คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอน : THE END [Chapter : 23]
+ - บทที่ 23 - +
“ชั้น...วิ่ง...ไม่ไหว...แล้ว!” เฮอร์ไมโอนี่พูดสลับกับหอบ ตอนนี้เธอรู้สึกเสียดหน้าอกจนวิ่งไม่ไหวแล้ว
“ทำไม... มันยัง... ตามมา... นะ” มัลฟอยบอก หลังจากที่หันหลังไปมองเจ้าตัวประหลาดที่ยังตามพวกเขาอยู่
“ชอน-ชู-นา-เม-กอน!!!!!!” เจ้าตัวประหลาดร้องเสียงดัง ถึงพวกเขาจะได้ยินแต่ก็ไม่รู้ว่ามันพูดว่าอะไร ไม่แน่มันอาจจะพูดว่า ‘อยากกินมนุษย์!!!’ ก็เป็นไปได้
“ชั้น... ไม่ไหว... จริงๆ” เธอบอก และสะบัดมือออกจากมือของเขา “นาย... วิ่งไปก่อนเถอะ”
“ไม่ได้!” เขาพูด พลางคว้าข้อมือของเธอมาและทำท่าจะวิ่งต่อไป
“ไม่... ไหว... แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหนักแน่น ขืนวิ่งต่อตอนนี้มีหวังเธอได้ตายก่อนที่จะโดนสัตว์ประหลาดกินเป็นแน่
“ชอน-ชู-นา-เม-กอน!!!!!!” ตัวประหลาดยังร้องเสียงก้อง พร้อมกับร่างของมันที่โหนกิ่งไม้ตามมาอย่างคล่องแคล่ว
“ไม่ได้! ยังไง... เธอ... ก็ต้องวิ่ง” มัลฟอยบอกสลับกับหอบไปด้วย
“ไม่! ชั้น...ไม่ไหวจริงๆ นาย... วิ่ง... ไปเถอะ... มันคง... ไม่กิน... คน... หรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูด และหันไปมองเจ้าสัตว์ครึ่งลิงครึ่งกบที่โหนกิ่งไม้มาใกล้เรื่อยๆ
“มัน.... กินเราแน่ ถ้าเรา... ไม่วิ่งต่อ” เด็กหนุ่มพูด แต่ก็ยังไม่ทันที่จะวิ่งต่อ เจ้าสัตว์ประหลาดก็กระโดดลงมายืนบนพื้นตรงหน้าพวกเขาแล้ว
“ชอนชูนาเมกอน” มันครางเสียงเบา และมองมายังเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาปรารถนา
“นายวิ่งไปสิ!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องและผลักเด็กหนุ่มให้วิ่งออกไป แต่เขากลับยืนนิ่ง
“ไม่! ไม่วิ่งแล้ว! ตายเป็นตาย!” เขาพูด ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกหวั่นเจ้าตัวน่าเกลียดนี่ก็ตาม
“คาราเซปานอ... ชอนชูนาเมกอน” เจ้าตัวประหลาดพูด พลางพยักหน้าน้อยๆ ให้กับเฮอร์ไมโอนี่
“มันพูดว่า... อะไรน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามมัลฟอย ที่ส่ายหัวแทนคำตอบ
“มันคงถามว่า ‘ขอกินเธอได้มั๊ย?’ ล่ะมั้ง” มัลฟอยตอบ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หันมาขว้างค้อนใส่เขาทันที
“เวลาแบบนี้... นายยังจะเล่นอีกหรอ!” เธอพูดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปหาเจ้าตัวประหลาดอีกครั้ง
“เคมาบู... ชอนชูนาเมกอน” มันยังส่งภาษาให้กับเธออีก พร้อมกับปากกว้างๆ ของมันที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง
“พูดบ้าอะไรวะ!” มัลฟอยสบถ พลางนึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้เอาไม้กายาสิทธิติดตัวมาด้วย
“อะไร.... คือ... ชอนชูนาเมกอน?” เฮอร์ไมโอนี่ค่อยถามมัน ราวกับว่ามันจะฟังภาษาคนรู้เรื่อง
“คูมาเป!” มันพูด แล้วชี้ไปที่เฮอร์ไมโอนี่
“ชั้นหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม แล้วชี้หน้าของตัวเอง
“ชู” มันพูดอีก แล้วสายหน้าแทนคำตอบว่า ‘ไม่ใช่’
“แล้วอะไรล่ะ!” เธอถาม ก่อนจะหันไปพูดกับมัลฟอยที่ยืนอยู่ข้างๆ “ชั้นคิดว่ามันคงไม่จับเรากินแล้วล่ะ”
“หวังว่างั้น” เด็กหนุ่มตอบ
“ชอนชูนาเมกอน โนปีลา คูมาเป” มันตอบ และชี้ไปที่เฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง
“อ่าว! ทำไมชี้มาที่ชั้นล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม แล้วชี้ไปที่หัวของตัวเอง
“โมกู! โมกู!” มันร้อง แล้วพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
“อะไรหรอ?” เธอยังไม่เข้าใจว่ามันพูดอะไร
“คูมาเป! กูลาเมชา ชอนชูเมนากอน ปาอิมาเป!” มันร้อง แล้วคุกเข่าลงกับพื้นหิมะ ก่อนจะก้มลงคำนับเธอครั้งหนึ่ง
“ดูเหมือนมันจะขออะไรซักอย่าง” มัลฟอยเสนอความคิด แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกเห็นด้วยกับเขา
“คูมาเป! ปาอิมาเป!” มันร้องอีก แล้วคำนับเธออีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและชี้ไปบนหัวของเธอ
“หัวชั้นหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่คราง แล้วยกมือขึ้นจับผมของเธอ
“มันอยากได้หัวเธอรึไง?” มัลฟอยถาม แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“บ้าน่ะ!” เธอพูด แล้วฟาดแขนเขาไปหนึ่งที
“โอ้ย! เจ็บนะ!” เขาร้อง พลางลูบแขนของตัวเอง
เฮอร์ไมโอนี่ใช้มือทั้งสองข้างลูบผมของตัวเองเผื่อว่าอาจจะมีบางอย่างที่อยู่บนหัวของเธอ ซึ่งเจ้าตัวประหลาดนี่อยากได้ แล้วมือของเธอก็ไปสะดุดกับบางสิ่งที่ติดอยู่ที่ผมของเธอ เด็กสาวจึงก้มหัวลงและให้มัลฟอยช่วยหยิบสิ่งที่ติดอยู่ที่ผมของเธอออกให้ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยอมหยิบออกเสียที เขากลับใช้มือข้างหนึ่งเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้น และจ้องหน้าเธออยู่นานหลายวินาที ก่อนจะยิ้มให้กับเด็กสาวที่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ยิ้มอะไร?” เธอถาม และเลิกคิ้วขึ้นสูง “จะมาอารมณ์ดีอะไรตอนนี้?”
“เธอรู้มั๊ยว่าอะไรติดอยู่ที่ผมเธอ?” เด็กหนุ่มถามกลับ แล้วสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอด
“อะไรหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย โดยไม่สนใจเจ้าตัวประหลาดที่ยังคงคำนับให้เธออีกหลายครั้ง
“ก้มลงอีกทีสิ” เขาบอก แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ก้มหัวลงตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มจึงหยิบสิ่งที่ติดอยู่ที่ผมของเธอมาไว้ในมือ ก่อนจะคว้าแขนของเธอมาและวางสิ่งนั้นลงบนฝ่ามือของเด็กสาว เผยให้เห็นดอกไม้สีม่วงอมฟ้าดอกเล็กที่ทำให้หัวใจที่สิ้นหวังของคนทั้งคู่ชุ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ดอกฟอร์เก็ตมีน๊อต!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างดีใจ แล้วยิ้มกว้างให้กับเด็กหนุ่ม “มันมาติดที่ผมชั้นได้ยังไงนะ?”
“มันเป็นสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้แล้ว” มัลฟอยพูดเลียนแบบเฮคเตอร์ แล้วยิ้มตอบให้กับเธอ
“ถึงว่าสิ ลูกแก้วนั่นถึงได้เรืองแสงอยู่ตลอดเวลา คงเป็นเพราะว่า ดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตอยู่กับชั้นตลอดเวลา” เฮอร์ไมโอนี่เดา แล้วกำดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตไว้แน่น
“อือ แต่เธอก็อย่าใจอ่อนให้ดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตกับเจ้าตัวประหลาดนี่ล่ะ” เขาพูดเล่นๆ
“ชั้นไม่เมตตาขนาดนั้นหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้กับเขา ก่อนจะหันไปหาสัตว์ครึ่งกบครึ่งลิง “ชั้นให้เธอ... ไม่ได้... หรอกนะ” เธอค่อยๆ พูดทีละคำ พลางส่ายหน้าประกอบ
“คูมาเป! ปาอิมาเป!” ตัวประหลาดร้องขึ้นมาอีกครั้ง และชี้ไปที่หัวของเฮอร์ไมโอนี่เหมือนเดิม
“ไม่ได้!” เฮอร์ไมโอนี่พูด และโบกมือไปมา
“ชอนชูเมนากอน ปาอิมาเป” มันพูด แล้วคำนับเฮอร์ไมโอนี่อีก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและชี้ไปที่หัวของเธออีกครั้ง “คูมาเป!” มันครวญเสียงยาว ก่อนจะคำนับอีก
“ชั้นว่ามันไม่อยากได้ดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตหรอก” มัลฟอยบอก ก่อนจะพูดต่อ “มันคงอยากได้กิ๊บติดผมของเธอ”
“งั้นหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่คราง ก่อนจะแกะกิ๊บสีสวยของเธอออกมาจากผมของตัวเอง
“ชอนชูเมนากอน?” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นกิ๊บติดผมไปตรงหน้าของเจ้าตัวประหลาด พลันมันก็กระโดดพรวดขึ้นมาจากพื้น และแบมือที่มีพังผืดของมันมาตรงหน้าเธอ ถึงจะตกใจกับการกระทำอันน่ากลัวของมัน แต่เด็กสาวก็ค่อยๆ วางกิ๊บเล็กๆ ลงบนมือของมันซึ่งถึงกับฉีกยิ้มอันน่าสยดสยองออกมาด้วยความดีใจ
“โมกู! มาซาจูโม!” มันร้อง แล้วคุกเข่าลงไปคำนับเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง ก่อนจะโหนต้นไม้หายลับไปอย่างรวดเร็ว
“ที่แท้ก็อยากได้กิ๊บ เล่นตามมาซะตกใจหมด” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ก็ดีกว่ามันอยากกินเราแล้วตามมานั่นแหละ” มัลฟอยพูด ก่อนจะนึกขึ้นได้ “ลูกแก้วของสเกเชียสล่ะ?”
“เออใช่! ลืมไปเลย!” เธอร้อง
“อย่าบอกนะว่าเราต้องตามหาลูกแก้วนั่นอีก” เด็กหนุ่มถาม และกลอกตาไปทางอื่นอย่างเซ็งๆ
“คงงั้นแหละ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ ก่อนจะเสริมขึ้นอีก “เหลือเวลาอีกสามนาที น่าจะทันนะ”
*P.S.*
อย่าลืม comment นะคะ จะติดหรือจะชมกวางก็ยินดีรับไปปรับปรุงค่ะ ^^
ด้วยจิตคาราวะ
เด็กผมฟู
ความคิดเห็น