...นายรู้จัก''

เพื่อนชายคนนึ่งพูดขึ้นเมื่อนิชคุณเริ่มถาม

''ก็..อื้ม!เพื่อนเมียฉันเอง!!''

''น้องคนนั้นแสบมากเลยแหละ เล่นสะยัยนี้ลงไปดิ้นกับพื้นเลยอะ ''

''ตั้งแต่เมื่อไหร่?''

''เมื่อวานที่นายไม่มานั้นแหละ เขานัดเจอกันข้างนอกหลังเลิกเรียน!!''

ทุกคนเริ่มจับกลุ่มแล้วเสียงทุกคนก็เงียบสนิท เพื่อตั้งใจฟัง

''ยัยลูน่าบอกพวกฉันว่าจะออกไปเดทกับรุ่นน้องในโรงเรียน พอฉันถามว่าใครก็ไม่ยอมบอก พวกฉันก็เลยขับตามไป แล้วแกรู้ไหนฉันเห็นอะไร? ฉันเห็นรุ่นน้องคนนั้นจอดรถในซอยแคบๆซอยนึงไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ พวกฉันก็เลยเลี้ยวตามแต่แกล้งขับเลยไปแล้วหยุดดูไกลๆ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่สักพักยัยนั้นก็ลงไปกองกับพื้นแล้วก็ชักดิ้นชักงอ ส่วนน้องคนนั้นก็ขับรถออกไปเลย หลังจากนั้นพวกฉันก็เลี้ยวรถกลับมาแล้วรับยัยนั้นไปด้วย ยัยนั้นไม่ยอมเล่าอะไร..เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว เรื่องก็มีเท่านี้แหละ''

เพื่อนชายพูดจบก่อนจะถอนหายใจ

''ฉันว่าคงขัดใจกันล่ะมั้ง? เพราะเท่าที่ฉันรู้จักแทคยอน เขาก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร? ''

นิชคุณพูดเหมือนจะแก้ตัวแทน

''งั้นหรอ?? แต่ยัยนั้นเอาแต่บนว่า ไอ้ชั่วๆ เนี่ยน่ะที่แกบอกว่ารุ่นน้องคนนั้นไม่ได้มีพิษสงอะไร?''

''ฉันก็ไม่ได้รู้จักขนาดนั้น แต่ดูจากภายนอกก็ไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นนิหว่า''

นิชคุณขมวดคิ้วแล้วตบเขา
หรือเพราะเรื่องในหนังสือพิมพ์เป็นเรื่องจริง
เพราะแทคยอนต้องการให้อูยองเห็นว่าเขาก็ทำได้...แบบฉัน...งั้นหรอ?

นิชคุณนึกมันในใจก่อนจะหันไปสนใจงานที่ต้องรายงาน






ตกเย็น


นิชคุณเดินมารับอูยองที่ห้องเรียนห้องเดิม ดูเหมือนเขาจะลั้ลลาเกินเหตุจนแทคยอนนึกหมั่นไส้

''อูยองจร้าาาาา...กลับบ้านกัน!!''

ทั้งๆที่ห้องอูยองยังไม่หมดคาบเรียน แต่คนพี่กลับยืนเกาะประตูต่อหน้าต่อตาอาจารย์
มันแปลกตรงที่อาจารย์ไม่ว่าอะไร แถมยังอนุญาติให้อูยองกลับก่อนเพื่อนๆคนอื่นๆอีกตังหาก

''อูยอง!พี่เขามารับแล้วน่ะ''

''  คะ..ครับ!! ''

อูยองตอบรับอาจารย์แล้วหันไปทำหน้ายักษ์ใส่นิชคุณ
มาไม่รู้เรื่องรู้ราว แถมจะเอาเขากลับบ้านก่อนเวลาเลิกเรียนอีกตังหาก

เพื่อนๆในห้องแซวกันให้แล้ว เสียงโห่ เฮฮา ดังขึ้นได้ไม่นานก็ดับลง เนื่องจากอาจารย์หันมาทำหน้ายักษ์ใส่ อูยองเก็บหนังสือก่อนจะหันไปลาแทคยอน

''ฉันกลับก่อนน่ะ...หมอนั้นทำให้ฉันขายขี้หน้าอีกแล้ว!!''

แต่เสียงนั้นผ่านทะลุหูของแทคยอนไป
เหมือนลมที่พัดผ่าน ไม่มีใครได้ยิน..จึงไม่มีใครตอบ
แต่แทคยอนได้ยินมันเต็มๆ เพราะเสียงนั้นมันไม่ใช่ลมแต่เป็นเสียงของคนที่เขารัก
แต่ไม่อยากสนใจให้รู้สึกเจ็บเท่านั้นเอง

อูยองทำหน้าเอ๋อๆ แล้วสะพายกระเป๋าเดินออกมา เสียงตีทีไหล่ทำให้เพื่อนๆในห้องหันมามอง

''ยังเรียนไม่เสร็จเลย แล้วทำไมถึงมาเรียกก่อนเวลา ไม่ดูตารางสอนบ้างหรือไง? ''

''ไม่ดู...เขาเลิกตัวเองก็ต้องเลิก''

''ยังเรียนไม่ทันจะรู้เรื่องเลย''

อูยองเอ็ด

''อ่านเอาก็ได้นิ...วันนี้กลับบ้านเถอะ รู้สึกเหมือนว่าจะไม่สบาย''

''อืมๆ! ''

อูยองเดินลากนิชคุณออกมาจากบริเวณหน้าห้อง แล้วพาไปที่รถทันที



''งั้นก็กลับบ้าน...พักให้นานๆไปเลยน่ะ!!''

อูยองประชดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง

ปึง!!

''แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย มารับก่อนเวลาเลิกแค่ 15 นาทีเนี่ยน่ะ เฮ้อ!! ''

นิชคุณถอยหายใจ
ให้ตายเถอะ..นับวันอูยองยิ่งอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เขาเองเิริ่มจะกลัวอารมณ์ขี้วีนนี้แล้วเหมือนกัน ไม่รู้เมื่อไหร่ที่อูยองเป็นแบบนี้ แต่มันก็น่ารักดีน่ะ

การที่มีคนๆนึ่งอยู่ข้างๆ
คอยวีนเวลาที่แอบมองสาว
คอยใส่อารมณ์เวลาที่ทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจ
นี้สิน่ะ จาง อูยอง!!!

นิชคุณคิดพรางเปิดประตูรถ ทั้งคู่นั่งเงียบตลอดทางจนถึงบ้าน




นิชคุณเอาใจอูยองโดยการวิ่งไปเปิดประตูรถให้ แล้วอูยองก็แอบขำท่าทางเขานิดๆ [เขาเห็น!!!]

นิชคุณจับมืออูยองเอาไว้ก่อนจะปิดประตูรถเบาๆ

''หายโกรธแล้วน่ะ! ''

นิชคุณตีมืออูยองเบาๆ

''ไม่ได้โกรธสะหน่อย!! คิดไปเอง''

อูยองสะบัดมือเข้าบ้าน เขาไม่ได้หันกลับมามองคนพี่...ที่ตอนนี้ล้มลงไปกองที่พื้น!!!

นิชคุณจับหัวแล้วลงไปนอนกลิ้งข้างๆล้อรถ เป็นจังหวะเดียวกับที่อูยองหันกลับมาพอดี

เขารู้สึกว่ามันนานเกินไป ถ้าเขาทำท่าทีแบบนี้ ปกติคนพี่ก็จะวิ่งตามเขาเข้ามาแล้ว แต่ทำไมครั้งนี้กลับไม่วิ่งตามเข้ามา และเมื่อเห็น อูยองก็ต้องเป็นฝ่ายวิ่งออกไปหานิชคุณสะเอง

''พะ..พี่คุณ..เป็นอะไร? ทำไมลงไปนอนแบบนั้น!!''

อูยองวิ่งเข้ามาประคองคนพี่ให้ลุกขึ้นนั่ง นิชคุณบีบขมับแรงๆก่อนจะกระพริบตาอีก 2-3 ที

''เจ็บ...เจ็บตรงนี้!''

นิชคุณเอามืออูยองจับที่ขมับตัวเอง มือของเขาสั้นไปหมด จนอูยองนึกตกใจทำไมถึงมือสั้นมากขนาดนั้น

''ไหน..ตรงนี้ใช่ไหม? ให้ผมดูหน่อย''

อูยองกดลงข้างๆขยับแล้วนวดคลึงมันซ้ำๆ

''เป็นยังไงดีขึ้นหรือป่าว?''

อูยองมองหน้านิชคุณที่ตอนนี้ขึ้นสีจนน่ากลัว เหมือนว่ากำลังขาดออกซิเจนอย่างนั้นแหละ ทำไมหน้าถึงเขียวขนาดนั้น

นิชคุณหายใจหนักๆก่อนทีน้ำตาจะไหลตามลงมา

''ปวดมากเลย! ''

นิชคุณลงไปนอนราบกับพื้น

''มะ..ไม่ไหวแล้ว..อะ...อูยอง...ช่วยพี่ที!!''

เสียงนั้นทำให้อูยองอึ้งไป ปวดมากขนาดนั้นเลยหรอ?
ท่าทางตะเกียดตะกายแบบนั้นเหมือนกำลังทรมานอย่างหนัก

''งั้น...งั้นไปโรงพยาบาล!''

อูยองหามปีกข้างของนิชคุณแล้วค่อยๆเปิดประตู เขาดันให้นิชคุณเขาไปนั่งที่ข้างคนขับแล้ววิ่งไปนั่งอีกฝั่งทันที

รถสปอร์ทที่พึ่งจอดเมื่อกี้ ถูกแล่นออกสู่ท้องถนนอีกครั้ง 220กิโลเมตร/ชั่วโมง ทำให้รถคันอื่นขับหลบกันวุ่นวายไปหมด 


ไม่ถึง 15 นาที อูยองก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล เขาเรียกบุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลให้มาอุ้มนิชคุณเข้าไป

แต่ดูเหมือนอาการปวดหัวเื่มื่อกี้จะทุเลาลงแล้ว นิชคุณเดินลงจากรถช้าๆแล้วนั่งบนรถเข็นที่บุรุษพยาบาลเตรียมให้ก่อนที่อูยองขะเข็นเขาเข้าไป



''ผมว่า..พี่X-ray สมองเถอะ!''

อูยองหยุดเข็นรถ แล้วเดินมานั่งด้านหน้ารถเข็นของนิชคุณ

''พักหลังๆที่ชอบทำเป็นปวดหัวเนี่ย...บอกมาน่ะว่าพี่ปวดจริงๆ แต่แกล้งว่าไม่ได้ปวด''

อูยองจับผิดนิชคุณได้แล้ว อาการเจ็บที่เขาเห็นนิชคุณทำตั้งแต่อาทิตย์ก่อน ทำให้เขาจับได้ว่าที่นิชคุณทำมันไม่ใช่แค่เล่นๆ แต่เขาปวดจริงๆ

''อะ..อื้ม!''

นิชคุณตอบสั้นๆ เขามึนหัวมากๆ เหมือนว่ามันจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ

อูยองเข็นรถเข็นนิชคุณไปที่หน้าห้องตรวจ ก่อนจะใช้เส้นสายนิดหน่อยเพื่อขอลัดคิว แต่ไม่มีผลกระทบมากนักเพราะคนไข้ที่มาตรวจในวันนี้น้อยมาก จึงมีห้องว่าให้เข้าใช้ได้ทันที

''เดี๋ยวเชิญคุณนิชคุณด้านนี้น่ะค่ะ ญาติคนไข้จะเขาไปด้วยหรือป่าวค่ะ''

พยาบาลหันมาถามอูยองซึ้งอูยองก็พยักหน้า แต่นิชคุณกลับตอบว่่า.....

''ไม่! ผมเขาไปคนเดียวพอ''

นิชคุณบอกกับพยาบาลหน้าห้องแล้วหันไปหาอูยอง

''รอพี่ข้างนอกแปปนึงน่ะ''

นิชคุณลูบแก้มอูยอง เหมือนอูยองจะไม่เข้าใจเหตุผลนั้น แต่ก็ยอมรออยู่ด้านนอกโดนไม่ได้พูดอะไร




นิชคุณเขาไปนานเกือบ 1 ชั่วโมงก่อนจะออกมาแล้วยิ้มให้อูยองกว้างๆ

''เป็นอะไรหรือป่าว..มีอะไรผิดปกติไหน? ''

อูยองเด่งตัวออกจากเก้าอี้ทันทีที่นิชคุณโผล่หน้าออกมา

''หมอบอกว่าแค่เครียดไปน่ะ...ให้พักผ่อนมากๆ''

นิชคุณพูด

''ไม่เชื่อหรอก...อาการปวดหัวของพี่เมื่อกี้ไม่เหมือนกับที่พี่พูด ต้องทีอะไรมากกว่านั้น!!!''

อูยองทำท่าจะเดินไปถามคุณหมอที่พึ่งเดินออกมาจากห้องตรวจ แต่นิชคุณจับแขนเอาไว้ได้ทัน

''กลับบ้านเถอะ...พี่อยากพักผ่อนแล้ว! ''

นิชคุณดึงอูยองแต่อูยองขืนตัว

''ปิดบังอะไรหรือป่าว? ''

''ป่าวน่ะ...ก็บอกว่าแค่เครียดๆไง ไม่เชื่อกันบ้างเลย!!''

นิชคุณสะบัดมือออกแล้วเดินล่วงหน้าไปที่รถ
ในใจแอบเสี่ยงนิดๆว่า อูยองจะไม่ตามเขามา แต่จะเดินไปถามหมอแทน นิชคุณใจเต้นแรง เหมือนว่าสมองของเขาจะบีบเข้าหากันอีกแล้ว นิชคุณเอามือจับขมับด้านซ้ายก่อนจะล้วงแผงยาในกระเป๋ากางเกงออกมา มันคือยา... 


''พี่คุณ..รอก่อนสิ!!''

อูยองเลือกที่จะวิ่งตามเขามา

ขอบคุณพระเจ้าที่เขายังเห็นผมสำคัญกว่าผลการตรวจ 

ทั้งคู่ขับรถกลับบ้าน ในรถมีเพียงความเงียบที่เข้าปกคลุม

อูยองคิดแต่เพียงว่าไม่อยากกวน อยากให้นิชคุณพักให้มากๆเหมือนที่เ้จ้าตัวเป็นคนบอก แต่อีกใจก็คิดว่าอาการปวดหัวที่เขาเห็นนั้น มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยจริงๆ เป็นไปได้ยังไงที่สมองไม่ได้เป็นอะไรเลย ทั้งๆที่อาการปวดหัวก่อนหน้านี้มันน่าตกใจ


อูยองคิดไปพรางๆ มือที่จับพวงมาลัยรถอยู่สั้นเล็กน้อยเพราะความกลัวอะไรบางอย่าง???

ส่วนนิชคุณเองก็คิด...คิดเรื่องที่หมอพูดกับเขา



''เอิ่ม...ผลการตรวจทั่วไปปกติดีน่ะครับ''

''ขอบคุณมากครับคุณหมอ!''

''แต่หมอขอแนะนำว่าอย่าคิดอะไรมากๆน่ะครับ อย่าพยายามใช้สมองคิดอะไรให้ซับซ้อนมากนัก ''

''ทำไมหรอครับ?''

''หมอตรวจพบอะไรบางอย่างทีสมองของคุณ นั้นอาจเป็นต้นเหตุที่คุณมีอาการปวดหัวอย่างหนัก''

''ทำไมหรือครัับ...หรือสมองผมผิดปกติอะไรหรือป่าว? ''

''ไม่หรอครับ!ทุกอย่างปกติดี แต่หมอตรงพบเนื้องอกในสมองซีกซ้ายของคุณ มันมีขนาดประมาณ 8 เซน ซึ่งใหญ่มากพอสมควร และหมอก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่านั้นเป็นเนื้อดีหรือเนื้อร้าย''

''ระ..หรอครับ! แล้วผมควรทำยังไง ''

''หมอจะให้ยาไปกินเพื่อยื้อระยะในการเติบโตของมัน หมออย่างให้คุณมาผ่าตัดให้เร็วที่สุด เพื่อความปล่อยของคุณเอง เพราะเนื้อมันกำลังโตตามตัว หากไม่รีบเอาออกอาจส่งผลถึงชีวิตคุณ''

''คะ..ครับ! ''

''ยาต้องกินอย่าเคร่งครัดน่ะครับ ห้ามหยุดกินจนกว่าคุณจะมาพบแพทย์อีกครั้ง''

''คะ..ครับ! เอิ่ม..หมอครับ!! ช่วยเก็บเป็นความลับได้ไหมครับ...ผมไม่อยากให้ใครรู้ ''

''อ๋อครับ!แน่นอน มันเป็นความลับของคนไข้อยู่แล้ว''

''ถ้าไม่ใ่ช่ผมที่เป็นคนถาม คุณหมอก็ห้ามบอกเด็ดขาดน่ะครับว่าผมเป็นอะไร''

''ครับ! หมออยากให้คุณดูแลตัวเองให้มากกว่าเดิม เหล้า บุหรี่ถ้าเลิกได้ก็เลิกน่ะครับ เพราะมันมีสารบางตัวทีจะเร่งการเติบโตของเนื้องอก ''

''คะ..ครับ!ขอบคุณมากครับคุณหมอ แล้วผมจะหาเวลามาผ่าตัด ''

''หมอเน้นย้ำว่า เร็วที่สุดน่ะครับ!!!''

''ครับ!!''

บทสนทนาทั้งหมดที่มีเพียงเขาและหมอเจ้าของไข้เท่านั้นที่รู้
มันเป็นบทสนทนาที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ที่รู้ๆคือ.......



















มันคือความจริงๆที่เขาต้องเผชิญ










*******************************************************************



อิอิ!น่าเศร้า บทความไรเตอร์โดนแบนนนนน
ตอนที่ 10 NC เต็มๆ เลยโดนแบบเต็มๆเหมือนกัน

เสียใจสำหรับคนที่เขามาอ่านที่หลังด้วยน่ะค่ะ
มันจำเป็นต้องลบจริงๆ ไม่งั้นเขาจะลบบทความไรเตอร์ทิ้งทั้งเรื่องซึ้ง...ไม่ได้!
ไรเตอร์ต้องต่อให้จบ

เม้นๆให้เขาด้วยน่ะ มีกำลังใจจากรีดเดอร์เนี่ยแหละ
ถึงไม่คิดที่จะท้อในการต่อบทความต่อไป
ถึงแม้ว่าจะโดนแบนไป 1 ตอนแล้วก็ตาม 555

รักน่ะจ๊วบๆ เธอคือดวงใจของฉันนนนน!! ♥♥♥