คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Hunters killed the vampire love:31
เช้าของอีกหลายวันต่อมา
คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาในตอนเช้าข้างกายไร้วี่แววของคนตัวสูง...แต่ใครจะสนละ!? ว่าแต่ไปไหนแต่เช้า??
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอครับ”
“ว้ากกกก!”
คนตัวเล็กถึงกับร้องเสียงหลงเนื่องจาก
คนที่เขานึกว่าไม่อยู่จู่ๆก็โผล่หน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของเขา
“จะตกใจอะไรกันนักกันหนาครับที่รัก?
หรือตกใจความหล่อของสามี?”
เปลี่ยนสรรพนามในการพูดด้วย! นี้เป็นมิติใหม่ในการง้อใช่ไหม!!!
“ที่รงที่รักอะไรของคุณ!
ผมจำได้ว่าเราตัดขาดกันแล้ว!!!”
“โอ๋ๆ
เขามาขอคืนดีตั่งหลายวันแล้วน่าาาา ไม่คิดจะใจอ่อนหน่อยหรอออออ”
“คิดว่าผมจะใจอ่อนให้กับคนที่เกือบฆ่าผมหรอ!!!”
“…..”
ถึงแม้หน้าคิลเลอร์จะซีดอยู่แล้ว
ตอนนี้ ณ จุดๆนี้ก็ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ คิลเลอร์เองก็ไปต่อไม่ถูกใจหนึ่งก็อยากอธิบายเรื่องในตอนนั้นให้คนตัวเล็กเข้าใจ
แต่พูดอะไรตอนนี้คงไม่ฟังอยู่ดี
“วันนี้จะกินอะไรเป็นพิเศษไหม
ฉันได้ไปสั่ง.....”
“ไม่! ผมอยากอดตาย ยิ่งเร็วยิ่งดี!”
ตอนนี้คิลเลอร์อยากจะจับไอ้คนนิสัยดื้อด้านที่ไม่สมกับหน้าตากักอยู่ในห้องแคบๆไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันจะได้ไม่ปากดี
แต่เพราะเขามีความอดทนพอที่จะไม่ทำอย่างนั้น
“...งั้นเดี๋ยวฉันไปให้คนเอาข้าวต้มมาให้
ยังไงก็ขอให้กินมันด้วยแล้วกัน”
คิลเลอร์เดินออกไปจากห้อง
โดยไม่ลืมสั่งคนให้ทำอาหารให้เพนกวิน
....
“ท่านคิลเลอร์
ท่านไม่คิดจะดื่ม...”
“จะให้ผมบอกสักกี่ครั่งกันปู่!
ว่าผมไม่กินเลือดคนอื่นนอกจากของเพน!”
คนแก่คนสนิทของคิลเลอร์หน้าเจืองลงทันที
ก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่องแยงเรื่องบางอย่าง...
“แต่ท่านคิลเลอร์
ท่านอาจตายได้นะครับ!”
“...”
ใช่แวมไพร์ที่ไม่ได้กินหรือดื่มเลือดมาเป็นเวลานานก็อาจจะตายได้เพราะเกิดจากการอดอาหารจนไม่มีพลังงานมากพอในการดำรงชีวิตถึงเขาจะกินอาหารแบบมนุษย์ได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะอิ่ม
“เรื่องของผม! อย่ามายุ่ง!! ถ้าผมต้องตายก็สมควรแล้ว!!”
คิลเลอร์พูดตะคอกคนสนิทก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
พอเปิดประตูห้องเขาก็พบกันคนตัวเล็กที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงหลังกว้างเขาเดินเข้าไปใกล้ใช้มือข้างหนึ่งเกลี่ยผมที่ร่วงมาปกหน้าออก
“ฉันจะรอวันที่ง้อนายสำเร็จ....ฉันรักนายนะ”
จุ๊บ!
คิลเลอร์จูบที่หน้าผากของเพนกวินก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
โดยที่ไม่รู้เลยว่าตั่งแต่ที่เขาย่างเข้ามาในห้องก็ตกเป็นเป่าสายตาของคนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้ว
เพนกวินที่รู้สึกตัวก็ยกมือมาลูบๆคลำๆที่หน้าผากตัวเองก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา
“แล้วผมจะรอ”
ใจจริงเพนกวินก็กะให้อภัยคิลเลอร์ตั่งแต่มาอยู่ที่นี้ช่วงหลังๆแล้ว
เพราะเขารู้ความจริงจากปากเพื่อนสนิทของคิลเลอร์ ที่ชื่อคิด
ดูเหมือนเขาจะถูกคุณลอว์บังคับให้มาบอกความจริงกับเพนกวิน
ทำไมถึงรู้ว่าถูกบังคับหนะเหรอ??
ก็เพราะตอนมาหน้าบึ้งเป็นตูดเป็ดไง!!
แต่ยังไงก็ตามเพนกวินขอ
ขอว่าอย่าบอกคิลเลอร์ว่าตัวเองรู้ความจริงหมดแล้วเพราะเขาอยากเอาคืนนิดๆหน่อยๆให้รู้ซะบ้างว่าเพนกวินไม่ได้นิสัยหน้ารักเหมือนหน้าตา
แต่เมื่อเช้าเขาก็พูดแดกดันเกินไปจนทำให้รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกันร่างสูงเดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว
เพนกวินแทบกรี๊ด
...ไม่อายฟ้าอายดินก็เกรงใจคนนอนด้วย!!!..
ได้แค่ร้องโอดโอยในใจ
...รีบๆมาง้อก็แล้วกัน....
“เฮอออ! ขนาดนอนยังน่ากดเลยแหะ”
‘อ...ไอ้บ้าทำไมในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่าฟ่ะ!!’
“แอบทำซักคืนก็คงไม่เป็นไรมั่งงง”
‘อย่าเชียวนะถ้าทำละก็โกธรยันลูกบวชแน่!!’
คิลเลอร์เดินมาที่เตียงพลางซุกใบหน้าไปที่คอระหงส์
แล้วค่อยเลื่อนมาคบเมินที่ติ่งหู ลมหายใจอุ่นๆโรยรินอยู่ตรงกกหู
ทำเอาคนตัวเล็กที่(แกล้ง)หลับอยู่ถึงกับขนลุก
“ถ้าไม่ยอมลุกมาพูดละก็ฉันจะจับนายกดจริงๆแน่”
“เฮือก.....! คุณรู้”
เพนกวินรีบเด้งตัวออกห่างจากคิลเลอร์แล้วมองหน้าเค้าเหวอๆคงอาจเป็นเพราะตกใจที่เค้ารู้ว่ายังไม่หลับบวกกับความเขินอาย
มันเรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวสูงได้ไม่น้อย ได้เห็นอะไรแบบนี้ก็ชื่นใจหน่อย
“ว่าไงทำไมยังไม่นอน”
“...”
เพนกวินก้มหน้าเพื่อหาคำตอบให้กับตัวเอง
เพื่อหาคำเลี่ยงอย่างพวกนอนไม่หลับอะไรอย่างเงี่ย!!
แต่ถ้าบอกอย่างงั้นไปมันก็เหมือนกับข้ออ้าง
ทำให้คนตัวสูงจับได้ว่าเขานอนรอคนตัวสูงกลับเข้ามา
“ท..ทำไมคุณถึงรู้ว่าผมยังไม่นอน”
เปลี่ยนเรื่องซะเลย...!
“คิดว่าผมเป็นใครครับที่รัก...!
ท่านคิลเลอร์เชียวนะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร”
“ไม่เกี่ยวแต่ฉันรู้ว่านายยังไม่นอน”
“นั้นไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการ”
“แล้วทำไมนายไม่ตอบฉันมาก่อนละว่าทำไม
ยังไม่นอน!!”
ไม่พ้นก็วกกลับมาเรื่องเดิม
เพนกวินหน้าเจืองลงทันทีก่อนที่สายตาจะทอดไปยังตัวของคนตัวสูงพบว่าเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแถมไอ้ผ้าผื่นเล็กๆที่ปิดพื้นที่สงวนนั้นก็หลุดหายไปเผยให้เห็นส่วนสำคัญที่โผล่ออกมา
แถมมันยังยืนชี้มาทางเพนกวินด้วย คนตัวเล็กรีบดึงผ้าห่มคลุมตัวเองแล้วตระโกนด่าไล่คิลเลอร์ให้ไปแต่งตัว....
“ไอ้ลามก!! ไอ้หื่น ไอ้บ้า ไปแต่งตัวดิ! ไอ้.....บลาๆๆๆ”
“อะไรของมันเคยๆกันอยู่
ยังจะอายอีกเหรอ!!”
คนพูดแสนกวนประสาทของคิลเลอร์ทำให้เพนกวินเกือบวีนแตกออกมาสร้างเสียงหัวเราะให้คตัวสูงได้ไม่น้อย
ก่อนที่จะเดินหายลับไปทางตู้เสื่อผ้า
......ไอ้บ้า!!ไม่อายฟ้าอายดิน คอยดูนะจะกัดให้กุดเลย!!!!.....
………………………………………………………………………………….
เพนกวินหนูโหดไปไหนแม่กลัวลูกกกกกกก T^T
.
.
.
.
งายยยยยยยยยคิดถึงพ่อหนุมผีดูดเลือดกับคุณเพนไม ขอโทษอย่างสุดซึ่งที่หายไปนาน(มาก)เพราะมัวแต่แปลโดเเละติดเกมอย่างนักหลังๆโน๊ตบุคและคอมพัง 555+ นิยายที่แต่นำหน้าไปหายหมดเลยใช่เวลาทำใจแต่ใหม่
คาแร็คเตอร์มันเลยผิดเพี้ยนไปนิดๆ
จะว่าก็ว่ามันก็เหมือนข้อแก้ตัว//ก็แก้ตัวนิหวาาาาา 555+
ความคิดเห็น