เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #28 : ความหวังของแฮร์รี่

“ไงหวัดดีเจ้าหนูรอน...เมื่อไหร่จะกลับมาบ้าน...ฉันมีอุปกรณ์จะทดลองใช้กับนายเยอะแยะเลย...โอ้ย”คราวนี้จอร์ชถูกดึงกลับลงไป หัวของเฟร็ดค่อยปรากฏขึ้นมาแทน

“หวัดดีทุกคน...ตอนนี้ร้านเรามีสินค้าใหม่ๆออกมาเยอะเลยแต่ละอย่างเด็ดทั้งนั้นพวกนายต้องมาให้ได้...เฮ้จอร์ชอย่าจี๋ฉัน”เฟร็ดพูดก่อนจะพลุบหัวลงไปพร้อมกับเสียงของนางวิสลีย์ที่เอ็ดพวกเขาอย่างดุๆ

“ลูกสองคนหัดทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยได้ไหม...ไปฉีดยาไล่หนอนฟลอบเบอร์ที่แปลงผักกาดเดี๋ยวนี้เลยไปทั้งสองคน”เสียงของเฟร็ดกับจอร์ชที่ครวญครางอย่างเซ็งๆ ก่อนที่นางวิสลีย์จะโผล่ขึ้นมาใหม่

“เอาล่ะ...ธุระที่ฉันจะบอกน่ะนะคือ...ประมาณวันอาทิตย์นี้ฉันกับจินนี่จะไปเยี่ยมพวกเธอที่บ้านแล้วก็จะพาครุกแชงค์ไปส่งด้วยโอเคไหม”นางวิสลีย์บอกเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับรู้ ส่วนรอนมีอาการเหม่อลอย ก่อนจะพลุบหัวหายไปจากเตาผิง เล่นเอาแฮร์รี่นิ่งเงียบหน้าแดงด้วยความดีใจ

“เป็นไงแฮร์รี่...นายได้เจอจินนี่สมใจแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่พูด ในขณะที่รอนยังเงียบอยู่

“อะไรเฮอร์ไมโอนี่เปล่าซะหน่อย...เอ่อ...เฮอร์ไมโอนี่วันนี้เป็นไงบ้าง”แฮร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะทันพูดอะไร

“อ๋อก็ดี...”เฮอร์ไมโอนี่พูด รอนมีเสียงฮึดฮัดเล็กน้อยก่อนจะเดินปึงปังขึ้นบันไดไปเข้าห้องเขา ส่วนครีเชอร์เหลือบมองด้วยสายตาขุ่นเคือง

“พ่อของมัลฟอยเป็นไงบ้าง”แฮร์รี่ถามพลางเก็บหมากรุกเข้ากล่องให้เรียบร้อย

“ตอนนี้เขาดูเหมือน...คนเสียสติไปแล้วล่ะ” “ไม่จริง...อย่ามาว่านายท่านของฉัน”เสียงแหบแห้งอันไม่พอใจของครีเชอร์ดังขึ้น มันปาผ้าถูพื้นใส่ถังอย่างแรง

“ใครสั่งให้แกพูดครีเชอร์...ทำงานของแกไป”แฮร์รี่พูดเสียงเย็น ครีเชอร์มองอย่างแข็งกร้าวก่อนจะค้อมตัวลงให้แฮร์รี่เล็กน้อย

“เขาพูดถึงผู้เสพความตายด้วยนะ...จำได้ไหมทั้ง แอนทูนินท์ แล้วก็ แครบบี้น่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเหลือบมองครีเชอร์เล็กน้อย

“ที่ลูปินบอกว่าหายสาปสูญไปน่ะเหรอ”แฮร์รี่ถามอย่างมีความหวัง เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเล็กน้อย

“ฉันเดาไม่ผิดล่ะก็...เขายังมีชีวิตอยู่แต่กลับไปรวมกลุ่มกับโวลเดอมอร์แล้ว...ส่วนคนอื่นๆที่ว่าหายสาปสูญไปก็คงเหมือนๆกัน”เฮอร์ไมโอนี่บอก แฮร์รี่หันไปมองครีเชอร์ที่เงี่ยหูฟังอย่างจงใจ

“ครีเชอร์...ฉันขอเตือนแก...ถ้าแกได้ยินอะไรที่ฉันพูดกับเฮอร์ไมโอนี่เมื่อกี้...ให้แกลืมให้หมด...ให้แกจำไม่ได้เข้าใจไหม”แฮร์รี่ยกคอเสื้อของครีเชอร์ขึ้น มันพยักหน้าหงึกๆ

“ครีเชอร์...จะทำทุกอย่าง...ที่เจ้านายต้องการ...ใช่แล้ว”ครีเชอร์ฝืนพูดทั้งหมดก่อนจะดีดนิ้วให้ตัวเองหายไป แฮร์รี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ฉันขึ้นไปนอนก่อนนะ”แฮร์รี่บอก เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแล้วทั้งคู่ก็พากันแยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง

  ที่ห้องของมัลฟอย

 มัลฟอยกำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาเกือบทำลงไปเมื่อตะกี้นี้เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ แล้วออกมานั่งที่ระเบียงด้วยอาการเหม่อลอย

“ตะกี้เราเกือบจูบยายนั่น”มัลฟอยพูดพึมพำ ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมของเขาที่ปรกลงมาตรงหน้าผากอย่างไม่จงใจ

น่าสงสารมัลฟอย มีพ่อเป็นอย่างนั้น เดี๋ยวมาอยู่บ้านเราก็ได้เราเลี้ยงดูเอง อิอิ/สายธารแห่งราตรี