ตอนที่ 7 : STORY 7 : My Santy [OiHina]
#OiHina
. . . S t o r y 7 . . .
________________________________
โออิคาว่า โทรุ ชายหนุ่มผู้เพรียบพร้อมในทุกๆ ด้านไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่างหรือสติปัญญา กำลังนั่งทำหน้าอมทุกข์อยู่คนเดียวเนื่องจากเขาไปแอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่งในคณะ และที่สำคัญก็คือรุ่นน้องคนนั้นเป็นผู้ชาย
"เฮ้อ"ร่างสูงนั่งถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก
จะบอกยังไงดีละเนี้ย โอ้ย !! ให้ตายสิคิดไม่ออกเลย
ในขณะที่โออิคาว่ากำลังนั่งกลุ้มใจอยู่นั้นเองก็มีใครบางคนเดินเข้ามาหา
"เอ่อ คือว่า..."เสียงหวานของใครบางคนเอาให้โออิคาว่าหันมอง "...พอมีเวลาว่างให้ผมปรึกษาอะไรหน่อย สัก...นาทีมั้ยฮะ"เขาคือคนที่โออิคาว่าแอบชอบอยู่นั้นเอง
ฮ...ฮิ...ฮินาตะ !!!!!
โออิคาว่ารีบเก็บความตื่นเต้นและดีใจไว้ข้างใน"อ่า ได้ๆ นั่งก่อนสิ นั่งก่อน"
"ผมชื่อฮินาตะ โชโยวครับ ได้ยินว่ารุ่นพี่เป็นดีไซน์เนอร์ผมก็เลยอยากจะปรึกษาเรื่องชุดหน่อยนะครับ"คนตัวเล็กค่อยๆ อธิบาย
"ชุดอะไรงั้นเหรอ"โออิคาว่าถาม
"แปบนึงนะครับผมจะเปิดภาพให้ดู"ฮินาตะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้โออิคาว่าดู
หือ !! นี้มัน...ชุดแซนตี้นี้
โออิคาว่าตกใจเมื่อเห็นรูปที่ฮินาตะเอาให้ดู
"จะเอาไปใส่งานอะไรงั้นเหรอ"โออิคาว่าถามด้วยความสงสัย
"เอาไปใส่ในงานเปิดร้านวันคริสมาสครับ ในวันเดียวกันผมก็ต้องใช้ใส่ขึ้นไปโชว์ในงานตรงลานกว้างด้วย"ฮินาตะอธิบาย
โชว์ด้วยเหรอ โชว์อะไร อยากเห็นจัง
"อ๋อ คริสมาส แล้วทำไมไม่ไปหาเช่าเอาละน่าจะรู้อยู่ไม่ใช่เหรอว่าถ้าตัดเอามันแพง"
"ไปหามาแล้วครับแต่ว่าไซต์ที่ผมจะใส่ได้พอดีมันไม่มี"
คนตัวเล็กทำหน้าหงอยเมื่อพูดถึงเรื่องชุดทำให้เขานึกถึงขนาดตัวของตัวเอง ทำเอาคนถามใจไม่ดีไปด้วย
อ๊ากกก !! อยากทำหน้างั้นสิ โทรุอดทนไว้นะอย่าหลุดเชียวนะโว้ย
"อย่างงี้นี้เอง งั้นฉันตกลงจะทำให้"พอได้คำตอบฮินาตะก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา
"ขอบคุณครับ แล้ว...คิดค่าตัดเย็บเท่าไรเหรอครับ"
"ฉันไม่คิดหรอก แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง"
"ข้อแม้อะไรเหรอฮะ ถ้ามันไม่เกินความสามารถของผมก็จะทำให้"
"ฉันตัดชุดให้เสร็จแล้วช่วยฟังอะไรที่ฉันจะพูดหน่อยได้รึเปล่า"โออิคาว่าเอ่ยเสียงเรียบ
"ได้ฮะ"ฮินาตะตอบทันทีก่อนจะส่งยิ้มหวานให้โออิคาว่า "อ่า ผมขอแลกไลน์ด้วยได้มั้ยฮะ"ฮินาถาม
"อื้อ ได้สิ"โออิคาว่าพยักหน้า ทั้งคู่ก็แลกไลน์แลกเบอร์โทรศัพท์กันเสร็จแล้วฮินาตะก็ขอตัวกลับก่อนพอฮินาตะไปแล้วโออิคาว่าก็นั่งเหม่ออยู่คนเดียว
"โออิคาว่า รอนานรึเปล่าวะ"ชาย 2 คนเดินมานั่งโต๊ะเดียวกับกับโออิคาว่า
"มันเป็นอะไรวะ"มัตสึคาวะหันไปถามอิวาอิสึมิ
"จะไปรู้ได้ไงเหล่า ก็มาด้วยกันเนี้ย"
"โออิคาว่า โออิคาว่า!!"
โออิคาว่าหลุดออกมาจากผวังมองหน้าเพื่อนแล้วถามว่า "อ้าว ! มาแล้วเหรอแล้วตั้งแต่เมื่อไรวะ"
ทุกคนหันมองหน้ากันก่อนจะหันกับมามองโออิคาว่าอิวาอิสึมิยกมือขึ้นแตะหน้าฝากแตะคอผู้เป็นเพื่อน
"ทำอะไรอิวะจัง"โออิคาว่าถามเพื่อนด้วยสีหน้างงๆ
"ตัวก็ไม่ร้อนนี้"อิวาอิสึมิมองหน้าโออิคาว่าแล้วถามว่า "เจอใครมาวะ"โออิคาว่าทำหน้าตกใจมองเพื่อนทั้ง 2 คนด้วยท่าทางมีพิรุธ
"เฮ้ย !! ใครวะบอกมาเลยๆ"มัตสึคาวะพยายามคาดคั้น
"โอ้ย !! บอกแล้วๆ ฉันเจอฮินาตะ"โออิคาว่าสารภาพ
"จริงดิ เขามาทำอะไรวะแล้วได้บอกไปยัง"อิวาอิสึมิถามด้วยท่าทางที่อยากรู้สุดๆ
"ยังไม่ได้บอก เขามาขอให้ฉันตัดชุดให้ ฉันก็เลยว่าจะบอกน้องหลังจากที่ฉันตัดชุดให้เสร็จแล้ว"โออิคาว่ากล่าว
"งั้นเหรอ แล้ว...คิดว่ามีหวังรึเปล่าวะ"อิวาอิสึมิถาม
"ไม่รู้เลยวะแต่ก็คงต้องลองเสี่ยงดู"โออิคาว่าพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนัก เพราะโดยปกติเขาจะมีสาวๆ มาจีบ
"มันช่วยไม่ได้นี้หว่า ดันไปชอบอะไรที่ยากๆ มันก็ต้องพยายามกันหน่อย ผู้หญิงมีเยอะแยะดันไม่ชอบไปชอบผู้ชายน่ารัก"มัตสึคาวะพูดให้กำลังใจเชิงเหน็บแนมนิดหน่อย
ช่วงเย็นวันนั้นโออิคาว่าก็ไลน์นัดให้ฮินาตะมาวัดตัวที่ Romance ร้านเสื้อผ้าซึ่งเป็นธุรกิจหลักของครอบครัวโออิคาว่า
ในขณะที่โออิคาว่ากำลังเตรียมอุปกรณ์วัดตัวฮินาตะอยู่ในห้องทำงานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ขออนุญาตครับ"เสียงหวานๆ เอื้อนเอ่ยช้าๆ ก่อนที่ประตูจะค่อยแง้มเปิดเข้ามา พอเห็นฮินาตะกำลังเดินเข้ามาใจของโออิคาว่าก็เริ่มเต้นไม่เป็นระส่ำอีกครั้ง
อย่าเพิ่งตื่นเต้นไปโทรุ ท่องไว้นี้คืองาน นี้คืองาน
"เข้ามาสิไม่ต้องเกรงใจ ทำตัวตามสบายเลย ที่นี้เป็นห้องทำงานของฉันเอง"โออิคาว่าเอ่ยเสียงนุ้มเพื่อให้คนตัวเล็กผ่อยคลาย
"ที่นี้ห้องทำงานของคุณคนเดี๋ยวเลยเหรอครับรุ่นพี่"ฮินาตะถามพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่มีแต่ตู้เก็บอุปกรณ์ที่ใช้ในการตัดเย็บเสื้อผ้า ไม่ว่าจะเป็นผ้า ด้าย หรือเม็ดกระดุม
"ใช่แล้วละ เวลาทำงานฉันไม่อยากให้ใครกวนน่ะ"
"คุณนี้เป็นคนที่สุดยอดไปเลยน่ะครับ"ฮินาตะเอ่ยปากชมคนตัวสูงก็ดูจะปลื้มปริ่มเป็นพิเศษ
"มาเริ่มวัดตัวกันดีกว่า ถอดเสื้อโค้ทออกสิ"โออิคาว่าพูดพลางหยิบสายวัดตัวที่พาดอยู่ที่คอมาถือไว้
ในขณะที่รอให้ฮินาตะถอดเสื้อโค้ทร่างสูงก็ก้มเขียนอะไรบางอย่างบนกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ
"กางแขน"โออิคาว่าพูดพร้อมกับทำท่าให้ฮินาตะดู
พอฮินาตะกางแขนโออิคาว่าก็เริมวัดตัวทันที เริ่มจากความกว้างไหล่รอบอก ความยาวแขน รอบเอว สุดท้ายความยาวชุด
"วัดเสร็จแล้วละ"โออิคาว่าเอ่ยพร้อมกับวางปากกา "ต่อมาก็สีผ้า อยากได้สีแบบไหนบอกได้นะ เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ามาให้ดู"โออิคาว่าพูดพลางเดินไปหยิบผ้าสีแดงเท่าที่มีมาให้ฮินาตะดู
ตุบ
ม้วนผ้าสีแดงถูกยกขึ้นมาวางกองอยู่บนโต๊ะตรงหน้าฮินาตะ
"เอ่อ เลือกให้เลยได้มั้ยครับ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้เท่าไร"ฮินาตะพูดด้วยท่าทางเขินนิดๆ แก้มขาวๆ แดงระเรื่อขึ้นมาทันที
ใจเย็นไว้โทรุ อย่าได้ทำอะไรแปลกๆ นะโว้ย
โออิคาว่าก็ยิ่งพยายามข่มใจตัวเองให้ทำงานให้ลุล่วงทั้งที่ใจจริงอยากจะกระโจนเข้าใส่ตั้งแต่นั่งคุยกันอยู่ที่มหาลัยแล้ว
"งั้นเดี๋ยวฉันช่วยเลือกแล้วกัน อยากได้สีแดงแบบไหนงั้นเหรอ"
"อ่า อยากได้สีที่ใส่ตอนกลางคืนแล้วยังสดใสอยู่นะครับ"ฮินาตะบอกสีที่อยากได้ไปคร่าวๆ
"งั้นสีนี้เป็นไง"โออิคาว่าพูดพลางหยิบผ้าสีแดงสดขึ้นมา "ตอนกลางวันอาจจะแสบตาหน่อย แต่กลางคืนมองเห็นได้ชัดดี"
ฮินาตะมองผ้าในมือโออิคาว่าก่อนจะพยักหน้าเบาๆ "เอาสีนี้ละครับ"
"โอเค"แล้วโออิคาว่าก็ก้มลงไปจดๆ เสร็จแล้วก็เอากระดาษที่เขียนไปแปะไว้กลางบอร์ด "วัดตัวเสร็จแล้วละ ส่วนวัตถุดิบอย่างอื่นมีอะไรอยากเอาใส่มั้ย"โออิคาว่าเอ่ยถาม
"ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไร"
"อย่างงั้นเหรอ"
"ผมต้องไปทำงานพิเศษ ขอตัวกลับก่อนนะครับ"ฮินาตะพูดก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อโค้ทมาใส่
"อื้อ เสร็จแล้วจะไลน์ไปบอกนะ"
"ครับ"แล้วนตัวเล็กก็เดินออกจากห้องไป
"เฮ้อ !! ให้ตายสิ การเก็บอาการต่อห้าคนที่ชอบนี้ทำไมมันเหนื่อยจังเลย"โออิคาว่าพึมพำกับตัวเอง "เอาละ ลงมือเลยดีกว่า อยากเห็นฮินาตะใส่ชุดที่เราตัดให้เหมือนกัน จะน่ารักขนาดไหนกันนะ"ว่าแล้วโออิคาว่าก็เริ่มตัดชุดแซนตี้ให้ฮินาตะทันที ระหว่างที่ทำอยู่นั้นโออิคคาว่าก็รู้อยากทำชุดให้เสร็จเร็วๆ
อยากเห็นจังเลยๆ อยากให้ฮินาตะใส่ชุดที่ฉันตัดด้วยมือของฉันจังเลย ตื่นเต้นชะมัดเลย
3วันถัดมา
หลังจากผ่านมา 3 วันชุดแซนตี้ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาเหลื่อแต่เก็บลายละเอียดยิบย้อยอย่างเย็บขนเฟอร์ติดกับชายกระโปรง ชายแขนเสื้อและคอเสื้อ
วันนี้ก็น่าจะเสร็จแล้วละนะ
โออิคาว่ามองชุดแซนตี้ที่เขาถืออยู่ในมือก่อนจะวางมันลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์
"เอาละเก็บรายละเอียดพวกนี้ให้เสร็จก่อนที่ฮินาตะจะมาดีกว่า"โออิคาว่าบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะลงมือเย็บต่อ
ยังไม่ได้คิดเลยแฮะว่าจะบอกฮินาตะยังไง แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า
3 ชั่วโมงถัดมา
หลังจากที่นั่งเย็บอยู่นายในที่สุดชุดแซนตี้ก็เสร็จสมบูรณ์ โออิคาว่ายกชุดแซนตี้ขึ้นดูด้วยความพอใจ
"เสร็จสมบูรณ์สักที"ในขณะที่โออิคาว่าเช็คชุดที่ตัดเย็บเสร็จแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา
ก๊อกๆ
"ผมขอเข้าไปนะครับ"เสียงนี้ก็คือฮินาตะนั้นเอง หลังจากที่ทำงานพิเศษเสร็จแล้วฮินาตะก็ตรงดิ่งมาที่นี้ทันทีเลย
มาแล้วงั้นเหรอ ยังไม่ได้เตรียมใจที่จะพูดเลยอะ ทำไงดี
"เข้ามาสิ"
ประตูห้องค่อยๆ เปิดและปิดลงอย่างเบามือ คนตัวเล็กเดินเข้ามาหาโออิคาว่า
"ว้าว !! รุ่นพี่เย็บชุดได้สวยมากเลยแล้วไอนี้มันอะไรฮะฟูๆ นุ่มนิ่ม"ฮินาตะเอามือจับเฟอร์เล่นด้วยท่าทางตื่นเต้น
"ขอบใจ รองใส่ดูสิฉันจะได้ดูว่ามันพอดีตัวรึเปล่า"โออิคาว่าพูดพลางยื่นชุดให้ฮินาตะ
"ครับ"แล้วฮินาตะก็เดินไปยังห้องที่มี่ม่านไว้รูดปิดเป็นห้องสักพักฮินาตะก็เดินม่านออกมา คนตัวเล็กในชุดแซนดี้ดูน่ารักอย่างไม่ต้องสงสัยเลย โออิคาว่ายกมือขึ้นปิดปากเขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าชุดที่เขาทำพอไปอยู่บนตัวคนที่เขาชอบมันช่างดูน่ารักเกินคำบรรยาย
"น่ารักเกินไปแล้ว !!"โออิคาว่าเผลอพูดออกมา
"ไม่หรอกฮะเพราะชุดที่รุ่นพี่ตัดมันสวยต่างหาก"
"ไม่หรอกเพราะนายนั้นแหละ เพราะคนใส่น่ารักเลยทำให้ชุดดูมีคุณค่ามากขึ้น ใส่นี้ด้วย"โออิคาว่ายื่นเข็มขัดให้ฮินาตะ
"นี้ ฮินาตะยังจำเรื่องที่ฉันบอกได้อยู่รึเปล่า"โออิคาว่าเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
"ได้ครับ"
"คือว่า...ฉันน่ะ..."โออิคาว่าอ้ำอึ่งอยู่สักพักนึง ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่ร่างสูงด้วยท่าทางที่กำลังรอฟังอย่างตั้งใจ
อ๊า !! ไม่ไหวแล้วนะ ทำไมชอบทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ใส่ฉันละเนี้ย
"ฉันชอบนาย ช่วยมาเป็นแฟนฉันได้รึเปล่า"โออิคาว่าตะโกนลั้น
"เอ๊ะ !!"ฮินาตะดูท่าทางตกใจหลังจากที่ตั้งสติได้น่าก็เริ่มแดง
แปร๊ด
ภายในเวลาไม่กี่วินาทีหน้าฮินาตะก็แดงเหมือนเหมือนลูกตำลึงสุกในทันที ดวงตากลมโตหลุบตามองต่ำด้วยท่าทางที่เขินอาย ทำเอาใจของโออิคาว่าเต้นโครมครามขึ้นมาอีกครั้ง
อ๊า !! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ใจบ่ดีเลย
ชายร่างสูงหันหาไปมองทางอื่นเพื่อจะควบคุมสติตัวเองไม่ให้หลุดกระเจิง
"ผมเองก็..."โออิคาว่ารีบหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า "...ชอบครับ"เสียงอันเบาหวิวทำให้โออิคาว่าไม่ค่อยมั่นใจว่าที่เขาได้ยินนั้นไม่ใช่เพราะว่าเขาหูฝาด
"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ พูดอีกทีได้รึเปล่า ฉันไม่ค่อยมั่นใจว่าได้ยินถูกรึเปล่า"
คนตัวเล็กเหลือบมองโออิคาว่าแล้วพูดว่า "ผมชอบคุณครับ"
หมับ
โออิคาว่าคว้าร่างเล็กๆ ของฮินาตะเข้ามากอดแทบจะทันทีที่ฮินาตะพูดจบก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนปากเล็กๆ อย่างกระหายฮินาตะก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืดแต่อย่างใดน้อมรับสัมผัสแต่โดยดี คนตัวสูงค่อยๆ ผละออกอย่างช้าๆ ก่อนจะกระซิบว่า "น่าเสียดายจังเลย อยากทำมากกว่านี้จังเลยแต่กลัวว่าชุดจะเลอะหมดซะก่อน"ด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
ฟุบ
ฮินาตะซุกหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง "ติดไว้ก่อนได้สินะครับ"ฮินาตะพูด
ติดไว้ก่อนนี้มัน...หรือว่าจะเป็น...
"คิดอะไรลามกเป็นเหมือนกันนี้เราน่ะ"โออิคาว่าพูดพลางลูกหัวฮินาตะเบา
"ไม่พูดก็ไม่มีใครว่านะครับ"
พอเห็นคนตัวเล็กอายร่างสูงก็รู้สึกอยากจะแกล้งให้มากขึ้น
ช่างเป็นคนที่น่ารักเหลิอเกิน
1 อาทิตย์ต่อมา
วันคริสมาสก็มาถึงชุดตัดเสร็จทันพอดีงานเลย ภายในมหาลัยดูคึกคักกว่าทุกวันผู้คนคับคั่งล้นหลามมีทั้งนักศึกษาและประชาชนทั่วไป โออิคาว่าในเสื้อเวตเตอร์คอเต่าสีขาว ผ้าพันคอสีแดงสลับเขียว กางเกงสีดำ ร้องเท้าผ้าใบสีขาวเขากับธีมงานเดินเข้ามาในลานกิจกรรม ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วมองหาฮินาตะ
ไปอยู่ตรงไหนนะ
โออิคาว่ากวาดตามองจนทั่วลานกว้างแต่มองหาเท่าไรก็หาไม่เจอ
"กำลังหาใครอยู่เหรอคะ"เสียงหวานเอ่ยถาม
"หาแฟนฉัน..."โออิคาว่าฉุกคิด
เสียงแบบนี้มัน...
ชายร่างสูงค่อยๆ หันมองด้านข้างตัวก็เห็นชายร่างเล็กหน้าตาใสๆ น่ารักไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางใดๆ ในชุดแซนตี้ นอกจากชุดที่เขาตัดให้แล้วบนตัวของฮินาตะยังมีโชคเกอร์ที่มีจี้ผลฮอลลี่ห้อยอยู่บนหัวก็ติดกิ๊ฟที่มีผลฮอลลี่ประดับอยู่ ถุงเท้ายาวสีดำแล้วก็ใส่รองเท้าผ้าใบส้นสูงสีแดง
"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่งานคริสมาสของมหาลัย T"ฮินาตะกล่าวทักทาย
โออิคาว่ายืนค้างตะลึงมองแฟนตัวเองอยู่นานฮินาตะขยับเข้าใกล้ร่างสูงอีกนิด
"อยู่นิ่งๆ นะครับ"ว่าแล้วก็คว้าแขนโออิคาว่าขึ้นมาแล้วใส่อะไรบางอย่างให้ "ผมก็ไม่รู้จะให้อะไรก็เลยไปทำอันนี้มาให้หวังว่ารุ่นพี่จะชอบนะครับ"
"ชอบสิทำไมจะไม่ชอบละ ขอบใจนะ"โออิคาว่ามองกำไรข้อมือที่เพิ่งถูกสวมให้ด้วยสีหน้าดีใจ "ในตระกร้านั้นอะไรงั้นเหรอ"โออิคาว่าเอ่ยถาม
"ของที่ระลึกน่ะฮะ อันนี้สำหรับคนที่โสด"ฮินาตะหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาโชว์นาฬิกาทุกอันมีรูกนกฮูกสลักไว้ "อันนี้สำหรับคนที่มาเป็นคู่"หยิบจี้ใบโคลเวอร์และจี้รูปนกฮูกขึ้นมาให้ดู "มันสามารถเป็นจี้สร้อยคอก็ได้เป็นสร้อยข้อมือก็ได้ด้วย ส่วนอันนี้สำหรับคนที่มาเป็นครอบครัว"คนตัวเล็กหยิบชุดสร้อยคอล็อกเก็ตที่ด้านหน้ามีรูปนกฮูกลายต่างๆ ให้โออิคาว่าดู "ทั้งหมดนี้เป็นงานออกแบบของปี 1 ทำแจกงานนี้โดยเฉพาะเลยนะ สำหรับคนที่มาใส่ชุดเข้ากับธีมจะได้ฟรีแต่ถ้าจะซื้อไปฝากคนอื่นก็มีร้านอยู่ด้านใน"ฮินาตะพูดด้วยสีหน้าภูมิใจ
"แล้วถ้าเขาอยากจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้รึเปล่า"โออิคาว่าถาม
"ได้ครับ แต่ต้องเอาของที่ได้ไปแลกเอานะ"ฮินาตะกล่าว
"คุณคะ ฉันอยากแรกของที่ระลึกหน่อยน่ะคะ"หญิงสาวเดินมาหาฮินาตะพร้อมกับสามีและลูกๆ ของเธอ
"ได้ครับ"ฮินาตะหยิบล็อคเก็ตขึ้นมา 3 ห่อเพื่อให้เธอเลือก "อยากได้ลายไหนครับ"หญิงสาวดูทำหน้ารำบากใจ
"คุณคะเอาแบบไหนดี"เธอหันไปถามสามี
"นั้นสิ มีแต่ลายสวยๆทั้งนั้นเลย เลือกยากจัง"สามีกล่าวฮินาตะก็มองดูเด็กๆ ที่เงยหน้ามองเขาอย่างสนใจ คนตัวเล็กย่อตัวลงไปนั่ง
"สวัสดีจะ"ฮินาตะกล่าวทักทางเด็กๆ
"สวัสดีฮะ"เด็กแฝดทักทายกลับอย่างร่าเริง
"2 คนชอบแบบไหนงั้นเหรอช่วยปะป๋ากับมาม๊าเลือกหน่อย"ฮินาตะยื่นล็อคเก็ตในมือให้เด็กๆ ดู ทั้ง 2 มองหน้ากันแล้วหันกับมามองของในมือฮินาตะ
"ชีชอบอันนี้/โคคุงเอาอันนี้"ทั้งคู่ชี้ไปที่ล๊อกเก็ตคนละกันแต่อยู่ในซองเดียวกัน
"เอาอันนี้งั้นเหรอ"ฮินาตะหยิบมันออกมาแล้วส่งให้ทั้งคู่ในนั้นมีล๊อคเก็ตสีอัน
ในขณะที่ฮินาตะกำลังจะลุก เด็กทั้ง 2 คนก็จับมือเขาไว้แล้วพูดว่า"พี่ฮะในท้องมะม๊ามีน้องสาวสาวอยู่"คนแรกพูด
"เอ๊ะ !! น้องสาว"ฮินาตะเงยหน้ามองหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเด็กทั้ง 2 เธอพยักหน้า "อยากได้เอาไปให้น้องสาวงั้นเหรอ"ฮินาตะถามแฝด
"อื้อ"ทั้งคู่พยักหน้า
"รีบกลับกันรึเปล่าฮะ"ฮินาตะหันไปถาม 2 สามีภรรยา
"ไม่คะ/ไม่รีบครับ"ทั้งคู่ตอบ
"เดี๋ยวผมพาไปที่บูทขายของที่ระลึกครับ"ฮินาตะพูดพร้อกกับลุกขึ้น "ถ้ามาเป็นครอบครับสามารถถ่ายรูปครอบครัวได้ฟรีเลยนะครับ เดี๋ยวพี่พาไปเลือกอีกอันให้น้องสาวนะ"ฮินาตะยิ้มหวานส่งให้เด็กแฝดทั้งคู่ดูดีใจโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีชายอีกคนที่ยืนมองเขาอยู่ด้วยท่าทางภูมิใจในตัวเขา
"จริงเหรอคะ ดีจังเลยนะคุณ พวกเราอยากได้ภาพครอบครัวอยู่พอดีเลยคะ"ฝ่ายภรรยาหันมาบอกฮินาตะ
"งั้นก็ไปกันเถอะครับ"ฮินาตะเดินนำทั้ง 4 คนมายังบูทขายของที่ระลึก
หลังจากที่ทั้ง 4 คนได้รูปใส่ล็อคเก็ตและรูปที่ล้างให้แล้วเด็กแฝดก็วิ่งมาหาฮินาตะที่ยืนอยู่กับโออิคาว่า
"มีอะไรเหรอ"ฮินาตะย่อตัวลงนั่งเพื่อคุยกับเด็กทั้ง 2 คน
"ขอบคุณฮะ/ขอบคุณฮับ"
จุ๊บ
ทั้ง 2 คนหอมแก้มฮินาตะกันคนละข้างแล้วก็วิ่งไปหาพ่อกับแม่ก่อนจะหันมาโบกมือให้ฮินาตะแล้วก็เดินจากไป
"หวงตัวบ้างก็ได้นะ"เสียงพูดเหน็บแนมดังมาจากคนข้างๆ
ฮินาตะยืดตัวยืนขึ้น "นั้นเด็กนะครับ คุณหึงแม้กระทั้งเด็กเลยเหรอ"
"ไม่ได้หึงสักหน่อย"
"ไม่ได้หึงจริงเหรอครับ ว้า ไอเราก็อุส่าดีใจ"ฮินาตะพูดเชิงตัดพ้อ
"ฮินาตะทำอะไรอยู่น่ะ เราต้องเตรียมตัวหลังเวทีแล้วนะ"ในระหว่างที่คุยก็มีเสียงเรียกตัวฮินาตะไป
"รุ่นพี่ฮะ ผมต้องไปเตรียมตัวแล้ว แล้วเจอกันนะครับ"พูดจบฮินาตะก็วิ่งตามเพื่อนไปสแตนบายหลังเวที
"อ้าว !! ไปซะแล้ว ว่าแต่จะขึ้นไปโชว์อะไรละไม่ได้ถามไว้ซะด้วย"โออิคาว่ายืนพึมพำอยู่คนเดียว
หมับ
แขนล่ำๆ โผล่มาจากข้างหลังล่างสูงพร้อมกับเสียงพูด "ยืนทำบื้ออะไรอยู่โออิคาว่า"
"มัตสึเองเหรอ ตกใจหมดเลย ฉันกำลังจะไปลานกว้างไปเปล่า"โออิคาว่าเอ่ยชวนเพื่อนทั้ง 2
"ไปดิ พวกฉันกำลังจะไปกันอยู่เลยเห็นว่ามีโชว์พิเศษด้วย"อิวาอิสึมิกล่าว
"งั้นก็ไปกัน"แล้วทั้ง 3 คนก็เดินไปทางลานกว้างกัน
ณ ลานกว้างอเนกประสงค์ ทุกคนต่างกำลังจับจองหาที่นั่งเพื่อดูการแสดงของนักศึกษาของแต่ละคณะ
"ว่าไงนะฮินาตะก็ขึ้นแสดงด้วยเหรอ แล้วจะแสดงอะไรละ"อิวาอิสึมิถามขึ้นมาหลังจากได้ฟังโออิคาว่าพูด
"ไม่รู้สิฮินาตะไม่ได้บอกฉันไว้"โออิคาว่าส่ายหน้าเบาๆ
"อะไรวะ ทำไมไม่ถามมาเหล่า"อิวาสึมิโว้ย
"เอาน่าๆ รอเอาเองเถอะที่มานี้ฉันก็มารอดูเหมือนกันนั้นแหละ"โออิคาว่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ขออภัยทุกท่านที่ให้รอคะ ต่อไปจะเป็นการแสดงของคณะศิลปกรรมศาสตร์"พิธีกรประกาศ
นักศึกษาคณะศิลปกรรมศาสตร์ 4 คนค่อยๆ เดินขึ้นมาบนเวทีแล้วไปประจำที่ของตัวเองหนึ่งใน 4 คนนั้นก็คือฮินาตะ
"ฮินาตะนี้ นั้นน่ะเหรอชุดที่นายตัดให้ น่ารักจริงๆ เลยเหมาะมากเลย"อิวาอิสึมิมองฮินาตะด้วยสายตามชื่นชม
"นั้นฮินะจังไม่ใช่เหรอใส่ชุดแซนตี้ด้วยน่ารักชะมัดเลย ถ้าฉันไปขอเขาเป็นแฟนเขาจะยอมรับฉันมั้ยนะ"เสียงของชายคนหนึ่งแว้วจากที่นั่งด้านหลัง โออิคาว่าขบกรามแน่เมื่อได้ยินดังนั้น
"ฉันได้ยินมาจากคนของเซค 3 มานะว่าเขาปฏิเสธแถมยังบอกว่าเขามีแฟนแล้วด้วยละ"เสียงอีกคนพูด
"พูดจริงดิน่าเสียดายจังเลย แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกยังไงก็ต้องลองไปสารภาพดู"ชายคนแรกพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
ฮินาตะน่ะของฉันอย่ายุ่งนะโว้ย
"ใจเย็นๆ น่าโออิคาว่า"มัตสึคาว่าพูด
"ฉันใจเย็นอยู่แล้วน่า"โออิคาว่ากัดฟันพูด
"เนี้ยนะใจเย็น แต่หน้าแกไปแล้วนะโว้ย"อิวาอิสึมิกระซิบคุยกับมัตสึคาว่า
"ฉันก็เพิ่งเคยเห็นโออิคาว่ามันหึงใครออกนอกหน้าขนาดนี้เหมือนกัน"
หลังจากนั้นการแสดงของคณะศิลปศาสตร์ก็เริ่มขึ้น โดยมี คาเงยามะเล่นกีต้า ยามากุจิเล่นคีบอร์ด สึกิชิมะเล่นกลองและคนสุดท้ายฮินาตะเป็นนักร้องนำ ทุกคนต่างตะลึงในการแสดงของทั้ง 4 คนและสนุกไปกับมันจังหวะเพลงที่เร้าใจและเสียงร้องที่หวานและไพเราะทำเอาคนดูตื่นเต้นกันยกใหญ่ มันช่างเป็นโชว์ที่ทุกคนไม่สามารถลืมได้เลย
ช่วงค่ำในวันนั้นหลังจากที่โชวเสร็จแล้วฮินาตะก็ไปปาร์ตี้คริสมาสต่อและดูเหมือนว่าฮินาตะจะได้รับการสนใจเป็นพิเศษเพราะการแสดงบนเวทีทำให้คนตัวเล็กเป็นที่จับจองของชายหนุ่มทั้งหลายส่วนสาวๆก็เข้ามาขอถ้ายรูปกันจนต้องเข้าคิวถ่ายจนโออิคาว่าหึงจัดงอนตุบป่องๆ เดินหนีฮินาตะไม่คุยกับฮินาตะตั้งแต่จบงานเลี้ยง
"เดี๋ยวสิครับรุ่นพี่รอผมก่อนสิ"ฮินาตะพยายามที่จะเดินให้ทันคนตัวสูง
"ทำไมไม่อยู่ปาร์ตี้ไปละ ผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลังคงจะชอบมากสินะ"โออิคาว่าพูดเชิงตัดพ้อ
"ชอบบ้าอะไรละ ถ้าชอบก็คงไม่มาวิ่งตามคนบ้าที่เอาแต่หึงจนหน้ามืดให้เจ็บขาแบบนี้หรอก"ฮินาตะตะเบงเสียงด้วยน้ำเสียงน้อยใจ "โอ้ย !! เจ็บๆ"แล้วฮินาตะก็ลงไปนั่งกองกับพืื้น
โออิคาว่ารีบหันทันที"เป็นอะไรมากรึเปล่า"โออิคาว่าถามด้วยความเป็นห่วงโดยลืมอาการหึงเมื่อกี้ไปเลย
"ก็เจ็บน่ะสิครับถามได้"
"ไหนฉันขอดูหน่อย"
ร่างสูงพยุงฮินาตะไปที่ม้านั่งใกล้ๆ แล้วถอดรองเท้าออกก็พบว่าข้อเท้าของฮินาตะแดงช้ำ
"ไปโดยอะไรมาเนี้ย ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้"โออิคาว่าถามด้วยท่าทางซีเรียส
"น่าจะเป็นตอนที่ลงมาจากเวที่ละมั่งครับ มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งชนผมล้มน่าจะเป็นแฟนคลับของสึกกิชิมะกับคาเงยาม่ามั่งแล้วก็เหยียบข้อเท้าผม ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นขนาดนี้"ฮินาตะพูดด้วยท่าทางหวั่นๆ เมื่อเห็นข้อเท้าตัวเอง
บ้าจริงทำไมฉันถึงไม่สังเกตนะว่าเขาเจ็บขนาดนี้เรานี้มันเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลย
"ฮินาตะนายพักอยู่ที่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง"โออิคาว่าพูด
"เออ ต้องขึ้นรถไฟไปอีกสถานีน่ะครับ"
"ไกลไปแฮะ งั้นไปบ้านฉันละกันพรุ่งนี้ไม่มีเรียนใช่มั้ย"โออิคาว่าเงยหน้าขึ้นมาถาม คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ "งั้นค้างที่บ้านฉันละกัน"คุยเสร็จโออิคาว่าก็อุ้มฮินาตะขึ้นมาแล้วพาเดินกลับมาที่ห้องพักที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก
แอ๊ด
โออิคาว่าค่อยๆ วางฮินาตะลงบนเตียงแล้วจัดการหายามาทามานวดให้
"อึก !!"ฮินาตะนิ่วหน้าด้วยอาการปวด
"เจ็บเหรอ"โออิคาว่าหยุดมือ
"ปวดนิดหน่อยน่ะครับ"ฮินาตะยิ้มฝืดๆ
"ขอโทษนะ ที่ฉันไม่ทันได้สังเกตน่ะแล้วก็ยังทำตัวงี่เง่าอีก"โออิคาว่าเอ่ยในขณะที่มือก็ค่อยๆ นวดให้ฮินาตะ
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี้ครับ ไม่ใช่ความผิดของรุ่นพี่สักหน่อย ที่หึงก็เพราะชอบผมมากใช่มั้ยละ ผมเองก็เหมือนกันเวลาเห็นผู้หญิงเข้ามาเกาะแกะรุ่นพี่เยอะๆ ก็ไม่ค่อยสบอารมณ์เหมือนกันแหละ"ฮินาตะเอ่ยเสียงอ่อน
"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกน่ะ นี้ฮินาตะรู้รึเปล่าว่าพวกผู้ชายเวลามองนายตอนอยู่บนเวทีมันทำหน้าหื่นมองนายน้ำลายยืดด้วยพวกนั้นจ้องจะเขมือบนายเลยนะ ฉันละอยากจะตะโกนในมันรู้แล้วรู้รอดไปเลยว่านายเป็นของฉัน แต่ก็ทำไม่ได้"โออิคาว่าพูดเสียงอ่อย "แล้วก็ยังชุดนี้อีก"
"ชุดมันทำไมเหรอฮะ"ฮินาตะทำหน้าสงสัย
"ก็เวลานายใส่ชุดนี้มันน่ารักเกินไปน่ะสิ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นอีกทั้งนั้นแหละเพราะฉะนั้นห้ามใส่ไปให้ใครเห็นอีกนะ ฉันหึง"โออิคาว่าพูดเสียงดุ
"คะ ครับ"
คนตัวเล็กยิ้มเฝื่อนๆ มองโออิคาว่าที่กำลังนวดข้อเท้า นวดขาให้เขาอยู่
ถ้าพ่อฮินาตะรู้ว่าฉันจ้องจะกินลูกเขาจะโดยอะไรบ้างเนี้ย
"เฮ้อ !!"จู่ๆ โออิคาว่าก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"เป็นอะไรไปฮะ"
"ฉันจะพูดกับพ่อแม่นายไงดีละเนี้ยว่าฉันคบกับลูกชายของท่านอยู่"โออิคาว่าทำหน้าหนักใจ
"ก็ไม่เห็นต้องพูดอะไรเลยนี้ครับ พ่อกับแม่ผมน่ะรู้แล้วว่าผมคบกับรุ่นพี่"พอได้ยินดังนั้นโออิคาว่าก็ทำหน้าสงสัย "พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรหรอกครับพวกเขาเป็นคนเปิดกว้างลูกชายเขารักใครเขาก็รักด้วย"ฮินาตะฉีกยิ้มกว้าง
"นี้ฮินาตะ"โออิคาว่าลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ ฮินาตะ "นายรู้สึกยังไงที่มีแฟนขี้หึงแบบฉัน"โออิคาว่าถามออกมาตรงๆ
"อื้อออ !! ดีใจนะครับ"คำตอบที่เกิดคาดเดาทำเอาโออิคาว่างงไปเหมือนกัน "ดีใจที่ผมได้รู้จักคุณมากขึ้น ผมน่ะอยากจะเห็นทุกด้านของคุณให้มากกว่านี้นะครับ"ฮินาตะเอนตัวซบไหล่โออิคาว่าเบาๆ
ตุบ
ร่างเล็กๆ ถูกกดให้ลงไปนอนราบกับเตียง
"ฉันไม่รู้ว่ามันเร็วไปรึเปล่าที่จะให้แต่ฉันคิดว่าฉันอยากให้ก่อนที่ฉันจะกอดนายฮินาตะ"โออิคาว่ากล่าวพร้อมกับหยิบแหวนสีเงินเรียบๆ ออกมา
"ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเร็วไปรึเปล่า แต่ช่วยสวมมันให้ผมได้มั้ยครับ"ฮินาตะพูดพร้อมกับยื่นมือซ้ายให้โออิคาว่า ชายหนุ่มร่างสูงไม่รีรอรีบสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายทันทีก่อนจะจุมพิตลงไปที่แหวน
ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบนุ่มๆ ว่า"รักนะ ฮินาตะ"
"ผมก็รักคุณ เหมือนกันครับ"เสียงหวานๆ เอ่ย
สายตาคมกริบจ้องมองยังคงรักที่นอนราบอยู่ใต้ร่างของเขาค่อยๆ เบียดชิดริมฝีปากของตัวเองเข้ากับของฮินาตะก่อนจะลากไล้ริมฝีปากลงไปตามผิวกายที่โผล่พ้นชุดออกมาก่อนจะกดจูบหนักๆเพื่อทำเครื่องหมายของตัวเองไว้ ฝ่ามือก็ลากไล่ไปตามเรียวขาเนียน ร่างกายของคนตัวเล็กสั่นสะท้านเมื่อถูกสัมผัส เขามองจ้ำแดงบนตัวฮินาตะอย่างพอใจ
"ร รุ่นพี่... เดี๋ยวชุดมัน..."
ฮินาตะยังไม่ทันได้พูดจบโออิคาว่าก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
"เปื้อนก็ไม่เป็นไรซักไม่ออกเดี๋ยวฉันจะเย็บให้ใหม่จะเอากี่ชุด จะเอาแบบไหน เซ็กซี่หรือน่ารักฉันก็จะทำให้ ในเมื่อฉันได้ผูกขาดตัวนายไว้กับฉันคนเดียวแล้วนี้ นายคงไม่ว่าอะไรนะ"
ฮินาตะกัดริมฝีปากเบาๆ ใบหน้าก็แดงด้วยอาการเขินอายก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"ผมจะว่ารุ่นพี่ทำไมละครับ ผมเป็นของคุณแล้วนี้นา คุณอยากให้ผมใส่อะไรแบบไหนไม่ว่าเมื่อไรผมก็จะใส่ให้คุณดูคนเดียวครับ ผมเองก็อยากรองใส่ดูเหมือนกันนะชุดเซ็กซี่ๆ แหวกตรงนั้นตรงนี้ เผื่อคุณจะหลงผมมากขึ้น"คนตัวเล็กยกแขนขึ้นโอบรอบคอโออิคาว่าก่อนจะดึงลงมาจูบและดูเหมือนว่าต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งคู่ก็พร้อมจะพะเชิญหน้าต่อไป
ไม่ต้องใส่ฉันก็หลงรักนายหัวปักหัวปัมแล้วละ
"นี้ฮินาตะย้ายมาอยู่กับฉันนะ ฉันอยากอยู่กันนาย"โออิคาว่าเอ่ย น้ำตาแห่งความดีใจค่อยๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโต
"ครับ ผมจะย้ายมาอยู่กับคุณ รุ่นพี่โออิคาว่า"
"จุ๊ๆ เรียกโทรุสิ"
"ครับ โทรุซัง รักที่สุดเลย"ปากเล็กๆ พูดจบก็ถูกครอบคองโดยริมฝีปากของคนตัวสูงอีกครั้งจูบที่แสนกระหายและเนิ่นนาน
ฮินาตะ ไม่สิโชโยว ฉันเองก็รักนายที่สุดเหมือนกัน
________________________________
. . . H a p p y E n d i n g . . .
(ฉบับปรับปรุง)
อยากอ่าคู่ไหนอีกรีเควสมาได้นะครับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เลือดจัไม่พอแล้ว
ทำไมฮินาตะเป็นเกย์ ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ปล อยากอ่านคู่สึกิชิมะค่า