ตอนที่ 6 : STORY 6 : Dear Roommate [KuroHina]
#KuroHina
Story 6
________________
ณ หอพักชายมหาลัยพละแห่งหนึ่ง
“คุโระ เฮ้ย !! คุโระมึงได้ใครเป็นรูมเมทคนใหม่วะ”ชายร่างเล็กเดินเข้ามาถามชายร่างสูงที่กำลังนอนราบอยู่บนเตียงเล่นโทรศัพท์
“รู้ว่าจะได้เด็กปี 1 นะแล้วมึงอะยูกิ”คุโระหันมาถามเพื่อนบ้าง
“ฉันได้อยู่ห้องเดิมวะ”
“งั้นเหรอ”
ในขณะที่ทั้ง 2 คนคุยกันอยู่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“สงสัยจะมาแล้วละมั่งเห็นผู้ดูแลหอพักบอกว่าจะเด็กคนนั้นจะเข้าหอวันนี้”คุโระพูดพลางยันตัวลุกเดินไปเปิดประตู
แอ๊ด
เมื่อเปิดประตูคุโระสายตาของทั้งคู่ปะสานกันโดนไม่ได้ตั้งใจ ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อยของคนตรงหน้าทำเอาคุโระยืนตาค้าง “สวัสดีครับ คุโระซังใช่มั้ยครับ”ชายร่างเล็กเอ่ยถามด้วยคำสุภาพ
“อะ อืม”
ตัวเล็กชะมัดเลยแถมยังน่าตาน่ารัก ๆ นั้นอีก
“สวัสดีครับ ผมชื่อโชวโย ฮินาตะ โชวโย ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากตัวด้วยนะครับ”ฮินาตะเอ่ยดวงตากลมโตจ้องมองชายร่างสูง
“อะ เอ่อ เข้ามาสิ”คุโระพูดพลางหลีกทางให้ฮินาตะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสัมภาระ
“หือ ห้องนี้อยู่กัน 3 คนเหรอครับ”ฮินาตะเอ่ยถามเมื่อหันไปเห็นยากุนั่งอยู่บนเตียงคุโระ
“เปล่า ยากุแค่มาเล่นห้องนี้เฉย ๆ ไม่ได้อยู่ห้องนี้”คุโระเอ่ย
“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ฮินาตะโค้งทักทายยากุ
“ยินดีที่ได้รู้จัก กินข้าวกันปะฉันหิวละ”ยากุหันไปถามคุโระที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
“ไม่ละ ฉันกินมาแล้ว”คุโระเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
เมื่อยากุได้ยินก็นิ่วหน้ามองคุโระด้วยสีหน้าแปลกใจเล็ก ๆ “งั้นเหรอ งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันนะฮินาตะ”ยากุหันมาพูดกับฮินาตะอย่างสนิทสนมก่อนจะเดินออกไปก่อนจะเดินมาเทียบข้างตัวคุโระแล้วกระซิบว่า “ตาค้างเชียวนะ ฉันรู้ว่าฮินาตะน่ารัก แต่อย่าเผลอเขมือบซะละเดี๋ยวจะโดนเกลียดเอาไม่รู้ตัว”แล้วยากุก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้คุโระยืนนิ่งอยู่ในห้องในขณะเดียวกันฮินาตะก็หมุนไปหมุนมามองนั้นมองนี้อยู่ในห้อง
ชิ ไอบ้านี้ดันรู้ทัน
“ผมนอนชั้นลอยใช่มั้ยฮะ ??”ฮินาตะหันมาถามคุโระด้วยแววตาาใสซื่อแบบสุด ๆ เล่นเอาคุโระทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
“อื้อ”คุโระพยักหน้าเบา ๆ แล้วคนตัวเล็กก็เดินหอบสัมภาระขึ้นไปบนชั้นลอย
“ว้าว !! มีตู้เสื้อผ้าอยู่ข้างบนนี้ด้วย ดีจัง !!”ฮินาตะพูดด้วยน้ำเสียงที่แค่ฟังก็รู้ว่าตื่นเต้นสุด ๆ
“เป็นเด็กที่เจิดจ้าจนทำอะไรไม่ถูกเลยแฮะ”คุโระพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
หลังจากนั้นฮินาตะก็เดินลงมาจากชั้นลอยออกไปอาบน้ำเสร็จแล้วมานั่งคุยเล่นกับคุโระก่อนที่คุโระจะพาฮินาตะไปเดินดูหอพักจนทั่ว
“อ้าว !! คุโระทำไรอยู่วะ”เสียงเอ่ยเรียกดังมาจากทางด้วยลอบบี้ของหอพักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่คุโระและฮินาตะยืนอยู่มากนัก
“กำลังพารุ่นน้องเดินดูหอพักโว้ย !! แล้วพวกมึงทำอะไรกันวะ”คุโระเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“กำลังดูทีวี คู่แข่งคราวหน้าของมึงออกทีวีด้วยนะโม้ใหญ่เลยว่าต้องชนะพวกมึงได้”
“งั้นเหรอ ให้พวกมันพูดไปเถอะถึงวันแข่งมันก็ไม่ได้เก่งเหมือนที่ปากพูดหรอก”คุโระเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่อยและในขณะที่ที่คุโระกำลังคุยอยู่นั้นก็มีอีกเสียงเอ่ยเรียกฮินาตะมาจากอีกทาง
“เฮ้ !! ฮินาตะ”เสียงทุ่มใหญ่เอ่ยเรียกคนตัวเล็กฮินาตะรีบหันมองทันที
“เลฟ คาเงยามะ !! มาตั้งแต่เมื่อไร”ฮินาตะพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจปนตกใจ
“คาเงยามะมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วส่วนฉันเพิ่งมาเมื่อ 3 วันที่แล้ว ได้เข้าไปซ้อมในยิมแล้วนะมีแต่คนเจ๋ง ๆ ทั้งนั้นเลย”เลฟเอ่ยก่อนจะเหลือบเห็นคุโระ “อ้าว !! คุโระซังอยู่ด้วยเหรอรับ”เลฟถาม
“ก็เออนะดิ แหมะ !! คุยกันจ้อไม่เห็นหัวฉันเลยนะ”คุโระพูดยิ้ม ๆ
“ทำไมคุโระซังถึงอยู่กับฮินาตะละครับ”คาเงยาม่าเริ่มสงสัยเมื่อเห็นคุโระซังยืนแทบจะชิดติดกับฮินาตะ
“คุโระซังเป็นรูมเมทฉัน เขากำลังพาฉันเดินดูหอพัก”
“อ๋อ งั้นเหรอครับ ก็แล้วไป”คาเงยามะกับเลฟมองหน้ากันพลางเหลือบมองคุโระด้วยสายตาแปลก ๆ
“คุโระมีสาวมาหาวะ”เสียงใครบางคนเอ่ยเรียกคุโระ
ใครวะมาหาอะไรเอาตอนนี้เนี้ย !?
“ฮินาตะเดี๋ยวกลับห้องไปก่อนนะ”พูดจบคุโระก็เดินแยกไปทิ้งให้ฮินาตะอยู่กับ 2 หนุ่ม
เมื่อคุโระชายร่างสูงผู้เป็นรุ่นพี่เดินลับสายตาไปจนมองไม่เห็นแล้วเลฟกับคาเงยามะก็รีบเดินเข้ามาประกบขนาบข้างฮินาตะ
“เขาไม่ได้ทำอะไรมึงใช่ปะวะฮินาตะ??”เลฟเอ่ยถามเสียงเข้ม
“ทำ?? ทำอะไรวะ?? ก็ไม่เห็นเขาทำอะไรฉันนะ แค่รู้สึกว่าเขามองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ เท่านั้นเอง”ฮินาตะเงยหน้ามองผู้เป็นเพื่อนด้วยสีหน้างง ๆ
“งั้นเหรอก็ดีไป”คาเงยามะพูดพลางถอนหายใจ
“แต่อย่าเพิ่งวางใจโว้ย !! ระวังคุโระซังไว้ด้วยนะมึง หน้าตาแบบมึงนี้เป็นที่โปรดปรานเลยละ”เลฟเอ่ยพร้อมกับทำท่าเหมือนจะเขมือบอะไรสักอย่าง
“โปรดปรานอะไรวะของมึงเลฟ มึง 2 คนเพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว”ฮินาตะพูดพลางขมวดคิ้วก่อนจะเดินต่อ
“อ้าว !! ไปไหนวะ”ชายร่างสูงทั้ง 2 คนรีบเดินตามคนตัวเล็กไปทันที
เช้าวันต่อมา
ณ โรงยิมที่ใช้ซ้อมวอลเลย์บอล
“สวัสดีครับโค้ช ผมฮินาตะ โชวโยครับ”ฮินาตะเดินเข้าไปทักทายผู้เป็นโค้ช “ขอโทษด้วยครับที่มารายงานตัวช้า”ฮินาตะเอ่ยด้วยท่าทีที่สุภาพ
“ไม่เป็นไรหรอกฉันได้รับจดหมายแล้วละ ถ้ามีเหตุสุดวิสัยฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก”ชายวัยกลางคนเอ่ย “ไปซ้อมซะไป”โค้ชเอ่ยแล้วฮินาตะก็โค้งให้ผู้เป็นโค้ชแล้ววิ่งไปหาเลฟกับคาเงยามะด้วยท่าท่างที่ไม่เร่งรีบ ในระหว่างที่เดินอยู่นั้นลูกบอลก็กลิ้งมาหยุดตรงหน้าฮินาตะ คนตัวเล็กก้มหยิบลูกบอลขึ้นมาพลางมองตรงไปข้างหน้าเพื่อหาเจ้าของบอลที่กลิ้งมาหาเขาก็เห็นคุโระยืนนิ่งอยู่
ของคุโระซังละมั่ง
“บอลของคุโระซังสินะครับ”ฮินาตะเข้าไปใกล้คุโระก่อนจะยื่นลูกบอลให้
“อะ อื้อ ขอบใจนะที่เก็บให้”คุโระเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปรับบอลจากมือฮินาตะ คนตัวเล็กยิ้มให้คุโระก่อนจะเดินเฉียดตัวไป คุโระค่อย ๆ หันตามฮินาตะไปช้า ๆ จนคนตัวเล็กค่อย ๆ เดินห่างออกไป
“มองรุ่นน้องด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าไงวะคุโระ”เสียงยากุเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“เฮ้ย !! ไอนี้ทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงวะ”คุโระโวยวายด้วยความตกใจ
“แหมะ ทำมาเป็นตกอกตกใจ เหม่อมองฮินาตะอยู่ได้สาว ๆ ในสต๊อกมึงเยอะแยะมากมายไอนิสัยเจ้าชู้เที่ยวจีบตะคนนั้นทีคนนี้ทีมึงเลิกได้แล้วนะ”ยากุด่าคุโระเสร็จก็เดินกลับไปซ้อมปล่อยให้คุโระยืนนิ่งทำตาปริบ ๆ อยู่คนเดียว
หลังซ้อมเสร็จปี 1 เด็กใหม่ประมาณ 10 กว่าคนก็อยู่เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดยิมส่วนรุ่นพี่ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดกันที่ห้องชมรม
“ฮินาตะวันนี้อย่าเพิ่งไปกินข้าวก่อนนะโว้ย !! พวกเรามีนัดกินข้าวกับรุ่นพี่”คาเงยามะเอ่ยในขณะที่พวกเขากำลังเก็บเน็ตกัน
ไปนัดกันตั้งแต่เมื่อไรวะไม่เห็นจะรู้เลยแต่ก็ช่างเถอะ
“อ่า เข้าใจแล้ว”ฮินาตะเอ่ยพลางพยักหน้าเข้าใจ
“งั้นก็ไปพร้อมกันเลยดิยังไงก็จะไปหอกันก่อนอยู่แล้วนิ”เลฟเอ่ยในขณะที่ยืนรอเพื่อนทั้ง 2 คนเก็บเน็ต
“เออ ใช่ งั้นก็ไปพร้อมกันเลย”คาเงยามะเอ่ย
“เอางั้นก็ได้”ฮินาตะพูดจบก็รีบทำงานให้เสร็จจะได้รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับหอพัก
หลังจากที่เก็บของทำความสะอาดยิมแล้วทั้ง 3 คนก็กลับมาที่หอพักเพื่อจะอาบน้ำเพราะห้องอาบน้ำมันมีอยู่แค่ 4 ห้อง หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วคาเงยามะแล้วก็เลฟก็มารับฮินาตะที่ห้องพอทั้งคู่มาถึงหน้าห้องก็เคาะประตูเรียกคนตัวเล็ก
“ฮินาตะฉันมารับแล้ว”เลฟเอ่ย
“เปิดประตูเข้ามาเลยไม่ได้ล๊อค”เสียงเล็ก ๆ เอ่ยได้ยินทะลุประตูมาอีกฝั่งทั้ง 2 คนเลยเปิดประตูเข้าห้องฮินาตะตามคำบอก
แอ๊ด
“อ้าว !! คุโระซังยังไม่ออกไปอีกเหรอครับ”เลฟเอ่ยถามชายร่างสูงที่นั่งไขว้ขาอยู่บนเตียงของตัวเอง
“อืม ก็ว่าจะออกไปพร้อมฮินาตะนี้แหละแต่ดูดิวิ่งวุ่นหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้”คุโระพูดพลางเท้าแขนลงบนเตียง
“หาอะไรอยู่วะฮินาตะ”คาเงยามะหันไปถามคนตัวเล็ก
“หาสแตปอยู่มันกลิ้งลงมาข้างล่างแล้วก็กลิ้งไปไหนก็ไม่รู้”ฮินาตะพูดพลางทำหน้างอหาของไม่เจอ
“หาสแตป มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอวะ”เลฟเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“แม่เป็นคนซื้อมาให้ทำไมจะไม่สำคัญละ”ฮินาตะหันควับไปมองเลฟทันที
“จ้า ๆ สำคัญก็สำคัญ มาเดี๋ยวช่วยหา”แล้วเลฟกับคาเงยามะก็ช่วยกันหาซอกนู้นมุมนี้ส่วนคุโระเมื่อได้ยินว่าเป็นของสำคัญก็มาช่วยหาด้วยอีกคน
หลังจากที่หากันอยู่นานคุโระก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่เข้าไปซุกอยู่ข้างบันได “ฮินาตะอันนี้รึเปล่า”คุโระเอ่ยถามคนตัวเล็กพลางยื่นเทปสแตปสีฟ้าให้ฮินาตะดู
“ใช่ อันนั้นแหละฮะ”เมื่อเห็นสแตปในมือคุโระฮินาตะก็สีหน้าเปลี่ยนทันทีเป็นสีหน้าดีใจสุด ๆ “ขอบคุณฮะ คุโระซัง”ฮินาตะเงยหน้ามองคุโระแล้วยิ้มหวานให้
“อย่ามัวแต่ดีใจเอาไปเก็บแล้วก็ออกไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไปรวมตัวสาย”คุโระเอ่ย
“อ่า ครับ”ฮินาตะก็รีบเอาของไปเก็บแล้วลงมาพร้อมกับเสื้อแทรคสูท
“เรียบร้อยแล้วครับไปกันเถอะ”ฮินาตะเอ่ยในขณะที่กำลังใส่เสื้อ
แอ๊ด
“งั้นก็ปะ”แล้วคาเงยามะก็เปิดประตูออกไปคนแรกตามด้วยเลฟ ฮินาตะและคุโระ
ปึง
ณ ร้านเนื้อย่างใกล้ ๆ หอพัก
“คุโระมันยังไม่มาอีกเหรอวะ ฉันหิวแล้วนะเนี้ย”ยากุบ่น
“คุโระบอกว่าออกมาแล้วนะ เดี๋ยวก็คงถึงนั้นแหละ”ชายร่างเล็กหน้าหน้าเนือยๆเอ่ย
“เคนมะเอาแต่เล่นเกมสนใจฉันบ้างสิ”ชายตัดผมทรงโมฮอคโวยวาย
“ยามาโมโตหนวกหูน่านั่งรออยู่เฉย ๆ เถอะน่า เดี๋ยวคุโระก็มา อ่า !! นั้นไงมาแล้ว”เคนมะชี้ไปทางหน้าร้านที่กั้นด้วยซี้ไม้ห่าง ๆ กันจนสามารถมองเห็นด้านนอก
“หือ นั้นเด็กปี 1 ไม่ใช่เหรอ ทำไมมากับพวกนั้นละ”ยากุสงสัย
“จะว่าไปมันก็จริงแฮะ ยากุซังรู้จักพวกนั้นด้วยเหรอ”เคนมะหันมาถามยากุ
“อ่า แค่ 1 ใน 3 นั้นนั้นละนะ”ยากุเอ่ย
“เฮ่ !! แล้วคนไหนงั้นเหรอ แล้วเขาเป็นใครกัน”เคนมะเริ่มรู้สึกอยากรู้
“ก็คนตัวเล็ก ๆ นั้นไง รู้สึกว่าจะเป็นรูมเมทของคุโระมันอะนะ”ยากุพูดจบคุโระก็เดินมาที่โตะที่ยากุ เคนมะและคนอื่น ๆ นั่งส่วยฮินาตะ คาเงยามะและเลฟแยกไปนั่งอีกโต๊ะนึง
ชุบ
คุโระใช้แขนทั้ง 2 ข้างของเขากอดคอเคยมะและยามาโมโตก่อนจะเอ่ยถามว่า “นิทาฉันอยู่ใช่มั้ยฮะเจ้าพวกบ้า”ก่อนจะเข้ามานั่งแทรกระหว่างเคนมะและยามาโมโตะ
“อืม นิทามึงอยู่”ยากุเอ่ยขึ้นมาโดยไม่ปรึกษาเพื่อนร่วมโต๊ะเลยสักคน
“อือ นินทาอะไรฉันฮะ”คุโระรัดคอยามาโมโตะแน่น
“ก็เรื่องเด็ก 3 คนนั้นไง”เคนมะหันไปมองฮินาตะ คาเงยามะและเลฟ
คุโระมองตามก่อนจะหันมามองเคนมะด้วยสีหน้าสงสัยก่อนจะถามว่า “3 คนนั้นทำไมเหรอ”
“ก็ไม่ทำไมหรอก แค่สงสัยว่าทำไมนายถึงให้ความสำคัญกับเด็กใหม่พวกนั้นจังเลยหรือว่าสนใจใครเป็นพิเศษในนั้นรึเปล่า”เคนมะพูดเปิดประเด็นสงสัย
“ฉันเองก็สงสัยนะคุโระว่าทำไมนายถึงดูเทคแคร์ ดูแลเอาใจใส่ฮินาตะเป็นพิเศษ ดูเป็นห่วงเป็นใยเด็กคนนั้นจัง”ยากุพูดเสริมทุกคนหันควับมามองคุโระด้วยสายตาอยากรู้
“เฮ้ย !! มองฉันแบบนั้นหมายความว่าไงวะ”คุโระกวาดตามองเพื่อนร่วมโต๊ะ
“ว่าไงคุโระ นายคิดอะไรกับฮินาตะใช่มั้ย”เคนมะเอ่ยถามเช่นเดียวกันกับทุกคนต่างจับจ้องมาที่คุโระ สุดท้ายแล้วคุโระก็ไม่ยอมตอบอะไรจนกับมาที่หอ
“คุโระซังทำไมเพื่อคุโระซังถึงได้จ้องผมตาวาวขนาดนั้นละครับ”ฮินาตะกระซิบถามชายร่างสูงที่เดินอยู่ข้าง ๆ
“จริงเหรอ”คุโระหันหลังไปมองทุกคนต่างยืนจ้องเขาและฮินาตะ
“คุโระไปทำอะไรไว้รึเปล่าฮะ”ฮินาตะเงยหน้าถามร่างสูง
“ก็นิดหน่อยอะนะ”คุโระเหล่มองคนตัวเล็กพร้อมกับยิ้มบาง ๆ
เมื่อได้ยินดังนั้นฮินาตะก็เกิดความสงสัย “เรื่องอะไรเหรอฮะ”คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“อยากรู้เหรอ??”คุโระเหลือบมองด้วยลอยยิ้มที่ดูมีเลศนัยทำเอาฮินาตะยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่
แอ๊ด
คุโระเปิดประตูห้องก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง “อยากรู้สึคุโระซังบอกหน่อยสินะ ๆ”
“ก็อยากรู้สิฮะ”
ปึง
“พวกนั้นถามฉันว่า...ฉันชอบนายรึเปล่า”คุโระทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของตัวเอง
“นาย?? นายนี้...ผมเหรอฮะ??”ฮินาตะถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
คุโระหันมองคนตัวเล็กแล้วยิ้ม “แล้วจะให้เป็นใครละ”
ฮินาตะเงียบไปแปบนึง “แล้วคุโระซังตอบไปว่าอะไรละฮะ”ถามเสร็จฮินาตะก็เดินไปที่บันไดเพื่อจะขึ้นไปชั้นลอย
“ก็ไม่ได้ตอบอะไรไปหรอกถ้าตอบละก็คงไม่โดนพวกนั้นจ้องเขม็งแบบนั้นหรอก”คุโระเอ่ย
“เหรอฮะ แล้วทำไมไม่ปฏิเสธไปละฮะ คุโระซังก็มีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอฮะแถมยังสาวด้วย”ฮินาตะเอ่ย
“ใครบอกว่าฉันมีแฟน”คุโระถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีใครบอกหรอกฮะก็เมื่อวานมีผู้หญิงมาหาคุณนี้ครับเห็นกอดกันจูบกันก็คิดว่าใช่ เอ๊ะ !! หรือว่าคุโระซังเป็นคนเจ้าชูคบทีหลายๆคนฮะ”ฮินาตะถามขึ้น
“จะบ้าเหรอ นายเห็นฉันเป็นคนยังไงละเนี้ย”คุโระเอ่ย
ฮินาตะหัวเราะ “จะไม่ให้คิดได้ไงละฮะ คุโระซังออกจะหล่อยังไงก็มีสาว ๆ ลายล้อมแน่น ๆ ผิดกับคนเตี้ย ๆ อย่างผม”ฮินาตะเอ่ย
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”
“จะไม่เกี่ยวได้ไงฮะ ผมยังไม่เคยมีแฟนกับเขาสักทีเลยที่ผ่านมามีแต่ผู้ชายมาจีบตลอด บอกว่าผมน่ารักบ้างละ เหมือนผู้หญิงบ้างละ บอกว่าแต่เป็นเมทคงจะน่ารักบ้างละแถมยังโดนทำหน้าตาหื่น ๆ ใส่ด้วย อึ้ย !! คิดแล้วก็ขนลุก”
คุโระนั่งฟังเสียงฮินาตะพูดก็เห็นภาพเลยว่าฮินาตะกำลังทำหน้ายังไง “ไม่ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ”คุโระเอ่ยถาม
“แหม่ คุโระซังถามมาได้จะให้ชอบลงได้ไงหน้าหื่น ๆ น้ำลายยืด ๆ นั้นหายใจฟืดฟัด ๆ ใส่ผมอีก แค่คิดก็ขนลุกทั้งตัวแล้ว อึ้ย !! พอ ๆ เลิกคิด ๆ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ”ฮินาตะพูดกับตัวเอง
“แล้วถ้าคนอย่างฉันบอกชอบนายละนายจะว่ายังไง”คุโระถามเสียงนิ่ง
“เอ๊ะ !! ถ้าเป็นคนแบบคุโระซังน่ะเหรอครับ ก็คงจะต้องขึ้นอยู่กับเจตนาของเขานั้นแหละน่ะ พวกชอบเล่นอะไรพิเลน ๆ แบบนั้นก็มีเยอะซะด้วยสิ”ฮินาตะเอ่ย
“เปล่า ฉันหมายถึงฉันไม่ใช่คนอื่น”คุโระพูดย้ำอีกครั้ง
“ถ้าเป็นคุโระซังก็โอเคนะครั้ง ถึงจะดูท่าทางเจ้าชู้แต่ก็ดูจริงจังผิดคาด เอ๊ะ !! คุโระซังเหรอ”
ตึง ๆ ๆ ๆ ๆ
ฮินาตะรีบวิ่งลงมาจากชั้นลอยพร้อมกับเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำ “นี้คุโระซังกำลังล้อผมเล่นเหรอฮะ ผมไม่เล่นด้วยหรอกนะ”
คุโระค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฮินาตะก่อนจะดึงฮินาตะเข้ามากอดกดหัวฮินาตะแนบกับอกซ้ายของตัวเอง
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ฉันก็เพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้กับนายเป็นคนแรกนี้แหละ ถึงฉันจะชอบผู้หญิงก็เถอะ”
หัวใจของคุโระซังเต้นแรงจัง ของเราก็ด้วย
“ปล่อยผมได้แล้วมั่งฮะคุโระซังเดี๋ยวคนอื่นจะเข้ามาเห็นเข้า”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ จะว่าไปคนทั้งหอคงรู้หมดแล้วมั่งว่าฉันชอบนาย”คุโระพูดไปหัวเราะไป
“เอ๊ะ !! ได้ไงฮะ ผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย”ฮินาตะดันตัวเองออกห่างจากคุโระเล็กน้อย
“ไม่รู้สิ ฉันก็ยังไม่ได้บอกอะไรเจ้าพวกนั้นหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะรู้เองน่ะ”คุโระเอ่ย “ช่วยมาเป็นแฟนของฉันได้รึเปล่า”คุโระไม่รอช้ารีบถามทันที
“อ๊ะ !! เอ่อ คุโระซังฮะผมก็ดีใจอยู่หรอกนะว่าคุณชอบผมแต่ว่าเราเพิ่งเจอกันแค่ 2 วันเองนะครับมันจะไม่เร็วไปเหรอแล้วยังพวกนั้น...”ฮินาตะพูดพลางทำคอตก
“ฉันว่าไม่ชอบก็คือชอบ ฉันไม่ชอบให้ใครมะเจาะแจะกับนาย ยิ่งฟังที่เล่าเมื่อกี้ยิ่งไม่ชอบถ้าการเก็บความรู้สึกไว้ไม่บอกเพื่อรักษาความสัมพันธ์แล้วฉันปกป้องนายไม่ได้ ฉันขอเสี่ยงบอกนายไปเลยดีกว่าว่าฉันชอบนายจริง ๆ ต่อให้โดนเกลียดฉันก็ยอมวะอย่างน้อย ๆ มันก็ทำให้คนพวกนั้นรู้ว่าฉันดูแลนายอยู่จะได้ไม่กล้าทำเรื่องแบบนั้นกับนายไง”คุโระเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูเป็นห่วงฮินาตะเอามาก
“แล้วแฟนคลับคุโระซังละเขาจะไม่แอนตี้เหรอฮะแล้วยังสายตาคนในมหาลัยแล้วก็คณะอาจารย์อีกมันจะไม่เป็นอะไรเหรอฮะ”ฮินาตะถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอกนะ ฉันสนแค่นายเท่านั้นฮินาตะ”
“ปากหวานจังนะครับ ถึงว่าละสาว ๆ ถึงได้ติดตรึมขนาดนั้น”ฮินาตะพูดพลางเหลือบมองคุโระ
“ก็นะนั้นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันอยากได้คำตอบแล้วว่าไง เป็นแฟนกับฉันนะ”คุโระถามย้ำอีกครั้งพลางยกตัวฮินาตะขึ้นมาอุ้ม
“เหวอ !! คุโระซังทำอะไรน่ะครับ ปล่อยผมลงนะครับ”ฮินาตะโวยวาย
ตัวเล็กจริง ๆ เลยแฮะ น่ารัก !! เหมือนกระต่ายเลย
“ตอบก่อนสิ”
“ปะ เป็นครับเป็น ผมยอมคบกับคุโระซังแล้วครับ ปล่อยผมลงเถอะผมกลัวตก”
คุโระแอบยิ้มให้กับท่าทางน่ารัก ๆ ของฮินาตะ “ถ้ากลัวตกขนาดนั้นก็กอดฉันไว้ก็ได้นี้”
“ไม่เอาอะปล่อยผมลงนะคุโระซังขี้แกล้งอะ”ฮินาตะมองคุโระแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ปล่อยแล้วๆ อย่าร้องนะ”คุโระยอมวางฮินาตะลงแต่โดยดีก่อนจะยิกแก้มฮินาตะเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ได้ร้องสักหน่อย”ฮินาตะพูดพลางทำหน้ามุ้ยใส่คุโระ
จุ๊บ
ไม่ทันได้ตั้งตัวฮินาตะก็โดยคุโระขโมยจูบไปเรียบร้อยทำเอาคนตัวเล็กยืนตาค้างหน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก
“คะ คะ คุ คุโระซังขี้โกง ไม่คุยกับคุโระซังแล้วคนขี้แกล้ง คนบ้า”ฮินาตะรีบเก็บอุปกรณ์อาบน้ำแล้วก็วิ่งออกไปทันที
คุโระมองตามหลังฮินาตะไปจนประตูปิดลงชายร่างสูงค่อย ๆ ถอยหลังไปที่เตียงทั้งที่ตายังคงจ้องประตูห้องอยู่
ฟุบ ฟุบ
แล้วทิ้งตัวลงนั่งแล้วก็ล้มตัวลงนอนดิ้นไปดิ้นมาก่อนจะนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง “น่ารักเกินจะทนไหว ไม่คิดว่าจะมีผู้ชายแบบนี้บนโลกใบนี้ด้วย เอาไงต่อละคุโระแฟนก็ได้เป็นแล้ว??”คุโระนอนคุยกับตัวเอง
แกร๊ก
ปึง
เสียงประตูเปิดและปิดอย่างรวดเร็ว คุโระรีบเด้งตัวขึ้นนั่งชายร่างเล็กยืนหน้าแดงอยู่หน้าประตูในชุดเดิมที่วิ่งออกไปเมื่อกี้
“อ้าว !! ไปอาบน้ำไม่ใช่เหรอทำไมเสร็จเร็วจัง”คุโระถามด้วยความสงสัยฮินาตะไม่พูดอะไรเดินดุ่มๆเข้ามาหาคุโระแล้วก็...
ตึง
...กระโดดใส่จนคุโระหงายท้อง “เฮ้ย !!”คุโระตกใจ ด้วยแรงประทะทำให้คุโระลงไปนอนแผ่อีกรอบแต่รอบนี้ฮินาตะนอนทับอยู่ด้วยบนคุโระกอดฮินาตะไว้แน่นเพราะว่าหัวจะไปโขกกับอะไรเข้า “เป็นอะไรไปอยู่ดีๆก็กระโดดใส่เดี๋ยวหัวก็ฟาดอะไรเข้าหรอก”คุโระพูดน้ำเสียงดุนิดๆ
“ใครมันจะไปกล้าอาบน้ำกับคนอื่นในสภาพแบบนี้เหล่า โดนล้อตายแน่”ฮินาตะพูดเสียงอู้อี้ใบหน้าของคนตัวเล็กยังคงซุกอยู่ที่ตัวของคุโระ
“ถ้าทำแบบนี้ฉันจะเข้าข้างตัวเองแล้วนะ”คุโระโอบกอดฮินาตะอย่างอ่อนโยน
“พูดมากนะคุโระซัง”ฮินาตะพูดเสียงเขียวพลางหงกหัวขึ้นมามองคุโระใบหน้าที่แดงละลื่นกับดวงตากลมโตเป็นประกายทำเอาหัวใจของคุโระเต้นแรงขึ้นอีก “ไม่ชอบจะให้กอดเหรอ”
“จูบละ...ได้รึเปล่า”คุโระถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“ก็ทำไปแล้วไม่ใช่เหรอถามทำไมอีก”แล้วฮินาตะก็ฟุบหน้าลงตามเดิมทำเอาคุโระอดยิ้มไม่ได้
หมับ
ฟุบ
คุโระจับฮินาตะพลิกลงไปนอนราบบนเตียง “หน้าแบบนี้อย่าไปทำให้ใครเห็นนะ ฉันไม่อยากมีคู่แข่งไม่อยากให้ใครเห็นด้วย”พูดจบคุโระฉวยโอกาสที่ฮินาตะเผลอกดจูบลงอย่างรวดเร็วแล้วผละออกช้า ๆ “ดีใจจัง”คุโระยิ้มกว้าง
ฮินาตะตกใจหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาอีกครั้ง “พูดมากนะคุโระซัง”พูดจบฮินาตะก็กอดคุโระหลวม ๆ
“ไม่เห็นต้องอายเลยกอดฉันแน่นกว่านี้ก็ได้”พูดจบคุโระก็ย้ายไปนอนข้างซ้ายแล้วกอดฮินาตะแน่นขึ้น
“จะหลวมรึจะแน่นก็กอดเหมือนกันนั้นแหละ”ฮินาตะทุบอกคุโระไปตุบนึงแก้เขิน
แอ๊ด
“คุโระฉะ...”ยากุเปิดประตูเข้ามาในห้องเห็นคุโระกับฮินาตะนอนกอดกันอยู่บนเตียงก็หยุดมองด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย “โทษที ฉัน...มาขัดจังหวะสินะ”ยากุพูด
“เออ ใช่”คุโระเอ่ย
“คุโระซังปล่อยผมได้แล้วฮะ”ฮินาตะพยายามแกะมือของคุโระออก
“ไม่เอาไม่ปล่อย มึงมีอะไรก็พูดดิ”คุโระยันตัวลุกขึ้นนั่งทั้ง ๆ ที่กำลังกอดฮินาตะไว้ก่อนจอุ้มขึ้นมานั่งบนตัก
“อ๋อ จะมายืมไอนั้นหน่อยยังเหลือรึเปล่า”ยากุถาม
“มีอยู่ในลิ้นชักเล็กน่ะหยิบเอาดิ”คุโระพูดพลางชี้ไปที่ข้างประตู “เอาไปใช่เองเหรอวะ”คุโระถามด้วยความสงสัย
“ใช่ที่ไหนเล่า มีคนเขาอยากได้แต่ของฉันหมดน่ะก็เลยมาขอมึงนี้แหละ”ยากุพูดก่อนจะเดินไปหยิบของที่ว่า “งั้นฉันไม่รบกวนละน่ะ อย่าเสียงดังกันนักละกำแพงมันบาง”ยากุพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง
ปึง
“งั้นเรามาต่อกันดีกว่า”คุโระเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“คุโระซังพูดเป็นเล่นไปแค่นี้ผมก็อายจนอยากจะมุดดินหนีอยู่แล้ว”ฮินาตะเอ่ยพลางยกมือขึ้นมาปิดหน้า
คุโระแนบแก้มลงบนผมสีส้มนุ่ม ๆ “ไม่เห็นต้องอายเลยนี้นาเดี๋ยวฉันจะทำให้นายชินเอง”คุโระเอ่ยพลางเอาแก้มถูไถบนผมนุ่ม ๆ
“ผมไม่ใช่คุโระนะฮะ มันจะไปชินได้ไงกัน”ฮินาตะพูดพลางเอี้ยวมามองด้วยสีหน้าเหนียมอายทำเอาคุโระรู้สึกอยากแกล้งมากขึ้น
อยากจับกดมันตรงนี้เลย แต่ไม่ได้ ๆ ต้องค่อยเป็นค่อยไป หวังว่าสักวันนายจะต้องการฉันเหมือนที่ฉันต้องการนายตอนนี้นะ
______________
The End
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กนี้ดดดด เลือดจะหมดตัวแล้ว
อะไรคือ "-นั่น" (คงไม่ไช่ถุงนั่นไช่ใหม้)
ว่าแต่เรื่องนี้ยังไม่มีคู่โออิคาวะซังใช่ไหมคะ? งั้นขอมหาราชากับพระอาทิตย์(ฮิ)ได้รึเปล่าคะ