คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Evil has a Face
รอสในชุดเสื้อยืดกางเกงเลสีส้มล้มตัวลงไปนอนกับเตียงทันที ผิวอันแดงฝาดกับผมสีน้ำตาลเข้มที่เปียกชื้นอยู่เล็กแสดงว่ารอสเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ แต่รอสก็ไม่สนใจที่จะทำให้ศีรษะแห้งสนิทอีกต่อไปแล้ว ไม่สนแม้แต่เสียงโหวกเหวกของตุ้มหูที่ถอดวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง หรือแสงไฟสีส้มจากตะเกียงที่ยังถูกจุดทิ้งไว้ การได้พักผ่อนบนที่นอนอันนุ่มอุ่นสบายนี้มันเป็นรางวัลที่เขาควรจะได้รับหลังจากที่ต้องฝ่าฟันอะไรๆ มามากมายมาทั้งวันแล้ว
ใช่แล้ว...มันเป็นวันแรกในดินแดนศัตรูที่วุ่นวายเสียเหลือเกิน
จากการที่เขาต้องวิ่งจากหอพักต้นไม้กลับไปยังอาคารอำนวยการมันก็เป็นระยะทางที่ไม่ใช่ใกล้ๆ แถมยังถูกรั้งตัวโดยพวกอาสาสมัครรักษาความปลอดภัยอีกรอบเนื่องจากบัตรผ่านที่คล้องคอไว้พลันหายไปอย่างไร้ร่องรอยโดยที่ตัวเขาเองนั้นก็ไม่รู้ตัว กว่าจะไปพบกับครูใหญ่ได้เขาก็สายไปแล้วเกือบ 15 นาที เหล่าบรรดาอาจารย์ที่คอยสัมภาษณ์เขาต่างพากันหงุดหงิดมากไปกว่าเดิมอยู่แล้ว จากเดิมที่จู่ๆ ครูใหญ่พาเด็กที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าด้วยซ้ำมาเข้าเรียนทั้งๆ ที่โรงเรียนก็เปิดไปแล้ว แถมยังมาสายไปอีก หลังจากการถามคำถามรอส 2-3 ข้อแล้วจึงมีการประชุมกันระหว่างอาจารย์ชั้นผู้ใหญ่
การประชุมนั้นกินเวลากว่า 2 ชั่วโมงจึงมีผลสรุปออกมา ถึงแม้อาจารย์แทบทุกคนจะค้านหัวชนฝา แต่การที่ครูใหญ่ยังคงยืนยันที่จะให้รอส (เมเปิ้ล) เข้าเรียนนั้นทำให้อาจารย์ท่านอื่นไม่มีทางเลือกนอกจากต้องคล้อยตามการตัดสินใจของครูใหญ่ แต่ถึงกระนั้นรอสก็รู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของบรรดาอาจารย์ทั้งหลาย และ ความข้องอกข้องใจกับการตัดสินใจของครูใหญ่ปันจมี
แม้แต่ตัวรอสเองยังประหลาดใจกับความง่ายดายของการสมัครเข้าเรียน ในตอนแรกรอสนึกว่าเขาต้องผจญผ่านด่านกับดักต่างๆ หรือ หรือข้อสอบข้อเขียนอันหฤโหด หรือการประลองอันโหดเหี้ยมและป่าเถื่อน เพื่อเลือกเฟ้นผู้ที่เหมาะสมกับโรงเรียนเหมือนตามนิยายแฟนตาซีที่เขาเคยได้ยินมา
ใช่...มันง่ายเกินไป
แต่ว่า.... ณ เวลานี้ รอส หรือ เมเปิ้ล ไซรัส ได้กลายเป็นนักเรียนของโรงเรียนโซเฟียแล้วอย่างเป็นทางการ
เขาได้รับการบรรจุเข้าเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 1 โดยจะเริ่มเข้าเรียนในวันจันทร์ที่จะถึง (คืออีกสองวันหลังจากวันนี้) ในสายสามัญวิชาพื้นฐาน โรงเรียนโซเฟียมีข้อบังคับให้นักเรียนทุกคนต้องอาศัยอยู่ในหอพักที่ทางโรงเรียนจัดหาให้ ดังนั้นในวันรุ่งขึ้นรอสจึงต้องย้ายเข้าไปอยู่ในหอพักในโรงเรียน สิ่งที่จำเป็นนั้นมีเพียงข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวกับเครื่องแบบนักเรียนที่หาได้ตามร้านขายเสื้อผ้าในตัวเมืองในราคาที่ย่อมเยา ส่วนอุปกรณ์การเรียนการสอนนั้น ถ้านักเรียนไม่มีงบพอที่ซื้อหาเองได้ ทางโรงเรียนจะเป็นคนจัดหาให้โดยไม่เสียค่าใช่จ่าย ดังนั้นรอสจึงไม่ต้องไปเดินซื้อหาอุปกรณ์การเรียนตามตรอกซอกซอยให้ยุ่งยาก ส่วนเครื่องแบบทางไบรอันเองก็มีพร้อมอยู่แล้วราวกับเตรียมไว้สำหรับการนี้โดยเฉพาะ
เมื่อรอสกลับลงมาจากโรงเรียนโซเฟียก็พบว่าไบรอันนั้นยืนคอยอยู่ที่เดิมมาตลอด ยามนั้นเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ไบรอันจึงพารอสที่ท้องโล่งมาตั้งแต่กลางวันไปรับประทานอาหารรสเลิศในตัวเมือง
ไบรอันนั้นแทบช็อคไปเลยเมื่อทราบว่ารอสกลายเป็นนักเรียนของโรงเรียนโซเฟียไปแล้ว ตรงกันข้ามกับทางลิสบ่อนโดยสิ้นเชิง แม้ว่าซาฮาและนายพลโคลท์จะกล่าวว่าเป็นความสำเร็จที่เกินความคาดหมาย แต่ดูเหมือนทางลิสบ่อนจริงๆ แล้วดูจะไม่แปลกใจกับเรื่องนี้เลย...
ราวกับว่าพวกเขาคาดการเรื่องนี้เอาไว้แล้ว
ส่วนคนที่เป็นห่วงรอสที่สุดก็หนีไม่พ้นฟิลิปเป้เจ้าเก่านั่นเอง ฟิลิปเป้พร่ำภาวนาสวดมนต์ให้รอสปลอดภัยซะจนกระทั่งรอสต้องปิดระบบการสื่อสารเพื่อพักหูของเขา
กว่าทั้งรอสและไบรอันจะกลับมาถึงเซฟเฮาส์ก็ปาไปพลบค่ำแล้ว หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยรอสก็จบเรื่องของวันนี้ด้วยการล้มตัวลงนอนกับเตียงอันอ่อนนุ่ม
นั่นคือเรื่องราวที่ผ่านมาในช่วงบ่ายทั้งหมด ตอนนี้สิ่งที่รอสต้องกังวลให้มากที่สุดคือเขาจะนอนหลับได้สนิทเพียงใดในคืนถัด ไป เพราะหลังจากคืนนี้ไปเขาจะต้องไปอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้หญิงที่แสนจะป่าเถื่อนพวกนั้น
"อ้าว ผู้หมู่ หลับแล้วเหรอครับ"
ไบรอันก้าวเข้ามาในห้องที่ยังมีแสงสลัวๆ จากตะเกียงอยู่ ผมยาวเป็นลอนของไบรอันถูกถักเป็นเปียหลวม สวมเสื้อกล้ามที่เผยให้เห็นแขนที่มีมัดกล้าม และหน้าอกที่กระชับดูไม่เข้ากับใบหน้าอิสตรีเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นเหตุผลที่ไบรอันสวมเสื้อผ้าฟูฟ่องก็เพื่อที่จะปิดบังรูปร่างของเขานั่นเอง
"......."
เมื่อเห็นว่ารอสไม่ตอบ ไบรอันจึงดับตะเกียงลงก่อนจะค่อยๆ เลิกเลิกผ้าห่มของรอสขึ้นมาแล้วจึงแทรกตัวลงไปนอนซุกอยู่ข้างๆ รอสด้วยคน
"เฮ้ย! ทำอะไรนะ" รอสรีบหันควับมามองไบรอันที่กำลังจัดท่านอนอย่างสบายอารมณ์
"อ้าว...ผู้หมู่ยังไม่หลับเหรอครับผม" ไบรอันพลิกตัวหันมาหารอส
"ไม่ใช่เรื่องนั้น ทำไมจ่ามานอนตรงนี้!" รอสกระเถิบตัวถอยห่างจากไบรอัน
"ก็มันไม่มีที่นอนที่อื่นแล้วนี่ครับ ถึงอาราเนียมันจะอุ่นกว่ามูราล แต่กลางคืนมันก็หนาวอยู่นะครับ" ไบรอันกล่าวจบพร้อมกับหาวออกมา "ตอนที่ผู้หมู่ซาฮามา ผมโดนบังคับให้ไปนอนข้างนอก มันหนาวมากเลยนะครับ"
"แล้วทำไมถึงคิดว่าผมจะไม่ไล่คุณไปนอนข้างนอกเหมือนกันละ" รอสถามกลับด้วยความหงุดหงิดที่มีคนรบกวนการพักผ่อน
"ก็ผมว่าผู้หมู่คงมีเมตตานะครับ" ไบรอันกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับขยับตัวเข้ามาซุกกับรอส "อ๊า...ผู้หมู่ตัวอุ่นจัง"
"เฮ้ยๆ ไปให้ห่างเลยนะ" รอสพยายามเขยิบตัวหนีอีก แต่ก็เขยิบไปได้ไม่มากกว่านี้เพราะสุดขอบเตียงเสียแล้ว
"โห...ผู้หมู่ตัวหอมจัง" ไบรอันค่อยๆ ขยับมาจนชิดรอสจนรอสรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของไบรอัน ขาของไบรอันเริ่มก่ายลำตัวของผู้หมู่ผู้โชคร้าย มือเริ่มซุกซนตามร่างกายของรอสราวกับเป็นของเล่น "หน้าอกผู้หมู่เป็นแบบเสริมถาวรสินะครับ นุ่มจังเลย แฮะๆ"
โป๊ก!
ฝ่ามือพิฆาตของรอสสับเข้าตรงกลางศีรษะของผู้ที่กำลังคุกคามทางเพศเขาอยู่ ทำเอาเหยื่อของฝ่ามือพิฆาตกุมหัวด้วยความเจ็บ
"เล่นมากไปแล้วนะ จ่า..."
"ครับผม..." ไบรอันรับคำสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนตัวไปนอนอีกฟากหนึ่งของเตียงโดยสดุดี
แทนที่เขาจะได้นอนอย่างไร้กังวล ไบรอันกลับทำให้เขายิ่งระแวงเข้าไปอีก
ในยามค่ำคืนเมื่อบรรยากาศทุกอย่างพลันมืดและเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจเบาๆ ของคนสองคนบนเตียงอันอ่อนนุ่ม หนึ่งในนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เหมือนกับพยายามไม่ให้อีกคนหนึ่งตื่นขึ้น เขาค่อยๆ เลิกผ้าห่มออกอย่างช้าๆ ค่อยๆ วางเท้าไปบนพื้นไม้ เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายบนเตียงยังไม่รู้สึกตัว เขาจึงค่อยๆ เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบกริบ
เวลาผ่านไปนานพอสมควรก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของคนที่ยังอยู่บนเตียงพลันตื่นขึ้น
"ไบรอันหายไปนานเกินกว่าจะแค่ไปทำธุระส่วนตัวแล้ว" รอสค่อยๆ ลุกขึ้นมองดูห้องอันว่างเปล่าที่เหลือแต่ตัวเขาคนเดียวอย่างช้าๆ
รอสรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วว่าไบรอันลุกออกไปจากเตียง เพียงแต่เขาคิดว่าไบรอันคงจะออกไปทำธุระส่วนตัวสักพักแล้วจึงกลับมา แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ รอสจึงเริ่มรู้สึกถึงความผิดปรกติ
รอสสวมกำไลข้อมือคู่กายของเขาก่อนค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินออกจากห้องนอนสู่ทางเดินข้างนอกที่มืดไม่แพ้ห้องนอนเลย
"จ่า..." รอสตะโกนเบาๆ ออกไปตามทางเดินอันมืดสนิท แต่ไม่มีใครตอบ ไบรอันหายตัวไปไหนในยามดึกดื่นปานนี้มันช่างน่าสงสัยนัก
รอสค่อยๆ คลำตามกำแพงทางเดินไปเรื่อยๆ จนถึงห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนั่งเล่นซึ่งมืดสนิทอีกเหมือนกัน เพียงแต่เบื้องหลังเงาตะคุ่มตรงที่เป็นชั้นหนังสือกลับมีลำแสงสีขาวเล็ดลอดออกมาตามแนวขอบตู้
เขาเดินอย่างระมัดระวังไม่ให้สะดุดสิ่งของตรงไปยังลำแสงสีขาวนั้น
"มีห้องซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือ" รอสพอจะมองออกว่าแสงสีขาวนั้นต้องมาจากห้องที่ถูกซ่อนไว้เบื้องตู้เป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆ ยื่นศีรษะไปตรงช่องว่างนั้น
"ไบรอันมีอะไรที่ต้องซ่อนไม่ให้เรารู้กันแน่"
รอสพลันนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ดูไม่สมเหตุสมผลของไบรอัน ตั้งแต่ที่เขาพยายามถ่วงเวลารั้งตัวรอสไว้ไม่ให้เข้าไปในโรงเรียน ทั้งเรื่องที่เขาทราบข้อมูลบางอย่างที่รอสไม่ทราบ และเมื่อพบกับสิ่งที่ดูเหมือนไบรอันพยายามจะซ่อนยิ่งทำให้รอสกังขาในความน่าเชื่อถือของไบรอันเข้าไปใหญ่
ตั้งแต่รอสเข้าสู่ภารกิจนี้เขาพบกับหลายๆ สิ่งที่ทำให้เขาไม่ควรไว้ใจใครสักคน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่รอสจะเริ่มระแวงไปกับเสียทุกอย่าง
ทันใดนั้นก็มีแสงไฟสีส้มสลัวๆ จุดขึ้นมาทางด้านหลังเขา รอสไม่รอช้ารีบย่อตัวลงพร้อมกับชูมือข้างที่กำไลเปิดอาวุธเตรียมพร้อมไปทางแสงนั่น
"เหวอ!"
มือของรอสจ่อใบหน้าที่ตกใจของไบรอันในสภาพเตรียมพร้อมยิงอาวุธ
"ผู้หมู่! ตกใจหมดเลย"
"ไบรอัน นายหายไปไหนมา" รอสลดมือลงด้วยความโล่งใจที่เห็นไบรอัน "แล้วห้องที่ซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือล่ะ"
"อ่อ...ผู้หมู่เห็นแล้วเหรอครับ" ไบรอันเดินไปยังชั้นหนังสือก่อนจะค่อยๆ ดึงชั้นหนังสือออกมา ซึ่งที่แท้จริงแล้วเป็นประตูลับเพื่อนำไปสู่ห้องอีกห้องหนึ่งที่แอบซ่อนอยู่ด้านหลัง "ผู้หมู่เชิญเข้ามาดูเลยครับ ความลับทางธุรกิจเล็กๆ น้อยๆ ของผม"
ภาพที่รอสได้เห็นภายในห้องนั้นแทบทำเขาขำออกมา เมื่อมองไปเหนือหัวก็จะเห็นด้ายนับร้อยๆ เส้นถูกขึงไปมาตามลูกรอกในแนวดิ่ง มีสายพานและเครื่องจักรที่คอยปั่นเหล่าเส้นด้ายนั้นให้กลายเป็นผ้าดิบ มีรางที่คอยป้อนผ้าดิบผืนแล้วผืนเล่าเข้าสู่เครื่องจักรตัดเย็บเสื้อผ้าอัตโนมัติ ฟันเฟืองและเกลียวน้อยใหญ่ต่างทำงานกันอย่างแข็งขันส่งเสียงดังกึกกักเอี๊ยดอ๊าด มีเสื้อผ้าที่ทำสำเร็จแล้วถูกแขวนไว้บนราวเพื่อเตรียมไว้สำหรับส่งขายในวันรุ่งขึ้น เนื่องมาจากพื้นที่ในห้องนั้นกว้างเพียงไม่กี่ตารางเมตร ดังนั้นกระบวนการผลิตทั้งหมดถูกจัดเรียงเป็นแนวดิ่งตามความสูงของต้นไม้
"เป็นไงบ้างครับผู้หมู่ รู้สึกเหมือนอยู่บ้านมั้ยครับ" ไบรอันกล่าวกับรอสด้วยสีหน้าราวกับเด็กน้อยที่กำลังอวดของเล่นอยู่
"ฮะๆๆ จ่าพูดถูก เหมือนอยู่บ้านจริงๆ" เครื่องจักร ฟันเฟือง เสียงเครื่องจักรทำงาน กลิ่นน้ำมันหล่อลื่น เหล็กสี่หม่นๆ มันช่างทำให้รอสรู้สึกว่าได้กลับสู่บ้านเมืองที่คุ้นเคยอีกครั้ง
"ผู้หมู่มานี่ได้จังหวะพอดีเลย" ไบรอันเดินไปยังโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะนั้นมีจักรเย็บไฟฟ้า หมอนปักเข็ม ด้าย กรรไกรและ เสื้อเชิ้ตอีกสีห้าตัว กับกระโปรงวางพับอย่างเรียบร้อย เขาหยิบเสื้อตัวหนึ่งขึ้นมาให้รอส "ลองใส่ดูก่อนสิครับว่าพอดีมั้ย ผมลองกะขนาดตัวผู้หมวดตอนนอนแล้ว แต่กลัวว่าอาจจะหลวมไปนิด"
"นี่จ่าตื่นขึ้นมาดึกดื่นป่านนี้เพื่อปรับชุดนักเรียนให้ผมงั้นเหรอ"
"แฮะๆๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าผมชำนาญเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" ไบรอันกล่าวกับรอส
ความรู้สึกสงสัยในตัวไบรอันพลันมลายหายสิ้น รอสรู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะอย่างน้อยๆ เขาก็ดีใจที่เขาคิดผิด
"ผู้หมู่ไปนอนต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมต้องจัดการกับพวกกระโปรงนี้อีกนิดหน่อย"
..............................
.................
.......
"ฟู่...." ไบรอันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อแน่ใจว่ารอสพ้นจากสายตาไปแล้ว เขารีบกลับเข้าไปในโรงงานผลิตเสื้อผ้าส่วนตัวของเขา ปิดประตูช่องทางลับนั้นอย่างมิดชิด จากนั้นเขาเดินไปยังโต๊ะที่มีจักรเย็บผ้าอยู่ หมุนหนึ่งในม้วนด้ายบนเครื่องเย็บ ทันใดนั้น ผนังตรงปลายสุดมุมห้องพลันเปิดออก เผยให้เห็นบันไดเวียนทอดตัวลึกลงไปด้านล่าง
ไบรอันวางตะเกียงก่อนจะเข้าไปยังทางลับนั้น เดินลงไปตามบันไดเวียนแคบๆ ที่หมุนเป็นวงลึกลงไป โดยมีเพียงไฟสีฟ้าสลัวๆ คอยส่องให้เห็นขั้นบันได ยิ่งลึกยิ่งรู้สึกได้ถึงไอเย็นยะเยือกลอยมาจากเบื้องล่าง
เมื่อลงมาจนสุดก็จะพบกับห้องอันมืดสลัวที่มีเพียงไฟสีฟ้าเรืองแสงตามเครื่องจักรดูล้ำยุคเสียกว่าบรรดาเครื่องจักรที่อยู่ในโรงงานผลิตเสื้อผ้าหลายร้อยปี ความหนาวเหน็บไม่ทำให้ไบรอันหนาวสั่นแต่อย่างไร เขาก้าวเดินต่อไปจนไปหยุดอยู่ตรงหลอดสีฟ้าใหญ่พอที่จะเอาคนใส่เข้าไปได้ทั้งคน ในนั้นมีของเหลวสีฟ้าอยู่เต็มโดยมีฟองผุดขึ้นมาจากเบื้องล่างอย่างบ้าคลั่ง บดบังเงาตะคุ่มของบางสิ่งที่ลอยตั้งฉากอยู่ในหลอดนั้น
แสงสีฟ้าเรืองแสงจากหลอดส่องกระทบหน้าของไบรอันตัดกับเงาอันมืดมิดของห้องดูราวกับปีศาจจากขุมนรกไม่ปาน
"โทษทีที่มีคนมาขัดจังหวะ เรามาจัดการธุระของเราให้เรียบร้อยดีกว่านะ....
...คุณไบรอัน"
ไบรอันกล่าวกับสิ่งที่อยู่ในหลอดแก้วนั้น ก่อนจะค่อยๆ แสยะรอยยิ้มอันชั่วร้ายและเย็นชาออกมา
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
พอดีตอนนี้ท่าจะยาวอีก แถมมีจุดที่จะเป็นปมถึงสองแห่ง เลยหั่นมันเป็นสองตอนซะเลย เหอๆๆ
ความคิดเห็น