[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #15 : สายสืบ

บริษัท T&K กรู๊ป


''ท่านประธานค่ะ วันนี้มีประชุมตอนบ่าย จะให้ดิฉันโทรเลื่อนไหมค่ะ''

เลขาหน้าห้องกล่าวทันทีที่เจบอมเดินออกมา

''ไม่ครับ! ผมต้องการให้ทุกคนในบริษัททำตัวเป็นปกติที่สุด ไม่ต้องทำเป็นเดือดเนื้อร้อนใจเพราะบริษัทกำลังจะแย่ แต่ให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็พอ ประสานงานคนอื่นๆด้วย ''

เจบอมพูดก่อนจะถลกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูนาฬิกา

''ถ้าคนในบริษัทแตกตื่น มันก็จะใช่จังหวะนี้หนีออกมาแล้วหายตัวไป ผมต้องจับสายของมันให้ได้''

'' ค่ะ! ดิฉันจะประสานงานช่วยท่านประธานอย่างเต็มที่ค่ะ''

''ดีมาก! อีก 2 ชั่วโมงผมจะต้องหามันเจอแน่นอน''

เจบอมเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง



2สัปดาห์ผ่านไปอย่างน่าใจหาย อาการปวดหัวของนิชคุณที่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ทำให้เขาหยุดเรียนอย่างไม่มีกำหนดเปิดจนกว่าจะดีขึ้น และนั้นไม่ต้องสงสัยเพราะแม่อูยองสั่งให้อูยองอยู่ด้วย ซึ่งนั้นหมายถึงอูยองเองก็หยุดเรื่องแบบไม่มีกำหนดเปิดด้วยเช่นกัน

ด้านเจบอมก็หาตัวการอย่างเร่งรีบ ยิ่งปลอดไว้นานบริษัทก็ยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น ข่าวคราวของบริษัทที่กำลังจะแพร่ออกไป ถูกเจบอมหยุดยั้งไว้ได้ทัน เขายื่นคำขาดกับพวกนักข่าวว่าบริษัทของเขาไม่ได้เกิดเรื่องราวเหล่านั้น ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด นั้นอาจทำให้พวกนักข่าวเชื่อได้สักพัก แต่ก่อนที่พวกนักข่าวจะสืบรู้ว่าจริง เขาต้องจับสายที่แฝงตัวเข้ามาให้ได้เสียก่อน

และด้วยสติปัญญาความเฉลียวฉลาดที่ไม่น้อยหน้าน้องชาย เขากำลังแสดงความสามารถที่เหลือเชื่อของตัวเองออกมา เด็กหนุ่มวัย 23 ปี จะจัดการกับปัญหานี้แบบชิวๆ




''แม่ครับ!ผมจะทำงานสะดวกกว่านี้ ถ้าแม่ไม่เดินไปเดินมา''

เจบอมหันมาขึ้นเสียใส่แม่ของเขาที่เดินวนไปวนมา

''ก็แม่กลัวว่าแกจะพลาดน่ะสิ! จะไปเอาอะไรมาสู้กับพวกมัน แกจบทนายน่ะ ไม่ใช่ตำรวจ''

''ผมอยากให้แม่หาลูกมือให้ผมหน่อย ผมต้องการผู้ช่วย''

เจบอมเปิดแฟ้มประวัติพนักงานแล้วส่ายหัว

''ผมจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าพนักงานบริษัทของเรามีประสิทธิภาพ''

เจบอมโยนแฟ้มรายชื่อพนักงานลงบนโต๊ะก่อนจะใช้ความคิด

''ไอ้คุณไงแม่! เรียกมันมาหาผมเดี๋ยวนี้!!''

เจบอมหันมายิ้มให้ผู้เป็นแม่ เขาต้องการผู้ช่วยก่อนจะเริ่มปฏิบัติการ

''น้องไม่สบาย จะมาช่วยแกได้ยังไง?''

ผู้เป็นแม่หันมาค้าน แต่เจบอมกลับไม่สนใจ

''ฮัลโหลไอ้คุณ! แกว่างหรือป่าว?''

เจบอมกดต่อสายถึงนิชคุณทันที

''ว่าง! ''

''งั้นโทรหาเพื่อนแกให้ฉันหน่อย!''

ประโยคที่เจบอมเปล่งออกมา ทำให้ผู้เป็นแม่งง

''โทรบอกแทคยอนให้มาหาฉันที่บริษัทเดี๋ยวนี้!''

''ทำไมว่ะ? มีเรื่องอะไรกันหรอ?''

''เหอะน่าาา!แค่โทรเรียกแทคยอนมาหาฉันก็พอ แกก็...พะ...พักเยอะๆแล้วกัน แค่นี้น่ะ''

เจบอมกดตัดสาย รู้สึกกระดากปากนิดๆที่พูดเป็นห่วงเป็นใยน้องชายตัวเอง 





-------------------------------------------------------------------------------






''อูยองโทรหาแทคยอนให้พี่เจย์หน่อยสิ ดูเหมือนที่บริษัทจะเกิดเรื่อง''

นิชคุณวางสายแล้วหันมาหาอูยองทันที อูยองกดโทรหาแทคยอนแล้วบอก



''ขอบใจมากน่ะแทค!''

ไม่นานอูยองก็กดวางสาย ดูเหมือนครั้งนี้การเจรจาจะง่ายขึ้นเยอะ แทคยอนไม่ได้ปฏิเสธเหมือนครั้งแรก เขาตอบตกลงทันทีเลยด้วยซ้ำเมื่อได้ยินว่าเจบอมต้องการความช่วยเหลือจากเขา 



20 นาทีให้หลัง

แทคยอนหยุดยืนอยู่หน้าบริษัท เขาเดินขึ้นไปตามชั้นที่อูยองบอก ถึงจะรุ้สึกเกลียดนิชคุณ แต่เพื่ออูยองและความว่างของเขา เขาจึงยอมทำตาม ปลายเท้าเดินเลี้ยงซ้ายขวาตามทางเดิน

''ขอโทษน่ะครับ! เจบอมอยู่หรือป่าว?''

แทคยอนเดินมาถามพนักงานคนนึง

''อยู่ค่ะ! ห้องท่านประธานเดินไปแล้วเลี้ยวขวาค่ะ''

''อ่อ!ขอบคุณครับ''

แทคยอนก้าวเท้าไปตามทางอีกครั้ง ตามที่พนักงานสาวบอก เสียกรี๊ดกราดที่คิดว่าแทคยอนจะมาเป็นพนักงานใหม่ ดังลั้นทั้งชั้น

''ผมคือคนที่เจบอมนัดมา''

แทคยอนบอกเลขาหน้าห้อง

''ค่ะ!เชิญด้านใน ท่านประธานรอคุณอยู่''

เลขาผายมือไปทางประตู ก่อนที่แทคยอนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป




''เรียกฉันมามีอะไร? เดี๋ยวนี้ฉันกลายเป็นคนรับใช้นายแล้วหรือไง? ''

แทคยอนเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามทันที

''ฉันมีอะไรให้นายช่วย ซึ่งครั้งนี้ต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ ฉันมาอยู่ที่นี้นอกจากน้องชายตัวแสบ ฉันก็ไม่เห็นใครนอกจากนายที่ฉันเคยเจอ ''

''เพราะเราเคยเจอกัน นายเลยไว้ใจฉันเนี่ยน่ะ?  อยากบอกว่าความคิดของเด็กนอกอาจถูกหลอกได้ง่ายๆ เพราะความที่นายไว้ใจคนอื่นง่ายเกินไป..''

''แล้วฉันไว้ใจนายได้หรือป่าว?''

เจบอมตัดบทแทคยอนที่กำลังบ่นเขาเรื่องไว้ใจคน นั้นทำให้แทคยอนยอมเงียบ ถ้อยคำเมื่อกี้นี้ แฝงไปด้วยความนุ่มนวลอย่างบอกไม่ถูก

''แน่นอน!คนอื่นไว้ใจไม่ได้ เว้นก็แต่ อ๊ค แทคยอน!!''

แทคยอนพูดยิ้มๆ

''งั้นเรามาเริ่มกันเลย!''  

''นายรู้จัก บริษัท K กรู๊ปหรือป่าว? ''

''คุ้นๆน่ะ เหมือนคุณพ่อเคยบอกว่าเป็นบริษัทที่ตั้งอยู่ในญี่ปุ่น ถามทำไมอ่ะ?''

'' หุ้นของบริษัทฉันถูกบริษัทนี้ยักย้อกไป ''

''งั้นหรอ!แล้วเราจะเอาไงต่อ''

''อีก 10 นาทีมีประชุมที่ชั้น 2 ฉันมั่นใจว่าคนสนิทของแม่ที่ทำได้เรื่องต้องมาประชุมด้วย และฉันจะปิดตายห้องประชุมเพื่อจับมัน''

เจบอมเอาปากกาเคาะโต๊ะพรางคิดต่อ

''นายนี้แผนสูงเหมือนกันน่ะ แล้วจากนั้นหล่ะ?''

'' จากนั้นฉันก็จะสาวไปถึงตัวการที่ยักย้อกหุ้นของบริษัทฉัน แค่นั้นก็เรียบร้อย''

'' คิดว่าเรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ คุณทนาย!''

''แน่นอน!ฉันว่าความชนะทุกครั้ง และฉันมั่นใจว่านี้จะเป็นครั้งแรกที่ฉันจับคนทรยศได้สำเร็จ''

''งั้นเราจะไปที่ห้องประชุมเลยไหม? เตรียมการไว้ก่อนจะได้มีโอกาสพลาดน้อยลง''

แทคยอนเสนอและเจบอมก็สนอง ทั้งคู่เดินออกมาตามปกติ เจบอมคุยแผนกับแทคยอนภายในห้องประชุมอีกครั้งก่อนเริ่มแผนจริง เขาจะแนะนำแทคยอนให้ฝ่ายบริหารรู้จักในนามของเพื่อนต่างชาติที่จบทนายมาด้วยกัน เขาให้แทคยอนพูดภาษาอังกฤษเท่านั้น เพื่อให้ทุกคนตายใจว่าแทคยอนไม่ใช่คนเกาหลี และเมื่อสายสืบเห็นแทคยอนเป็นชาวต่างชาติมันก็จะใช้แผนแพะรับบาปแน่นอน 





-------------------------------------------------------------------------------





''แม่โทรให้ไปรวมตัวกันที่บ้าน จะไปไหม?''

นิชคุณวางสายจากผู้เป็นแม่แล้วหันไปถามอูยองที่นั่งปลอกแอปเปิ้ลอยู่ในครัว

''ก็ไปสิ! แม่บอกไม่ใช่หรอ?''

''เห็นแม่บอกว่าตอนนี้ทุกคนรวมอยู่ที่บ้านหมดเลย ช่วยกันลุ้นให้พี่เจย์จับตัวการได้เร็วๆ เราก็เลยต้องมีส่วนร่วมในการนั่งเชียร์ครั้งนี้ล่ะมั้ง ''

นิชคุณว่าต่อ ทั้งคู่คุยกันสักพักก็เก็บข้าวของในบ้านแล้วออกเดินทาง





------------------------------------------------------------------------------






การประชุมเริ่มขึ้น


''สวัสดีครับทุกคน! ขอบคุณนะครับที่มาตามนัดในวันนี้ วันนี้ผมจะประชุมเกี่ยวกับเรื่องหุ้นของบริษัทนะครับ''

เจบอมพูดพรางๆจนทุกคนนั่งที่เรียบร้อย

''อ่อ!นี้ อ๊ค แทคยอนครับ เพื่อนที่เรียนทนายกับผมที่อเมริกา เขาอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่เกิด ถึงจะเป็นคนเกาหลีแต่ก็พูดภาษาเกาหลีไม่ได้ ''

เจบอมหันมากล่าวแล้วผายมือมาทางแทคยอน

''Hi!! I'm Taecyeon nice to meet you...''

แทคยอนหันมาทักทาย ดีน่ะที่เขาพอจะพูดภาษาอังกฤษได้บ้าง ไม่งั้นคนในห้องประชุมอาจจะสงสัยเขาได้

ทุกคนลุกขึ้นยืนทักทายแทคยอนก่อนจะนั่งลงแล้วเปิดโน็ตบุคของตัวเอง

''เรามาเริ่มกันเลยน่ะครับ''

เจบอมพูดพรางหันไปพยักหน้ากับแทคยอน พูดเป็นนัยๆว่าให้เริ่มแผนได้เลย หวังว่าทุกคนในนี้จะรู้จุดประสงค์ของเขา หวังว่าคุณเลขาคนสวยจะบอกฝ่ายบริหารแล้วว่าเขาต้องการจะจับสายของบริษัท K กรู๊ป  

''หุ้นของบริษัทเราตอนนี้อยู่ในเกณฑ์ดีมาก ไม่ทราบว่าข่าวออกไปแบบนั้นได้ยังไงว่าบริษัทของเราโดนยักย้อกหุ้น ทั้งๆที่หุ้นทุกเปอร์เซ็นก็ยังอยู่ครบเหมือนเดิม ผมจะขออธิบายระบบการทำงานของบริษัทเราอีกครั้งน่ะครับ หุ้น 57 % ใช้ในการสงเสริมการส่งออกระหว่างประเทศ กำไรต่อปีคิดเป็นร้อยละ 70% ของเงินทุนทั้งหมด เท่ากับว่าเราได้กำไรจากการส่งออกระหว่างประเทศทั้งหมด 7% ต่อปี นั้นทำให้ผมแปลกใจว่าใครต่อใครคิดไปได้ยังไงว่าบริษัทที่ไม่กำไรสู้ขนาดนี้จะโดยยักย้อกหุ้น''

เจบอมพูดวนไปวนมาเกี่ยวกับเรื่องหุ้นที่โดนยักย้อกไป เพื่อให้พนักงานคนนึ่งยอมปริปาก การประชุมดำเนินต่อไป และแล้วแผนนี้ก็ใช้ได้ผล เมื่อพนังงานคนนึ่งทำตัวร้อนรน

''แต่เมื่อคืนผมฟังข่าว บริษัทของเราโดนยักย้อกไปแล้วนิครับ แถมเป็นหุ้น 57% ที่ใช้ไว้ส่งเสริมการค้าระหว่างประเทศด้วย''

เจบอมหันมาฟังแล้วยิ้มให้

''ข่าวก็คือข่าวน่ะครับ!''

''แต่ว่าในข่าวยังบอกอีกว่า มีหลักฐานเอกสารที่บริษัทของเราเหลือหุ้นแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นจากหุ้นเดิมของบริษัท''

''คุณเชื่อข่าวงั้นหรอครับ ผมเป็นคนถือเอกสารชิ้นนั้นแล้วผมก็ยืนยันได้ว่าหุ้นของบริษัทเรายังอยู่ครบเหมือนเดิม''

''จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นคนเห็นเอกสารนั้นเป็นคนแรก''

พนักงานคนนั้นลุกขึ้นยืนด้วยความลืมตัว นั้นทำให้เจบอมยกยิ้มแล้วยืนขึ้นตามด้วยอีกคน

''ผมลืมบอกไป เว้นสะแต่ว่าคุณเป็นคนทำมันคุณถึงได้รู้ว่าเอกสารทั้งหมดเป็นเช่นนั้น และเพราะคุณเป็นคนทำ คุณถึงรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดเกี่ยวกับหุ้นบริษัทไม่ใช่เรื่องจริง ใช่ไหมครับ?''

เจบอมมองหน้าพนักงานตรงหน้าอย่างท้าทาย แทคยอนที่มองการสนทนาของทั้งคู่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปล็อกประตู

แกร็ก ก ก

เสียงกดล็อกประตูดังขึ้น ท่ามกลางรอยยิ้มของฝ่ายบริหากทุกคน

''ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี้เป็นการจับคนผิดที่เหนื่อยน้อยที่สุด คุณเก่งมาก สมแล้วที่เป็นหลานของท่านประธานคนเก่า ''

ประธานฝ่ายบริหารหันมาคุยกับเจบอม ทุกคนเดินไปขวางประตูก่อนที่เจบอมจะพูดต่อ

''ใครส่งแกมา?''

เจบอมเอามือบีบหน้า สายของบริษัท K กรู๊ป

''ฉันไม่ได้ทำ  ปล่อยนะโว้ย!! ''

''ถ้าฉันเชื่อแก ฉันก็คงไม่มั่นใจขนาดนี้หรอก''

 แทคยอนเอ๋ยขึ้น นั้นทำให้ทุกคนตกใจว่าทำไมเขาถึงพูดเกาหลีได้ชัดขนาดนี้

''กะ..แก...แกไม่ใช่ชาวต่างชาตินิ''

''ใช่!บทสนทนาของแกคิดว่าฉันไม่เข้าใจหรือไง จะบอกให้น่ะฉันเข้าใจมันอย่างลึกซึ้งเลยหล่ะเพราะฉันอยู่เกาหลีมาตั้งแต่เกิด คงคิดว่าฉันพอจะเป็นพวกแกได้สิน่ะ คิดว่าถึงเวลาจริงๆแล้วแกจะคว้ามือฉันวิ่งไปด้วยหรือไง แล้วพอแกพาฉันวิ่งออกไป แกก็จะบอกกับตำรวจว่าฉันคือคนทำ ฉันที่ไม่รู้และไม่เข้าใจภาษาเกาหลีก็จะเป็นแพะรับบาปของแก''

'' กะ..แก รู้ได้ยังไง ว่าฉันคิดแบบนั้น? ''

''มองตาก็รู้ใจแล้วเพื่อนเอ๋ย ขอโทษด้วยน่ะที่ฉันไม่ใช่ชาวต่างชาติในแบบที่แกคิดเอาไว้ แต่ถึงฉันจะเป็นชาวต่างชาติ แกก็โดนจับอยู่ดี เพราะเพื่อนฉันฉลาดกว่าสายกระจอกๆอย่างแกหลายขุม''

แทคยอนหันมาสบตาเจบอม เป็นแววตาแห่งความเชื่อใจ

แววตาที่เห็นเป็นครั้งแรกว่านายมีความจริงใจให้ฉัน อ๊ค แทคยอน

เจบอมยิ่งรับแววตานั้นก่อนจะหันมาพุดต่อ

''ใครส่งแกมาห่ะ!!! ถ้าแกไม่อ้าปากบอกฉัน ฉันจะตัดลิ้นแกให้แกพูดไม่ได้ตลอดชีวิตเลย''

''คะ..คุณ..คุณ.. คะ..คิม ซองมาน ''

''ดีมาก!...จดที่อยู่ให้ฉัน''

เจบอมยื่นกระดาษให้มันจดที่อยู่ของบริษัทที่ว่าให้ และไม่นานตำรวจก็มาควบคุมตัวพนักงานงี่เง่าไป 




''ขอบใจมาก วันนี้นายมีบทบาทมากมายจริงๆ ''

เจบอมนั่งคุยกับแทคยอนอยู่ในห้องทำงาน

''ไม่เป็นไร เห็นว่านายเป็นคนที่มุ่งมั่นตั้งใจ ฉันก็อยากจะช่วย ''

แทคยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยตาสีนิลบ่งบอกความเจ้าชู้ของเขาได้ดี แววตาแบบนี้มันเหมือนกับน้องชายตัวดีของเขาซึ่งเขาเห็นมันจนชิด

''ไม่ใช่ว่านายมีจุดประสงค์อื่นหรอกหรอ?''

เจบอมยกยิ้มแล้วลุกขึ้น

''เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงข่าวนายเป็นการขอบคุณแล้วกัน ไป!''

เจบอมออกปากแล้วเดินนำหน้า

''เลี้ยงตลอดไปเลยได้ไหม?''

''อย่างมาทะลึ่งกับฉัน น้ำเสียงแบบนี้เอาไว้ใช้กับสาวๆของนายดีกว่า ไม่ใช่ผู้ชายฉลาดๆอย่างฉัน''

เจบอมยกมือส่ายไปมาแล้วหันหน้าหลับไป

ปาร์ค เจบอม ฉันชักจะชอบความมุ่งมั่นของนายสะแล้วสิ!

แทคยอนคิดในใจก่อนจะมองตามเจบอมแล้วพากันเดินออกไป





----------------------------------------------------------------------------------------------





''ห่ะ!จริงหรอลุก แล้วตอนนี้อยู่ไหน? ได้เลยลูก กลับดึกแค่ไหนก็ได้จ๊ะ ลูกคนเก่งของแม่ โอเค จ๊ะๆ แค่นี้น่ะ จ๊ะ! ''

ผู้เป็นแม่วางสายแล้วหันมาบอกทุกคนในบ้าน

''เจบอมจับสายของบริษัท K กรู๊ปได้แล้ว ไว้พรุ่งนี้เขาจะไปจัดการกับนายใหญ่ของมันที่บริษัท ''

เสียงทุกคนเฮฮาปาร์ตี้เหมือนได้ปลดปล่อย ทั้งพ่อแม่อูยอง พ่อแม่นิชคุณ ชานซองและจุนโฮต่างก็ดีใจกันใหญ่ที่บริษัทผ่านเรื่องเลวร้ายไปได้แล้วครึ่งนึง

''อะ..อ้าว!แล้วลูกคุณหล่ะ อูยองๆ!!!''

แม่ของนิชคุณตะโกนเรียกอูยองที่อยู่ข้างบนให้ลงมาคุยกับเขา

''ครับ! ''

''คุณหล่ะ?''

''นอนอยู่ครับ''

''ตั้งแต่ไปหาหมอมาไม่ดีขึ้นเลยหรอลูก? ''

''ครับ!ดูเหมือนจะหนักขึ้นด้วย วันนั้นผมพาไปโรงพยาบาลมา เห็นพี่คุณบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่พักผ่อนน้อยแล้วก็เครียดเกินไปเท่านั้น''

''อ่อ!หรอจ๊ะ งั้นวันนี้ก็นอนนี้แล้วกัน วันนี้พวกแม่ๆน้องๆก็นอนนี้กันหมด เย็นมากแล้วไม่ต้องขับรถกลับหรอกน่ะลูก มันอันตราย ค้างสะที่นี้แหละ!''

 แม่ของนิชคุณจับมืออูยอง ก่อนที่อุยองจะพยักหน้าแล้วเดินเลี่ยงขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง


ทุกคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเข้านอนห้องใครห้องมัน พ่อแม่อูยองนอนกับจุนโฮในห้อง พ่อแม่ของนิชคุณนอนด้วยกัน ส่วนชานซองก็นอนที่โซฟาในห้องรับแขก




''พี่คุณ! วันนี้นอนนี้น่ะ แม่ไม่ให้กลับ ท่านอยากให้ค้างที่นี้''

อูยองนุ่งลงบนเตียงนุ่ม

''งั้นหรอ? ก็ดีเหมือนกัน ขี้เกรียจลุกแล้ว''

นิชคุณตอบเสียงเรียบแล้วนิ่งไป อูยองลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขาเดินไปปิดไฟในห้องแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางเมื่อช่วงบ่ายทำให้คนน้องหลับลึกเข้าสู่ห้วงนิทรา

หน้ามลของคนน้องท้าทายใจคนพี่สะเหลือเกิน ถึงตอนเช้านิชคุณจะดูอ่อนแอและไม่ค่อยมีแรง แต่พระอาทิตย์ตกติดที่ไหร่อูยองเป็นต้องอ่อนแอกว่าทุกที ริมฝีปากซีดก้มลงประกบปากร้อน แรงบดเบียดที่หนักหน่วงทำให้คนน้องตื่นจากพวังด้วยความตกใจ อูยองสะดุ้งตื่น ดวงตาจับจ้องสันจมูกคนพี่สักพัก ก่อนจะสนองจูบที่ร้อนแรงกลับไป

''อื้ม ม ม..''

เสียงครางที่เชิญชวนทุกค่ำคืนทำให้ใจคนพี่แทบละลายทุกครั้ง



ยอมรับว่า...ในใจรักคนๆนี้เต็มหัวใจ
ยอมรับว่า...ร่างกายลุ่มหลงสัมพัสนี้ทุกครั้งที่แนบชิด
ยอมรับว่า...ลมหายใจที่มีไว้ทุกวันนี้อยากมีชีวิตอยู่เพื่อคนๆนี้



ริมฝีปากผลักออกจากกัน น้ำเสียงแหบกร้านเปล่งขึ้นสอดแสรกระหว่างสัพผัสเมื่อครู่

''รักพี่ไหม?''

มืือข้างขวาที่ยังว่างอยู่ ถูกเจ้าของมือบังคับให้มันมาแนบที่หน้าของคนน้อง นั้นทำให้อูยองหน้าแดง

''รู้แล้วจะถามอีกทำไม? ''

น้ำเสียงที่ดูมั่นใจว่าคนพี่ก็รุ้คำตอบอยู่แล้วเอ๋ยขึ้น

''พี่ก็แค่อยากได้ยินว่านายรักพี่แค่นั้นเอง ''

นิชคุณลูบไล้กลุ่มผมสีดำสนิทที่ตอนนี้เริ่มมีเหงื่อผลุดออกมาแล้ว

''ฉันรักนาย ฉันรักนาย รักนาย รักนาย รักนิชคุณ รักมากๆเลย ระ... ''

ถ้อยคำถูกกลืนหายไปด้วยบทรักที่เล้าร้อน



สัมผัสที่น่าจดจำ..ถ้าเกิดวันนึงพี่ต้องจากไป...นายจะคิดถึงมันไหม?...จะคิดถึงสัมผัสเหล่านี้หรือป่าว???





---------------------------------------------------------------------------




''นิ!สั่งเยอะขนาดนั้น ถ้ากินไม่หมดฉันจะให้นายจ่ายแทนฉัน''

เจบอมชี้หน้าแทคยอนที่สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ

''รู้แล้วหน่าาาา!! ฉันกินหมดอยู่แล้วแหละ''

แทคยอนกระดกโซจูเข้าปากก่อนจะพูดต่อ

''เอาเบอร์นายมาสิ! เผื่อวันหลังมีอะไรให้ฉันช่วยอีก นายจะได้โทรหาฉันได้เลยไง''

 แทคยอนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

''นี้เป็นวิธีขอเบอร์สาวของนายหรือป่าว? ถ้าใช่!มันเป็นอะไำรที่ปัญญาอ่อนมาก''

''ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่เคยขอเบอร์ใคร แล้วนายจะเชื่อไหม?''

แทคยอนยักคิ้วใส่เจบอมแล้วกระตุกยิ้ม

''ไม่เชื่อ!แววตาแบบนายฉันคิดว่าขอมาแล้วไม่ต่ำกว่า 500 คน''

''ผิด! 500 คนที่ว่าน่ะ ขอเบอร์ฉันตังหาก ไม่ใช่ฉันไปขอเบอร์เขา''

เจบอมฟังแล้วดึงโทรศัพท์จากมือแทคยอนไป กดสักพักก็ส่งกลับมาให้แทคยอน

''อ่ะ!เบอร์ฉัน ''

''ถึงตอนนี้นายก็ยังไม่เชื่อใช่ไหมหล่ะ? ว่าฉันไม่เคยขอเบอร์ใคร?''

ดูเหมือนหน้าของแทคยอนจะเริ่มแดงสะแล้ว โซจูแค่ 2 ขวดเองน่ะ

''ฉันก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีนั้นแหละ มันเหลือเชื่อเกินไปหน่อยอ่ะ!''

เจบอมพูดพรางหยิบแก้วกระดกตามบ้าง

''นายน่ะคนแรก...ฉันขอเบอร์นายคนแรก!!! ''

น้ำเสียงนี้..ลอดเข้าไปในใจของเขานิดๆ มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกเสียวแปรบ

''ฉัน!คนแรกงั้นหรอ?''

เจบอมพูดกับตัวเองเบาๆ ในใจของเขากำลังยิ้ม พรุกำลังสว่างไสวเต็มไปหมด แต่แล้วเจบอมก็ต้องหยุดคิด

เขามองแทคยอนนิ่งๆก่อนจะคิดในใจ






















ตอนนี้นายกำลังเมา ฉันคงถือสาคนเมาอย่างนายไม่ได้หรอก ถึงแม้ว่าสิ่งที่นายพูด...ฉันอยากจะให้มันเป็นเรื่องจริงก็ตาม!!!








********************************************************************


อย่าพึ่งกระโดดถีบไรเตอร์กันน่ะ ม.5 มีอะไรให้ทำเยอะแยะ
เอาเป็นว่าจะมาอัพให้ทุกครั้งที่มีโอกาสก็แล้วกัน 

แทคเจย์เริ่มคืบหน้า
ส่วนคุณด้งขั้นลึกซึ้ง
ชานโฮก็รักหวานแหวววัยเด็กน่ารักๆ
จุนซูมีคู่น่ะเรื่องนี้ แต่ขอOopไว้ก่อน!!!

สิ่งที่คาดหวังที่สุดคือรีดเดอร์กดเม้นกันเยอะแยะมากมายก่ายกอง
แต่ในความเป็นจริงชั่งน้อยนิด
บางทีก็คิดน่ะว่าแต่งไปให้ใครอ่าน [ตัวเองคนเดียวหรือป่าว???]
คนอ่านเยอะมาก...แต่คนเม้นนิดเดียว
ชีวิต!!!


เฮ้อ....ปวดใจ!!!