คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : 3387 รักที่ห่วงใย
ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง ถึงตอนนี้จะเป็นเวลากลางวัน บรรดาเหล่าคนใช้กำลังทำงานอย่างขยันขันแข่งตามคำสั่งของเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ ในเวลาที่เจ้านายไม่อยู่ แต่ในเวลาเดียวกันที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ มีสตรีมีอายุคนหนึ่งกำลังนั่งวีลแชร์ซึมเศร้าอยู่ พวกคนใช้รู้ดีว่าเธอซึมเศร้าเพราะอะไร ด้วยความหวังที่จะเจอลูกสาวนั้นแถบจะริบหรี่มาก จึงทำให้เธอนั่งซึมเศร้า ซึ่งนอกจากจะส่งผลจิตใจแล้ว ยังส่งผลกับร่างกายของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถเดินได้ ในระหว่างที่เธอเหม่อมองไปที่หน้าต่างนั้น ได้มีชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอ
“แม่ครับ”เขาทัก
“เรียวเฮ”เธอทักกลับ “เจอน้องไหม” เธอถาม เรียวเฮทำหน้าเศร้า
“ขอโทษด้วยครับ ยังหาไม่เจอเลยครับ”เรียวเฮฝืนตอบ
“ลูกแม่ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ....”แม่พูดพร้อมจะเริ่มร้องไห้
“แม่ครับ ผมเชื่อว่าผมกับหม่อมต้องตามหาน้องเจอครับ”เรียวเฮพูดให้ความหวัง “แม่ครับ ไปทานข้าวกันแบบสุดขั้ว!!เถอะครับ ป่านนี้หม่อมคงกำลังรอแม่กับผมอยู่แบบสุดขั้ว!!!”เขาพูดพร้อมกำลังจะเข็นรถวีลแชร์ แต่มือผู้เป็นมารดามาแตะมือของเขา
“แม่ไม่หิวจ๊ะ ไปกินกับหม่อมเถอะลูก กิกิช่วยเข็นรถขึ้นห้องนอนของฉันที่”เธอบอก คนใช้คนสนิท เธอทำตามที่เจ้านายสั่งทันที ส่วนเรียวเฮมุ่งหน้าไปห้องอาหาร
ห้องอาหาร
เมื่อเรียวเฮเดินไปถึงหม่อมที่อุปการะแม่ของเขา และเขานั่งรออยู่แล้ว
“เรียวเฮ แล้วแม่ของเราล่ะ” หม่อมถามขึ้น เมื่อเห็นเขามาคนเดียว
“ไม่มาแบบสุดขั้ว....” เรียวเฮพูดเสียงเศร้า
“ฉันเข้าใจ เธอคิดถึงลูกสาวที่หายไป เชิญนั่ง”หม่อมพูดเชิญ
“ขอบคุณครับ”เรียวเฮพูดพร้อมนั่ง
“เรื่องตามหาน้องสาวของเธอไปถึงไหนแล้ว”หม่อมถาม
“ยังไม่เจออะไรแบบสุดขั้ว!!!! แล้วหม่อมละครับ”เขาถามกลับ หม่อมยิ้มแบบว่าเหมือนเขาจะเจออะไรแล้ว
“ฉันเจอเบาะแส้มาบ้าง แต่ยังไม่แน่ใจนัก”หม่อมพูด “เบาะแสนั้น ในวันเกิดเหตุ มีเด็กจำนวนหนึ่งรอด และหนึ่งในนั้น มีน้องสาวของเรา ซึ่งเด็กกลุ่มนั้นได้ไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนนี้กำลังให้คนสืบอยู่ว่า อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งไหน เมื่อรู้แล้วฉันจะบอกอีกทีนะ” หม่อมพูดพร้อมยิ้ม
“เป็นข่าวดีแบบสุดขั้ว!!!!!!!!!”เรียวเฮร้องร่าเริงดีใจ
“ใช่ เป็นข่าวดีมากๆ”หม่อมพูดพร้อมเรียกสาวใช้ สาวใช้เดินมา “จัดสำรับข้าวยกไปให้เธอด้วยน่ะ”เขาสั่ง
“ค่ะท่าน” สาวใช้รับคำพร้อมเดินไปห้องครัวทันที หม่อมหันกลับมาหาเรียวเฮทันที
“เป็นอะไรอีกล่ะเรียวเฮ”หม่อมถาม
“ผมเป็นห่วงแม่ครับ ทุกวันนี้ถึงหม่อมกับผมจะทักทายแม่ทุกวัน เวลาเช้า เย็น ค่ำ และทานอาหาร ยกเว้น เสาร์-อาทิตย์ ที่จะอยู่กับท่านนานเป็นพิเศษ แต่ผมรู้สึกยังเป็นห่วงแม่ครับ ผมกลัวว่าโรคซึมเศร้าแม่จะกำเริบหนัก จนนำไปสู่การคิดสั้นแบบสุดขั้ว!!!!”เรียวเฮพูดด้วยความเป็นห่วง
“อืม จริงอย่างที่เราว่า ฉันเองก็ห่วงไม่แพ้กัน ถึงแม้จะมีกิกิอยู่ข้างด้วยก็เถอะ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ ฉันว่าเราควรจะมีพยาบาลมาดูแลแม่ของเธอ ช่วงที่เราไม่อยู่ดีไหม”หม่อมถาม
“ดีครับ ผมจะรีบหาโดยเร็วแบบสุดขั้ว!!!!”เรียวเฮพูดร่าเริง
“กินข้าวเถอะ คงเย็นหมดแล้ว”หม่อมพูดจบ พวกเขาทานข้าว
วันต่อมา
ฐานทัพวองโกเล่
ห้องของอรุณ
เรียวเฮกำลังตรวจงานอยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาแบบสุดขั้ว!!!!!”เรียวเฮพูดพร้อมดูงานต่อไป คนที่เคาะประตูเข้ามาในห้องของเขาแล้ววางเอกสารใส่ซองอย่างดี และกำลังจะออกไป “เดี๋ยวคุโรคาวะ”เขาทักขึ้น ทำให้เธอหันไป
“มีอะไรเหรอคะ พี่ชาย”คุโรคาวะถาม
“เธอพอดูแลคนป่วยโรคซึมเศร้าเป็นไหม”เขาถาม
“พอจะได้ค่ะ ถ้าไม่ใช่เด็กแบบเจ้าหัวฟู ที่ไปอยู่โรงเรียนประจำเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ดีเลย ฉันจะให้เธอไปดูแลแม่ของฉัน”
“นานแค่ไหนคะ
“จนกว่าท่านจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง ส่วนเรื่องลาออกฉันจะจัดการให้ เรื่องเงินเดือนค่าจ้าง หม่อมของฉันจะจัดการให้เอง ตอนเย็นฉันจะไปรับเธอ ไปจัดกระเป๋ามาละกัน ตกลงตามนี้น่ะ”
“ค่ะ พี่ชาย”คุโรงาวะรับคำพร้อมกำลังจะเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยว!! ต่อไปนี้อย่าเรียกฉันว่าพี่ชาย เรียกเรียวเฮเถอะ ส่วนฉันจะเรียกเธอว่าฮานะ ไปได้แล้ว”เรียวเฮบอก
“ค่ะ เรียวเฮ”ฮานะพูดจบเดินออกไป เรียวเฮมองเอกสารต่อ แต่ก็แอบยิ้มนิดหน่อย เขาคิดถูกแล้ว ที่เลือกฮานะมาเป็นพยาบาลให้กับแม่ของเขา ถ้าจ้างคนอื่นก็ไม่แน่ใจว่าจะได้คนที่ดีหรือเปล่า เพราะพยาบาลที่จริงใจนั้นหายาก กลัวจะเจอพวกหน้าไหว้หลังหลอก หรือ เห็นแกเงิน เพราะคนดีจริงจะไม่เห็นแกเงิน
ตอนเย็น
คฤหาสน์
รถยนต์ของเรียวเฮได้ขับมาถึงไปจอดที่โรงรถ ชายหนุ่มลงจากรถพร้อมด้วยฮานะ พ่อบ้านกับสาวใช้2-3คนเดินมารับกระเป๋าของฮานะ เพราเมื่อตอนบ่ายเรียวเฮโทรมาบอกพ่อบ้านให้เตรียมห้องคนที่จะมาดูแลแม่ของเขาให้พร้อม พ่อบ้านทำตามที่เขาสั่งทันที
“เจ หม่อมกลับมายัง”เรียวเฮถาม
“อีกสะพักคงกลับครับ”เจตอบ
“แล้วแม่ล่ะ”
“อยู่ที่สวนครับ”
“ขอบใจมาก”
“แล้วผู้หญิงคนนี้ คือคนที่จะมาดูแลคุณหญิงใช่ไหมครับ”
“ใช่ ขอตัวก่อนนะ”เรียวเฮพูดจบ เขาจูงมือฮานะพาไปหาแม่ของเขาทันที
สวน
คุณแม่ของเรียวเฮนั่งวีลแชร์อยู่ สีหน้าของท่านกำลังเหม่อลอย คิดถึงลูกสาวที่หายไป เมื่อเรียวเฮกับฮานะเดินมาถึง
“แม่ครับ กลับมาแล้วครับแม่”เรียวเฮพูดพร้อมกอดมารดาของเขา
“เรียวเฮ เจอน้องยัง”แม่ถาม
“ขอโทษแม่อย่างสุดขั้ว…..”เรียวเฮพูดเสียงเศร้า “ยังไม่เจอครับ แต่เมื่อเช้าหม่อมบอกแม่แล้วนี้ครับ ว่ารู้เบาะแส้เรื่องน้องบ้างแล้วครับ อีกไม่นานเราก็คงรู้แหละครับ”เขาบอกพร้อมคลายกอด
“แม่อยากเจอน้อง..... อยากเจอเหลือเกิน.....”แม่พูดพร้อมทำท่าจะร้องไห้ แล้วเธอเห็นฮานะ “ใครนะ เรียวเฮ” เธอถามพร้อมชี้ไปที่ฮานะ
“ฮานะครับ เธอจะมาดูแลแม่ช่วงที่ผมกับหม่อมไม่อยู่ครับ”เรียวเฮบอก
“คุโรคาวะ ฮานะค่ะ”เธอพูดพร้อมก้ม และเงยหน้าขึ้น จากนั้นนั่งลง
“อืมๆ น่ารักดีจ๊ะ”แม่พูดพร้อมลูบหัวอย่างเอ็นดู
“เรียวเฮ”หม่อมเรียกพร้อมเดินตามมา
“หม่อม เรื่องน้องของผมเป็นยังไงบ้างครับ”เรียวเฮถาม
“งมเข็มมหาสมุทรเลยล่ะตอนนี้ แต่สถานเด็กกำพร้าที่รับเด็กจากโรงพยาบาลที่แม่เราไปทำคลอดมี 3 สถานที่ 1 ใน 3 เราจะต้องเจอน้องสาวของเราแน่ๆ”หม่อมอธิบาย “ว่าแต่ใครเหรอเรียวเฮ ใช่นางพยาบาลที่จะมาดูแลแม่ของเราหรือเปล่า”เขาถาม
“ครับ”เรียวเฮตอบ
“คุโรคาวะ ฮานะค่ะ”เธอพูดพร้อมก้ม และเงยหน้า
“ฉันเป็นหม่อมผู้อุปถัมภ์แม่ของเรียวเฮ เรียวเฮ และน้องสาวของเขา”หม่อมแนะนำตัวเอง และหันมาหาพ่อบ้านเจ “เตรียมห้องรับรองให้เธอยัง” เขาถาม
“เรียบร้อยแล้วครับ คุณเรียวเฮสั่งตั้งแต่บ่ายครับ”พ่อบ้านเจตอบ หม่อมหันมาหาฮานะ
“เธอจะเริ่มงานวันไหนล่ะ พรุ่งนี้เลยไหม” หม่อมถาม
“แน่นอนค่ะ” ฮานะตอบ
“แม่ไปทานข้าวเถอะครับ ผมหิวแบบสุดขั้ว!!!”เรียวเฮพูเดพร้อมจะเข็นรถ
“จ้าๆ วันนี้แม่อยู่ทานด้วยจ้า” แม่พูด เรียวเฮดีใจมากที่แม่เขาเริ่มยอมทานข้าวแล้ว หลังจากที่เขาเข้าทำงานแม่ของเขาไม่เคยยอมทานข้าวเลย
ตอนกลางคืน
ห้องนอนฮานะ
ฮานะกำลังนั่งมองรูปถ่ายรูปหนึ่ง เป็นรูปสมัยมัธยม ที่เธอถ่ายกับเพื่อนที่สนิทมาก หลังพวกเธอเรียนจบ เธอจำการติดต่อครั้งสุดท้ายของเพื่อนได้ว่า เธอเรียนคณะคุรุศาสตร์ เธออยากเป็นครูสอนสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่ดูแลเธอมาตั้งแต่ทารก ที่ทำแบบนี้เพราะอยากทดแทนบุญคุณ และหลังจากนั้นก็ขาดติดต่อหายไป
“เคียวโกะจัง ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง สบายดีอยู่เปล่า”ฮานะพูดพร้อมมองรูป ซะพักเธอก็เก็บเข้าสมุด และนอน เพื่อเตรียมตัวดูแลคุณแม่ของเรียวเฮ
เช้าวันต่อมา
หลังอาหารเช้า
“ฉันไปก่อนน่ะ แล้วฉันจะรีบกลับ”หม่อมพูดพร้อมกอดแม่ของเรียวเฮ เขารักเธอในแบบพ่อลูก ถึงแม้จะไม่ใช่พ่อลูกแท้ก็ตาม เขาคลายกอด
“ผมจะรีบไปรีบกลับนะครับคุณแม่” เรียวเฮพูดพร้อมกอดแม่ แล้วคลายกอด พร้อมมองฮานะ “ฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะ ฮานะ”เขาบอก
“จ๊ะ”ฮานะรับคำ หลังจากที่หม่อมกับเรียวเฮไปแล้วเหลือ แม่ของเรียวเฮ กิกิ และฮานะ
“กิกิ พาฉันไปที่ห้องนั่งเล่นที่ ฮานะตามฉันมา”แม่ของเรียวเฮพูด สาวใช้ทำตามเข็นวีลแชร์ที่เจ้านายนั่งทันที ตามด้วยฮานะ เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น ฮานะเห็นแล้ว ห้องนี้ดูแล้วทึบมาก ถึงแม้จะสะอาด จัดด้วยเฟอร์นิเจอร์ ผ้าม่านปิดหน้าต่างทุกผืน ยกเว้นผ้าม่านผืนหนึ่งที่เปิดไว้ และที่สำคัญไฟไม่เปิดอีก ถึงแม้จะสะอาด จัดด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบง่ายก็ตาม
“ทำไมไม่เปิดม่านหรือเปิดไฟห้องนี้ล่ะ ห้องนี้ดูทึบน่ะ”ฮานะถามกิกิ
“คือว่า ตั้งแต่ลูกสาวของคุณหญิงหายไป คุณหญิงก็เอาแต่เก็บตัว เวลาคุณชายกับคุณเรียวเฮไม่อยู่แล้ว จะขังเก็บตัวอยู่ในห้องนี้ค่ะ”กิกิอธิบายตอบ
“แล้วเป็นอย่างงี้ทุกวันเลยหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ บางวันดิฉันก็จะพาไปชมที่สวนค่ะ”
“กิกิ ฉันว่าเราคงต้องปรับปรุงห้องนี้หน่อยดีไหม ห้องนี้ทาสีโทนสว่างและสะอาดก็จริฃ แต่ว่ากลางวันควรจะเปิดผ้าม่าน ส่วนกลางคืน ถ้าคุณน้าเข้าห้องนี้ก็เปิดไฟน่ะ”
“ค่ะ”
“อีกเรื่องหนึ่ง ห้องนี้ควรมีดอกไม้ในแจกันซะหน่อย ไม่ควรจะปล่อยว่างไว้ เดี๋ยวฉันกับคุณน้าจะไปเก็บมาให้น่ะ ระหว่างนี้เธอก็เปิดม่านให้หมด เช็ดถูหน้าต่าง และเตรียมอุปกรณ์จัดดอกไม้ใส่แจกันมาให้ด้วยละกัน”
“ค่ะ”กิกิรับคำจบ ฮานะก็เข็นวิวแชร์ที่แม่ของเรียวเฮนั่งอยู่พาไปที่สวนทันที โดยแม่ของเรียวเฮดูจะไม่พอใจนิดหน่อย แต่ฮานะไม่ฟังทำให้เธอเงียบไป
สวน
เมื่อฮานะกับแม่ของเรียวเฮมาถึง พวกเธอมาพร้อมกับกรรไกรตัดกิ่งไม้และตะกร้า แล้วมาหยุดอยู่ที่พุ่มกุหลาบ
“เอากุหลาบไหมคะคุณน้า”เธอหันมาถาม
“ไม่จ๊ะ”คุณแม่เรียวเฮตอบ
“คุณน้าชอบดอกไม้อะไรเป็นพิเศษเปล่าคะ”
“แม่ชอบดอกแมกโนเลียนะจ๊ะ”
“งั้นเหรอค่ะ งั้นเราไปเก็บตรงมุมดอกแมกโนเลียละกันค่ะ”ฮานะพูดจบก็เข็นรถคุณแม่ของเรียวเฮไปต้นดอกแมกโนเลีย เมื่อทั้งสองมาถึง
“สวยจริงๆ ถ้าเอาไปจัดแจกันคงจะสวยเหมือนภาษาดอกไม้ที่เขาพูดกัน”แม่ของเรียวเฮพูด
“ภาษาดอกไม้คืออะไรเหรอคะ”ฮานะถาม
“ความอ่อนหวานน่ารัก กับความงาม พูดแล้วทำให้น้านึกถึงลูกสาวของน้าที่หายไปเลย ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง จะเติบโตเหมือนต้นดอกแมกโนเลีย ต้นนี้ไหม”แม่ของเรียวเฮพูดเสียงเศร้า เพราะเธอยังคิดถึงลูกสาวที่หายไป
“หนูเชื่อค่ะ ว่าเธอต้องเติบโตเหมือนต้นดอกแมกโนเลียต้นนี้แน่ค่ะ หนูเองก็คิดถึงเพื่อนคนหนึ่งเหมือนกัน เธอมีนิสัยเหมือนต้นดอกแมกโนเลียที่คุณน้ากล่าวไว้มากค่ะ หนูไม่รู้ว่าป่านนี้เธอเป็นยังไงบ้าง คือพอเราจบมัธยม เราก็ไปเรียนคณะที่เราอยากเรียนนะค่ะ และไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลยค่ะ หนูหวังว่าเธอคงสบายดีนะค่ะ”
“ฉันเชื่อ ลูกสาวของฉันและเพื่อนของเธอต้องกลับมาแน่ มาเด็ดดอกแมกโนเลียไปตกแต่งแจกันดีกว่านะจ๊ะ ฮานะ”
“ค่ะคุณน้า”
“ต่อไปนี้หนูเรียกน้าว่า ‘แม่’ ดีกว่าน่ะจ๊ะ”
“แต่ว่า.....”
“ไม่มีแต่จ๊ะ”
“ค่ะคุณแม่”ฮานะพูดพร้อมฝืนยิ้มนิดหน่อย
หลายเดือนมานี้ อาการของคุณแม่ของเรียวเฮดีขึ้นมาบ้าง ซึ่งนั้นทำให้หม่อมกับเรียวเฮรู้สึกดีขึ้นมาก ในเวลาเดียวกันเรียวเฮเองก็เริ่มชอบฮานะขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ เพราะหญิงสาวที่เขาเลือกมาเป็นพยาบาลนั้น เธอดูแลแม่ของเขาดีมาก ไม่ว่าจะการเปลี่ยนห้องที่แม่ชอบเก็บตัว จากมืดทึบกลับสว่างมากขึ้น หากิจกรรมให้ทำมีจัดดอกไม้ ทำขนม อ่านหนังสือให้ฟัง และนั่งชมสวน แต่ยังไงแม่ของเขายังคงคิดถึงน้องสาวของเขาที่หายไปอยู่เหมือนเดิม แม้ว่าตอนนี้จะมีความสุขก็ตาม
ห้องนอนฮานะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ฮานะนี้ฉันเอง”เสียงเรียวเฮดังมาจากหลังประตู
“รอสักครู่นะค่ะ”ฮานะพูดพร้อมเก็บรูปเข้าหนังสือ แล้วเดินไปเปิดประตู เรียวเฮเข้ามาแล้วปิดประตู
“ฮานะ”เรียวเฮเรียก
“มีอะไรเหรอเรียวเฮ”ฮานะถาม “จริงสิ ฉันสงสัยเรื่องนี้มานานแล้ว น้องสาวคุณแม่ของนายหายไปไหนเหรอ แล้วหายไปนานขนาดไหนล่ะ”เธอถาม เรียวเฮนั่งลง และซึมเศร้า
“เธอแน่ใจเหรอ ว่าจะฟังเรื่องนี้”เรียวเฮถาม
“แน่สิ เล่ามาเถอะ บางครั้งฉันต้องรู้เรื่องนี้ไว้”ฮานะพูดยืนยัน
“เรื่องมันเกิดขึ้น ตั้งแต่อุบัติเหตุที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ”เรียวเฮพูดเสียงเศร้า “ตอนฉันยังเด็กๆ พ่อของฉันเสียไปเพราะอุบัติเหตุ ทำให้เหลือฉัน แม่ และน้องที่ยังอยู่ในท้องประมาณ7เดือน ตอนนั้นแม่ของฉัน ให้ฉันอยู่กับญาติฝั่งแม่ไปก่อน และแม่ไปทำงานที่โตเกียว 2เดือน พอพ้น2เดือนมีคนมารับฉัน ซึ่งก็คือคนของหม่อม ทำให้ฉันได้เจอแม่อีกครั้ง ตอนนั้นแม่ท้อง9เดือนใกล้คลอด วันคลอดนั้นเป็นเวลาใกล้รุ่ง แล้วฉันหลับเป็นตายแบบสุดขั้ว!!! ขณะที่หม่อมก็รีบพาแม่ไปทำคลอดที่โรงพยาบาล เพราะแม่เจ็บท้องน้องกำลังจะออก พอแม่คลอดออกมา แม่ได้น้องสาว ฉันก็ได้เห็นหน้าน้องครั้งหนึ่ง แล้ววันต่อมาก็เกิดเรื่อง....”เขาเงียบไป
“ทำไมเกิดอะไรขึ้นเหรอ”ฮานะถาม และสีหน้าเธอดูเป็นห่วง
“วันนั้นเกิดแผ่นดินไหว ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย นางพยาบาลและนายพยาบาลจำนวนหนึ่งต่างอุ้มและเข็นเด็กอย่างหนีตาย จนกระทั้งเหตุการณ์สงบลง ปรากฏว่าน้องสาวของฉันหายไป ทั้งฉัน หม่อม และเจ้าหน้าที่ตามหากันทั่วแล้ว ฉันก็ไม่เจอน้องสาวอีกเลยแบบสุดขั้ว!!!! แม่ของฉันพอทราบเรื่องนี้ ก็ช็อกมาก กลายเป็นคนซึมเศร้าไปแบบสุดขั้ว!!!!!!”เรียวเฮพูด เขากลั้นน้ำตาไม่อยู่ ปล่อยโฮออกมา ฮานะเองเห็นแล้วอึ้ง ผู้ชายสุดขั้วอย่างเรียวเฮก็มีมุมความทุกข์เหมือนกัน และดูท่าจะเป็นทุกข์มาก
“แล้วเรื่องนี้เคยบอกใครไหม”ฮานะถาม
“ซูด..... ไม่เคยเลย ซูด..... แม้กระทั่งฮิบาริ และพวกสึนะด้วย ที่ฉันไม่บอกเรื่องนี้ เพราะไม่อยากให้ทุกคนต้องมาลำบากช่วยฉันตามหาน้องสาวของฉัน เรื่องนี้ฉันขอตามหาคนดียวพร้อมกับหม่อม”เรียวเฮพูดเศร้า ฮานะเห็นว่า เขาเป็นคนดีจริงๆ คือไม่เห็นแก่ตัว ไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาป่นกับเรื่องส่วนรวม แต่ดูเหมือนว่าเรื่องนี้อาจจะทำให้เขาทุกข์มาตลอด ก่อนที่จะเข้าวองโกเล่ ฮานะนิ่งไปแป็บหนึ่ง
“เรียวเฮ ฉันเชื่อน่ะว่าสักวันนายกับหม่อมต้องหาน้องสาวเจอแน่ ฉันขอช่วยนายตามหาน้องสาวของนายอีกแรงหนึ่งน่ะ”ฮานะพูดขึ้น ทำให้เรียวเฮหันไปมอง
“จริงน่ะ”เขาถาม
“จริง ฉันเห็นนายมีความทุกข์แล้ว ฉันอยากแบ่งเบาบ้าง หรืออยากทุกข์แทนนายเลย และยิ่งพอมารู้สาเหตุที่คุณแม่ของนายป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ฉันยิ่งอยากช่วยนาย หม่อม และแม่ของนายตามหาน้องสาวของนายให้เจอ บ้านหลังนี้จะได้กลับมามีความสุข”ฮานะพูดอย่างเต็มใจและหนักแน่น เธอเข้าใจคนในบ้านหลังนี้มากขึ้น เห็นความทุกข์ทรมานของพวกเขาแล้ว เธอเองก็ไม่อาจจะทนอยู่เฉยได้
“ฮานะมีอีกเรื่องหนึ่ง”
“อะไรของนายอีกล่ะ”
“เธอเต็มใจน่ะ ว่าจะช่วยฉัน”
“เต็มใจแน่นอน ฉันพร้อมจะอยู่เคียงข้างนายไม่ว่าทุกข์หรือสุข ฉันจะไม่มีวันหนีไปไหน ฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอด”
“ฮานะ เราแต่งงานกันเถอะน่ะ”สิ้นประโยคเรียวเฮ เล่นทำเอาฮานะอึ้งเล็กน้อย
“ตกลงจ๊ะ”ฮานะพูดพร้อมยิ้มทั้งน้ำตา เธอไม่ได้เสียใจ แต่ตื้นตันใจมาก เรียวเฮกอดเธอทันที
2เดือนต่อมา
วันงานแต่งงาน
โบสถ์
ห้องแต่งตัวเจ้าบ่าว
“ยินดีด้วยนะครับคุณพี่ชาย”บอสวองโกเล่นภา หรือ สึนะ กับ ผู้พิทักษ์พิรุณ หรือ ทาเคชิ และผู้พิทักษ์อัสนี หรือ แรมโบ้(วันแต่งงานตรงวันโรงเรียนหยุดพอดี) แสดงความยินดีพร้อมกัน
“ไอ้หัวสนามหญ้า ยินดีด้วยโว้ย!!!!”ผู้พิทักษ์วายุ หรือ ฮายาโตะพูด
“ยินดีด้วยที่นายแต่งงานแล้ว”ผู้พิทักษ์เมฆา หรือ เคียวยะพูด
“คึหึหึ ยินดีด้วยครับ ผู้พิทักษ์อรุณ”ผู้พิทักษ์สายหมอก หรือ มุคุโร่พูด บอสและผู้พิทักษ์ทั้ง5 อยู่ในสูทสีดำ แต่ผูกเนกไทตามสีไฟธาตุ
“ดีใจด้วยนะเรียวเฮ ที่เราได้ออกเรือนแล้ว”หม่อมพูด หม่อมอยู่ในชุดสูทสีเทา ผูกเนกไทสีน้ำเงิน
“ผมกับฮานะ เลือกจะอยู่บ้านของหม่อมนะครับ ไม่ไปสร้างบ้านใหม่ที่ไหนแบบสุดขั้ว!!!!”เรียวเฮพูด เขาอยู่ในชุดสูทสีขาวทั้งชุด ร่วมทั้งเนกไท
“ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก คฤหาสน์ของฉันห้องนอนก็โคดจะเยอะ แต่ห้องของเราจากเมื่อก่อน มีแต่เราเตะต่อยกับกระสอบทรายทุกวัน ตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยก แต่ฉันรู้ที่เธอเตะต่อยทุกวันเพื่อปกป้องน้องสาวกับคนที่รัก และอยากเป็นเหมือนสมรักษ์ ย่างคำสิงห์ หรือสมจิต จงจอหอ นักมวยไทยที่เป็นแชมป์โอลิมปิก”หม่อมพูดแค่นั้น ทำเอาบอสและผู้พิทักษ์ทั้ง5 หัวเราะลั่นห้องเลย เป็นครั้งแรกที่เรียวเฮโดนหม่อมแซว
“หม่อมพูดแซวแบบสุดขั้ว!!!!”เรียวเฮเล่นตะโกน ทำเอาคนในห้องปิดหูกันแทบไม่ทัน แต่หลังจากนั้นก็หัวเราะ
“เอาเถอะ อย่าเอาวิชาที่ฉันอุตส่าห์ลงทุนไปจ้างครูมาจากประเทศไทยให้เธอร่ำเรียน ไปใช้ทำร้ายเมียหรือคนอ่อนแอน่ะ ทำแบบนั้นมีแต่คนจะรังเกียจเอา พวกเธอก็ด้วย”หม่อมพูดเตือน
“พวกผมจะจำไว้ครับ”พวกวองโกเล่พูดพร้อมกัน หม่อมเดินมาหาสึนะ
“สึนะ จำฉันได้ไหม” หม่อมถาม สึนะส่ายหน้า
“ฉันเป็นเพื่อนของปู่ของเรา แต่ตอนนั้นเรายังเด็กมาก ก็เลยอาจจะไม่รู้จัก”หม่อมพูด
“ผมขอโทษด้วยครับ” สึนะพูดพร้อมก้ม
“ไม่เป็นไรหรอก โตขึ้นมากเลยน่ะเรา”
“ครับ”
“ใกล้เวลาพิธีแล้ว ไปกันเถอะ”หม่อมพูดจบ พวกเขาก็ออกจากห้องแต่งตัวเจ้าบ่าว
ห้องแต่งตัวเจ้าสาว
“ยินดีด้วยนะฮานะจัง”ฮารุพูดร่าเริงพร้อมกอดฮานะ เธออยู่ในชุดเดรสสีฟ้า
“ยินดีด้วยนะจ๊ะ ที่จะได้อยู่กับเรียวเฮ”เบี้ยงกี้พูด เธออยู่ในสายเดี่ยวผ่าร่องอก กระโปร่งเอผ่าข้างนิดหน่อย ทำให้เธอสวยเซ็กซี่
“พี่ฮานะแต่งงานแล้วดีจังเลย”เมโกะพูด เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของสึนะ เป็นผู้พิทักษ์เมฆาของวาเรีย วันนี้เธอสวมชุดเกาะอกสีม่วง คาดเข็มขัดสีขาว
“ขอบใจทุกคนมากน่ะ”ฮานะพูด เธออยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวคอตั้งแขนกุด กระโปร่งยาว ที่หลังผูกโบว์ใหญ่มีดอกไม้ประดับที่ป่มโบว์ ถุงมือยาว ชายคอกับชายถุงมือ มีผ้าลูกไม้แสนสวยประดับ บนหัวเธอนอกจากมีผ้าคลุมเจ้าสาวแล้ว ยังมีมงกุฎน้อยๆ ทำให้ชุดนี้ลงตัวมาก
“ฮานะ very Beautiful มากวันนี้”ฮารุพูดพร้อมคลายก่อน
“ขอบใจนะ เฮ่อ....”ฮานะถอนหายใจ
“เป็นอะไรคะ”เมโกะถาม
“ถ้าเพื่อนของฉันอยู่ด้วยก็ดีสิน่ะ”ฮานะพูดเสียงเศร้า
“สนิทมากไหม”เบี้ยงกี้ถาม
“มากค่ะ ตั้งแต่มัธยมแล้ว แต่หลังจบไปก็ไม่ได้เจออีกเลย ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”ฮานะพูดพร้อมมองรูปเธอกับเคียวโกะ สมัยมัธยม
“คนในรูป ใช่เพื่อนของพี่เปล่าคะ”เมโกะถามพร้อมมองรูป
“ใช่จ๊ะ แต่เอาเถอะ สักวันฉันต้องเจอเธออีกครั้ง เคียวโกะจัง เราต้องได้เจอกันอีก”ฮานะพูด
“Don’t very Sad เดี๋ยวหน้าไม่สวยนะ”ฮารุพูด
“แล้วเพื่อนคนนี้ชื่อ สกุลอะไรเหรอคะ”เมโกะถามด้วยความอยากรู้
“เคียวโกะน่ะ แต่นามสกุลนั้น ฉันคิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่จะต้องบอกหลังแต่งงานนี้ เพื่อไม่แน่ ว่าเธออาจจะเป็นน้องสาวที่หายไปของเรียวเฮ”ฮานะพูดจริงจัง
“ฮานะ ไฟว์ ไฟว์” ฮารุพูดพร้อมชูกำปั้นกลางอากาศ
“เราไปกันเถอะ พิธีใกล้เริ่มแล้ว”เบี้ยงกี้พูดจบ พวกเธอก็ออกจากห้องแต่งตัวเจ้าสาว
ห้องพิธี
เมื่อเจ้าสาวฮานะมาถึงเสียงดนตรีบรรเลงไพเราะดังขึ้น ทุกคนลุกขึ้นเพราะว่าตอนนี้เจ้าสาวมาแล้ว เดินมาตามทางพรมสีแดงนะ มาพร้อมกับคุณพ่อของเธอ เธอถือช่อดอกกุหลาบสีขาว จนเธอเดินมาถึงแท่นพิธี เรียวเฮก็รับมือมากุม จจากนั้นผู้มาเข้าร่วมพิธีนั่งลงบาทหลวงเริ่มพิธี
"เรามาชุมนุมที่นี้ก็เพื่อเป็นสักพยานในความรัก ของคนสองคน....."บาทหลวงพูดอยู่นั้น ทั้งคู่แอบส่งสายตากันเล็กน้อย จนกระทั้ง "คุณฮานะจะรับคุณเรียวเฮเป็นสามี จะสาบานว่าจะดูแลเขาทั้งในยามทุกข์และยามสุข จะรักและซื้อสัตย์กับเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่ไหม"ท่านถาม
"รับค่ะ"ฮานะตอบ
"คุณเรียวเฮจะรับคุณฮานะเป็นภรรยา จะสาบานว่าจะดูแลเขาทั้งในยามทุกข์และยามสุข จะรักและซื้อสัตย์กับเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่ไหม"บาทหลวงหันมาถามเรียวเฮ
"รับครับ"เรียวเฮตอบ
"ท่านมีสิ่งใดเป็นคำมั่นสัญญานี้"บาทหลวงถาม เด็กถือแหวนเดินมาและยื่นหมอนที่วางแหวนมาให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว เรียวเฮหยิบแหวนขึ้นมาสวมนิ้วนางข้างซ้ายของฮานะ พอเรียวเฮสวมเสร็จ ฮานะหยิบแหวนขึ้นมาสวมนิ้วนางข้างซ้ายของเรียวเฮ
"พ่อขอประกาศว่า นับจากนี้เธอสองคนเป็นสามีภรรยากัน เชิญเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้"บาทหลวงพูดจบ เรียวเฮก้มลงจุมพิตฮานะ ตอนนี้ได้เป็นสามีภรรยาเต็มตัวแล้ว
หลังพิธี
ก็ถึงเวลาที่สาวโสดรอคอย คือ พิธีโยนช่อดอกไม้ของเจ้าสาว สาวๆตั้งตารอ จนกระทั้ง......
พรึ่บ!!!!
ช่อดอกไม้ของเจ้าสาวถูกโยนโดยเจ้าสาว และผู้ที่ได้รับช่อดอกไม้คือ.....
“ฮาฮิ~ ฮารุได้ช่อดอกไม้ค่ะ”ฮารุพูดร่าเริง
“ยินดีด้วยฮารุ เจ้าสาวคนต่อไปคงเป็นเธอกับเอ็นมะสิน่ะ”ฮานะพูด ฮารุหน้าแดงเขินอาย
ตอนเย็น
มีงานเลี้ยงกันเล็กๆน้อยๆ ส่วนเจ้าบ่าวเจ้าสาว ขอไปเดินเล่นที่สวน
“เรียวเฮ”ฮานะเรียก
“มีอะไรเหรอฮานะ”เรียวเฮถาม
“ฉันมีเรื่องหนึ่ง อยากจะบอกเธอน่ะ เรื่องเพื่อนของฉัน”ฮานะเริ่มพูดขึ้น
“เพื่อนของเธอ??”เรียวเฮพูดงง
“ใช่ อ่ะ”ฮานะพูดพร้อมยื่นรูปเธอกับเคียวโกะสมัยมัธยมให้เรียวเฮ เขารับมาดู
“เธอมีชื่อว่าเคียวโกะ ซาซางาวะ เคียวโกะ”
“นามสกุลเหมือนฉันเลย”
“ใช่ ฉันเคยถามเธอเหมือนกันว่า เธอมาจากที่ไหนและทำไมใช้นามสกุลนี้ เธอบอกว่า เธอมาจากสถานเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง ส่วนนามสกุล เธอบอกว่าวันที่แม่อธิการมาพบเธอ แม่อธิการของเธอบอกว่ามีจดหมาย ที่บอกว่านามสกุลของเธอคือ ซาซางาวะ พร้อมของสองอย่างที่ติดมาด้วยตั้งแต่เธอเป็นทารกน่ะ แต่ฉันไม่รู้หรอกน่ะ ว่าเธอพักที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหน ฉันรู้แค่เนี่ย ขอโทษด้วย”ฮานะพูดเสียงเศร้า
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจมากน่ะที่เธอบอกฉัน ฉันจะเอาเรื่องนี้บอกหม่อม บางที่เรื่องที่เธอพูดมาอาจจะช่วยหม่อมได้แบบสุดขั้ว!!!!!”เรียวเฮพูดพร้อมยิ้มและกอดฮานะ
“เรียวเฮ”หม่อมเรียกพร้อมเดินเข้ามา “ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ” ท่านพูด
“ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ”เรียวเฮกับฮานะพูดพร้อมกัน
“ฉันมีข่าวดีมาบอก ตอนนี้รู้แล้วว่าน้องสาวของเราอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหน เพราะว่าของที่ฉันให้ในวันที่น้องสาวของเราเกิดนั้น เหมือนกับของที่อยู่กับเด็กคนนั้น และเด็กคนนั้นก็มีนามสกุลเหมือนเราด้วย” หม่อมพูดร่าเริง
“จริงเหรอครับ”เรียวเฮพูดพร้อมยิ้ม
“จริง เธอมีชื่อว่า..... ชื่อว่าอะไรน่า...... แต่นามสกุลนี้ ซาซางาวะ แน่”หม่อมพยายามนึก
“เคียวโกะ ซาซางาวะ เคียวโกะใช่ไหมคะ”ฮานะถาม
“เอ่อๆ อาจใช่ เธอรู้จักด้วยเหรอ”หม่อมถาม
“ค่ะ เธอเป็นเพื่อน สมัยมัธยมของหนูนะค่ะ”ฮานะตอบ “เธอพักสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหนเหรอคะ”
“สถานเด็กกำพร้าเซนต์แมร์รี่ เป็นของศาสนาคริสต์ และของเอกชน อีกไม่นานเรา น้อง และแม่ก็จะได้อยู่ด้วยกันซะที ฉันขอตัวไปดูรายละเอียดก่อนน่ะ เร็วๆนี้แหละเราจะได้เจอน้อง”หม่อมพูด
“ขอบคุณมากครับ/ค่ะ”เรียวเฮกับฮานะพูดพร้อมกัน
“ฮานะ ตอนนี้ฉันดีใจแบบสุดขั้ว!!!!!!!!!!!!!!”เรียวเฮตะโกนพร้อมอุ้มแบกฮานะ
“จ้าๆ หลังจากนี้แม่ลูกก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วล่ะ ยินดีด้วย”เธอหน้ามุ่ยเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มดีใจที่สามีของเธอจะได้เจอน้องสาวที่หายไปมานานซะที พร้อมกับคำสัญญาที่หม่อมทำไว้กับปู่ของสึนะ
**********THE END**********
ป.ล.1.คอนเม้นท์ด้วยน่ะ ถ้าแต่งไม่สนุกต้องขออภัยด้วยนะจ๊ะ
ป.ล.2.เห็นตราข้างบนไหม ลองลอกดูสิ ถ้าไม่อยากเรื่องถึงโรงถึงศาล หรือเจอ6ลุ่ม1นะจ๊ะ
ความคิดเห็น