เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #27 : เกือบไปแล้ว

“เรื่องของฉัน...แล้วอย่าเรียกฉันว่าเฮอร์ไมนี่ด้วย”เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อพลางลุกขึ้นนั่งจ้องหน้ามัลฟอย

“เธอนี่มันเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจริงๆ”มัลฟอยพูดพลางสั่นหัวเบาๆ

“นายก็พอกันน่ะแหละ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองค้อนมัลฟอย

“ยัยตัวร้ายเอ้ย...ชอบย้อนฉันจังเลย”มัลฟอยพูดพึมพำ

“บ่นอะไร”เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่ยังไม่ทันที่มัลฟอยจะได้ตอบอะไร เดนนิสก็พูดขึ้นมาก่อน

“บ้านเลขที่ 12 กริมโมลด์เพลซ ครับ”รถเมล์อัศวินจอดลงตรงหน้าบ้านของแฮร์รี่เดนนิสผายมือให้คนทั้งสองลงจากรถก่อนจะโค้งคำนับเป็นการขอบคุณ “ออกรถได้เลยเออร์นี่”เดนนิสตะโกนก่อนที่รถเมล์อัศวินราตรีจะแล่นออกไปอย่างเร็วจนลับสายตา

“เกรนเจอร์...”มัลฟอยเรียกอย่างอ่อนโยน เฮอร์ไมโอนี่หันมามองค้อนเล็กน้อย

“อะไรอีกล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงขุ่น มัลฟอยเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มใบหน้าลงช้าๆ เฮอร์ไมโอนี่มองนิ่งอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก เสียงหัวใจของเธอเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ มัลฟอยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แต่ก็หยุดชะงักเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เขาค่อยๆถอยออกห่างเฮอร์ไมโอนี่อย่างเขินๆ

“รักษาเอาไว้ให้ดีนะ...ของขวัญชิ้นแรกที่ฉันให้เธอน่ะ”มัลฟอยพูดพึมพำก่อนจะเดินเข้าบ้านไป เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เกือบไปแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆก่อนจะเดินตามมัลฟอยเข้าไป

  ภายในห้องนั่งเล่น แฮร์รี่กับรอนกำลังนั่งเล่นหมากรุกกันเหมือนตอนที่อยู่ในฮอกวอร์ต ส่วนครีเชอร์กำลังง่วนอยู่กับการถูพื้นห้อง ส่วนมัลฟอยเดินเข้าห้องของเขาไปเรียบร้อยแล้ว

“หวัดดี แฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ร้องทัก ส่วนรอน เรียกได้ว่า เธอไม่อยากจะใช้สายตามองเขาเลย

“อืมส์...หวัดดีเฮอร์ไมโอนี่...อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ฉันต้องการสมาธิ”แฮร์รี่พูดในขณะที่ตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่กระดานหมากรุก รอนเงยหน้ามองดูเฮอร์ไมโอนี่อย่างน้อยใจเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงดูกระดานหมากรุกต่อ

“รอน...อ่อนให้ฉันสักตาไม่ได้เหรอ”แฮร์รี่พูดขึ้น แต่รอนยังคงนิ่งเงียบ

“รอน...รอนนายเป็นอะไรหรือเปล่า”แฮร์รี่สะกิดรอนนิดๆ เขายังคงนิ่งก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

“ตานายแล้วรอน”แฮร์รี่เชิงเตือน เฮอร์ไมโอนี่นั่งจ้องไปทางเตาผิงเพื่อที่จะไม่สนใจรอนมากนัก

“ฟู่.........”แฮร์รี่และรอนหันไปมองทางเตาผิงอย่างสงสัย พร้อมกับที่มีหัวของนางวิสลีย์โผล่ออกมา

“หวัดดีจ้ะแฮร์รี่พ่อหนุ่มน้อย โอ้เฮอร์ไมโอนี่ก็อยู่ด้วย ไงรอนสบายดีใช่ไหมลูก”ทั้งสามมองนางวิสลีย์อย่างทึ่งๆก่อนที่เสียงคนอีกหลายคนจะดังขึ้น

“โอ้ยจอร์ชนายเหยียบเท้าฉัน”เสียงของเฟร็ดครางอย่างเจ็บปวด

“โธ่เฟร็ด...ใครใช้ให้นายวางเท้าไว้ตรงนั้นล่ะ”เสียงจอร์ชตอบกลับ

“พี่สองคนเงียบๆหน่อยได้ไหม...แม่กำลังคุยอยู่กับพี่รอนนะ”เสียงหวานใสของจินนี่ดังขึ้นอีก แฮร์รี่เผลอเอามือไปปัดเอาตัวหมากรุกล้มลง “เฮ้ฉันเจ็บนะไอ้บื้อ”เสียงตัวหมากรุกตะโกนอย่างไม่พอใจ

“หา...จริงเหรอไหนขอเราดูเจ้าหนูรอนตัวกะเปี๊ยกหน่อยสิ”เสียงจอร์ชพูด

“โอ้ยจอร์ชอย่าดันแม่”นางวิสลีย์พูดก่อนที่หัวของนางจะพลุบกลับลงไปกลายเป็นจอร์ช

เอามาลงต่อแล้วค่ะ/สายธารแห่งราตรี