คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอน : THE END [Chapter : 24]
+ - บทที่ 24 - +
เสียงร้องของนกเครนบิรอฟตัวใหญ่เรียกความสนใจจากมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ให้หันไปมองมันอย่างประหลาดใจ... แต่แล้วความประหลาดใจก็ได้เปลี่ยนเป็นความดีใจ เมื่อได้เห็นลูกกลมๆ ในอุ้งเท้าที่มันเอามาด้วย... ลูกแก้วเรืองแสงของสเกเชียสนั่นเอง
“ขอบใจ” มัลฟอยลูบขนของมันสองสามครั้ง ก่อนจะปล่อยให้มันบินกลับไปตามเดิม
“ยังถือว่าเป็นโชคของเรา” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอารมณ์ดี พลางลูบลูกแก้วในมืออย่างทะนุถนอม แสงของมันกลับมาสว่างจ้าเหมือนเดิมแล้ว
“ทีหลังก็หัดระวังซะบ้าง” เขาบอก ก่อนจะคว้าลูกแก้วมาจากมือของเธอ “เอาดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตมาสิ” เขาสั่ง และเธอก็ยื่นดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตในมือให้อย่างว่าง่าย แต่เขากลับไม่รับมันไป เพียงแต่หันมาออกคำสั่งกับเธออีก
“มายืนข้างๆ ชั้นนี่” เขาพูด พลางคว้าแขนของเธอให้มายืนอยู่ข้างๆ
“พร้อมรึยัง” เขาถาม และหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่พยักหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ
“หวังว่าโชคชะตาคงจะไม่แกล้งเราอีกนะ” เธอคราง พลางนึกถึงเฮคเตอร์ที่มักพูดเสมอว่า ‘มันเป็นสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้แล้ว’
“ชั้นก็หวังอย่างนั้น” เด็กหนุ่มพูด ก่อนให้เธอนำดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตในมือมาสัมผัสลงไปบนลูกแก้วในมือของเขา ซึ่งมันก็เรืองแสงสว่าจ้าราวกับตอนกลางเมื่อดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตสัมผัสโดน แล้วเสียงไวโอลินแบบที่สเกเชียสเคยเล่นก็ดังขึ้น พร้อมกับลมหนาว... ไม่ใช่สิ... พายุลูกใหญ่ก็พัดร่างของพวกเขาให้ลอยขึ้นจากพื้น เฮอร์ไมโอนี่มิวายที่จะหลับตาปี๋อีกครั้ง และไม่นานนักเสียงไวโอลินก็เงียบลง แล้วร่างของพวกเขาก็หล่นตุบลงไปอยู่ในถ้ำแห่งเดิมอีกครั้ง
...+*+*+...
“เจ็บเป็นบ้า” มัลฟอยสบถลั่น พลางลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะจ้องหน้าสเกเชียสอย่างไม่เป็นมิตร “หาวิธีอื่นที่มันดีกว่านี้ไม่ได้แล้วรึไง”
“อย่าเพิ่งเอาเรื่องอะไรกันตอนนี้เลยมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ปราม พลางลุกตามขึ้นมาอีกคน
“ในที่สุด พวกเจ้าก็ทำสำเร็จ!” สเกเชียสกล่าว และทำท่าจะเดินเข้ามาหาพวกเขา
“อย่าเดินเข้ามา” มัลฟอยบอก ทำให้สเกเชียสหยุดทันที มันไม่ใช่เรื่องดีนักที่จะให้สเกเชียสเดินเข้ามาใกล้ และทำให้เขาปวดหัวตอนนี้
“ถ้าอย่างนั้น... เราเริ่มกันเลยดีกว่า... เฮอร์ไมโอนี่ เจ้าจงถือดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตเอาไว้ ส่วนเดรโก... เจ้าก็ถือลูกแก้วนั้นเอาไว้ หากข้าเล่นไวโอลินเมื่อไหร่ ให้เจ้านำของทั้งสองสิ่งนี้มาสัมผัสกัน... อ่อ… เกือบลืม... พวกเจ้าต้องใช้มือทั้งสองข้างกุมมันไว้นะ...” สเกเชียสยืนบอกอยู่ห่างจากพวกหลายสิบก้าว
“ระหว่างที่ข้าบรรเลงเพลงก็จงหลับตาเอาไว้ และที่สำคัญจงอย่าให้มือของพวกเจ้าหลุดออกจากกันระหว่างที่ข้ากำลังเรียกความทรงจำของเดรโกคืนมา” สเกเชียสเสริม พลางหยิบไวโอลินตัวเดิมที่ตอนนี้มีสายเพียงแค่เส้นเดียวขึ้นมาจากก้อนหินด้านหลัง
“เค้าจะเจ็บรึเปล่าคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น ทำให้สเกเชียสชะงักมือที่กำลังจะเริ่มเล่นเพลงทันที
“เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น อย่ากังวลไปเลยเฮอร์ไมโอนี่” สเกเชียสตอบ แล้วมองเธออย่างเห็นใจ “หลับตาลงได้แล้ว...”
...+*+*+...
สิ้นเสียงของสเกเชียส เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยก็หลับตาลง ก่อนจะนำของทั้งสองสิ่งที่อยู่ในมือมาสัมผัสกัน พลันอุณภูมิรอบตัวก็ร้อนขึ้นราวกับมีลูกไฟนับร้อยมาอยู่รายล้อมพวกเขา แล้วเสียงจากไวโอลินที่มีเพียงสายเดียวของสเกเชียสก็ดังขึ้น ถึงมันจะเป็นเพลงที่บรรเลงได้อย่างนุ่มนวล แต่ในเวลาที่บรรยากาศรอบกายร้อนราวกับอยู่ในเตาอบอย่างนี้ ก็ไม่ได้ช่วยทำให้เพลงนี้ไพเราะขึ้นมาเลย
ภาพความทรงจำต่างๆ มากมาย เริ่มไหลผ่านเข้ามาในหัวของมัลฟอยราวกับกระแสน้ำที่เชี่ยวจัด พร้อมกับความรู้สึกปวดหัวที่แทบจะทำให้เขาปล่อยมือออกมาจากลูกแก้วหากเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้กุมมือของเขาไว้แน่นอย่างนี้ เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามข่มความเจ็บปวดที่เริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
--
“ทำไมเธอถึงได้ดี กับอแมนด้าจังเลยล่ะ ฉันไม่เคยเห็นเธอดีกับใครมากเท่านี้มาก่อน”
“อ๋อ ถามทำไมล่ะ หมั่นไส้อแมนด้าเหรอ
--
“อยากรู้ไหมล่ะว่าคนที่ฉันชอบคือใคร”
“อยากสิ”
--
“มันคือ ความสุขยังไงล่ะ... ความสุขที่ชั้นไม่เคยได้รับจากใคร นอกจากนาย…”
--
“ใครรังแกเธอ”
“ถามได้ ก็นายน่ะสิ”
--
“ฉันหนาว หนาวมากเลย”
“งั้นเหรอ แล้วให้ฉันทำยังไงล่ะ ให้ก่อกองไฟก็ไม่ได้ด้วยสิ”
--
“ขอโทษ…ขอโทษ…ขอโทษ…”
--
“มัลฟอย อย่าจ้องสิ”
“ตกลงรึเปล่าล่ะ”
“เออๆ ตกลง”
--
“เอาไว้ให้ฉันแต่งงานกับเธอก่อนแล้วฉันจะสวมแหวนให้เธอข้างซ้าย”
--
“นายอยู่ที่ไหนเนี่ย ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“อยู่นี่!”
“ลงมาเดี๋ยวนี้นะนาย”
“ขี้เกียจน่ะ…ขึ้นมารับหน่อยสิ”
“ฝันไปเถอะ! งั้นชั้นจะช่วยสงเคราะห์ให้ล่ะกัน…โอมเพี้ยง! ถ้านายไม่ยอมลงมาดีๆ ชั้นขอให้ตกลงมาคอหักตาย”
--
“Mehr als kann ich sagen… ich liebe dich”
--
“แต่มีข้อแม้นะ ถ้าเธอตอบผิด เธอต้องให้ฉันหอมแก้มหนึ่งที”
“แล้ว ถ้าเธอตอบถูก เธอต้องหอมแก้มฉันทีนึง”
--
“ถืออะไรมาด้วยน่ะ เกรนเจอร์ จดหมายรักเหรอ”
“ไม่เกี่ยวกับนาย หลีกทาง ฉันจะไปห้องสมุด”
--
“ค่อยๆ จิบอยู่นั่นแหละ กินเข้าไปรวดเดียวมันก็หมดแล้ว”
“ก็มันขมหนิ”
“เอามานี่...เดี๋ยวชั้นป้อนให้ เห็นแล้วมันรำคาญลูกตา”
--
“ปีนี้ชั้นไม่มีของขวัญคริสมาสต์ให้เธอนะ ยัยหัวฟู”
--
“เป็นอะไรไปเกรนเจอร์ จูบของฉันมันทำให้เธอไม่มีแรงเลยเหรอ”
“น่าเกลียด คนฉวยโอกาส”
--
“เธออยากรู้เหรอ เอาหูมาใกล้ๆ สิ”
“เป็นความลับ”
--
“อย่าร้องไห้น่ะ เกรนเจอร์… ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ”
“ทำสิ...ทำไมจะไม่ได้ทำ”
“ทำอะไร”
“ทำร้ายจิตใจชั้น”
--
“เกรน...เจอร์...” มัลฟอยครางเสียงแผ่ว ขณะที่ยังหลับตาแน่น คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากัน เพราะ ความปวดหัวที่กำลังทรมานเขาอยู่ในตอนนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่อยู่ในตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าของเขาก็ไม่ต่างกันเสียเท่าไหร่ ชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อหลายสิบที่เกาะอยู่บนหน้าที่ซีดขาว
...+*+*+...
สเกเชียสยังคงบรรเลงเพลงต่อไปเรื่อยๆ ในขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปยังร่างของคนทั้งสองที่ยืนกุมมือกันอยู่เบื้องหน้า... สีหน้าเจ็บปวดทรมานของเด็กหนุ่มทำให้เขาอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้... สีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็แย่ไม่แพ้กัน... ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้สึกปวดหัวอย่างที่มัลฟอยรู้สึก แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ... เธอต้องคอยพยายามกุมมือของเด็กหนุ่มไว้ให้แน่นที่สุด เพื่อไม่ให้เขาปล่อยมือออกจากลูกแก้วและดอกฟอร์เก็ตมีน๊อต...
เวลาสิบนาทีที่ผ่านไปนั้นช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดในชีวิตของมัลฟอย... ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของเขาเริ่มร้อนวูบเย็นวูบสลับกันไปมา... เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าจุดสิ้นสุดแห่งความทรมานนี้จะอยู่ที่ใด... ฉากสุดท้ายของเรื่องนี้จะเป็นแบบไหน แต่ที่เขารู้ในตอนนี้ก็คือ เธอชื่อว่า เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์...
2 b con +
ความคิดเห็น